De regen had op hun neer gedromd, de dikke druppels vielen zo hard dat de houten steigers lichtjes vibreerden. Met z'n drieën zaten ze op een dikke boomwortel van één van de grote bomen die dicht bij het pad stonden. Lonnie had geprobeerd om de parachute van hun zeer onverwachte sponsoring boven hun op te hangen, als een soort afdakje. Door de afmetingen van het doek kon er echter maar één iemand onder schuilen. Unaniem hadden Leilah en Lonnie het boven Newt gehangen. Zijn lichaam hing slapjes tegen de dikke boomstam, zijn huid brandde en de jongen was nauwelijks bij bewustzijn. Hij ijlde duidelijk, maar ze hadden niks om de pijn mee te stillen. Donder rolde door de lucht en bliksemschichten flitsen, toch had het drietal voor de luwte van de boom gekozen. Omkomen door bliksem was haast nog de meest vreedzame manier om te gaan in deze arena. De blikseminslag in de verte had hun doen opschrikken. Het bos aan de andere kant van de arena begon langzaam maar zeker af te branden.
Drie uur later. De gloed van de brand begon te dimmen, terwijl er aan de horizon een nieuwe gloed verscheen. Leilah had de slaap niet kunnen vatten. Ze depte Newts hoofd af, voelde zijn pols, checkte constant of hij überhaupt nog leefde. Een warme hand, een hand die ze deze dagen beter had leren kennen, voelde zwaar en vertrouwd op haar schouder. "Laat hem maar rusten. We.. We kunnen niks voor hem doen." Leilah boog haar hoofd, vechtend tegen het zilte vocht dat haar ogen vulde. "We moeten.. We kunnen niet.." bracht ze uit, waarna ze haar hoofd met een ruk omhoog bracht en Lonnie huilend aankeek. "We kunnen hem niet laten sterven!"
Haar stem galmde een beetje door het moeras, dat nu veel stiller was door de regen. Leilah staarde naar haar knieën, stond toen op en sprong half over Lonnie heen. Ze rende over de dikke boomstam, sprong tweemaal op een uitstekende boomstronk en lande op het kletsnatte vlonderpad. "Help ons dan!" schreeuwde ze naar de lucht. Naar de camera's. Naar de mensen van haar District, Lonnies District, iemands District.. "Iemand! Iemand help ons!" schreeuwde ze, terwijl ze een stukje naar voren rende. Warme armen omsloten haar. De omhelzing die Lonnie haar gaf sprak een duizend woorden. Heel even voelde het alsof het haar broer was, die achter haar stond. Leilah's knieën begaven het en ze zakte naar de grond. Lonnie liet zich meetrekken. "Help," huilde het meisje, terwijl de tranen en de regen langs haar gezicht stroomden. "Help.. help ons.. help hem," snikte ze. Lonnie suste zachtjes in haar oor, terwijl hij haar zachtjes heen en weer wiegde.
Leilah wist niet hoe lang ze zo zaten. Het besef van tijd was ze volledig kwijt. Uiteindelijk schepte Lonnie zijn armen onder haar door en stond met een kleine kreun van moeite op. Plonsend liep hij terug naar de boom waar Newt tegen de stam lag. Hij zette haar neer op de boomwortel en ging naast haar zitten. Leilah liet zich naar links glijden, tot ze met haar hoofd in zijn schoot lag. Ze was nu stil, haar tranen waren op. "We gaan allemaal dood, of niet?" Lonnie streek de natte haren van haar gezicht. "Dat weet je niet," zei hij, maar het klonk niet alsof hij het helemaal zelf geloofde. Leilah sloot haar ogen, opeens overmand door moeheid. Ja, ze zouden sterven. Maar misschien was dat iets om naar uit te kijken, in plaats om te vrezen. Het was immers de enige zekerheid die ze hadden.
OOC: Wie de referentie raad krijgt een koekje n.n
Dramatic post is dramatic. Leilah heeft weer een breakdown. Lonnie is being brotherzoned. Rain is pouring, tears are flowing.
