Het was echt een heel druk jaar geweest. De vraag naar vis was enorm gestegen en Esmae had daar natuurlijk met liefde een graantje van meegepikt. Ze werkte hard, maar dat had er wel voor gezorgd dat ze een beetje extra geld hadden en zelfs een beetje hadden kunnen sparen. Ze had het niet hardop gezegd, maar ze wist dat Aric en zij dit deden om in de toekomst te kunnen sponsoren, mocht een van hun kinderen ooit in de Spelen belandde. Het was reeds gebleken dat sponsoringen cruciaal waren en levensreddend konden zijn. Het kon het verschil betekenen tussen leven en dood, en daar wilde Esmae met liefde geld voor opzij zetten, hoe klein de kans ook zou zijn dat het daadwerkelijk een overwinning zou betekenen.

Met één kind op de arm, en haar andere kindje veilig aan de hand van haar vader, liep Esmae samen met haar familie naar het plein toe waar ook dit jaar de Boete plaats zou vinden. Omdat de moeder van Esmae, Salome, niet zo goed meer kon lopen, werd ze ondersteund door een van Arics zusjes. Deze taak had Candace op zich genomen, hoewel zij haar jongere zusje Mickayla ook goed in de gaten hield. Zij was van hen nog de enige die kans maakte om in de Spelen te komen. Dat betekende dus ook dat ze op het plein afscheid van haar moesten nemen, wat hen allen zwaar viel. De familie was zo afhankelijk van elkaar, dat het onmogelijk voor te stellen was dat een van hen weg zou vallen. Esmae wist eerlijk gezegd niet hoe ze dat zouden redden, hoewel ze vast een manier zouden vinden. Als het niet anders was, dan moest je immers wat. Esmae hoopte gewoon van harte dat het niet nodig was.
Mickayla ging achteraan in de rij staan om zich aanwezig te melden, en Esmae suste Denis die nu al onrustig begon te worden. Het liefste had ze hem ook gewoon thuis gelaten, maar men werd toch wel geacht aanwezig te zijn bij de Boete. Tegen de tijd dat Cherise en Denis oud genoeg waren om in de Spelen te komen, zouden ze hier helemaal niet meer van opkijken. Die gedachte vond Esmae echt verschrikkelijk; het idee dat haar kinderen deze nachtmerrie ‘gewoon’ zouden vinden. En nee, ze had niet de hoop dat de Hongerspelen voor die tijd weer afgeschaft zouden worden. Die hoop had ze echt niet. Ze hadden hun best gedaan tijdens de Donkere Dagen, maar om van de Hongerspelen af te komen zouden ze met iets beters moeten komen. En dat zag Esmae echt nog niet gebeuren.

Toen ze zich omdraaiden, spotte Esmae haar andere familieleden. Ze had niet heel veel contact met haar halfbroers en –zus, maar ze mocht vooral haar halfzusje graag, en gezien die nog wel gekozen kon worden voor de Spelen, wilde ze toch even hallo zeggen en haar geluk wensen. Dat gold ook voor haar jongste halfbroertje. Voor hem zou het zijn laatste jaar zijn, dus als hij niet gekozen zou worden, dan was hij veilig. Esmae droeg Denis daarom over aan haar moeder, en liep op de tieners af.
“Hé, Corinne!”, begroette ze haar halfzusje, waarna ze zich tot haar broers richtte. “Parker. Clark.” De vraag hoe het ging hoefde ze niet te stellen. De spanning was van hun gezichten af te lezen. “Veel succes,” zei Esmae daarom enkel. Parker kende zijn oudere halfzus niet zo goed en bedankte haar enkel met een afstandelijk knikje. Het was desondanks overduidelijk dat ze familie van elkaar waren. Ze hadden dezelfde lichtblauwe ogen. De gelijkenis tussen Esmae en Corinne was echter nog veel sterker, alleen had Corinne veel donkerder haar dan haar zus. Ze omhelsde Esmae en bedankte haar, en vroeg haar of ze binnenkort weer eens konden afspreken. Esmae had geknikt, maar vanbinnen vroeg ze zich enkel af of dat moment er daadwerkelijk zou komen. Wie weet werd Corinne wel gekozen voor de Spelen en was dit de laatste keer dat ze elkaar zouden spreken.
Met een zwaar gevoel in haar maag liet Esmae haar half-familie achter zich, waarna haar blik viel op haar vader; de vader van Clark, Parker en Corinne. Ze zag dat hij naar haar had gekeken, en alsof hij zich betrapt voelde keek hij weg. Esmae niet. Ze bleef naar hem kijken en liep op hem af. Het kon haar niet schelen dat de moeder van zijn andere kinderen er ook bij stond. Alannah was echt een heks, maar Esmae was niet langer bang van haar, al wist ze dat dit waarschijnlijk niet voor haar vader gold. Alannah had haar echter niet gezien, of wellicht herkende de vrouw haar helemaal niet meer, dus wist ze haar vader veilig te bereiken. “Hallo,” begroette ze hem, en hij was duidelijk verbaasd. Zijn ogen schoten van zijn dochter naar zijn vrouw, die blijkbaar echt niet in de gaten had wie ze was. “Hallo,” antwoordde Amias Hardy zachtjes. Hij gebruikte expres niet de naam van zijn dochter, want hij wist dat het gesprek dan onmiddellijk afgebroken zou worden. Esmae wond er dan ook geen doekjes om en sprak duidelijk en doelgericht: “Je bent altijd welkom als je je kleinkinderen wilt ontmoeten,” sprak ze, en ze zag de verbazing in haar vaders ogen. Hij had altijd gedacht dat zijn oudste dochter hem moest verachten, omdat hij haar en haar moeder in de steek had gelaten. Nog altijd voelde hij zich daar ontzettend schuldig over, en hij was zelf dan ook van mening dat Esmae alle recht van de wereld had om hem te verachten. Esmae glimlachte naar hem. Het was duidelijk dat ze niet op die manier over haar vader dacht, ondanks dat ze hem wel een zwak weekdier vond. Nee, echt ontzag had ze niet voor hem, maar hij was geen slecht persoon, dus daarvoor kon ze hem niet haten. Zijn tweede vrouw leek inmiddels te hebben uitgevogeld wat er aan de hand was, en begon haar man mee te trekken. Esmae lette niet op haar, en keek naar haar vader, die toch eventjes weerstand bood. “Succes,” sprak hij zachtjes, en Esmae wenste hem hetzelfde. Toen liet hij zich meetrekken en verdween hij in de mensenmassa op het plein. Esmae zuchtte en ging toen snel op zoek naar haar moeder en de rest.

De jonge vrouw voegde zich weer net op tijd bij de rest, om de introductie van de nieuwe Begeleider te kunnen volgen. Hij klonk in ieder geval enthousiast, dus hopelijk zou hij veel sponsoringen weten binnen te slepen. Vervolgens werd het promotiefilmpje getoond, en Esmae keek zoals elk jaar braaf naar de inmiddels bekende beelden. Deze waren nog altijd heftige beelden, vond ze. Het herinnerde haar aan de verliezen die haar familie had geleden, en het gaf haar een beeld van wat zij moesten hebben meegemaakt. Het was geen prettig beeld, en Esmae wilde ook echt niet dat dit nog een keer zou gaan gebeuren. Ze was echt geen voorstander van de Spelen, maar als dat nodig was om de vrede te bewaren, dan was het wellicht het beste. Van een oorlog werd immers niemand beter.
De eerste naam werd omgeroepen, en Esmae sloeg meteen geschrokken haar hand voor haar mond. Het was nog maar twee jaar geleden dat Nakoma gekozen was geweest, en Esmae herkende het gezicht van het meisje dat het podium opstapte nog van het interview met de familie Locklear destijds. Ze was geen twaalf jaar meer, maar Esmae wist niet goed wat ze van Kasa moest vinden. Tijdens het interview was ze voornamelijk heel stil geweest, maar toen ze haar mond open had gedaan, had ze niet al te vriendelijk geklonken toen ze het voor haar zus had opgenomen. Dat was om Nakoma’s ‘verraad’ te verdedigen, en op zich was Esmae het met het meisje eens geweest dat je nauwelijks van verraad kon spreken. Als ze het anders had gespeeld, gemener, dan had Nakoma misschien wel kunnen winnen. Esmae kon niet anders dan afvragen hoe Kasa de dood van haar grote zus had verwerkt, als dit al gelukt was, en met wat voor een tactiek zij zelf de Arena zou betreden.
Pas toen de jongens aan de beurt waren, drong het tot Esmae door dat dit betekende dat Mickayla ook dit jaar veilig zou zijn. Ze hoefde nog maar één jaar, en dan zou ook zij niet meer gekozen kunnen worden. En ook Corinne was weer een jaar veilig, hoewel zij hierna nog twee jaar in de gevarenzone zou zitten. Nu was het echter de beurt aan de jongens, en daar had Parker voor de laatste keer kans om zijn naam voorgelezen te krijgen. De naam die werd omgeroepen, was echter niet Parker, en Esmae slaakte een zucht van verlichting. De naam die was omgeroepen, herkende ze echter vaagjes. Als ze zich niet vergiste, dan was hij de zoon van een vishandelaar met wie Esmae wel eens werkte. Als het goed was, dan was hij net als zij bedreven in het vissen. Hopelijk zou dat hem van pas komen in de Arena.

Esmae was in ieder geval opgelucht, en nam haar zoontje weer over van haar moeder. Hij begon dan ook al behoorlijk zwaar te worden, en Salome kon hem daarom niet heel lang meer tillen. Over een paar jaar zou hij oud genoeg zijn om te beseffen in wat voor een nare wereld hij eigenlijk leefde. Dat begon al een beetje te komen met Cherise, die zo nieuwsgierig en alert was, dat het toch geen zin had om te doen alsof er niets aan de hand was. Ze was zo opmerkzaam, dat Esmae zich soms afvroeg of ze zelf wel goed genoeg oplette. Ze zou binnenkort in ieder geval beginnen om haar dochter klaar te stomen voor de Spelen, mocht zij ooit gekozen worden. Esmae wilde echt dat ze goed zou leren zwemmen en vissen de komende jaren. Dat waren namelijk de enige echt nuttige vaardigheden die ze haar kinderen kon meegeven, en dat wilde ze dan ook zeker doen. Als haar kinderen gekozen zouden worden, dan moesten zij daadwerkelijk kans gaan maken ook.

OOC: NaNo Post 31 [21.092/50.000]