Een jong meisje en een iets oudere jongen, dat was de uitslag geweest van het ritueel die zich daarnet voordeed. De tieners gingen net het gerechtsgebouw binnen en dus was het wachten tot de familiebezoeken voorbij waren. Wat hij niet wist, is dat ook Matthew nog bezoek mocht ontvangen. Waardoor hij dus verwonderd was geweest toen zijn ouders samen met zijn broer binnenkwamen in de ruimte waar Matthew zat, wachtend tot de tributen klaar waren om richting de trein te vertrekken. Matthew was vooral blij geweest dat hij zijn 16 jarige broer niet getrokken had als tribuut, dat zou nogal een drama geweest zijn op de Tv-schermen: “Nieuwe begeleider stuurt zijn eigen broer naar de Hongerspelen”. Hij zag het al helemaal voor zich. Gelukkig was zo’n familiedrama voorkomen, al kon hij de komende twee jaren nog altijd verkozen worden. Maar dat waren zorgen voor later, hij moest zich nu heel hard concentreren op huidige Spelen om zo Kasa of Duncan levend terug mee naar huis te brengen. Lang duurde het afscheid nemen niet, het was zo goed als zeker dat Matthew terug ging keren naar het district. Enkel met een rare twist waarbij plotseling de begeleiders de arena in werden gestuurd was er de mogelijkheid, je weet natuurlijk nooit met het Capitool. Maar hij achtte die kans natuurlijk klein.

Zijn gedachten waren aan het afdwalen, denkend aan wat komen zal de komende weken. Hij had natuurlijk al een paar ideetjes opgedaan door de video’s van de vorige 3 spelen die hij toegestuurd kreeg vanuit het Capitool te bekijken. Al ging de screening van de huidige selectie tributen hem nog veel meer informatie geven over hoe zijn tributen ervoor stonden. Welke aanbevelingen zou hij best doen qua bondgenootschapen, welke mensen blijven ze beter van weg? Het zit hem soms in de details maar deze zijn de afgelopen drie jaar enorm belangrijk geweest. Matthew had niet doorgehad dat zijn twee jaar jongere zus ondertussen voor de deur stond om afscheid te nemen. Pas nadat hij helemaal terug zijn gedachtegang verlaten had, realiseerde hij ook dat zijn petekind met haar mee was. Kleine Misty wordt binnen enkele dagen 11 jaar, dat wil dus zeggen nog meer kopzorgen voor Matthew tijdens de zesde Hongerspelen. Natuurlijk was Misty ontgoocheld dat Matthew er niet bij kon zijn op haar verjaardag en dat ze dus geen extra verjaardagscadeautje kreeg. Al was ze schijnbaar heel gelukkig toen hij haar vertelde dat hij een grote verrassing had voor haar. Bij zijn terugkomst kreeg ze een verjaardagsfeestje zoals ze nog nooit eentje had gehad. Al haar vriendjes werden uitgenodigd op Matthew zijn boot waarbij ze dan allemaal samen op zee vertrokken. Jane, Matthews zus, was nooit fan geweest van Matthew zijn cadeau. Ze was eigenlijk nooit fan als Matthew, Misty wou meenemen op één van zijn boottripjes. Ze was in tegenstelling tot haar dochter nooit zo gepassioneerd geweest in het vissen. Gelukkig konden ze haar vaak overtuigen door alle twee met puppy oogjes naar haar te kijken. Je kon dus met duidelijkheid zeggen dat naast het vissen, zijn petekind Misty een enorm belangrijke factor in zijn leven was.

Na een lange afscheidsknuffel, werd hij aangespoord door de Vredebewakers om stilletjes aan een einde te maken aan het bezoekmomentje. Zoveel privileges heb je blijkbaar ook niet als begeleider dacht Matthew verzuchtend bij zichzelf. Hij had doorgekregen dat zowel Kasa, Duncan en Solar al de trein opgestapt waren en dat ze dus enkel nog op hem moesten wachten. Daar zal hij geen gewoonte van mogen maken of het kan wel eens snel gedaan zijn met het begeleiderschap, daarom trachtte hij zich zo snel mogelijk bij de rest te vervoegen en liep hij naar het perron. Hij stapte de trein op en ging meteen naar het woongedeelte, waar hij een glas whiskey nam met een ijsblokje en zich neerplofte in de zetel. Enkel nog even de TV aanzetten en de screening kon beginnen. Het was zijn doel om de boetes van alle districten te bekijken zodat hij hopelijk wat goeie tips kan geven aan zijn tributen. Daarom hoopte hij ook dat iedereen zich snel bij hem ging vervoegen…