Kauwend op een spriet gras staarde Spring naar de mensen die langs haar heen liepen. Ze zat op een laag muurtje, dat eigenlijk geen functie meer had, behalve dan dat zij er op kon zitten. De zon kroop langzaam over de huizen heen, terwijl de massa weer aan het werk ging. Een nieuwe dag om geld te verdienen. Vandaag zouden veel van die mensen hun loon krijgen. Nu had Spring het nog rustig, maar zodra deze mensen de fabriek uit zouden komen lopen, zou zij tussen hen in gaan staan en met glanzende oogjes naar hen opkijken en smeken om een beetje geld. Spring glimlachte naar een langslopende man die haar een aantal dagen geleden nog wat gegeven had. Summer zei weleens tegen haar dat ze dankbaar gebruik moest maken van haar schattige uiterlijk en moest hopen dat ze dat schattige uiterlijk zou behouden. Spring hoopte dat ook. Ze wilde niet écht gaan stelen, zoals Summer deed, hoewel de romanticus in haar ook wel een paar pluspunten kon bedenken als het op stelen aankwam.

Enfin, nu was het dus nog geen tijd om gebruik te maken van haar schattige oogjes, behalve dan dat ze zich alvast toonde aan de mensen en alvast haar armoede liet zien (ze had expres haar lelijkste kleding aangetrokken). Misschien zouden ze zich haar herinneren als ze de fabriek weer uit liepen, hoewel Spring dat betwijfelde. Werken in een fabriek was zo geestdodend. De werkers kwamen er altijd zo zielloos uitlopen, alsof ze daarbinnen leeggezogen werden. Spring rilde. Ze was blij dat zij dat niet hoefde te doen. Nog niet. Nooit, als het aan haar lag. Terwijl ze daar over nadacht, hoorde ze hoe haar maag begon te knorren. Die ochtend hadden ze niets te eten gehad, omdat de oogst van gisteren zo was tegengevallen. Summer had nog geprobeerd ergens in te breken, maar zonder succes. Spring was opgelucht geweest dat ze niet aangehouden was door een vredebewaker, want het risico van inbreken was groot.

Doelloos plukte Spring aan haar gevlochten haren, met een zielige blik, tot de mensen allemaal binnen zouden zijn. Nog eventjes en dan zou ze maar eens naar het buitengebied gaan. Ze probeerde zichzelf aan te leren te jagen, maar erg veel succes had ze tot nu toe nog niet. Ach, zolang ze de kost nog kon verdienen met liefjes kijken, was dat geen ramp.

Chanelle was vanochtend vroeg opgestaan, met als doel de nachtploeg van de fabrieken. Deze mensen zouden vroeg in de ochtend weer vrij zijn, en die waren na het lange werken altijd nogal zielloos geweest. Ze liepen als halve gare lijken naar hun huis. Maar Chanelle had vandaag niet zonder voorbedachte raden uitgekozen, ze had haar meesterbrein gebruikt. Vandaag was betaaldag, en dat gebeurde altijd nog in contanten. Dat betekende dat alle wandelende lijken een bult geld op zak hadden, en Chanelle kon toch niets anders dan haar eigen slag slaan. Tuurlijk, ze zou niet het enige gespuis zijn die dit dacht, maar dat waren allemaal kruimelaars. Zo noemde ze de kinderen die bedelden. Die probeerde met hun lieve glimlachje geld te schooieren. Daar was Chanelle meteen na twee weken vanaf gestapt, ondanks haar mooie goedgetrainde lachje. Wat Chanelle nodig had, was eten. Geen kruimels. Dus Chanelle ging voor het echte werk.

Gekleed in haar typische kleuren, was ze de deur uit gegaan. Ze droeg vandaag een wit shirt, met een zelfgemaakte zwarte stropdas er overheen, daar onder een wit rokje, en haar benen werden bedekt door een zwarte legging. Daaronder had ze goedkope witte sneakers, schoenen die makkelijk te dragen waren, en waar ze snel mee weg kon wezen, mocht het uit de hand lopen. De deur van haar omgebouwde zeecontainer gooide ze met een hol klappend geluid dicht. Sleutels en sloten had ze niet nodig, ze had haar eigen beveiligingssysteem, geheel gemaakt uit verzamelde spullen. De gene die binnenkwam zou in zestien verschillende vallen kunnen trappen, voordat hij ook maar iets waardevols kon aanraken. En iedereen in het zwarte circuit kende haar in District 1, ze lieten haar liever met rust, en inbreken bij Chanelle was eerder een overtreden wet, dan een regel.

Aangekomen bij haar favoriete fabrieken, kwam ze er al achter dat ze niet de eerste was vandaag. Ergens op de grond bij de ingang zat en kruimelaar. Zielige schooiers. Werken deed je voor je geld, goed of kwaad, je deed er wat voor. Dus meteen toen Chanelle er langs liep, gaf ze met haar knie een duw tegen een bosje in de buurt van het meisje. Meteen kropen alle hysterische insecten uit het bosje van schrik, en kropen naar het meisje toe. "Piece of trash, de vliegen komen op je stront af." hierbij doelde ze op de insecten die op het meisje afkwamen, en ter verduidelijking wees ze de smerige beesten nog eens aan.

En toen was het time to roll, daar kwamen de eerste werknemers uit de fabriek. Zoals verwacht liepen ze allemaal met dikke jaszakken, en met een zielloze blik in hun ogen recht naar huis. Chanelle bleef midden op de weg staan, zodat ze uiteindelijk omhuld was door de groep mensen. Vol in het zicht van het kruimel meisje, pikte ze van zes man een hand vol munten uit hun zak, de werknemers te zielloos om het op te merken. Meteen daarna pakte ze een opgevouwen juten zakje uit de zak van haar rokje, en vouwde het uit. Het geld kieperde ze in de zak, en met een handgebaar voor haar keel maakte Chanelle het kruimel meisje duidelijk wat er ging gebeuren als die haar mond opentrok.

De stoet mensen liep snel door, zonder op of om te kijken, en toen ze allemaal weg waren liep Chanelle naar de kruimelaar toe. En daarbij kijken naar de verdiensten van de kruimelaar, of liever de niet-verdiensten van het meisje. Ze zwaaide met de zak vol munten, en keek het kind verwaand aan. "Goed of Kwaad, als je wat doet voor je geld, verdien je bakken meer. Sul." En na die zin veranderde haar blik van verwaand naar zeer arrogant.

Dag lief Sandertje! Een goede post, maar ik heb wel twee opmerkingen. In de laatste alinea van je post zeg je dat Chanelle terug loopt naar Spring en kijkt naar haar niet-verdiensten. Hiermee ga je er van uit dat Spring, tijdens de werkzaamheden van Chanelle, op de grond is blijven zitten en niks heeft gedaan. Dit geldt als godmode. Daarbij heb ik zo mijn twijfels bij de verstreken tijd tussen jouw post en die van Spring, omdat bij Spring de mensen net de fabriek in gaan, en ze er bij Chanelle alweer uit komen. Probeer hierop te letten!

De nachtdienst. Spring was het helemaal vergeten, maar vannacht waren er nachtploegen geweest en ook die mensen hadden hun loon gekregen. Het was maar goed dat ze hierheen gekomen was, want wellicht kon ze nu wat geld opstrijken! Ze keek even kort naar het lichtharige meisje dat zich eventjes geleden bij haar gevoegd had en vroeg zich af of zij hetzelfde dacht. Ze hoopte van niet, want dat kon nog wel eens voor ongemak zorgen. Sowieso zouden zij en het meisje nooit vriendinnen worden, dacht Spring, terwijl ze een stukje mos tussen de stenen van het muurtje uit plukte. Het kind had Spring namelijk begroet met een trap in de bosjes, gevolgd door een horde insecten die op Spring af waren gekropen. Spring had het genegeerd. Insecten in haar kleren waren voor haar niets nieuws. ’s Nachts werd ze geplaagd door pissebedden, oorwurmen en bedwantsen.

Toen kwamen de eerste werknemers naar buiten. Spring sprong van haar muurtje af en ging op de grond zitten, met puppyoogjes en haar handen als een kommetje voor zich.  Ze zag dat de Blonde ook in actie overging en bezig ging met het jatten van de mensen, maar ze negeerde het wicht. Als ze zich liet afleiden door de divegge, zou ze alleen maar geld mislopen. ‘Heb medelijden met een arme wees,’ zei ze dus, met een hartverscheurende stem. Toen een man snel langs haar heen wilde lopen, trok ze aan zijn broek, maar de man schudde haar hand van zich af en haastte zich verder. ‘Medelij!’ zei Spring nog eens, waarbij ze zielig naar een geharde vrouw opkeek. Die keek aarzelend terug en graaide toen in haar zakken, om vervolgens een aantal muntjes voor Spring neer te gooien. Spring kon nauwelijks rekenen, maar wist wel dat het niet bepaald een fortuin was wat voor haar neer was gegooid. Maar ze klaagde niet, alle beetjes hielpen immers. Nog meer mensen liepen langs haar. Sommige keurden haar geen blik waardig, anderen bleven even staan of keken verontschuldigend terug, anderen wierpen haar muntjes toe.

Toen ineens stond er een man voor haar die in zijn zakken graaide en graaide en graaide. Diens ogen werden groot. ‘DIEVEN!’ schreeuwde hij en daarop haastten de mensen zich verder, hun geld stevig in hun handen gegraaid. Nog meer mensen kwamen erachter dat ze bestolen waren, maar wat konden ze daartegen beginnen? De dief was waarschijnlijk allang weg. Spring zuchtte en keek naar haar schamele hoopje munten, om daarna op te kijken naar de Blonde, die met een zakje geld zwaaide en haar spottende woorden toeriep. Nu werd Spring kwaad. Woedend sprong ze overeind en smeet ze haar zuurverdiende centjes naar de Blonde toe, hopend haar gezicht te raken. ‘DIEF!’ gilde ze, hopend dat de mensen die zojuist uit de fabriek waren gekomen, haar nog konden horen. Bewust richtte ze haar mond richting die mensen en bracht ze haar handen naar haar mond in een poging haar stem luider te maken: ‘DIEF!’ gilde ze. ‘HELP! IK BEN BESTOLEN!’


OOC: Ik heb de fouten beetje geprobeerd weg te werken, zonder mijn hele post te hoeven herschrijven, maar ik denk dat het zo wel ongeveer klopt. ^^

Of dat wicht wat hardstikke doof, of ze was levensmoe. Maar toen haar diefkunsten werden opgemerkt, wat trouwens ook de schuld was van het misbaksel, vulde het wicht het nog eens aan. Ze smeet haar stumperige opbrengt naar Chanelle toe. Het geld stuiterde van Chanelle af, ze was gelukkig niet in haar gezicht geraakt, maar moest wel de neiging onderdrukken om met haar opbrengst het tere gezichtje van de trut te verminken. Wat dacht ze wel niet, een lage rang als kruimelaar en dan iemand als Chanelle dwarsbomen. "You don't even realize that you signed your epitaph, moron." En als opening van haar strijd, spuugde ze op de grond en veegde het met haar spierwitte gympen over de muntjes die net tegen haar aan gesmeten waren. De muntjes waren nu bedekt met een modderachtige substantie. "Mag je lekker tussen het modder wroeten, varken dat je bent." Maar door alle dalende paniek, moest Chanelle er tijdelijk een einde aan breien. De stoet kwam er achter wie haar bestolen had, en Chanelle moest er vandoor.

Ze greep achter haar shirtje, en kreeg haar bivakmuts te pakken. Deze was bevestigd aan haar witte shirt, het leek normaal een zwarte capuchon, maar als je het over je hoofd trok, was het een bivakmuts. Nu was ze incognito, en niemand die haar in het dagelijks leven zou herkennen als dievegge. Ze slingerde de zak over haar schouder, en duwde de eerste fabrieksmedewerker, die op haar af kwam, aan de kant. Sommigen herkende haar van vorige rondes, dit was namelijk niet voor niets Chanelle d'r favoriete plekje. Maar de bestolen mensen zagen haar alleen met een bivakmuts, dus hadden ze haar een naam gegeven. Uitgaande van haar kleren, en haar lange blonde haren die onder de bivakmuts vandaan staken, werd ze Baby-Doll genoemd. En ook nu weer hoorde je de vrouwen mompelen en roddelen over het Baby-Doll fenomeen. En op hun beurt probeerde elke man haar te pakken te krijgen, wat vrijwel meestal niet lukte.

Chanelle sprong nog een keer omhoog om een maaiende knie te ontwijken, en rende daarna vol op het kruimelmeisje af. Met haar lange benen was ze er vrij snel. De enorme groep agressieve medewerkers kwam achter haar aan. Nog een paar meter, en ze zouden het kleine schooier meisje omver lopen. And that, that is the revenge of the Baby-Doll.

OOC: Nu begrijp ik wat je bedoelde, ik heb je eerste post een beetje verkeerd begrepen denk ik, het spijt me. Als het nog eens langs me heen gaat, wil je het dan benoemen naar me? Dan pas ik het de volgende keer aan!

Mocht je me niet begrijpen wanneer ik iets onder je post edit, stuur me dan even een PM Sander, dan leg ik het je uit Ik heb trouwens wel mijn vraagtekens bij het opeens incognito zijn van Chanelle, aangezien ze net tussen de menigte was. Mensen hebben haar dus gezien in haar kleren en wanneer ze dan opeens een muts op heeft herkent niemand haar meer? Van mij mag je het laten staan, maar denk er wel aan dat je realistisch blijft!

Winter keek opzij, met een lachje vol spanning en vrolijkheid. 'Ben je er klaar voor?' Natuurlijk was hij er klaar voor. Ze hadden dit al zo vaak gedaan. Het was als een gesmeerde machine hoe ze zich klaar maakten. Er was niets wat fout kon gaan. De jongen knikte als antwoord, maar belangrijker was de blik in zijn ogen, vol vertrouwen. Ze strikte de veters van haar donkere schoenen en kwam overeind. Ze gooide hem een donkerblauwe rugzak toe en grijnsde opgewekt. 'Let's do this.' Met een zachte klap landde haar vlakke hand tegen de zijne. De twee stapten naast elkaar naar buiten en liepen de straat op. In de verte signaleerde Winter hun handlanger al. Onopvallend loodste ze Autumn mee in die richting. Zodra het echt druk werd verliet ze echter zijn zijde om in haar eentje onverstoorbaar door te lopen. Wat ze vandaag deden was reuze simpel, maar wel redelijk gewaagd. Het ging als volgt: twee mensen dienen als de afleiding. Ze zoeken een drukke plek op en beginnen luidkeels ruzie te maken. Vervolgens, als alle aandacht op de herrieschoppers gericht is, grijpt de derde persoon in dit scenario zijn of haar kans. Afgeleide mensen zijn namelijk onoplettend en op die manier kan je gemakkelijk pakken wat je maar wilt. Daarna haalt persoon 3 de andere twee uit elkaar, daarmee de ruzie stoppend, en het drietal druipt gauw af voordat men door heeft wat het verband is tussen de missende spullen en de drie tieners. Het was een van Winters favoriete aanpakken, al konden ze het niet al te vaak doen. Helaas. Dat zou te zeer opvallen. Zo was het nou eenmaal, met goede trucs moet je zuinig zijn. Hoe onverwacht het misschien ook mocht komen, Winter hield van acteren, in situaties als deze dan.

In stilte liep ze tussen de mensen door, haar hoofd lichtjes gebogen, haar schouders hangend langs haar tengere lijf. Onopvallend. Eén met de stroming, niet tegenwerkend, meedobberend in de route die de voetgangers volgden. Maar toch wist ze, door oefening en afspraken, precies bij Summer uit te komen. Een soepele beweging zorgde dat ze tegen een voorbijganger aan knalde, na een 'aanvaring' met Summer. Het meisje met de zomerse sproeten deed hetzelfde. Na een paar luide 'Ah!'s en Oh's was het weer even bedaard.

Tot Winter luidop sprak:
''Kijk uit waar je loopt, trut!''
''KIJK ZELF UIT!'' kreeg ze onmiddelijk fel terug. Het was stiekem best een opluchting om de longen uit je lijf te krijsen.
''Jij, jij-jij kreng. Arrogantie staat je lelijke kop niet.''
Zo ging dat nog wel even door tot er plots een warme hand op haar schouder landde. De tweede hand greep haar redelijk hard vast. ''Ophouden, allebei. Ruzie maken doen jullie maar ergens anders.'' Als in een flits slaat de sfeer om en Winter en Summer druipen allebei vlug af. Mensen kijken Autumn dankbaar aan. Dánkbaar. Hij heeft net een zakhorloge en twee portefuilles uit hun midden ontvreemd en ze waren hem er -onbewust dan toch- dankbaar voor. Ach, wat zeurde ze ook door. Zodra ze in de achterstraatjes Summer zag grijnsde ze. ''Ik raakte je toch niet te hard, hé?'' vroeg ze vrolijk. Na een geruststellend antwoord leek Summer even na te denken. ''Hey, kan jij even langs de fabriek gaan om Spring te zoeken? Ik heb met Autumn besproken dat we nog even langs de groentemarkt gaan, misschien kan jij haar helpen.'' Met een steek in haar hart knikte het witharige meisje, om vervolgens lichtvoetig weg te stappen.

Met een gevoel alsof ze vloog stapte ze door de straten heen, de keitjes werden haar lanceerbaan, de wind deed haar haren flapperen. Dit was wat Winter deed als ze een goede dag had, rennen, lachen, genieten van het gevoel van vrijheid. Van het leven. Toen ze in de verte Spring al herkende, ja, die kop herkende ze uit duizenden, fronste Winter kort. Stond daar nou echt een gemaskerd figuur? Onmiddellijk versnelde haar pas weer, en terwijl het meisje dichterbij kwam nam ze de situatie in zich op. ''Help-...- Bestolen.'' flarden van de geschreeuwde tekst van het meisje dat ze bijna als een zusje beschouwde werden op de wind meegeblazen en door Winter opgevangen. Ze dacht na, maar niet voor lang, wat was er aan de hand?! Dit conflict- rennende fabrieksmedewerkers, Spring, een anonieme silhouet met als hoofd enkel een zwarte vlek- het sloeg nergens op. Dus het enige wat ze deed was verder spurten, om zo de rennende onbekende vol in haar baan te onderscheppen.

Iets waardoor zijzelf op de grond viel, maar omdat Winter het aan had zien komen wist ze haar val aardig te breken door door te rollen, een techniek die van vechtsporten afstamde. Ze zat op de grond en keek hijgend op naar Spring, veegde plukken wit haar uit haar gezicht en merkte de bruine stofvlekken die haar hele armen bedekten nauwelijks op. ''Ben je in orde?'' vroeg ze gehaast, haar hart klopte voelbaar in haar keel. '"Wat doet dat geld op de grond.'' merkte ze vervolgens droogjes op, alvorens haar blik op de naderende menigte te richten. Het was een groep, dat was zeker. En ze keken niet al te blij. Wat kon daaruit voort komen? Weinig goeds.
''Zeg, denk je dat het slim is om hier nog langer te blijven of kunnen we beter rennen?'' vroeg ze daarom redelijk bezorgd, vooral gericht op Spring, maar zeker ook het andere meisje niet uitsluitend van een antwoord. Ze had haar dan wel gebeukt, maar de enige reden daarvoor was dat het eruit had gezien alsof hun kleine lente-elfje gevaar liep. Mask, zoals ze de tweede persoon even voor het gemak noemde, en Spring wisten als enigen wat er precies gebeurd was.

[Ik ben totaal uitgeput en type dit als laatste wat ik doe alvorens te slapen. Daarom excuseer ik mij als er godmode in zit of fouten. Heb mijn best gedaan om alles volgens de gebeurtenissen te houden, maar moest toch enige actie ondernemen. Nogmaals: Fouten? Zeg het me, dan haal ik het er asap uit c: Truste~]

Het is goed hoor Emma^^ Ik wil je wel vragen wat meer alinea's toe te voegen aan je post, want het is nu een aardige lap tekst ;)Verder is het stukje waarbij ze naar voren spurt om Chanelle's pad te kruisen geen godmode, maar zorgt het woordje "ook" in de zin erna ervoor dat het wel godmode is, omdat je hiermee impliceert dat Chanelle op de grond valt, net als Winter. Probeer op dit soort kleine dingetjes te letten :3

[Heb het nu aangepast c: beetje laat maarja~]

Well, that escalated really fast. Voordat Chanelle het doorhad, lag ze dubbelgeslagen op de grond. Blijkbaar was er nog iemand op het toneel gekomen, en diegene had haar niet heel vriendelijk vol in haar maag gebeukt. Chanelle schoof een meter of 2 door het zand heen, waarbij haar bivakmuts recht in haar mond schoof. Nu kreeg ze al helemaal geen lucht meer. Zo snel als ze weer kon handelen trok ze het stuk zwarte stof uit haar mond, en schoof het weer over haar hoofd. De lichtblonde hare vielen weer over haar schouder, en ze haalde eens diep adem. Frisse lucht, daar had ze even naar gesnakt. Tot ze besefte in wat voor situatie ze zat.

Chanelle draaide haar hoofd een kwartslag om, en zag daar een bijna kloon van haarzelf. Als je zou zeggen dat Beuker, hoe Chanelle har zo snel even noemde, haar zus was, had ze het zelf geloofd. Ze leken als twee druppels water op elkaar, met als enig verschil dat het andere meisje op een echte albino leek, en Chanelle geen wit, maar lichtblond haar had. De trut vroeg nu of het niet slim was om te rennen. Achter Chanelle lag de zak met opbrengst, deze greep ze met een hand vast, en slingerde ze om haar schouder. "Natuurlijk moeten we rennen, wat denk jij dan? Dat we hier blijven staan om elkaar omstebeurten neer te maaien?" Zo, het sarcasme droop er weer af. EN voor Chanelle in de kluwen van grijpende werknemershanden kon verdwijnen, rende te zo snel mogelijk in de richting van een achterbuurtssteegje wat langs haar eigen huisje leidde. Als de anderen haar volgde, hadden ze pech, bij Chanelle zouden ze geen verhaal kunnen halen. Ze was niet van plan om de gegooide munten van de Kruimelaar terug te betalen, had het uitschot er maar niet mee moeten smijten.

In het steegje streek Chanelle de lange plukken glanzend blond haar uit haar gezicht. Haar simpele gympies hadden ervoor gezorgd dat ze snel van de plek weg kon rennen, maar waren de anderen haar gevolgd? Of waren ze een andere kant opgerend? Het was nou namelijk niet zo, dat ze aan de mensen die haar nu herkenden graag haar huisje liet zien ofzo. Chanelle kon geen boze menigte meer horen, dus ging ze er van uit dat ze de werknemers van de fabriek achter zich had gelaten. Hoe kon zo'n Kruimelaar zo'n makkelijke klus laten mislukken? Chanelle rustte even tegen een muurtje en draaide zich om. Waren de anderen haar gevolgd?

Het om hulp schreeuwen had Spring een goed idee geleken, maar de blonde leek erop voorbereid te zijn, want die had ineens een bivakmuts over haar hoofd getrokken en kwam op haar afstormen, gevolgd door een horde mensen. Wat er toen allemaal gebeurde kon Spring eigenlijk niet bevatten. Er waren veel mensen, er was de blonde-die-nu-een-bivakmuts-op-had, en er was Winter. Winter! Spring haalde opgelucht adem. Winter wist vast wel wat ze met deze situatie aanmoesten. ‘Ben je in orde?’ vroeg het sneeuwwitte meisje. Spring knikte en wilde antwoorden op Winters tweede vraag, toen die alweer de volgende vraag stelde. ‘Is het veilig om te blijven, of kunnen we beter wegrennen?’

Nu had Spring haar mond al opengetrokken om uit te roepen dat ze de Blonde aan de menigte uit moesten leveren, maar het wicht was sneller dan de Lente. Spring kon haar wel wurgen, maar besloot dat wegrennen misschien inderdaad de beste optie was. De Blonde had zich al uit de voeten gemaakt met het gestolen geld. Spring dook op het geld dat in de modder lag af en graaide wat muntjes bij elkaar, die ze vluchtig in haar zakken stopte. Ze wilde Winter bedanken dat ze haar te hulp was gekomen, maar zag dat de menigte wel erg dichtbij was en de Blonde al erg ver weg. Spring dacht koortsachtig na. Ondanks dat de menigte hen niets aan zou doen (zij was per slot van rekening het lieve meisje dat geen vlieg kwaad deed), konden ze hier niet blijven. Ze moesten de Blonde inhalen en het geld dat Spring toebehoorde, terugclaimen.

En dat deed ze dus. ‘Kom!’ riep ze tegen Winter en ze rende als een wilde kat in de richting waarin de Blonde was verdwenen. Als ze haar nog maar in konden halen!

De chick belandde naast haar op de grond, of nouja, naast was wel sterk uitgedrukt. Ze landde op de grond, een stuk doorgeschoven in haar snelheid. Mooi zo. Winter zag de blonde haren, de dikke lippen, de meisjesachtige trekken, ugh, wat overdreven zoet. Fake. Nepperdenep. Dikke lippen ja, vol heette dat officieel, maar dat klonk veel te positief. En nee, Winter kon niet bepaald positief nadenken over iemand die haar vriendin wellicht pijn gedaan had. Sowieso had ze het niet zo op vreemden, helemaal niet als die een beetje erg op haar leken.

De blonde dame slingerde een tas over d'r rug, iets wat Winter argwanend gadesloeg. "Natuurlijk moeten we rennen, wat denk jij dan? Dat we hier blijven staan om elkaar omstebeurten neer te maaien?" Pff, over kortzichtigheid gesproken. En dan ook nog eens zo een zelfvoldane toon neerzetten? De trut durfde wel zeg. ''Met rennen bevestig je schuld en ík heb in elk geval niets gedaan hoor, b-...'' Het woord 'bitch' kon ze nog net inslikken, het lag echt op t puntje van haar tong. Winter accepteerde het niet zomaar, om als kleuter terecht gewezen te worden. Al helemaal niet als het een foutieve terechtwijzing was. En die bitch was haar aandacht dus echt niet waard. Winter lette nu meteen op Spring, de vage figuur die nu keihard wegsprinte geen aandacht schenkend tot ze wist hoe en wat er met Spring gebeurd was. Spring graaide wat van de muntjes weg en Winter volgde automatisch haar voorbeeld. Alle beetjes zouden helpen, ook zo'n klein bedrag dat ze nu opraapte. .  ‘Kom!’ Ze stak de munten in haar zak en vloog haast in harmonie met Spring overeind op haar commando. Woest waaiden haar haren in het rond. ''Ja, gaan! Ze heeft nu al een voorsprong!'' Winter was scherp genoeg om op te merken dat iedereen in de boze massa achter de wegsprintende bitch aan wilde. Ze ving zelfs iets over ratachtig en dievige op. Genoeg om mee te werken dus, genoeg om snelle conclusies te trekken.

In een vlaag van improvisatie draaide ze zich half om en keek de menigte aan. ''WE PAKKEN HAAR, DIE SMERIGE DIEF!'' krijste ze wild, haar arm naar voren gooiend in een opzwepend gebaar. Verder verspilde ze geen moeite aan de slome fabrieksmedewerkers. Die waren toch te duf om een achtervolging aan te gaan. Nee, Winter startte op, sneller en sneller rennend. Achter het figuur in de verte aan, gelukkig was dit een vrij rechte en lange weg waarop ze wat in konden lopen qua snelheid. ''Je wilde d'r volgen toch?'' vroeg ze haastig aan Spring, terwijl ze probeerde om haar ademhaling onder controle te houden. Ze was nu eigenlijk al een lange tijd op hoog tempo bezig met bewegen. Iets wat zelfs op iemand met haar uitstekende conditie effect had. Door allerlei straatjes volgde Winter als een bloedhond de sporen van blonde haren en zwarte kleren. Ze wist het steeds maar net bij te houden, tot ze dan eindelijk bemerkte dat de achtervolging van beide kanten langzamer ging. Winter remde af, wandelde de laatste meters, met een zachte kreun van vermoeidheid. Te veel lopen, te weinig eten = auw.

''Wat had jij een haast zeg.'' sprak Winter vlak, droogjes, tegen het blonde meisje toen die zich omdraaide. ''Te laat voor de volgende menigte die je wild moest maken?'' Die zin was raar. Ach, wat gaf het. Ze klapte half voorover, strekte haar armen naar beneden, kneep haar lichtgekleurde ogen dicht. Haar hart klopte als een razende in haar borstkas, haar ademhaling was nog steeds gejaagd. Maar langzaam kwam ze lichamelijk tot rust, door in te ademen door haar neus en dan traag weer uit door haar mond.

[Prut, sorry! Hoop dat jullie d'r wat mee kunnen ^^]

Laat dat "prut" maar weg hoor Emma, het is een nette post. Ik struikel alleen even over het zinnetje "Te veel lopen, te weinig eten = auw. " De zin loopt nu een beetje raar. Als je van de komma een + zou maken is het wat logischer :3 Verder netjes gedaan hoor!

Oh nee hoor, ze lieten haar helemaal niet met rust. In plaats daarvan hoorde ze de Beuker krijsen dat de menigte haar moest volgen. No way dat Chanelle nog aandacht schonk aan dat wicht. De menigte was waarschijnlijk afgehaakt, of ze waren de verkeerde afslag ingegaan om nu verdwaasd rond te kijken waar Chanelle was gebleven, maar de Beuker was wel meegekomen. En nu stond ze daar stomme vragen te stellen. "Ik was niet degene die de menigte wild kreeg, vraag dat maar aan die kruimelaar die je zo nodig moet beschermen." Chanelle wreef met haar hand over de nog steeds pijnlijke ribben waar de witharige haar zonodig moest gaan beuken. "Die kleine van je begon zo nodig te gillen en te krijsen, als je haar gewoon stil houdt is er verder geen probleem. Zij schooiert haar geld, ik verdien sneller. Dat zij het oneerlijk vindt is niet mijn probleem."

En eigenlijk was hierbij voor Chanelle de kous wel af, ze was er klaar mee. Ze wou nu haar geld thuis netjes opbergen, en deze troela dumpen. "Meer hoef ik je hier ook niet over te vertellen, ik ben eigenlijk wel klaar met je. Die kleine bitch van je moet je maar eens wat leren over volwassen worden, dan kan ik de volgende keer mijn werk weer doen." En dat gezegd te hebben draaide ze zich om, en liep ze richting haar container-box huis. Het was tijd voor wat ontspanning right? Of werd haar dat nu nog niet gegund?

‘Je wilde d’r volgen toch?’ vroeg Winter, hoewel ze al niet veel keuze meer hadden, met die meute mensen achter hen aan. Spring knikte, niet in staat iets te zeggen door het ademtekort dat veroorzaakt werd door het harde rennen. Spring was niet slim, maar wel slim genoeg om te weten dat ze haar adem beter kon sparen. Spring had kortere benen dan Winter en liep daarom achter het witharige meisje, die als een ware speurhond achter de blonde dief aan rende. Spring volgde hijgend en deed haar best dit tempo vol te houden. Ze sloegen een hoek om en toen zag Spring de Blonde weer. Die was gestopt met rennen en Winter liep ook. Spring stopte ook met rennen en bleef even hijgend stilstaan, haar handen op haar bovenbenen. Toen ze haar hartslag weer enigszins op orde had, keek ze op en liep ze naar Winters zijde. Het witharige meisje was al in gesprek geraakt met de Blonde, hoewel ook zij heel moe leek. Spring voelde zich schuldig tegenover Winter, maar vond dat de Blonde nog meer schuld droeg.

De Blonde begon echter te praten alsof Spring vanalles fout had gedaan. ‘Dat is niet waar!’ riep Spring uit en toen, iets rustiger: ‘Nou ja, misschien een beetje ...’ De Blonde schonk geen aandacht aan Springs woorden, maar liet weten helemaal klaar te zijn met de situatie. Ze deed alsof Spring een poedeltje was die moest worden aangelijnd, draaide zich om en liep weg. Spring wilde haar aanvallen, haar aan haar haren trekken en haar ogen uitkrabben, maar ze was simpelweg te uitgeput door het snelle tempo dat haar korte beentjes hadden moeten aanhouden. ‘Vuile dief!’ riep ze de Blonde na, hoewel ze wist dat het geen effect zou hebben. Dat mens was te arrogant om zich ook maar van iets aan te trekken. Spring richtte zich teneergeslagen tot Winter. ‘Het spijt me,’ zei ze. ‘Ik was gewoon zo boos.’ Ze keek met een sip gezicht naar het witharige meisje, hopend dat die haar zou vergeven, want ze voelde zich echt schuldig. En niet alleen tegenover Winter, maar ook tegenover Summer en hun vader, omdat ze niet in staat was geweest meer geld op te halen vandaag.

Ze zuchtte. Nou ja, de dag was nog niet om.

"Ik was niet degene die de menigte wild kreeg, vraag dat maar aan die kruimelaar die je zo nodig moet beschermen." Whoepdidoe. Dacht madame nou werkelijk dat Winter haar kant zou kiezen? Was het nog niet duidelijk dat ze aan Spring’s kant stond? De kant van de kruimelaar, als je erop stond om het zo te noemen.  "Die kleine van je begon zo nodig te gillen en te krijsen, als je haar gewoon stil houdt is er verder geen probleem. Zij schooiert haar geld, ik verdien sneller. Dat zij het oneerlijk vindt is niet mijn probleem." Een schamper geluid verliet Winter’s keel. Hmpf, wat dacht blondie wel niet? Een beetje beledigingen rondsproeien en verwachten er zelf schoon vanaf te komen.  . ‘Dat is niet waar! Nou ja, misschien een beetje ...’ Typisch voor Spring, rustig zelfs in zo’n situatie. Zelf moest Winter moeite doen om niet kwaad allerlei scheldwoorden uit te roepen of zelfs een gevecht te beginnen.
"Meer hoef ik je hier ook niet over te vertellen, ik ben eigenlijk wel klaar met je. Die kleine bitch van je moet je maar eens wat leren over volwassen worden, dan kan ik de volgende keer mijn werk weer doen."

Er was maar één woord voor: Schaamteloos. Gewoonweg schaamteloos. Winter bevochtigde haar droge lippen met moeite, ze had dorst, wat een droge keel en mond tot gevolg had. Ze wilde wel wat zeggen, maar Winter voelde aan dat het beter was om gewoon d’r mond dicht te houden. Spring had het recht de ander uit te foeteren, zij zou het niet voor haar doen. Dus keek de albino met een onverschillige maar vooral afstandelijke blik hoe de blondine de benen nam.
‘Vuile dief!’ Precies. In Winters ogen had je dieven en je had vuile dieven, zoals dat geval daar. ‘Het spijt me,’ klonk het timide ‘Ik was gewoon zo boos.’ Winter draaide zich half om en glimlachte kalm. ‘Hey, Spring, luister: Ik weet zeker dat het niet jouw schuld was. Die trut moet gewoon leren dat ze niet het middelpunt van de wereld is. Pff, hoe durft ze, zomaar dat soort dingen zeggen.’ De  laatste woorden werden gesputterd in frustratie. ‘Dat kan echt niet zomaar..’

‘Dus kop op, meis, we gaan naar huis toe. Ik weet zeker dat Summer er al lang is’ Winter draaide zich half om en reikte dan kort met haar hand naar Springs schouder om haar nogmaals gerust te stellen.