Xiomara en Avery zagen niets bijzonders in het water, maar toen ze een afslag namen en daarmee het grote pad verlieten, vonden ze uiteindelijk opnieuw een ei. Avery had het paarse ding gevonden, en Xiomara had enkel droogjes kunnen reageren: “Omdat eentje nog niet zwaar genoeg is.” Natuurlijk was er niemand die de meisjes verplichtte het ei mee te nemen, maar ze wilden tegelijkertijd niet het risico lopen iets moois mis te lopen.  

Na een derde deur te hebben gevonden en even buiten te hebben gekeken, maakten Avery en Xiomara hun rondje af en keerden ze terug naar de hal waar ze waren binnengekomen, van plan om daar ook te overnachten. Avery haalde de knapzak uit elkaar, en Xiomara maakte van de tijd gebruik om haar zweep uit te proberen. Ze had gezien hoe Flaire eentje had gebruikt, en natuurlijk had je de Vredesbewakers, maar het hanteren bleek toch moeilijker dan gedacht. Het frustreerde het kleine meisje al snel, en één keer raakte ze zelfs haar eigen wang.
Xiomara gromde, en keek enigszins geïrriteerd naar Avery, maar protesteerde niet toen het meisje vroeg of zij het eens mocht proberen. Die had het een stuk sneller onder de knie, en nam vervolgens het initiatief om Xiomara te helpen. Die vond het vrij ongemakkelijk om de hulp te aanvaarden, maar ze wist dat het in haar eigen voordeel zou zijn als ze zou leren om met dit wapen om te gaan. Ze was maar klein, en een zweep was wel het ideale wapen om vijandige Tributen op afstand te houden. Het kostte veel moeite, en het was maar goed dat ze op dit moment niet belaagd werden door vijanden. Het was behoorlijk vermoeiend, en het beetje eten dat ze hadden was dan ook enorm welkom na al die inspanning. Het belangrijkste was dat Xiomara in ieder geval niet per ongeluk zichzelf uit zou schakelen bij een aanval.

Het moment dat ze echt op elkaar moesten gaan vertrouwen was aangebroken, maar Xiomara wantrouwde Avery eigenlijk helemaal niet. Ze hadden immers geen bondgenootschap hoeven te beginnen, en ze had ook niet de moeite hoeven nemen om Xiomara te leren omgaan met haar zweep. Het zou op zijn minst dom zijn om het bondgenootschap deze eerste nacht al gewelddadig te beëindigen, dus ging Xiomara rustig liggen en viel ze al snel in slaap.
Na een paar relatief ontspannen uurtjes, werd Xiomara gewekt door haar bondgenote met de boodschap dat de doden bekend zouden worden gemaakt, wat inderdaad bevestigd werd door het volkslied. Xiomara en Avery hadden geluk met het glazen dak, dus ze hoefden zich niet speciaal buiten te wagen. Ze waren eindelijk weer een beetje droog, en dat wilde Xiomara ook graag even zo houden.
Het eerste gezicht dat verscheen was van Geronimo, en Xiomara grijnsde zelfgenoegzaam. Het gezicht van Tamás versterkte dit enkel. “Altijd fijn om gelijk te hebben,” sprak Xiomara. Ook de jongen uit Tien was geen grote verrassing, maar om beide Tributen van Twaalf al aan de hemel te zien, dat wel, hoewel het beide duidelijk geen Winaars waren geweest. Dat Cyril nog in leven was, vond Xiomara nog wel het meest verrassend, en ze moest toegeven dat ze haar beste vriend misschien een klein beetje onderschat had.

Toen ze dat achter de rug hadden en het terug donker was, nam Xiomara de wacht over van Avery. Ze had goed geslapen, maar verveling sloeg al snel toe. Ze hield de deuren goed in de gaten, maar de kans dat er iemand binnen zou komen was natuurlijk niet heel erg groot. Uiteindelijk besloot Xiomara de eieren op te pakken en ermee op en neer te lopen. Mocht iemand binnen komen, dan kon ze de eieren altijd nog naar hun hoofd gooien. Dus wandelde Xiomara om de tijd te doden.

Enkele uren laten, toen het weer iets lichter leek te worden, maakte Xiomara haar bondgenote wakker. Met de enorme bewolking en de regen was het moeilijk om te zeggen hoe laat het precies was. Xiomara en Avery hadden een karig ontbijt dat bestond uit de rest van Xiomara’s water, waarna Xiomara de hamvraag besloot uit te spreken: “Wat gaan we doen vandaag?”

TL;DR
- Herhaling
- Dode Tribuutjes!
- Xio neemt de wacht over; wandelt ongeveer een uur verveeld heen en weer met de eieren tot het wakker maken van Avery.
- Xio maakt Avery wakker rond een uur of zes.
- Avara drinkt Xio's flesje leeg.
- Xio vraagt wat ze gaan doen vandaag.

Het op wacht staan was best wel saai, want zoals Xiomara wel verwachtte gebeurde er niet zo veel. Omdat het nog altijd bewolkt was, wist het maanlicht de Arena ook maar weinig te bereiken, waardoor het vrij donker was. Hierdoor had het ook weinig zin om door het raam naar de dieren te staren. Daarom had ze de eieren gepakt en was ze ermee gaan lopen, en omdat het scherm lastig af te lezen was in het donker, ontdekte Xiomara pas na een uur dat er helemaal niets leek te gebeuren. Daarop had ze de eieren maar weer voorzichtig bij Avery neergelegd, zodat ze er in ieder geval niet over zou struikelen. Blijkbaar wilden de Spelmakers hen graag zien lopen, dus lopen was wat ze morgen waarschijnlijk zouden doen. Xiomara vroeg zich nog altijd af wat er in het ei zou zitten, en daar zou ze ook achterkomen, al was dit het laatste wat ze zou doen. Het hiernamaals kon zich alvast gereed gaan maken voor een Heel Pissige Xiomara, als ze zou sterven voordat ze erachter zou komen!

Eens Xiomara Avery had gewekt en ze hadden gedronken, had Xio aan haar bondgenote gevraagd wat ze vandaag zouden gaan doen. Ze waren het er al snel over eens dat ze hier op zich prettig hadden geslapen, maar dat ze hier niet oneindig konden blijven. Dat wilden ze ook niet, hoewel Xiomara moest toegeven dat het vooruitzicht van een constante miezer haar nu al vrij chagrijnig maakte. De meisjes maakten zich in ieder geval gereed voor vertrek, wat betekende dat het dekentje en de tak weer in een knapzak veranderde, ditmaal met het nieuwe ei en het flesje water van Avery. Xiomara had – bij gebrek aan een beter alternatief – haar lege flesje in een van haar broekzakken gestopt, terwijl ze haar ei op de arm droeg en haar zweep in de hand hield. Avery had haar boemerang ook in de hand genomen. En zo gingen ze de kas weer in, en namen ze nu het pad naar rechts dat ze al kenden.
Xiomara hoopte maar dat de eieren nu wel weer aan zouden slaan en vroeg zich af waarom dat vannacht niet het geval was geweest. Zouden de eieren soms enkel overdag werken, of had ze wellicht gewoon een te kort stukje gelopen? Op zich was ze niet helemaal van kant tot kant gelopen (Xio schatte dat dit een afstand van meer dan vijftig meter was en ze had Avery natuurlijk niet onbewaakt achter willen laten in het geval van visite), maar ze had toch zeker wel meters gemaakt. Xiomara vond het irritant dat ze het antwoord niet wist, en hoopte dus maar gewoon dat de eieren nu gewoon weer mee zouden werken.

Avery en Xiomara liepen tot ze weer bij de bekende splitsing kwamen en namen het pad dat naar buiten leidde. En daar maakten de meisjes opnieuw kennis met de miezer, waar ze zich echter niet tegen verzetten. Xiomara wist dat het niet anders was, niet tenzij de Spelmakers anders zouden beslissen. Dus besloot ze maar gewoon te doen alsof het haar allemaal niet uitmaakte, maar vanbinnen vervloekte ze het weer met een vurige, stille passie.
De meisjes hielden beide goed de omgeving in de gaten, maar Avery sprak al snel uit dat een verrassingsaanval in deze omstandigheden waarschijnlijk vrij lastig was. Daar moest Xiomara haar gelijk in geven, want het leek erop alsof de grond al enigszins verzadigd was met water. Het pad lag vol met plassen en de grassige/zanderige delen van de Arena zagen er behoorlijk zompig uit als je het aan Xiomara vroeg. Niet echt fijn om doorheen te ploeteren, zo vermoedde ze. En niet echt geruisloos als je er doorheen moest rennen. En dat vond Xiomara toch best een geruststellende gedachte. Nu zag ze echter ook niemand in de buurt, maar het was toch fijn om een soort alarm te hebben. Het enige nare was… anderen zouden hen ook aan kunnen horen komen.

Avery en Xiomara konden zien dat ze omliepen door het pad te volgen, maar omdat ze geen zin hadden om door de modder te banjeren, bleven ze op de verharde weg. Op een gegeven moment liepen ze met het pad bijna het bos weer in. Hier realiseerde Xiomara dat ze eigenlijk wel even moest plassen en besloot dat ze dit toch liever achter een bosje deed, dan hier midden op het pad. Dus de meisjes namen inderdaad de tijd hiervoor, en trotseerden toch maar het zompige gras. Ze ontdekten hierbij enkele struiken met bessen eraan, maar Xiomara had al snel door dat Avery op dit gebied echt een volstrekt nutteloze bondgenote was, en dus waren ze aangewezen op háár plantenkennis. En die was toch ook vrij beperkt. District 6 was niet de ideale locatie voor struiken om te groeien, maar het voordeel hiervan was dat áls ze er waren, ze heel interessant werden gevonden door sommige mensen.
En één van die rare mensen mensen was natuurlijk Cyril, en Xiomara wist zeker dat hij haar ooit veel te enthousiast over het besje had verteld dat ze nu aan deze struik zag hangen. Als ze nu eens beter had opgelet, dan had ze misschien ook de naam nog geweten. Maar nee. Al was het natuurlijk belangrijker om te weten of ze eetbaar waren, en Xio was er wel vrij zeker van dat dit het geval was. Maar of dat nú al was, dat betwijfelde ze wel een beetje. Als ze zich niet vergiste, dan waren onrijpe bessen namelijk wel vrij giftig. Ze zouden er waarschijnlijk niet dood aangaan, en misschien zelfs geen effecten vertonen als ze niet te veel aten, maar dat was toch een groot risico. Niets eten echter ook, dus besloot Xiomara haar flesje met de besjes te vullen. Mochten ze vandaag niets beters tegenkomen, dan hadden ze in ieder geval toch iets te eten.

Ongeveer drie kwartier later en inmiddels weer volledig doorweekt, arriveerden Avery en Xiomara bij een splitsing. Als ze nog iets verder zouden lopen, dan zouden ze bij twee gebouwtjes komen die ze vanaf het andere gebouw al hadden kunnen zien. Ze waren dan ook best wel een hoog en opvallend, en de meisjes zagen nu dat er helemaal geen ramen in leken te zitten. Dat was best raar, zeker omdat ze wel zo hoog waren. Zouden dit ook dierenverblijven zijn, of iets heel anders?
Maar dat was niet het enige wat ze vanaf de splitsing konden zien. Er waren namelijk ook nog (zichtbare) dieren in de buurt. Het waren echter geen beestjes waar Xiomara graag bij in het hok zou klimmen (hoewel, misschien om een broodje te smeren?), dus liepen de meiden toch verder in de richting van de gebouwtjes. Ze bestudeerden het gebouwtje op links, dat hoger leek te zijn dan het gebouwtje op rechts, waar ze uiteindelijk helemaal langs liepen om te kijken of er iets interessants te zien was. Wie weet zagen ze wel een deur, nog een verdwaald kleurig ei of… misschien wel vijandige Tributen! Alle informatie was in ieder geval welkom!

TL;DR:
- Nacht: Xio die met de eieren loopt en na een uur ontdekt dat er niets lijkt te gebeuren.
- Na het ontbijt: plannen bespreken en pakken voor vertrek.
- Xio en een heel verhaal over de eieren.
- Avara neemt het pad terug naar de andere deur die ze Dag 1 hadden ontdekt.
- Avara volgt het pad en bah regen.
- Avara gaat boodschapjes doen in de bosjes. (Aka lege blaasjes + leeg flesje gevuld met lijsterbessen.)
- Avara loopt in de richting van de gebouwtjes, bestudeert de gebouwen, en loopt uiteindelijk tot voorbij het gebouwtje bij Hok 22. (O5) Ik schat dat het nu ongeveer half negen is?

En ik hoop dat ik zo een goed beeld schets van de Arena. xD Anders weten jullie me te vinden.


Het ene ei staat inmiddels op 1320, het andere op 1650

Terwijl Xiomara van haar tijd gebruikmaakte om de omgeving te verkennen, bleef Avery een beetje achter. Het meisje keek even om en zag hoe haar bondgenote tegen een camera stond te praten. Ze kon maar af en toe een woord verstaan, maar Xiomara begreep dat Avery aan de mensen vroeg om een sponsoring te sturen. Terwijl Xiomara doorliep, werd haar bondgenote overvallen door een plotse mentale verjongingskuur en rende ze op de speeltuin af die Xiomara juist bewust had genegeerd. Ze hadden wel iets beters te doen dan van de glijbaan gaan!
… of niet?

Xiomara was in eerste instantie verder gelopen, in de waan dat haar bondgenote zich wel weer bij haar zou voegen, maar nadat ze even om het hoekje had gegluurd, merkte ze al snel dat Avery nog lang niet klaar was met plezier maken. Hoofdschuddend keek ze toe, terwijl ze terugdacht aan vroeger. Hoe vaak had ze toen niet op deze manier naar Janaea staan kijken? En alsof haar grote zus bij haar was en haar aanmoedigde, voelde Xiomara ineens toch een beetje aantrekkingskracht van de speelattributen. Na tien minuten gaf ze eindelijk toe en maakte ze kennis met het klimrek. En om eerlijk te zijn was ze hier best wel goed in, en ergens vond ze het nu wel een beetje jammer dat ze vroeger niet meer met Janaea had gespeeld. Misschien hadden ze het toch beter met elkaar kunnen vinden, als ze het maar had geprobeerd?

Nadat ze even hadden gedronken en hadden gerust, gingen ze weer verder op onderzoek uit. Xiomara voelde zich bijzonder vies, en de miezer werkte helaas niet bepaald als een warme douche. Integendeel. Dus Xiomara hoefde dan ook niet lang na te denken toen de vraag opdook of ze het gebouw tegenover de speeltuin binnen zouden gaan.
De deur werd geopend en beide meisjes hielden hun wapens gereed, toen ze naar binnen gingen. En even schrokken ze, toen ze iets hoorden. Xiomara was de eerste die zich realiseerde dat het een sponsoring was en keek op. Ze ving de parachute op en gaf deze onmiddellijk door aan Avery. De grote één bevestigde haar initiële aanname dat het niet voor haar zelf zou zijn. Maar nieuwsgierig keek ze toe hoe Avery het pakket opende. En ze lachte. Xiomara lachte niet veel, maar nu kon ze zich even niet inhouden. “Dat zal je beeldig staan!”, probeerde ze zo onschuldig mogelijk te zeggen, terwijl ze probeerde niet ondankbaar over te komen. Om eerlijk te zijn was ze ook wel een klein beetje jaloers. Een paraplu die haar handen vrij hield, dat was echt ideaal in de Arena.
Xiomara probeerde zichzelf maar te troosten met de gedachte dat ze in ieder geval een juiste inschatting had gemaakt als het ging om het kiezen van een bondgenoot. De sponsoringen die Avery kreeg konden haar leven immers ook redden. Of beëindigen, vulde ze in gedachten aan, toen er opnieuw een parachute naar beneden kwam. Xio keek toe hoe haar bondgenote een briefje las en vervolgens een dolk tevoorschijn haalde, die haar wel heel bekend voorkwam. “Is dat niet…?”

Nadat ze de sponsoringen hadden ontvangen, betraden de meisjes dan toch het gebouwtje. “Een eettentje?”, vroeg Avery, en Xiomara knikte. Er stonden stoelen en tafels, maar ‘leeg’ bleek al snel een goede samenvatting voor dit gebouwtje te zijn. Nada in de koelkast, noppes uit de kranen en ook in de oven zat nog geen kruimel. Een beetje gefrustreerd begon Xiomara aan de knopjes van het fornuis te draaien, in een poging om vuur te maken. Maar dat was helaas ook minder succesvol dan ze gehoopt had.
Voor de zekerheid draaide ze toch alles terug naar de oorspronkelijke stand, toen Avery haar riep omdat ze iets had gevonden dat wel enige hoop bood. “Er zit water in,” vertelde het meisje uit Één, en Xiomara zag dat ze gelijk had. Niets had het tot dusver gedaan hier, maar ze zag niet in waarom ze dit niet gewoon zouden proberen. Ze keek even vragend naar Avery en trok toen door. En het oude water verdween en nieuw water kwam ervoor in de plaats. “Wauw,” sprak Xiomara droogjes. “Het lijkt te werken.”

De meisjes zaten neer en dronken nog wat in een poging de honger een klein beetje te stillen, en besloten vervolgens het inmiddels lege flesje van Avery te vullen met toiletwater. De wc zag er schoon uit en er was ook niets bijzonders aan het water op te merken. En normaal gesproken was toiletwater toch prima drinkbaar voor zover Xiomara wist. Maar ja, het waren natuurlijk nog steeds de Hongerspelen.

TL;DR:
- herhaling Xio’s POV.
- Avara wil gebouw K binnengaan, maar wordt afgeleid door twee sponsoringen. Wah!
- Avara gaat gebouw K dan toch binnen. Ze doen wat onderzoek, maar dat is vrij teleurstellend. Uiteindelijk iets dat werkt, though!
- Avara drinkt Avery’s flesje water leeg. Flesje wordt weer gevuld.


Geen zorgen, Avery en Xiomara vallen niet dood neer na het drinken van het water.