Chloe sloeg terug, maar ze was haast nog zwakker dan de flamingo van die ochtend. Toch leken haar slappe aanvallen Toby nog kwader te maken en de jongen sloeg erop los. Rook had de bloedende schaar in haar hand, maar stond er bewegingsloos bij, geschrokken door de dieren die in beweging waren gekomen. De langnekken en de gestreepte paarden renden van hen weg - dat was dus de goede kant op - maar de grote, grijze beesten keken naar hen met kleine, dreigende oogjes. Chloe schreeuwde van pijn toen Toby haar nog een klap verkocht en een van de grijze beesten schudde dreigend zijn kop en zette een stap hun kant op. "Toby", siste Rook. Ze moesten hier een einde aan maken en snel. Toby begreep de hint en gaf haar snel de ruimte om met haar schaar het leven van Chloe Freeman te beëindigen. Het meisje zakte als een dood hoopje in elkaar, maar het gevaar was nog niet geweken. Rooks hart sloeg een tel over toen de hele grond begon te trillen van de zware pootstappen. Als gepantsterde tanks kwamen de grote, grijze beesten hun kant op gedenderd, de horens op hun neus vooruit gericht. Toby's uitroep was het enige woord dat deze situatie passend kon omschrijven en net als hij zette Rook het op een lopen.

De neushoorns waren niet zo traag en log als ze eruitzagen. Sterker nog: ze waren behoorlijk snel. Misschien had Rook geluk dat ze niet aan een hoorn werd geregen, maar in plaats daarvan door een massieve grijze schouder opzij werd gebeukt, maar erg gelukkig kon ze zichzelf toch niet noemen. Met een schreeuw viel ze op de grond en probeerde weg te rollen van het monster, terwijl ze naar haar pijnlijke arm greep. De pijn verdoofde haar, maar ze was nog bewust genoeg om te beseffen dat ze hier heel snel weg moest zien te komen. Ze duwde zichzelf met haar goede arm overeind, maar toen ze opkeek, wist ze zeker dat ze er nu was geweest. De hele troep stond om haar heen, klaar om het af te maken.
Toby stak daar echter een stokje voor. Of liever gezegd: een flamingo. Het roze plastic beest werd opgeofferd om de neushoorns af te leiden en godzijdank werkte het ook. Rook ging rechtop staan, haar rechterarm tegen zich aan gedrukt met haar linkerarm er beschermend omheen geslagen. Ze wankelde, maar Toby had haar inmiddels bereikt en sloeg zijn arm om haar heen om haar te ondersteunen en mee te trekken naar de veiligheid van de bomen. Trillend zakte Rook neer tegen een boom. Ze merkte nu pas dat ze de schaar nog in haar hand geklemd hield, wat je toch haast wel een wonder kon noemen. Ze merkte nauwelijks dat haar bondgenoot haar bezorgd aankeek. De eerste keer hoorde ze haar naam niet, de tweede keer keek ze op. Terug, ze moesten terug. Ze bedoelde de toren, maar ze zei huis, maar Toby leek het te begrijpen. Moeizaam kwam ze overeind. Toby nam de schaar van haar over en haar hand voelde vreemd leeg zonder het wapen erin. De jongen raapte ook Chloe's ei op. Hebben we in ieder geval nog een buit binnengehaald, dacht Rook zonder veel blijdschap.

Ze liepen terug. Toby moest de omgeving maar in de gaten houden, want Rook zag alleen het pad voor haar voeten. Ze kwamen niemand tegen en toen ze bij de toren kwamen, bleek die gelukkig ook niet leeggeplunderd te zijn in hun afwezigheid. Tijdens het lopen had Rooks verdoving langzaam plaatsgemaakt voor woede en toen ze eenmaal binnen waren, barstte ze los. "Idioot!" schreeuwde ze tegen Toby. "Ik zei dat we dat hok niet in moesten! 'Als we rustig langs de rand gaan, komt het wel goed', en vervolgens als een gek achter Chloe aan gaan rennen, wat bezielde je?!" En zo ging dat nog een tijdje door, met ook nog wat minder nette woorden ertussen. Toby leek niet bepaald blij met haar tirade, maar viel haar niet in de rede. Na een tijdje viel ze stil, eigenlijk bijna net zo kwaad op zichzelf als op Toby. Zij was immers zo stom geweest hem te volgen. Ze had ook buiten het hok kunnen wachten, of toen Toby de achtervolging inzette zelf tussen de bomen kunnen blijven. Misschien had hij hier dan met een gebroken arm gezeten in plaats van zij. Of hij was dood geweest. Hij leek immers niet echt in de gaten gehad te hebben wat voor tumult Chloe's geschreeuw veroorzaakte voordat Rook er iets van had gezegd.
"Goed, we gaan geen hokken meer in waar mogelijk iets gevaarlijks in zit", zei Toby. Rook knikte zwijgend. Een beetje laat, dacht ze, maar het had geen zin om er nog langer over te ruziën. De vrede was nu enigszins hersteld en met aanwijzingen van Rook fabriceerde Toby een mitella waar ze haar arm in kon hangen, waarna hij een vuurtje maakte met wat van het hout dat ze die ochtend verzameld hadden. Ze aten nog wat van het vlees dat ze hadden, nog wat overlatend voor de volgende ochtend, en dronken elk nog een blikje drinken. De chocomel lieten ze nog maar even voor wat hij was, ze hadden nu niet echt meer de energie om te bedenken of ze dat nog op de een of andere manier op konden warmen.

De warmte van het vuur en het eten deden haar goed en ze trilde in ieder geval niet meer zo erg toen Toby voorstelde weer de eerste wacht op zich te nemen. Rook nam plaats op het bed van papier en legde haar gebroken arm op een lade zodat hij hoger lag. Toby nam zijn plaats in de deuropening in en Rook probeerde te slapen, maar het wilde niet echt lukken. De pijn hield haar wakker, samen met de angst voor hoe het nu verder moest. Een gebroken arm was niet in twee dagen genezen, ze zat hier voor de rest van de Spelen mee. Hoe kon ze op deze manier een tegenstander verslaan? Toby was er in ieder geval nog om haar te helpen, maar hoe lang zou het duren voordat hij besloot dat hij op deze manier niets aan haar had? Misschien zou hij er straks wel vandoor gaan, zodra zij sliep. Hij zou haar vast niet vermoorden, niet zijn districtgenote, maar als hij dacht dat hij in zijn eentje meer kans maakte... Hou op, dacht ze, een gebroken arm maakt je niet meteen kansloos. Ze had nog altijd haar andere arm, haar ogen om mee op te letten, haar hoofd om mee na te denken. En haar benen om heel hard weg te rennen als ze een gevecht niet aan kon gaan. Ik ga nog steeds winnen, dacht ze. Haar gedachten gingen even naar Chloe. Ze had niet eens nagedacht voor ze haar neerstak, alsof het de normaalste zaak van de wereld was. Toch voelde ze geen greintje schuldgevoel. Ze was blij dat dat rotkind dood was, na wat ze Rook had gekost. Uiteindelijk viel ze toch in slaap. Een onrustige slaap, met dromen over tanks en allerlei andere dingen die een arm konden breken, maar toen Toby haar na een paar uur wakker maakte - hij was er nog, hij was er nog - was ze toch enigszins uitgerust, en was de pijn ook iets minder geworden.

Ze hield het vuur aan de gang en de omgeving in de gaten. Er gebeurde niets.

Bij het eerste licht maakte ze Toby wakker en ging zwijgend bij het vuur zitten. Ze hadden nog wat vlees over voor het ontbijt, en twee laatste blikjes drinken. Ze konden de automaat misschien nog een keertje omgooien. Toby kreeg hem dan in zijn eentje wel weer overeind. Misschien zou er nog wat uit komen. Rook zuchtte. "En nu?"

- Chloe sterft, neushoorns worden boos.
- Heel erg boos.
- Rook breekt haar arm en de dappere plastic flamingo sneuvelt in de strijd.
- Took gaat terug naar de toren, Rook wordt boos.
- Heel erg boos.
- Toby maakt een mitella, ze eten wat vlees en drinken een blikje drinken.
- Toby neemt de eerste wacht, Rook is bang dat hij ervandoor gaat, maar halverwege de nacht maakt hij haar wakker.
- Rook houdt de tweede wacht en maakt Toby 's ochtends wakker.
- Er moet overleg gepleegd worden.
Godmode Toby met toestemming


Met het blauwe ei moet nog 50 meter gelopen worden, met het oranje ei nog 1430 meter.

Hoewel Toby er meestal erg slecht tegen kon als mensen woedend tegen hem schreeuwden, en het er dan meestal in resulteerde dat hij terug ging schreeuwen of zijn vuisten voor zich liet spreken, liet hij Rook haar gang gaan. Het was niet meer dan logisch dat ze boos was, want ze kon haar onderarm op dit moment niet meer gebruiken, wat betekende dat ze op haar linkerarm aangewezen was. Toby zou zelf ook behoorlijk pissig zijn als hij op een moment als deze iets zou breken. Like, kneuzingen en gebroken dingen waren toch wel dé dooddoeners wanneer je deelnam aan de Spelen. Ergens in zijn achterhoofd knaagde dan ook een vervelend gevoel. Zolang die onderarm gebroken was, was Rook zwakker en kon ze zichzelf veel minder goed verdedigen. Dat zou betekenen dat hij, mochten ze in een gevecht komen, niet alleen zijn eigen leven moest beschermen, maar ook dat van Rook. Geweldig. Afhankelijk van de tegenstand ging dat een mogelijke of wel onmogelijke opgave worden. Ugh. Uiteindelijk stemde hij in om niet meer hokken te betreden waar potentiële gevaarlijke beesten in zaten. Hoewel hij het daar nu mee eens was, was het met zijn wispelturige karakter natuurlijk nog maar afwachten hoe lang hij dat vol zou houden.

Na Rook haar tirade en het maken van een armsteuntje ging Toby bezig met het vuur. Ze hadden vandaag een aardige tijd in de regen doorgebracht en wat warmte zou hen beide goed doen. Stilzwijgend zaten ze naast elkaar terwijl ze aten en dronken, beide niet echt in de stemming om met elkaar te praten. Daarvoor had de dag teveel spanning en sensatie opgeleverd en hoewel het hen wel was gelukt om Chloe te doden, was het nog maar de vraag wat dit hen zou gaan kosten. Vanuit zijn ooghoeken wierp hij even een blik op Rook haar rechter arm, waarna hij opstond en voorstelde om weer de eerste wacht te houden. Zwijgend nam de jongen weer plaats in de deuropening, ditmaal gezeten op een op de kop gezette lade uit één van de kasten uit de torens. Achter hem hoorde hij hoe Rook ging liggen, wat nog een hele opgave was vanwege haar arm. Toby zat een paar minuten op zijn lade, waarop hij weer opstond en de schaar pakte die hij die middag van Rook over had genomen. Zonder iets te zeggen legde hij het voorwerp op de lade waar Rook haar arm op had gelegd ter steun, waarna hij weer in de deuropening ging zitten. Hoewel Rook haar rechterarm nu niet meer kon gebruiken wist hij zeker dat ze juist nu de schaar graag in haar buurt wilde houden. Het was haar wapen en zou dat de rest van de Spelen ook blijven.

Rond middernacht was het volkslied van Panem weer te horen en Toby richtte zijn ogen op de lucht om te zien wie er vandaag allemaal waren overleden. Verrassend genoeg was Chloe haar gezicht het enige die aan de lucht verscheen, wat betekende dat zij ook de enige tributen waren die vandaag een leven hadden genomen en dus actie hadden ondernomen. Dat zou hen toch wat sponsoringen op moeten leveren? De jongen balde zijn vuisten terwijl het volkslied weer weg stierf en de stilte weder keerde. Een gebroken onderarm. Wat moesten ze daar nou mee? ’Laat haar achter,’  fluisterde de stem van Flaire zachtjes in zijn oor. ’Vroeg of laat zal je haar toch achter moeten laten.’ Toby spande zijn spieren en weigerde te luisteren naar Flaire haar stem. ’Natuurlijk kan hij haar niet achter laten!’ siste Precilla boos tegen Flaire. ’Hij heeft haar nodig!’ Flaire snoof schamper terwijl Toby zijn gezicht tegen zijn armen aan drukte. ’Hij kan het prima zonder haar hoor.’
’Helemaal niet! Hij had allang niet meer geleefd als zij er niet was geweest! Hoe denk je dat hij heeft gewonnen van Geronimo? Of Tamas? Of Chloe?’
’Pff, dat had hij zelf ook wel kunnen winnen hoor.’
’Geloof je het zelf? Hij heeft haar nodig. Als het dan niet om te vechten is, dan wel om na te denken. Die neushoorns hadden hem plat kunnen rennen als zij hem er niet op had gewezen.’ Hoewel Flaire er nog wel tegenin ging en zij en Precilla erg lang door gingen was Toby al tot een conclusie gekomen; hij had Rook nodig om deze Spelen door te komen.

De avond was, net als de avond en nacht ervoor, stil. Er leek niemand in de buurt te zijn en dus verveelde Toby zich al gauw. Na een tijdje pakte hij het oranje ei dat ze van Chloe hadden gestolen en keek naar het schermpje. Het schermpje gaf 1430 aan, wat betekende dat óf Chloe had niet veel gewandeld, óf ze had het ei nog maar kort in haar bezit gehad. Hoe stond het eigenlijk met hun eigen ei? Toby legde het oranje ei aan de kant en trok zijn tas naar zich toe, waar ze het blauwe ei in hadden verstopt. Het getal dat hier op stond maakte hem een stuk enthousiaster dan hij zich de hele avond al had gevoeld. Op het schermpje stond namelijk het getal 50, wat betekende dat ze bijna bij de 0 aan waren gekomen. Mooi! Dan konden ze eindelijk ontdekken wat er in dat verrekte ei zat en wisten ze ook in hoeverre het nou echt de moeite waard was geweest om het ding mee te slepen. Daarbij, als er echt iets nuttigs in zat, dan hadden ze ook nog het ei van Chloe, wat hen nog meer nuttigs op kon leveren! Tenzij er iets bijzonder stoms in zat, dan hadden ze twee stomme dingen. Ja, dat was dan maar even afwachten.

Na een behoorlijke tijd stond de jongen op en maakte hij Rook wakker zodat zij de wacht kon houden en hij kon slapen. Gelegen op zijn rug op het papieren bed viel Toby verrassend genoeg snel in slaap. ’Waarom ben ik nou alweer hier,’ mompelde de jongen tegen zichzelf zodra hij zag dat hij weer op het kruispunt stond waar hij de nacht ervoor ook al had gestaan. ‘Omdat je iedere dag weer voor een keuze staat,’ was het antwoord en Toby draaide zich vlot om. Flaire stond wederom voor hem, midden op één van de paden die op het kruispunt aansloten. ‘Hoe kan ik nou iedere avond opnieuw voor een keuze staan, als ik van jou nog niet kan of moet kiezen?’ Flaire grinnikte enkel en kwam dichter bij hem staan. ‘Maar je kunt wel een keuze maken nu. Je hebt de keuze om Rook alsnog achter te laten morgen, of niet.’ Hij vernauwde zijn ogen even. ‘Ik heb al besloten dat ik haar niet achter ga laten.’ Hierop kantelde de roodharige haar hoofd. ‘Dat weet ik. Ik vraag me alleen af waarom.’
‘Jij hebt Sköll ook niet achtergelaten in de arena.’
‘Dat was anders.’
‘Hoezo anders?’
‘Sköll was niet gewond geraakt onderweg.
‘Nee, dat gebeurde pas op het eind en toen heb je hem ook niet achter gelaten.’ Flaire haar ogen vernauwden zich terwijl ze naar hem keek. ‘Touché. Maar dan is dit alsnog anders.’ Toby slaakte een geërgerde zucht. ‘En wat is dan het verschil?’
‘Jij bent niet verliefd op je bondgenoot.’ Die opmerking verraste hem even. Hij had nooit gedacht dat Flaire ooit toe zou geven dat ze verliefd was geworden op Sköll, ook al had iedereen die de Spelen volgde dat wel kunnen raden, maar ja, iets aannemen was iets totaal anders dan het bevestigd horen worden door de persoon in kwestie.

Toby zweeg een tijdje voordat hij antwoord gaf op Flaire haar opmerking. ‘Nee,’ sprak hij langzaam, ‘Ik ben niet verliefd op haar.’ Flaire glimlachte zoetjes. ‘Goedzo.’
‘Goedzo?’
‘Liefde is alleen maar een hindering in de arena.’
‘Dat hield jou ook niet tegen.’
‘Volgens mij is het de bedoeling dat we het hebben over jouw strijd in de arena, niet de mijne.’ Toby sloeg zijn armen over elkaar en keek koppig neer op zijn kleine grote zus. ‘Volgens mij doe ik het anders nog best goed tot nu toe.’
‘Tot nu toe wel ja,’ grinnikte Flaire, waarop ze nog even toevoegde, ‘Al heeft Rook daar wel een prijs voor moeten betalen.’ Toby liet zijn armen langzaam zakken en balde zijn vuisten. Hij baalde nog altijd van het feit dat Rook haar onderarm had gebroken, want het zou hen een stuk minder sterk maken dan ze tot nu toe waren geweest. Hij wende zijn blik af van Flaire en staarde naar de verschillende paden om hem heen. ‘Nog niet,’ glimlachte Flaire, waarop hij haar weer chagrijnig aankeek. ‘Moet ik hier nou echt iedere nacht gaan staan totdat jij mij laat kiezen?’ Het meisje grinnikte en draaide zich om, waarop ze van hem weg liep. ‘En ik maar denken dat je het leuk vond om me weer te zien.’ Haar stem stierf langzaam weg en ook de omgeving loste weer op, wat betekende dat het alweer tijd was om op te staan.

Rook wekte hem rondom dezelfde tijd als gisteren; bij het opkomen van de zon. Langzaam rekte Toby zich uit en voelde de blauwe plek in zijn schouder trekken. Ja dat was ook niet echt prettig. Rook kwam zwijgend bij hem zitten en samen aten ze het laatste beetje vlees en dronken ze de laatste twee blikjes drinken leeg. ‘En nu?’ vroeg Rook na een tijdje en Toby keek nadenkend naar het vuur. ‘Hout verzamelen, iets te eten zoeken en die automaat maar weer eens omgooien,’ sprak hij, waarop Rook knikte. ‘Dat blauwe ei staat nu trouwens op 50, dus die is bijna klaar. Die oranje staat op 1430.’ Even nam de jongen een slok drinken, waarna hij vervolgde: ‘Ik ben benieuwd wat erin zit. Beter zit er iets in wat helpt.’ Hij wierp even een blik op Rook haar arm. ‘Hoe voelt je arm?’ Hij verwachtte niet dat een nachtje slapen het op wonderbaarlijke wijze had genezen, maar het was wel belangrijk het in de gaten te houden. Na hun ontbijt besloot het tweetal eerst hout te gaan verzamelen. Door het natte weer was het goed om het hout binnen te verzamelen zodat het kon drogen. Ze namen het blauwe ei mee in de tas in de hoop dat ze de laatste 50 meter van het ei vol konden maken.

Ze besloten om hout te verzamelen aan de rechterzijde van het flamingo-hok (D1). Hoewel Rook haar rechterarm niet meer kon gebruiken, kon ze gelukkig nog wel stokken rapen met haar linkerarm (en deze vervolgens aan Toby geven zodat hij ze kon dragen). Onderweg ontdekte Rook ook dat de bomen waar ze tussendoor liepen noten hadden. Er lagen er een aantal op de grond, maar er hingen er nog meer in de bomen. En dus mocht Toby zijn stapeltje hout neerleggen, de tas aan Rook geven en in de boom klimmen om noten te plukken. Toby kreeg het er aardig warm van, wat best prettig was in dit natte weer en keerde al gauw terug uit de boom met zijn broekzakken vol met nootjes. ‘Weet je zeker dat je deze kunt eten?’ vroeg hij aan Rook terwijl hij de tas weer over nam en het hout van de grond raapte. ‘Ja,’ sprak het meisje resoluut terwijl ze terug liepen naar de toren. ‘Als het goed is zijn dit hazelnoten.’
‘Als het goed is. Heel overtuigend.’ Even keek ze hem met vernauwde ogen aan. ‘Beter iets te eten dan niets te eten,’ sprak ze met een wijzende vinger. ‘Of wilde je soms alleen op flamingojacht?’ Even bleef de jongen staan en staarde naar de roze vogels. ‘Als je me die schaar van je leent dan moet dat toch geen probleem zijn?’ Rook keek nadenkend van de vogels naar Toby. ‘Misschien later. Laten we eerst dat hout binnen leggen en de automaat omgooien.’

Toby knikte en samen keerden ze terug naar de toren. Het hout werd binnen te drogen neergelegd, waarna ze buiten weer stelling innamen aan weerszijden van de automaat. ‘Je zou toch denken dat dat ding nu wel eens stukker zou zijn dan eerst,’ sprak de jongen terwijl ze het ding weer voorover lieten vallen. De blikjes binnenin rammelden alweer aardig, maar het was altijd maar weer afwachten wat er naar beneden viel. Voor hetzelfde geld bleven de blikjes gezellig in hun houdertjes hangen. Het optillen vroeg dit keer wel iets meer kracht van Toby, omdat hij het nu in zijn eentje moest doen, maar dit was wel weer een mooie gelegenheid om zijn prachtige armspieren aan het werk te zetten en te showen aan het publiek van het Capitool.

OOC:
– Beetje herhaling van de dag ervoor
– Toby houdt de wacht; zijn innerlijke stemmen discussiëren weer. Hij bestudeert de eieren en ziet dat het blauwe ei bijna op 0 is
– Took ontbijt (laatste vlees en blikjes drinken gaan op) (ze hebben nog wel wat reepjes vlees in de tas)
– Ze gaan hout verzamelen tussen de bomen in D1; Toby wordt de boom in gestuurd door Rook om hazelnoten te plukken
– Toby overweegt om nog een Flamingo te vermoorden
– Took keert terug naar de toren om het verzamelde hout te drogen te leggen
– Ze vallen de automaat alweer lastig; omgooien en weer overeind zetten


Nadat Toby en Rook de vijftig meter hadden gelopen, klonk er een zachte klik. Het ei was nu te openen (het opent in de lengte). Als ze het openen, zullen ze twee emeici (lengte 29cm) aantreffen.

Er komen helaas geen blikjes uit de machine vallen.

Ze waren beide niet in een al te beste bui tijdens het ontbijt. Ze aten wat en dronken hun laatste blikjes leeg. Rooks droom van warme chocolademelk was vervlogen. Op haar vraag antwoordde Toby dat ze eerst hun hout- en voedselvoorraden maar aan moesten vullen. Terwijl ze dat deden zou ook hun eerste ei uitkomen, want het getal bleek al naar 50 gezakt te zijn. Met Chloe's ei zouden ze nog een tijdje moeten lopen voor het open zou gaan, blijkbaar was het meisje wat minder actief geweest dan zij. Als je alleen was was een goede verstopplek zoeken en daar blijven zitten misschien ook wel logischer dan uitgebreid de Arena gaan verkennen. Toen Toby vroeg hoe het met haar arm ging, haalde Rook een schouder op. "Gaat wel", zei ze, ook al deed het nog steeds behoorlijk veel pijn. Het zou haar alleen maar zwak doen lijken als ze dat toegaf, en klagen over haar lot zat sowieso niet in haar. Dat was meer Ravens werk. Klagen, klagen, klagen, daar was Rooks grote zus maar al te goed in. Rook haatte het.

Ze gingen eerst maar eens op pad voor het hout. Toby droeg de takken die Rook met haar linkerhand van de grond raapte en al gauw hadden ze weer een stapeltje bij elkaar. Tijdens het rapen viel Rooks oog op de noten die hier en daar op de grond lagen, en na een tijdje stuurde ze Toby een boom in om er wat van te plukken. Terwijl ze terugliepen naar de toren, vroeg Toby haar naar de noten, er niet al te gerust op lijkend. Rook wist echter zeker dat ze eetbaar waren. In tegenstelling tot die besjes die allemaal op elkaar leken, waren noten makkelijk genoeg te herkennen. Dat ze dan niet meer zeker wist of ze nou hazelnoten heetten of niet maakte ook niet uit, ze wist dat ze goed te eten waren, en ze ergerde zich een beetje aan Toby's houding. Intussen moest hij toch wel doorhebben dat zij hier niet degene was die onnodige risico's nam. Als die noten giftig konden zijn, had ze ze wel laten hangen. Bovendien leek de jongen er nogal van overtuigd dat hij in zijn eentje ook makkelijk genoeg een flamingo te pakken kon krijgen, maar Rook was daar niet al te zeker van. Ze vogels zouden een tweede keer wel wat sneller in paniek raken dan de eerste keer, en het zou nog best lastig kunnen zijn om er een in een hoek te drijven. Misschien als hij een lange tak gebruikte om er een de weg te versperren. Hoe dan ook, dat moesten ze later nog maar bekijken. Eerst maar eens zien of ze nog wat blikjes konden krijgen.

het hout lag binnen en de automaat op de grond. Toen Toby het ding echter weer overeind hees, bleek er niets gevallen te zijn. De jongen vloekte en duwde het ding geërgerd nog eens omver. Een paar flinke trappen ertegen moesten toch wel wat blikjes los kunnen maken, moest hij gedacht hebben. Of hij leefde gewoon zijn frustratie uit. Hoe dan ook, er klonk wat gerammel toen hij tegen het ding schopte, en toen hij hem weer optilde, viel er dit keer wel iets naar beneden. Drie blikjes, dat was weer een mooie buit. Rook haalde opgelucht adem. Ze was even bang geweest dat ze de automaat al uitgeput hadden en nu op een andere manier aan drinken moesten komen. Al was dat eigenlijk ook nog best te doen geweest, met al die regen. Ze zouden het ei als het openging in de regen kunnen leggen om het zich met water te laten vullen. En daarover gesproken... inmiddels moest het ding wel op 0 staan. Ze stelde dan ook voor daar maar eens naar te kijken en Toby haalde het ei gauw uit de tas. En ja hoor, het ging open! Rook keek vol verwachting toe terwijl Toby het ei opende. Ze had haast verwacht dat er hemels licht en het glorieuze getoeter van engelentrompetjes uit zouden komen, maar hoewel die achterwege bleven, was wat er in dat ei zat het lopen toch ook wel waard. Rook had eerlijk gezegd even gevreesd dat er nepkuikentjes in zouden zitten, ze zag de Spelmakers er nog wel voor aan, maar deze twee mysterieuze voorwerpen leken heel wat waardevoller dan dat. Rook wist niet hoe de dingen heetten, maar ze waren lang, dun en zagen er scherp uit. Vooral dat laatste beviel haar wel. Toby en zij pakten er beide eentje en bekeken ze even. Het leek erop dat de ring die eraan zat om je vinger paste en dat de wapens zelf dan konden draaien. Rook probeerde het uit zonder veel succes. Misschien moest ze daar nog maar een beetje op oefenen. Voor zover het überhaupt heel belangrijk was dat ze ermee kon draaien. Steken leek haar belangrijker. Daarvoor stond het haar vooral wel aan dat het ding aan beide kanten een scherpe punt had. Handig als er iemand achter je stond, al vroeg ze zich ook wel even af of het niet in je nadeel kon werken als iemand een uiteinde vastgreep en probeerde terug te steken. Maar, zo bedacht ze zich, ze kon het ding ook een kwartslag draaien en het in het verlangde van haar arm houden, dan had je dat probleem niet. Misschien was dat sowieso wel hoe je dit wapen vast hoorde te houden. Ze probeerde het eens uit en het leek wel goed te werken. En door die ring zou een tegenstander het wapen niet zo makkelijk uit haar hand kunnen trekken, dat was ook mooi. Ze knikte goedkeurend en keek Toby even aan om te zien wat hij van hun nieuwe aanwinsten vond. De jongen leek er ook wel tevreden mee te zijn, en Rook kon zich voorstellen dat hij het ook wel prettig vond om een steekwapen te hebben in plaats van alleen zijn boksbeugel en dat toch vrij waardeloze schilmesje.

"Laten we gaan", zei ze. Gisteren waren ze wel ongeveer zo ver gekomen als ze wilden, dus dit keer zouden ze de andere kant op gaan. Juist nu konden ze niet stil blijven zitten. Ze moesten laten zien dat ze ondanks haar arm niet passief in hun toren zouden blijven afwachten, maar actief zouden blijven, zoals de mensen in het Capitool hen inmiddels kenden. Ze zouden alleen wat voorzichtiger moeten zijn dan eerst, misschien confrontaties vermijden die ze eerst aangegaan zouden zijn. Toby knikte. "Ik ben wel benieuwd naar wat er uit dat andere ei gaat komen", zei hij, terwijl hij het steekwapen in zijn rechterhand nog een rond probeerde te laten draaien. De vingers van zijn linkerhand waren door de boksbeugel gestoken. Slag- en steekkracht. Tributen, pas maar op. Rook zelf had haar vertrouwde schaar met enige pijn in haar hart omgeruild voor het nieuwe wapen, dat scherper en effectiever leek. De schaar liet ze echter niet achter. Die had ze in haar geïmproviseerde mitella verstopt. Als ze het nieuwe wapen toch onverhoopt zou verliezen tijdens een gevecht, zou ze snel terug kunnen grijpen op haar oude wapen. Toby slingerde de tas met Chloe's ei, hun laatste vleesreepjes en de hazelnoten (die Toby had overgeschept in de tas omdat dat toch wat comfortabeler zat dan in zijn broekzakken) weer over zijn schouder en het tweetal ging op pad.

- Ze eten, drinken, verzamelen hout en hazelnoten en gooien de automaat om.
- Er komen in eerste instantie geen blikjes uit, dus een gefrustreerde Toby gooit het ding nog eens omver en schopt er een paar keer tegen. Zijn vasthoudendheid wordt beloond: 3 blikjes, die ze bij hun andere spullen in de toren verstoppen.
- Ze openen het blauwe ei: yay, coole, onbekende wapens! Ze nemen er allebei eentje en proberen ze een beetje uit.
- Het tweetal gaat weer op pad, met in de tas hun nieuwe ei, wat overgebleven vlees, en de hazelnoten. Ze gaan dit keer richting F0/G0.
Godmode Toby met toestemming.


Zodra ons dappere duo op pad gaat komt een sponsoring naar beneden met twee van deze fancy ninja-handschoenen met klauwen aan de handpalm.

Plaatje:

Erbij zit een briefje: Gefeliciteerd! Met een gemiddelde van een 8 hebben jullie tegen Geronomi Falker het beste gevecht van de eerste dag neergezet. Daarmee mogen jullie jezelf de winnaars van het spel 'Death Rating' noemen. Een overwinning waar uiteraard ook een klein prijsje aan gekoppeld zit.

Keep up the good work!

Gesponsord door deAdelaar

Dat de automaat besloot dat het vandaag tijd was om te stoppen met drinken uitspuwen deed Toby zijn humeur er niet beter op worden. Zijn stemming was al niet geweldig geweest door het incident met de neushoorns gisteren en hij had nu echt geen geduld voor dit onding van een stuk technologie dat weigerde gewoon fatsoenlijk stuk te gaan. Met een boze grom gooide de jongen het rechthoekige ding nog een keer omver en trakteerde hij het ook nog eens op een paar flinke schoppen. Zo hoopte Toby wat van zijn frustratie kwijt te kunnen en zou het met een beetje mazzel ook nog eens wat blikjes los maken. Toen hij de automaat weer omhoog hees hoorde bij (gelukkig voor de automaat) wat blikjes vallen. Het waren er dan wel maar drie, maar drie was beter dan niets.  De blikjes werden veilig gesteld en Rook stelde voor om nu maar eens naar dat ei te gaan kijken. Het getal zou nu toch zeker wel op 0 moeten staan? Toby zijn chagrijnige bui maakte acuut plaats voor een flinke dosis gezonde spanning toen ze ontdekten dat het ei inderdaad op 0 kon en open kon! Eindelijk zouden ze dan gaan ontdekken wat erin zat! Zolang het maar iets nuttigs was en niet iets waardeloos zoals een hele berg veren, dan was het goed.

Het bleek meteen dat het een goed besluit was geweest van Toby om het ei op dag één al mee te nemen. Het ei gaf hen namelijk twee scherp uitziende wapens en hoewel Toobs geen idee had wat voor wapens het waren en hoe je ze precies moest gebruiken, het feit dat hij iets had wat verder zou reiken dan zijn eigen arm en waar ook nog eens een scherpe punt aan zat was helemaal geweldig. ‘Hiermee kan ik ook wel in mijn eentje een flamingo vangen,’ grijnsde Toby breed terwijl hij voorzichtig aan de punten van het wapen voelde. Heerlijk scherp. Ja, dit ging zeker werken. Nu moest hij alleen wel oppassen dat, wanneer hij het wapen om zijn vinger had, hij niet per ongeluk zichzelf zou steken als het zou gaan draaien. Dat zou een beetje jammer zijn, niet? Het tweetal nam even de tijd om met de wapens te oefenen, al voelde het ergens meer als spelen, omdat er niemand was die hen kon vertellen hoe je die dingen precies moest gebruiken. Dus was het uitproberen, al vermoedde Toby dat hij, als hij iemand tegen kwam, het ding toch vooral als steekwapen zou gaan gebruiken en niet als ronddraaiend wat dan ook.

Na een tijdje met de wapens te hebben geoefend stelde Rook voor om te gaan. Toby knikte en stopte het ei van Chloe in zijn tas. Als het blauwe ei zulke mooie wapens opleverde, dan wilde hij maar al te vraag weten wat er in die van Chloe zat. Dit verwoorde hij ook naar Rook terwijl hij de tas over zijn schouder hees en nog eens met zijn wapen probeerde te draaien. De gaatjes van de tas waren opgevuld met de reepjes vlees die ze nog hadden van gisteren, de noten van vandaag en hij had ook zijn schilmesje er maar in gestoken, al wist hij dat het wapen dat hij nu in zijn rechterhand had veel effectiever en scherper was dan dat mesje. Ze waren al een paar meter van de toren toen er opeens een sponsoring voor hen naar beneden kwam. Verbaasd keek het tweetal op en Toby plukte de sponsoring uit de lucht zodra deze laag genoeg hing. In het blik zaten twee vreemde handschoenen met scherpe punten aan de binnenkant. Ze zagen er cool uit, maar met een boksbeugel aan je ene hand en een steekwapen in de andere was het wellicht niet helemaal handig. ‘We hebben straks meer wapens dan we kunnen gebruiken,’ glimlachte Toby terwijl hij één van de handschoenen aan Rook gaf om te bekijken. In het blik zat ook nog een briefje, welke Toby hardop aan Rook voorlas.

Gefeliciteerd! Met een gemiddelde van een 8 hebben jullie tegen Geronomi Falker het beste gevecht van de eerste dag neergezet. Daarmee mogen jullie jezelf de winnaars van het spel 'Death Rating' noemen. Een overwinning waar uiteraard ook een klein prijsje aan gekoppeld zit.

Keep up the good work!

Gesponsord door deAdelaar

Met opgetrokken wenkbrauw keek Toby Rook aan. ‘Dus ze zitten toch op te letten daar in het Capitool.’ Een brede grijns verscheen op zijn lippen. ‘Mooizo.’ Hij was niet bekend met De Adelaar, maar hij vermoedde dat het een blad of een krant uit het Capitool was. Het was goed om te weten dat de media zich zo met de Spelen bezig hield en dat dit, in combinatie met hun acties, sponsoringen op kon leveren. ‘Laten we er allebei eentje meenemen,’ stelde de jongen voor. Hij wist niet in hoeverre hij zijn eigen handschoen ging gebruiken, maar wie weet wilde Rook hem wel gebruiken. Voor ze verder gingen besloot Toby dat het toch beter was om ook beide een blikje drinken mee te nemen. ‘Je weet maar nooit wanneer we weer terug komen,’ reageerde hij terwijl hij zich omdraaide. ‘Als we weer pas vanavond terug zijn, dan heb ik liever wel iets te drinken bij me.’ Snel draafde hij terug naar de toren, pakte twee blikjes en gaf eentje hiervan aan Rook zodra hij weer bij haar stond. Zijn eigen blikje stak hij in zijn broekzak, al keek hij wel eerst even of hij het ding ergens toch nog in de tas kon proppen.

Toch wat meer op zijn gemak dan eerst liep Toby samen met Rook in de andere richting als waar ze gisteren heen waren geweest. Hoewel ze gisteren een aardig eind waren gekomen wilde Toby niet meer in de buurt van dat grote gebouw komen. Hij vertrouwde het niet. Hij bleef liever buiten, waar hij gemakkelijker alles aan kon zien komen en minder snel verrast zou worden. Rustig liepen ze langs de rand van de arena en keken ze goed om zich heen of ze niet opeens andere tributen tegen kwamen. Ze zagen wel sporen van anderen, maar kwamen niemand tegen. Pff, alleen maar beter. Ondanks het nieuwe wapen had Toby toch het gevoel dat ze door Rook haar gebroken arm aardig in het nadeel waren. Hij vond echter wel dat hij Rook niet moest onderschatten, want ondanks die arm ging het meisje wel gewoon door. Hun tocht leidde hen tussen een aardige groep bomen heen en bracht hen toen wederom naast een hok. Dit hok was kleiner dan het hok waar ze gisteren tikkertje hadden gespeeld met de neushoorns en veel meer open ook. In het hok zaten vreemde beesten die Rook bestempelde als een soort apen. Toby keek er even naar maar besloot al gauw dat hij de beesten maar niks vond. Door het hok heen konden ze ook nog een ander hok zien dat aan dit hok vast zat. Ook hier zate een soort apen in, maar dan groter, donker en meer gevaarlijk ogend dan de beesten nu voor hen. ‘Wat heeft dat beest op zijn rug?’ mompelde Toby en hij kneep zijn ogen samen in een poging het te kunnen zien. Helaas waren de beesten te ver weg en kon hij dus ook niet zien wat het beest precies op zijn rug droeg.

Ze besloten niet veel tijd te verspillen met het kijken van beesten en liepen verder om het hok heen en volgden de rand van de arena. In de verte konden ze vaag nog meer hokken zien, maar wat er allemaal in zat was nog maar de vraag.

OOC:
- Martelen van de automaat; hoera blikjes!
- Ei openen; hoera wapens!
- Oefenen met de wapens en dan op pad (tas gevuld met ei, reepjes vlees, hazelnoten, schilmesje. Beide hebben een blikje drinken mee) ; hoera sponsoring!
- Ze huppelen langs de rand van de arena via F0 -> G0 -> H0 (even aapjes kijken) naar I0

Godmode met toestemming! In overleg met Bell komen ze Duncan en Kasa niet tegen in F0 ; die zitten hier niet meer op het moment dat Took op pad gaat.


Het ei staat inmiddels op 1250

Rook keek op toen er een sponsoring voor hen uit de lucht kwam dwarrelen. Het deed haar goed om te zien dat het Capitool hen in ieder geval nog niet als verloren beschouwde, ondanks haar arm, en hen nog sponsoringen gunde. Nu maar hopen dat het iets nuttigs zou zijn. Toby opende het blik en gaf haar een vreemde handschoen door, die ze aandachtig bekeek. Ze glimlachte even vaagjes bij zijn opmerking. Op zich leken klauwen haar best handig, maar het leek haar niet echt goed combineren met het wapen dat ze al in haar hand had, en dan had ze toch liever het ei-wapen dan deze handschoen. Ze vroeg zich af of het enige zin zou hebben om de klauwen op de rug van haar hand te dragen, zodat ze niet in de weg zaten. Dan kon ze met een fikse backhand ook nog wat schade aanrichten. Hm, misschien geen slecht idee. Ze wist niet of het nut zou hebben, maar ze gespte de handschoen toch maar vast, iets wat nog frustrerend veel moeite kostte. Haar rechterarm deed al pijn als ze haar vingers bewoog, dus kracht zetten lukte al helemaal niet. Uiteindelijk had ze haar tanden nodig om het riempje vast te krijgen, want om Toby's hulp ging ze al helemaal niet vragen. Ze keek naar de jongen terwijl hij het briefje voorlas. Ze wist niet of ze er blij of misselijk van moest worden dat iets als een Death Rating werd gehouden. Ze keek naar de handschoen. Blij, besloot ze maar. Zolang het hen iets opleverde, blij. Toby leek ook wel tevreden en merkte op dat er dus wel opgelet werd in het Capitool. Maar dan weer niet zo goed dat ze onze namen kennen. Geronomi Falker?

Ze knikte toen Toby voorstelde om toch nog wat blikjes drinken mee te nemen en de jongen ging er snel vandoor om ze te halen. Slim, dacht ze. Toby was behoorlijk impulsief en dacht niet altijd even goed na, maar hier had zij dan weer niet bij stilgestaan. Zo zag je maar weer dat ze elkaar goed konden gebruiken als bondgenoot. Ze zuchtte even. De handschoen kon nuttig zijn, maar ze was toch ook wel blij geweest met iets om haar arm mee te verzorgen, of in ieder geval iets om hem beter mee te ondersteunen dan deze geïmproviseerde mitella. Iets van een stevig omhulsel dat ze om haar arm kon doen, zodat ze in ieder geval niet zo kwetsbaar was. Ze wist niet zeker hoe ze zich zou houden als iemand nu een klap op haar arm zou geven. Ze kon tot de tanden toe gewapend zijn, als bij de eerste klap van pijn ineen zou krimpen en niets meer kon doen kwam ze daarmee nog niet ver. Ze kon alleen maar hopen dat ze de tegenwoordigheid van geest zou hebben om heel hard met haar nieuwe steekwapen uit te halen, voor iemand op onprettige wijze een einde zou kunnen maken aan haar pijn.

Toby kwam terug en Rook pakte het blikje aan, opmerkend hoe handig het was dat dit nieuwe wapen dankzij de ring gewoon in haar hand bleef liggen als ze iets anders vastpakte. Het was ideaal in de situatie waar zij in zat dat ze gewapend was terwijl ze die hand ook vrij had voor andere dingen. Het blikje stopte ze in haar zak en het tweetal ging op pad. Ze bleven weer langs de rand van de Arena lopen en kwamen na een wandeling door een stukje bos bij een verblijf wat vol zat met apen die in een bladerloze boom rondklauterden. In het hok erachter leken nog grotere apen te zitten. Rook tuurde aandachtig door het hek bij Toby's vraag. "Iets langwerpigs", zei ze. Veel meer kon zij er ook niet van maken.

Zonder lang bij de apen te blijven hangen, liepen ze verder, richting een groot, rond gebouw en een reeks hokken die ze al van een afstand konden zien. En hóren. Tsjonge, wat zaten daar voor krijsende beesten in? Toby en Rook bleven zo lang mogelijk tussen de bomen, maar betraden toen het pad, nadat ze hadden vastgesteld dat er niemand in de buurt leek te zijn. Voor ze de hokken bestudeerden, keken ze snel de paden na die er tussendoor liepen om er zeker van te zijn dat zich daar ook niemand schuilhield. Daarna bekeken ze de hokken van wat dichterbij. Het was moeilijk om de dieren die zich binnen bevonden te zien, door de vele planten. Het leken allemaal vogels te zijn. Sommige liepen rond op de grond en hadden mooie veren, anderen hadden grote, opvallende snavels, maar velen kon ze helemaal niet ontdekken tussen het gebladerte. Bij het hok van de krijsende beesten stond een bordje met een vraag, net zoals bij de kraanvogels, en Rook fronste even, zich afvragend de uitkomsten niet iets konden betekenen. Ze keek het hok in. Blauw, geel, groen. "Als de automaat ons niets meer gunt, kunnen we altijd daar nog water halen", zei Toby, die wat minder interesse in de vogels toonde. Zijn aandacht was gericht op een olifantvormige fontein een eind verderop, waar hij nu naar wees. Rook knikte. Dat was goed om te weten, al vertrouwde ze het toch niet helemaal. Waarom is het in deze Arena zo makkelijk om eten en drinken te vinden? dacht ze wantrouwig. Het kon natuurlijk gewoon zijn omdat de Capitoolbewoners hen liever zagen sterven door elkanders hand dan door gebrek aan voedsel. Dat was op zich geen onlogische verklaring. Maar toch. Het bleef vreemd.

Rooks aandacht werd getrokken door een wild rondfladderende vogel in een van de hokken. Ze wierp er aanvankelijk niet meer dan een korte blik op. Toen keek ze nog een keer. Wacht eens even... "Toby, kom eens", zei ze, terwijl ze aandachtig naar de vogel keek. Een soort klein uiltje, was het, vrij onopvallend. Als hij stil had gezeten, had ze hem waarschijnlijk niet eens opgemerkt. De jongen kwam aanlopen. "Deze heeft iets aan zijn poot zitten", zei ze tegen hem. Hij bekeek de vogel ook. "Een papiertje?" Rook knikte. "Het kan iets belangrijks zijn", zei ze. Waarom zouden de Spelmakers anders de moeite doen om een briefje aan een vogelpoot te binden? Ze draaide zich naar Toby toen en begon met een hand in de tas te rommelen. Uilen waren roofvogels... Bedachtzaam haalde ze een reepje vlees uit de tas. "Wat doe je?" vroeg Toby en Rook legde snel uit dat ze het beestje wilde lokken om zo het papiertje te pakken te krijgen. Haar hand lag al op de deurklink. Ze had gezegd dat ze geen hokken meer in wilde, maar dit kleine uiltje leek zo onschadelijk... Wat kon hij nou voor kwaad doen? Misschien kon hij haar krabben, of bijten, maar hij was zo klein dat ze zich niet voor kon stellen dat hij veel schade aan zou richten. "Ik lok hem, jij pakt het briefje", zei ze. Ze hoopte dat het vlees ervoor zou zorgen dat het uiltje er niet meteen vandoor zou gaan. Misschien zou hij zelfs netjes blijven zitten terwijl Toby het papiertje pakte, en anders kon de jongen hem hopelijk snel genoeg vastgrijpen terwijl hij door het eten was afgeleid. Voorzichtig opende ze de deur een stukje, en stak haar hand met het reepje vlees door de kier uit naar de uil, terwijl Toby klaarstond om de vogel en zijn papiertje te grijpen zodra hij de kans had.

- Took bekijkt de sponsoring, Toby haalt nog wat blikjes en Rook gespt de klauwhandschoen aan de rug van haar linkerhand, zodat hij de emeici niet in de weg zit.
- Aapjes kijken :3
- Ze lopen door en lopen naar I1/J1 om die hokken te bekijken
- Toby ontdekt een fontein in de verte, Rook telt kleurtjes en merkt even later een hyperactief uiltje op. Met een mysterieus briefje, oooh.
- Rook verzint een list: ze doet het hok van deze uil een klein stukje open en probeert hem te lokken met een stukje vlees uit de tas. Toby staat klaar om het beestje + papiertje te vangen.
Godmode Toby met toestemming.

Het uiltje is in eerste instantie op zijn hoede en er komt veel geduld bij kijken om hem te lokken. Uiteindelijk wint zijn honger het van zijn behoedzaamheid: hij komt naar het vlees toe.
Wat Toby en Rook op het papiertje lezen als ze het uiltje hebben gevangen, krijgen jullie per pm.

Langzaam maar zeker begon Toby deze arena steeds meer en meer beu te worden. Hoewel het een interessante plek was met veel beesten die hij niet kende (en sommigen waren stiekem best wel cool) had hij het gevoel dat deze Spelen veel te tam en gemakkelijk verliepen. Vergeleken met de drie jaar hiervoor was deze arena erg lief (eten en drinken waren gemakkelijk te vinden) en om de één of andere reden konden ze de andere tributen bijzonder gemakkelijk ontlopen. Hier en daar waren wel sporen van de anderen terug te vinden, voornamelijk in de vorm van voetstappen in de modder, maar dat was dan ook het enige teken van anderen mensen dat ze zagen. Toby zijn spieren jeukten om in beweging te komen en hij voelde dat hij ook wat onrustig begon te worden. Als hij heel eerlijk zou zijn tegenover Rook (en zichzelf) dan verveelde hij zich gewoon ontzettend. Kijken naar beesten in kooien was dan ook iets wat hem niet echt interesseerde, ook al gaf Rook aan dat één van de zwarte beesten in de verte “iets langwerpigs” bij zich had. Ja boeiend, zou vast niet iets nuttigs zijn. En ook al was het wel iets nuttigs, dan konden ze er toch niet bij, want het zat aan het beest vast en mooi niet dat Toby nu in zijn eentje tegenover zo’n groot dier ging staan, terwijl dat dier nog vriendjes had.

Gezamenlijk liep het tweetal verder terwijl Toby zijn best deed om zijn onrustige lijf stil te houden en de neigingen om iets te slaan, een sprintje te trekken of ergens in te klimmen te onderdrukken. Hij wist zeker dat Rook hem een mep zou verkopen als hij weer iets impulsiefs zou doen, zeker als het haar weer in gevaar zou brengen. Even wierp hij een blik op de arm van het meisje, nog altijd in de mitella die ze van de poncho hadden gemaakt. Als ze die arm nou niet had gebroken… Na de apen kwamen ze een heleboel kooien bij elkaar tegen die al gauw veel verschillende vogels bleek te bevatten. Ze controleerden eerst de omgeving op verdachte individuen en gingen toen ieder door een pad om de vogels in de kooien te bekijken. ‘Als de automaat ons niets meer gunt, kunnen we altijd daar nog water halen’, wees Toby naar een fontein even verderop zodra hij zich weer bij Rook had gevoegd. Zijn aandacht was meer bij de omgeving geweest dan bij de vogels, want zoals gezegd, hij was wel een beetje uitgekeken in deze dierenarena. Rook dacht daar heel anders over, want zij ging wel ieder hok bijlangs en riep hem op den duur bij haar. Toby kon nog net een geërgerde zucht onderdrukken, maar rolde wel met zijn ogen terwijl hij naar Rook toe liep. Het meisje wees naar het kleine vogeltje in de kooi en verklaarde dat die iets aan zijn poot vast had zitten. ‘Een papiertje?’ reageerde de jongen, waarop Rook knikte en begon in zijn tas te graaien. Zakkenroller! Zakkenroller! ‘Wat doe je?’ vroeg Toby met lichte irritatie in zijn stem, waarop het meisje haar plan uitlegde; vogeltje lokken, vogeltje pakken, briefje stelen.

Rook opende het deurtje van het kooitje en stak het stukje vlees door een kiertje naar binnen. Toby haalde de boksbeugel van zijn linkerhand en stond klaar om met zijn grote hand het kleine vogeltje te grijpen (en niet kapot te knijpen). Het duurde even voor het vogeltje naar hen toe kwam, alsof hij wist dat er iets ergs zou gaan gebeuren als hij kwam. Toby zijn geduld was al driedubbel op, maar Rook bleef volhouden en uiteindelijk kwam het uiltje dichterbij. Vliegensvlug greep Toby het beestje, rukte het briefje van zijn poot en liet het vogeltje weer los. Het uiltje ging onder luid protest ergens achterin de kooi zitten, waar het zijn verenkleed volledig opzette en veranderde in een verfrommeld hoopje veren. Toby zijn aandacht was allang niet meer bij het dier; hij streek het briefje glad, tuurde ernaar en… vloekte luidkeels. ‘Wat is er?’ vroeg Rook, het stukje vlees nog altijd in haar hand. Grommend stak de jongen het briefje naar haar uit, waarna hij er boos vandoor stampte zodra ze het had aangepakt. Gek van deze arena werd hij, gek! Aan het einde van de rij vogelkooien schopte Toby even een keer hard tegen een prullenbak die daar toevallig stond, waarna hij brommend wachtte tot Rook zich weer bij hem had gevoegd.

Samen wenden ze hun blik naar het grote, ronde gebouw dat ze eerder ook al van een afstand hadden kunnen zien. Het was behoorlijk groot en hoog (Toby wilde er maar al te graag in klimmen, maar helaas, geen houvast) en leek volledig van glas. Helaas konden ze niet door het glas naar binnen kijken. ‘Gaan we naar binnen?’ vroeg Rook en Toby keek haar met opgetrokken wenkbrauw aan terwijl ze hem een stukje vlees toestak. Hij had toch al gezegd dat hij niet bij gebouwen naar binnen wilde? Net zo min als zij nu nog bij kooien naar binnen wilde. ‘Laten we eerst om het gebouw heen lopen om er zeker van te zijn dat niemand zich ergens om te hoek verstopt,’ reageerde hij terwijl hij een hapje van het vlees nam. Het was al rond het middaguur dus tijd voor een kleine lunch. Toby voelde zich al iets minder chagrijnig toen hij zijn reepje vlees op had en opende zijn blikje drinken. Rook stelde voor om zijn blikje drinken nu samen te delen, zodat ze later nog haar blikje hadden om te delen. De jongen knikte, nam een paar slokken en gaf het blikje toen aan Rook. Zodra het leeg was, gooide ze het in de prullenbak (laten we de arena vooral schoon houden mensen) en richtten ze hun aandacht op het gebouw. Samen begonnen ze aan een rondje om het gebouw, wapens in de aanslag (Toby had de boksbeugel weer om zijn linkerhand gedaan), klaar om de eerste de beste tribuut die ze zagen te voorzien van een paar extra luchtgaten.

OOC:
- Toby is chagrijnig (such a happy person)
- Took lokt het uiltje; het briefje is dermate niet bevredigend dat Toby zijn humeur nog beter word *sarcasm*
- Beide eten een reepje vlees en delen een blikje drinken
- Wapens in de aanslag, ze beginnen met een verkenningsrondje om het gebouw heen (via K1 -> K0 -> L0 -> M0 -> M1 helemaal rond tot ze weer in K1 zijn) (ik neem ten minste aan dat Took slank genoeg is om tussen het gebouw en de rand van de arena door te piepen? Geen idee hoe groot dat gat is daar )

Godmode met toestemming ^^


Jaaa, heel milieuvriendelijk. Goed hoor

Het ei staat nu op 800.

Rook wachtte in stilte af tot het vogeltje iets zou doen. Het ongeduld straalde ondertussen van Toby af, maar ook de jongen gaf het niet op en bleef afwachten, tot het uiltje eindelijk in beweging kwam en naar voren kwam om het reepje vlees te pakken. Toby's hand schoot naar voren en greep het beestje vast, dat luidkeels protesteerde terwijl de jongen het briefje van zijn poot trok. Nors trok de vogel zich terug in een donkere hoek van zijn verblijf, wat minder vrolijk en energiek dan eerst, terwijl de twee mensen zich over het papiertje bogen. Toby vloekte luid en Rook vroeg hem wat er was, terwijl ze probeerde ondersteboven te lezen wat er op het stukje papier stond. Kwaad gaf haar bondgenoot haar het velletje en stampte er zelf vandoor. Fronsend las Rook de tekst. Ze kon wel begrijpen waarom Toby zo boos was geworden. Na die slimme list en al dat geduldige wachten verwachtte je toch wel iets beters dan dit. Zo goed en kwaad als het ging vouwde Rook het papiertje met één hand op en frommelde het in haar broekzak. Misschien zou het nog wel nuttig blijken te zijn. Wie weet. Dingen waren niet altijd wat ze leken in een Arena, toch?

Ondertussen stond Toby weer eens ergens tegenaan te schoppen. Een prullenbak was ditmaal het slachtoffer. Hij leek gelukkig alweer wat gekalmeerd tegen de tijd dat Rook bij hem was, en het stukje vlees dat ze hem toestak leek zijn humeur ook wel goed te doen. Ze vroeg of ze naar binnen zouden gaan en was eerlijk gezegd blij toen Toby haar met een opgetrokken wenkbrauw duidelijk maakte dat hij dat in ieder geval absoluut niet van plan was. Zelfs zat ze er inderdaad ook niet zo op te wachten. Binnen was het misschien droog en warm, maar ze voelde zich niet op haar gemak als ze niet ver om zich heen kon kijken en er maar een beperkt aantal vluchtroutes was. Dit gebouw heeft geen hoeken, dacht ze bij Toby's opmerking. Als ze humor had gehad, had ze het misschien hardop gezegd, maar ze zag daar het nut niet zo van in, dus hield ze haar mond. Ze aten wat en deelden een blikje drinken, waarna ze om het gebouw heen begonnen te lopen.

Ze liepen eerst langs de buitenrand, waar maar een smalle ruimte tussen het gebouw en de muur van de Arena zat. Ze kwamen langs een aantal deuren naar binnen. Ze liepen erlangs zonder ze open te doen, maar ze hielden ze wel in de gaten, voor het geval er plotseling iemand naar buiten zou komen. Dit gebeurde echter niet.
Tijdens hun rondgang kregen ze uitzicht op meerdere andere gebouwtjes. Rook zag vanaf waar zij liepen geen ramen waardoor ze naar binnen zouden kunnen kijken. Ze konden wel een paar dierenverblijven zien en de grootte van de dieren die erin rondliepen maakte haar duidelijk dat ze daar in ieder geval maar beter buiten konden blijven als ze een herhaling van die eerdere ramp wilden voorkomen

Ze maakten hun ronde rond het ronde gebouw af, zonder onderweg iemand tegen te komen. Rook keek nog eens naar de ingang, toch wel nieuwsgierig naar wat zich daarachter bevond, maar ze deed geen poging om Toby over te halen naar binnen te gaan. Nieuwsgierigheid kon gevaarlijk zijn, buiten blijven was beter. "Op hoe veel staat het ei intussen?" vroeg Rook en Toby haalde het ding even uit de tas om het te checken. "Achthonderd", antwoordde hij en Rook knikte tevreden. Dat schoot al lekker op. "Verder langs de rand?" vroeg ze hierna. Toby knikte. Ze liepen weer door de smalle gang tussen het gebouw en de muur en bleven daarna de muur volgen. Al gauw naderden ze een van de gebouwtjes die ze al op hun rondgang hadden gezien. Het was een stuk kleiner en lager dat het ronde gebouw. Voorzichtig, in stilte, liep het tweetal eromheen, om te controleren of niemand zich erachter verstopte.

- Took krijgt het briefje van de uil te pakken, Toby is niet blij met de inhoud en schopt tegen dingen (arme prullenbak), Rook hoopt dat ze er nog iets aan zullen hebben.
- Een kleine lunch maakt hun humeur weer wat beter.
- Ze lopen een rondje om het ronde gebouw en zien daarbij wat grote dieren waar Rook graag van uit de buurt wil blijven.
- Ze checken het ei een keer en besluiten dan om verder te lopen langs de rand.
- Ze lopen een vierkantje rond het vierkante gebouwtje bij O3 (als dat kan)
Godmode met toestemming

Het ei staat op 450