Het alarmerende geluid van de vogels had hun verjaagd van hun plekje in het toch enigszins veilig aanvoelende gebouw. Gwen wist niet helemaal hoe ze het moest beschrijven: niets in de Arena was veilig, maar toch was dit gebouw beschut en bewoond door een hoger percentage goedaardige dan kwaadaardige dieren. Maar ja, de vogels lieten hen weten dat er indringers waren en dat ze zo snel als ze konden weg moesten komen. Ze hadden dan wel een schild en een morgenster, maar geen zin om te moorden. Kom op het, was nog vroeg op de ochtend, dacht Gwen - als grapje tegen zichzelf. Haar poging om de humor erin te houden werkte al niet voor zichzelf, dus besloot ze het ook maar niet hardop te zeggen. Ze kon zich niet voorstellen dat de anderen het wel grappig zouden vinden. Daarbij konden ze beter stilletjes wegsluipen, voordat de indringers hen ook nog eens zouden zien.
De groep had hun spullen toen verdeeld en was het pad gevolgd tot aan een nieuwe deur. Gwen was een beetje gedesoriënteerd geraakt in deze ruimte, waardoor ze niet durfde te zeggen of het de deur was naar de ruimte die ze de eerste keer niet hadden gekozen, of naar een compleet andere ruimte. Maar in geen van beide gevallen had ze kunnen raden dat er een enorme oceaan tussen glazen wanden aan de andere kant lag.
Gwen kon er niks aan doen dat ze heel even ademloos moest kijken. Veel verschillende soorten vissen, waarvan ze van meer dan de helft niet kon zeggen hoe het heette en of ze het konden eten, zwommen op hun gemakje rond. Het was buitenaards.
Het enige wat een beetje jammer was, was de geur van rottende vis die lichtelijk in de lucht hing. Gwen wist niet waar het vandaan kwam, maar echt veel zin om het op te zoeken had ze ook niet. Suzy trok haar neus op en keek om zich heen. 'Laten we hier snel weggaan, straks ruikt mijn haar hier nog naar!' Gwen haalde daarbij in gedachten haar schouders op, maar ze had er ook niks tegenin te brengen. Ze konden beter zo snel mogelijk de tunnelachtige weg langs de bakken water volgen en het gebouw uitgaan. Ze hadden niet echt een net om te proberen te vissen en daarbij hadden ze ook niet al teveel tijd; wie weet zou de andere aanwezigheid hen nog volgen hiernaartoe. En er waren niet echt plekken om je te verstoppen of strategisch op te stellen, behalve als je lekker bij de vissen wilde chillen. 'Er is hier niks te halen voor ons,' concludeerde Elize ook al snel, waarop de rest knikte en ze maar gewoon doorliepen. Die ananas op de bodem van één van de aquaria hoefden ze nu ook weer niet. Dus, door de tunnel en naar de deur aan het uiteinde ervan.
'Goed, dit is tenminste bekend terrein,' merkte Davi op, toen ze door de tweede deur in zeer korte tijd stapten. Gwen moest toegeven dat ze wel blij was dat ze weer in het winkeltje van eerst uitgekomen waren. Dat scheelde weer een hoop moeite en dan wisten ze tenminste waar ze ongeveer waren.
Het winkeltje hadden ze al een keer grondig bekeken, dus stapte de groep stevig door. Ze hadden voorzichtig gecheckt, maar er leek niemand in het winkeltje te zijn, waardoor ze zich een weg naar de uitgang baanden. So far, so good.
Eenmaal buiten kwam de volgende grote beslissing. Wat nu? De groep keek elkaar aan, vragend. De beslissing moest gemaakt worden, maar hoe? Als je het aan Gwen vroeg hadden ze letterlijk niks om zich op te baseren. Nou ja, terug naar de Hoorn gaan zou bijvoorbeeld niet zoveel zin hebben, maar verder... Daarbij kon je natuurlijk ook nog een radicale rebel zijn en van het pad afgaan, maar Gwen wist niet of dat zo'n strak plan was in een park dat wemelde van de wilde dieren. Ze zaten vast niet allemaal netjes opgesloten.
'Laten we naar links gaan,' (E4 & D4 pad) stelde Elize uiteindelijk voor. 'Het andere pad gaat terug naar het begin, daar hebben we niks meer te zoeken.'
Voordat iemand antwoord kon geven werd hun aandacht getrokken door een onverwacht iets. Nog een sponsoring? Het verwarde Gwen al dat ze überhaupt eten en wapens gekregen hadden als zo'n inactief bondgenootschap. Ze was er hoe dan ook wel dankbaar voor, maar ze had niet verwacht dat er nog iets zou komen. Zij was degene die de sponsoring pakte en bestudeerde.
'Deze is voor Suzy,' merkte Gwen op. 'Huh, voor mij?' zei Suzy, die ook verbaasd leek. Ze liet haar pannetje met één hand los en pakte daarmee het briefje aan. 'Alleen een briefje? Is het van je familie ofzo,' speculeerde Gwen. Ze kon zich niet voorstellen dat iemand alleen maar een briefje zou sturen. Zelfs zij als gezin hadden voor Norah nog een zakje met nootjes bij elkaar kunnen schrapen. Of het was van heel iemand anders, maar dan zou Gwen echt niet weten van wie. Misschien van haar begeleider?
'Dus, iedereen vindt het goed om naar links te gaan?' begon Elize weer, die geen zin had om te wachten op het gedoe van Suzy. Die maakte mooi van de gelegenheid gebruik om het gelezen briefje stilletjes weg te stoppen. Ze beantwoordde Gwen ook niet, maar die was ondertussen alweer bezig met andere dingen. Het was zeg maar wel belangrijk om niet stil te blijven staan hier, dan konden ze net zo goed actief anderen gaan zoeken en vragen om vermoord te worden. 'Ja, prima,' antwoordde Davi, en ook Marco en Gwen knikten. Suzy gaf geen reactie, maar het was niet alsof er van haar verwacht werd dat ze actief mee ging beslissen.
De groep volgde het pad een tijdje, totdat ze opnieuw bij zichzelf te rade moesten gaan om wat te doen. De hokken die ze zagen bevatten katachtigen - ongetwijfeld hongerige, bedacht Gwen zich met een rilling. Verder was er niet echt iets interessants te zien nog, qua eten bijvoorbeeld. Maar Gwen voelde zich ook niet echt lekker om op het pad te blijven lopen. Het was zo open, en in het zicht. Wat als degene(n) in het gebouw waar zij net uit kwamen ook deze kant opgingen, met dezelfde redenatie dat ze niet terug wilden naar de Hoorn? Bah, wat een gedachte.
'Heeft het zin om dit pad nog veel verder te volgen voor nu?' vroeg Gwen dan ook aan de rest, terwijl ze wat langzamer ging lopen. Het was niet alsof ze eten gingen vinden op dit pad. Van wat ze ervan gezien had, was het netjes onderhouden en vooral heel kaal. Niet echt nuttig dus.
'Laten we anders van de weg afgaan en tussen de hokken blijven,' stelde Davi voor. 'Daar zijn we niet goed zichtbaar voor anderen.' Gwen knikte en wierp hem een dankbare glimlach toe.
'Ik heb er geen problemen mee,' zei Elize, en ook Marco en Suzy hadden er niets tegenin te brengen. Dus besloot de groep van het pad af te gaan en een weg omhoog te volgen (C4 -> C2). Het was vrij goed te doen; het terrein was niet te lastig begaanbaar, aangezien het vooral zand en wat struikjes waren. Ze waren nog steeds wel zichtbaar, maar Gwen voelde zich niet meer de muis in het open veld die zo weggeplukt kon worden door een roofvogel. Het gaf haar iets meer rust in haar hoofd.
Uiteindelijk konden ze niet meer verder; ze hadden de rand van de Arena bereikt (C1). Jammer dat dat niet betekende dat je eruit mocht: de muren waren ontzettend hoog, van steen en ook nog eens zo glad dat eruit klimmen geen succes zou worden. Daarbij had Gwen ook het idee dat de Spelmakers dat niet zomaar zouden laten gebeuren. Het kwam dan ook in geen van hen op om zoiets doms te proberen. In plaats daarvan liepen ze langs de muur totdat ze bij een groepje bomen kwamen en daar kamp op konden zetten. Hun eten was wel op. De groep had op het brood van Elize geteerd vandaag, maar iets extra's hadden ze niet gevonden. Het water in de bidon van Davi hadden ze met voorzichtige slokjes onder hen gedeeld, maar het ging best wel snel. Het zou beter zijn als ze snel weer water tegenkwamen, of weer terug konden naar het gebouw. Het water daar leek immers prima te zijn.
'Marco,' sprak Davi de ander na een tijdje aan. 'We hebben nu je morgenster. We kunnen voor het helemaal donker wordt proberen een flamingo te vangen.'
'Goed idee,' stemde Marco in.
'Dan blijven wij hier wel,' stelde Gwen voor. 'Als we met teveel gaan schrikken we waarschijnlijk de flamingo's alleen maar af.' Ze hoopte wel dat de jongens niet te lang weg zouden zijn; het werd hier vrij snel donker voor haar gevoel, en dan ook echt goed donker. Straks liepen ze spontaan de verkeerde kant op! Maar ja, niet iedereen was zo onhandig als zij - Gwen was allang blij dat zij nog geen wapen in haar handen gedrukt had gekregen. Dan had ze waarschijnlijk per ongeluk zichzelf neergestoken.
'Wij zorgen wel dat alles klaar is als jullie terugkomen!' bood Suzy liefelijk aan, terwijl ze Davi met grote ogen aankeek. 'Ik weet zeker dat jullie een paar flamingo's gaan vangen! Met Davi erbij kan het niet misgaan.'
Elize leek hier niet echt op te zitten wachten, evenals Gwen, dus zei ze maar dat de jongens haast moesten maken. Godzijdank. Davi kon zich daar toch ook niet lekker bij voelen? Gwen was er nog niet helemaal uit of Suzy dit nu deed zodat Davi haar nooit aan zou vallen - wat hij toch al niet zou doen, maar goed - of dat ze echt een onverklaarbare crush had op een jongen die ze nooit had gezien. Maar zin om ernaar te vragen had ze ook niet.
Ondertussen gingen de jongens naar het hok van de flamingo's. Die zagen er een stuk minder gevaarlijk uit dan die leeuwen, dat was zeker. Daarbij leken ze ook vrij tam; de dieren reageerden alleen wat verschrikt toen de jongens de deur naar het hok openden en binnenkwamen. Davi had het schild bij zich en Marco hield de morgenster vast. Ze liepen voorzichtig, in de hoop de dieren snel aan hen te laten wennen en niet af te schrikken. Met het schild zou Davi in ieder geval in staat zijn een dier tegen te houden als het er in paniek vandoor wilde rennen. De morgenster gaf Marco ook best wat range voor zijn slag. Het was zeker het proberen waard! De jongens probeerden te kijken of ze wat zwakkere of vermoeidere flamingo's konden vinden, maar dat bleek moeilijk te zien. Dus besloten ze maar op flamingo's te focussen die wat afgezonderd stonden van de rest, zodat ze elkaar niet te gemakkelijk konden alarmeren.
Ondertussen waren de meisjes houten takjes gaan zoeken, zodat ze die alvast een beetje konden laten drogen. Het was daarvoor wel fijn dat ze een beetje bescherming hadden van het bladerdak van de bomen boven hen. Ze zouden de takken immers niet kunnen gebruiken als ze nog helemaal vochtig waren. Rauw vlees was vast wel te doen, maar het kostte meer energie om te verwerken enzo. Nee, liever geroosterd vlees! Gwen en Elize begonnen een beetje te overleggen over wat ze de volgende dag het beste konden doen, en waar ze rest zou zijn. Suzy hield zich er een beetje buiten; ze bleef maar richting het hok van de flamingo's staren, in de hoop Davi in actie te kunnen zien. Pas toen ze niks meer te zeggen hadden over strategie begonnen Elize en Gwen te praten over thuis, hun families en hun District. Over hun bondgenoten en de andere Tributen met wie ze écht geen bondgenoten wilden zijn. Suzy kon zich hier ook wel in vinden, vooral over het roddelen en praten over Davi - het was de eerste keer dat Gwen een beetje een connectie met het jongere meisje voelde. Misschien was ze zo erg nog niet?
Die avond weerklonk er maar één kanonschot; de foto van Chloe Freeman verscheen. Toen er niks verder leek te gebeuren probeerde de groep te slapen, met afwisselende wachten, zodat ze de volgende ochtend met iedereen het plan voor een nieuwe dag af konden spreken. Want ja, de derde dag op rij: ze zeiden dat derde keer altijd wel geweldig moest worden toch?
TL;DR (I don't blame you)
- De groep loopt door het aquarium heen en probeert de vislucht te negeren (en wie woont er in een ananas onder de zee??)
- Ze komen uit in het winkeltje waar ze eerder ook zijn geweest en gaan naar buiten
- Suzy krijgt een sponsoring (één briefje, niet eetbaar, balen)
- Ze gaan naar de leeuwen en de cheeta's langs weg D4-C4 en gaan uiteindelijk tussen de hokken het pad af om via C4 naar C1 te lopen
- Ze zetten kamp op bij de rand van de Arena, C1
- Davi en Marco gaan flamingo jagen, de rest zet kamp op
- Ze overnachten bij C1
- Overleg voor dag 3 underway
