Na het slagveld van eerder, had Royalty geweigerd om nog ergens anders heen te gaan dan uit een boom en in een andere boom. Cyril had weinig tegengestribbeld. Hij had geklaagd over een houten kont, maar toen Royalty had gezegd dat hij ook best beneden mocht kamperen, was het klagen snel over. De twee spraken amper nog. Ze waren verkleumd, verzwakt, en moe. Oh, zo moe. En nu, zes dagen in de Arena, hadden ze elkaar nog weinig te vertellen. Royalty zat direct met de tranen in haar ogen zodra ze aan haar familie dacht. Daarbij deed het idee van familie haar te veel pijn om Cyril erover te willen horen.

Ze had haar tijd besteed aan het proberen te slijpen van stokken, zodat ze die kon gebruiken als pijlen voor haar kruisboog. Nog altijd had ze geen kans gekregen om hem te testen. Aan de ene kant was ze er blij om, maar ook Royalty begon rusteloos te worden. Er moest iets gebeuren, anders zou ze voor altijd zo in de regen zitten.

Royalty had op de vijfde dag telkens het gevoel gehad dat er naar haar werd gekeken. Ze had dit aan Cyril verteld, die zich ook wel ongemakkelijk voelde, maar het niet kon plaatsen. Hij wijtte het gevoel aan het tekort aan voedsel en slaap. Het klonk plausibel voor Royalty, al stelde het haar niet op haar gemak. Het geritsel in de bomen vlakbij, het gegrom van een katachtig beest wat precies uit het zicht bleek: het jaagde haar de stuipen op het lijf. Wat al helemaal niet hielp, waren de grote, gele ogen die ze ineens had gezien. Ze had Cyril nog niet eens kunnen roepen, of een harig, donker lichaam sprong vanuit een nabijgelegen boom in hún boom. Het beest brulde wild en luid en Royalty gilde en Cyril schreeuwde en het was spontane chaos. Instinct nam de overhand en Royalty begon naar beneden te klauteren, in de hoop weg te komen van de chimpansee – die ze nog niet had herkend als chimpansee. Cyril leek hetzelfde plan te hebben, en zo ook de aap. Hij baande zich een weg naar beneden, veel sneller en soepeler dan de twee Tributen. Royalty werd gehinderd door de kruisboog, Cyril door zijn eigen lichaam. Voordat Royalty wist wat er gebeurde, was de aap op dezelfde tak gesprongen als waar zij zich aan vast had geklampt. Ze voelde de tak doorbuigen, een ijzersterke hand zich om haar pols sluiten, en toen – KRAK.

Royalty lag verwilderd en kreunend op de vochtige grond. De val was gebroken door de struiken, die Royalty weer uitgespuugd hadden. De laatste klap tegen de grond had alle lucht uit haar longen geslagen. Ze zag sterretjes en hoorden niets anders dan gesuis in haar hoofd. Snel voegde zich het gegrom van de aap zich erbij, en het paniekerige gesputter van Cyril. Ze hoorde het kraken van de tak en het jagen van wind. Cyril schreeuwde iets – naar haar? Naar hun aanvaller? Met moeite opende ze haar ogen. Sloot ze. Opende ze weer. Kreunde. Ze greep naar haar hoofd en wreef in haar ogen. Ze probeerde zich te concentreren op wat ze hoorde, maar haar aandacht was meer bij haar lichaam. Haar omgeving kon haar gestolen worden: was zijzelf nog intact?

“Royalty!?” Paniek. Ze opende haar ogen weer en keek in de richting van het geluid. Cyril stond met een tak in zijn handen, wild zwaaiend. Zijn ogen waren gigantisch en hij was nog bleker dan toen hij die buikkrampen had gehad. De chimpansee stond dreigend tegenover hem, maar deed niets. Hij verroerde zich zelfs niet toen Royalty overeind krabbelde. Zonder haar rug naar het schouwspel te draaien, deinsde ze terug in de richting van de struik. Het ging op de tast, maar ze vond haar kruisboog, en had hem zo snel als ze kon paraat. Ze richtte op de chimpansee zijn torso – niet omdat dat zijn zwakke plek was, maar omdat die zo veel groter was dan zijn kop. Als ze hem zou raken, dan zou die daar alsnog kunnen belanden.

Maar het was niet nodig. De chimpansee brulde (Cyril sprong een meter achteruit, Royalty deinsde van schrik terug de struik in) en draaide zich om. Cyril zette een stap in de richting van het beest, voor het geval dat hij nog iets zou doen. Dat bleek niet nodig. De chimpnsee verdween zo snel als het gekomen was. Het duurde een paar minuten voordat de twee Tributen waren bekomen van de schrik, en stevig genoeg op hun benen stonden om tóch maar terug de boom in te klimmen.


tl;dr
- War of the Tree of The Apes
- Nee ze doen hun ding basically en opeens komt er een chimpansee stoer doen en Royalty mietert uit de boom but she's fine because the dices were in our favor.
- Monkey says bye.

De mist baardde haar geen zorgen. Nevel was ongevaarlijk. Maar toch – het was akelig stil in de Arena. Er klopte iets niet. Zeker met de regen die gestopt was, had ze verwacht dat dit juist voor drukte zou zorgen. Echt heel druk kon het natuurlijk niet meer worden, met de helft van de Tributen verslagen, maar voor de dieren leek dit juist ideaal. Sowieso had Royalty besloten dat dieren niks gaven om weersomstandigheden als ze honger hadden. Ze wist niet of ze wel érgens om gaven. Royalty wist eigenlijk ook niet of zíj nog ergens om gaf. Ze voelde geen honger meer, of kou, of heimwee. Was dit de echt de bedoeling van de Spelen? Wat had dit voor doel?

Ze had een onwillekeurig trekje bij haar lip ontwikkeld naarmate de dag vorderde. Ze ergerde zich eraan. Ze had al zo weinig controle hier, haar lichaam mocht best gewoon blijven werken. Het was niet zo erg als Cyril zijn buikkrampen natuurlijk, maar frustrerend was het wel. Ze had zo goed en zo kwaad als het kon voor zichzelf proberen te zorgen hier. Er was heus wel iéts wat mee mocht werken.

Toen de zon onderging, trilde haar lip ongecontroleerd. Ze had een zenuwtrekje boven haar linkeroog, en ook haar schouder maakte willekeurige bewegingen. Cyril hield haar nauw in de gaten, maar Royalty repte er geen woord over. Hij had nergens last van. Zolang zij zweeg over zichzelf, had zij ook nergens last van.
Cyril had hun flesje regenwater aan Royalty gegeven toen hij wat te eten was gaan zoeken. Ze had naar haar hand gestaard. Die functioneerde nog, maar schoot soms uit het niets een bepaalde kant op als haar schouder weer een schok kreeg. De trekjes waren inmiddels pijnlijk geworden. Zo goed en zo kwaad als het kon probeerde ze haar arm tegen zich aan te houden, om de uitschieters tegen te gaan. Het voelde net als het proberen tegenhouden van gapen, of niesen. Dat ging niet. Uiteindelijk had ze het flesje uit haar handen laten vallen.

Royalty was niet dol op het idee om de mist in te moeten – wie wist wat ze daar tegen zou komen – maar gaf zichzelf geen keus. Daarbij moest ze bewijzen aan zichzelf dat er niks met haar aan de hand was. Misschien stopte haar lichaam met raar doen als ze weer op de grond stond. Tussen de stuipen door was er niks aan de hand, maar op het moment dat haar schouder weer begon, gromde ze van de pijn. Het kostte haar meer moeite dan ze wilde toegeven om naar de grond te komen. Haar kruisboog en pijlen gingen uiteraard mee, en er was geen haar op haar hoofd die er aan dacht om die nu in haar slechte hand te houden. Dat flesje water zou de klap wel overleven, maar een kruisboog?

Cyril vond Royalty op de grond tegen de boom, ogen gesloten, gezicht vertrokken van de pijn. Ook haar been maakte nu ongecontroleerde bewegingen. Ze was door haar benen gezakt, en had niet de kracht om zichzelf weer omhoog te krijgen. Niet totdat het nodig zou zijn, in ieder geval. Ze zat met de kruisboog op haar knieen, klaar om zichzelf te verdedigen mocht het nodig zijn. Het zou vast moeilijker zijn, maar het was vast niet onmogelijk – toch?

“We moeten weg hier.” Cyril wachtte geen moment op een antwoord van Royalty. Zonder aarzelen trok hij haar overeind.
“Ik weet niet of-,” stamelde Royalty.
“Denken kan straks. Lopen, kom op.” Hij zette Royalty neer op allebei haar benen en liet haar los. Ze bleef staan, hoewel haar grillige ledematen het niet makkelijker maakten. Cyril liep vooruit en riep over zijn schouder naar haar dat hij zeker wist dat ze hier ergens konden schuilen. Royalty was te gefocust op haar ene been voor de andere zetten, haar arm bij zich houden, zich vastklampen aan haar kruisboog, dat ze niet eens doorhad wat hij zei totdat ze voor een deur stonden. Hun wandeltocht was niks anders geweest dan een martelgang en had uren geduurd, hoewel het in werkelijkheid slechts minuten was. Royalty’s hand verstrakte zijn grip om de kruisboog en ze tilde hem op.
“Gooi de deur open.” Haar schouder, haar arm, haar oog, alles in haar vertelde haar om dit niet te doen. Om Cyril de kruisboog te geven. Was ze wel stabiel genoeg om te richten? Maar het was háár kruisboog, en zíj zou hem gebruiken als het nodig was.

Toch knikte Cyril. Royalty hield de boog met beide handen zo stevig vast als ze kon. Ze ademde diep in en uit, en stond vlak achter Cyril. Ze verschool zich praktisch achter hem, hoewel hij niet veel breder was dan zij. Ze zag zijn schouders op en neer gaan, stemde haar eigen ademhaling af op die van hem. Hij treuzelde. Haar armen begonnen te trillen en ze voelde een zweetdruppeltje in haar nek van alle kracht die het haar kostte om zichzelf onder controle te houden. “Cyril!” Siste ze, en hij knikte.
“Drie, twee –“ Een harde klik. Een pijl die zich recht op Cyril afvuurde. Royalty die controle verloor en op de grond viel, hulpeloos en met tranen over haar wangen van de pijn, haar ogen opengesperd om te zien wat voor ravage ze misschien wel had aangericht.


tl;dr
- Royalty is een bamf en ontkent dat ze stuipt.
- Cyril gaat eten zoeken.
- Royalty laat hun flesje water vallen (die ze niet meer oppakken), klimt uit de boom en haar lichaam wil echt niet meer.
- Cyril vindt haar, sleept haar mee naar D1.
- Royalty staat precies achter Cyril zodat zij naar binnen kan stormen aangezien ze gewapend is - mocht er iemand binnen zijn.
- Alleen ja, stuipen kan je nou eenmaal niet onderdrukken dus ze verliest de controle en schiet een pijl af op Cyril, nog voordat hij de deur open heeft kunnen doen.
- Ze valt op de grond en kan vrijwel niks meer behalve naar Cyril kijken en bidden (of juist niet?) dat hij blijft leven.
- Het is overigens bijna middernacht op Dag 6.

(Ik heb dit alles even in twee verschillende posts gegooid om het tijdsgedoe een beetje duidelijk-ish te houden.

De pijl boort zich in Cyril's lichaam. Hij slaakt een kreet en valt op de grond. Hij is nog niet dood, maar kan ook niets meer. Royalty krijgt last van verlamming, die begint in haar vingers en tenen en steeds verder trekt. Als Cyril en Royalty elkaar niet meer kunnen helpen en er geen hulp voor hen komt, zullen ze beiden binnen één of twee uur sterven.

Het ranzige gegorgel was niet de directe aanleiding geweest dat Royalty wakker schrok, maar het zorgde er wel voor dat het niet lang duurde voordat ze zich weer bewust was van de situatie. De pijn, de shock – het was haar allemaal te veel geworden. Ze had haar bewustzijn verloren en nu had ze geen idee hoeveel later het was. Waren het slechts seconden die waren gepasseerd? Minuten? Uren? De explosie van pijn die haar de controle had laten verliezen was weggeëbt, al maakte ze nog altijd allerlei onwillekeurige bewegingen. Langzaam tilde ze haar hoofd op, en zocht naar haar bondgenoot.

Ze wenste dat ze dat niet had gedaan.

Cyril lag voor de deur die hij open had moeten gooien. Hij trilde ongecontroleerd en was bleker dan Royalty hem ooit had gezien. Zelfs in het donker was de plas die hem omringde onmiskenbaar bloed. Zijn shirt kleefde aan zijn lichaam en Royalty’s toch al trillende lip begon nog heviger te trillen.
“Cy-Cyril?” Geen reactie. Ze weigerde haar lichaam nu al op de proef te stellen door te gaan staan, dus kroop ze dichterbij. Ze hoorde zijn piepende ademhaling, afgewisseld met dat ranzige gegorgel wat het eerste geluid was wat ze had gehoord. Voorzichtig plaatste ze een hand op zijn borst. Ze zocht naar zijn hart, wilde zijn hartslag voelen en tellen. Ze stuitte echter op iets anders. Een puntig voorwerp aan een dunne stok. De pijl. Haar pijl. Die zijn rug in was geschoten, en nu uit de andere kant van zijn lichaam stak.

Het zwart voor haar ogen verdween toen ze zichzelf dwong rustig adem te halen. Het was het moeilijkste wat ze ooit had gedaan. Royalty wilde niets liever dan zich tot een balletje opkrullen, naast Cyril, en wachten tot de Spelen overwaren. Ze had verloren. Ze zou af worden gevoerd naar waar alle andere verliezers waren. Maar ze zou wel samen met Cyril zijn, en ze moest voor hem zorgen. Ze wilde nú voor hem zorgen – maar wat kon ze doen? Ze had niks om hem mee te verbinden, en zelfs al had ze dat wel gehad, wat dan? Er stak een pijl door zijn lichaam. Haar pijl. Zij had dit gegaan.

Een wanhopige kreet galmde door de omgeving en Royalty sloeg haar hand voor haar mond. Er was geen tijd hiervoor. Ze kon straks huilen en schreeuwen en wat ze dan ook wilde doen, maar nú moest ze doen wat ze kon voor Cyril.
Ze begon met het fluisteren van geruststellingen. Hoewel ze naar Cyril gericht waren, deed ze het meer voor zichzelf. Alles zou goedkomen. De pijn was tijdelijk. Zo kalm als ze kon klokte zijn hartslag – veel lager dan zou moeten. Zijn voorhoofd was klam van het zweet, zijn gezicht verstrokken, zijn ademhaling nog altijd die combinatie tussen piepen en bizarre keelklanken. Ze wist niet waarom ze dit allemaal deed. Ze kon hem niet helpen. Ze had niks om hem mee te verzorgen. Ze rekte tijd, ze zocht afleiding – maar voor wie deed ze dit? Haar stuiptrekkingen maakten haar langzaam en klunzig. Haar vingers en voeten leken te slapen. De mist was genadeloos. De pijl in Cyrils lichaam ook.

Haar laatste redmiddel had ze zo lang mogelijk uitgesteld. Royalty kroop in de richting van de deur, half over Cyril heen, en gooide hem open. Haar kruisboog schoof ze als eerste naar binnen, ver van zich af. Haar tweede zet was zichzelf overeind krijgen, wat een onmogelijke taak leek te zijn. Ze verbeet de pijn zo goed en kwaad als het kon en klom met behulp van de deurpost overeind. De taak leek nog lastiger nu haar handen en voeten steeds minder gevoel in zich kregen. Ze keek naar Cyril, lijkbleek. Royalty haalde diep adem, boog zich door haar weigerende knieën, en schoof haar protesterende armen onder de oksels van de jongen. Nu al liepen de tranen geruisloos over haar wangen. Frustratie, verdriet, onmacht, woede; alles kwam tegelijkertijd. Met alle kracht die ze nog had, sjorde ze aan Cyril. Hij slaakte een onmenselijke kreet van pijn. Kippenvel verscheen over haar hele lichaam en van schrik en angst liet ze hem los, en viel achterover. Opgeven was echter geen optie, dus Royalty kroop op handen en knieën terug naar de jongen.
“Ik moet je redden, oké?” Ze snikte en trilde en greep haar bondgenoot weer vast. Ze zag zijn gezicht vertrekken bij alleen die aanraking, maar sloot haar ogen en probeerde hem weer naar binnen te trekken. Nog een schreeuw, nog afgrijselijker dan de vorige – en nog altijd kreeg ze geen beweging in hem. “Cyril, kom op,” smeekte Royalty, nu luid huilend. Ze zag amper nog wat ze deed; haar tranen blokkeerde haar zicht. Ze probeerde het nog een keer, schreeuwde het tegelijkertijd uit met Cyril. Ze liet los en zakte op de grond. Smeekbedes overrompelde haar, samen met verontschuldigingen. Ze had dit nooit gewild. Ze wilde niet alleen zijn. Ze had hem nooit pijn willen doen.

Maar uiteindelijk hielden ook de smeekbedes op. Ze had alles al gezegd, en Cyril.. Ze wist niet eens of hij het nog wel hoorde. Of hij nog wel iéts hoorde. En of het hem wat uitmaakte. Ze kroop een laatste keer naar hem toe en zocht naar zijn hand.
“Het spijt me.” Ze drukte een kus op zijn hand, woelde door zijn rommelige, bebloede haar, en ging weer naar binnen. Maar ditmaal trok ze de deur achter zich dicht.


tl;dr
- Royalty probeert Cyril naar binnen te trekken
- Dat lukt haar niet
- Uiteindelijk gaat ze zelf binnen zitten, met kruisboog, zonder Cyril.

Als Royalty binnen zit en de deur heeft gesloten, zal ze merken dat de klachten niet erger worden. Ze worden vooralsnog helaas ook nog niet minder.