Let's get down to business

PROFIELAantal berichten : 106 Registratiedatum : 02-10-16

Avery liep met grote passen richting het trainingscentrum. Een kleine tien minuten geleden had ze woedend de deur van haar huis achter zich dichtgegooid, na een heftige woordenwisseling met haar moeder. Mary-Lynn had een enorme lijst met klusjes aangedragen die Avery die dag geacht werd te gaan doen, variërend van op Tommy passen tot naar de markt gaan en hout halen voor de kachel. Avery was echter van plan geweest om te gaan trainen en had haar weerstand tegen al die klusjes dan ook luidkeels geuit. Uiteindelijk had haar moeder het allerergste argument dat ze in een dergelijke ruzie kon gebruiken ingezet. ‘Natalia deed dit soort dingen altijd zonder morren’. Avery was ontploft. ‘Ja, natuurlijk! Perfecte, heilige Natalia. Natalia deed alles wat je vroeg, was de perfecte dochter. Oh waren we allemaal maar wat meer zoals Natalia, dan hoefde jij je tenminste niet druk te maken om JOUW zoon’ had ze uitgeroepen. ‘Het was gemakkelijker geweest als IK vorig jaar naar de spelen had gemoeten. Dan was Natalia veilig geweest en had jij je NERGENS zorgen over hoeven te maken’. Natuurlijk besefte Avery ook wel dat ze met die laatste opmerking te ver was gegaan. De vlakke hand in haar gezicht had ze dan ook verdiend. ‘Hoe dúrf je te suggereren dat ik jouw dood minder erg zou vinden dan die van je zus!’ had haar moeder gesist.

Nu Avery buiten liep rolden de tranen over haar wangen heen. Nog nooit eerder was haar moeder boos genoeg geworden om haar daadwerkelijk te slaan. Hoe erg haar moeder het tegendeel ook beweerde, Avery besefte heus wel dat Natalia in alle opzichten een betere dochter was geweest dan zij was. Ze was lief, behulpzaam, had een ongekend talent in het omgaan met hun jongste broer en was over het algemeen gewoon een beter persoon dan Avery ooit zou zijn. Toen Natalia nog leefde, hadden dit soort ruzies nooit plaats gevonden. Natalia had een manier gevonden om de boel te sussen voor het escaleerde.
En wat kon ZIJ nou?
Met haar hoofd in de wolken lopen, eten aan laten branden, vergeten om de was binnen te halen voor het regende, ruzie maken met haar ouders, Clarisse en Tommy. Ze was gewoon niet goed genoeg en dat besefte ze maar al te goed.

Al lopend was ze inmiddels bij haar plaats van bestemming aangekomen. Driftig veegde ze de tranen van haar wangen af, voor ze naar binnen liep, op zoek naar Jennifer, de begeleidster van hun district. Tijd om weer eens wat woede bij mensen aan te wakkeren.
Daar was ze immers wel goed in.

PROFIELAantal berichten : 1466 Registratiedatum : 29-07-13

Jennifer was op haar kantoor aan het werken met een aantal nieuwe trainingsschema’s. De meeste van haar vaste leerlingen hadden het aanbod voor een persoonlijk trainingsschema meteen aangenomen, maar toch mistte ze ook nog een aantal mensen die nog niet waren geweest. De deur van haar kantoor, een simpele kleine ruimte gevuld met een bureau, twee stoelen (waarvan zij één bezette) en een ladekast, stond open zodat ze over haar bureau heen de trainingszaal in kon kijken. Binnen waren al aardig wat studenten aan het trainen. Niet zo gek natuurlijk, want de Boete voor de nieuwe Spelen kwam sneller dichterbij dan je zou willen. Jennifer voelde een rilling over haar rug lopen toen ze eraan dacht. Ergens wilde ze niet nog een jaar met twee tieners naar het Capitool moeten reizen, maar aan de andere kant was zij ook niet het type dat snel op gaf. Ze zou nog een laatste poging wagen, nog één keer naar het Capitool reizen. Hoe die reis ging verlopen zou haar toekomst bepalen wat betreft haar rol als begeleidster van District 1. Het was niet alsof Jennifer niks te doen had als ze zou stoppen. Toegegeven, begeleidster zijn betaalde goed, maar geld was wel het laatste wat ze nodig had. Voor het geld ging ze het dus echt niet blijven doen als het haar niet meer aansprak.

Haar ogen gleden over haar bureau de zaal in net op het moment dat er een figuur door de grote deuren rechts de zaal binnen kwam. De figuur was een klein meisje met donker haar en een slank, eigenlijk bijna mager, lichaam. Jennifer haar blik werd treurig toen ze het meisje herkende als de, door omstandigheden nu, oudste dochter van de familie Russo; Avery. Ergens had Jennifer verwacht dat ze de kinderen van de Russo familie hier niet meer hoefde te verwachten. Na de dood van Hugo twee jaar geleden en Natalia afgelopen jaar, was Jennifer wel de laatste die je dan wilde zien. Avery was echter trouw meerdere dagen in de week komen trainen, God mocht weten waarom. Hoewel Jenn het meisje mocht, stemde het haar toch iedere keer weer verdrietig om haar te zien. Avery deed haar zoveel denken aan Hugo en Natalia, dat het gewoon confronterend was om met het meisje te werken. Jennifer haar ogen volgden de bewegingen van het kleine meisje en registreerden toen de boze blik op diens gezicht. O, o, dat was niet goed. De combinatie van Avery en boosheid was eentje die ze nog nooit had gezien, omdat het meisje vooral een dromer was en altijd leek af te dwalen. Nu was ze echter alles behalve aan het dromen en de vrouw vroeg af wat er aan de hand was. Zou ze het aan haar vragen, of wachten tot Avery zelf bij haar kwam? Jenn besloot dat eerste te doen. Ze stond op van haar stoel, liep om haar bureau heen en ging in de deuropening van haar kantoor staan. Vanaf daar riep ze het meisje met een simpele ‘Avery!’, waarop ze het meisje wenkte bij haar te komen. Even zien wat er hier aan de hand was.

OOC: Post 23# 20.764 / 50.000

PROFIELAantal berichten : 106 Registratiedatum : 02-10-16

Toen Avery de trainingshal binnen liep, waren er al diverse kinderen aan het trainen, waaronder ook haar beste vriend Levi, die haar niet leek te zien. Dat het zo druk was, was best logisch, want de boete naderde met rasse schreden en het was duidelijk dat de zenuwen begonnen toe te slaan. De spelen waren genadeloos en eisten behoorlijk wat van de tributen. De afgelopen jaren was duidelijk geworden dat uithoudingsvermogen een belangrijke factor was in de overlevingskansen van de tributen. Trainen, al was het dan maar door rondjes door de stad te rennen, was dan ook geen overbodige luxe. Avery aarzelde even. Zou ze gelijk naar Jennifer zoeken of zich eerst even uitleven op een boksbal, zodat ze wat van de opgekropte woede kwijt zou raken?

Voor Avery daar een beslissing over had kunnen maken, klonk haar naam door de ruimte. Vanuit het kantoor wenkte Jennifer haar. Nou, daar hoefde ze in ieder geval niet meer over na te denken. Met resolute passen liep ze op Jennifer af. ‘Goedemiddag Jennifer’ groette ze. ‘Mag ik even binnen komen? Ik wil met je praten’. Zonder op antwoord te wachtten wurmde Avery zich langs Jennifer heen het kantoor binnen en plofte ze op een stoel. Voor ze het wist, begon ze te praten. ‘Waar is je pit gebleven Jennifer? Toen je terugkwam van de eerste spelen was je nog zo vastberaden om ervoor te zorgen dat je terug zou komen met een winnaar. Je was zo kwaad dat Hugo en Lana het niet hadden overleefd….Maar het lijkt wel alsof je met het jaar minder energie steekt in het voorbereiden op de spelen. Wil je niet meer winnen? Kan het je allemaal niet schelen dat er ieder jaar weer twee families een kind moeten verliezen? Dat er bij mij thuis inmiddels TWEE mensen aan de eettafel ontbreken?’. Terwijl ze praatte, waren de tranen over haar wangen gaan stromen. He verdorie, ze wilde helemaal niet huilen. Medelijden kreeg ze al genoeg en daar had ze niets aan. Ze wilde boosheid zien, de pit die Jennifer had gehad toen ze teruggekeerd was van de eerste spelen. Vastberadenheid om de tributen heelhuids thuis te brengen. Dát had district 1 nodig. Ze haalde even scherp adem, voor ze verder ging met haar tirade. ‘Kan het jou dan helemaal niks schelen dat al die mensen hier in de zaal op jouw hulp rekenen om misschien een hele kleine kans te hebben om te overleven? WAAR IS DIE BOOSHEID JENNIFER?’.

PROFIELAantal berichten : 1466 Registratiedatum : 29-07-13

Zodra Jennifer Avery had geroepen kwam de donkerharige al naar haar toe gelopen. Voor ze echter iets kon zeggen was de tiener haar al voor en verklaarde, na haar goedemorgen te hebben gewenst, dat ze moesten praten. Volledig verbouwereerd keek de vrouw Avery na, welke zichzelf gewoon binnen had gelaten en was gaan zitten. Nu had Jennifer het meisje al gewenkt en de deur was open, maar dit getuigde van meer lef en daadkracht dan ze tot nu toe van haar had gezien. Het was duidelijk dat Avery op dit moment niet helemaal haarzelf was. Jennifer besloot voor de zekerheid de deur van het kantoor te sluiten, waarna ze plaats nam achter haar bureau. Nog voor ze echter goed en wel zat was het meisje al begonnen met wat al gauw een enorme tirade bleek te zijn. De eerste vraag deed Jennifer verbaasd naar het meisje kijken terwijl ze ging zitten. Waar haar pit gebleven was? Pardon? Ze kon echter niet reageren op wat het meisje allemaal zei, want het kwam er in één keer allemaal uit. Eerlijk gezegd was Jennifer al gauw niet meer in staat te reageren, omdat Avery precies de verkeerde dingen zijn. Woede flitste door Jennifer heen en haar ogen schoten vuur. Waar haalde dit meisje het lef vandaan om te beweren dat ze ieder jaar minder tijd in voorbereidingen voor de Spelen stak en ze niet meer wilde winnen? Ze had duidelijk niet door hoeveel moeite, tijd en energie Jennifer in het trainen van de Tributen stak en hoeveel het haar aangreep dat ze nu al drie jaar op rij tieners waren verloren. Al zes tieners in totaal, waaronder de broer en zus van Avery.

Hoewel de vrouw zag dat er bij Avery tranen over haar wangen rolden, registreerden haar hersenen dit feit niet. Het enige wat ze merkte was dat ze ontzettend kwaad begon te worden op het meisje dat tegenover haar zat. Waar haalde zij het recht vandaan om zo, op deze toon, tegen haar te praten? Dacht ze nu echt dat, omdat ze Hugo en Natalia als familieleden had gehad, ze het recht had om tegen háár te schreeuwen!? ‘Hoe DURF JE!’ brulde Jennifer, luider, bozer en veel harder dan ze eigenlijk had gewild. Avery was immers nog maar een klein meisje, daar hoorde je niet zomaar tegen te schreeuwen. Deze kennis was echter totaal verdwenen, want het meisje had tegen alle zere plekken geschopt die de vrouw de afgelopen jaren zo goed had geprobeerd te verbinden. ‘Waar HAAL je het LEF vandaan om te beweren dat het mij NIETS kan schelen!’ Ze balde haar vuisten en keek Avery woedend aan. ‘Ieder jaar doe ik mijn best alle tieners hier in District 1 zo goed mogelijk te trainen. Ik doe ALLES wat ik kan om ervoor te zorgen dat iedereen een grotere kans op overleven maakt. Denk je nu echt dat ik rustig kan slapen ‘s avonds? Dat ik niet word geplaagd door nachtmerries over de Tributen die zijn gestorven onder mijn toezicht!? Denk je niet dat ik nog iedere dag aan Hugo en Natalia denk als ik jou aan het trainen ben!?’ Nu stroomden er ook enkele tranen over Jennifer haar wangen, maar die waren meer van woede dan verdriet. ‘Het is niet mijn schuld dat de ouders van District 1 te NAÏEF zijn om hun kinderen hierheen te sturen, omdat ze niet inzien dat het helpt. Vergis je hier niet in Avery,’ sprak Jennifer nu op dreigende toon terwijl ze met een strenge vinger naar het meisje tegenover haar wees. ‘Mijn PIT is nergens naartoe verdwenen. Ik heb echter allang gemerkt dat ik mijn energie beter kan steken in de tieners die hier komen en willen leren, dan in die hersenloze ouders die daar staan te blèrren als ik terug kom en hun kind is dood.’

Jenn merkte dat ze zwaarder adem was gaan halen en ze dwong haarzelf achterover te gaan zitten in haar stoel. Ongemerkt was ze namelijk verder naar voren gaan leunen over haar bureau. Ze dwong haar handen zichzelf inéén te vouwen, plantte haar ellebogen op de leuningen en staarde over haar in elkaar gevlochten handen over Avery heen. ‘Was er verder nog iets wat je met me wilde bespreken, of kwam je enkel hier om naar me te schreeuwen?’ Haar blik was hard en maakte (hopelijk) duidelijk dat nog meer geschreeuw zeer zeker niet getolereerd zou worden.

OOC: Angrymode activate *boop* Angry Jenn is angry :E Be careful what you wish for Avery xD

Post 27# 22.475 / 50.000

PROFIELAantal berichten : 106 Registratiedatum : 02-10-16

BANG! Ze had Jennifer precies daar geraakt waar het pijn deed en dat bleek dan ook uit haar reactie. De ogen van de trainster tegenover haar glommen van woede en de vrouw balde haar vuisten. Zie je wel, dat ze goed was in anderen boos maken? De schreeuwpartij die over haar heen werd gestort, deed haar niet eens zoveel. Geschreeuw was het laatste jaar normaal geworden bij haar thuis. Waar er vroeger nauwelijks ruzie gemaakt werd, was het nu aan de orde van de dag. Nee, schreeuwen deed haar allang niets meer. Sterker nog, ze vond het fijn dat Jennifer was beginnen te schreeuwen, want dit was exact de woede waar ze naar had gerefereerd. De donkere ogen van Avery bleven Jennifer dan ook strak aanstaren, toen de laatste haar tirade afstak en steeds verder naar voren leunde. Jennifer wees nu met strenge vinger naar haar, mededelend dat ze beter haar energie kon steken in kinderen die hier kwamen, in plaats van ouders die stonden te blèren als hun kind dood was. ‘Oh wil je nu gaan beweren dat mijn ouders naïef zijn?’ snauwde ze. ‘Voor het geval dat het je niet op was gevallen, Natalia en ik stonden hier vorig jaar allebei. Goed, ik vaker en fanatieker dan zij, maar ze IS hier geweest. En gelul is gelul, als IEMAND hier in het district recht heeft om te piepen over de spelen, is mijn familie het wel. Wij zijn harder getroffen dan wie ook’.

Jennifer ontspande nu en vroeg of ze nog meer wilde bespreken of alleen maar was gekomen om te schreeuwen. Avery sloeg haar vlakke hand op tafel – en grimaste, want dat deed dus pijn – en keek de trainster recht in de ogen aan.’Dát. Daar was ik naar op zoek. Die oprechte boosheid dat het je niet is gelukt om je tributen terug te brengen. Het eerste jaar was je ZO kwaad. Weet je nog? Toen Natalia je bijna vermoordde? En vorig jaar? Toen Solar hier haar ingestudeerde praatje stond te houden? Je liep met je staart tussen je benen het podium af. Ik heb je niet meer zo oprecht kwaad gezien als daarnet sinds de eerste spelen. Ik vind het wel verfrissend, eigenlijk’. Ze keek Jennifer uitdagend aan, dondersgoed wetende dat ze nu met vuur speelde. ‘Ik wil je wel vaker beschuldigen, als dat helpt?’.

OOC: Avery, you scare me.

PROFIELAantal berichten : 1466 Registratiedatum : 29-07-13

Naast haar woede voelde Jennifer ongewild ook frustratie opborrelen toen ze merkte dat Avery geen krimp gaf om haar woede. Aargh! Dat had zij weer. Een kind dat al zo gewend was aan schreeuwen dat ze niet meer terug schrok voor oprechte boosheid. Fijn! Goed, dan moest het maar anders. De vrouw probeerde zichzelf tot rust te manen terwijl Avery besloot toch nog even tegen haar toch al zere been te schoppen. ‘Jouw ouders geloofden ook niet in het trainen Avery, dat weet je best. Ja Natalia is hier vaak geweest en jij bent hier ook veel, maar alles wat je hier leert kan je nooit volledig voorbereiden op wat je daar in die arena te wachten staat.’ Haar toon was nog altijd pinnig en ze forceerde zichzelf nog verder. ‘Natuurlijk heeft jouw familie daar het meeste recht op, zij zijn het hardst getroffen, maar de dood van die zes tieners heeft niet alleen invloed op die ouders, maar ook op mij,’ sprak ze met op elkaar geklemde kaken. Ze besloot haar ogen even te sluiten en een paar keer diep adem te halen. Ze moest op zoek naar haar rust. Ze opende haar ogen weer en keek Avery recht aan. ‘Dat ik na de laatste Spelen niet als een boze leeuw op het podium stond te brullen betekend niet dat ik het op heb gegeven Avery, ook al zul jij het wel zo ervaren. Ken je het gezegde “blaffende honden bijten niet”? Ik kan wel heel boos mijn woede tonen daar op dat podium, maar ik heb allang gemerkt dat dit niet helpt. Ik heb na deze Spelen besloten mijn energie ergens anders in te steken en dat is niet in woorden, maar daden.’

Jennifer voelde de kalmte langzaam terug keren, maar ze wist dat dit maar schijn was. De woede borrelde nog altijd onder haar huid. ‘Ik heb na deze Spelen besloten dat ik me beter kon richten op het specifiek trainen van iedereen. Tien maanden is niet genoeg om van iedereen een all rounder te maken met verschillende wapens, maar als iedereen zich richt op één wapen, dan is er een kans. Je kunt je beter op één wapen volledig richten, dan op alles een beetje.’ Ze zuchtte en keek over het meisje heen naar de deur van haar kantoor. ‘Ik vind het jammer dat je zo op me neerkijkt Avery, zeker na alles wat ik heb gedaan om je broer en zus te helpen. Ik heb gedaan wat ik kon en dat was niet genoeg. Niet genoeg om hen te redden, niet genoeg in de ogen van jouw ouders en ook niet genoeg in jouw ogen. Als ik je boosheid naar mij ten minste moet geloven.’ Ze liet haar ogen weer naar het meisje glijden. ‘Nu kunnen we twee dingen doen. We kunnen hier blijven zitten en discussiëren over ons verschil van mening over of ik nou wel of niet me volledig inzet voor het redden van de Tributen,’ sprak Jennifer terwijl ze opstond, naar de deur van haar kantoor liep en de deurklink vast pakte, ‘, of we gaan nu de trainingszaal in en ons richten op het wapen waar jij je de komende maanden in wilt specialiseren. De keuze is aan jou.’ En met die woorden opende Jennifer de deur en stapte ze naar buiten.

OOC: Avery je frustreert me xD

Post 31# 27.465 / 50.000

PROFIEL KARAKTER

» Family business
» [DAG 5 & 6] Monkey Business
» [DAG 2] Back to business

N

O

S

A

E

S

S

K

N

I

L

K

C

I

U

Q

S

T

H

G

I

L

T

O

P

S

F

F

A

T

S

S

T

I

D

E

R

C

Let's get down to business

Let's get down to business

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen