Met haar ranke vingers streek Cecilia over de armleuning van haar luxe fauteuil. De groengelakte nagels van haar linkerhand streelden de ruwe, karmijnrode stoffen bekleding, terwijl de vingers van haar rechterhand losjes een glas wijn vasthielden. De lange, zeegroene jurk die ze aan had rijkte tot aan de grond, maar liet haar spierwitte, haarloze rechterbeen bloot, met dank aan een split in de rok. Haar voeten waren gestoken in fraaie, groenleren sandaaltjes, waarvan de hakken zo hoog waren, dat ze zowat op de voorkant van haar tenen moest staan, wilde ze erop lopen. Gelukkig hoefde ze nu niet te lopen. Naast haar stoel stond een laag, houten tafeltje, waarop een klein bakje met verrukkelijke – en vooral ook zeldzame – nootjes stond. Op Cecilia’s gezicht was een tevreden glimlach te zien, terwijl het haardvuur met haar schaduwen speelde. Haar glanzende, donkere ogen staarden in het niets. Ze waren omgeven door groene en gele glitters, haar wimpers waren behandeld met felblauwe mascara en haar lippen waren even groen als het gras dat de tuinen van het paleis sierde.

Er was geen geluid te horen in de grote kamer, op het knetteren van het vuur na. Cecilia nipte van haar wijn. Normaal gesproken werd ze ongeduldig van wachten, maar nu kon ze het eigenlijk wel waarderen. Ze zat hier werkelijk voortreffelijk en bovendien keek ze ook niet heel erg uit naar het komende gesprek, dat ze met haar broer Tyrell zou hebben. Toegegeven, ze had zelf aangegeven dat ze een gesprek wilde, maar dat betekende nog niet dat ze het léúk vond om met haar broer te praten. Sterker nog, ze had deze wijn heel hard nodig wilde ze het gesprek overleven. Ze kon zich gewoon niet goed inleven in Tyrell, dat was het. Ze waren zo verschillend van elkaar, maar toch wilde ze hem niet ontslaan. Nee, wie weet wat voor druiloor ze er dan voor terug kreeg?

Het gesprek zou gaan over dat ene evenement waar ze zo erg naar uitkeek: de Hongerspelen. Ze keek er naar uit ja, maar de voorbereidingen zelf liet ze zoveel mogelijk aan anderen over. Elke minuut die ze aan de Spelen spendeerde, kon ze niet meer besteden aan haar uiterlijk. Terwijl die gedachten langzaam door haar hoofd heen zweefden als Cupido’s op roze wolkjes en de warmte van de open haard nauwelijks zichtbare zweetdruppeltjes op haar witgekalkte voorhoofd creëerde, verplaatste ze haar glas wijn van haar rechter naar haar linkerhand en bewoog ze haar nu vrije hand naar de bak met nootjes. Ze had net een kleine lekkernij in haar gracieuze vingers toen ze de deur open hoorde gaan. Ze keek in het vuur van de open haard, terwijl voetstappen naderden. ‘Je bent een halve minuut te laat, jongeman,’ zei ze hooghartig, hem herkennend aan zijn pas. Toen ze voelde dat hij naast haar stond, trokken haar mondhoeken omlaag en keek ze naar hem op. Tyrell Peak, haar broer.

OOC: Godmode met toestemming

Langzaam stak Cecilia haar peperdure nootje in haar mond, terwijl ze haar broer strak en ijzig aankeek. Hij trok zich natuurlijk niets aan van haar woorden, hoe had ze ook anders kunnen verwachten? Integenstelling, in plaats van beleefdheden te tonen, stond hij direct in háár bakje met nootjes te graaien. Cecilia wilde hier kwaad om worden, maar besloot zich in te houden. De avond zou wel erg lang worden als ze nu al kattig tegen elkaar gingen doen. Geduld, Celia, geduld, zei ze tegen zichzelf, alsof ze niet al genoeg geduld had met haar lieve broertje. Waarom had ze hem ookalweer aangesteld als Hoofd Spelmaker? Oh, kijk, nou zat hij ook nog eens met zijn vieze tengeltjes aan háár wijn. Zet neer! probeerde Cecilia hem met haar ogen te zeggen, wetend dat de hel los zou barsten als ze haar welgevormde mond open zou doen, maar zoals ze wel had kunnen verwachten schonk Tyrell absoluut geen aandacht aan haar ogen.

‘Zal ik zelf maar wat wijn inschenken?’ vroeg haar jongere broertje, waarna hij zich al naar de servieskast begaf. Cecilia trok rare bekken achter zijn rug om, zijn vraag mimend. Ze wilde “nee!” roepen, maar wist zichzelf nog steeds in toom te houden. Ze slaakte een onhoorbare zucht. Zelfs zonder ruzie ging dit nog een lange avond worden... ‘Ik mag hopen dat je je gasten normaal gesproken wat gastvrijer ontvangt,’ zei Tyrell, terwijl hij een wijnglas pakte. Cecilia luisterde hoe de wijn in zijn glas terecht kwam en opspatte tegen de wanden. Ze besloot wijselijk (dat vond ze althans zelf) de vraag te negeren en te wachten met praten tot Tyrell eindelijk zat.

Dat gebeurde vlak nadat hij zijn wijn had ingeschonken. Hij ging zitten, merkte op dat het gesprek wel heel beleefd was begonnen – ahum – en vroeg toen waarom ze hem wilde spreken, omdat hij zogenaamd druk bezig was geweest. Cecilia wilde vragen waarmee dan, omdat hij altijd alleen maar een beetje zat te prutsen met draadjes en codes en wist-zij-veel-wat-hij-allemaal-deed en zijn leven bij lange na niet zo interessant was als het hare, maar besloot wederom dat ze dat beter niet kon doen. Ze nipte van haar glas wijn, terwijl hij – alsof hij haar gedachten had gelezen – toevoegde dat hij bezig was geweest voor de Spelen.

‘Dat is natuurlijk ook de reden waarom ik je liet komen, Tyrell,’ merkte Cecilia op. Alsof ze hem zou laten komen om over mode te praten. ‘Ik wil weten hoe ver je bent. De Boete is al over enkele weken en je houdt me nauwelijks op de hoogte van het progres. Ik wil weten of jij wel goed bezig bent en er geen zooitje van maakt. Ik weet immers als geen ander dat jouw uitvindingen nogal vaak gedoemd zijn te mislukken.’ Bij deze woorden wierp ze hem een woedende blik toe en doelde ze – zoals Tyrell wel zou weten – op lang geleden, toen hij een automatische knipmachine had uitgevonden en daarmee het hoofd van één van haar poppen had afgeknipt, in plaats van alleen het haar, wat de bedoeling was geweest. Nee, dat zou ze hem niet snel vergeven. Hoewel ze het niet erg zou vinden als hij een grotere versie van zo’n knipmachine in de arena zou zetten. Kinderkeeltjes waren waarschijnlijk net zo goed door te knippen als poppenkeeltjes.

‘Is de arena al bijna klaar?’

Cecilia zag aan Tyrells ogen dat hij begreep dat ze het over de knipmachine had. Gelukkig maar, hij was toch iets helderder dan ze hem inschatte. Dat mocht ook wel, want zo hoog waren haar verwachtingen nou ook weer niet. ‘Bijna, bijna,’ reageerde Tyrell op haar vraag of de arena al bijna klaar was. Cecilia maakte een afkeurend geluidje. “Bijna” stond bij Tyrell nagenoeg altijd synoniem aan “nog lang niet”. En toen begon hij enthousiast te praten over mogelijke boobytraps. Cecilia drukte zichzelf geschrokken tegen de rugleuning van haar stoel aan. Als hij zo begon te praten, kon je maar beter zorgen dat je zo ver mogelijk bij hem uit de buurt wist te komen. Stel je voor zeg, straks was het besmettelijk!

Gelukkig besefte Tyrell zelf ook dat hij zichzelf liet gaan en hij zakte terug in zijn stoel met een “laat maar” die duidelijk maakte dat hij haar begreep. Soort van. Cecilia vroeg zich af of Tyrell haar ooit écht begreep. Hun werelden verschilden zoveel van elkaar. Ze wilde zeggen dat ze inderdaad niet geïnteresseerd was in de details en gewoon iets fantastisch wilde hebben om naar te kijken en bovendien haar aanzien als presidente te verhogen, toen Tyrell zich naar voren boog om weer uit haar bakje noten te graaien, terwijl hij luidkeels mopperde over de werklui en constateerde dat het er allemaal niet goed uitzag omdat híj zich niet bezighield met het design. Kattig haalde Cecilia met haar lange nagels uit naar Tyrells hand. ‘Dat zijn míjn nootjes!’ snauwde ze. ‘En als jíj het design zou regelen, zouden de Spelen één groot fiasco worden. Herinner je je nog dat design van dat zogenaamde nachtmerrie-loos-slapen-bed?’ Het woord design spuwde ze zowat uit, terwijl ze hem met vlammende ogen aankeek. Ze had zich lang in weten te houden, maar nu had hij het echt verpest. Van die nootjes had hij af moeten blijven. Ze haalde diep adem en zei toen woest:

‘En leg dat nootje terug.’

Ieder ander had aan haar nootjes mogen zitten, maar niet Tyrell. Tyrell moest met zijn prutserige vingertjes van haar lekkernijen afblijven. En als hij dat weigerde? Nouja, dan kreeg je dus dit soort situaties.

Absoluut niet onder de indruk van Tyrells woorden luisterde Cecilia naar hem. Dat ze familie waren. Dat ze alles moesten delen. Alsof hij zijn snoep-genereer-uitvinding met haar had gedeeld, nu bijna vijfentwintig jaar geleden. Oke, achteraf had ze daar blij om moeten zijn, want na al het snoep had Tyrell ruim een week met buikkrampen op bed gelegen, maar toch. ‘Straks ga ik hier dood van de honger!’ jammerde Tyrell, waarna hij haar één van die rare blikken van hem toewierp. Cecilia wist niet precies hoe ze die blik moest omschrijven. Het leek alsof hij zojuist met zijn achterste op een egel was gaan zitten en er niet meer vanaf kon komen. Het irriteerde haar. Ze wilde iets terug snauwen over dat ze hem met alle liefde naar District 12 toe zou sturen, maar Tyrell vervolgde zijn verhaal al. Met volle mond. Een volle mond met háár nootjes. Het was dat Cecilia’s gezicht vol gekalkt was met witte make up, anders was ze nu knalrood geworden. Het léf!

Tyrell begon fel zijn uitvinding te verdedigen en toen hij klaar was, goot hij zijn háár wijn naar binnen. Goed, dit was de wijn die ze voor haar afgelopen verjaardag had gekregen van Tyrell zelf – hoewel ze niet verwachtte dat hij dat nog wist – dus wat dat betreft was het niet zo… eh… Cecilia keek naar haar broer en voelde hoe haar bloed begon te koken. Gunde ze hem wijn? Nee. Gunde ze hem nootjes? Nee. Gunde ze hem zijn baan? Nee. Ze boorde haar nagels in de leuningen van haar stoel en haalde diep adem. Ze moest dit professioneel oplossen. Ze was geen kind meer, ze was de oudste van de twee en bovendien was ze president. Ze moest dit oplossen zoals een machthebber dit oplost.

En dus zei ze, met heel veel moeite en zo fatsoenlijk mogelijk: ‘Terug. Naar. Je. Hok.’

Zo. En dan kwam hij er nog goed vanaf.

Haar woorden hadden niet de uitwerking waarop ze had gehoopt. Totaal niet. Cecilia voelde zichzelf verschrompelen terwijl Tyrell in lachen uitbarste. Deed ze zo haar best, had ze alsnog de verkeerde woorden gekozen. Niet dat Cecilia’s zelfvertrouwen daarvan naar beneden ging, nee, het was eerder zo dat haar irritaties rond Tyrell groeiden. Het deed haar dan ook deugd te zien dat hij bijna stikte in zijn wijn. Ze wilde nog iets opmerken in de trant van: “Gestikt in je eigen wijn, daar kan geen Hongerspelen tegenop”, maar juist toen ze haar mond opendeed, had Tyrell zich herpakt. Gelukkig lachte hij nu ook niet meer. Wel was hij nog zo brutaal om zijn glas weer vol te schenken en haar spottend toe te spreken. Cecilia perste haar lippen op elkaar. Ik ben volwassen, ik ben president, waren de gedachten waarmee ze zich koest probeerde te houden. Volwassen. President. Nog even. Hij is bijna weg. En toen kwam hij weer teruglopen om nog eens in haar bakje te graaien, met de woorden dat de nootjes echt heerlijk waren.

Cecilia’s woorden die volgden zijn gecensureerd, maar laten we het erop houden dat ze woest werd. Ze sprong overeind, terwijl Tyrell zich naar de deur begaf. Ze griste haar bakje – waar nog maar een paar nootjes in zaten – van het tafeltje en gooide die naar haar jongere broer toe. Die liep net de deur door, maar het bakje vloog langs zijn oor op. Cecilia vloekte hem luid na, terwijl de deuren dichtvielen. Ze hoorde gerinkel – het bakje – en gelach – Tyrell. Jammer. Ze had gemist.

Met een zucht viel Cecilia in haar stoel. Het was weer stil in de kamer. Ze had haar nootjes naar buiten gegooid en wijn geknoeid over haar zeegroene jurk. En op Cecilia’s gezicht? Wel... laten we het erop houden dat er nu géén tevreden glimlach meer te zien was.