Ze moesten even bekomen van het avontuur dat zich afgespeeld had. Ze moesten tributen vermoorden, geen dieren! Ze hadden alvast geluk gehad dat de wolven hen  negeerde, of te druk bezig waren met hun eigen prooien op te eten. Ze wandelden nog even op zoek naar de beste plaats om even halt te houden, of misschien wel de nacht door te brengen. Het was makkelijk geweest om gewoon over het hek bij de wrattenzwijnen te klimmen en dan via de achteringang terug naar buiten te gaan en daar even uit te rusten. Zo moesten ze de wolven niet meer tegenkomen en werden ze hopelijk met rust gelaten. Ondertussen werd het steeds later en later op de dag waarbij hun buikje terug begon te grommen. De laatste vijgen die ze vonden waren deze middag al opgegeten dus hadden ze enkel nog dat stuk vlees dat in Nino zijn rugzak bevond. Maar na 5 dagen, was dat natuurlijk niet meer eetbaar geweest. Ze konden terug één van de beesten hier in de buurt vermoorden en opeten maar dan moesten ze opnieuw een dier afslachten. Dan had Dana een beter idee door te melden dat ze ook een pinguïn konden eten, die waren toch al dood! En waarom ook niet, als het duo het niet zou eten dan zou een ander dier het wel doen. Het grootste deel van de dag bestond nog uit vuur proberen te maken, gelukkig had Nino goed gekeken hoe Ralph dat precies gedaan had zodat hij de techniek kon proberen. De bomen boden ietwat bescherming tegen de lichte regenval die nu al 5 dagen aan een stuk bezig was. Het duurde wel even maar uiteindelijk was het toch gelukt en hadden ze toch nog iets te eten gehad die avond. Daarnaast probeerden ze om het vuur zo lang mogelijk aan te laten om zo de wilde dieren er mee af te schrikken. ’s Avonds luisterden ze nog naar het volkslied voor het tijd was om even de ogen dicht te doen en werd duidelijk dat er niemand gestorven was deze dag. Zelfs de pinguïns kregen geen herdenking.

Ze hadden elk om beurt wakker gebleven om het vuur aan te houden en de wacht te verzorgen. De band werd beter en beter tussen beide tributen en grote leegtes in hun gesprekken die er eerst waren maakten al snel plaats voor diepe en lange conversaties. Ze hadden al heel wat meegemaakt samen en dat gaf hen genoeg gespreksstof. Het deed hem alvast de situatie tussen Verona en hem iets vergeten ofja hij moest er daardoor niet voortdurend meer aan denken.

Het was nog maar net licht toen Nino, Dana wakker maakte. Ze konden maar beter vroeg op pad gaan voor de dagdieren ontwaakten en het terug onveilig werd. Toen ze uit het bosje kwamen, voelden ze alvast dat het regenen gestopt was. Maar in plaats van regen was er een soort van mist die zich verspreidde en het moeilijk maakte om ver te kunnen kijken. Ze pakten hun spullen en klommen terug over het hek van de Wrattenzwijnen om naar de hoofdweg te gaan. Ze keken nog even rond naar welke dieren er precies allemaal in de buurt waren en wandelden dan verder richting het noorden. Het was al vanaf het begin geweest dat ze probeerden om binnen te gaan in het grote gebouw dat zich nu aan hun linkerkant bevond, ze konden ook het paadje rechts nemen maar dat klonk minder aantrekkelijk, want dat ene gebouw was nu heel dicht bij en dan konden ze hopelijk terug even veilig zitten na een dag waarbij ze steeds onzeker waren over hun veiligheid. Voor ze het weggetje naar links namen om het gebouw binnen te gaan zagen ze nog hun 3de bordje met een vraagstuk. Op dit vraagstuk konden ze alvast geen antwoord verzinnen want  er zaten helemaal geen dieren in dit hok. Dat ging dus vrij moeilijk worden om hierbij iets te bedenken. Ze wandelden dan maar het paadje links op richting de ingang van het gebouw.



TL;DR
- Om de wolven te ontwijken, klimmen ze over het hek van de wrattenzwijnen richting de bosjes L8/M8
- Daar schuilen ze voor de nacht en eten pinguïn
- Ze vertrekken ’s morgens vroeg om zo voor de dagdieren wakker zijn op pad te gaan
- Ze bestuderen de dierenhokken
- Kijken naar de 3e vraagstuk bij het hok van de herten maar kunnen geen antwoord geven
- Gaan verder naar het grote gebouw en zijn bij L4


OOC: Ik kreeg niet door dat er meteen gevaar was dus veronderstelde ik dat we gewoon richting het gebouw konden gaan? Anders laat het me zeker weten!

Het enige gevaar vormt een tijger: als Nino en Dana naar de ingang van het gebouw lopen, stormt plotseling een tijger op hen af. Als ze snel zijn, kunnen ze zichzelf wel in veiligheid brengen in het gebouw. Het wordt dus een sprintje!

De weg richting het gebouw ging makkelijk, veel te makkelijk! Misschien waren alle beesten nog aan het slapen, of het was enkel stilte voor de storm. Het was hen al opgevallen dat ze op een gevaarlijke stukje zaten in de arena, als ze dit allemaal vooraf geweten hadden konden ze beter de andere kant opgewandeld hebben. Ze waren eindelijk op enkele meters van het gebouw verwijderd, het gebouw waar ze al bijna 24u naar onderweg waren. Ze dachten dat ze veilig waren tot… ze een enorm gebrul achter hen hoorden. Een tijger?? Ze draaiden zich beiden om en het eerste wat Nino dacht was aan de steak die in zijn rugzak zat. Het enige probleem was dat hij tijd te kort zou hebben om het vlees eruit te halen en het richting de tijger te gooien, tegen die tijd zouden ze al lang opgepeuzeld zijn. Zijn gezicht was alvast niet vriendelijk, niet verwonderlijk doordat er amper eten was in de arena. Dan moeten twee levende wezens heerlijk lijken in die zwarte doordringende ogen van het beest. LOPEN! Dat was het woord dat simultaan uit beide tributen hun mond kwam. Ze draaiden zich om en spurtten zo snel mogelijk richting de deur van het huis. Deze was niet zo ver van het verwijderd maar het voelde aan alsof ze een eeuwigheid onderweg waren. De grond trilde toen ook de tijger het op een lopen had gezet. Hij was een stuk sneller dan hen en kwam dan ook steeds dichter en dichter. Al een geluk dat Dana haar enkel ondertussen genezen was, anders was het vreselijk geweest voor haar. Ze konden bijna het gehijg in hun nek voelen toen Nino de deur opende en Dana als eerste naar binnen liet gaan. Hij kon nog maar net de deur dichtslaan toen hij een harde beuk tegen de deur voelde. Het was de tijger die nog met een laatste poging probeerde om de tributen te bespringen maar enkel tegen de deur van het gebouw sprong.

Een zucht van opluchting ging door hun lijf, maar dit was van korte duur. Toen ze zich omdraaiden en zagen wat zich in het gebouw bevond werden ze wanhopig, nog meer beesten? Ze hielden meteen hun speren weer in de aanslag om zo voorbereid te zijn op elk gevaar. Want terug konden ze alvast niet meer, ze waren aangewezen op het gebouw waar ze momenteel zaten. Al zagen de dieren in het gebouw er niet veel minder gevaarlijk uit dan het dier dat zich buiten bevond maar toch was het anders, het was alsof alle dieren hier wel nog vast zaten in het kooien. Behalve dan die vogels die een verschrikkelijk lawaai maakten boven hen. Gelukkig zaten de dieren aan hun linker kant nog lekker vast, want zo heel lief zagen de katachtigen er alvast niet uit. ‘Laat ons hopen dat iedereen hier mooi blijft zitten.’ Vertelde Dana aan Nino, ‘Ik heb weeral avontuur genoeg gehad voor vandaag.’ Nino stemde knikkend terwijl hij ging zitten op de grond. Denkend droomde hij eventjes weg, heel eventjes maar want toen porde Dana hem. Waar denk je aan?

Weet je nog toen Verona zei dat ze een kluis gevonden hadden? Een kluis met een cijfercode van 4 cijfers? Dana knikte instemmend terwijl Nino verder ging. We zijn al 2 bordjes tegengekomen met raadsels en Verona en Ralph hadden ook al een bordje tegengekomen. Misschien moeten we gewoon alle cijfers samenvoegen om de code te vinden? Het antwoord op de pinguïn-vraag is ‘5’en volgens onze vorige bondgenoten was het antwoord op de kraanvogel-vraag ‘2’. Dan hebben we nog de vraag over de geweien waarop we geen antwoord weten en nog een vierde bord dat we zouden moeten vinden. Maar of we het ooit zullen vinden is maar de vraag natuurlijk want we kunnen momenteel moeilijk naar buiten door de tijger. Dan opperde Dana om in dit gebouw gewoon een kijkje te nemen, je wist natuurlijk nooit dat ze iets vonden voor de kluis en ze moesten toch wachten tot het weer veiliger was buiten en de tijger terug weg ging.

Na een halfuurtje rust gingen ze op pad, het was belangrijk dat ze alles in de gaten hielden want het gevaar kon ook van bovenaf komen door die twee lelijke vogels die er rondvlogen. Ze volgden het paadje langs schaapachtige wezens en kleine vosjes richting de zwijnachtige gedaantes. Het paadje ging rondom deze zwijnen waarbij ze aankwamen bij een soort van tunnel. Het zag er vrij gevaarlijk uit en de Hongerspelen kennende kon er alles in de tunnel zitten. Beide tributen keken even naar elkaar en twijfelden even, wetend dat er van alles op deze plek kon zijn. Uiteindelijk waren ze beiden ook gewoon nieuwsgierig en kozen ze ervoor om de tunnel in te gaan. Dana wou als eerste de tunnel betreden maar werd mooi tegengehouden door Nino. Hij opperde om als eerste te gaan, hij zou het zichzelf niet vergeven moest hij haar als eerste laten gaan en er iets met haar zou gebeuren. Hij hield zijn speer terug in de aanslag, kuste nog eens het rode lintje en ging voorzichtig de tunnel in op weg naar het onbekende…



TL;DR
- Als ze bijna bij het gebouw zijn, staat er een tijger achter hen.
- Ze lopen zo snel mogelijk richting het gebouw
- Net voor de tijger hen grijpt zitten ze binnen *zucht van opluchting*
- Nog meer dieren…
- Ze filosoferen over de kluis en de bordjes met raadsels
- Na een halfuur rust wandelen ze rond in het gebouw
- Uiteindelijk komen ze aan bij de tunnel, waarbij Nino oppert om als eerste te gaan

Er gebeurde helemaal niets? Hij had gedacht dat hij meteen ging aangevallen worden door om het even welk agressief beest, maar nee het was helemaal rustig. Behalve dan de geluiden die ze overal hoorden. Al snel werd duidelijk dat het geen donkere tunnel was maar dat er fakkels aanwezig waren die ervoor zorgde dat de tunnel verlicht werd. Het waren terug een aantal kooien die zich in de tunnel bevonden, al was de ene kooi leeg! Wat weeral geen goed teken was. Gelukkig zaten er in de andere kooien wel nog dieren! Het was ook wel best een enge tunnel, aangezien er allemaal lelijke, opgezette dierenhoofden aan de muur hingen. Nino zijn armharen gingen ervan rechtstaan! Naast de dierenhoofden was er ook af en toe een vleermuis die voorbij vloog, na de derde vleermuis die voorbijkwam, had hij gezien dat er een soort van metalen bol aan hun poot hing. Hij was eigenlijk vrij nieuwsgierig naar wat die bol precies inhield en stond klaar om de volgende vleermuis te vangen. Hij greep hem beet bij de poten en nam de bol van zijn poot af, al liet de beest dat niet helemaal toe. Uit zelfverdediging beet de vleermuis in zijn rechterhand waarbij hij Nino nog verwonde voor hij weg vloog. Het werd een pijnlijke wond, stomme dieren! Gisteren een pinguïnbeet in zijn enkel en nu een vleermuizenbeet in zijn had. Maar nu kon hij wel bestuderen wat die bollen precies waren…

Ze moesten ongeveer halverwege geweest zijn toen de tunnel splitste in twee delen. De ene kant liep de tunnel gewoon verder, maar langs de andere kant was er een donker, onverlicht pad. Het leek alvast heel eng, maar hierdoor werden beide tributen welnieuwsgierig. Er stond ook een soort van karretje, een soort van kist op wielen waar allerlei dingen in konden gestoken worden. Het was heel verleidelijk geweest om in het karretje te gaan zitten en zo naar beneden te gaan. Maar aangezien het heel donker was, wisten ze natuurlijk nooit waar ze precies gingen belanden. Nino keek naar Dana en vroeg haar of ze misschien het karretje naar beneden moesten duwen voor ze zelf naar beneden gingen. Dana knikte, het leek haar ook het best idee al zag je de glinstering ook in haar ogen om zelf in het karretje te zitten. Maar safety first natuurlijk. Beide tributen duwden samen het karretje vooruit, de duisternis in. Ze namen daarna elk een fakkel in de hand en gingen het karretje achterna…

TL;DR
- Ze gaan verder in de tunnel
- Nino ziet dat er een metalen bol aan iedere vleermuis zit
- Nino neemt een bol maar wordt ondertussen gebeten door een vleermuis
- Ze komen aan in het midden van de tunnel waarbij er een splitsing is
- Ze kiezen om verder te gaan in het donkere deel.
- Ze duwen het karretje dat midden in de weg staat vooruit
- Ze nemen ook elk een fakkel mee zodat ze wat verlichting hebben


Het karretje raast vooruit, de duisternis in. Dat is voorlopig het laatst wat ze ervan zien of horen.

Gelukkig hadden ze de fakkels, anders was deze wandeling nog enger geweest. Ze zagen nu amper enkele meters vooruit, wat moest dat dan geweest zijn zonder fakkels. Ze hadden helemaal geen idee waar ze naar toe gingen, je werd helemaal gedesoriënteerd in de tunnel dus voor hetzelfde geld kwamen ze uit aan het hoofdkantoor van de spelmakers. Omdat ze niet steeds moesten denken aan het gevaar dat zich in de tunnel zou kunnen bevinden, probeerden ze de tijd wat te verdoven. Zo kwam hij te weten dat haar voorouders afkomstig waren uit Maleisië en dat ze daarom een blekere huid had dan de meeste andere Panem bewoners. Hij vertelde haar dat hij de bleke huid wel mooi vond, maar toen realiseerde hij zich dat hij eventjes op zijn tanden moest bijten. Hij had de relatie met Verona al verpest op deze manier, dus hij moest zich eventjes inhouden. Daarom dat hij Dana ook niet durfde aankijken na het zeggen van de woorden, gewoon snel doorwandelen Nino!

Uiteindelijk zagen ze het karretje dat ze eerst vooruit geduwd hadden, dat moest het einde van de tunnel zijn. Best saai achteraf gebleken want ze kwamen heel de tocht in de tunnel niets tegen. Als ze dat hadden geweten, hadden ze gewoon met het karretje naar beneden gereden! Dan hadden ze tenminste nog wat plezier gehad. Gelukkig was dit niet zomaar het einde van de tunnel maar was er nog een ladder die naar boven ging. Nino vroeg aan Dana om even de fakkel vast te houden, waarna hij naar boven klom. Spanning daverde door zijn lijf, weer een spannend moment want hij had totaal geen idee waar ze precies zouden uitkomen omwille van de desoriëntatie. Hij duwde het luik omhoog en stak zijn hoofd uit om zo de omgeving 360 graden te bestuderen.


TL;DR

- Ze gaan helemaal tot het einde van de tunnel
- Nino gaat met de trap naar boven en opent het luik
- Hij steekt zijn hoofd naar buiten en scant de omgeving

Het luik ging open maar hij moest eerst even wennen aan het licht door de periode die ze in het donker hadden doorgebracht. Ook al was de arena niet meer zo helder door de mist toch was het verschil tussen boven en beneden enorm groot. Toen hij zijn ogen weer helemaal kon spreiden zag hij twee gedaantes op hem afkomen. ‘HET ZIJN LEEUWEN!!!’, tierde hij waarschijnlijk voor heel de arena. Hij klom zo snel hij kon terug naar beneden al had hij vergeten om het luik terug dicht te doen. Hopelijk was het gat te klein voor de leeuwen om erin te kruipen. Al achtte hij die kans vrij klein dat dit mogelijk was. Hij zag een leeuwenhoofd boven het gat komen, nieuwsgierige beesten die leeuwen, dacht hij bij zichzelf. Hij verschoot ervan toen Dana naar boven klom en greep haar been beet. ‘Vertrouw me maar’ vertelde ze hem waarna hij haar been los liet en het meisje naar boven liet klimmen. Hij was er niet helemaal gerust in. Pas toen hij haar boe-kreten hoorde roepen en ze heen en weer aan het bewegen was met haar fakkel, snapte hij wat de bedoeling was. Ze probeerde om de mannelijke leeuw bang te maken, om hem weg te jagen. Het leek te werken want hij zag alvast de leeuwenkop voor eventjes niet meer.

Het was dus niet slim om via die weg terug naar de begane grond te gaan. Ook al zouden ze snel genoeg het gok kunnen verlaten, dan nog kon het zijn dat er andere leeuwen waren die zich net buiten de kooi bevonden. En dan waren ze nog steeds niet veilig. Ze konden beter gewoon terug keren naar de splitsing, dat was ze voorlopig het beste plan en van daaruit zien we wel verder. Alhoewel, het kind in beide tributen naar boven kwam net voor ze de terugweg wouden inzetten. Nu ze wisten dat er niets in de tunnel was, duwden ze het karretje terug naar boven om even wat plezier te hebben. Beide tributen gingen in het karretje zitten en gaven zichzelf een duwtje, met een razende snelheid zoefden ze naar beneden. Wat een zalig gevoel! Ze moesten zich inhouden om het niet nog een tweede maal te doen, maar het karretje naar boven duwen vergde een veel te grote inspanning dus konden ze maar beter hun krachten sparen, zeker aangezien ze nog niets gedronken hadden vandaag. Het was dus weer even tijd voor bittere ernst waarbij ze terug vertrokken naar de splitsing aan het midden van de tunnel.

Eenmaal daar aangekomen, konden ze terug kiezen. Gingen ze terug naar het gebouw waar ze oorspronkelijk vandaan kwamen? Of probeerden ze de andere weg te volgen? Tuurlijk waren ze weeral te nieuwsgierig en wouden ze weten waar het verlichtend pad heen ging. De weg naar het onbekend ging het dus worden. Ze kwamen niet meteen iets speciaals tegen in de tunnel, eigenlijk best saai in vergelijking met wat ze al allemaal meemaakten al waren ze toch blij om eindelijk het licht aan het einde van de tunnel te zien. Ze gingen voorzichtig de tunnel naar buiten en waren enorm ontgoocheld! Ze waren weer op dezelfde plek, dezelfde plek waar ze op dag 5 gestart waren, terug in dat hele grote gebouw… Hebben ze nu echt anderhalve dag gewandeld voor niets? Je zou er moedeloos van worden! Het enige positieve punt was dat het water hier aanwezig alvast drinkbaar was, waarbij ze dus eindelijk hun dorst terug konden lessen. Ze gingen terug op hun vertrouwde plek gaan zitten. De plek waar ze de eerste nacht doorbrachten, de plek met de tapir-vormige handendrogers, de plek waar ze verlaten waren door Verona en Ralph…




TL;DR

- Nino ziet de leeuwen en schreeuwt kei luid
- Nino klimt naar beneden maar het luik staat nog open
- Dana probeert ervoor te zorgen dat de leeuwen hen zeker niet achterna gaan en jaagt ze weg met een fakkel
- Ze vertrekken terug naar de verlichte tunnel
- #PretMetKarretje
- Ze volgen het verlichtend pad verder en komen aan in het grote gebouw D
- #Moedeloos want daar waren ze gestart aan het begin van Dag 5
- Ze drinken wat van het water en gaan op hun vertrouwde plekje zitten

Ze zaten nogmaals te genieten van de plek waar ze een tijdje doorbrachten de vorige dagen. De herinneringen kwamen ook terug naar boven, zo hadden ze het eerst terug over de periode in de put. Het was een zwarte periode die ze zo snel mogelijk wouden vergeten, al konden ze er momenteel wel ietsje om lachen. Ondertussen haalde Nino de bol uit zijn zakken die hij afgenomen had van de vleermuis. Hij bestudeerde het even om te kijken of hij het niet kon openkrijgen. Want het zou nogal dwaas geweest zijn om beet te incasseren als dat dan voor niets was. Het was waarschijnlijk maar een halfuurtje geweest dat ze zich buiten op hun vertrouwde plek bevonden, maar toch was er iets. Hij merkte dat hij een klein beetje kort van adem aan het worden was. Misschien moesten ze toch maar naar binnen gaan? Suggereerde Dana, er moet iets zijn met de mist wat niet honderd procent normaal was. Als ze amper nog naar buiten konden, dan was dat wel een probleem om nog tributen tegen te komen. Niet dat hij dat per se wou, hij wilde eigenlijk liever dat de anderen elkaar gingen uitmoorden en dat zij gewoon even met rust gelaten werden. Maar aangezien er al meer dan 30 uur geen kanonschot gelost was betekende die vreemde mist niet veel goeds voor het verdere verloop van de Spelen. Neem dan nog eens die gevaarlijke wilde dieren erbij en er gaat natuurlijk niemand meer uit zijn schuilplaats komen…

Nu ze toch weer binnen zijn, konden ze evengoed nog eens de ronde doen. Er was nog een deel, helemaal ten noorden van dit grote gebouw dat ze nog niet ontdekt hadden. Voor de zekerheid namen ze eerst nog even een slokje van het zoete water, want je wist natuurlijk nooit hoelang ze terug zonder gingen zitten. Het was vrij vervelend dat ze nog altijd niets hadden om wat water bij te houden. Konden ze tenminste een voorraadje aanleggen, al mochten ze eigenlijk niet klagen. Er was tenminste water, dat konden de mensen in de vorige spelen niet zeggen.

Nadat ze terug wat vocht opgenomen hadden, gingen ze terug op pad en namen ze het grote pad richting het noorden. Ze gingen zeker niet meer naar de dierenstallen aan hun linkerzijde! Nee daar hadden ze geen goede ervaring mee gehad en wilden die zijde zoveel mogelijk ontwijken, ondanks het lachen van daarnet. Het was eigenlijk de eerste keer geweest dat ze zagen dat er een soort van krokodil rondliep in het regenwoud. Ondanks dat hij zich op het strandje bevond, was hij eigenlijk toch heel die tijd akelig dichtbij geweest. Voor hetzelfde geld… Nu ja dat zorgde er enkel voor dat ze nog meer op hun hoede waren wat natuurlijk nooit kwaad kon. Net voor ze bij het tweede deel waren, was er terug een splitsing bij het pad. Voor de zoveelste keer vandaag was er terug het dilemma, welk pad zouden ze nu eens nemen? Aangezien ze een degout hadden aan de linkerkant van het gebouw was het toch vrij snel beslist om het pad naar rechts te volgen, en deze was ook gewoon korter. Niet veel later kwamen ze aan bij de deur die naar het volgend stukje van het gebouw leidde, please geen dierenstallen!



TL;DR

- Nino bestudeert de bol die hij nam van de vleermuis
- Ze zaten een halfuurtje buiten en Nino voelde dat de lucht op zijn adem sloeg
- Ze gaan daarom naar binnen en drinken iets
- Ze gaan op pad door het regenwoud en komen aan bij de ingang in het bijgebouw G4

Weer een nieuwe ruimte, wat zou dat geven? Hij hield zijn hart weeral vast, want de laatste twee dagen waren de nieuwe ruimtes niet altijd even positief geweest. Ze gingen door de deur en zagen…water. Niet zo heel speciaal en tamelijk veilig tot zo ver. Het was een idee om hier wat voedsel te kunnen verzamelen, ze hadden toch niet voor niets een visnet gekregen? Al ging het best moeilijk zijn om die vis klaar te maken omdat er buiten iets raars gaande was. Nuja zorgen voor later, vissen leek een tof moment van ontspanning en dat vond Dana blijkbaar ook.

Het was jammer geweest dat ze niet in het eerste aquarium konden vissen, dan konden ze die ananas van op de bodem tenminste opvissen en daarnaast zagen de waterdieren hier er een stuk minder gevaarlijk uit. In de tweede aquarium kon wel gevist worden al was dat veel minder positief als het klonk. Er was een platform waarbij ze bovenaf naar beneden konden kijken. Het zat vol met vis, maar er waren ook twee grote gedaantes die er rondzwommen en die zagen er niet zo vriendelijk uit. Ze keken even naar elkaar om te vragen of ze dit echt wel moesten doen, al vonden ze het idee van “vissen” te tof om het niet te doen. Toen Nino voor het eerst zijn visnet in het water hield, waren de dieren alvast heel onrustig en toen één van de haaien dichter kwam, zorgde hij ervoor dat hij het visnet zo snel mogelijk weer uit het water haalde.

DIT was het moment! De twee haaien zaten langs de andere kant van het aquarium. Hij nam het net en schepte diep, waarna hij het net weer naar boven haalde. Yes! Een.. vis! Hij wilde de soort zeggen maar besefte toen dat hij helemaal geen verstand had van vissen. ‘Nu is het mijn beurt!’ zei Dana verlekkerd. Ze wachtte even tot de haaien weer op een veilige afstand waren en ging toen haar gang. Ze had blijkbaar meer geluk want ze had maar liefst twee vissen in het net zetten. Eén vrij grote die dezelfde moest zijn als Nino gevangen had maar de andere was een stuk kleiner en smaller maar daarvan had Nino ook geen idee welke soort het precies was. Ze legden de drie vissen terug in het net, wat duidelijk veel moeilijk ging dan verhoopt en gingen daarna terug op een veiligere afstand staan. Je wist nooit dat ze in de watertank vielen en dat kon wel eens zware gevolgen hebben.

Toen ze terug veilig stonden, dachten ze even na. Ze konden toch moeilijk zo blijven rondlopen met de 3 vissen? Ze moesten ze even kunnen wegstoppen in de rugzak al mochten de vissen niet meer afzien zo zonder water, ze gingen ze moeten… vermoorden. Ze namen elk een vis en sloegen die op de grond waarna ze de vis in de rugzak stopten. Tijd om weer even verder te gaan! Ze wandelden verder langs het pad tot hij plotseling Dana tegenhield. ‘Wacht even, dat zijn Verona en Ralph!? En wat zijn ze aan het doen?’ Ze gingen er naar toe, tot ze plotseling op een vijftal meter van elkaar stonden. Iedereen had zijn speer in de aanslag, behalve Nino dan. Hij wou helemaal niet vechten, of toch zeker niet met hen!

‘Val me maar aan als je me dood wilt, maar ik denk dat we misschien best terug kunnen samenwerken! Het zou me niet verwonderen moesten er nog sterke bondgenootschappen rondlopen, en daarna… dan zien we wel verder.’ Nino legde zijn hand op Dana haar schouder en ook Ralph keek Verona aan. De jongen uit district 8 had meteen door dat Nino gelijk had en haalde zijn speer naar beneden. Verona was langer aan het twijfelen en dat kon hij haar niet kwalijk nemen, hij mocht haar niet gekust hebben! ‘Het spijt me Verona’ zei hij toen hij enkele stappen dichter naar haar toe ging. Ze kon hem nu helemaal neersteken moest ze dat willen. Maar in plaats van te steken haalde ze haar speer naar beneden en sprong ze in zijn armen. Gelukkig maar!

‘Nu dit opgelost is, wat waren jullie precies aan het doen?’ Vroeg Dana aan het tweetal die daarnet wat rare bewegingen aan het maken waren. De toon in haar stem was nog niet helemaal geruststellend, ook Dana had het wat moeilijk met het feit dat Verona en Ralph zomaar wegliepen. En zij kon er toen niet achterna gaan omdat haar enkel nog verstuikt was. Dus zomaar in 1,2,3 alles vergeten zat er helaas niet in al besefte ze wel dat ze momenteel beter konden samenwerken. En anders probeerde Nino haar wel in bedwang te houden. ‘We waren die vleermuis aan het vangen.’ klonk het vanuit Verona haar mond. ‘Er hangt blijkbaar iets aan zijn poot.’ Nino haalde de metalen bol uit zijn zak om te tonen dat ze ook een bol hadden kunnen bemachtigen, al had hij nog altijd pijn aan zijn hand door de beet van dat mormel. Maar openkrijgen was tot nog toe niet gelukt.

Ook al was Nino niet zo happig meer geweest om nog een vleermuizenbeet te krijgen, toch besloten ze om mee te helpen de bol te bemachtigen. Twee bollen waren nog altijd beter dan één bol en misschien ging die bol wél makkelijk open? Het was een stuk moeilijker geweest dan in de grot omdat de ruimte natuurlijk iets ruimer was, maar uiteindelijk slaagde Ralph erin om het beest vast te grijpen en de metalen bol te ontfutselen. Eindelijk! Ze rustte nog eventjes uit na de inspanning en overliepen aan elkaar wat ze afgelopen 30 uur meegemaakt hadden. Hun verhaal was duidelijk veel spannender dan het verhaal dat ze te horen kregen van Ralph en Verona want die kwamen jammer genoeg amper met nieuwe informatie tevoorschijn. Ondertussen bestuurde Ralph de bol die hij net veroverd had, waarbij hij ook de bol van Nino ter beschikking had gekregen. Je wist natuurlijk nooit dat die daardoor samen gingen opengaan.

Aan de oriëntatie van het gebouw te zien, was het duidelijk dat er nog één deel was van in dit grote gebouw dat ze nog niet gezien hadden. Tijd om vandaag nog eens het nieuwe deel te verkennen stemde het viertal toe. Ze gingen opstaan, namen elk hun speer in hun handen en wandelden vooruit een nieuw hoofdstuk tegemoet…



TL;DR

- Ze zien veel waterdieren en hebben zin om te vissen (wel opletten voor de haaien!)
- Ze vangen 2x kabeljauw en 1 sardine
- Verona en Ralph???
- Er was een lichte spanning te bespeuren, maar er werd niet gevochten. Iedereen besefte uiteindelijk dat ze meer kans hadden als ze terug samenwerkten
- Ze nemen de metalen bol af de vleermuis die er rondvloog
- Ze bespreken de afgelopen 30 uur met elkaar terwijl Ralph de bollen inspecteert.
- Na de pauze gaan ze verder richting het noordwesten van het gebouw (dat moet deel A of B zijn als ik me niet vergis?)

OOC: GM toestemming voor Ralph