Tyrell Peak
Hoofd Spelmaker
PROFIELAantal berichten : 2155
Registratiedatum : 20-07-13
 | | ◊Onderwerp: When the world gets in the way | zo aug 13, 2017 5:56 pm | |
| In de nacht van dag 6 op dag 7 waren er al drie tributen gestorven. Niet alleen Moore was dramatisch overleden, maar ook Orchard had een ongelukje gehad en als kers op de taart was ook dat irritante kind Finnegan opgeruimd.
Betekende dat, dat er de rest van de dag niet zoveel zou gebeuren? Daar leek het in ieder geval wel op. Tyrell bleef tot een uur of vier ’s middags naar de schermen staren, maar besloot toen naar buiten te gaan. Hij moest de sfeer proeven. Hij had behoefte aan wat complimentjes. Hij wist zelf ook wel hoe geniaal hij was, maar soms moest je dat ook even van anderen horen.
De zon brandde. God. Hij voelde zich als een vampier. Het was te lang geleden dat hij de zon had gezien. Zeven dagen om precies te zijn. Hij was blij dat hij zijn zonnebril op had, anders was hij accuut blind geworden van het felle licht.
Hij duwde zijn hoed met tijgerprint wat naar beneden, om ook nog een beetje te profiteren van de schaduw die de rand van de hoed wierp, en liep richting het uitgaansgebied van het Capitool. Overal zaten mensen op terrasjes. De meesten herkenden hem wel. Hij kende de meesten niet. Dat wil zeggen, hij deed zijn best om niemand te herkennen.
‘Epische arena, Peak!’ riep een volslagen vreemdeling. ‘Gaat er ook nog iets de lucht in? Boem!?’ Hij lachte. Dronken.
Tyrell negeerde de vreemdeling. Die had hem immers alles al verteld wat hij wilde horen: “Leuke arena.” Verder was er vast niets boeiends uit hem te halen.
Een vrouw kwam naast hem lopen. Op veel te hoge hakken, in een jurk die zelfs Cecilia lelijk zou maken. ‘Die nijlpaarden waren zo tof. Hoe ze dat meisje bijna vertrapten!’
‘Neushoorns. Je bedoelt neushoorns. Rhinocerotoidea.’
De vrouw giechelde. ‘Whatever, als ze maar gevaarlijk zijn.’ Ze legde haar arm om Tyrell heen en duwde haar glas champagne in zijn hand. ‘Kom je bij ons zitten?’ Ze wilde hem al haast meesleuren, maar Tyrell maakte zich los.
‘Voor geen goud,’ zei hij. ‘Ik heb klasse.’
De vrouw was even uit het veld geslagen, maar lachte toen alsof ze dacht dat het een grap was. Tyrell liep snel verder. Het glas champagne nam hij mee. Gratis drinken, yay.
Gelukkig waren er ook genoeg mensen die niet dronken waren. Helaas waren die ook meteen wat minder vrijgevig met complimentjes.
‘Mag ik je een tip geven,’ zei er één, met een baardje dat het meest weghad van een omgedraaid vraagteken.
‘Niet zolang je tutoyeert,’ reageerde Tyrell.
‘Goed, u dan,’ zei de Vraagtekenman met een geïrriteerde zucht. ‘U zou een meute koeien in de fik moeten steken en de arena in jagen. Dat zou een spektakel zijn!’
Tyrell lachte spottend. ‘En alles laten afbranden? Stop maar met nadenken, meneer. Daar ben je niet goed in.’
‘Nou ja, Mille heeft wel gelijk dat er wat vuur in mag hoor,’ bemoeide een oude taart zich ermee.
Tyrell wierp haar een vernietigende blik toe. ‘Wil je zeggen dat mijn arena niet perfect is?’ vroeg hij ijzig. Kritiek, op hem? Hoe durfden ze!
‘Nee,’ zei de oude vrouw onbevreesd. ‘De arena is geweldig, maar perfect? Nee.’
‘Het is maar goed dat de Spelen niet aan jullie soort mensen wordt overgelaten,’ zei Tyrell. ‘Jullie hebben er geen verstand van.’
‘Meneer Peak! U hier!’
Voor één keer was Tyrell blij de stem van één van zijn collegae te horen. Hij wierp nog even een minachtende blik op de twee nobodies die het hadden gewaagd ideeën te hebben en liep naar Junius Cane, die eigenlijk nauwelijks meer dan een staigiair onder de Spelmakers was qua nuttigheid en status.
‘Cane.’
‘Kom mee naar binnen,’ zei Cane. ‘Het is echt gezellig daar. Er hangen grote schermen om de Spelen te volgen en Camilla is er ook. En Antonius.’
Tyrell liep mee naar binnen, tegen beter weten in. Meteen hoorde hij vals gekrijs uit één hoek van het café en gejoel uit een andere hoek. Respectievelijk karaoke en een of ander dansspel. Oh god. Hij wilde al weer omdraaien, maar op dat moment werd hij gespot door Antonius Snowneedle, de altijd-dronken Spelmaker.
‘Peak! Ha ha! Wat doe jíj nou hier?’ Hij lachte met dubbele tong en bulderde toen door de ruimte. ‘Mensen, mensen! Hoeveel hebben jullie ervoor over om Peak te horen zingen?’
Tyrell werd rood. Snowneedle was nou net die ene persoon die hij niet gemakkelijk kon ontslaan, omdat hij zijn baantje te danken had aan Cecilia. Verdomme. Hij draaide zich meteen om, om weg te vluchten. Maar achter hem stond een muur van mensen die ook naar binnen wilden.
‘Hier blijven, Peak!’ riep Snowneedle haastig. ‘Niet zo verlegen. Kom mensen, wie biedt?! Ha ha ha. Ík wil hem wel eens horen zingen! De ballade over het verraad van Madelynn Bristow, Death Is Just A Feeling! Of dat catchy nummer. Kom, hoe heet het. Over Sage. Everybody Dies, ja, dat was het! Ha ha ha. Daar kun je ook leuk bij dansen. Ha ha ha!’
OOC: Anyone in for some fun? |
|
