Half the world away

PROFIELAantal berichten : 24 Registratiedatum : 06-04-18

Reflecties waren confronterend. Nagels klemden zich in haar bovenbenen, bruingroene ogen staarden in zowel donker als helder water – staarden naar haarzelf. Jukbeenderen die door barre voeding de afgelopen drie dagen prominenter aanwezig waren, een klein neusje, een nietszeggende maar tegelijkertijd levendige blik.

Het was een warme namiddag. Zo een die - wanneer deze meerdere dagen hardnekkig aanhield - het gras veranderde in een dorre massa en die je eens in de zoveel tijd nekte en het gevoel van verstikken deed veroorzaken. Of was het de constante dreiging die zo nu en dan door door de muur heen wist te prikken en een onrustig deeltje aanwakkerde dat deed verstikken? De onzichtbare stem van het Capitool? De belofte dat haar naam binnen een paar dagen meerdere keren voor het grijpen lag? Een combinatie van beide. Het was overigens niet eens angst dat de emotie(s) van Lennox wist te omvatten. Ze was niet bang voor de dood. Ze was bang voor het verliezen van het leven voordat ze deze nuttig had bevonden. Hoe kon een meid van zeventien jaar het leven al volledig hebben omvat, begrepen? Juist. Dat was haar emotie. Geen angst, meer een onstabiele vorm van frustratie.

Frustratie die zich had veranderd in een bron van inspiratie. Ze gebruikte haar ervaringen, zette ze om (deed een poging tot) tot positieve energie en liet het als een brandstof de tandwielen in haar hersenen aansturen. De blauwharige werkte gericht, stortte zich op haar taken. Grotendeels omdat dit dan ook de enige mogelijke tijdsbesteding was. Hoe dan ook, ze pakte het maar met beide handen aan. Een andere keuze had ze niet.
Lennox wendde haar blik af van het water, haarzelf, en bracht het evenwicht terug in haar voeten. Op het moment dat ze opstond en de grassprietjes die nu nog wel in levende staat waren van haar benen afklopte, weerklonk een geluid. Alert draaide ze zich om, tot ze de bron van het geritsel in het vizier kreeg. Een klein glimlachje verscheen op haar gezicht.
"Oh. Eh..–hé."

// In principe voor Raven en Capri, maar iedereen is welkom.
Is even inkomen, bear with me c:

PROFIELAantal berichten : 35 Registratiedatum : 01-03-17

Wat was ze stom geweest, wat was ze zwak geweest. Rooks moordenaar was in hun district geweest en zij had niets gedaan. En intussen kwam de Boete steeds dichterbij, en nam de spanning in huis weer toe, en probeerde Jay te verbergen dat hij 's avonds in bed soms lag te huilen van angst. Raven had geprobeerd hem wat kracht bij te brengen sinds de vorige Spelen. Ze had geprobeerd zijn verdriet en angst te vervangen door woede. Want met woede kon je iets, dat kon je omzetten in actie, terwijl verdriet en angst je alleen maar tot stilstand dwongen en niets dan tranen voortbrachten, en tranen zouden niets veranderen. Ze had niet het gevoel dat ze heel veel had bereikt. Bij Jay was het altijd zo dat hij zei dat hij iets had begrepen en dat hij het vervolgens weer precies even verkeerd deed als voor je uitleg. Zo was het vroeger met zijn huiswerk geweest, zo was het met zijn werk, en zo was het met zijn gedrag.

Ze stapte door zonder veel oog voor haar omgeving. Ze was nergens naar op weg. Werktijd was voorbij, thuis zijn was te deprimerend. Daaar werd ze maar aangestaard door de foto van Rook op het kastje. Er stond tegenwoordig een foto van hun moeder naast. Toen Rook nog leefde had die foto er niet gestaan. Oriel was een vijand van het Capitool, het was riskant om haar alleen al te herinneren. Rook had het nooit geaccepteerd dat haar portret daar stond. Maar ja, nu had Rook er niets meer over te zeggen, en Harper wist wel dat het onverstandig was, maar hij ging niet tegen Raven in. Trouwens, hij hield van zijn vrouw, ook al deed hij gedwongen alsof hij zich van haar nagedachtenis had afgekeerd. Hij had de kracht niet om een foto van har weg te halen. En dus stond ze daar vanaf het kastje de kamer in te kijken, met die felle blik in haar ogen die haar dochters van haar geërfd hadden. Een stukje rebellie, hoe weinig ook.

Raven had het meisje niet eens opgemerkt tot ze geluid maakte. Ze bleef staan en staarde naar het kind. Rooks leeftijd, ongeveer. Blauw haar. Ze leek wel uit het Capitool te komen, op haar magere gezicht na. Raven maakte vaag een begroetend geluid, niet eens echt een woord, een lichte afkeer voelend terwijl ze naar het meisje keek. Ze hield afstand van het water. Het oppervlak was glad, spiegelend, en Raven wilde haar spiegelbeeld niet zien. Ze vertrouwde het niet.

PROFIELAantal berichten : 24 Registratiedatum : 06-04-18

Haar tegenligger bleek vrouwelijk. Niet kende alleen haar witte haren de gelijkenis met Rook Olsen; ook haar gelaatstrekken kwamen wonderbaarlijk overeen met de meest recent overleden tribute. Een meisje dat al strijdend haar laatste adem onder water had uitgeblazen. De link was snel te leggen – dit meisje moest haar zus zijn. Dit weetje veroorzaakte een brok in haar keel. Alsof ze in de weg liep. Alsof van te voren al duidelijk was dat de meid haar verachte om het feit dat zij wel nog in leven was, maar haar zus niet. Dit was niet duidelijk, maar het gemompel van de onbekende en haar onuitnodigende blik zwakte de theorie niet af. Lennox friemelde met haar handen, weifelde of ze de woorden de wereld in moest brengen of het niet moest aankaarten.
“I'm sorry about your sister. ..I was rooting for her.”
Ze deed het toch.

Een reden om haar naar dit gebied toe te wenden had ze niet gehad. Haar hoofd zat vol en het moest leeg. Leger. Lennox beschikte de kwaliteit - of in welke categorie je het ook wilt plaatsen - emoties uit te schakelen en in een soort levenloze staat de vierentwintig uur die een dag telde te volbrengen. Het was vroeger een manier geweest om haar af te sluiten van de instabiliteit om haar heen. Het geschreeuw van haar ouders. Het geschreeuw van District 3. Niet veel later geschreeuw van Panem. Het was een tijdelijke oplossing geweest.
De simpele lach van haar moeder die soms haast zorgeloos was, of een enthousiast weetje over iets gerelateerd aan de technologie; het maakte het allemaal voor even weer dragelijk. Diezelfde glimlach verloor met de jaren de oprechtheid, en verdriet bereikte haar ogen. Het haalde de magie weg. Het maakte het droevig. Het had Lennox gemaakt hoe ze nu was. Ze verachte het Capitool om alles wat het haar en de mensheid had aangedaan, maar ze vervloekte ze voor het feit dat ze de vrijheid en hoop uit haar moeders' ogen hadden gezogen.
Nu bleef de zeventienjarige hangen in dit levenloze spiraal. Was er vrijwel niets dat hetzelfde effect had als die glimlach van haar moeder. Het sprankje hoop. Er was niets waarvoor te leven was. Enkel een doel. Een doel die haar ertoe weerhield een misdaad te plegen waardoor een vredebewaker haar van het leven zou ontdoen. Ze wilde leven, hoe luguber het leven op dit moment ook mocht zijn. Al was het alleen om haar moeder niet teleur te stellen, al was het alleen maar om gestorven tributen te eren. Zij hadden gedwongen voor hun leven gestreden; zo zou ook zij het leven eren. Hoe betekenisloos het ook mocht wezen.

Ze had haar blik voor even afgewend van het meisje, voelde zich opgelaten. Nadat enkel de wind geluid domineerde, trok Lennox toch opnieuw haar mond open, vond haar blik weer terug.
“Just.. walking, as well?”

PROFIELAantal berichten : 35 Registratiedatum : 01-03-17

Het meisje leek wat nerveus te worden. Raven vroeg zich af of het kwam door haar afkeurende houding of door de gelijkenis tussen haar en Rook. Misschien een combinatie. Raven bleef haar aanstaren. Het was niet haar bedoeling om openlijk vijandig te zijn. Daar had het meisje haar ook geen reden toe gegeven, behalve misschien het feit dat Raven zich aan haar onnatuurlijke haarkleur ergerde. Maar chagrijnig was nu eenmaal haar default gezichtsuitdrukking en ze kon niets bedenken om tegen de ander te zeggen, dus viel er een wat pijnlijke stilte. Tot het blauwharige meisje deze verbrak. Het ging over Rook. Natuurlijk ging het over Rook. Mensen konden haar onmogelijk nog aanspreken zonder eerst iets over Rook te zeggen. Vroeger hadden ze haar gewoon niet aangesproken, dat was een stuk makkelijker geweest. Raven keek de ander nog even zwijgend aan. Bij de vraag van de ander haalde ze haar schouders op. Het meisje had haar blik afgewend, maar Raven was blijven staren. Olsens wendden niet gauw hun blik af, je kon het een familietrekje van de vrouwelijke tak noemen. "Waarom?" vroeg ze toen, terugkomend op de eerste opmerking van het meisje. Waarom had ze voor Rook geroot, zoals ze het zei? Ze kende haar niet, of wel? Ze was in ieder geval niet op de uitvaart geweest. Was het alleen omdat ze uit district 3 kwam? Omdat haar overwinning het district wat voedsel bezorgd zou hebben? Raven kon zich moeilijk voorstellen dat haar zusje sympathie in haar had opgewekt. Raven had meer sympathie gevoeld voor de slachtoffers van haar zusje dan voor Rook zelf. Behalve voor Geronimo dan, om hem had ze niet echt gerouwd.

PROFIELAantal berichten : 24 Registratiedatum : 06-04-18

“Waarom?”
De stem van het meisje had ditmaal de stilte verbroken. Waarom? Ze twijfelde of ze deze vraag stelde omdat ze geen persoonlijk contact met haar had gehad, of omdat ze zelf aan de waarde van haar zus had getwijfeld. Dit keer was Lennox degene die haar schouders ophaalde.
“Het lijkt me vrij logisch dat ik achter iemand uit ons district sta,” sprak de blauwharige meid toen. “In dit geval leek ze mij een grotere kanshebber dan Geronimo.” Een beetje een flauw antwoord, maar het was wel hoe het voor haar in elkaar stak. Geen één tiener verdiende het opgroeien onder deze omstandigheden, geen enkele district verdiende het verlies van een dierbare – of al was dit persoon een welgehete einzelgänger –, maar ze steunde haar eigen district. Ook al had een ander meer kans. Dit waren bekende gezichten, 'haar' mensen. Alhoewel het beschermen onmogelijk was en ze veel gezichten niet aan namen kon koppelen; er was een gevoel van bondgenootschap.

Op haar eerdere vraag had de ander haar schouders opgehaald. Wist ze ook niet wat ze hier deed? Lennox was van plan snel de reis naar huis te vervolgen, maar woog het af met de optie om een sprintje te trekken langs het water. Iets waarom haar vader vroeger gelachen had, maar toch. Een andere mogelijkheid iets aan conditie of kracht op te bouwen was in haar district nihil. Dan maar zo. Het was iets.

“Ik ben Lennox, trouwens.”

// Ik zie nu pas dat ik in mijn vorige post 'gezegde zinnen' in het Engels typte, dat is automatische geworden, oeps

PROFIELAantal berichten : 35 Registratiedatum : 01-03-17

Ah, het districtsargument. Want district 3 was beter dan alle andere districten en mensen uit district 3 waren beter dan mensen uit andere districten. Of het nou een ijsprinses met een schaar tegenover een onschuldig klein meisje was of niet. Verdeel en heers. Raven werd er ziek van hoe makkelijk iedereen zich liet manipuleren om te juichen voor hun eigen kandidaten en andere kinderen dood te willen zien. Hoe makkelijk het Capitool slaagde in zijn opzet. Want dat was het hele doel, niet? Zorgen dat mensen de andere districten net zo zouden haten als het Capitool. Raven sloeg haar armen over elkaar en zei niets, beseffend dat ze zelf net zo goed in die val trapte. Ze voelde die haat ook voor Kasa en haar bondgenoot. Ze kon wel zeggen dat ze hen alleen haatte omdat ze deden wat het Capitool van hen vroeg, maar ze wist dondersgoed dat het meer was dan dat. Misschien was het maar goed dat Rook - nee, dat haar geweten haar ervan had weerhouden iets uit te halen tijdens de Zegetocht. Als ze ooit iets wilde bereiken, moest ze haar woede op het Capitool zelf richten, niet op iemand uit een ander district.

Ze ging zo op in haar gedachten dat ze de ander half vergeten was. Toen die begon te praten, keerde ze terug naar de werkelijkheid. Lennox, dus. "Raven", antwoordde ze. Ze vroeg zich af of de ander haar naam al wist. Er werd over immers over hen gepraat. Aan de andere kant gingen de gesprekken vooral over Rook. Of iemand zich ervan bewust was dat haar oudere zus ook nog een naam had, wist ze niet. Ze zuchtte. "Het kan mij niet schelen of district 3 wint", zei ze. "Ik zou graag eens een onschuldige naar huis zien gaan. Maar ja, die komen nooit ver." Dankzij mensen als Rook. Ze vroeg zich af om het slim was om dit hardop tegen iemand te zeggen. Het was nog niet bepaald een uiting van rebellie te noemen, maar er viel misschien een lichte kritiek uit op te maken, en bovendien kon alles wat uit de toon viel verdacht zijn. Ze had al genoeg aandacht op zich gevestigd. Als deze Lennox zo pro-Capitool was als haar blauwe haren suggereerden, kon ze door zoiets al in de problemen komen. Maar tja, wanneer had Raven zich daar ooit door tegen laten houden?

PROFIELAantal berichten : 24 Registratiedatum : 06-04-18

Ze heette Raven. De naam klonk haar redelijk bekend in de oren, alsof ze deze eerder had horen vallen. Dit was dan ook mogelijk geweest, want rond alle heisa omtrent haar zus was de gehele familie in het middelpunt van de belangstelling geweest. Zo ging het. Tot er weer een nieuw slachtoffer zou vallen. Als een soort van woordeloze 'aangenaam' knikte Lennox in de ander haar richting.

“Hé – begrijp me niet verkeerd..-,” viel Lennox de meid in de reden die een wat achterdochtige blik in haar ogen droeg. “-.. Ik zie ook graag een onschuldige naar huis gaan. Ik zie liever iedereen naar huis gaan.” Ze schudde haar hoofd lichtjes, haar lange haren om haar heen deinzend. De voorkant van haar laars vond een verloren takje in de grond, die ze met een klein knakje doorbrak. Ze zuchtte.
“Ik begrijp je frustratie.”
Lennox had de woorden zacht uitgesproken, haast op een fluistertoon. Ze kon het niet riskeren een vredebewaker te treffen die de woorden zou horen. Zo klein dan ook, zo effectief als zij het vernomen.

Ze had haar blauwe lokken zelf als een vorm van tegenstrijd gezien. Geen aansluiting met het Capitool; een felle kleur haar om anders te zijn dan anderen en hoe kleinschalig dan ook, 'gewoon een beetje tegendraads te zijn'. Een binnenpretje. Ook puur omdat het bij haar creatieve zelf paste. Het leek echter eerder verkeerde intenties op te wekken. Zo was de blik en houding van de zojuist-iets-minder-onbekend-geworden onbekende afstandelijk geweest, een beetje afkeurend. Jammer. Maar ach. Vrienden had ze toch niet nodig.
Dat was in elk geval wat ze zichzelf wijsmaakte.

PROFIEL KARAKTER

» When the world gets in the way
» The World is Watching
» Seeking distraction from the world

N

O

S

A

E

S

S

K

N

I

L

K

C

I

U

Q

S

T

H

G

I

L

T

O

P

S

F

F

A

T

S

S

T

I

D

E

R

C

Half the world away

Half the world away

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen