Het was alweer de vierde dag van de Spelen en ook alweer het einde van de derde nacht waarop Precilla bijzonder slecht had geslapen. Samen met Aron kampeerde ze praktisch voor de tv in de woonkamer om maar niets te missen van Toby zijn tocht door de arena samen met Rook. Na hun sponsoring aan Toobs op de eerste dag en het bakken van koekjes op dag twee was het Precilla en Raven gelukt om op de vierde dag eten aan Rook en Toby te sturen. Het was niet veel geweest, maar door de stijgende prijzen voor sponsoringen was een brood alles geweest wat ze hadden kunnen sturen. Het was niet veel, maar beter iets dan niets hè. Precilla had glimlachend keken hoe het tweetal het brood niet meteen op had gegeten, maar het hadden bewaard voor later. Wellicht leerde Toby dan nu eindelijk eens nadenken. Het was enkel te hopen dat hij het ook nog zou kunnen toepassen de rest van zijn leven. Precilla bad iedere ochtend en avond voor Toby en zijn overleving. Wanneer de jongen in een situatie terecht kwam waarin hij in gevaar kon zijn bad ze nog harder, zoals toen ze tijdens de tweede dag die neushoorns op zich hadden gehad. Ze schaamde zich wel wat toen Rook door het beest was aangevallen; ze had enkel voor Toby zijn veiligheid gebeden en niet voor die van het meisje, wat haar een gebroken arm en een hindering voor het bondgenootschap had opgeleverd. Als ze nou ook voor Rook had gebeden...

Enfin, daar viel nu niets meer aan te doen. Daarbij liet Rook al gauw blijken dat een gebroken arm haar niet tegen hield. Bovendien was zij toch meer het brein achter het bondgenootschap; Toby had genoeg spieren en brute kracht voor hen tweeën.. tenzij ze door meerdere Tributen tegelijk aangevallen zouden worden, zoals later het geval zou blijken te zijn. Hoewel de ochtend redelijk vredig was begonnen, ondanks het feit dat er hokken open leken te staan, zou het al gauw uitlopen op een groot drama. Precilla zat nog altijd in de grote stoel van haar stiefvader, welke langzaam aan meer op een nest begon te lijken dan op een stoel; Aron en zijn lange lijf hielden nog altijd de bank bezet. Tot haar verbazing had Raven zich vrij vroeg in de middag bij hen gevoegd. Precilla had niet verwacht het meisje na het bakken en verkopen van de koekjes weer te zien, maar toch was ze hier weer en zat ze nu op de grond voor de bank. Haar humeur leek nog even zonnig als twee dagen geleden, maar verder was er weinig van Raven te merken. Alle drie waren ze echter meteen alert toen Toby en Rook in de buurt kwamen van twee andere Tributen. Daarbij was er ook nog een ander tweetal in de buurt dat hen van een afstand leek te bespieden. Precilla voelde haar hart sneller gaan kloppen en zag hoe Raven haar ogen vernauwde en iets mompelde. Geen van beide meiden vertrouwde de situatie, maar Aron lag nog altijd rustig op de bank alsof er niks aan de hand was.

Alle spieren in haar lichaam stonden op scherp toen Toby en Rook besloten dat de twee meisjes aan de andere kant van het zeeleeuwenhok prooien waren die ze aan konden. Hoewel het tweetal snel was en al gauw de afstand om het hok had overbrugd, waren de twee meisjes zelf het hok in gegaan, waardoor ze alsnog weer buiten bereik waren... Voor even dan. 'Wat gaat ie doen?' vroeg Precilla zich hardop af toen ze zag hoe Toby zijn tas aan Rook gaf en er vandoor ging. 'Wat we altijd doen,' antwoorde Aron terwijl hij overeind kwam en zowaar op de bank ging zitten in plaats van liggen. 'Springen,' verduidelijkte hij toen Pris hem niet begrijpend aankeek. Hij gebaarde naar het scherm net op het moment dat Toby een sprint richting het hok inzette, op het muurtje om het hok stapte en sprong. Vol ontzag keek Precilla toe hoe haar broertje over het water heen vloog en zowaar de overkant haalde, ware het niet helemaal ongeschonden. Ze wist dat Toby en Aron aan het zogenoemde freerunnen deden, maar ze had hen het nooit zien doen. Onwillekeurig was ze onder de indruk van Toby zijn sprongkracht, maar de zweepslag en snee van het mes maakten dat haar zorgen groter waren dan haar bewondering. Toby viel al eerste het meisje aan met het mes en bracht haar een steekwond toe waarop zij wraak nam en hem een snee bezorgde.

Rook was ondertussen begonnen aan de oversteek over de richel, maar helaas was het andere tweetal dat van een afstand toe had zitten kijken ook in actie gekomen en belaagden ze het witharige meisje. De jongen maakte een greep naar haar en wist haar in het water te trekken, net na de vruchteloze poging van het meisje om Rook haar hoofd tegen de rotsen te meppen. Rook antwoordde met een aantal steken met haar wapen tegen het meisje, waarna ze bij haar val bovenop de jongen probeerde te landen met haar wapen. Het gevecht tussen Toby en de twee meisjes ging sneller berg afwaarts dan Precilla leuk vond en ongemerkt had ze haar vingers om het kruis om haar nek gesloten en prevelde ze een gebed aan God. Heer alstublieft, waak over Toby en Rook. Geef hen kracht dit te doorstaan. Hoed hen. Toby wist het meisje met de dolk te verwonden aan haar keel, maar kreeg er een messteek in zijn maag voor terug. Ondanks dit lukte het Toby om een einde te maken aan het leven van Avery, maar Precilla kon nog lang niet opgelucht adem halen; Toby was gewond, zowel aan voor als achterkant en Xiomara, Duncan en Kasa waren er alle drie ook nog. Heer, alstublieft..

OOC: Godmode Raven en Aron met toestemming :3

Naar werk gaan was ondraaglijk. Thuiszitten was ondraaglijk. Buiten rondlopen was ondraaglijk. Dus zat Raven hier, in het huis waarvan ze niet had gedacht het na het bakken van die vreselijke koekjes opnieuw te betreden, tussen mensen die ze nauwelijks kende en nauwelijks mocht. Maar alles was beter dan een huilend broertje naast je, of mensen op straat die allemaal per se hun medeleven moesten betuigen of haar juist niet aan durfden te kijken. Deze mensen gingen tenminste door dezelfde hel als zij, al deden ze het op een andere manier. Dat meisje zat alleen maar te bidden, te hopen dat haar broertje thuiskwam. Zo simpel. Zo duidelijk. Raven wist niet eens waar zij op hoopte. Ze had gehoopt dat Rook nooit in de Spelen terecht was gekomen. En toen het toch eenmaal zo ver was, had ze gehoopt dat het meisje zich van een betere, meer integere kant zou laten zien dan ze thuis had gedaan, maar nee, ze was vol voor de aanval gegaan, vanaf de eerste seconde. En wat had het haar opgeleverd? Een paar sponsoringen, ja, maar ook een gebroken arm. En nu dit weer...

Waarom? Waarom moesten ze zo nodig achter die twee meisjes aan? Waarom moesten ze zo nodig iedere dag een volgend stukje van hun menselijkheid weggooien? Raven kon het niet aanzien en ze kon niet wegkijken. Haar mond was tot een strakke streep vertrokken en haar frons was nog dieper en bozer dan gewoonlijk. Waarom keek ze hiernaar? Waarom deed ze hieraan mee? Ze zat op de grond voor de bank, haar knieën opgetrokken en haar armen er strak omheen, haar handen tot vuisten gebald. Waar hoopte ze op? Ergens hoopte ze dat dit gewoon voorbij zou zijn. Geef het op, Rook, geef het op. Ze ging toch niet meer winnen met die arm, dus waarom het einde nog verder uitstellen en intussen alleen maar dieper wegzakken in de bloederige modder van de Spelen? Ze luisterde maar half naar het gesprek van Precilla en haar broertje. Zij had al wel door wat Toby van plan was, al verraste het haar wel dat hij een dergelijke sprong wilde wagen.

En daar ging hij, soepel als een echt roofdier, en Rook er natuurlijk weer achteraan, haar ene arm in de mitella, in haar andere hand een wapen. Raven wist al dat dit niet goed ging. Als kijkers hadden ze de tributen uit 4 natuurlijk allang in de bosjes zien zitten. Ze wist dat het tweetal op zich niet samenwerkte met de twee jonge meisjes, maar hun aanwezigheid beloofde niet veel goeds. En ja hoor, daar gingen ze, recht op het hok af, op Rook af, die luidruchtig vloekte. Voor een meisje dat gewoonlijk stilletjes haar werk deed en niet veel aandacht trok, kon ze flink schelden, dat had Raven de afgelopen dagen al gezien. Ravens vuisten verstrakten zich en ze voelde haar nagels in haar handpalmen prikken. Laat het voorbij zijn, dacht ze. Laat haar leven. Tegenstrijdige verlangens, want het zou pas voorbij zijn als haar zusje dood was. Voor haar tenminste. De Spelen zouden doorgaan en volgend jaar zouden er weer 24 kinderen ofwel naar hun dood, ofwel naar het verlies van het laatste beetje onschuld dat ze hadden, worden gestuurd, en het jaar daarna weer, en weer, en weer.

De vuist waarmee ze het kruisje om haar hals vast hield trilde, de knokkels van haar hand waren al helemaal wit uitgeslagen van de spanning. Ergens halverwege het moment dat Toby door zijn eerste knie zakte was ze al gestopt met gebeden prevelen, want zelfs zij kon het zien; het einde was nabij. Van het duo dat Rook had belaagd was de vrouwelijke helft nu bij Xiomara en samen stonden de twee meisjes tegenover Toby. Bloed lekte uit verschillende plekken van zijn lijf en ondanks de koppige uitdrukking op zijn gezicht kon Precilla zien dat de jongen aan het opgeven was. Een traan rolde stilletjes over haar wang terwijl ze toekeek hoe Toby ook door zijn andere been zakte en nu op zijn knieën tegenover de twee meisjes zat. Het beeld op de tv wisselde tussen de twee gevechten die vlak bij elkaar gebeurden, maar zich toch compleet los van elkaar leken af te spelen; Toby op zijn knieën tegenover de meisjes uit 4 en 6 en Rook in het water met de jongen uit 4. Vanuit haar ooghoek keek ze naar Aron, welke nog altijd op de bank zat. Zijn hele lijf was gespannen, zijn blik strak op de tv gericht. Enkel zijn handen, die tot vuisten waren gebald en trilden, verrieden de spanning en het opbouwende besef dat zich afspeelde binnenin hem. Precilla wilde op dat moment niets liever dan haar broertje vasthouden, omhelzen en hem troosten, maar ze wist dat hij dat nooit van haar zou accepteren. Hoeveel ze ook naar elkaar toe waren gegroeid de afgelopen tijd, met name sinds Toby naar het Capitool was vertrokken, was ze nog altijd de vervelende, bemoeizuchtige zus waar de tweeling altijd tegen had gestreden.

Op de tv was te zien hoe Toby opeens in beweging kwam en Priss richtte haar aandacht weer op het scherm. Ging Toby dan toch nog de strijd aan met de twee meisjes? Ging hij dan echt strijdend ten onder? Verbazing werd voelbaar toen ze zag hoe de jongen zich omdraaide en naar het water kroop, in de richting van Rook. Was hij van plan zich in het water te wagen? Maar hij kon toch helemaal niet zwemmen! Wat Toby ook van plan was geweest, of wat hij deed zou nooit helemaal duidelijk voor haar worden, want op het moment dat Toby op zijn knieën aan de waterkant zat kwam zijn gezicht duidelijk in beeld; de tranen die geluidloos over zijn wangen rolden en het feit dat hij zijn hoofd schudde… Precilla schrok zich een ongeluk toen Aron opeens in beweging kwam. In een resolute beweging kwam de jongen overeind van de bank net op het moment dat op de tv het geluid van een kanon te horen was. Het duurde even voor Priss goed en wel door had wat er was gebeurd; Aron was al bij de voordeur toen ze zich langzaam aan besefte dat het kanon dat ze hadden gehoord voor Toby was geweest. Ze was één van haar broertjes kwijt geraakt en de ander was nu net de deur uit gelopen.. ‘Aron,’ mompelde ze terwijl langzaam in haar achterhoofd een alarmbelletje ging rinkelen. In haar hoofd flitsten allemaal herinneringen voorbij aan de tweeling; samen kattenkwaad uithalen, samen spelen, samen lachen, samen huilen. Ze waren kort na elkaar geboren, maar samen aan het leven begonnen, en nu…

‘Aron!’ riep ze, harder dit keer toen het tot haar door begon te dringen waarom Aron had gereageerd op het moment dat Toby zijn hoofd had geschud. De jongens hadden beide beseft dat Toby niet levend terug zou komen, dat ze niet meer samen zouden komen, dat hun leven samen voorbij was. Struikelend en overal tegenaan botsend sprong Precilla uit de stoel en rende ze als een bezetene achter Aron aan, Raven totaal vergeten. Aron was sneller dan zij, de tweeling was altijd al sneller geweest dan zijn en niet alleen doordat hun benen veel langer waren. Aron was al aan het einde van de straat toen Priss hem in het oog kreeg. ‘Aron!’ riep ze weer terwijl ze zo hard als ze kon achter de jongen aan sprintte, welke zelf niet eens aan het rennen was. Met grote, resolute passen was de jongen op weg naar het plein in het centrum van de stad om God mocht weten wat te gaan doen. ‘Aron, wacht!’ riep ze zodra ze dichtbij genoeg was om zeker te weten dat hij haar kon horen. ‘Ga naar huis Priss!’ riep hij terug, waarop hij in de mensenmassa verdween die zich op het plein had verzameld om naar de vierde dag van de Spelen te kijken. Verschillende mensen leken haar te zien, haar te herkennen en verschillende blikken gleden langs; medelijden, nieuwsgierigheid, onverschilligheid. Precilla negeerde hen allemaal terwijl ze zich langs hen heen wurmde achter Aron aan.

Hoewel ze eerst had gedacht dat de jongen naar het midden van het plein ging, boog hij al gauw af naar de rand, in de richting van een groep vredesbewakers die daar de wacht stonden te houden. ‘Aron, alsjeblieft!’ riep ze nog, net op het moment dat de bewakers ook doorkregen dat er iemand op hen af kwam lopen. Alles wat daarna gebeurde ging zo snel en leek zo onwerkelijk dat het enige wat haar echt bij was gebleven het geweerschot was. Ze zou nooit geweten hebben wat Aron bezielde om een groep vredesbewakers aan te vallen, noch wie uiteindelijk degene was die de jongen per ongeluk dood had geschoten. Al met al was het enige wat ze zich nog kon herinneren het feit dat het pistool af was gegaan, Aron in elkaar zakte en zij als een hysterisch gillende tiener in elkaar was gestort op de grond. De doodse ogen die haar vanaf de grond aanstaarden zouden haar voor de rest van haar leven blijven achtervolgen, maar altijd als twee paar ogen, nooit als één...

OOC:
Rest in Peace Aron <3 Godmode met toestemming (Noarrr zal zelf ook nog met Aron posten, maar dit is even een opzetje voor haar :3)

 

Het was vreselijk om te zien. Zodra die twee uit vier erbij gekomen waren, wist Raven al dat haar zusje kansloos was, en toch bleef ze kijken. Ze trok haar knieën dichter tegen zich aan en klemde haar kaken op elkaar van frustratie toen ze Rook het water in getrokken zag worden. Haar pijnkreet toen de jongen aan haar gebroken arm draaide sneed Raven door de ziel. Beelden van het gevecht in het water werden afgewisseld met die van het gevecht dat op het land gaande was. Daar leek het met Toby ook niet al te best te gaan, nu de verwachte hulp onderschept was. Raven kon niet zeggen dat ze erg met hem meeleefde. Ze waardeerde het dat hij bij Rook was gebleven toen die haar arm had gebroken, maar de agressieve wijze waarop hij alles wat bewoog aanviel stond haar niet bepaald aan. Ze vroeg zich af of haar zusje ook zo veel gemoord zou hebben als ze niet bij hem was geweest.

Raven kneep haar ogen dicht. Het zou niet eens snel voorbij zijn. Geen snelle doodssteek, geen klap die Rook bewusteloos zou slaan. Ze verdronken haar. Raven wilde niet kijken, maar haar ogen gingen toch weer open en werden als vanzelf naar het scherm getrokken. Dit was het laatste moment waarop ze haar zusje levend zou zien. De laatste blik die tussen Rook en Toby werd uitgewisseld, maakte Raven misselijk. Niet om die blik zelf, maar omdat iedereen hiernaar keek. Omdat iedereen fijn mee kon genieten van de laatste momenten van haar zus, en met hun neus bovenop konden zitten, lekker konden kijken naar haar wanhoop. De tranen van Toby waren tranen die niet door iedereen gezien zouden moeten worden. Hoe durfden ze dit te filmen? Hoe durfden mensen hier voor hun plezier naar te kijken? Het was een opluchting dat er in het water geen camera's leken te zijn. Schaamteloze close-up beelden van haar stikkende zusje hoefde ze niet te zien, hoefde niemand te zien. Er waren op dit moment waarschijnlijk honderden gretige capitoologen op de schermen gericht, maar onder water stierf Rook ongezien.

Het was duidelijk dat het voorbij was toen het water tot rust kwam en de twee tributen uit 4 zich ontspanden. Raven keek weg toen Rook kwam bovendrijven en merkte nu pas dat de bank achter haar leeg was. De Blitzen waren ervandoor. Ravens blik ging weer naar het scherm en haar hart vulde zich met woede. Die monsters... ze doken op Rooks lijk als aasgieren, ze trokken het wapen uit haar dode hand, stalen de tas, rommelden in haar zakken om te zien of daar nog iets in zat. Ze hadden niet eens het fatsoen om haar ogen te sluiten, om haar ook maar iets van een laatste eer te bewijzen. Ze lieten haar daar gewoon drijven als een afgedankte lappenpop. Raven kwam overeind, razend, en zodra Duncans gezicht in beeld kwam, plantte ze met een schreeuw haar vuist erin. En ze bleef slaan, opnieuw en opnieuw, hoewel het scherm allang was gebroken en de moordenaar verdwenen.

Er was weinig van het tv-scherm over toen Raven nog altijd in haar woedende roes achteruit strompelde. Ze keek verwilderd om zich heen, op zoek naar een nieuw slachtoffer. Het kopje waar ze eerder op de dag nog thee uit had gedronken, sneuvelde tegen de muur. Een paar andere breekbare voorwerpen volgden. Pas toen de kamer ontdaan was van alles wat in scherven kon, bleef Raven staan, hijgend, terwijl haar hoofd langzaam iets helderder werd. Ze voelde zich leeg. Even nog bleef ze staan, een beetje verloren in de ravage die ze had aangericht, daarna liep ze weg, de scherven knarsend onder haar schoenen.

Buiten leek de wereld in een wat ander licht te staan. Kleuren leken net niet hetzelfde als hiervoor, het gekwetter van de mussen had iets surreëels. Raven liep over straat als een dronkenlap, terwijl alle ogen zich op haar richtten als in een boze droom. Als mensen niet wisten wie ze was, dan zagen ze het wel aan haar, aan haar lichte haar, haar ijsblauwe ogen, en de blik daarin, de blik die iedereen wel kende van de achterblijvende nabestaanden. Ze had haar hand opengehaald aan het scherm, maar ze merkte niets van har spoor van bloeddruppels dat ze achterliet. Ze wist niet waar ze heen liep, maar ze kwam als vanzelf op het plein terecht. Het was er druk. Vanuit haar ooghoeken zag ze beweging op het grote scherm, maar ze keek er niet naar. Er leek iets aan de hand te zijn. Er had iets plaatsgevonden. Ze hoorde iemand gillen. Verdwaasd liep ze naar de rand van het plein, waar ze een hysterische Precilla aantrof, en een dode Aron. Ravens blik ging naar de vredebewakers, maar haar woede was door haar uitbarsting in Precilla's huiskamer gereduceerd tot een doffe pijn. Ze liep naar Precilla en ging voor haar op haar hurken zitten, haar blik zo afschermend voor de levenloze jongen op de grond. Ze keek naar Precilla, maar zei niets. Er viel niets te zeggen en er viel niets te doen. Ze waren alleen maar de zoveelste slachtoffers van het Capitool.

God is mijn herder, hij beschermt zijn mensen tegen onheil. Leidt hen die in het donker leven naar het licht, geeft verlichting aan hen die het nodig hebben. Beschermer van de zwakken...

Het stukje gebed echode in Precilla haar hoofd, maar de woorden leken opeens zo hol, zo niets betekenend. Hoe kon God dit nu toelaten? Als hij de zwakkeren beschermde en hen die in het donker leefden naar het licht bracht, waarom had hij Aron dan van haar afgenomen? Waarom had hij Aron niet beschermd? Waarom nam hij niet alleen Toby, maar ook Aron van haar af? Wat had ze gedaan om dit alles te verdienen? Eerst haar ouders jaren geleden en nu, in het vierde jaar van de Hongerspelen, was ze al haar familieleden, haar bloedverwanten, kwijt... Het voelde alsof haar hart brak en niet alleen haar hart. Ook de grond onder haar, haar geloof, de bodem waar ze haar leven op had gebouwd, leek onder haar te breken, te scheuren, af te brokkelen. Ze had het gevoel dat ze ieder moment in een groot, diep en donker gat kon vallen, ieder moment opgeslokt zou worden door de duisternis om nooit meer terug te kunnen keren in het licht. Haar ogen staarden niets ziend naar de plek waar Aron lag, maar haar zicht was al zo wazig geworden dat ze hem niet meer zag. Tranen stroomden vol over haar wangen zonder een einde in zicht. Ze voelde hoe ze langzaam leeg stroomde, alsof haar tranen het leven uit haar mee naar buiten namen. In haar oren was slechts ruis, het laatste geluid dat ze had gehoord het schot, waarna alles in was gestort.

Een figuur verscheen voor haar, haar zicht op Aron werd verbroken en een bos wit haar kwam in zicht, twee lichtblauwe ogen keken haar strak aan. 'Raven,' wist Precilla zachtjes uit te brengen tussen het snikken door. Ze was helemaal vergeten dat het meisje er ook bij was geweest, daar in de huiskamer. Dat ook zij zojuist een jongere zus had verloren. Ze zaten in hetzelfde schuitje op dat moment, maar Raven ging er heel anders mee om dan zij. Daar waar Precilla letterlijk was ingestort leek Raven nog stabiel. Aan de buitenkant dan. Hoe het van binnen in het meisje eraan toe ging, dat kon Precilla niet zien, alleen maar raden. Zonder goed te weten hoe Raven erop zou reageren en of zij wel degene was die ze op dit moment nodig had, maar ze wist wel dat ze nu ontzettend veel behoefte had aan een omhelzing. Ze stak haar arm uit naar Raven, hopend dat het meisje haar in ieder geval dit ene keer haar zou willen omhelzen, ook al kenden ze elkaar nog maar twee dagen en leken ze net zoveel gemeen te hebben als een steen met een rivier. Voor nu zaten ze in hetzelfde schuitje en konden ze elkaars steun goed gebruiken.

Precilla leek niet op haar, maar haar ogen waren als een spiegel. Dezelfde pijn, dezelfde leegte. Het enige verschil was dat in Precilla's ogen tranen blonken, terwijl die van Raven droog waren. Zelfs op een moment waarop haar machteloosheid haar overwelmde en ze alles fout zag gaan, kon ze niet huilen. Ze was er nooit goed in geweest. Woede was haar uitlaatklep, geen tranen. Ze vroeg zich af of Precilla dezelfde herkenbaarheid ervoer als zij als ze naar haar keek. Ze vroeg zich af of het meisje dwars door haar ogen heen de barsten kon zien. Precilla kreeg het voor elkaar om Ravens naam te zeggen, maar meer woorden dan dat volgden niet. Het enige dat kwam was een uitgestoken arm. Raven keek even naar het meisje, zonder meteen iets te doen, maar daarna boog ze naar voren en sloeg haar armen om haar heen. Ze was niet zo van de omhelzingen, maar het was duidelijk dat Precilla er een nodig had. En misschien zij toch ook wel.

Voetstappen. Er was iemand achter haar gaan staan. "Ga naar huis." Raven had gedacht dat ze haar woede al had verbruikt op Precilla's meubilair, maar nu bleek dat er ergens nog een voorraad had gelegen, die bij die woorden als een inktzwarte golf naar buiten brak. Een tel later had ze Precilla losgelaten en stond tegenover de vredebewaker die hen had aangesproken, met gebalde vuisten. "Wat je ook wilt doen, Olsen, ik zou het laten", zei de man met de kalmte van zijn autoriteit en een air van onschendbaarheid. Ravens vuisten trilden van woede. Kon ze hem een mep verkopen? Kon ze schreeuwen en de menigte op het plein meekrijgen? Ze hadden net allemaal gezien hoe hun twee districtgenoten vermoord werden, ze hadden gezien hoe de vredebewakers hier vervolgens hadden gedaan. Ze klemde haar kaken op elkaar, vrezend dat de mensen te laf zouden zijn, zoals ze altijd waren. Vrezend voor wat er op haar actie zou volgen. Een klap naar een vredebewaker en ze zou er veel terugkrijgen. Maar was zij soms laf, zoals de anderen? Liet zij zich soms ook door wat intimidatie in haar hokje stoppen? Was zij niet iemand die terug durfde te vechten? Voor Rook, dacht ze, ook al wist ze hoe haar zusje hier tegen zou zijn. Voor ons allemaal.

Precilla moest toegeven dat ze toch een beetje verbaasd was toen Raven naar voren boog en haar uitgestoken arm beantwoorde met een omhelzing. Precilla sloeg haar armen stevig om de ander heen en liet haar tranen de vrije loop. Ondanks haar verbazing was ze Raven dankbaar dat ze haar op dat moment gaf wat ze nodig had; steun. Helaas duurde de omhelzing niet zo lang als Pris had gehoopt of nodig had, maar er waren duidelijk anderen die vonden dat ze hier niet moesten zijn, dat dit niet de plek was om te rouwen. 'Ga naar huis,' sprak een stem op niet al te vriendelijke toon. Voor Pris er erg in had was Raven overeind gesprongen en stond ze met gebalde vuisten tegenover de vredesbewaker die tegen hen had gesproken. De man waarschuwde Raven dat ze, wat ze ook van plan was, het niet moest doen. 'Raven,' fluisterde Precilla, maar het witharige meisje leek haar niet te horen. Snel krabbelde de blondine overeind en greep ze Raven bij de arm, net op het moment dat deze uit wilde halen met haar vuist. 'Raven alsjeblieft,' snikte Precilla, niet meer in staat haar verdriet te controleren. De blik die de ander haar toewierp was woest, maar diep daaronder zat Precilla dezelfde pijn die zij ook voelde. 'Niet doen,' fluisterde ze, terwijl ze haar greep op Raven haar arm probeerde te verstevigen. 'Hij is het niet waard.' Haar blik gleed van Raven, naar de vredesbewaker, naar het lichaam van Aron even verderop. De andere bewakers waren al bezig het lichaam van het plein te verwijderen, vermoedelijk om het terug te brengen naar het huis waar de tweeling de afgelopen jaren had gewoond met hun pleegouders. Haar blik schoot weer naar Raven, tegen wie ze nogmaals smekend 'alsjeblieft,' zei. Ze zou het niet kunnen verdragen om nu ook Raven te verliezen, op wat voor manier dan ook. Ze mochten elkaar dan nog maar twee dagen kennen, maar Raven wist beter dan wie dan ook wat ze op dit moment doormaakte. Daarbij was het meisje ook de enige die op dat moment in de buurt was om haar steun te bieden. Haar beider pleegouders waren nog aan het werk en geen van de meiden die ze ooit als vriendin had beschouwd op school leek op dat moment te drang te voelen om haar te helpen. Raven was de enige die ze op dat moment had...

OOC: Godmode met toestemming :3

En toen was daar opeens Precilla, die wanhopig aan haar arm trok. Raven keek haar woedend aan. Hoe kon ze haar tegenhouden? Voelde ze zich dan niet hetzelfde als zij? Voelde ze niet dezelfde pijn, dezelfde frsutratie? Was ze het er soms niet mee eens dat er iets gedaan moest worden? Ze kon toch niet werkelijk van plan zijn om het hier gewoon bij te laten zitten en door te gaan met haar stille, treurige leventje onder het juk van het Capitool, zonder ook maar één vinger uit te steken! Ze hadden net haar beide broers vermoord! En dan hield ze haar tegen? Terwijl zij, in tegenstelling tot al die andere slappelingen hier, voor hen opkwam? Raven probeerde zich los te trekken, maar het meisje klampte zich wanhopig aan haar vast. Laat los, dacht Raven fel. Laat los en laat me doen wat ik moet doen. Ik ben geen lafaard zoals jij.

Maar alle andere mensen blijkbaar wel. Een korte blik over de rest van het plein maakte dat maar al te duidelijk. Er werd af een toe een ongeruste blik hun kant op geworpen, maar mensen leken vooral hun best te doen om niet te staren en er had zich al een groot leeg gebied om hen heen gevormd. Niemand wilde hier iets mee te maken hebben. En Precilla bleef ook alleen maar smeken. Ravens woede hield nog even aan, veranderde toen in frustratie, en toen in machteloosheid. En nu drong het tot haar door. De zinloosheid van alles wat ze zou proberen. Verslagen zette ze en stap terug. Het had geen zin. Dit hele district was te laf om iets te doen, ze zou ze nooit mee krijgen in een opstand, zelfs nu niet. Zelfs niet vlak nadat drie van hun districtgenoten waren vermoord. Het enige wat ze voor elkaar zou kunnen krijgen was een enkele uithaal naar die man voor haar, maar ze had nu al te lang gewacht, hij zou haar met alle gemak tegen kunnen houden. En dan? Dan zou ze opgepakt worden voor geweld tegen een vredebewaker en ze wist heel goed wat daarop zou volgen. Het zou pijn doen en het zou voor niets zijn. Ze zou niets bereikt hebben.

"Heel goed, luister naar je vriendin", zei de vredebewaker tevreden. Ravens bloed kookte van woede, maar ze kon het niet meer op hem richten, dat had ze nu door. Kwaad trok ze zich los uit Precilla's greep. Kwaad op zichzelf omdat ze opgaf. Kwaad op Precilla omdat die haar tegengehouden had. En bovenal kwaad op het Capitool, waar ze machteloos tegenover stond. Ze keerde zich af en stampte weg. Ze wilde dat er nog iets was wat ze kapot kon maken, maar hoewel ze het liefst het hele plein kort en klein had geslagen, besefte ze dat het weinig zin had om eerst weg te lopen en dan alsnog opgepakt te worden voor vandalisme of verstoring van de openbare orde. Misschien was het maar beter als ze snel naar huis ging. Nee, niet naar huis. Niet naar een huilende Jay, niet naar een slappe vader, die haar alleen maar zou zeggen dat ze geen domme dingen moest doen. Niet naar de plek waar Rook afweziger was dan waar dan ook. Dan wilde ze nog liever terug naar het huis van Precilla.

Even vreesde Precilla dat het geen zin had, dat Raven haar woorden helemaal niet kon horen. Dat het meisje zo vol woede zat, dat Pris haar stem haar niet zou bereiken. Ze snapte het wel en ergens in haar achterhoofd was er een klein woedend stemmetje dat riep dat Raven gelijk had, dat ze iets moesten doen. Maar wat? was dan de vraag die Precilla zichzelf stelde. En bovenal hoe? Een vredesbewaker in je eentje te lijf gaan op een plein dat volgepakt was met mensen die liever hard de andere kant op renden dan hun vinger uitstaken om een losgeslagen tiener te helpen, ook al had ze het dan volledig bij het rechte eind? Nee, dat zou hen niets opleveren. Het enige resultaat zou zijn een zware, zware straf en totaal geen verandering in de huidige situatie. Nee, als ze echt wat wilden veranderen, dan hadden ze meer steun nodig, meer hulp en, in Pris haar geval, vooral veel meer lef. Netjes opgevoed als ze was had ze het gewoon niet in haar om te rebelleren. Haar hele leven had ze altijd gedaan wat van haar was verwacht en had ze het oplossen van de grote problemen in het leven aan God overgelaten. Ja Precilla kon goed voor haarzelf zorgen, maar dat had vooral betrekking op de basisbehoeften in het leven; eten koken, kleren wassen, voor anderen zorgen. Rebelleren en protesteren hoorde daar niet bij.

Hoewel het haar lukte om Raven tegen te houden wilde ze de man in het witte pak tegenover haar zowaar zelf slaan toen deze weer tegen het witharige meisje sprak. Ze wilde tegen hem schreeuwen dat hij zijn mond moest houden, omdat hij het alleen maar verder uit zou lokken. Maar misschien was dat ook wel zijn bedoeling. Misschien was het neerschieten van Aron niet voldoende geweest en wilde hij maar wat graag ook Raven te grazen nemen. Dat kon en zou ze niet laten gebeuren. Even voelde ze wanhoop toen Raven zich uit haar greep los trok, maar die wanhoop maakte al gauw ruimte voor opluchting toen het meisje bij iedereen weg liep. Snel krabbelde Precilla overeind en na nog een laatste blik op de vredesbewaker die bij haar stond snelde ze achter Raven aan. Ze wist niet precies waar het meisje naartoe ging, maar ze ging de witharige sowieso niet alleen laten, hoe graag ze dat misschien ook wilde. Vanavond konden ze beiden alleen zijn, wanneer de dag voorbij was en ze in hun bed lagen, een poging doende om te slapen. Precilla wist nu al dat ze niet zou kunnen slapen deze avond, of de avond daarna, of...

Met grote passen marcheerde ze achter Raven aan, in stilte dit keer, omdat ze niet meer de energie had om naar het meisje te roepen. Omdat deze situatie precies omgekeerd was aan wat nog geen tien minuten geleden ook was gebeurd. Toen rende ze van huis naar het plein, schreeuwend achter Aron aan. Nu marcheerde ze van het plein naar huis in doodse stilte achter Raven aan. Het verbaasde haar om te zien dat Raven terug keerde naar Precilla haar huis. Ergens had ze verwacht namelijk dat het meisje terug zou keren naar haar eigen huis om bij haar eigen familie te zijn. In plaats daarvan keerde ze terug naar het huis waar ze de laatste dagen van haar zusje op tv had gekeken. Beduusd keek Pris naar de ravage in de woonkamer toen ze over de drempel stapte. Het leek wel alsof er een storm had gewoed in de ruimte. Naast een heleboel gebroken schermen was er ook niets meer over van het televisietoestel. De blondine beet op haar lip. Ze wist eigenlijk wel zeker dat Raven deze ravage had aangericht en hoewel haar innerlijke zus zei dat ze boos moest zijn op Raven, was haar medeleven sterker. Ze wist dat Raven niets meer had gedaan dan haar woede en frustratie uiten op haar omgeving, zoals ze net op het plein ook had willen doen. Toch was ze ergens ook wel boos, want ook al begreep ze Raven, het meisje had niet het recht gehad om de spullen van andere mensen stuk te maken.

Met een diepe zucht sloeg Pris haar handen voor haar gezicht en wreef er verwoed mee. 'Ik ga thee zetten,' mompelde ze, haar handen nog altijd op haar gezicht geplaatst, waarop ze naar de keuken verdween.

O ja, dacht Raven alleen toen ze de woonkamer betrad. Eenmaal terug bij het huis van Precilla voelde ze zich weer leeg. De woede was tijdens het lopen wat weggelekt en had maar weinig overgelaten. Verdwaasd staarde ze uit over de ravage die ze had aangericht. Ze kon niet zeggen dat ze er spijt van had. Wat gebeurd was was gebeurd, en ze had er alle reden toe gehad. Ze had toch iets moeten doen. Er kon moeilijk van haar verwacht worden dat ze alles maar binnenhield. Het was al heel wat dat ze net op het plein die vredebewaker niet aangevlogen was. Dit viel nog wel mee. Het was wel jammer voor Precilla. Ze vroeg zich af wat die zou doen. Boos worden? Eisen dat ze alle vazen weer aan elkaar zou lijmen, als dat al mogelijk was? Ze zou vast de tv terug moeten betalen. Van welk geld ze dat dan weer moest doen was een vraag waar ze zich later wel druk om zou maken. Op dit moment zuchtte Precilla alleen diep, en zei daarna dat ze thee ging zetten. Altijd maar die vervloekte thee. Alsof thee alles beter zou maken. Maar ja, ze moest toch wat. Waarschijnlijk had zij ook niet echt de energie om nu een punt te maken van de staat van haar woonkamer. Misschien kwam dat later nog.

Raven bleef staan. Het viel haar op dat hier en daar wat bloedspatjes zaten. Ze keek naar haar hand. "O", zei ze toen ze constateerde dat daar een flinke snee op zat. Gebiologeerd staarde ze naar de wond. Het bloedde nog. Niet heel licht, maar het was ook niet alsof het eruit gutste. Ze zou er niet door doodbloeden. Misschien moest er wel een pleister op. Of misschien toch een verbandje eromheen. Ook iets om zich later druk om te maken.
De bank stond nog overeind. Scherven knerpten toen ze ernaartoe liep. Met haar linkerhand veegde ze wat gruis van de zitting en nam plaats. Haar blik ging naar wat eerst de tv was geweest. Ze was in ieder geval even verlost van die beelden. Ze hoefde die moordenaars niet te zien. Zou Rooks lichaam al uit die hel zijn gehaald? Er zou iets mee moeten gebeuren, hier. Een begrafenis. Ook voor later. Ze dacht aan het brood waar zij en Precilla zo hard voor hadden gewerkt. Toby en Rook hadden er niet eens van kunnen proeven. Het was misschien maar goed dat het met Rook in het water was beland, dan konden die drie aasgieren er tenminste niet mee vandoor gaan. Raven hoopte dat ze snel dood zouden gaan. Ze hoopte boven alles dat geen van hen zou winnen. Ze wilde die gezichten nooit meer zien. Laat dat kleine meisje uit 7 maar naar huis terugkeren. Dat was misschien nog de enige die het verdiende. Of dat jochie bij haar. Zogenaamd de beste vriend van die kille heks die Toby had vermoord. Het had nog zo aandoenlijk geleken, hoe ze daar hand in hand op het podium hadden gestaan, maar ze had hem onmiddellijk in de steek gelaten. En dat heette dan vriendschap. Die vervloekte Spelen. Ze maakten iedereen tot monsters. Misschien zouden zelfs die twee kleintjes uiteindelijk wel weer tegen elkaar opgezet worden. Voor Rook was het tenminste afgelopen. Dat was iets. Daar moest ze het maar mee doen.

Als een soort hersenloze zombie stond Precilla in de keuken. Het was haar nog net gelukt om water in de fluitketel te doen, maar het duurde echt wel even voor ze door had dat ze het fornuis niet eens aan had gedaan. Een diepe zucht ontsnapte haar toen ze doorhad dat ze al minuten lang stond te wachten op water dat nooit warm zou worden zo. Waar moest ze met zichzelf naartoe? Haar hele hoofd was leeg, alles was in de war en ze wist eigenlijk niet meer goed wat nu boven en onder was. Wat moest ze nu gaan doen met haar leven? Wat werd van haar verwacht? Moest ze echt morgen gewoon weer aan het werk gaan op de markt alsof er niets gebeurd was? Alsof ze vandaag niet gewoon de laatste twee leden van haar familie had verloren zonder echte reden? Haar handen grepen zich stevig vast aan de rand van het aanrecht terwijl ze, bijtend op haar lip, vocht tegen de tranen die toch wel zouden komen. Het besef dat ieder lid van haar familie nu weg was deed pijn, heel veel pijn. Ja ze had haar adoptieouders nog, maar hoeveel ze ook van hen hield, haar echte familie waren ze niet. Ze waren enkel een vervanging van de ouders die ze op jongere leeftijd had verloren. Zij was voor hen enkel een vervanging voor het kind dat ze tijdens de donkere dagen hadden verloren. Ze waren slechts opvulling van gaten in elkaar hart, maar het gat dat nu was ontstaan door het verlies van Toby en Aron, dat gat zou niemand ooit kunnen vullen.

Precilla liet de tranen in stilte over haar wangen stromen terwijl ze wachtte tot het water in de fluitketel ging koken. Wat moest ze nu doen met haar leven? Moest ze echt gewoon aan het werk gaan en doen alsof er niks aan de hand was? Dat kon ze niet en dat was ook iets wat ze niet wilde. Ze wilde haar broertjes niet zomaar vergeten. Ze zou de herinnering aan hen in stand houden. Aan hen en aan Flaire. Ze besefte zich plots dat het nu aan haar was om, samen met de adoptieouders van de tweeling, een dubbele begrafenis te regelen. Het schoot haar ook te binnen dat de urn met as van Flaire nog altijd in het huis van de tweeling stond. Die zou ze ook op moeten gaan halen, want die kon ze daar niet laten staan. Wat moesten die mensen nou met de as van een meisje dat nooit hun dochter was geweest? Pris balde haar vuist. Nee, de as van Flaire hoorde hier, bij haar echte familie, ook al hadden ze elkaar nooit als dusdanig beschouwd. Terwijl de fluitketel liet horen dat het water klaar was, veegde Precilla de tranen van haar wangen en had ze het besluit genomen om ook Toby en Aron te laten cremeren. Twee jaar geleden had Alexandra zelf al het initiatief genomen om Flaire haar lichaam te laten cremeren en even vroeg ze zich af of de vrouw dit ook voor Toby zou doen. Ergens vermoedde ze dat de jongens liever samen gecremeerd zouden willen worden en dan samen in één pot. Voor altijd samen als de hechte tweeling die ze waren. Ja, als Alexandra Toby nog niet had verbrand, dan zou ze een dubbele crematie regelen voor de tweeling zodat ze samen in één pot konden verder leven, naast de urn van Flaire.

Stilzwijgend bracht de blondine twee koppen hete thee naar de geruïneerde woonkamer. Ze wist nu al dat haar adoptieouders niet blij zouden zijn met de ravage die was aangericht. Met name de tv was duur om te moeten vervangen, maar ook een paar van de vazen die waren gesneuveld stonden hier al zolang als Pris zich kon herinneren. Ze gaf één van de koppen thee aan Raven, veegde de stoel schoon waar ze de afgelopen dagen in gewoond had en nam plaats. Zo zat ze daar een tijdje haaks op Raven, stilzwijgend te staren in het niets. Na een tijdje schraapte ze haar keel en sprak: 'Ik help wel met het betalen van de schade.' Hoewel Pris in eerste instantie boos was geweest op de schade die Raven had aangericht, besefte ze dat zijzelf net zo goed die schade aan had kunnen richten als haar karakter explosiever was geweest. Het voelde voor haar alsof de ravage niet alleen van Raven was, maar indirect ook van haar. Alsof het witharige meisje hun beider gevoelens eruit had gegooid op het moment dat Rook en Toby het leven lieten. Ze glimlachte ietwat droevig naar haar lotgenoot. 'Samen zal het vast sneller gaan dan alleen. Daarbij,' ze richtte haar blik weer op haar thee, 'vind ik het niet eerlijk als je alleen de verantwoordelijkheid voor de ravage moet dragen. Je uitte mijn gevoelens net zo goed als de jouwe. Dat ik zelf niet met dingen ben gaan gooien is, omdat het niet in mijn karakter zit, maar ik heb het gevoel dat jij je hebt uitgedrukt voor ons allebei.' Ze zweeg weer, starend naar haar dampende kopje thee. Het volgende onderwerp dat ze aan zouden moeten snijden was de begrafenis, maar ergens wilde ze dat nog niet gaan benoemen naar Raven. Het was nu nog te vers om echt uit te spreken. Na haar thee zou ze eerst de urn van Flaire ophalen en daarna zouden ze wel verder zien.

Het duurde even voor Precilla terugkwam en het was duidelijk dat het meisje in de keuken nog wat meer had staan huilen. Raven hield niet van huilende mensen. Maar, bedacht ze zich, het was misschien een betere uitlaatklep dan het kort en klein slaan van een woonkamer. Precilla gaf haar een kop thee aan, die Raven met beide handen aannam. Ze staarde naar het kopje, de neiging om het ding net als de rest van de inrichting tegen de muur te smijten onderdrukkend. Damp kringelde omhoog in vreemde, wervelende patronen. En daarmee steeg de warmte op, tot de thee in het kopje koud zou zijn als het water in de Arena. Niet gooien. Haar handen trilden en de thee dreigde over de rand te klotsen. Haastig zette ze het kopje op de grond voor haar voeten.

Ze wierp een verraste blik op Precilla toen die aankondigde mee te betalen aan de schade. Waarom dat? Alsof het meisje de stille vraag had gehoord, legde ze haar beweegredenen uit. Raven kon niet zeggen dat ze de redenering helemaal vlekkeloos vond. Precilla had misschien dezelfde gevoelens gehad, maar, zoals ze al zei, wist zij die tenminste op een non-destructieve manier te uiten. Dus waarom zou ze dan meebetalen? Haar tegenspreken deed Raven echter niet. Ze knikte alleen, want ze wist maar al te goed hoe hard ze de hulp van het meisje kon gebruiken. Met een straatarm gezin en een baantje van niets zou ze zelf niet snel een tv bij elkaar weten te sparen. Waarom wilden die mensen überhaupt een nieuwe tv? Er was toch alleen maar dood, verderf en Capitoolpropaganda op te zien. Raven zuchtte. Ze zou morgen maar weer naar haar werk moeten gaan en proberen het er even uit te houden zonder nog verder gedegradeerd te worden. Tenminste, was er nog een positie onder die van schoonmaakster? Haar blik ging weer naar haar hand. "Heb je pleisters?" vroeg ze na een lange stilte, besluitend dat het misschien toch eens tijd werd om iets aan die wond te doen.

Stilzwijgend zaten de twee tieners in de aardig vernielde woonkamer. Beide gewapend met een kop thee; de één ervan drinkend, de ander ernaar starend alsof ze niet goed leek te weten wat ze ermee moest. Precilla zelf wist ook niet goed waarom ze thee had gezet, ze had het enkel uit gewoonte gedaan. Vroeger, toen ze nog klein was, had haar moeder ook altijd thee gezet voor haar wanneer ze zich verdrietig of boos voelde. Als klein kind had thee altijd magische, helende krachten voor haar gehad; het had altijd alles opgelost, maar nu, na al die jaren, leek thee zijn kracht te zijn verloren. Niets zou dit alles kunnen helen. Enkel de tijd kon het proberen te verzachten, maar echt verdwijnen zou het nooit en te nimmer. Na een tijdje was de thee op en sprak ze ook weer tegen Raven om te melden dat ze mee zou betalen aan de schade. Hoewel ze aan het gezicht van de witharige kon zien dat die hier verbaasd over was, werd er niet geprotesteerd. Een bedankje kon er echter ook niet vanaf, enkel een knik, wat maakte dat Precilla eigenlijk boos tegen de witharige uit wilde vallen. Een beetje dankbaarheid was verdorie toch wel op z'n plaats? Ze hield echter haar mond, want ze wist dat in een ruzie belanden met Raven nu geen zin had. De ander zou dan sowieso gaan winnen. Pris was namelijk niet zo goed in ruzie maken. 'Heb je pleisters?' Verbaasd keek de blondine op, want het was al een hele tijd geleden dat Raven had gesproken en dat het eerste wat ze zei niet het verwachte bedankje, maar de vraag naar een pleister was, dat irriteerde haar. Ze wierp een blik op de wond in Raven haar hand, knikte en stond met een kleine zucht op.

In de keuken plaatste ze haar lege theekopje in de gootsteen en haalde ze de verbandtrommel onder de gootsteen vandaan. Met de trommel in haar hand liep ze terug naar de huiskamer, waar ze plaats nam in haar vertrouwde stoel, de trommel op tafel legde en hem open deed. 'Kom eens hier met je hand,' sprak ze tegen Raven terwijl ze een rol pleisters en een schaar tevoorschijn haalde. Ze bekeek de grootte van de snee en knikte een stuk van de pleisterrol af, waarna ze die aan Raven gaf. 'Als het goed is past dit,' sprak ze terwijl ze de rest weer in de trommel stopte en terug bracht naar de keuken. Toen ze weer in de kamer stond had ze een besluit genomen. 'Ik ga even langs het huis van Toby en Aron,' verkondigde ze, 'om de as van Flaire en wat van hun spullen op te halen.' Ze liep richting de voordeur, pakte haar tas onder de kapstok vandaan en riep over haar schouder: 'Als je wilt mag je mee, maar zo niet, dan heb ik wel liever dat je naar huis gaat. Ik wil niet thuis komen en nog meer kapotte spullen vinden.' Na dit gezegd te hebben ging de blondine op weg met meer moed in haar houding dan ze voelde.

Precilla zuchtte even toen ze opstond, maar Raven zei niets. Misschien was ze het blonde meisje wel wat excuses verschuldigd, en ook een bedankje omdat ze had aangeboden mee te betalen, maar Raven keek Precilla alleen maar zwijgend na terwijl die terug naar de keuken liep. Na een paar tellen stond ze ook op, maar aangezien ze niet echt ergens had om heen te lopen, bleef ze een beetje doelloos. Het duurde niet lang voor Precilla terugkwam met een verbandtrommel - waarom hadden hun broer en zus er daar geen van gekregen? Ze waren toch cool en moordlustig geweest? Dan verdienden ze toch cadeautjes? Die twee uit vier hadden ook een trommel gekregen, terwijl die hun eerste gevecht verloren hadden. Raven liep naar het andere meisje toe, zich net op tijd herinnerend dat er een kop thee op de grond stond en daar voorzichtig omheen stappend, en stak haar hand uit. Precilla knipte een pleister af, die Raven aannam. Zwijgend haalde ze de plasticjes van de onderkant en plakte de pleister op de wond. De plasticjes propte ze maar in een broekzak. Precilla liep weer naar de keuken om de spullen op te bergen en Raven herinnerde zich haar thee weer. In een paar slokken dronk ze het op zonder echt iets te proeven. Het was lauw geworden, dat merkte ze wel. In de ravage zette ze een omgevallen tafeltje overeind en zette daar het kopje op, en toen ze Precilla hoorde roepen, liep ze ook naar de voordeur. "Ik ga wel mee", zei ze tegen haar. Daar hoefde ze niet lang over na te denken. Alles beter dan stilzitten, alles beter dan naar huis gaan. Op het gedeelte over de kapotte spullen reageerde ze niet. Misschien moest ze toch wel iets van sorry zeggen. Later. Praten was... moeilijk, nu. Meer dan een paar simpele zinnetjes kon ze niet opbrengen.

Het verbaasde Precilla enigszins dat Raven met haar mee wilde, maar ze vermoedde dat dit ook was, omdat ze niet alleen wilde zijn. Zelf wilde de blondine eigenlijk ook niet alleen zijn, maar de mensen waar ze behoefte aan had waren er niet. Tranen begonnen weer op de wellen in haar ogen, maar ze verbeet zich. Ze moest niet huilen, niet nu. Het was tijd om sterk te zijn, om door te bijten. Straks bij de begrafenis, dan mocht ze huilen zoveel als ze wilde. Voor nu moest ze sterk zijn, voor Toby, voor Aron en voor Flaire. Haar wandeling bracht hen naar het iets minder rijke deel van District 3 (voor zover het District al een rijk deel had) en niet veel later stond ze voor de deur van de familie Conway. Ze haalde een aantal keren diep adem om haar ademhaling onder controle te krijgen. In haar hoofd herhaalde ze de dingen die ze moest zeggen en moest doen; Hen condoleren met het verlies van Toby, vertellen dat ook Aron was overleden en hopen dat ze niet naar teveel details zouden vragen, de urn van Flaire ophalen en weer vertrekken. Ze beet wederom op haar lip. Eigenlijk wilde ze alleen om de urn van Flaire vragen en daarna weer weg lopen. Ze wilde niet praten met hen over haar tweelingbroertjes, maar ze kon het hen moeilijk onthouden dat naast Toby ook Aron niet meer in leven was. Even wierp ze een blik over haar schouder in de richting van waar Raven zich als het goed is bevond, waarna ze haar laatste moed bij elkaar schraapte en op de deur klopte...

Het duurde even voordat er voetstappen in de hal te horen waren en de deur langzaam open werd gedaan. Het schoot Precilla toen pas te binnen dat de pleegouders van de tweeling net zo goed niet thuis hadden kunnen zijn, maar aan het werk was geweest. Het diep bedroefde gezicht dat haar aanstaarde door de kier tussen de deur en de deurpost bewees echter dat ze thuis waren geweest en het hele laatste gevecht hadden gezien. 'Mevrouw Conway,' begon Precilla op zachte toon. 'Ik weet niet u me nog kent, maar ik ben-' '-Precilla,' onderbrak de vrouw haar, waarna ze de deur verder opende. 'De zus van de tweeling is het niet? En zij..' haar stem dwaalde af toen ze Raven in het oog kreeg. 'Dit is Raven, de zus van Rook,' stelde Precilla het meisje snel voor, waarna ze snel van onderwerp veranderde. De vrouw had vast ook wel gezien dat Raven sprekend op Rook deed en dat idee zou haar vast enorm veel pijn doen. 'Mevrouw Conway sorry dat ik u stoor, maar ik-' Voor ze verder nog iets kon zeggen stond de vrouw luidkeels te huilen en sloeg ze haar armen om Precilla heen. De blondine was te verrast om tegen te stribbelen of om een vin te verroeren. Ietwat onbeholpen klopte ze de vrouw op de rug, welke zo hard aan het huilen was dat ze bang was dat ze zou breken. 'Amanda, wat is er aan de hand.' Meneer Conway verscheen verderop in de hal en liep met grote passen naar de deur en zijn vrouw, welke zich langzaam los maakte van Precilla. 'Peter, dit is..' '..Precilla Blitz. We hebben elkaar al eens eerder ontmoet.' Pris knikte, een kleine brok in haar keel. De laatste keer dat ze het stel had ontmoet was toen ze Toby en Aron kwamen adopteren, maar blijkbaar herkende de man haar nog.

De ogen van de man gleden langs Precilla, over Raven en toen de straat door. 'Waar is Aron,' vroeg hij op ietwat bruuske toon en de brok in haar keel werd groter. 'Aron,' ze slikte en onwillekeurig begonnen de tranen over haar wangen te rollen. 'Aron..' ze kon het gewoon niet zeggen, maar dit leek al genoeg voor het stel. Amanda begon nog harder te huilen en Peter trok een gepijnigd gezicht terwijl hij zijn vrouw tegen zich aan drukte. Met waterige ogen keek hij Pris aan over het schokkende hoofd van zijn vrouw. 'Hoe..' vroeg hij, niet in staat om de rest van de zin uit te spreken. 'Vredesbewaker.' Het woord werd op bittere toon uitgesproken en Precilla wierp een blik over haar schouder naar Raven, welke het antwoord had gegeven. De blik op haar gezicht zei genoeg. Peter knikte, zijn gezicht bitter. 'Het is niet verstandig dit soort dingen hier te bespreken. Kom binnen.' Voorzichtig duwde de man zijn vrouw voor zich uit door de hal in de richting van de woonkamer. Precilla volgde het echtpaar een kleine, sobere huiskamer in. Amanda liet zich op de bank zakken en Peter leek er wat verloren bij te staan. 'Willen jullie.. iets drinken?' Gastheer spelen was duidelijk iets wat hij altijd aan zijn vrouw over liet. 'Nee dank u, we willen u verder niet tot last zijn,' glimlachte Precilla verontschuldigend. 'Ik kwam eigenlijk alleen om mijn condoleance over te brengen en de urn van mijn.. zusje op te halen.' Het was de eerste keer dat Precilla Flaire hardop als haar zusje had bestempeld en hoewel het wat onwennig voelde, had ze wel het gevoel dat het klopte. Ondanks het geloof waar ze mee was opgevoed en ondanks alles wat haar ouders haar bij hadden gebracht, Flaire was haar zusje.

Peter knikte, zichtbaar opgelucht dat hij geen bezoek zou hoeven vermaken, en gebaarde naar de trap. 'De tweeling sliep op zolder. De urn staat daar.' Precilla knikte, gebaarde naar Raven dat die haar moest volgen en liep in de richting van de trap. Ze had het gevoel dat het beter was om Raven bij haar te houden en niet bij de Conways achter te laten. Niet dat ze verwachtte dat het meisje de tv van dit stel ook zou slopen, maar toch... De traptreden kraakten onder haar voeten terwijl ze langzaam naar boven liep. Op de eerste verdieping was een kleine overloop met een slaapkamer en een kleine badkamer. Vanaf hier leidde een smallere trap naar een zolder waar de tweeling hoe dan ook hun hoofd iedere dag had moeten stoten zo laag. 'Dat ze hier konden slapen,' mompelde Pris terwijl ze om zich heen keek. Ze zolder besloeg de hele lengte van het huis, maar er waren genoeg balken waar zelfs Precilla haar hoofd tegenaan kon stoten. Zwijgend liet ze haar blik door de kamer glijden, waarna haar ogen op de urn bleven hangen. De urn was op een tafeltje tussen de bedden van de tweeling geplaatst, voor het enige fatsoenlijke raam. Zonlicht scheen zwakjes naar binnen en verlichtte de urn. De aardewerken pot voelde warm aan onder haar vingers terwijl ze hem voorzichtig optilde. 'Volgens mij is dit de eerste keer dat ik haar urn vast heb,' fluisterde ze met een zwak glimlachje. 'Toen ze Flaire terug brachten hebben Toby en Aron haar meteen meegenomen. Ik mocht de urn niet eens bekijken.' Ze keek op van de urn naar Raven en glimlachte zwakjes. 'Ik kan ze geen ongelijk geven, ik was nooit aardig geweest tegen Flaire. Ik had niet het recht om de urn vast te houden of te bekijken.' Ze keek nog even naar de pot in haar handen, waarna ze richting de trap liep. 'Kom, we gaan. Ik denk dat meneer en mevrouw Conway wat tijd alleen nodig hebben.'

Beneden bedankte Precilla het tweetal voor de goede zorg die ze Toby en Aron hadden gegeven en verliet toen met Raven het huis. Over een paar dagen zou ze weer terug moeten naar het huis van het echtpaar om de begrafenis van de tweeling te regelen. Voor nu was het echter wachten op de terugkeer van Toby. Tijd om te rouwen.

OOC: Post-NaNo 2.867 /50.000

Zwijgend liep ze met Precilla mee, haar blindelings volgend zonder op te letten welke kant ze opliepen. Pas na een tijdje merkte ze dat ze in een buurt aangekomen waren die al iets meer op de hare leek, met dicht op elkaar gepakte, grauwe huizen. Ze bleven staan voor een deur en Precilla klopte aan. Er werd opengedaan door een vrouw die duidelijk op het punt stond in huilen uit te barsten, iets wat een moment later ook gebeurde. Raven bleef in stilte een paar stappen achter Precilla staan, niet goed wetend wat te doen. Er kwam een man bij. Zijn ogen bleven maar kort op Precilla en Raven rusten en schoten toen langs de rest van de straat. Zoekende ogen. Maar ze vonden niet wat ze zochten. Precilla probeerde het te zeggen, ze kwam niet uit haar woorden, maar de boodschap kwam snel genoeg over, en het enige antwoord was een korte vraag. Hoe? "Vredesbewaker", zei Raven in plaats van Precilla. Ze spuugde het woord zo ongeveer uit. Hierop besloot de meneer Conway dat de rest van het gesprek beter binnen vier muren plaats kon vinden, wat niet onverstandig van hem was.

Raven voelde zich een indringer. Ze kende deze mensen niet, ze had niets met hen te maken, behalve het gedeelde verlies. Ze schudde alleen haar hoofd toen haar wat te drinken werd aangeboden en was opgelucht toen ze Precilla de trap op volgde en weer even met het meisje alleen was, zonder de ouders van Toby en Aron erbij. De zolder had een laag plafond en Raven dacht hetzelfde als Precilla: hoe hadden die twee lange lijzen het hier hun hele leven uitgehouden? Maar goed, die vraag kon je bij iedereen wel stellen. Hoe hield je het leven uit in een district als dit? Raven staarde naar de stofjes die dansten in het zonlicht dat door het enkele raam naar binnen scheen. Licht raakte de aardewerken pot die Precilla met zorg in haar handen nam. As tot as, stof tot stof. Ze wist niet wat ze op Precilla's woorden moest antwoorden. Ze knikte alleen, en zuchtte een keer, terwijl ze nog een laatste blik op de nu onbewoonde kamer wierp, en naar het stof dat naar de grond neerdaalde. Zouden ze het schoonhouden, de Conways? Of zouden lagen stof zich verzamelen, en spinnenwebben alle hoeken vullen?

Na een kort afscheid stapten ze weer naar buiten. Het lopen, de buitenlucht en de stilte op straat waren aangenaam en Ravens hoofd begon eindelijk een beetje op te klaren, tot zover dat ze zich in staat voelde om verder dan een uur vooruit te denken. "Wat ga je daarmee doen?" vroeg ze met een blik op de urn in Precilla's handen.