Een grauwe stoet liep met treurige gezichten over straat, zelfs de kleuters werden netjes in het gareel gehouden. Het volk rouwde om hun verlies. Opnieuw geen winnaar, geen trots voor het district. Boehoe. Enkel twee doodskisten zouden zij van het Capitool ontvangen. Winter had echter wat belangrijkers aan haar hoofd dan arme dooie Michelle en klaarblijkelijk kansloze beroepstribuut Lincoln. Het enige waaraan ze momenteel kon denken was ontsnappen. In een impuls had ze zich daarstraks verlaagd tot de domste manier van diefstal; op een onbewaakt moment grijpen wat je grijpen kan en een sprintje trekken. De winkel was er op zich ideaal voor. Een vrouw van middelbare leeftijd, mollig en rond, vastgezet tussen kratten en dozen vol koopwaar. Winter had een doos buitgemaakt, met daarin allerhande kleinere opbergdoosjes, kettingen, sjaaltjes. Prachtig, en als klap op de vuurpijl had ze een paar ringen gejat die nu in haar zakken rammelden. Deze juwelen zouden voor de hogere officiers bedoeld zijn of regelrecht naar het Capitool gaan als handgemaakte luxeproducten, maar waren nu in handen van een meisje die daar zeker weten wel een paar weken van zou kunnen eten. Vlugge voetstappen roffelden over de straatstenen, terwijl Winter haar uiterste best moest doen om te ontkomen.

Je zou toch denken dat mensen wat meer geneigd zouden zijn om over hun hart te strijken en een arm straatschoffie haar buit te gunnen, nu er net twee tieners zo gruwelijk om het leven waren gekomen. Nog meer vroegtijdige doden wilde je toch niet op je geweten hebben? Maar blijkbaar was Winter niet aandoenlijk genoeg meer. Dat ze als afleidingsmanoeuvre de koopvrouw om een stukje brood of een aalmoes had gesmeekt, alvorens er met haar spullen vandoor te gaan, hielp vast ook niet. De vrouw was er absoluut op gebrand haar te krijgen. Ze stootte in haar woedende achtervolgingspoging zelfs een krat vol glimspul en glitters omver. Maar Winter liet zich niet zomaar vangen, zeker niet nu ze eindelijk eens wat beters te pakken had dan een appel of een stuk brood. Zoals verwacht kon de vrouw haar bij lange na niet bijhouden. Hadden die trainingen van Jennifer toch nog wat opgeleverd.

Maar Winters triomfgevoel kwam te vroeg, de strijd was nog niet gestreden. Er schoot een jongeman tevoorschijn, familie van de vrouw of anderszins verplicht om de klopjacht voort te zetten met het gekrijs van zijn opdrachtgever als aanmoediging. Winter vervloekte alles wat heilig was en schoot op topsnelheid een hoek om. Expres duwde ze een krantenjongen daarbij uit balans, in de hoop dat dat haar achtervolger zou vertragen. Gelukkig wist ze hier vlakbij een uiterst geschikte manier om te ontkomen. Ze klom simpelweg een regenton op, greep de metalen pijp en wist zo het dak te bereiken. Vaardig verplaatste ze zich over de gladde dakpannen tot ze tegen de schoorsteen aan kon leunen om haar buit te bekijken. Niet slecht. Sommige kettingen waren duidelijk van glazen kralen gemaakt, maar ze vond ook een ragfijn zilveren kettinkje met daaraan een dunne sikkel. De maan. Ze liet de ketting door haar handen glijden, vroeg zich af hoe veel het allemaal waard was. Want daar draaide het immers om. Om zich tegen de warme zon te beschermen bedekte ze zichzelf zo veel mogelijk door een stuk wasgoed als afdakje te gebruiken, waarna ze ontspannen begon te tellen. Na een uurtje of wat vond ze dat ze wel weer lang genoeg verstopt was geweest en klom niet al te sierlijk van het dak af. Ze bleef op haar hoede, had een linnen doek om de doos geslagen. De verwensingen van de vrouw spookten door haar hoofd. Adder, ondankbaar kreng. Waardeloos stuk vuil. Winter's blik verhardde, van haar initiële overwinningsvreugde was weinig meer over. Ze snapte best dat de vrouw haar haatte, maar ze had nou eenmaal geen andere keuze dan stelend haar geld bij elkaar te sprokkelen. En dat begreep niemand van de inwoners. Zo lang je een familie had zou je dat nooit begrijpen, zo lang er iemand op je wachtte, je een baan had. Winter beweerde geenszins dat iedereen hier stinkend rijk was. Maar zij wisten niet hoe het was om bij elke blik van een Vredebewaker ineen te krimpen. Om je hand uit te steken naar een oude aardappel, wetend dat dat de laatste keer kan zijn dat je die hand gebruikt. Diefstal was echt niet haar eerste keus geweest, ze was niet stelend geboren. Tja. Zelfs maar denken aan een ander bestaan was energieverspilling, een nutteloze droom.

Dus kon ze maar beter de handen uit de mouwen steken om er in ieder geval het beste van te maken. Voorzichtig bewoog Winter zich voort met haar koopwaar, tot ze in een rustig meanderend straatje stond. Hier was de kans op bemoeizuchtige Vredebewakers klein en waren er genoeg mensen om wat te bereiken. Op een straathoek legde ze dus ook de lap neer en stalde enkele van de mooiere voorwerpen uit. ''Mevrouw, mevrouw, wilt U misschien iets kopen? Mijn moeder is ernstig ziek, we hebben geld nodig voor medicijnen. Alstublieft, deze ketting staat U vast prachtig!'' Het was de bittere werkelijkheid dat een leugen als dat als zoete pap naar binnen ging, meer medelijden wekte dan de keiharde waarheid. Zo verkocht ze haar gestolen waren, het geld verdween vlug in verborgen zakken en plooien van haar grauwe kleding en het proces begon weer van vooraf aan. Aan het einde van de middag had ze nog een setje oorbellen liggen, een paar ringen en een lichtblauw sjaaltje. En om haar nek hing de zilverkleurige maanhanger, ze hield voor zichzelf vol dat ze het gewoon voor de hoogste prijs mogelijk wilde verkopen en het daarom niet aanbood. ''Meneer? Iets voor Uw vrouw?'' Indringend keek ze de voorbijgangers aan, herhaalde haar verkooppraatjes, haar zielige ik-ben-de-behulpzame-oudste-dochter-help-me gesmeek. ''Allemaal handgemaakt door mijn moeder, neem alstublieft een kijkje.'' Het voelde alsof ze haar waardigheid aan de Duivel verkocht, in plaats van kralen en versieringen. Maar kwam er daar nou iemand naar haar toe? Want dan was het het waard.

OOC: Iemand leuke kraaltjes kopen? Tijdens de Hongerspelen tijd, dag 3 of 4.