Nash staarde naar het volgeschreven vel papier. Hij voelde tranen in zijn ogen prikken, wat het nog lastiger maakte om de krabbels te lezen. Hij stelde zich voor wat Gwen daarover zou zeggen. Ze zou vast zeggen dat je zo toch niets had aan aantekeningen maken. Nash dacht terug aan de vellen papier die hij na de Boete voor haar had bijgehouden. Zo netjes mogelijk, voor zover dat kon met zijn hanenpoten. In de dwaze bijgelovige overtuiging dat zo lang hij de aantekeningen netjes bijhield, Gwen veilig en wel terug zou komen om ze te lezen en te bekritiseren, om hem meer te leren dan hij haar. Hij had hoop gehad. Ze was slim. Ze had nota bene een elf gehaald bij de trainingen – een wonder. Maar nee, Gwen was er niet meer. Ziek en hongerig was ze gestorven, haar huid gespleten door duizenden minuscule glassplinters, haast even breekbaar als zijzelf was.

Meteen daarna voelde hij een soort schuldgevoel. Had hij wel het recht om zich verdrietig te voelen om de dood van Gwendolyne? Zo goed kende hij haar ook weer niet.. De Jones familie was voor de tweede keer in twee jaar tijd verscheurd - terwijl hij nog steeds het luizenleventje had waar hij zich zo voor schaamde. Hij had al zo veel, hij kon niet zomaar hun verdriet opeisen. Maar toch miste hij haar aanwezigheid in het stoffige klaslokaal. Nash? Kom je mee? De stemmen van zijn vrienden haalden hem uit zijn gepeins. De jongen wreef door zijn krullen en pleisterde een neppe glimlach op zijn gezicht. “Jaja, ik kom zo. Hier, ga maar vast.” Hij viste de stoffen bal uit de lade van zijn bureautje en gooide die naar Alby gooide. Rustig pakte hij zijn tas in. Normaal gesproken haastte hij zich net als zijn vrienden als een bezetene het lokaal uit zodra de bel ging, alsof het geen privilege was om de lessen te mogen volgen, maar een last. Vandaag deed hij het wat rustiger aan, om zijn gedachten even te verzamelen.

Uit het kraantje vooraan de klas dronk hij van het dunne straaltje water, wat een koperachtige smaak in zijn mond achter liet. Daarna verliet ook hij de school – al was het meer een stal – met een vriendelijke groet naar hun docente. Buiten kneep hij zijn ogen tot spleetjes, de felle zon stond nog relatief hoog aan de hemel. Algauw vormde zijn tas één van de doelpalen en stoof hij met volle overtuiging over de stoffige aarde achter de bal aan. Alby zou er nog voor boeten dat hij hem niet in z'n team had gekozen. Ha! Hij dribbelde Tori zo voorbij en voor iemand het doorhad kwam het schot van veraf. Een harde uithaal plaatste de bal precies waar de kruising zou zitten als ze een echt doel hadden gehad. “Yes!” Blij nam hij de highfive van Rayne in ontvangst, terwijl Tori Calvin uitfoeterde over het gat in zijn verdediging en Calvin op zijn beurt een schuchter weerwoord deed over hoe Tori toch echt degene was die gepasseerd was. Opgewekt sjokte Nash door het goal, met een plagerige knipoog naar de doelman en tevens zijn beste vriend. "Je had hem bijna.. aan zien komen," wreef hij nog even zout in de wonde. Hij haalde de bal op en dribbelde terug naar het provisorische veldje. En even was het leven in Elf perfect normaal.

OOC: Paar dagen na het einde van de 4e Hongerspelen.