Aisyah was die dag al vroeg begonnen met haar werk in één van de opslagschuren die in District 11 te vinden waren. Werk in het District begon al vroeg op de dag, nog voor de zon goed en wel op was gekomen, en duurde vaak tot de zon bijna onder was. Lange dagen, korte nachten en werk dat veel van je vroeg, zowel lichamelijk als geestelijk. Aisyah kon zich voor met name dat laatste zeer goed afsluiten door zich volledig te richten op haar werk; het vangen van ratten en muizen die in de opslagschuur rond liepen. Het was haar taak de beesten op te sporen als ze gespot werden en ervoor te zorgen dat er geen nieuwe muizen of ratten binnen kwamen om aan de zakken met graan te knagen. Eigenlijk werd vooral van haar verwacht dat ze voorkwam dat er knaagdieren bij het eten kwamen en hoewel ze goed was in haar werk, kwam het soms toch wel eens voor dat er een muis of rat binnen wist te glippen. Haar dag bestond dus voornamelijk uit door de opslag patrouilleren en zoeken naar sporen van ongewenste indringers. Gewapend met haar puntige stok en op de voet gevolgd door minstens één gewapende Vredesbewaker deed ze zo dag in dag uit haar werk. Hoewel het haar irriteerde dat ze constant door een Vredesbewaker werd gevolgd (die mensen maakten altijd zoveel herrie dat de muizen er al vandoor waren voordat Aisyah ze had kunnen zien), konden haar bewakers niet overal achter haar aan komen. Soms moest het meisje namelijk door nauwe doorgangen kruipen of bovenop de stapels met zakken graan zijn om de ratten en muizen te vangen. Ze wist echter maar al te goed dat ze, ook al was ze buiten bereik van hun handen, hun wapens haar altijd wel zouden vinden.

Hoewel vandaag de werkdag hetzelfde was begonnen als alle andere werkdagen kon ze aan haar omgeving merken dat vandaag anders was. De aanwezige Vredesbewakers waren meer opgewonden dan normaal en spraken elkaar aan zodra ze elkaar in het oog kregen. Hoewel ze er zelf niet veel aandacht aan had besteed wist Aisyah inmiddels wel waarom ze allemaal zo opgewonden waren; vandaag zou de eerste dag van de Hongerspelen van dit jaar van start gaan. Hier moesten ze echter nog een paar uur op wachten, aangezien ze in het Capitool echt niet al om vijf uur in de ochtend zouden starten met de Spelen en dus moesten de bewakers het doen met opgewonden met elkaar speculeren over wie er zou winnen en wie er als eerste dood zou gaan. Velen van de bewakers hadden zelfs weddenschappen lopen op wie als eerste dood zou gaan, op welke manier en hoever de Tributen van District 12 het zouden schoppen. Ze leken niet echt optimistisch over de kansen van Davi en Gwen, iets wat Aisyah zeer onterecht vond, aangezien de zussen van beide Tributen het zelf ontzettend ver hadden geschopt tijdens de Spelen van Vorig jaar en twee jaar geleden. Wat een familielid echter had gepresteerd hoefde natuurlijk nog niet meteen te betekenen dat jij net zo geweldig zou zijn, maar dat ter zijde.

Aisyah had er al een paar uur werken op zitten toen de Spelen echt van start gingen. Gezeten bovenop een hoge stapel zakken gevuld met graan keek het meisje neer op een redelijk grote tv die voor de Vredesbewakers en het aanwezige personeel was neergezet zodat ze de Spelen konden volgen. Hoewel de tv groot te noemen was in vergelijking met het kleine toestel dat ze bij Aisyah thuis hadden, was het kleiner dan de gemiddelde tv ergens anders. Toch was het beeld goed genoeg voor het meisje om vanaf deze afstand toe te kijken. Ieders ogen waren gericht op het scherm, zelfs die van de bewakers die haar in de gaten hoorden te houden. Haar puntige stok lag naast haar en ze bedacht zich hoe gemakkelijk het zou zijn om vanaf daar haar "speer" in de nek van één van de bewakers te werpen. Ze wist echter ook wel dat dit geen verstandige zet zou zijn, omdat ze die actie sowieso met haar leven zou moeten bekopen. Nee, Aisyah was nog niet van plan om te sterven en dus nam ze van dat moment gebruik om even te rusten. Ze was de hele ochtend al druk in de weer geweest met het opsporen van een nest jonge muizen en hoewel ze vermoedde dat er nog één of twee rond liepen, het feit dat de Vredesbewakers haar niet op zaten te jutten gaf haar even een moment van rust. Ze trok haar rechterbeen omhoog en legde haar kin op haar knie terwijl op de tv beelden van de arena vertoond werden. Het was een omgeving met veel natuur, maar ook met dieren. Hoewel de roze vogels die te zien waren rustig leken wist zelf Aisyah al dat je niks in de arena kon vertrouwen.

Langzaam aan werd er meer getoond en kwam ook de hoorn in beeld, gelegen op een gigantisch beeld van een dier dat Aisyah niet kende. Het beeld zelf zag er echter glad uit, zeker met de regen die er zachtjes op neer daalde. Dat zou een gevaarlijke klim worden, zelfs voor de mensen die gewend waren te klimmen. Al gauw waren alle Tributen "boven water" en werden ze per groep in beeld gebracht. Aisyah liet haar blik over de verschillende deelnemers glijden. De afgelopen dagen had ze niet veel aandacht besteed aan alle Tributen die samen met Davi en Gwendolyne in de arena gedumpt zouden woorden. Sommigen zagen er gespannen uit, anderen vastberaden. Wie zou er vandoor gaan en wie zou zich meteen in het gevecht werpen? Aisyah wilde hier net over gaan speculeren toen er al iemand in actie kwam; één van de meisjes die net in beeld werd gebracht ging er vandoor. Nou ja, ging, ze deed een poging. Een poging die meteen hard, zeer hard, werd afgestraft. Aisyah keek geschrokken naar de tv waarop te zien was hoe het meisje, dat nooit veel ouder had kunnen zijn dan zijzelf, aan stukken werd geblazen. Asfalt en ledematen vlogen in het rond en het meisje legde geschokt haar hand over haar mond. Beneden haar joelden de Vredesbewakers om de eerste dode; geen van hen had gewed dat er iemand al voor het startsein zou overlijden. De shock was duidelijk te zien op de gezichten van de Tributen die getuigen waren geweest van het drama; met name een blonde jongen zag eruit alsof hij zo kon gaan janken en ook Davi had de pech dat hij hier vlak naast had gestaan.

Aisyah hoopte maar dat haar Districtgenoot zich wist te herstellen nog voor de teller op nul stond. Daar leek het wel op, want zodra het startsein werd gegeven ging de jongen in de richting van een voorwerp bij hem in de buurt. Aisyah keek gespannen toe terwijl te zien was hoe de blonde jongen die aan de andere kant van het opgeblazen meisje had gestaan op ramkoers lag met Davi. Gwen had ondertussen de jongen die naast haar had gestaan op sleeptouw en ze waren onderweg om het beeld heen. Via de staart en één van de voorpoten gingen inmiddels een aantal Tributen omhoog terwijl anderen er meteen vandoor gingen; op één van de voorpoten was al een gevecht uitgebroken en beneden joelden de Vredesbewakers enthousiast tegen de tv. Even sloot de zwartharige haar ogen, waarna ze achteruit schoof en opstond. Ze wilde hier niet verder naar kijken, of eigenlijk wilde ze er vooral niet meer naar luisteren. Zo enthousiast als die bewakers deden over de Spelen, dat was gewoon niet menselijk. Nee, ze ging hier niet langer bij zijn. Ze zou gewoon aan het werk gaan en doen alsof dit gewoon een normale dag was. Dat was het beste.

Langzaam en alert sloop Aisyah over de opgestapelde pakken graan heen. Haar ogen gleden van links naar rechts, zoekend naar de tekenen van muizen; keutels, gaatjes in zakken of de muizen zelf. Haar stok hield ze losjes in haar handen. Zolang ze geen muizen zag, hoefde ze het ding immers ook niet overdreven stevig vast te houden. Hoewel ze nu verder van de tv en de bewakers vandaan was, kon ze hen nog altijd horen. Het meisje deed uiteraard haar best het te negeren, maar haar gehoor was te goed om het níet te horen. Het was wel duidelijk dat het spannend was op de tv. Plots bedacht ze zich hoe gemakkelijk het nu wel niet moest zijn om weg te glippen en haar stok mee te nemen. Het puntige voorwerp moest ze altijd op haar werk laten liggen en mocht ze onder geen enkele voorwaarde meenemen naar buiten, maar als ze toch niet aan het opletten waren... 'Hé jij daar!' Aisyah schrok zich een hoedje en sprong bijna met haar hoofd tegen het plafond. Ze draaide zich om, maar zag eerst niemand en dus liep ze een paar passen richting de andere rand van de pakken. Beneden stond een vredesbewaker naar haar omhoog te kijken, een geweer in zijn handen. 'Wat ben je daar aan het doen?' vroeg de man op scherpe toon en Aisyah trok even haar wenkbrauw op. Gelukkig was ze te ver weg van de man zodat hij het niet kon zien, want anders had hij haar waarschijnlijk nog een mep verkocht ook. 'Ik ben aan het werk,' antwoordde Aisyah, toch wat op haar hoede. Waarom vroeg die man dit? Ze werkte hier al meerdere jaren en dat wist hij! 'Waarom kijk je niet naar de openingsdag van de Spelen?' De stem van de man was bruusk en even fronste het meisje haar voorhoofd. Had haar zus niet ooit aan haar verteld dat het kijken van de Spelen verplicht was voor alle inwoners van de Districten? Maar hoe zat het dan met je werk? Liet je dat dan gewoon liggen? Maar dan kregen ze niet betaald!

Aisyah opende haar mond, sloot hem weer en opende hem toen nogmaals. 'Maar mijn werk dan? Hoe kan ik nou muizen vangen als ik naar de tv kijk?' Vergiste ze zich nou, of hoorde ze hem grinniken daar binnenin die helm? 'Als je nu geen muizen ziet, dan zul je die de rest van de dag ook niet zien. Hup, terug naar de tv jij.' De zwartharige besloot er verder niet tegenin te gaan; de man was gewapend en zij had enkel haar stok om haarzelf te verdedigen. Een puntige stok versus een stevig harnas en een geweer. Zelfs de jonge Aisyah kon zien dat ze dat niet kon winnen. En dus liep ze over de pakken graan weer terug naar het plekje waar ze even daarvoor had gezeten. De bewaker volgde haar meters lager over de grond en voegde zich bij zijn collega's terwijl Aisyah weer op de rand ging zitten, haar benen en blote voeten liet ze over de rand bungelen. Ze was net op tijd om te zien hoe het eerste gevecht ten einde kwam; een jongen schopte een andere jongen dood en dat was dat. Bij de schoppende jongen was ook een meisje, maar afgezien van het feit dat ze een bebloede schaar in haar handen had, was er verder geen teken van meevechten in haar. Stilzwijgend keek Aisyah toe terwijl het kanon afging en de bewakers beneden de eerste weddenschappen uitwisselden. Er was immers gewed wie de eerste dode zou worden en hoewel ze geen rekening hadden gehouden met het meisje dat zichzelf op had laten blazen, had waarschijnlijk ook niemand gedacht dat deze jongen zo vroeg al uitgeschakeld zou worden. 'Ik had echt gedacht dat Geronimo deze zou winnen,' hoorde ze één van de mannen beneden zeggen. 'Hij had veel meer kracht in zich dan die Blitz-jongen.' Een collega sprak hem tegen. 'Ja, maar brute kracht is ook niet alles. Die twee van 3 hebben het gewoon slim gespeeld samen.' Het verbaasde Aisyah enigszins, maar ze moest de man wel gelijk geven. Het was slim geweest om samen tegen een sterke tegenstander te vechten en hoewel de jongen uit 3 niet bepaald zwak over was gekomen, die Geronimo was gewoon een tank geweest.

Na het gevecht bij de hoorn liet de tv beelden zien van de Tributen die zich over de arena hadden verspreid. Ze zag bondgenootschappen, sommigen behoorlijk groot met wel vier of vijf mensen, en anderen klein. Hier en daar zag ze tweetallen, maar toch ook een heleboel mensen die alleen waren vertrokken. Beneden werd alweer gespeculeerd over wie er als tweede zou sterven en Aisyah rolde met haar ogen. Alsof ze aan het wedden waren op een sportwedstrijd ofzo. Zelf had ze meer aandacht voor de Arena waar de Tributen dit jaar in zaten, want nu iedereen aan de wandel was kregen ze nog meer van de omgeving te zien. Er waren behoorlijk wat dieren die de revue passeerden, allemaal in kooien, maar zonder een zichtbaar slot. Sommige dieren zagen er schattig uit of grappig, anderen ronduit gevaarlijk. Vogels met verschillende kleuren en enorme, uit de kluiten gewassen katten. Aisyah keek toe hoe een jong meisje het gestoorde idee op haar hals haalde om een hok met een paar van die grote katten in te gaan. Ze keek toe hoe het meisje een stukje door het hok ging, maar niet werd aangevallen. Hmm, dat bood mogelijkheden. Als het aan haar had gelegen had ze op dat moment een mooie, hoge boom uitgekozen daar in dat hok en was ze daar gaan zitten. Uit het zicht en bewaakt door die grote katten. Knappe Tribuut die haar dan kwam aanvallen. Maar ja, dat zou zij hebben gedaan als ze in de Spelen was beland. Ze was echter nog te jong om gekozen te worden (gelukkig). Nee, pas over twee jaar zou ze voor het eerst mee moeten doen aan de Boete. Het idee alleen al bezorgde haar de rillingen.

De minuten kropen voorbij en de Tributen bewogen zich verder door de arena. Sommigen sloten bondgenootschappen, anderen hielden zich goed schuil. Verschillende groepen ging de gebouwen binnen die in de Arena stonden en Aisyah schrok zich een hoedje toen het bondgenootschap van vijf het grote gebouw verder binnen drong en er opeens een alarm af leek te gaan. Het geluid was behoorlijk vervelend, al was het vanuit de tv natuurlijk meer gedempt dan voor de Tributen die er middenin zaten. Gwen en Davi waren twee van de Tributen die bij dit gezelschap waren en iedereen keek toe hoe ze zich verder door het gebouw bewogen, dieren leken te spotten en water gingen drinken. Tot nu toe leken Davi en Gwen het er goed vanaf te brengen, maar hoe lang zou dat nog zo blijven?

---Timeskip naar dag 4 #nietomdattmoetmaaromdattkan---

De afgelopen dagen had de tv nog altijd dag in dag uit aangestaan tijdens het werken. Aisyah werd haast gedwongen om te kijken wanneer er geen muizen of ratten te vinden waren, maar kreeg wel weer op haar kop op het moment dat de kleine beesten wel werden gevonden en zij niet aan het werk was. Het meisje wist wel beter dan er tegenin te gaan, maar in haar hoofd liep ze toch flink te mopperen op die kerels die maar niet leken te weten wat ze nou wilden. Wilden ze nou dat ze haar werk deed of dat ze de Spelen keek? Op zich viel er niet veel boeiends te zien in de Spelen, wanneer het om de tributen van District 11 ging. Davi en Gwendolyne hielden zich met hun drie bondgenoten behoorlijk schuil, wat hen ondanks dat toch wat sponsoringen opleverde. Hier op Aisyah haar werk werd er voornamelijk op het tweetal en diens passieve houding gemopperd. 'Waarom vermoorden ze dat kleine meisje niet dat bij hen hangt!' was één van de vele vragen die werd gesteld onder de kijkers. Aisyah zelf vond dat Davi en Gwen voor een slimme strategie hadden gekozen; groot bondgenootschap verzamelen en je dan koest houden. Op die manier overleefde je het sowieso langer dan de éénlingen of de tweetallen. Het enige probleem was wel dat, wanneer je uiteindelijk met alleen je grote bondgenootschap over bleef, uit elkaar gaan een stuk moeilijker was. Of juist niet. Onwillekeurig had Aisyah soms wel eens na zitten denken over wat ze zelf zou doen als ze in de Spelen terecht zou komen. Waarschijnlijk zorgen dat ze een speer had en zich ergens hoog verstoppen zodat ze anderen kon belagen. Ze was echter klein, wat alweer een groot nadeel was, zeker als ze tegen grotere en sterkere mensen zou moeten. Gelukkig duurde het nog twee jaar voordat ze in aanmerking zou komen voor de Spelen. Wie weet hoeveel ze zou groeien in de komende twee jaar! Of niet...

Rond het begin van dag vier kwam er eindelijk wat actie in het bondgenootschap van District 11, al was het niet helemaal de actie die ze hadden verwacht. In de nacht waren de hokken van de dieren open gezet en hoewel het tweetal uit 3 een aantal van de hokken (waaronder die van de leeuwen) had gesloten, was er toch een leeuwin ontsnapt. Deze had besloten dat een groepje van vijf kinderen perfect waren als prooi. Aisyah keek geïntrigeerd toe hoe de leeuwin zich op Davi gooide. De jongen kreeg bijval van de andere jongen in het bondgenootschap. Ook de meiden probeerden te helpen (zonder al teveel succes), waarna het gevecht al gauw minder ging voor Marco. Davi en de anderen hadden geluk dat het lukte om de leeuwin te doden en dat Marco het enige dodelijke slachtoffer was van de ontmoeting. Voor hetzelfde geld had het dier hen allemaal verwond. Na de dood van Marco keerde de rust weder in de groep, al was de stemming duidelijk dieper gezonken. 'Als Davi slim is dumpt ie die nutteloze meiden,' hoorde ze één van de vredesbewakers zeggen, waarop verschillenden instemmend mompelden tot een ander er tegenin bracht dat hij het alleen niet tegen de andere tweetallen ging redden. Dat was zeker waar, maar Davi was de enige die nog een beetje leek te kunnen vechten, ook al wilde hij dat niet. De drie meiden zouden dan enkel een blok aan zijn been zijn toch? Aisyah besloot dat het interessante deel voor District 11 nu wel weer voorbij was en ging terug aan haar werk.

OOC: Gawd, what to do with you :E