De jongen had een kap opgezet en liep via de wegen die niet zo druk waren. Hij en zijn broer Toby gingen niet vaak van elkaar weg, behalve als ze iets uitgehaald hadden en moesten splitsen. Ze hadden net een man - die alleen stond bij het fruitgedeelte op de markt - voor de gek gehouden omdat ze zoals altijd hetzelfde droegen. Ze hadden zin in die appels dus waarom niet? Aron had de eigenaar even weggelokt en toen heeft Toby ene paar appels genomen en ze ergens verstopt. Daarna hebben ze de eigenaar in de war gebracht door dat ze zo veel op elkaar lijken en hij gek dacht te worden. Dat heb je als je niet zo vaak naar buiten komt in district 3. Veel mensen die dat wel deden en hier langer woonden dan vandaag kende hen wel. Dat krijg je als de tweeling broertjes van ‘de duivel.’ Aron vond de bijnaam maar belachelijk.
Flaire was een van de enige interessante mensen hier in district 3. De anderen konden zelfs niet tegen een klein geintje of waren de hele tijd aan het huilen omdat ze bang waren familie te verliezen aan de spelen.  Daarom waren Toby en Aron bijna altijd samen, dan hadden ze tenminste nog iets te doen. En na twaalf jaar samen opgegroeid te zijn ben je aan elkaar gewend geworden. Het zou moeilijk zijn als Aron of Toby in de spelen moesten. Samen is hen kracht geweldig. Maar alleen… Alles van de twee jongens waren op elkaar gebaseerd. Zolang ze in district 3 waren zou alles nog glad gaan lopen en hun naam zat er maar een keer in. Dus het was niet dat ze zich zorgen maakte. Eigenlijk deden ze dan bijna nooit. Waarom wel?

Toby en Aron hadden de verlaten fabriek geclaimd als hun basis omdat er bijna geen mensen kwamen. De laatste tijd eigenlijk enkel de twee jongens. En dat was handig want zo konden ze altijd hun plannetjes in het geheim smeden. Maar eigenlijk, vooral bij die dingen als de markt, wisten ze al wat ze beiden wouden. Bij die appels hadden ze namelijk niks afgesproken maar gebeurde het gewoon. En dat is waarschijnlijk een van de leukste dingen aan een tweelingbroer hebben. Ze wisten heel vaak van elkaar wat ze dachten. Maar voor belangrijkere dingen spraken ze wel eerst af. Zoals ze eerst van plan waren voor ze het fruit zagen liggen. Ze wouden hun zus vinden. Niet Precilla, die zat gewoon bij een andere familie en daarvan wisten ze. Het was ook niet dat Precilla veel voor het te betekenen had. Zij vond de 12jarige duiveltjes maar irritant. Maar Flaire was nooit geadopteerd geweest naar Aron en Toby hen geweten. Het laatste weeshuis waar ze samen inzaten was ook afgebrand.
Flaire was voor de twee jongens verborgen gehouden omdat ze… Aron weet het eigenlijk nog steeds niet echt. En hij wist ook niet echt waarom ze Lucifer of Duivel genoemd werd. De meeste die dat zeiden hebben haar nog niet eens gezien, hoe kun je ze dan al veroordelen? De tweeling broertjes mochten haar eigenlijk niet meer zien, ze moesten haar met rust laten, ze was zeg maar uit de familie. Maar als je de jongens zelfs maar een beetje kende wist je dat ze juist het tegenovergestelde deden, zoals bij elke regel die voor hen werd opgedragen. Aron had eigenlijk nooit echt geluisterd naar zijn weesouders, ze waren oud en verveld met hun kleine regeltjes. Alhoewel Amanda wel aardig kon zijn. Hun weesvader, Peter daarin tegen… Hij was verslaafd aan regels geworden door zijn leeftijd. Aron en Toby vonden hem gewoon een oud mannetje dat zich hen vader noemde omdat ze zelf geen kinderen konden krijgen. Peter was ook niet echt een perfecte vader, hij was streng en dat was nutteloos bij deze twee. Na zoveel jaar waren ze sterker en roekelozer geworden. Maar altijd kwamen ze vanonder de straf uit.

De fabriek kwam in zicht en Aron zette zijn kap af. De mensen waren een tijdje geleden al verder gegaan met de weg, terwijl Aron een verlaten zandpadje was ingegaan. Hier was hij dus helemaal alleen. Aron stapte iets sneller en kwam aan de deur van de fabriek. Hij kraakte toen hij hem opendeed, maar dat was normaal voor Aron. Hij liep naar een van de oude houten tafeltjes en ging erop zitten met zijn ogen richting de deur. Toby zou elk moment moeten binnenkomen met de appels die hij had meegenomen. Dit was een van de enige tafeltjes die de twee jongens nog zou houden. De meeste hadden rotte posten of iets anders misten. Er waren ook al een stuk of 3 kapot gegaan. Het gekraak liet Aron opkijken en hij glimlachte schuin naar iemand die net zijn spiegelbeeld kon zijn. “Hier die appel!” riep hij terwijl hij zijn handen in de lucht gooide.

Jolene was op weg naar huis. Ze had vanochtend als schoonmaakster in de fabriek gewerkt, maar vanmiddag was ze vrij. Haar normaal gesproken lichte pas had plaatsgemaakt voor een wat sneller drafje, want er hing een dreigende lucht en ze had geen zin om doorweekt te raken. Bovendien had ze honger en ze wist dat er thuis een maaltijd op haar wachtte. Een karig maaltijd, dat wel, maar het was in ieder geval eten en ze wist dat haar moeder haar het leeuwendeel zou geven – en wie was Jolene om daar nee tegen te zeggen?

Ze wist maar met moeite een glimlach op te zetten wanneer ze mensen tegenkwam. ‘Goedemiddag!’ groette ze dan, maar het klonk niet zo vrolijk en oprecht als normaal. Ach, de meeste mensen zouden wel snappen dat ze haast had en dat ze niet áltijd haar façade van lieflijkheid op kon houden. Niet dat zij hoorden te weten dat het een façade was... maar dan nog zouden ze wel begrijpen dat ze naar huis wilde. Ze zag er daarnaast ook wel een beetje moe uit, wat dus kwam omdat ze de hele ochtend had staan schoonmaken. Bezemen, ramen lappen, zemen, stoffen, papier prikken... ze had vanochtend al vroeg op gemoeten. Haar moeder was gelijk met haar opgestaan, ondanks dat ze eigenlijk een vrije dag had omdat ze ziek was. Ze wilde zich er echter van verzekeren dat Jolene wel goed zou ontbijten voordat ze aan het werk moest.

Jolene vroeg zich af of ze vandaag misschien ook weer een keer zouden oefenen met messenwerpen. Het was al een tijdje geleden dat ze samen met haar moeder keukenmessen en schilmesjes door het huis had staan werpen, ondanks dat ze daar in de dagen na de opstand heel fanatiek mee bezig waren geweest. Ze vond het leuk, dat messenwerpen, veel leuker dan het lieve popje spelen dat ze hier op straat moest doen. Het messenwerpen gaf haar tenminste het gevoel dat ze zichzelf kon verdedigen, dat ze niet per se de hulp van anderen nodig had.

Jolene begon net te fantaseren hoe ze Flaire en Vixen ombracht met het enige scherpe en mooi vormgegeven mes dat ze thuis hadden, toen ze uit haar gedachten werd gehaald door het horen van een naam: ‘...die iets meer weet over Flaire,’ klonk het. Jolene stopte meteen met lopen en keek naar de jongen die het had gezegd. Daarvoor moest ze een heel eind omhoog kijken, want hij was zeker twee koppen groter dan zij.
Voordat ze het zelf doorhad, zei ze hardop: ‘Ik ken Flaire!’ Haar groene ogen keken geïnteresseerd naar de twee jongens. ‘Ik ben goed bevriend met haar.’ Nou ja, ongeveer dan.
Haar hongerige maag en haar sippe gevoel waren in ieder geval verdwenen, want misschien had zij wel de informatie waar deze jongens op uit waren. Snel bedacht ze de prijs die ze daarvoor kon vragen. Eten? Geld? Wapens? Informatie? Of een belofte dat ze haar nooit kwaad zouden doen? Wat had ze het meeste nodig? ‘Ik weet bijvoorbeeld waar ze woont,’ vervolgde ze. Er verscheen een glimlach op haar gezicht. ‘Maar dat kan ik jullie natuurlijk niet vertellen, dat is geheim.’

Zijn broer staarde nergens speciaal naar terwijl hij sprak, “Ik denk dat het zijn eerste keer was. Ik kan me nier herinneren dat deze appels al eerder op de markt hebben gestaan. Ik denk echter dat hij ons nu niet meer zo snel zal vergeten, tenzij zijn geheugen een zeef is.” Aron grinnikte even en antwoordde met een grijns op zijn gezicht “Of hij verklaard zichzelf als gek omdat hij dubbel zag.” De meesten dachten toch zo na de tweeling te ontmoette op deze manier. Maar na wat rondvragen zullen ze direct door hebben dat het de Blitz broertjes waren.
“Ha echt niet. Ik heb echt geen zin in Precilla nu,” onderbrak zijn broer Aron maar hij bleef praten. “De Vredesbewakers? O die weten vast wel iets, maar die gaan ons niks vertellen. Al denk ik wel dat iemand weet waar ze is. Dat moet haast wel. Ik snap alleen niet waarom niemand het ons wil vertellen. Ik denk niet dat ze haar nog weer in een weeshuis willen hebben, aangezien de laatste drie waar ze in zat in vlammen opgingen, wat volgens mij alleen maar toeval is, maar je weet hoe bang iedereen hier is. Geadopteerd.. Kan.” Ze waren allebei verschrikkelijk geërgerd doordat ze niks wisten. Maar ze moet er ergens toch zijn? Maar als ze bij een familie zat werd het moeilijk… Ze konden niet elke familie afgaan en naar Flaire vragen. “Een weeshuis dus niet… Maar wat blijft er dan nog over na een familie? Als ze geadopteerd is word het belachelijk ingewikkeld haar te vinden…”Aron staarde voor zich uit. Waarom hield iedereen het verborgen? Het was toch gewoon zijn grote zus… Wat is daar nou gevaarlijk aan? Ze hadden het recht om te veten waar ze verstopt zat maar in district 3 is echt niks rechtvaardig.

Toby gooide ook zijn appel weg. Wat er dan nog over van was en sprak “Laten we de straat op gaan en kijken of iemand weet waar Flaire woont,” zijn broer stopte even om de appels in zijn voorzal van zijn trui te verstoppen. “Wie weet hebben we mazzel en komen we iemand tegen die ons wél wat meer wil vertellen.” Terwijl Toby alles na keek liep Aron al naar de deur om zijn voorstel goed te keuren. “Hopelijk houden we het droog. Ik heb echt geen zin om in de regen over straat te zwerven.” Aron grijnsde en deed zijn kap op terwijl Toby hetzelfde deed en door de open deur vertrok. Aron volgde zijn voorbeeld en de weg die hij had genomen. Die was sneller maar daarvoor moest je ook over hekken klimmen. De jongens waren het wel gewoon en deden het zonder enige moeite. Meestal pakte ze ook deze weg maar je kon ook die van het zandweggetje pakken. Alhoewel je dan een groot deel aan het omlopen was. “Ik weet zeker dat er wel iemand hier in de buurt is die iets meer weet over Flaire,” zei Toby terwijl hij even richting Aron staarde. Aron nam een paar snellere stappen tot hij naast zijn broer stond en was net van plan om te antwoordden toen er een stemmetje klonk “Ik ken Flaire!” Aron keek naast zich en moest zijn hoofd een beetje buigen voor hij het meisje vond die deze woorden had gesproken. Een klein meisje van hooguit 12 begon weer te praten, “Ik ben goed bevriend met haar.’ Aron zijn blik werd al wat meer geïnteresseerd. “Van waar ken je haar?” vroeg Aron zonder zich voor te stellen of te wachten op zijn broer zijn gedachten.

“Ik weet bijvoorbeeld waar ze woont, maar dat kan ik jullie natuurlijk niet vertellen, dat is geheim.” Zei het meisje met een glimlach. Aron grijnsde even, het meisje was duidelijk op iets uit. Dat deed Aron denken aan zichzelf en zijn broer. ‘Iets voor jou, iets voor mij. Wie heeft er liefdadigheid nodig?’ Was Aron zijn gedachten altijd al geweest van kleins af aan. “En wat precies heb je nodig om te zorgen dat het geen geheim meer is?” Aron had een twinkel in zijn ogen. Hij trok zijn blik ook even weg van het meisje om rond te kijken. Hij was niet van plan om iets van veel belang weg te geven dus hij zou doen alsof er wel meer mensen waren waar ze het aan konden vragen. Dan zou het niet van zo’n groot belang zijn of dit meisje het antwoord gaf of iemand anders. Alhoewel Aron twijfelde of de ouderen iets tegen ze gaan zeggen. Blitz was gekend bij de ouderen en iedereen verborg zijn zus voor hem. Enkel als de jongens ze een kans op beter leven konden geven, zouden ze zwijgen tot hun graf. Dat werd duidelijk na al die tijd. Maar dit jonge meisje leek er niks van door te hebben. Ze herkende de tweeling misschien niet of ze wist helemaal niks van de tweeling.

De ene jongen die op de andere jongen leek, vroeg haar waarvan ze Flaire kende. Nou, dat antwoord was simpel, maar als ze dat ging vertellen, verklapte ze gelijk waar Flaire woonde en dát was natuurlijk niet de bedoeling. Het gesticht. Daar kende ze Lucifer van. En ze wist welk gesticht het was omdat ze daar op goed geluk binnen was gelopen. En omdat ze een beetje rond had gevraagd om informatie over het vuurkind. Gelukkig waren mensen bij haar veel meer bereid om antwoord te geven, omdat ze klein, lief en onschuldig was. Maar deze jongens kregen het dus niet zomaar te horen. Daarom maakte ze ook duidelijk dat het gegeven waar Flaire woonde een geheim was.

‘En wat precies heb je nodig om te zorgen dat het geen geheim meer is?’ vroeg de jongen. Hij leek het wel amusant te vinden dat ze om een wederdienst vroeg. Haar hersenen werkten koortsachtig, want ze wist niet echt wat ze nodig had. Vrijheid. Veiligheid. Geborgenheid. ‘Ik wil...’ ze zweeg, want ze wide wel de goede keuze maken. ‘Jullie moeten me beloven dat jullie het altijd voor me zullen opnemen als ik in de problemen zit....’ ze zweeg weer, speciaal voor het dramatische effect. ‘Zélfs als jullie daardoor in de problemen komen. Of in de gevangenis. Of zweepslagen krijgen.’ Ze keek de tweeling gespannen aan. Zouden ze het beloven? ‘Zweer het,’ voegde ze voor de zekerheid nog toe. ‘Op jullie familie. Met bloed.’ Ze keek ze uitdagend aan. Hoe graag wilden ze weten waar Lucifer woonde?