Het doorhalen van de nachten hiervoor had Caleb geen goed gedaan. Uit angst was hij meerdere keren 's nachts uit huis geslopen met een paar bijlen, om zijn gemoederen tot rust te laten komen door het proberen te oefenen voor de Spelen. De dag van de Boete was nog maar paar dagen verderop geweest en Caleb werd de hele nacht door geplaagd door vreselijke nachtmerries, waar Lynn en hij allebei tributen waren en ze elkaar uiteindelijk af moesten slachten terwijl het hele district over hen aan het oordelen was. Iedereen stond achter Lynn, niemand achter Caleb. Ze kreeg sponsors en had daardoor grote voordelen tegenover de uitgehongerde Caleb. Ze was veranderd in een moordmachine en er was niks meer over van dat lieve meisje dat Caleb had gedwongen zijn ogen dicht te doen en heel stil te staan in het bos. Het was niet meer dat meisje dat hem toen had gekust en daarna snel weg moest omdat haar broer hem riep. Het meisje wat hij had gered van Dyson Green, iemand met dezelfde achternaam maar zonder enige bloedband gelukkig, was heel ver weg.

Dit resulteerde in een oververmoeide Caleb en dat was niet zo'n strak idee als je binnen twee weken met 23 moordlustige andere kinderen in een Arena liep, waar er maar één uit zou komen. Hij spendeerde zowel zijn dagen als nachten in het bos. Hij sleurde zijn broers mee en verplichtte hen om al hun tijd met hem te spenderen als ze tijd hadden. Zo niet, dan moesten ze dat maar maken. Johnny en Nigel wisten allebei hoe bang Caleb was en vonden het niet meer dan normaal om hun broertje te helpen. Nigel, die normaal afstand van alles en iedereen probeerde te houden na het verlies van zijn beste vriend in de Opstand, gooide zijn principe opzij en probeerde alles in die laatste week voor de Boete in te halen. Dat lukte hem erg goed. De drie broers waren overdag en 's avonds onafscheidelijk, maar 's nachts was Caleb alleen en durfde hij niet meer te slapen.

De avond voor de Boete had Caleb het niet meer. Hij kreeg geen lucht meer en vluchtte zijn bed uit, vluchtte naar het bos. Hij zou Lynn die ochtend nog zien, gelukwensen, misschien wel een laatste kus geven afhankelijk van de procedure na de Boete. Caleb was niet eens zeker of ze wel zijn vriendinnetje was. Hij vond van wel en besloot een klein poppetje uit hout te snijden zodat ze, wat er ook zou gebeuren, aan hem kon blijven denken. Hij liep diep het bos in en op de automatische piloot liep hij naar de plek waar Lynn hem voor het eerst had gekust. Het kostte hem een kwartier om daar te komen, maar zelfs in het donker was de grote boom die onder de sneeën leek te ziten niet te missen. Hij liep erheen en kapte met een bijl een stuk hout uit de boom. Daarna ging hij op de grond zitten en begon hij met een mesje hout weg te snijden. Hij was er niet zo goed in. Caleb had zijn grove motoriek altijd belangrijker gevonden dan zijn fijne motoriek en het was op momenten als deze dat hij zou wensen dat hij iets preciezer was. Dat zou zijn leven nog wel eens kunnen redden namelijk. Het proberen te knopen van strikken en vallen, vond hij ook altijd erg lastig. Het ging hem wel ietsjes beter af, maar nog altijd was hij er geen held in. Het was tenminste iets. Al tijden was hij bezig met alles wat hem kon helpen te overleven, mocht er een nieuwe oorlog uitbreken, of, in dit geval, de Spelen. Het hield hem op de been en maakte hem tegelijkertijd helemaal kapot, maar zo was het de laatste jaren van zijn leven geweest. De Opstand was niet goed geweest voor District 7. Hij wist niet hoe het met de andere districten zat, maar zij hadden erg geleden. Het kon vast erger. District 13 was volledig van zowel de kaart als de aardbodem geveegd.

Hij herinnerde zich dat hij richting het huis van Lynn was gelopen met een klein, houten poppetje in zijn hand, maar hij wist niet hoe hij bij de waterput was gekomen waar hij tegenaan in slaap was gevallen. Hij werd wakkergemaakt door een klein meisje dat tegen zijn knie duwde. Caleb lag onderuitgezakt tegen de waterput, in de meest ongemakkelijke houding ooit. Hij opende zijn ogen en ging met een kreun recht zitten. Dit was niet het meest strakke plan ooit. Hoe kwam hij hier? Waar was hij? De zon was al op en de mensen waren al bezig met zichzelf voor te bereiden op de dag des oordeels. Hij hoorde kinderen huilen, boze ouders schreeuwen. Leeftijdsgenoten liepen al in nette kleren en toen hij dat zag, bedacht hij zich dat hij heel snel naar Lynn moest. Hij sprintte naar haar huisje, wat gelukkig niet ver weg was, klopte aan en vergat voor een seconde dat Lynn niet de enige was die wel eens open zou kunnen doen. Een beetje verbaasd keek Caleb naar de grote man die voor zijn neus stond, en toen er een brute 'wat moet je?' Caleb knipperde snel met zijn ogen. Ze hadden nog geen kennis gemaakt, daar was immers nog álle tijd voor, dus Caleb was voor de man een onbekende. Hij viste het poppetje uit zijn zak en gaf het aan de man.
'Wilt u dit alstublieft aan Lynn geven?' De man keek hem wantrouwig aan en knikte toen nors.
'Bedankt,' zei Caleb, 'veel sterkte vandaag.' Weer knikte de man. Blijkbaar was hij iemand van weinig woorden, iets wat Caleb alleen maar bewonderde. Hij had een hekel aan mensen die vijf kwartier in twee minuten probeerden te praten met een snelheid waar de Capitooltreinen jaloers op zouden zijn. Dat moest ook wel, want twee minuten was heel weinig als je daar vijf kwartier in wilde proppen.

Nu haastte Caleb zich naar huis. Hij kreeg een uitbrander van zijn moeder omdat hij de hele nacht weg was geweest, maar echt boos zijn kon ze niet. Het was stil, doodstil toen Caleb zich waste in de badkamer. Hij waste het stof van zijn lichaam en trok een schoon, lichtblauw overhemd en een donkerblauwe spijkerbroek aan. Geen houthakkerskleding. Geen riem waar zijn bijlen in zouden kunnen. Hij zou willen dat die aanmocht, maar die zou hem toch worden afgepakt als een Vredebewaker 'm zou zien. Uiteindelijk was het dan toch tijd om te gaan. De kans dat hij zou worden gekozen was klein en datzelfde gold voor Lynn. Hij had het minimum aantal bonnen voor zijn leeftijd, dus de kansen waren daadwerkelijk in zijn voordeel. Hij knuffelde en kuste iedereen gedag, maar had nog het meeste moeite met het loslaten van zijn broers. Hun band was enorm versterkt en het deed Caleb pijn als hij bedacht dat er een kans bestond dat hij ze nooit meer zou zien.

Uiteindelijk was het tijd om te gaan. Hij hoopte dat Madelynn het poppetje had gekregen. Hij hoopte nog sterker dat zij niet in de Spelen zou komen. Als dat zo zou zijn, zou hij hopen dat hij er ook bij zou zitten, om haar te beschermen. Dat hield echter ook in dat één van hen er nooit levend uit zou kunnen komen en Caleb zou nooit in staat zijn haar te vermoorden. Nooit. Ze was ontzettend belangrijk voor hem. Hij zou echter liever zijn leven voor haar opgeven dat toekijken hoe ze koelbloedig zou worden vermoord. Calebs ouders volgden hem gestaag naar het plein waar alles plaats zou vinden. Hij vroeg zich af of er wel genoeg plaats zou zijn, aangezien hij het plein nooit helemaal vol had gezien en het hele district nu moest komen. Er was gelukkig genoeg plaats en al snel werd hij gescheiden van zijn familie.

De momenten daarna ging heel snel. Hij kwam in zijn leeftijdscategorie te staan en zag vanaf een afstandje Lynn staan in haar groep. Zijn hart sloeg over en hij probeerde haar aandacht te trekken door haar kant op te kijken - heel effectief - maar ze zag hem niet. De burgemeester hield een preek, er was een belachelijke Capitoolpromo waar niemand ooit in zou trappen en toen kwam de grootste verrader van District 7, Dyson Green, de man waarmee hij het ongelukkige lot had zijn achternaam mee te delen, het podium oplopen om de namen van de proefkonijnen op te noemen. Als eerste was het meisje aan de beurt. Caleb kon niet eens opletten, zo hard was hij aan het hopen dat het Lynn niet zou zijn. 'Niet Lynn, alsjeblieft niet Lynn. Laat het Lynn niet zijn!' Mompelde hij keer op keer. De naam werd uit de kom gehaald, werd voorgelezen.

Het was Lynn niet. Caleb haalde opgelucht adem en keek de kant van Lynn op. Hij vind heel kort haar blik en Caleb glimlachte naar haar. Ze was veilig. Ze had minstens nog een jaar te leven. Het meisje wat wel als tribuut moest fungeren, heette Diana Ladris. Caleb kende haar niet echt, maar meende haar wel eens gezien te hebben. Werkte ze niet als een houtbewerker? Caleb voelde zich schuldig tegenover haar. Hij was namelijk blij dat zíj moest en niet Lynn. Ze waren al een stapje verder naar een lang en gelukkig leven samen. Er was nu nog maar één obstakel: de jongenstribuut.

Caleb Green

In zijn gedachten verzonken had hij bijna niet gehoord dat zijn naam werd geroepen. Hij was zo overweldigd door de overwinning van Lynn, dat het pas een paar seconden later tot hem doordrong dat zijn naam werd genoemd.

Hij moest. Hij moest. Niemand anders, nee, hij. Zijn vriendin had het gered, al wist hij niet eens of het zijn vriendin wel was. Hij zou haar nu teleurstellen. Nee, dat zou hij niet. Hij zou vechten, maar hij wist niet of hij het kon winnen. Zijn ogen werden groot van verbazing terwijl hij om zich heen keek, op zoek naar het gezicht van Lynn. Hij ving haar blik weer, en snel wierp hij haar een kushandje toe en toverde hij een glimlach op zijn gezicht. Hij zou zich niet laten kennen. Huilen kon later nog. Balen kon ook nog wel een keer. Het was nu alleen nog maar overleven.

‘Kom maar naar voren, Caleb.’
'Ja ja' gromde Caleb. Hij wierp nog een laatste blik op het mooiste meisje ter wereld alvorens hij zijn hele houding veranderde. Hij rechtte zijn rug, zette zijn meest vuile blik op en liep vol zelfvertrouwen naar het podium. Hij kon dit winnen. Hij had getraind en zo ontzettend veel geoefend dat het belachelijk zou zijn als hij géén kans zou maken. Hij maakte een kans en hij zorgde er ook voor dat dat van hem afstraalde. Zijn aura strekte zeker een paar meter naast hem uit en hij gaf Dyson de meest dodelijke blik ooit toen Caleb het podium op kwam lopen. Hij ging op de goede plek staan en streek zijn haar uit zijn ogen, om daarna ongeïnteresseerd het publiek in te kijken. Iedereen die hem kende, wist echter dat dit hem veel meer deed dan hij nu liet zien. Dit was voor de kijkers thuis. Dit was voor de mensen die hem zouden beoordelen, zouden jureren, zouden uitlachen en zouden toejuichen. Niemand wilde een zwakkeling zien, iemand die binnen drie tellen een gebroken nek zou hebben. Sterke personen waren leuker, want dan kon je een spectaculair gevecht verwachten. Dat was niet Caleb's tactiek, maar wat niet is, kan nog komen. Caleb had zowel een voordeel als een nadeel: hij had al eens een bijl nar Dyson gesmeten. Dit kon nu of in zijn voordeel werken, of in zijn nadeel, maar als hij hem vuile blikken zou blijven geven, zou het niet helpen. Caleb vond het echter Dyson's schuld dat híj hier nu stond en dat hij misschien nooit meer iemand in dit district zou zien. Door overlopers zoals hij, de schoothondjes van het Capitool, was het zo ver gekomen. Dyson trok het lootje. Dyson was de begeleider. Caleb kon alleen maar hopen dat mensen de dood van hem en Diana zouden wreken mocht dat nodig blijken te zijn. En terwijl hij zijn ogen voor de  laatste keer over het publiek liet gaan en de huilende gezichten van zijn familie zag en zijn ogen weer het mooiste meisje ter wereld vonden, voelde hij een kracht die hij nog nooit had gevoeld in zich opborrelen. Hij kon dit winnen en dat ging hij ook doen. Hij zou hier terugkomen en daarmee bedoelde hij niet in stukjes terugkomen. En ondanks dat langzaamaan de paniek toch de overhand begon te nemen, kreeg hij het voor elkaar om nog een keer naar Lynn te glimlachen, en heel zachtjes 'Ik hou van jou,' te mompelen. Niemand kon het horen, maar iedereen kon het van zijn lippen aflezen. Iedereen mocht weten dat hij zich niet zomaar zou overgeven.

Hij zou de Hongerspelen winnen.

Sorry als ik te laat ben :c

Het was nog vroeg ik de morgen. Diana had die nacht amper geslapen. De eerste zonnestralen schenen op haar gezicht. De gordijnen hadden ze tijdens de opstand omgetoverd tot dekens, en er waren nog geen nieuwe gekomen. Daarvoor hadden ze te weinig geld. Diana voelde hoe een klein handje over haar rug gleed. 'Goedemorgen Sam', sprak het meisje. Diana wist dat Sam bang was. Het kleine meisje was bang om har zus te verliezen in de eerste spelen. Maar dat was gewoon onmogelijk. Hoe kon Diana nou gekozen worden uit al die tieners op dat grote plein? En als ze werd gekozen, dan zouden die spelen toch niet zo afschuwelijk zijn? Diana had veel vragen. Hou zou de arena er uit zien? Maar nu eerst aankleden.

Moeder had een jurk op de kopt getikt.'Diana, deze is voor jou.', sprak de oververmoeide vrouw zachtjes. Diana was haar er vreselijk dankbaar voor. Waarschijnlijk was die jurk net zo duur als een week goed eten. Haar moeder had gespaard. Aandachtig bekeek ze de jurk. Diana hield opzich niet vreselijk veel van jurken, maar deze was wel heel mooi. Hij was licht groen met mooie witte linten. 'Mamma.... Hij is zo vreselijk mooi!', riep ze dankbaar. Ze rende meteen haar kamertje weer in en trok hem aan. Ze stapte weer naar haar familie en draaide een aantal rondjes. 'O Diana, wat ben je mooi!', sprak haar zusje. Met een twinkelende blik in gaar ogen pakte ze de jurk. 'Maar je wordt niet gekozen hè?', voegde het kleine meisje er aan toe. 'Natuurlijk niet!', antwoordde Diana en ze haalde haar hand door de blonde haren van haar zusje.

Dat zullen we nog wel eens zien.

Ze stonden op het plein van district zeven. Een paar honderd tieners, in de wetenschap dat er over een paar dagen twee van deze kinderen waarschijnlijk dood zouden zijn. Zenuwachtig keek ze de andere kinderen aan. Dezelfde blik was in hun ogen te lezen. De meeste kinderen kende Diana niet. Hier en daar zag ze een klasgenootje die in een poging om haar op te beuren vriendelijk zijn hand opstak. Maar de stemming bleef grimmig. Toen kwam Dyson Green aanlopen. Hij was de begeleider van district 7 of zoiets. ‘Goede- Eh- Hallo. Welkom bij de boete. Mijn naam is Dyson Green en ik ben jullie begeleider.', Sprak hij. begeleider? Waarvoor? Dacht Diana er direct achter aan. ‘Ik weet dat jullie niet langer in spanning gehouden willen worden, maar ik heb eerst een bericht van het Capitool op de schermen.’ Hij stapte opzij en de film begon te spelen. Maar Diana had geen aandacht voor de woorden van het Capitool. Ze probeerde haar zusje en moeder in het publiek te vinden. Toen ze ze zag knikte Diana ze bemoedigend toe. Waarschijnlijk hadden zij het nu net zo moeilijk als Diana. De film was kennelijk afgelopen, want er steeg een zwak applaus op uit et publiek. ‘Dan zal ik nu bekendmaken wie van de dames ons prachtige district 7 mag vertegenwoordigen', sprak Dyson. Diana begon te bidden. Niet dat ze gelovig was of zo, maar toch begon ze te bidden. Kies mij niet.... Kies mij niet. herhaalde ze steeds in haar hoofd. pakte een papiertje uit het onderste gedeelte en liep terug naar de microfoon. Met trillende handen maakte hij het papiertje open en las de naam voor. ‘Diana Ladris, je mag naar voren komen.’

Nee... Dat kan niet waar zijn...

Alle zestien jarige voor har weken uiteen. Ze keek recht naar het houten podium. Uit het publiek klonk een kinderschreeuw. Sam. Met trillende benen liep Diana naar voren. Met iedere stap die ze zette kwam ze dichter bij haar dood. Maar ontsnappen was niet meer mogelijk. Alles tolde om haar heen. Eenmaal op het podium dreigde ze flauw te vallen. Ze zou het niet overleven. Ze was ze zwak en te klein. En ze had geen uithoudingsvermogen, dis wat had ze wel? Het enige wat ze kon was hout bewerken. Dat was het. Vaarwel mamma, vaarwel Sam. Dacht ze bij zichzelf. In het publiek zag ze Sam huilend tegen hun moeder gedrukt staan. Inmiddels was de jongen al gekozen. Naast Diana stapte Caleb Green het podium op. Hij was even oud als zij, maar veel groter. Hij zou nog kunnen winnen. Hij kon overweg met een bijl, wist ze. Maar verder wist ze eigenlijk niet van hem. Ze liet het maar over haar heen komen.

Vaarwel...