Alexandra stond voor een moeilijk publiek vandaag. En dat was niet omdat ze hen kenden of niet in kon schatten. Het was omdat ze zich zo zeer met hen identificeerde. Het was haar familie en ze had vandaag een onprettige verantwoordelijkheid. Alles wat Alexandra kon hopen was dat men haar niet te veel als de zondebok zou zien, enkel omdat zij het gezicht was dat gekoppeld werd aan de haast onvermijdelijke dood van twee tieners. In jaar 1 had ze naast walging om haar samenwerking met het Capitool ook waardering gekregen omdat ze Sage in leven had gehouden. Toen had men gezien hoe haar aanwezigheid een verbetering was ten opzichte van de idioot die eerst de begeleider van Sage en Llew had gespeeld. Maar na de dood van Oliver waren die gevoelens alweer verder weggezakt en sommige ouders reageerden hun gevoelens van angst en onmacht op haar af, omdat zij simpelweg het meest bereikbare en minst gevaarlijke doelwit was. Het was vervelend. Maar begrijpelijk. Mensen waren bang. Alexandra was bang. Dat was iets wat ze aan haar kinderen zo min mogelijk liet merken, maar toen ze vanochtend afscheid had genomen om naar de voorbereidingen van de Boete te gaan, was dat met een brok in haar keel geweest. Wat als.. Ze had geen simulaties hoeven te programmeren om te weten dat de kans dat een van haar kinderen getrokken werd klein was. Ze hadden geen extra bonnen. ze waren nog jong. Er waren zo veel andere tieners in het technologie district. Maar toch, wat áls? De bezorgdheid werkte als een drukkende kracht op haar slapen.

Ze had een pijnstiller ingenomen om de hoofdpijn iets te dempen en stond nu achter het podium te wachten tot ze op kon komen. De burgemeester kondigde haar zonder al te veel flair aan, waarschijnlijk was Ada nog altijd diep teleurgesteld dat haar district niet twee keer op rij had gewonnen. De fantastische start van de eerste spelen hadden onredelijk hoge verwachtingen geschept. Een district vol technologie had misschien wel slimmere tributen, maar gespierd en gewend aan harde omstandigheden waren de meesten niet. Ze had geruchten gehoord over een trainingsfaciliteit in 1... Misschien moest ze binnenkort maar eens informeren of dat verhaal een kern van waarheid had. District 3 zou als leverancier van de eerste winnaar net zo goed die rechten hebben. En aangezien de mensen in het Capitool de luxe plasma TV's behoorlijk op prijs stelden zouden ze er goed aan doen Alexandra's district te vriend te houden. Maar dat was iets voor later. Nu zou ze eerst de Boete moeten doorstaan.

Alexandra beklom de brede trap aan de zijkant van het podium, wetende dat ze diezelfde trap over een uur met twee tributen weer af zou dalen.
Haar blik gleed over de tieners die op leeftijd tussen touwen stonden gegroepeerd. Bijna alle meisjes waren in nette jurkjes gestoken en ook de jongens droegen hun minst versleten kleding. De Leifssons vielen wellicht ietwat uit de toon in hun normale outfits, maar haar man had beredeneerd dat ze de dag van de Boete maar beter niet te bijzonder konden maken. Dat zou de spanning alleen maar verhogen voor Markus, die enorm zenuwachtig was en al weken slecht sliep door de nachtmerries. Twee dagen geleden hadden Damian en Alex de hele familie uitgenodigd en hadden ze gezamenlijk gegeten. Vandaag hadden ze geprobeerd te doen alsof het een dag was als geen ander.

Alexandra schakelde haar microfoontje aan en begon haar welkomspraatje. Na haar (gebrek aan) speech van vorig jaar had ze een subtiele suggestie gekregen van het bestuur dat ze misschien ook wat over dankbaarheid aan het Capitool kon vermelden, over de noodzakelijkheid van de Spelen.  "Hallo allemaal. De herinneringen aan de dappere tributen die wij verloren hebben liggen nog vers in ons geheugen. Zij zullen nooit vergeten worden en wij zijn dankbaar voor hun offer voor een beter Panem." Wat ze zei gaf haar een naar gevoel in haar maag, maar ze zette door. De vele Vredebewakers langs de randen van de vakken vol met tieners maakten duidelijk dat het betere Panem er eentje was waarin de districten strak onder de duim werden gehouden. "Vandaag zijn wij hier allen bijeen gekomen om het begin van de derde Hongerspelen in te luiden. Na de Donkere Dagen is dit onze Boete, en met het leveren van twee tributen betalen wij onze schuld aan het Capitool voor een vreedzame toekomst. Opdat de Donkere Dagen nooit herhaald worden." Ze las haar tekst nog net niet voor van de kartonnen kaartjes die in haar broekzak staken. En hoewel haar tekst er eentje van dankbaarheid was, bleef haar gezicht strak en vrijwel emotieloos. Ze zag de goedkeurende blik in Ada's ogen en walgde van zichzelf. "Dan nu de vrouwelijke tribuut van dit jaar.."

Met een zakelijke precisie handelde ze haar verplichte punten af. Alexandra liep naar de bol met namen en groef er diep in. Het voelde op een onlogische manier oneerlijk om een van de bovenste papiertjes te pakken. Zonder te dralen greep ze een stukje papier vast en trok die naar boven. De omliggende lootjes ritselden en bewogen vrolijk mee, alsof het een fijne loterij was. Alexandra keek kort naar het papiertje en schraapte haar keel: "Gracie Ashworth. Gracie, kom maar naar voren." De opluchting van de onbekende naam was slechts van korte duur. Niet alleen doemde er een slank, feeëriek meisje op in een zoom van het beeldscherm, ook legde Alexandra de link met een van de afdelingshoofden die ze slechts oppervlakkig kende, maar die altijd een prettige indruk op haar had gemaakt. Hij was een echte warme familieman. En dit was een van zijn naaste familieleden. Dit was niet zomaar een naam, het meisje had nu al een gezicht en een mentale connectie. Het maakte het alleen maar moeilijker om leidzaam toe te kijken hoe Gracie de stappen naar het begin van haar verdoemenis aflegde. Het was zo oneerlijk.

OOC: Gracie Ashworth is de vrouwelijke tribuut van dit jaar. Over 2 dagen, op 27 oktober, wordt de mannelijke tribuut getrokken

Haar toespraak was verschrikkelijk geweest. Maar het zou haar familie veilig houden. Deze baan betekende extra geld, minder bonnen en een veilige jeugd voor haar kinderen. En als zij het niet deed kwam er waarschijnlijk een of andere dramatische Capitooltrol naar het district om zijn kostuum te showen en twee kinderen mee te nemen. Nee, het was beter als zij het deed. Iemand moest het doen. Hopelijk zou men haar vergeven. Zou men doorzien welke woorden van Alex kwamen en welke van de machtshebbers.

Gracie kwam naar voren lopen, een meisje wat duidelijk te lieflijk was voor deze moorddadige Spelen. Alex zond haar een blik die voor bemoedigend door moest gaan, al waren de vooruitzichten niet al te hoopvol. Het viel haar nog mee dat Gracie zo sterk bleef, hoewel dat natuurlijk ook gewoon door de schok kon komen. In het publiek vloeiden tranen en Alex twijfelde even, voelde mee met hun pijn, voordat ze maar naar de bak met mannelijke namen liep. Langer wachten zou het verdriet van de familie en vrienden van Gracie niet minder erg maken en zo hield ze enkel iedereen in spanning. Uitstel zou geen levens redden. Dus pakfe ze een papiertje en schraapte haar keel. "Uchum. De mannelijke tribuut van dit jaar is Eugine Spacey." Ze hoopte maar dat deze jongen meer vechtlust had dan Oliver vorig jaar. Ze hield niet van aggresievelingen, maar advies geven over de minst pijnlijke manier van zelfmoord zou ze graag een jaartje overslaan. "Eugine, kom alsjeblieft naar voren."

OOC: Eugine Spacey is de mannelijke tribuut van dit jaar. Het staat jullie vrij zelf een topic aanmaken om afscheid te nemen van familie en vrienden.