Aan weerszijden van hem liepen mannen in witte pakken. Vredebewakers. Bewakers van de tributen. Zogenaamd voor hun eigen veiligheid, alsof er een erger lot was dan in een Arena gegooid worden, waar een haast zekere dood je te wachten stond. Tja, wie weet was er een ontevreden persoon die een aanslag op hem plande. Was z'n dood tenminste wel vlug en hopelijk pijnloos. Ok, het ging al goed mis in Odin's hoofd. Macabere gedachten namen zijn ratio over, hij kon niet meer helder denken. Ook de bewakers merkten dat, één van hen legde haast geruststellend een gehandschoende hand op zijn arm en leidde hem door de gangenstelsels heen. Geruisloos opende een deur, gehoorzaam liep Odin door. Maar deze keer werd hij niet gevolgd door zijn bewakers. Janeae was hij al lang uit het oog verloren, die was de andere kant op mee genomen om afscheid te nemen. Dus dat betekende dat hij helemaal alleen was, nadat de deur dichtsloeg en het geluid daarvan door de ruimte galmde. Een laatste echo van voetstappen stierf langzaam weg en Odin was alleen met zijn zorgen en twijfels. 
Hij vermande zich.Vandaag zou hij niet wegzinken in zelfmedelijden of emotie. Nee. Hij zou de situatie analyseren en vervolgens een strategie bedenken. Hij zou winnen.

Een analyse was snel gemaakt, want veel was er niet te zien. Tja, god, daar zat hij dan. In een klein kamertje, op de rand van een onbeslapen bed. Het was onberispelijk opgemaakt met strakke lakens en opgeschudde kussens. Het was een prachtige kamer, ongebruikt en smetteloos. Geen rafeltje te vinden aan de dekens, geen vlekje op de roomwitte muren. Odin gromde zachtjes. Odin, normaal gesproken met een vreemde drang tot perfectie, had het momenteel echt gehad met die netheid. Waarom hadden ze dit prachtige kamertje, met meubels van een waarde waarvan een familie tijdenlang eten kon? Waarom? Wat was het nut? Aanzien? Niemand gaf om aanzien. Aanzien was geen ademend, levend wezen, van vlees en bloed. Aanzien kon niet sterven in een Arena, omdat de idioten in het Capitool dat bedacht hadden. En toch ging aanzien telkens voor het welzijn van de burgers in de districten. Hij had zich nooit zo druk gemaakt om rechtvaardigheid, maar nu zat hij er zelf midden in. Odin stond op en rukte flink aan de dekens. De strak opgemaakte lakens werden algauw een bende. Met een  ruk trok hij de kussens uit hun hoezen en wist zelfs de vulling eruit te krijgen met wat agressief geschud. Nu de perfectie hier weg was voelde hij zich vreemd genoeg beter. Vermoeid van de woedebui ging hij op de grond zitten, met zijn rug tegen de rand van het kale bed. Om zijn benen lag een laken kunstig gedrapeerd. In zijn handen klemde Odin een kokertje van glas, er bungelde een kettinkje met vergulde koperen schakels aan naar beneden. Zijn aandenken. Wat erin zat kon hij zich exact voor de geest halen, zonder het ook maar te hoeven lezen.

''My heart is locked and I've lost the key. Now all I want is you and me.'' fluisterde hij voor zich uit. Opnieuw en opnieuw, steeds zachter, tot zijn stem er schor van werd en zijn gedachten op nul stonden. 

Hij werd allereerst door een zacht geklop verstoord. Het was echter niet wie hij verwacht had. Onix stond in volle glorie in de deuropening. Toch leek hij niet zo sterk en afstandelijk als normaal. Onix liep naar binnen, knielde zowaar en ging naast zijn broer zitten. Odin volgde hem al die tijd wezenloos met zijn ogen. ''Luister, ik weet dat je alle reden hebt om me te haten. Doe dat ook vooral, het is terecht. Maar ik ben hier gekomen om één ding te zeggen en-'' Waar Onix hakkelde ontwaakte Odin weer. ''Onix. Ga door.'' mompelde hij, legde zijn hand kort op de schouder van zijn broer en knikte bemoedigend. Daar ging zijn jongere broer weer: ''Ik heb gezien naar wie je keek, niet naar mij, niet naar vader. Naar die jongen. En weet je, Odin? Je kan dit winnen. Je verdient dit.'' Ongelovig had Odin geluisterd. Blijkbaar bracht de Hongerspelen toch iets goeds in mensen naar boven. Al jaren had hij van Onix nauwelijks aardige woorden gehoord. Dus deze verandering was plots en lastig te verwerken. In de stilte, die langzaam ongemakkelijk werd, stond Onix op en stamelde: ''Ik ga maar weer, dan ehh, heb je meer tijd met hem.'' Odin kwam overeind, omhelsde zijn broer zoals jongens dat doen -zonder echt knuffelig te worden. ''Zijn naam is Chad.'' Daarna keek hij toe hoe de jongen, zo sterk en toch onzeker, de gang uit liep. ''Je bent nog niet van me af, Onix..'' fluisterde hij met een lachje. Hij was bijna vrolijk door deze ontmoeting. En het idee van wie er zo langs zou komen maakte dat enkel beter. En slechter- want ze hadden minder dan een uur.

Odin ging weer zitten, zijn ogen gesloten, zijn vingers spelend met de rand van de deken en de ketting. Toen hij weer geluid hoorde opende hij zijn ogen snel en beet op zijn lip. Niet in staat te spreken was hij van plan de ander het eerste woord te laten zeggen.

Chad had een enorme leegte gevoeld, het sprankje hoop was aan gruzelementen geslagen. De hoop op een leven wat sloeg op een Happy Ever After. Waarom was dit gebeurd, wat had Chad de machten van buiten het menselijk misdaan? Al het geluk wat hij even had, werd hem ruw afgenomen. Odin. Zijn Odin. Weg, op naar de rijke stinkerd om hun paradepaardje te zijn. Te vechten in hun spelletje. Hun paradekleertjes te dragen, en hun paradeshows mee te doen. Wat eens van hem was, was nu officieel voor iedereen.

Daar stond hij dan, voor het gebouw waar Odin nu in verbleef. Hij zou een uur hebben. Echter toen hij vroeg naar de mannelijke tribuut, werd hem de toegang geweigerd. Er was al bezoek, en zolang die bleef, mocht Chad er niet in van de vredesbewaker. Chad kon hoog en laag springen, maar toegeven deed de sadist niet. Het leek hem zelfs te amuseren om Chad zo wanhopig te zien. Het duurde helemaal niet lang, maar als je het moet aftrekken van misschien wel het laatste uur samen, leek het alsof het uur al voorbij was toen er een man uit Odin's kamer kwam. Hij was ten minste langer, en ouder dan de meeste jongeren in het District, maar hij leek te jong om Odin's vader te zijn. Odin had het nooit over hem gehad, over familie had hij nooit gepraat. Het maakte Chad niet uit, het was nu zijn beurt. Geen vredesbewaker zou hem nu nog pakken.

Hij rende naar de kamer, struikelde halsoverkop over het tapijtje wat in het midden van de gang lag,  stond op, en rende door. Kloppen op de deur kwam niet eens in hem op, hij had nog maar even. Met het volle gewicht van hem, en de massa's spierkracht in zijn armen, smeet hij de deur open. Hijgend van het rennen stond hij daar in de deuropening. Een ietsie klein traantje sierde het grote hoofd van  de brede jongen. Als een klein vlekje, op een verder groot kussen. Het traantje liep uit zijn ooghoek,  en besmeurde zijn wang nat. Hij wist niets te zeggen, terwijl hij normaal een ondernemer was. Maar wanneer er geen woord gezegd kan worden, tellen daden voor twee. Dus pakte hij lomp met zijn kolenschoppen van handen Odin van de vloer, tilde hem op, en omhelsde hem volledig. De kleine jongen werd ingesloten tussen grote armen.

Het was niet zijn bedoeling om te huilen, but it just happened. And it wouldn't stop. Alsof het een tweede kant van hem liet zien, huilde hij alleen aan één kant. De andere kant leek sterk te blijven, perfect in balans. Rustig wiegde hij Odin heen en weer, en wou er eigenlijk niet mee stoppen. Maar hij wist tijd te verpesten met dit emotionele gedoe. Focus, hij had nog wat te doen.

Toen hij moest wachten, en even niets te doen had, had Chad een papiertje gepakt die hij toevallig nog in zijn zak had. Het was het bonnetje van de partij bier die Chad had gehaald, op de ochtend toen hij Odin had leren kennen. Hij had aan de vredesbewaker een pen gevraagd, en had die wonder boven wonder gekregen, met de nadruk op dat hij hem wel terug moest geven. Hij had snel wat gekrabbeld, maar zijn best gedaan dat zijn hanenpoten te lezen zouden zijn voor Odin. Toen hij het opgeschreven had, had hij de vredesbewaker vriendelijk bedankt, en het briefje opgevouwen. Het briefje had hij in de hanger gestopt, die hij had gedragen als aandenken. Nu moest het van een ander zijn.

Hij zette Odin weer op de grond, en slikte de enorme brok in zijn keel weg. "Odin, please. Please take this when you're going in that crazy place." Hij hield de ketting met het hangertje in zijn hand. Pakte de hand van Odin, en stopte de ketting in de handen van zijn geliefde. "It's yours now. So please open it." De inhoud van de ketting was nu dus een veertje uit de kussen waar Odin tegenaan had geslapen toen hij voor het eerst bij Chad kwam, en het briefje.

Le Note:

Gehele topic: Godmode met toestemming!

Cause this is not a goodbye.
Onix was tot zijn verrassing gekomen. Een aangename verrassing. Iets wat hem kracht zou geven in het Spel. Maar dat alleen was nog niet genoeg. Nee, om te winnen had Odin meer nodig. Dat wist hij. Enkel met reusachtig veel motivatie en doelgerichtheid zou hij een kans maken. Enkel de dood van andere tributen zou hem helpen en dat was echt een mentaliteitsverandering die hij langzaamaan zou moeten maken. De dood zou voor hen zijn, de kinderen van 12, de jongens en meisjes weggerukt van thuis, net als hij. Het enige verschil tussen hen en hem zou zijn dat hij het zou halen. Daarop zette hij in en opgeven zou hij uit zijn woordenboek wissen.
Perfectionistisch als hij was had hij toch de hele kamer geruineerd. Zelfs een deel van het behang had hij eraf weten te krijgen voordat zijn woede ietwat bekoeld was. Odin was naast perfectionistisch tot op het ziekelijke af namelijk ook een enorme dramatische jongen. Een gebeurtenis zo ingrijpend als deze kon zijn hele stemming, zijn hele gedrag voor dagen door de war gooien en maakte hem zeker onvoorspelbaar.
Als een veertje werd hij opgetild, wederom was hij verbaasd door Chad's grote kracht. Dat had hij nodig in de Spelen. Kracht, listigheid en overlevingstrucs zouden de basis vormen voor zijn overwinning. Het kettinkje was uit zijn handen op de grond gevallen, had zich ergens tussen de lakens op de grond verscholen. Met twee armen om Chad's nek geslagen voelde hij zich net een prinsesje. Ok, een prins dan, maar dat klonk zo gek. Hij nam alles goed in zich op: Deze herinneringen zouden hem in leven houden. Dit was wat hem op de been ozu houden. Chad's geur zou zijn angstaanvallen verdrijven. Chads warmte in zijn hart zou vuur onnodig maken. Het beeld van zijn sterke kaalijn, zijn prachtige ogen, het zou zorgen dat de rode kleur van het bloed dat hij wellicht zou laten vloeien geen effect op hem had.
"Odin, please. Please take this when you're going in that crazy place." Hij snufte wat, duidelijker geëmotioneerd dan hij verwacht had. Tranen zien deed tranen stromen. ''Ik- ja.''
"It's yours now. So please open it."
In twee handen gevormd tot een kommetje nam hij het kettinkje vast als een soort baken. Het veertje was zo donzig, zo onschuldig. Het was zacht en precies hoe Chad hem liet voelen. Na een beetje gepeuter kon hij het briefje pakken, openvouwen en lezen. Hij glimlachte in stilte, nam de woorden in zich op.
Dan richtte zijn blik zich op de bende, enkel om het nog erger te maken in zijn zoektoch naar de verloren ketting. Hij nam het in zijn hand en grinnikte zachtjes. ''Laten we dan maar ruilen. Ik iets van jou, jij iets van mij. To hold on to.. Voor totdat ik weer terug ben.'' Hij sprak het uit als een vanzelfsprekendheid. Dat was het ook, zo moest hij het blijven zien. Dus Odin gaf Chad even zijn eigen ketting terug en reikte naar Chads nek. Daar maakte hij de sluiting vast zodat het kettinkje mooi sloot en de hanger met het gedichtje dichtbij Chads nek bungelde. ''Ik ga je missen. Zul je elke dag aan me denken?'' Het was egoïstisch, maar hij moest het vragen, moest zoete geruststellende woorden horen. ''Denk je dat ik een kans maak?'' vroeg hij dan zachtjes, een geladen vraag, een lastige vraag. Maar wederom: Hij moest een antwoord horen.

Odin had zijn aandenken aangenomen, en begon hysterisch iets te zoeken in de kamer. Voor zover Chad Odin nu kende, was deze kamer niets voor hem. Er waren kapotte kussens, een bende van dekens, en the room was a mess. Wat hadden ze gedaan hier? Of wat had Odin gedaan hier? Het zag er echt niet uit, en net toen Chad er een opmerking over wou maken, stond Odin al weer op. Hij gaf Chad een kettinkje terug, en hing het om zijn nek. Even voelde hij iets kouds, waarvan hij, na het te bekijken, wist dat het een glazen capsule was. In de capsule zat een opgevouwen briefje. Ze hadden blijkbaar hetzelfde idee gekregen. One love, One heart.

Hij klikte de capsule open, en pakte het briefje er uit. Het openvouwen was een grotere uitdaging. Het briefje moest in de capsule passen, dus was het pieterpeuterig opgevouwen, en met de lompe worstenvingers van Chad, was het nog een hele opgave om het open te krijgen. Na wat gesjoemel moest hij het opgeven. Dan maar zo. Hij pakte het hoekje van het briefje vast, en blies er tegen aan. Meteen flapperde het briefje open, en pakte hij het andere hoekje vast met zijn andere hand. Hij las het briefje in stilte. My heart is locked and I've lost the key. Now all I want is you and me. Dit was pure wijsheid, en een vleugje liefde deed Chad rillingen krijgen op zijn rug. Steeds spookte de vraag door zijn hoofd, waarom?

Of Chad elke dag aan Odin zou denken? Reken maar van yes! I'm gonna miss you by your walk, I'm gonna miss you by your talk, I'm gonna miss you everywhere, and miss you by your hair. I'm gonna miss you when you're gone. Chad ging Odin missen, in alles. In alles wat hij had, alles wat zij hadden, alles wat hij was, en wat zij samen waren. "I'll think of you, everyday. Gonna miss you like a song without a lyrics. Het functioneert, maar nooit optimaal." Het was misschien hard, maar Chad moest laten weten dat hij ook gewoon door ging, naja gewoon. Hij zou functioneren, maar nooit meer optimaal zonder Odin. "That's why I need you so badly back in here."

Of Chad dacht dat Odin zou winnen. Chad wist het niet, hij zou het pas zeker weten als hij straks de herhaling van de Boetes uit alle Districten had gezien, tussen het sneeuwbeeld van zijn televisie door. Maar hij kon Odin niet het antwoord verschuldigd blijven, het zou zo incompleet voelen. "You can do anything, if you just believe in yourself. And remember, with everything you do, I'll be with you, Ik zou je steunen, en dat allemaal, vanuit hier." Hij legde zijn hand op zijn hart, waar nu de capsule ook zat, geklemd tussen twee vingers. Chad stopte het briefje er weer in, en schrok toen op.

Op de deur werd luidruchtig gebonst. Het was tijd, het uur was om. Maar Chad was nog lang niet klaar met afscheid nemen, hij wou nog niet weg. Waarom kon die verrekte vredesbewaker ze niet nog 5 minuten geven? Waren ze dan allemaal zo harteloos? Geschrokken en bang keek hij Odin aan, meteen begonnen er weer tranen te lopen op het enorme berengezicht.

Verwachtingsvol stond Odin daar, ietwat heel en weer wiebelend. Hij had absoluut geen tijdsbesef meer nu, opgezogen door de aanwezigheid van zijn grote teddybeer. Hij had heel erg behoefte aan geruststellende woorden. Lieve zinnen, die hij kon opslaan in zijn hoofd. Wanneer hij dan later bij de pakken neer zat, dan zou hij zo'n kostbare herinnering kunnen terughalen, om zo zichzelf weer hoop te geven. "I'll think of you, everyday. Gonna miss you like a song without a lyrics. Het functioneert, maar nooit optimaal." Traag nam hij alles in zich op. "That's why I need you so badly back in here." Hij knikte. ''Ja. Ik kom terug, Chad.'' sprak hij, nu nog vol vertrouwen. Maar was dat gemaakt? Of echt? Het was een mix van allebei.
Nog een vraag dus. Kwam hij terug? Wat dacht zijn nieuwe wederhelft daar dan van?
"You can do anything, if you just believe in yourself. And remember, with everything you do, I'll be with you, Ik zou je steunen, en dat allemaal, vanuit hier." Met vochtige oogjes vol glinsteringen keek hij op. Clichés waren het, maar eerlijk waar; Zulke dingen waren cliché met een reden. Iedereen hield ervan als iemand zo veel voor je over had, als iemand zo erg op je vertrouwde. Het voelde goed.
Het was of de dag des oordeels pas echt aangebroken was toen er luid op de deur gebonsd werd. Bonk. Bonk. Bonk. Het was tijd. De paniek die hij voelde zag hij weerspiegeld in Chad's ogen, wat het enkel erger maakte. Zijn lichaam trilde als een rietje, zijn ogen knipperden snel, radeloos keek hij om zich heen. Als er een raam in deze kamer was was hij er gegarandeerd heen gerend om te zien of dat een ontsnappingsmogelijkheid bood. Maar er was geen weg naar buiten behalve de deur. En die deur wilde hij niet uit. Dus hij klampte zich vast aan de stevige jongeman. Hevig huilend klonken er gedempte woorden. Onduidelijk door de tranen en zijn hevige ademhaling.
'"No-nonono. D-don't let them take me, please, please..'' snikte hij tegen Chads lichaam aan. ''It's too soon, too soon.'' Hete tranen brandden in zijn ooghoeken, maakten vegen op Chads kleding. Met wanhopig smekende ogen keek hij op, naar zijn beschermer. ''I-it's just too soon. I love you, Chad. I love you. I don't wanna go.'' Hij klampte zich aan de ander vast met een kracht die enkel naar buiten kwam als Odin werkelijk gedreven was. En deze wanhoop was zeker een goede drijfveer.
Hij wilde niet loslaten. Hij kon het niet.

Odin beloofde terug te komen, maar Chad wou niet te veel waarde hechten aan deze woorden, het was te moeilijk. Had Odin een grote kans? Chad wist het niet, en als Odin het niet zou redden, dan zou dit een leugen zijn. Chad wou niet dat één van de laatste dingen die zijn mini-teddy hem zie een leugen was. En toen kwam het geklop.

Odin had zich uit paniek tegen Chad aangeklampt, maar Chad moest in dit geval de rots zijn. Hij bleef sterk staan, en geen traan mocht meer over zijn oogleden komen van hem. Hij slikt enog maar eens een brok weg, en trok Odin wat steviger tegen zich aan. "Don't dare to forget me, I'll be waiting for you. When you come back, we would be together. Forever." Na dat gezegd te hebben, gaf hij Odin nog een laatste kus, en draaide zich om. Hij moest nu weglopen zonder om te kijken, anders zou hij het niet meer kunnen. "Goodbye my Odin" zei hij over zijn schouder. Het was tijd om nu te gaan. De deur ging meteen open, en een vredesbewaker duwde hem ruw de gang door, oké hij was te lang in de kamer geweest, maar om die paar minuutjes dit gedrang? Kon dat niet wat minder?

Eenmaal buiten ging hij naar het treinstation, zo zou Odin nog een laatste blik op hem kunnen werpen, misschien dat de lieve schat daar nog een beetje kracht uit kon halen. Met een brok in zijn keel liep hij naar de groep bij het station, en wonder boven wonder liet de groep hem zo naar voren stappen, waarschijnlijk hadden ze hem zien staan in de groep jongeren, en gunden ze Odin ook de laatste blik op zijn geliefde. De trein kwam er al aan.

Hij wilde winnen. En, zoals iedereen toch altijd zei, als je echt iets wil, zal het je lukken. Ja toch? Hij wilde het. Echt. Met heel zijn hart. Zijn hart kromp ineen van de pijn als hij enkel dacht aan het woord. Sterven. Gewoon de simpele gedachte alleen al was genoeg voor een lichte rilling, een huivering van afschuw. Odin had genoeg dood en verderf gezien in zijn leven, maar dat maakte het voor hem niet bepaald makkelijker. Nee, hij hield juist nog steviger vast aan de tere strohalmen van het leven, bang voor wat er na de dood kwam, bang om los te laten. Hij was doodsbang.

Verlatingsangst. De angst om alleen gelaten te worden. Dat was wat hij momenteel ervaarde. Nooit had hij ervan gehoord, al ging de jongen al jaren naar school. Op school werd je enkel volgestopt met captiool crap, echte kennis vergaren was er niet bij. Kennis is immers macht. En macht? Juist ja, iedereen met een beetje inzicht begreep dat macht enkel aan het Capitool volk toebehoorde. Daar waren de elitescholen te vinden. Daar was leren heel normaal. Daar zou hij heen gaan. Maar vreugde laaide niet onmiddelijk op in zijn leergierige hart. Nee, enkel een kramp nestelde zich diep in zijn borstkas, een pijnlijke ervaring. Om die leegte te vullen, die kramp te genezen, klampte hij zich tegen Chad aan, maar werd na een kort moment van rust los gemaakt.

"Don't dare to forget me, I'll be waiting for you. When you come back, we would be together. Forever." Hij stond daar, vervlogen in gedachten, zijn zorgen, zijn angsten. Hij wilde, hij zou, hij zou terug komen. Da twist hij zeker. Chad leek te twijfelen, maar Odin zou het bewijzen. Hij zou het bewijzen. Zijn hele leven al dachten mensen dat hij zwak was. Maar hij zou hun ongelijk bewijzen, het tegendeel zou hij bewijzen.
"Goodbye my Odin" Chad werd weggevoerd, hoe verder weg de jongen was, hoe groter dat gat in zijn borstkas weer werd. Een schrijnend gevoel van allenigheid veroorzaakte het. ‘‘Tot ziens, Chad.’’ Mompelde hij onbewust.

Hij friemelde aan de ketting om zijn nek, zich ergens verbazend over het feit dat die zo sprekend leek op wat hij zelf als aandenken mee had gehad. Chad had hetzelfde idee gehad als hij, al was de tekst van Chad op een vreemd boodschappenbriefje gekrabbeld. Dat maakte de woorden niet minder waardevol.

Een stem –irritant vrolijk en expres kinderlijk- doorklonk. ‘‘Ooowdin? Ja, jij ja.’’ Ze keek hem aan alsof hij een volslagen idioot was. Odin glimlachte enkel beleefd en stond op, bewoog zich naar de deur. Deze vrouw was duidelijk te dom om zijn naam ook maar normaal uit te spreken, dus veel aandacht zou hij aan haar niet besteden. ‘‘Hoe was je afscheid? En heb je er al een beetje zin in?’’ Even stond hij versteld. Werkelijk? Die twee vragen, achter elkaar gesteld? Zonder enig medeleven, patsboem, ze stelde ze gewoon. ‘‘Het was fijn om iedereen nog even te zien.’’ Sprak hij bedachtzaam en tactvol. ‘‘En van dit hele avontuur gaan we het beste maken.’’ Vastbesloten keek hij haar aan. ‘‘En jij gaat mij daar mee helpen, toch, Cally?’’ Vragende lieve groene ogen richtten zich op zijn begeleidster. De dame kwebbelde gelijk enthousiast over hoe ze hem allemaal ging helpen en hoe geweldig het werd. Ondertussen slofte Odin schuin naast haar richting de welbekende treinplatformen.

Daar, tussen de mensen, zag hij slechts één iemand. De jongen had helemaal geen oog voor anderen, noch voor Cally, noch voor zijn mede tribuut die hier ook ergens rond moest huppelen. Hij strekte zijn hand uit en reikte in het voorbijgaan kort naar Chad. Een lach, dapper en vastbesloten, gleed over zijn lippen. ‘‘I’ll be back.’’ Odin stapte de trein in en met een licht swoosh geluidje sloten de deuren achter hem.

Daar stond hij dan, helemaal vooraan. Vrijwel alleen, al had hij er vaker alleen voor gestaan. Maar dit keer was het harder, hij had op dit moment misschien wel iemand nodig gehad. Iemand die hem zei dat hij zijn hoofd boven water moest houden. Oh, Odin zou het het allerzwaarst krijgen in deze tijd, maar was er nou niemand die even omkeek naar Chad? Niemand die hem even een arm om zijn schouders sloeg? Odin reikte naar hem, maar Chad pakte hem niet nog een keer vast, des te moeilijker het was hem los te laten. Dus het enige wat hij deed was Odin een handkusje toewerpen, al kon hij niet eens zien of die wel overkwam bij Odin.

Voor het laatst zag hij een glimp van Odin, en voordat Chad er idee van kreeg begon de trein al te bewegen. Hij zwaaide, en bleef zwaaien tot de trein nog maar een klein stipje in de verte was. De helft van het publiek dat bij het uitzwaaien was, was al afgedropen. Maar Chad stond daar nog, moederziel alleen. Een vreemde kwam op hem af, en probeerde tegen hem te praten. "Heey big guy, alles goed? Hallo? How are y-"

Boem. Zwart.

Chad had de zin niet af kunnen luisteren, hij was te midden van de laatste uitzwaaiers op de grond gezakt. Hij had even niets gezien, maar merkte na een paar seconden alweer dat hij omhoog gehouden werd. Omhoog gehouden worden? Wie nam nou het initiatief om hem op te tillen? Niemand moest iets van hem, dus waarom zou hij er nu wel iemand naar hem omkijken? Chad draaide zijn nek om, en negeerde de stekende pijn die zijn hoofd gaf door de klap op de grond. Achter hem stond, met een hoofd die rood aanliep van de inspanning, de jongeman die hij eerder had gezien bij de afscheidsvertrekken in het gerechtsgebouw. Het was de jongeman die op bezoek was geweest bij Odin! Wie was het nou, en wat moest hij?

"Ga even zitten, kom even bij. Ik kon zien dat je belangrijk was voor onze kleine Odin, en in deze tijden zijn zijn vrienden de vrienden van het gehele District nietwaar?" Onze Odin. Het moest dus wel familie zijn. "Het is net al andersom, Odin is ook heel belangrijk voor mij, laten we zeggen dat het de laatste tijd mijn vriendje is." Zou diegene het al weten? Wist Odin's familie al dat hij van de verkeerde kant was? "At least you're the only guy I would trust with my little brother." En Chad ontving een knipoog van de jongeman. Het was de waarheid, door Chad's spiermassa had al enig vrouw in het District gevraagd om zijn hand, voor de dochters. Maar zoals uiteindelijk duidelijk was, was Chad niet gemaakt voor de vrouwen. Dus elke familie die nu een jongen uit de 'verkeerde' kant had, was hopend dat Chad aan de familie werd toegevoegd, als het dan moest liever iemand die en stabiel vermogen kon hebben, en de mogelijkheid had om zich aan te passen.

Maar het was dus de broer van Odin, fijne ontmoeting met zijn nieuwe familie. "Mijn excusses voor de barre staat waar ik in ... zit vrijwel... Maar mijn naam is Chad, Chad Maggin. En het mag me een eer zijn met uw broertje te gaan." De broer van Odin mompelde iets over helpen in zijn vaders fabriek, en ging er vandoor. Chad liep naar huis, en om zijn frustratie van het gemis van Odin weg te werken, was hij de hele middag te vinden in zijn schuurtje, werkende aan het repareren van spullen.