◊Onderwerp: [START] De 1ste Hongerspelen | ma dec 23, 2013 9:18 pm
Not even a cascade of tears Wil save you And keep you Away from harm
Eindelijk was het dan zover, de allereerste Hongerspelen stonden op het punt te beginnen. Tyrell moest bekennen dat hij toch enigszins gespannen was. Het was niet alleen zijn taak (en die van de overige spelmakers en medewerkers) om ervoor te zorgen dat de Capitoolbewoners vermaakt zouden worden, maar het was ook van belang dat ze overtuigd zouden worden dat ze dit het volgende jaar nog eens wilden zien, en het jaar daarop wéér. Ze moesten een onuitwisbare indruk achterlaten. Op dit moment was op elk beeldscherm, in heel Panem, de Hoorn des Overvloeds te zien. De grote, goudbruine hoorn stond in het midden van de arena en was dé plaats om wapens te bemachtigen. Rondom de hoorn waren vierentwintig nu nog lege platforms te zien. Dat was alles wat de wereld op dit moment van de arena te zien kreeg. De toeschouwers zouden net als de tributen (correctie: sommige tributen, want anderen zouden al snel sterven) de arena stukje bij beetje verkennen. Terwijl de camera's de wereld een eerste kijk van het plein gaven waarop de Hoorn des Overvloeds stond, kwamen de tributen omhoog door buizen. Elk van hen had zijn eigen platform gekregen. Ze stonden zodanig gemixt, dat geen enkel persoon naast zijn districtgenoot stond - dat was natuurlijk zo bedacht om het gevecht om de Hoorn zoveel mogelijk te stimuleren. Zodra de tributen tot stilstand waren gekomen, begon een ingesproken stem af te tellen, beginnend bij 60. 59. 58. De camera's zoomden nu eens in op de gezichten van bepaalde tributen, om hun emoties duidelijk in beeld te brengen. Dan weer werd er een totaalshot getoond. Tyrell, die het begin van de Spelen graag volledig onder controle had, bevond zich in de ruimte waar werd bepaald welke camera's actief waren en wat die camera's lieten zien, zodat hij af en toe aanwijzingen kon geven (niet dat dat nodig was, want ze hadden de beste en meest gedreven camera-mensen van het Capitool opgetrommeld om de Spelen in beeld te brengen). 21. 20. 19. Ademloos telde Tyrell mee, benieuwd hoe dit alles zou gaan lopen. Wat nu als de winnaar over een uur al bepaald was? Had hij dan die hele arena voor niks uitgedacht? 15. 14. 13. 12. De meeste tributen stonden bewegingloos, alsof ze bang waren dat ze opgeblazen werden als ze een stap te vroeg zouden zetten. 10. Nu was de mannelijke tribuut van District 4 in beeld. 9. Het beeld schakelde over naar de vrouwelijke tribuut van District 7, met vaag op de achtergrond de mannelijke tribuut van District 8 en nog vager de vrouwelijke tribuut van District 6. 8. Zou iemand het wagen vóór het einde van het aftellen weg te rennen? 7. Wat dan? Wat áls er iemand weg zou rennen voor het figuurlijke startschot was gegeven? 6. Een camera vestigde zich op een stuk opgerold touw. Vaag op de achtergrond waren tributen te zien. 5. De camera verlegde zijn focus, zodat het touw vaag werd en de tributen duidelijk zichtbaar werden. Het waren de mannelijke tributen van 6 en 7, de vrouwelijke tributen van 4 en 5. 4. Een totaalshot waarop de galg en de Hoorn mooi samen getoond werden, een draai van 170 graden ten opzichte van het vorige shot. 3. Een paar tributen gingen in een soort starthouding staan, klaar om weg te sprinten - weg van de hoorn. 2. Het meisje van District 12 kon zich niet langer inhouden en schoot van het platform af, zo snel mogelijk bij de andere tributen vandaan. 1. De jongen van District 12 volgde het meisje meteen en ook andere tributen konden niet langer wachten.
0.
May the odds be ever in your favor.
OOC: Nog één keer wat belangrijke weetjes op een rij! - Vanaf nu (om precies te zijn, vanaf het moment dat je de belevenissen van jouw karakter bij de Hoorn des Overvloeds hebt gepost!) mag je in dit board topics openen. Het zou wel fijn zijn als je in je topic-titel of het begin van je post even aangeeft in welk deel van de arena je zit, zodat anderen daar rekening mee kunnen houden. (zodat er niet tig verschillende topics bij de Hoorn afspelen, terwijl niemand elkaar tegenkomt en zo XD)
-Je mag zelf bepalen dat je dood gaat, maar niet of je overleefd en of je anderen vermoord! Dat wordt min of meer random door de Admini's bepaald.
- Als je een grijs-geblurde tekst onder je post ziet, dan betekent dat dat je een gift van de Hoofdsponsor Mark Mocca hebt gekregen. Giften van andere sponsoren worden door je Begeleider of door een Admini onder je post ge-edit of ge-pm't (afhankelijk van de situatie). Iedereen kan sponsoren, maar uiteindelijk beslist een mod/admin of het realistisch is dat die gift ook echt de arena bereikt. Als je bijvoorbeeld heel arm bent, is het niet logisch dat je iemand een zwaard kunt schenken, etc.
- De Admini's zullen aangeven wanneer een dag is afgelopen. Dit gebeurt gewoon op gevoel.
- Als we vinden dat er te weinig doden vallen, worden er "natuur"-rampen e.d. toegevoegd. Je bent dus echt niet veilig als je gewoon niet post
- Gelieve belangrijke gebeurtenissen in je post even OOC onderaan je post te vermelden. Dit voorkomt dat mensen er overheen lezen als je bijvoorbeeld een attribuut hebt opgepakt en zorgt dat wij het snel zien als je iemand aanvalt, of aangevallen wordt!
- De NPC's mogen vrijelijk gegodmode worden, maar let er wel even op of dat NPC niet op datzelfde moment al ergens anders aanwezig is. Een NPC zomaar vermoorden mag natuurlijk ook niet.
- Voor verdere uitleg, kijk nog even in het Uitleg-topic en als je nog vragen hebt, aarzel niet om ze te stellen! Have fun and may the odds be ever in your favor!
Laatst aangepast door Tyrell Peak op zo feb 09, 2014 3:53 pm; in totaal 1 keer bewerkt
KARAKTER Karakter Informatie Geslacht: Vrouw Beroep: Landarbeider Leeftijd: 16
◊Onderwerp: Re: [START] De 1ste Hongerspelen | ma dec 23, 2013 11:17 pm
Dit was geen droom, geen nachtmerrie. Dit was de werkelijkheid. Het begon Clementine steeds meer door te dringen, over enkele minuten zou ze misschien al haar laatste adem uitblazen. Haar rechterhand schoot naar haar linkerarm, de kneep die ze in haar arm voelde maakte het alleen maar echter. In een droom zou ze deze pijn niet gevoeld hebben, dus dan moest het ook wel de werkelijkheid zijn. Maar het leek gewoonweg zo onmogelijk, ze stond niettemin met haar eigen broer in de Spelen. Wat zou er gebeuren als ze met zijn tweeën overbleven? Zou het Capitool hen dan dwingen met elkaar te strijden tot de dood erop volgt? Een zachte zucht rolde over haar lippen, als het überhaupt al zover zou komen. De brunette schatte haar kansen niet al te hoog, hoewel het cijfer dat ze had gekregen voor de privésessie – een acht om precies te zijn – niet laag was. Maar de cijfers waren over het algemeen vrij hoog geweest, Raven had een negen gekregen. Het meisje uit district 3 – Sage Malone – had zelfs een elf gekregen. Maar hoeveel zou dat allemaal straks uit maken in de arena? Ze kon het zich amper voorstellen dat de 24 kinderen elkaar straks koudbloedig zouden vermoorden, de brunette twijfelde eraan of ze het zelf zou kunnen. Misschien alleen om Raven te helpen, zodat hij terug zou kunnen keren naar hun eigen district. Naar hun vader, die zat immers toch niet te wachten op haar terugkomst. Die kerel had geeneens afscheid van haar genomen. Nee, hij zou veel beter af zijn met de terugkomst van Raven. Dan was er misschien ook eens rust in het kleine houten huisje. Hevig knipperde Clementine de tranen die haar ogen vulden weg, de gedachte aan het district alleen al veranderde haar in een emotioneel wrak. Dat kon ze niet gebruiken, nu al helemaal niet zo vlak voordat ze de arena in zouden gaan. Via een buis waren ze de arena ingebracht, maar veel tijd om de omgeving af te speuren kreeg Clem niet. Haar hersenen draaiden overuren, ze moest een tactiek hebben. Anders zou ze de eerste minuut al niet overleven. De vrouwelijke tribuut uit 10 en de mannelijke tribuut uit 12 zaten tussen haar en Raven in, een kort moment probeerde ze zijn blik op te vangen. De jongen uit district 10 zou waarschijnlijk geen probleem vormen, ze herinnerde zich dat hij Oliver heette en een score van zes had. Een huivering schoot langs haar ruggengraat toen ze de andere kant op keek, de jongen uit district 1 stond naast haar. Hugo. En hij kon met zijn score van negen nog wel eens een probleem gaan vormen.
Vluchten.. Dat is het veiligst, schoot het door haar hoofd. Maar als ze zou vluchten, zou ze in de problemen kunnen komen als het gaat om overleven. Dan kon ze alleen maar hopen dat Raven iets kon mee grissen van de Hoorn en haar zou vinden, hoewel ze ook niet wilde dat hij zich zou mengen in het bloedbad – dat hoogstwaarschijnlijk – bij de Hoorn zou ontstaan. Nee.. Ze kon ook niet alleen maar afhankelijk zijn van haar broer, ze moest voor zichzelf zien te zorgen.. Toen ze nogmaals naar links keek, merkte ze een glanzend voorwerp op. Dat vastgeklemd zat tussen de straatstenen, een wapen misschien? Het was een tactiek waarbij ze nog de meeste kans zou hebben om te overleven. Misschien als ze het voor elkaar kreeg om de jongen van 1 te omzeilen – of deze moest naar de Hoorn rennen, natuurlijk – dan kon ze het voorwerp misschien tussen de straatstenen uitkrijgen. Maar daarna zou ze ook snel, maar dan ook echt snel moeten vluchten.. Haar gedachten hadden zover gereikt dat ze nu pas merkte, dat ze allang aan het aftellen waren.
10, 9, 8, 7..
Clementine ging in een startpositie staan, ze moest zo snel als ze kon naar de straatstenen rennen.
6, 5, 4..
Wat zou er gebeuren als je te vroeg wegrende? Laten we dat maar niet proberen..
3, 2, 1..
Clem begon zo hard als ze kon te rennen, het glanzende voorwerp lag niet ver bij haar vandaan. Op haar weg ernaar toe werd ze bijna omvergelopen door het meisje uit 12, ze vielen elkaar niet aan. Het jonge meisje vluchtte weg en leek immers toch geen gevaar te vormen. Clementine naderde de straatstenen en merkte op dat het drie werpsterren waren, die stevig vastgeklemd zaten. Dit kon haar redding zijn, zodra ze de wapens wist te bemachtigen. Eenmaal aangekomen bij de stenen knielde ze neer, het was misschien net het meest handige om te doen. Maar veel dreiging zag de brunette op dat moment niet, ze had de jongen uit 1 weg zien rennen in de richting van de Hoorn. Ze merkte pas op dat de jongen uit 3 hetzelfde idee had gehad als zij, toen ze een klap tegen haar gezicht voelde. Een kort moment was ze uit balans gebracht, maar kwam snel overeind. Veel schade had de klap haar niet aangericht, die had ze thuis wel vaker gekregen. Ze beukte vol met haar vuist tegen zijn neus aan, wat genoeg was om een kort moment van verwarring op te brengen. Nogmaals knielde ze neer en trok met al haar kracht aan een werpster, er zat niet al te veel beweging in. Na nog een keer trekken met zoveel mogelijk kracht, kreeg ze het wapen er uiteindelijk uit. Hoewel het haar wel een snee in haar hand opleverde, het meisje sprong overeind en stormde weg.
OOC: Woah, tijd geleden dat ik een post van 900 woorden heb getypt x'D Notes: - Clem heeft één werpster weten te bemachtigen. - Clem heeft een - heel - kort gevecht gehad met Llew. - Heeft het uiteindelijk op een rennen gezet.
KARAKTER Karakter Informatie Geslacht: Vrouw Beroep: • I don't need to work in heaven • Leeftijd: • I'm ageless now •
◊Onderwerp: Re: [START] De 1ste Hongerspelen | di dec 24, 2013 6:22 pm
Diana Ladris
"The odds are never in my favour"
Met ingehouden adem stapte Diana in de buis. Elke seconde die verstreek kwam ze dichter bij haar einde. Ze dacht terug aan haar tijd in het Capitool. De prachtige huizen en de kleurige mensen in die stad hadden haar eerst erg verbaasd, maar toen ze wat meer van ze had gezien begon ze een enorme haat voor ze ontwikkelen. Het volk daar smachtte naar haar dood, puur voor hun eigen vermaak. Ze zagen ons, de gewone district bewoners, als speelgoed. Zíj waren de mensen die haar dit allemaal aan deden. Ze verachtte ze. Uit de grond van haar hart. Als ze alleen was geweest was alles nog niet zo erg geweest, maar ze had Sam en haar moeder. Ze mocht níét zomaar opgeven! Ze moest vechten! Niet voor haarzelf, maar voor hen. Diana beet op haar lip. Verschillende emoties schoten door haar heen. Woede. Haat. Pijn. Verdriet. Angst. Alles tegelijk. Ze moest haar best doen om de tranen binnen te houden. Ze legde even haar hand op het bedeltje dat op haar hals rustte. Het was en cadeau van Sam, zelfgemaakt. En het was haar aandenken.
Met een lichte schok kwam de buis in beweging. Diana werd overspoeld van angst. Rustig blijven! Denk aan Sam!, dacht ze. Ze dwong haar hart om rustiger te kloppen en haar ademhaling werd minder snel. Toen ze helemaal rustig was kwamen de eerste zonnestralen de buis binnen. Haar hoofs stak nu net boven de vloer uit. Ze ging op haar tenen staan om alles eens goed te kunnen zien. Bij het zien van haar mede-tributen schoot een enorme bak adrenaline haar bloed in. Rustig haalde ze adem. Oke, Diana, rustig nuz niet meteen dood gaan. Voor Sam. Ze kon nu alles goed zien. Ze was al bijna helemaal boven. De buis zakte weg en een mechanische stem begon te tellen. 60, 59, 58, 57, 56. Ze keek om zich heen. Ze hoopte maar dat ze een beetje kalm leek, want dat was ze niet. De arena verbaasde haar een beetje. Hij bestond uit allemaal ruïnes. In de verte kon je net een paar boomtoppen zien. Diana's ogen schoten naar de hoorn. Deze lag vol met wapens. Misschien kon ze? Nee. Ze was niet snel genoeg. En ook niet sterk genoeg. Ze moest haar aandacht richten op de doelen die makkelijker te bereiken waren. 28, 27, 26, 25. De tijd begon nu echt te dringen. Snel keek Diana naar de spullen die wat dichterbij lagen. Het enige dat haar ogen vonden was een ukelele. Een ukelele? In de arena? Misshien kon ze er wel wat mee... Alles wat ze kon pakken was een aanwinst. 16, 15, 14, 13 Snel nam ze een besluit. Nu keek Diana naar de tributen die naast haar stonden. Aan de ene kant herkende ze William Mocca, de jongen met een 4. Waarschijnlijk was hij niet haar grootste concurrent, maar je moest hem wel in de gaten houden. Hij bleef het broertje van Mark Mocca, de eigenaar van MOCCACHINO, de hoofdsponsor. 7, 6 Shit! Opletten. 5 Nog heel even. 4, 3 Haar voeten stonden in de houding om te gaan rennen. 2 Haar hartslag werd steeds sneller. 1 En het was begonnen. Opeens kwam alles in beweging. De eerste wapens waren al gepakt. Snel sprong Diana van de plaat. Als een pijl uit een boog rende ze weg. Ze had hier niets te zoeken. Midden in haar vlucht gritste ze de ukelele mee. Toen begon ze te rennen. Zo hard als ze kon. Rennen. Rennen rennen rennen. Haar voeten bewogen ze snel als ze konden. Ze liet zich niet zomaar afleiden. Ze rende nu al een tijdje, en ze had nu nog niemand gezien of gehoord. Haar ademhaling werd steeds moeilijker. Toch beet ze op haar tong en liep ze nog even door. Na een tijdje werd haar ademhaling erg moeilijk, rasperig zelf. Ze voelde hoe haar astma steeds meer opkwam. Hijgend ging ze zitten op een groot stuk steen. Haar ademhaling werd nu iets normaler, maar bleef piepen. Kon Dyson hier niet iets aan doen? Waarschijnlijk wist hij nu niet eens dat ze hier nu last van had. De camera's waren natuurlijk de hele tijd op de hoorn gericht. Toch zouden ze soms een shotje van haar laten zien. Toch? Ze hoopte het maar. Maar ze hoopte zoveel de laatste tijd.
OOC: -Diana heeft dus de ukelele gepakt. -Diana is er vandoor gegaan. -Ze heeft nu erge last van haar astma.
Laatst aangepast door Diana Ladris op di dec 24, 2013 8:58 pm; in totaal 2 keer bewerkt
◊Onderwerp: Re: [START] De 1ste Hongerspelen | di dec 24, 2013 8:13 pm
Bijna was het zover, de spelen zouden beginnen. Na het trainen en alle andere poespas het eindstation. Jake stond inmiddels in de buis die hem weldra omhoog zou brengen. Zenuwen gierden door zijn lijf, die erger werden bij het omhoog gaan. Eenmaal boven lette hij niet heel erg op wie of wat er om hem heen stonden. Hij bekeek de spullen en zag twee dingen die naar zijn idee nog dichtbij genoeg lagen om te pakken, een tas en touw. Touw was handig, voor vissen en voor vallen maken, knopen leggen. Een tas kon eten bevatten of andere heel noodzakelijke dingen. Een sommetje besliste dat hij het op de tas moest wagen.
Het aftellen was inmiddels wat gevorderd toen Jake naast zich keek, het meisje uit 3, die met de 1, Sage heette ze wist hij en aan de andere kant het meisje uit 2, een meisje die er erg fragiel uitzag en hij qua lichaamskracht naar zijn idee goed aan kon. Nu begon Jake zich klaar te maken, de voorbereidingen voor de vlucht in zijn hoofd zorgden dat de zenuwen weg waren en dat hij erg druk was. 10, 9, 8, 7 Als het eerste gevecht afgelopen was moest hij nog maar eens kijken of er nog wat achtergelaten was. Even observeerde hij de hoorn en het poduim. Een galg, waarvoor was dat. Met nog meer touw, zou iemand dat bedenken. Dat moest hij later maar waarnemen. 3 De eerste stonden klaar in houding, zo ook Jake. 2 De eerste vetrok, er gebeurde niets of leek dat maar zo? Waarom stonden ze hier dan die onnozelen seconden? 1 Rennen, naar de tas, shit daar ging Sage heen, aanvaringen nu al, liever niet, wie weet wat ze allemaal kon. Met een klein boogje rende Jake alsnog naar het touw dat er lag. Daar aangekomen was er al iemand en met een flinke vuist gaf hij een goede stomp in het gezicht van de betreffende persoon, de neus meende Jake. Hij had niet genoeg tijd om te kijken wie het was, wat maakte het ook uit? Hij griste het touw mee, deed dit om zijn arm naar zijn schouder en rende weg, de zuidelijke uitgang. Weg van hier zo snel mogelijk. Weg van tributen. Bij het derde zijstraatje sloeg hij af, veiligheid, niet op de grote weg meer.
Nu was de volgende uitdaging aangebroken, overleven. Wat was het meest essentiële daarvoor? Juist, water. Jake moest op zoek naar water. Zijn aandenken had hier dan ook mee te maken, hij had een iets definitiever aandenken aan thuis. Hij had een tatoeage laten zetten op zijn onderbeen 'Water is your ally, not your enemy!' stond er.
OOC: - Godmode toestemming van Sage dat ze naar de tas van G rent - Jake heeft uiteindelijk het touw van punt H na iemand goed hard te slaan, voel je vrij om hier iets mee te doen, als dat niet gebeurt was het een NPC. - Jake is ervandoor en bevind zich niet meer op de hoofdroute, daarnaast is het het 3e straatje want eerste straatje is gevaarlijker dan later pas een straatje.
KARAKTER Karakter Informatie Geslacht: Vrouw Beroep: Fabrieksarbeider Leeftijd: 18
◊Onderwerp: Re: [START] De 1ste Hongerspelen | wo dec 25, 2013 12:40 am
Als ze gelovig was geweest was dit het moment geweest waarop ze op haar knieën op de grond was gestort en met haar armen in de lucht en handen gevouwen had gesmeekt om wat extra geluk, maar Sage geloofde niet in een oppermachtig wezen dat je lot kon veranderen. Ook geloofde ze al lang niet meer in geluk. Het was geen ‘geluk’ geweest toen haar naam was getrokken uit de bol met namen. Niet eens toeval, want toeval bestond ook niet, je had hele kleine kansen en toeval was als één van die ogenschijnlijk kleine kansen uitkwam. Iets wat dus eigenlijk een mogelijkheid was. Vandaar dat Sage er eigenlijk ook niet van uit ging dat ze dit spel zou overleven, die mogelijkheid was immers vrij klein. Wel wist ze zeker dat zij niet zonder slag of stoot zou opgeven, ze zou het proberen te winnen. Ze zou er alles aan doen om haar familie toch nog een beetje hoop te geven, misschien niet de hoop op dat Sage zou overleven. Meer hoop op dat ze op haar vader leek, die ook nooit had opgegeven en in opstand was gekomen. Hier, in de arena, waren de regels totaal anders dan in de opstand tegen het Capitool, maar Sage wist wel dat haar dood zo zinvol mogelijk moest zijn. Eerst had ze overwogen om niet te gaan vechten, om gewoon bij de pakken neer te gaan zitten, een makkelijk doelwit te worden… maar dat was niet wat ze wilde. De rebel in haar kon dat niet. Vandaar dat ze er nu, terwijl dat betekende dat ze anderen kwaad moest doen terwijl ze altijd had geleerd dat ieder mensenleven evenveel waard was, zover mogelijk wilde komen in dit achterlijke spel.
Anyway, Sage hoorde het aftellen en realiseerde zich dat ze in de afgelopen dagen een paar jaar ouder was geworden, mentaal dan. Het doodnormale meisje uit drie haalde diep adem. Wie weet viel ze hier niet eens op. Ze zou haar talenten optimaal proberen te benutten en nu ze naar de arena keek, de reünies, begon ze er zelfs een klein beetje vertrouwen in te krijgen dat dit nog wel moest gaan lukken. Die galg daar was echter wel een beetje luguber, ze kreeg er kippenvel van.
Vijf. Het was best warm. Vier. Ze had jeuk aan haar linker elle boog. Drie. Ze zette zich schrap. Twee. Er droop een druppel zweet over haar voorhoofd. Eén. Die rugzak die daar lag was van haar.
Zo snel als ze kon spurtte ze naar een rugzak die redelijk dichtbij lag, hoewel ze geen idee had wat erin zat. Misschien zat er wel voedsel in, wapens of andere nuttige dingen. Waarschijnlijk was het niet heel slim om zich in de richting te begeven die meer mensen op zouden gaan, toch nam ze het risico maar. In een haar enorme haast greep ze detas van de grond en vloog een beetje uit de bocht. Hierdoor botste ze tegen iemand op. Haar hart bonsde in haar keel. Dit was de eerst confrontatie van het spel. Wat moest ze doen? Het bleek een meisje. Belle, uit district acht. Sage had wel eens met het meisje gepraat. Opzich was ze niet onaardig, maar dit was niet het juiste moment om vrienden te gaan maken (nja, misschien ook wel, als ze een pact zou sluiten or something, maar dat was geen goed idee omdat je elkaar dan uiteindelijk waarschijnlijk moest vermoorden en je dan aan elkaar gehecht was en… nee. Geen goed plan.).
‘Kijk uit je doppen!’ Snauwde Sage, terwijl ze wist dat dit deels ook haar eigen schuld was. Even twijfelde ze om het op een lopen te zetten, maar besloot toen dat dit misschien wel een goed moment was om te beginnen met het echte spel. Ze haalde uit met haar rechtervuist en raakte, met een vrij onhandige zwaai, Belle net. Het was niet erg hard, maar wel hard genoeg om een dreun terug te krijgen. Tegen haar schouder. Met haar tas (die nog redelijk zwaar was ook) haalde ze uit en raakte haar tegenstander, tegen de rug en het hoofd. Deze viel om door de klap, maar sleurde Sage mee. Hier was ze niet op voorbereid en ze had even nodig om het te verwerken. Dit was genoeg voor het meisje uit acht om weer uit te halen, maar gelukkig kon Belle haar nog net op tijd ontwijken. Met haar vrije hand (want de ander had ze om de tas geklemd) greep ze het haar van haar belager en trok eraan, zelf kreeg ze een trap.
Misschien was dit toch niet zo slim geweest. Al met al duurde het niet lang, maar het was kostbare tijd die ze aan het verspillen was. Het was slimmer om een gevecht aan te gaan als ze een voorsprong had (wapens, vallen, of iets dergelijks). Sage wurmde zich met moeite los. ‘VOLGENDE KEER ZAL IK JE KRIJGEN, BELLE!’ Schreeuwde ze en ging ervan, ze rende weg, zo hard als ze dat kon zonder te struikelen, langs vervallen gebouwen en ging een straatje in. Met in haar hand die tas.
Wat nu?
OOC: - Sage en Belle hebben even wat klappen naar elkaar uitgedeeld (godmoodtoestemming) en zijn redelijk ongeschonden uit de strijd gekomen. Sage heeft luidkeels verkondigd dat Belle de volgende keer de sjaak is. - Sage heeft de rugzak bij G te pakken en rent ermee weg richting de schepen.
In de tas van G zit het volgende: een kaart van de arena, een doosje lucifers en felroze sokken.
◊Onderwerp: Re: [START] De 1ste Hongerspelen | wo dec 25, 2013 12:27 pm
De avond voor de Dag. De Dag des Oordeels. Het laatste avondmaal dat hij hier, in de voorbereidingsruimte, zou nuttigen. En mensen wensten hem succes. Succes? Het was zo cru. Succes met het uitmoorden van leeftijdsgenootjes, van kinderen van twaalf tot achttien jaar oud. Ik hoop dat je er veel dood kan maken en als laatste over blijft, met bloed aan je handen, maar in elk geval nog wel ademend. In leven. Succes hoor! Ach, wat had hij ook kunnen verwachten van de idioten die hem voor moesten bereiden om de spelen. Een geweldig schreeuwerige man met lange nagels en hoge stem; zijn stylist. Een dame die het liefste als jong meisje behandeld werd, wat Odin dan ook deed, met tegenzin, maar het moest; Zij was immers degene die voor hem sponsors moest regelen ofzo. Sponsors, alsof het een liefdadigheidswedstrijd was, waarbij je per kilometer wat geld kreeg voor het goede doel.
Hij had goed geslapen, was uitgerust. Maar dat kwam door de pillen die hij van zijn allerliefste Michaelo toegespeeld had gekregen. Nu stopte hij zichzelf vol met granen, koolhydraten. Voor langetermijn energie. Hij was sinds het moment dat hij uit de vervloekte pot met namen gekozen werd al flink wat aangekomen. Zie nu geen moddervet joch voor je, oh nee. Odin was gespierd geworden. Weg was de tengerheid die de slungel van nature gehad had. Hij was sterker, zwaarder en zeker niet te onderschatten in een 1 op 1 gevecht.
Er werd aangeklopt. Het was tijd. __________________________________________________
Zijn handen streken over de zachte stof van zijn mosgroene shirt, trok die recht. De rits van zijn stevige donkerbruine leren jack werd zenuwachtig op en neer bewogen. Open? Of toch dicht? Hij eindigde uiteindelijk met de rits halverwege zijn gespierde torso. Of hij er klaar voor was? Nee. Maar hoe eerder het allemaal voorbij was, hoe eerder hij weer thuis was. Ja, Odin was waarschijnlijk een van de weinigen die ervan durfde te dromen dat hij winnen zou. In zijn hoofd stond het al vast. Hij had een doel nodig, een duidelijk doel. Zijn doel was winnen. No matter what. In het kuiltje van zijn nek ruste het glazen kokertje van Chad aan de ketting. Zijn aandenken. Zijn houvast, dat dit allemaal echt was en geen spelletje.
Zoeffff. Daar ging hij omhoog. De glazen wand om hem heen was gauw verdwenen en een frisse wind waaide hem tegemoet. De open lucht. Zijn groene ogen keken naar links, waar hij een klein meisje zag en een beetje verder Janaea, zijn hypere districtgenootje, en ook William. William was degene op wie zijn begin tactiek gevestigd was. Hij zou samen met de kleine opdonder overleven en hopen dat diens stinkend rijke familielid hem sponsoren zou, zoals Will hem had voorgespiegeld. Het was het proberen waard en anders zou de witharige ook geen problemen opleveren bij het uitschakelen. De enige waarbij hij zelfs in gedachten niet aan haar dood kon denken was Janaea, het meisje dat vlak naast Will stond. Hopelijk zou dat dus niet nodig zijn en als hij haar tegenkwam zou hij- gewoon een soort bondgenootschap sluiten? Zij zou hem toch geen kwaad doen? Toch? Lastig. Deze keuzes waren te lastig, hij zou zich er later wel mee bezig houden. Als Janaea zich in zijn buurt waagde zou hij haar geen kwaad doen, tenzij het zijn eigen leven in gevaar bracht. Ja, dat was het. Nu bekeek hij de rest van het terrein en de ruime cirkel. Hij bleef angstvallig op zijn cirkeltje. Iedereen wist dat de spelleiders alles graag bestuurden, dus wanneer zij aftelden wachtte je maar beter tot je nummer 1 hoorde.
Het aftellen liet Odin zo’n 45 seconden langs zich heen gaan, hij bepaalde zijn route. Een stuk voor hem lag.. touw. Useless. Allereerst moest hij een wapen hebben, dan zag hij wel verder.
De stem telde doodleuk af tot het vechten op leven en dood begonnen mocht worden, met een frisse montere ondertoon. 3, 2. Op 2 zette hij zich af. 1. Odin rende. Hij had recht voor zich een glinsterend wapen gespot en besloten daarvoor te gaan. Wat het was? Geen idee. Groot, glimmend en hopelijk scherp.
Hij was met zijn achttien jaar de oudste van de lichting, al waren er vast nog wel andere achttienjarigen. Maar het betekende wel dat hij fysiek een groot voordeel had: Zijn lichaam was stukken verder ontwikkeld. Dus de sprint die hij trok met zijn lange benen ging vlug. Op een klein heikel momentje na, waarbij hij bijna struikelde over een uitsteeksel van het touw, was het allemaal perfect gegaan als gepland. Achter hem hoorde hij gekreun toen een jongen een fikse klap uitdeelde. Vechten om een touw? Hij zou zich er maar niet mee bemoeien. Hij moest door, door, sneller, sneller.
Zijn hand omsloot de zeis en hij tilde het wapen goedkeurend op. ‘Will!’ klonk het dan, hij zag de blonde jongen al aankomen. Odin keek ondertussen achter zich, zag wapens, stapels wapens. Damn. Als er anderend hier aankwamen zou dat slecht uitkomen. Hij hield zijn zeis dreigend vast, wachtend op problemen. William struikelde naar hem toe, onhandig kind. ‘Pak nuttige dingen.’ beval hij kortaf, al streek Odin kort door Will’s haren. De twaalfjarige begon meteen, pakte een paar mesjes en was zelfs slim genoeg om het vlees met nog een slagersmes in een soort lap stof te wikkelen. Het was een begin.
‘Ok, Will, dek me met die boog daar. Laat niemand van achter komen, pas goed op jezelf.’ sprak hij gejaagd, om op hoog tempo richting een soort tas geval af te gaan. Die bereikte hij, maar hij was niet de enige. Waar zijn ene hand om de lus van de rugzak ging, deed een ander hetzelfde. Hij zag een flits blond haar en even was hij van slag Was dit William? Maar nee, het was een meid, haar naam zou hij bij god niet meer weten: Wel wist hij dat ze met wapens vaardig was, maar zonder niet al te veel waard was. ‘Van mij.' siste hij naar het kind, wat een pruillipje trok. Theatraal gedoe. Daar had hij geen tijd voor. Hij trok, zij trok. Dit werkte niet. het was als een pactstelling. Odin liet gauw de tas los, een lage truuk om haar uit balans te brengen, waardoor het meisje van district twee inderdaad haar evenwicht verloor. Daarna haalde Odin met twee handen om het wapen geklemd uit met de zeis, mikkend op haar been. Er zat een hoop kracht en dus ook snelheid achter. Zou ze dit ontwijken? De scherpe punt van zijn wapen zou moeiteloos het zachte vlees kunnen doorboren. Dan zou hij de tas pakken en wellicht zelfs het kind afmaken. Als hij raakte dan.. Anders zou hij nog een keer uithalen, deze keer harder en hoger. Die tas was van hem.
OOC: Odin heeft de zeis van F gepakt. William heeft zich bij Odin gevoegd als 'bondgenoot' en heeft het vlees met een slagersmes van de stapel bij (A) in de mantel gewikkeld (B). Hij is gewapend met een lang mes en een boog van (A). Odin is met Lucia Acerbi (Vrouwelijke tribuut district 2) in gevecht om tas J, en heeft met de zeis (F) uitgehaald, om haar in het been te halen. Als hij mist haalt hij meteen wederom uit, op borsthoogte. William dekt hem met de pijl&boog vanaf voor het podium met de galg.
De zeis doorboorde het been van Lucia zonder problemen, maar raakte óók de tas, die daardoor openscheurde. Meteen stroomde er een zwerm agressieve wespen naar buiten, waarvan de helft op de zwaargewonde Lucia afstormde en de andere helft zich op Odin stortte.
◊Onderwerp: Re: [START] De 1ste Hongerspelen | wo dec 25, 2013 1:17 pm
Daar stond ze dan, terwijl ze langzaam in de buis omhoog ging en het felle licht haar de ogen deed dicht knijpen. Ze stap even haar hand voor haar gezicht om zich te kunnen plaatsen. Iedereen stond in een rondje om een grote hoorn heen, het was ijzig stil, op het aftellen na. Elk aftellend getal sloeg in als een baksteen, ze wisten allemaal maar al te goed wat er gebeurden wanneer de stem 0 zei. Ze beet op de binnenkant van haar wang en keek wat ze wilde bemachtigen, ze wist dat als ze voor een van de spullen zou gaan die verder van de hoorn af lagen, ze geheid met iemand in aanraking kwam. Ze rechtte haar rug, knoopte haar haren in een strakke staart en keek strak naar de hoorn. Ze moest het wel wagen, 7 punten of niet. Ze wist als ze die pijl en boog wilde bemachtigen, ze deze gevaarlijke actie uit moet voeren. Het aftellen maakte het killer dan dat het werkelijk was, ze voelde zich bloed heet maar had tegelijkertijd kippenvel over haar lichaam lopen. Werkelijk waar, de kans was zo klein dat ze dit zou overleven. Maar waarom zou ze zich zonder slag of stoot laten dood gaan, echt niet! Ze zou zo lang mogelijk volhouden en zo lang mogelijk vechten, voor haar moeder zou ze niet zomaar opgeven.
Vijf.. Belle voelde zich misselijk worden, maar gaf niet toe aan het ongemakkelijke gevoel. Kotsen deed ze later wel. Vier.. Wie haar ook in de weg liep, ze zou van zich af slaan. Drie.. Drie, pff.. Twee.. Ze zette zich schrap en hield haar blik strak gericht op haar doel. Een.. “Ik hou van je mam..” Fluisterde ze zachtjes. Nul..
Ze zetten het op een lopen, om haar heen zag ze dat iedereen naar de spullen schoot die ze wilde hebben. Zoals ze voorspeld had, werd vrijwel alles wat verder van de hoorn lag, opgepikt. Ze wist echter dat als het om de hoorn ging, zij een vrij goede kans had. Ze was dichtbij en wist dat als ze even flink door sprintte, ze als eerste zou zijn. Wat ze echter niet had verwacht, was dat William ook naar de zelfde plek toe rende. Toen ze tegenover hem stond keek ze hem even schaapachtig aan, hij greep naar een boog rechts van hem en zij naar de boog links van haar. Op het moment dat ze hem strak wilde spannen, rende hij al weg. Ze kon hem neerschieten, vanaf hier was dat een eitje. Maar ze wist dat ze zelf dan nog minder kans had om weg te komen, en hij was uit 8.. Zij kon het niet over haar hart verkrijgen om diegene te zijn die hem zou vermoorden. Ze greep de pijl en boog goed vast en op het moment dat ze weg wilde rennen zag ze nog een mes met schede liggen die ze snel in haar zak stak. Toen zetten ze het op een lopen.
Ze rende dwars over het veld heen en terwijl ze rond keek om te zien waar ze heen moest, botste er iemand vol tegen haar op. Sage, uit drie, het meisje met de 11 punten. Even keek Belle haar fel aan, en zag toen de vuist op haar af komen. Het gevecht begon en beiden deelde ze flinke klappen uit, maar ze leken aan elkaar gewaagd en veel schade richtte ze zo niet uit. Uit eindelijk wurmde Sage zich los en op het moment dat Belle haar weer aan wilde vliegen om de volgende klap uit te delen, rende ze weg. Met de mededeling dat ze haar wel zou krijgen. “ANDERS IK JOU WEL!” Schreeuwde ze achter het meisje aan en ook zij rende weer weg. Tussen de vervallen gebouwen door, waarna ze uit eindelijk een ruïne in dook.
OOC: Ze heeft een korte ‘aanvaring’ gehad met William, waarna ze in een gevecht met Sage belandde. Weinig schade aangericht helaas en is na de mededeling dat ze haar ook zal krijgen, weg gerend.
KARAKTER Karakter Informatie Geslacht: Man Beroep: Slaafje van het Capitool Leeftijd: 16
◊Onderwerp: Re: [START] De 1ste Hongerspelen | wo dec 25, 2013 4:33 pm
Waarom werden ze in een buis gepropt? Was dit om nog even duidelijk te maken dat ze min of meer proefdieren waren? Dat was al duidelijk. Elke seconde in het Capitool, had hij meer doorgekregen wat voor een grote poppenkast dit was. Er was echter niks wat hij eraan kon doen. Het enige wat hij eventueel zou kunnen doen, was winnen. Dat moest wel lukken toch? Hij hoefde maar 23 mensen te vermoorden.
De lucht was fel, veel te fel. Het was warm. De lucht voelde verkeerd, de zon brandde verkeerd en alles was gewoon raar. Caleb probeerde te wennen aan de omgeving en zo snel mogelijk in te schatten waar hij was, wat hij ging doen en meer van dat soort dingen. Het zou fijn zijn geweest als hij van tevoren had kunnen zien hoe alles eruit zag, maar dat was natuurlijk niet mogelijk. Dan zou alles te makkelijk zijn. Maar waarom moesten ze nou weer in een buis en dan omhoog? Konden ze niet gewoon even door de arena wandelen naar hun plekjes of zo? Nee, dat was ook weer te makkelijk. Hmm. Het zou makkelijker zijn als ze gewoon de hele Spelen af zouden schaffen, maar dit was pas de eerste en het was nog niet begonnen.
Je kan je misschien voorsnellen hoe snel Caleb al deze dingen moest denken om ook nog genoeg tijd te hebben om zich voor te bereiden op de sprint. Hij zag wapens liggen bij de Hoorn, al deed het hem meer denken aan een lelijke schelp. Hij had maar een paar keer schelpen gezien en hij snapte niet wat dat ding hier deed. Voor zover hij nu kon zien, was er niet echt iets waarbij hij in zijn element was. Ze stonden in een stad, of eerder iets wat ooit een stad was geweest. Omringd door muren en kapotte muren en nog meer van dat soort dingen. Hij zag enkele openingen door de huizen heen en besloot dat hij hier zo snel mogelijk uit moest zien te komen. Hij kon eventueel later wel terugkomen, als hij nog leefde en er minder tributen waren, maar voor nu leek het hem onverstandig. Er waren ongetwijfeld veel verstopplekken, maar het was ook veel makkelijk hier om gevonden te worden en daarbij zou hier ongetwijfeld niks te eten zijn.
Eten. Overleven. Planten. Dieren. Jagen. Hij keek verwoed om zich heen en zag tot zijn opluchting dat hij naast de kleine Janaea stond. Ze hadden de trainingsdagen samen doorgebracht en toen besloten dat ze samen door de Arena zouden banjeren. Hij kon het opzich alleen zolang hij in een bos was en het geen duurloop werd, maar Janaea niet en hij voelde zich ontzettend verantwoordelijk voor haar. Ze was zo jong, zo klein en ze kon helemaal niks behalve survivallen. De kans dat ze daar niet eens de kans voor kreeg was echter zo ongelooflijk groot dat Caleb al heel snel had gevraagd of ze bondgenoten konden worden. Nu was hij naar haar aan het seinen of ze nog steeds samen zouden blijven werken. Het zou vervelend zijn als hij haar nog zou vertrouwen - of andersom - en zij hem in zijn slaap zou wurgen. Caleb probeerde niet te denken aan het feit dat één van hen uiteindelijk dood zou moeten gaan.
De laatste vijf seconden gingen en en Caleb had zichzelf schrap gezet. Hij had naar Janaea staan gebaren dat ze weg moest rennen en dat hij haar wel in zou halen. Hij kon veel sneller rennen en ondanks dat zijn voordelen voornamelijk van zijn spierkracht kwamen en niet zozeer van zijn snelheid, was hij fitter dan een hoop andere mensen hier. Ze hadden al afgesproken dat ze dit zouden doen, maar feit bleef dat hij iets met een twaalfjarig meisje had afgesproken dat had genoten van elk moment dat ze hier was geweest. Of het een slim idee was, wist hij niet, maar Caleb brak nou eenmaal geen beloften. Daarbij zouden ze thuis ook behoorlijk boos op hem zijn als hij haar zou laten stikken.
Nul.
Tijd om te rennen.
Caleb sprintte zou hard als hij kon naar de Hoorn, naar de bijlen die hij had gezien. Er was echter iets wat hem deed omkijken: er was een gevoel in zijn buik ontstaan op het moment dat hij zijn bondgenootschap met Janaea definitief had gemaakt. Het waren geen zenuwen, het was geen angst. Hij gaf om haar en voelde op de één of andere manier instinctief aan dat ze nu al iets stoms had gedaan. Zonder acht te slaan op zijn vijandige omgeving, draaide Caleb zich om. Vanuit zijn ooghoeken zag hij mensen zijn richting oprennen en tot zijn vreugde zag hij dat hij één van de eersten was geweest. Zijn vreugde werd echter bekoeld toen hij zag dat Janaea, die had toegezegd de andere kant op te rennen, dat deed - maar achter het meisje van zijn district aan. Niet op de bondgenootschapmanier zoals hij en Janaea zouden doen. Nee. Diana had iets vast en Janaea, die schreeuwde en krijste en net als gewoonlijk behoorlijk aanwezig was, wilde het hebben.
Een diepe zucht ontsnapte uit Caleb's mond. Hij had echter geen tijd om zich door haar te laten ergeren en met een noodgang sprintte hij weer de andere kant op, achter Janaea aan. Ze zag eruit alsof ze niet snel van plan was het voorwerp aan zich voorbij te laten gaan. Van alle dingen die ze had kunnen doen, moest ze hun hele plan in de soep gooien. Waarom had hij ook alweer met haar een bondgenootschap gesloten?
Hij lag al ver achter dus moest hij nog harder lopen dan hij al deed. Voor haar postuur kon Diana het nog ver schoppen als ze zo bleef vluchten, want ze zag er in Cale's ogen niet uit als een sprinter, maar ze was het zeker wel! Caleb haalde Janaea in en zette nu alles op alles om nog sneller te zijn. Zijn ademhaling was sneller dan het ooit was geweest, zijn spieren begonnen tegen te stribbelen en zijn longen brandden, maar hij moest en zal het wapen van Diana afpakken. Dan hadden ze tenminste iets en daarbij wilde Janaea het zo graag dat ze als twaalfjarige achter een zestienjarig meisje aanzat uit het district waar kinderen met een bijl of op z'n minst een beitel in de hand werden geboren. Niet slim, maar in sommige situaties was Janaea dat nou eenmaal niet.
Na wie weet hoe ver dat hij had gerend had hij Diana dan eindelijk ingehaald. Hij kwam iets voor haar rennen en hij kon haar ademhaling horen, die nog slechter was dan die van hem. Een soort gevoel van medelijden schoot door zijn aderen en hij wilde haar even laten gaan, maar toen bedacht hij zich dat hij haar nog niet per se hoefde te vermoorden. Cale was zich ervan bewust dat hij zichzelf had gezworen dat sowieso niet te doen, maar Janaea en hijzelf waren belangrijker. Met die gedachte in zijn achterhoofd en het feit dat het hele district vanaf nu een hekel aan hem zou hebben, probeerde hij het meisje te tackelen en te duwen zodat ze zou vallen en probeerde op deze manier vat te krijgen op het voorwerp.
Na een tijdje haakte Caleb af met/zonder het voorwerp en draaide hij zich om en begon hij - op een lager tempo en gefocust op eventuele aanvallen in zijn rug - terug naar Janaea te rennen. Deze was ver achterop geraakt vanwege het hoge tempo waarop de twee mensen uit District 7 hadden gerend. Ze had dat simpelweg niet bij kunnen benen. Caleb begon weer een beetje bij te komen en zodra hij bij Janaea was (gaf hij haar het eventuele voorwerp waarvan hij dus nog niet weet dat het een ukelele is), slingerde hij haar op zijn rug en sloeg hij rechtsaf, in een richting waar de kans dat, als Diana hem nog zou volgen, iemand hem zou blijven volgen vrij klein was. Op een joggingtempo ging de omgeving aan Caleb voorbij en hij rende zeker tien minuten op een langzaam tempo voordat hij het niet meer trok, Janaea van zijn rug afhaalde en hij uitgeput neerzakte op de grond. Het kostte hem een paar minuten voordat hij het voor elkaar krijgen hoe hij moest praten. 'Waar zijn we?' mompelde hij met gesloten ogen tegen Janaea, het nog niet voor elkaar krijgend om ze open te doen.
OOC: -Caleb heeft een bondgenootschap met Janaea -Hij ging eerst richting de hoorn, maar ging toen achter Janaea aan die achter Diana aanging. -Hij probeert de ukelele te bemachtigen door Diana te tackelen en dat soort dingen. -Hij rent, nadat het wel of niet gelukt is, terug naar Janaea, neemt haar op zijn rug en rent een andere kant op en ploft na een tijdje op de grond.
KARAKTER Karakter Informatie Geslacht: Man Beroep: Landarbeider Leeftijd: 15
◊Onderwerp: Re: [START] De 1ste Hongerspelen | wo dec 25, 2013 11:04 pm
De rits van een jack werd nog snel voor een deel dicht getrokken, een kraag opgezet en een hand klopte op een schouder. Stemmen fluisterden, zowel aanmoedigingen als smeekbedes. 'Krijgen we echt een kans? Worden we niet meteen ge-executeert?' klonk een schelle stem in een haast lege kamer. Mensen knikten, te gespannen om te praten. Zelfs voor de stylist en zijn hulpjes was dit immers de eerste Hongerspelen, al hadden ze er ongetwijfeld onwijs veel zin in. Hun enthousiasme was, naast de enorme spanning, op hun gezicht te zien. Om één of andere rede wilden ze hem misschien toch niet meteen dood. Ze hadden zo lang aan hem gewerkt... Het moest voelen alsof je weken bezig was geweest met een enorm kunstwerk waar je toch wel trots op was, je moeder het je afpakte en het zonder pardon in de vuilnisbak mikte. Het moest pijn doen. Hoopte hij. Misschien zouden ze medelijden krijgen met hem en zijn zus, en iets de arena in sturen als donatie. Sponsoren. Het zou zo fijn zijn als hij wat sponsoren bleek te hebben...
Een tik op zijn schouder zette Raven in beweging. Niemand hoefde hem nog iets te zeggen, het was hem allemaal duidelijk. Het was uitgelegd. Alexander had het hem uitgelegd. Hij zou in een glazen buis de arena in worden 'getild', en dan zou het spel echt beginnen. Dan kon zelfs Alexander niet veel meer voor hem doen, afgezien van het sturen van donaties. Als ze die zouden krijgen, natuurlijk. De jongen achtte de kans klein. De brok in zijn keel was niet weg te slikken, merkte hij opnieuw. Als vanzelf plaatsten zijn voeten zichzelf op het metalen plateau. De buis schoof naar beneden. Zijn hand schoot naar het metalen kettinkje dat op zijn borst lag te rusten. Van Clem. Gevuld met een briefje. Op dat briefje had zijn zus in haar nette handschrift een citaat geschreven. Het kwam uit het, voor hem maar al te bekende, lievelingsstuk van hun overleden moeder. Over een zwarte raaf. Waarom had ze juist dat gekozen? Omdat ze wist dat ze toch wel dood zouden gaan. Het spookte al langere tijd door zijn hoofd. Clem wist het. Hij wist het. En toch zou hij haar redden, hij had het zichzelf belooft. En haar ook, al wist ze het nog steeds niet. Met een schok begon de plaat onder zijn voeten te bewegen. Langzaam verdween zijn stylist in de diepte, fel daglicht bereikte zijn ogen en na enkele seconden had de jongen zicht op de arena. Maar bijna meteen begon een koele, haast opgewekte stem af te tellen. Het irriteerde hem mateloos.
60, 59, 58 Clementine stond een stuk van hem af, een opgerold iets lag redelijk dicht bij hem, het leek nog het meest op een slaapzak. Die kon hij nodig hebben. Desnoods kon hij er touw van vlechten. 40, 39, 38 De tijd vloog. Zelfs seconden. Er glom iets tussen de straatstenen bij Clementine. Misschien een wapen? 3, 2, 1 Raven zette zich schrap, en sprintte weg. De slaapzak was absoluut voor hem. Het meisje uit district 10, dat naast hem geplaatst was, leek het ook op de slaapzak te hebben gemunt. De jongen beukte haar zonder pardon op zij met zijn schouder. Meer kon hij haar op het moment nog niet doen, zonder wapens. Met één hand griste hij de donker gekleurde slaapzak mee, om op weg te gaan naar Clementine. Ze vocht met de jongen uit district 3, ze gaf hem een rake klap op zijn neus. Vervolgens sprintte ze weg met een werpster in haar hand. De overgebleven twee zaten nog tussen de straatstenen geklemd. Voor hem. De jongen uit District 3 kreeg een tweede klap in zijn gezicht te verduren, dit keer van Raven. Snel begon de jongen uit 11 aan de werpsterren te rukken tot hij ze los had. De eerste mikte hij richting de andere jongen, en met de laatste in zijn hand sprintte hij achter zijn zuster aan.
OOC: - Godmode met toestemming (Clementine) - Raven heeft de slaapzak van D en een werpster van L meegenomen. - Raven heeft Llew uit 3 een rake klap gegeven, en heeft vervolgens een werpster in zijn richting gegooid. Raak of niet, hij sprint weg, achter Clementine aan.
De werpster heeft Llew in zijn hals geraakt. Hij zal doodbloeden als niemand hem komt helpen.
Als Raven de slaapzak uitrolt, zal hij tot de ontdekking komen dat daar 10 gifpijltjes in zijn verstopt én een kokertje waarmee hij die pijltjes kan wegschieten.
◊Onderwerp: Re: [START] De 1ste Hongerspelen | do dec 26, 2013 11:39 am
Met een enorme haal zwaaide het scherpe blad van de zeis naar beneden. Het was een prachtig wapen, voor een handwapen had het een lange rijkwijdte en het was uitstekend geschikt om mensen op redelijke afstand neer te halen. Wel moest hij er aan wennen, het was een lange stok met aan het uiteinde pas de scherpe onderdelen en het was belangrijk goed in de gaten te houden hoe je het precies vast hield, voordat je met je eigen armen in de knoop raakte. Toen het blonde meisje echter in zijn weg kwam aarzelde hij geen moment, handelde enkel instinctief.
Hij bracht haar uit evenwicht en ondernam een aanval. Het meisje was reddeloos verloren, de scherpe punt van de zeis doorspieste het vlees van haar been, een kreet van pijn bereikte zijn oren. Het bloed dat uit de wond opwelde leek haast nep, alsof dit allemaal slechts ketchup (een van de heerlijke sauzen die hij in het Capitool had ontdekt) was, rood en druiperig. Zodra hij haar had neergehaald trok Odin de zeis los en met beiden handen bracht hij het wapen weer omlaag in een vergelijkbare spiezende beweging, deze keer zou hij haar borstkas raken. Als ze daarvan niet in een klap dood was, zou ze in de Spelen sowieso geen kans meer maken, met een gewond been kwam je uberhaupt al niet ver en nu.. zou ze sterven. De eerste dode van de spelen zou op zijn naam komen te staan, evenals de laatste. Hij zou winnen. Die overtuiging was terug te zien in de snelheid waarmee hij stak.
Maar wat Odin niet bemerkt had was het feit dat zijn eerste aanval op Lucia de tas als tweede slachtoffer gehad had. Er was een kleine scheur in de stevige stof ontstaan, waar de inhoud van de tas uit kon ontsnappen. Als de tas gevuld was geweest met eten, drinken of andere nuttige zaken, zoals hij vantevoren gedacht had, was er geen probleem geweest. Nu klonk er echter een nogal verontrustend gezoem. Odin’s groene ogen flitsten weg van het blonde meisje, wat al kermend op de grond lag in haar eigen bloed. Toen zag hij ze. Eerst was het er maar een geweest, maar algauw waren een groot aantal van diens broertjes en zusjes ook losgebroken. En na hun onrustige ritje in de donkere tas waren de beesten niet bepaald goedgezind.
Dat zag er niet goed uit. Gelukkig had Odin twee relatieve voordelen: Doordat de beestjes lange tijd in het pikkedonker waren gehouden kostte het wat tijd om om te schakelen naar een dagritme en al helemaal naar een aanvalsritme. Verder was er nog de bloedende Lucia, die wanhopig haar hand uitstrekte naar.. Naar wat eigenlijk? Naar de hemelsblauwe lucht? In plaats van de redding die Lucia zocht kreeg ze flink wat steken te verduren. Want dat was dus zijn tweede geluk: Lucia was een veel gemakkelijker slachtoffer en ze was ook nog eens dichterbij de horde.
Verder nam Odin geen tijd meer voor overpeinzingen, zodra hij zich realiseerde dat de wespen een gevaar vormden, maakte hij rechtsom keert. Zijn voetstappen droegen hem snel, maar was het snel genoeg om te ontkomen? Een stekende pijn in zijn nek, gevolgd door eentje op zijn enkel, gaf aan dat er toch echt iets moest gebeuren nu. En daar was het al: Een roodharig jongetje, Nero Walsh. Odin kende hem van een lunch tijdens de trainingsdagen, waar Nero het hoogste woord had gevoerd. Het was een opschepper, maar geen met kwalijke bedoelingen. Daarom voelde wat hij nu deed ook zo slecht. Odin ramde tegen de schouder van het roodharige kind en liet zijn wapen even voor wat het was. Hij tilde de jongen van dertien jaar, klein van stuk, maar toch niet al te licht, op en gebruikte hem als een soort schild tegen de steken van de zwart-geel gestreepte beestjes. Nero krijste en smeekte. ‘Laat me los.’ klonk het meerdere keren. Na een kort moment van twijfel deed Odin dat. Hij liet Nero los, maar gaf hem wel een flinke duw naar voren. Dan bukte de jongen zich en greep zijn zeis bij het uiteinde. Hij nam een paar passen achteruit, hopend, biddend dat alle woede van de stekers nu voorbij was. Hij had zelf vier steken opgelopen: Twee vlak naast elkaar in zijn nek, eentje op zijn enkel en een kleine op zijn voorhoofd.
Odin keek om naar William, die daar met gespannen boog klaar stond. Ja. Odin wandelde op hoog tempo terug naar zijn bondgenoot en het podium en zodra hij ietsje dichterbij was schreeuwde hij: ‘Kan je hem neerschieten?’ Hij nam zelf een bocht, zodat hij niet in het schietpad stond. Als Will de kans zag om het roodharige gevalletje met een pijl neer te halen zou dat zeer welkom zijn. Zodra Nero dus overeind kwam vloog er een pijl op hem af, vlug gevolgd door een volgende. Zouden deze twee pijlen genoeg zijn? Zou team Odin x Will nu twee succesvolle gevechten hebben afgerond? Hij hoopte het. Maar ja, wat deed hopen nou eigenlijk voor goeds. In plaats daarvan kon hij zichzelf beter focussen op de realiteit. ‘Goed gedaan, Will.’ klonk het nog, het was belangrijk om hun samenwerking te blijven bevestigen. De blonde opdonder grijnsde en laadde zijn boog opnieuw bij. ‘Als je iemand ziet mag je gewoon schieten.’ voegde Odin er nog bij. Met de berg wapens hier wilde hij liever geen risico nemen met dichtbij komende tributen.
Geconcentreerd speurde hij de hoop wapens af, tot hij iets zag wat nog wel van pas kon komen: Het was een leren riem, met drie uitstulpingen. Daarin konden precies drie korte mesjes geplaatst worden. Vlug deed hij de riem om en stak drie messen met scherpe punten veilig in de holsters. Was het slecht dat hij hier een klein beetje plezier in had? Niet zo zeer in het afmaken van mensen, maar wel in het tactische gedeelte.
Nu stond Odin dichtbij de hoorn, gevuld met wapens en William een stuk naast hem, op het podium. Met een zoevend geluid liet William een pijl ontglippen aan de strakke houding van de boog, gemikt op een nabij zijnde tribuut. Will was al aanzienlijk beter in mikken dan aan het begin van de trainingsdagen, dus dat was zeker een goed teken. Misschien zou hij toch nog wat hebben aan de kleine blonde. Zo, wat zou hun volgende stap zijn?
OOC: Odin heeft de zeis in Lucia’s borstkas gestoken. Lucia is meerdere keren door de wespen gestoken. Hij is daarna weggerend voor de wespen en is in het totaal 4 keer gestoken. Hij heeft Nero Walsh uit district 5 als levend schild voor de wespen gebruikt. Nero Walsh is meerdere keren door de wespen gestoken. William heeft op redelijke afstand twee pijlen op Nero afgeschoten. William heeft een pijl afgeschoten op een voorbij komend tribuut, zonder echt te weten wie het is. Odin heeft zichzelf bewapend met drie korte messen met een bijpassende riem waar hij ze in kan steken van de stapel wapens in de hoorn (A). Odin en William zijn weer samen bij het podium.
Lucia Acerbi is meteen gestorven. Nero Walsh is door één pijl geraakt: linksbovenaan in zijn rug. Hij is weggerend, maar is zwaargewond. De voorbijkomende tribuut heeft de pijl weten te ontwijken (whomever it might be).
◊Onderwerp: Re: [START] De 1ste Hongerspelen | do dec 26, 2013 10:29 pm
Het voelde alsof er wel een jaar voorbij was gegaan, sinds Janaea tijdens de Boete werd gekozen als vrouwelijke Tribuut voor District 6. Aan de ene kant voelde het als gister, want in principe ook dichterbij kwam dan een jaar, maar er was zo veel gebeurd dat het tevens langer voelde dan de tijd die het echt in beslag had genomen. Maar eindelijk was het zover! Vandaag zouden de Hongerspelen dan toch beginnen! Janaea had niet het vermoeden dat ze veel kans zou maken om het spel te winnen, maar hé… Een spel was een spel en dat was iets waar het meisje altijd voor in was! Enthousiast – hyper bijna – en met een enorme glimlach ging Janaea de Arena in. De omgeving maakte een enorme indruk op haar en ze vergat bijna dat het misschien een goed idee was om de rest ook goed in zich op te nemen. Het leek er echter op alsof ze in een stad waren. Dat was totáál niet wat Janaea had verwacht, maar zo mogelijk wel beter! Het was prachtig, zelfs al waren de huizen meer ruïnes dan een daadwerkelijk bewoonbaar geheel. Het kostte het meisje moeite om haar aandacht te richten op de Hoorn des Overvloeds, een plek die van groot belang leek te zijn voor de Spelen. Ook had ze nog helemaal geen tijd gehad om zich te richten op de mensen die naast haar stonden. De Tributen stonden in een grote cirkel, maar de Hoorn blokkeerde Janaea’s zicht voor een deel. Nu waren de personen tegenover haar sowieso ver van haar verwijderd, dus al snel richtte het meisje haar aandacht op haar directe buren. Op links zag ze een kleine blonde jongen van haar eigen leeftijd en daarnaast een wat ouder meisje, dat ze niet één, twee, drie kon plaatsen. Ze wist dat ze het meisje eerder had gezien en misschien zelfs haar naam had gehoord, maar deze informatie leek even plaats te hebben gemaakt voor al het nieuws dat op dit moment op haar af was gekomen. Dit was dan ook niet het moment om erover na te denken en snel richtte Janaea zich op haar andere buur. Even schrok ze van de grootte, maar het enthousiasme was van haar gezicht af te lezen toen ze de jongen uit District 7 had weten te identificeren. CALEB! Janaea schonk hem haar breedste glimlach, terwijl ze hem bemoedigend en vriendschappelijk toeknikte. Het was zeker een voordeel om naast hem te staan. Ze vertrouwde erop dat hij haar geen pijn zou doen. Dat was in ieder geval iets waar ze het over hadden gehad tijdens de trainingen, waar hen was opgevallen dat ze elkaar goed wisten aan te vullen. Caleb was echt heel erg goed met wapens en groot en sterk en knap en mochten er ergens insecten en planten of een kapotte auto te vinden zijn, dan had Caleb misschien ook iets aan haar. De jongen begon naar Janaea te seinen, wat het meisje wist te interpreteren als een confirmatie van hun samenwerking. Yay! Ze begon het spel met een bondgenoot, dus dat was een goede start. Hoewel Caleb leek te willen dat ze er meteen vandoor zou gaan, kon het meisje het niet laten om even om zich heen te kijken om te zien wat voor spullen er verspreid lagen. Er lag eigenlijk weinig heel erg in de buurt dat haar kon verleiden om erop af te gaan. Totdat ze ook achter zich keek en haar oog liet vallen op een apart voorwerp achter de Tributen op links. Het lag ongeveer ter hoogte van het blonde jongetje naast haar, meer in de richting van het oudere meisje dan van Janaea, helaas. Het voorwerp was geen wapen – of tenminste, het leek er niet op. Maar Janaea was geïnteresseerd. Het leek wel een muziekinstrument, een klein soort gitaar, en daarmee dus perfect voor de kleine Janaea! Tenminste, zo zag zij het. Ze wilde het hebben. Muziek was geweldig en ze wilde iets hebben en dit leek haar geschikt genoeg. Wie weet kwam het nog een keer van pas!
Het kwam erop neer dat Janaea zich compleet fixeerde op dit vreemde voorwerp dat ze niet kon identificeren als een ukelele. Ze vergat totaal wat ze met Caleb had afgesproken en wachtte ademloos af tot ze mochten beginnen. Nog voor ze bij nul waren, sprintten er mensen van hun platform. VALSSPELERS! dacht Janaea boos. Wie waren dat? De mensen van 12? Als ze niet eens eerlijk konden spelen, dan mochten zij wel als eerste dood. Jammer dat ze nu een voorsprong hadden én aan de andere kant van de Arena waren. Anders was ze er misschien wel achteraan gegaan! Natuurlijk vertraagden deze gedachten Janaea een beetje. Caleb was ondertussen ook al weggesprint en ook die blonde rende in de richting van de Hoorn. Mooi, dat scheelde haar weer een botsing. Janaea rende recht op de plek van de minigitaar af, tot ze zich realiseerde dat deze plots verdwenen was. WAT?! NEE! Dat kon niet! Dat mocht niet, die was van háár! Janaea wilde die leuke minigitaar! De schuldige was al snel gevonden. Het was niet bepaald hogere wiskunde, aangezien de meeste mensen een andere kant op leken te rennen. Als een gek zette Janaea de achtervolging in, gedreven door lichte woede en misschien een tikkeltje te veel fanatisme. “IK WIL DAT DING! KOM TERUG!!”, schreeuwde Janaea halverwege achter het meisje aan, totaal zonder na te denken over wat de gevolgen zouden zijn. Maar ze was nou eenmaal pas twaalf en zonder twijfel niet één van de meest verantwoordelijke deelnemers hier.
Janaea had misschien korte beentjes, maar gelukkig leek haar conditie beter dan die van het meisje dat ze achtervolgde. Het duurde even, maar hoe langer ze rende, hoe dichterbij ze leek te komen. Nou ja, tot op een zeker punt. Het duurde niet lang voordat ze werd ingehaald, iets waar ze totaal geen rekening mee had gehouden, dus ze schrok er een beetje van. Gelukkig bleek het Caleb te zijn, wat haar eraan herinnerde dat dit misschien niet helemaal het plan was geweest. Oeps! Gelukkig stond Caleb nog steeds aan haar kant en deed hij een poging om het andere meisje onderuit te halen. Caleb had haar makkelijk iets aan kunnen doen, maar hij leek zich heel erg in te houden. Janaea had hier eerlijk gezegd weinig problemen mee, zeker toen het haar halverwege de worsteling daagde dat dit meisje wel eens Calebs districtgenoot zou kunnen zijn. Om haar om te brengen moest zwaar zijn, misschien zelfs té zwaar, en het thuisfront zou hem dat vast ook niet in dank afnemen. En hijzelf waarschijnlijk evenmin. Janaea was ondertussen een stuk achter geraakt en hield in de tussentijd maar in de gaten of er nog andere Tributen achter hen aan waren gekomen, zodat ze, mocht dat wel het geval zijn, Caleb zou kunnen waarschuwen. Dat was wel een voordeel van een bondgenootschap waar ze graag gebruik van wilde maken. Vier ogen zagen immers altijd meer dan twee.
Niet heel veel later kwam Caleb Janaea weer tegemoet en gaf de minigitaar aan haar. Ze straalde, terwijl ze naar het muziekinstrument staarde. Hij was prachtig, maar tijd om erover na te denken of het voorwerp beter te bestuderen had ze niet. Ze werd op Calebs rug geslingerd en hij ging er meteen vandoor. Janaea vond eigenlijk dat ze best een stuk zelf kon rennen, want Caleb kon onmogelijk niet ontzettend moe worden op deze manier. Wie weet werden ze straks plots aangevallen en had hij geen adem meer over, omdat hij haar had moeten dragen! Dat zou Janaea zichzelf niet zomaar kunnen vergeven, hoor! Gelukkig besloot Caleb na een tijdje ook dat het genoeg was geweest en zette hij Janaea weer op de grond, waarna hij uitgeput op de grond neerzakte. Janaea wilde hem graag iets aanbieden, maar het kwam erop neer dat ze niets in de aanbieding had. Dat deed haar boven alles realiseren hoe belangrijk het was dat ze op zoek zouden gaan naar eten en drinken. Zelfs al werden ze niet aangevallen, zonder proviand zouden ze zéker niet overleven.
OOC: - Janaea heeft een bondgenootschap met Caleb. - Janaea gaat achter Diana en de ukelele aan, maar wordt ingehaald oor Caleb, die de ukelele voor haar afpakt en aan haar geeft. - Janaea gaat op de rug bij Caleb en ze gaan ervandoor, om uiteindelijk ergens te stoppen.
◊Onderwerp: Re: [START] De 1ste Hongerspelen | vr dec 27, 2013 11:27 pm
In de verte zag hij haar nog liggen. Het meisje. Lucia Acerbi. Ze had niet meer bewogen sinds de laatste keer dat hij haar arm smekend en zoekend de lucht in had zien gaan. Ze was dood of zou dat gauw zijn. Hoe hij zich erbij voelde? Gek genoeg voelde Odin helemaal niet zo veel. Natuurlijk besefte hij dat er een mensenleven door zijn toedoen beeindigd was, dat er nu een familie in rouw gehuld zou worden. Maar zolang hij er niet bewust bij stil stond was hij er blij mee. Blij ja. Zijn eerste gevecht was succesvol beeindigd. Kom maar op met die sponsors. Niet dat hij die nodig had momenteel: De Hoorn was nog steeds in hun handen. De wapens waren grotendeels in hun handen. Alles ging zo onwijs goed. Het gaf hem een kick, om zo een tactisch spelletje te spelen. In plaats van iets weg te grissen en dan voor zijn leven te sprinten hield Odin de situatie liever strak in de hand. Zeker nu hij door had dat zijn grootste concurrenten het hazenpad gekozen hadden. Hij begreep het wel, maar voor hem was alles zo uitgepakt dat hij wegrennen helemaal geen logische optie meer vond.
Enkele tragere figuren waren echter nog in twijfel, de Spelen waren immers slechts minuten geleden begonnen. Een figuur stond verdwaasd om zich heen te kijken, twijfelend of ze nou links of rechtsaf wilde slaan, of juist nog iets van de spullen wilde pakken. Ze was waarschijnlijk in schok geraakt toen de hele moorddadige eerste slag gepleegd werd. Helemaal niet vreemd, als je erover nadacht. Razendsnel waren er beslissingen gemaakt en er had bloed gevloeid. Een horrorshow. Al was de hele situatie voor Odin al zo natuurlijk geworden dat hij er haast aan gewend was, nu al. Nouja, totdat de Spelmakers weer iets idioots deden natuurlijk, zoals die tas volstoppen met prikkers. In zijn nek waren twee zwellingen ontstaan, evenals een kleinere op zijn voorhoofd en zijn enkel. Met twee vingers streek hij over zijn voorhoofd, om er daarna wat spuug op te smeren. De andere drie bulten ondergingen soortgelijke behandeling. Het koelde en zorgde dat de bonzende pijn grotendeels wegtrok.
‘Wat is er gebeurd, Odin?’ klonk de kinderlijk bezorgde stem van William. Die had blijkbaar opgemerkt dat er iets aan de hand was. Ondanks Odin’s voornemen om geen gevoelens te krijgen voor medetributen had zijn kleine bondgenootje toch wel een plekje in zijn hart veroverd, merkte hij nu. Godver- naja, dat probleem zou zichzelf vast wel oplossen. ‘In de tas zaten wespen. Stekende, aggresieve rotdieren. Ben er nog behoorlijk goed vanaf gekomen..’ legde hij uit. ‘Pas dus maar op met de spullen, niets is wat het lijkt.’ Dat leek hem tot nu toe een goede omschrijving voor wat er hier aan de hand was: Je pakte hetgeen wat je zag als een voordeel, het bleek een boobytrap. Niets was wat het leek. De enige die hij kon vertrouwen was zichzelf. Die taart die daar zo stond te glanzen liet hij voor nu dan ook maar voor wat het was.
Ondertussen was Nero weggerend, maar Odin vond hem de moeite niet waard voor een achtervolging. Waarom zou hij, de ginger was geraakt door een pijl en daarbij tot bloedens aan toe gestoken. Die liep vanzelf wel dood. Ja, aan de scheve en nogal trage pas van Nero te zien was die er niet best aan toe. Door zijn focus op de wegrende jongen had hij de rondsluipende tribuut bijna niet opgemerkt, tot William een pijl diens richting in liet suizen. De pijl miste, maar dat gaf niet. Wel was de gebogen figuur nu alert en zo te zien zou die gauw wegrennen. Odin zag het silhouet echter bukken en iets vastpakken, alvorens dat te doen. Hmm. Wat was er zo aanlokkelijk dat een opgejaagd persoon tijd zou verspillen om het te verzamelen? Er was maar een manier om daar achter te komen. Zonder verder overleg zette Odin zich af. Wie het was ontdekte hij pas toen hij naderbij kwam: Het was de districtgenoot van Lucia, wat was zijn naam ook alweer? Drussus Mango? Odin liet het naam-gedoe maar voor wat het was en focuste zich op zijn sprint. Hij was sneller en sterker. Dit zou geen probleem worden, tenzij het voorwerp wat Mango veroverd had een geweldig wapen was. Zou weer net zijn geluk zijn hoor. Odin was redelijk vermoeid van het vele rennen, maar de gedachte aan een superwapen hield hem gaande. Drussus had hem gehoord en draaide zich half om om te zien wie er aan kwam. Niet zo slim. De gedrongen jongen struikelde namelijk half over een losliggende steen. Ha. Odin nam zijn kans en overbrugde de laatste meters. Hij stak zijn zeis naar voren, tot die bijna de keel van Drussus doorkliefde. Daar hield hij echter stil. Het was toch anders om iemand in koele bloede te vermoorden dan wanneer het om een direct gevecht vol adrenaline en actie ging. ‘Wat je ook gepakt hebt... Geef het hier. Alles.’ Odin haalde jachtig adem, de zeis in zijn handen had hij echter stevig beet en een onverwachte beweging van Drussus zou eindigen in een bloederig zooitje. ‘Snel.’
De ander gehoorzaamde, een soortvan dan. Met tegenzin, traag bewegend. Hoopte de kleine jonge dat hij dan genade zou tonen? Of had hij het leven en de hoop al opgegeven? Odin wist het niet. Soms wilde hij dat hij in het hoofd van een ander kon kijken, om te zien wat die voelde. Eerst vloog er een middelgrote steen in zijn richting, wat tegen zijn scheenbeen aan knalde. Dat zou een mooie blauwe plek worden.
'Auw, waag dat niet meer. Ik meen het.’ Odin bracht zijn zeis met precisie iets omlaag, om daarmee een dunne snede in de huid van Drussus te maken als waaschuwing. Met een boos gezicht wierp de donkerharige duivel deze keer iets zwarts in zijn richting. Die miste echter nogal, waardoor het voorwerp op de kiezels stuiterde en iets achter Odin tot stilstand kwam. O, dus nu kon ie opeens niet meer haarscherp mikken?
‘En nu?’ vroeg Drussus, sceptisch als wat. Hij zag er verbazingwekend normaal uit voor iemand die op het punt stond om te sterven. Hij wist dat hij het gewoon moest doen. alle onzin met het gooien van spullen was enkel tijdverspilling geweest, uitstel van executie. Drussus was geen persoon waarmee hij zou willen samenwerken. Dan bleef er slechts een optie open. ‘Sorry, maar zo gaat het spel nou eenmaal.’ sprak Odin, zijn stem was ijselijk kalm, maar inwendig stresste hij compleet. 'Het is niets persoonlijks en ik hoop- dat je zacht kan rusten. Het spijt me echt.’ De loze woorden maakten de daad die hij uit moest voeren enkel erger, merkte hij. De vuile blik die in de ogen van de dertienjarige lag hielp ook al niet mee. Daarom besloot Odin het praten maar achterwege te laten en actie te ondernemen, hoe vreselijk het ook mocht zijn. Tomatenketchup. Denk daar maar aan. Friszoete tomatenketchup. Het kwam allemaal goed. Drussus zou rust vinden. Zijn handen trilden lichtjes toen hij de zeis naar beneden bracht, het snijvlak nog steeds gericht op Drussus’ nek. Het was hoe het spel ging. Het was niet zijn schuld.
Odin slikte een brok weg en draaide zich om, weg van de starende ogen. Hij raapte de vreemdgevormde bril op en nam een moment de tijd om erdoor heen te kijken. Een vage groene massa was te zien. Hm. Op het eerste gezicht nutteloos, maar misschien had het nog een speciale functie. Misschien als hij straks wat aan de schuifjes en knopjes zou morrelen. Hij nam het in elk geval mee. Nog een keer wierp de jongeman een blik op zijn tweede slachtoffer (of derde, als je Nero meetelde..). Het was een surreel gezicht, de nek van Drussus was grotendeels in tweeen gespleten, werd bijeen gehouden door slechts flinters. De doorsnede was scherp en Odin stelde zich voor hoe momenten geleden lucht door de keel van dit lichaam gegleden was, om Drussus’ bloed van zuurstof te voorzien. Dat.. was nu niet meer nodig.
Odin begon op routineuze manier de zakken van de dertienjarige haastonthoofde te doorzoeken, op zoek naar iets nuttigs. Daarna liet hij hem voor wat het was en met in zijn ene hand de verekijker met het groene beeld en in de andere zijn met bloed besmeurde zeis wandelde Odin de Hoorn weer tegemoet.
Tijd om orde op zaken te stellen.
OOC: De tribuut die de pijl van William ontweek was Drussus Magro (mannelijke tribuut district 2). Odin achtervolgde Drussus Magro, nadat die met de nachtkijker (I.) weggerend was. De nachtkijker heeft een kiezel geraakt toen Drussus hem gooide, waardoor er een kleine barst zit rechtsboven. Odin bracht de zeis op hoge snelheid naar beneden richting Drussus Magro’s nek en heeft de keel van hem haast helemaal doorkliefd. Drussus Magro is dood (met toestemming van Admini) Odin heeft de nachtkijker in zijn bezit (I) en is terug gelopen naar de Hoorn. Vanaf daar maak ik een vervolgtopic aan :]
◊Onderwerp: Re: [START] De 1ste Hongerspelen | za dec 28, 2013 7:54 pm
De rust was wedergekeerd bij de Hoorn des Overvloed. Er klonken drie kanonschoten: één voor Llew Haven, één voor Lucia Acerbi en één voor Drussus Magro. Alle andere tributen hebben de eerste slag weten te overleven en zijn nu verspreid door de arena. Een hovercraft kwam de lichamen van de tributen ophalen.
