"Ik ben niet zenuwachtig. Ik ben niet zenuwachtig." Dean zei dit zinnetje, en zinnen die hierop leken, toch al zeker tien minuten aan één stuk door. Hij was kalm, stil, bleek en hij voelde zich niet erg lekker. Tijdens de reis naar de Arena had hij zijn ogen zo dicht mogelijk gehouden en geprobeerd om alles uit zijn omgeving te negeren,  en in zijn hoofd herhaalde hij alles wat hij de dagen van tevoren had geleerd. Zijn vingers vouwden zich als vanzelf toen hij in zijn hoofd de knopen herhaalden die perfect waren om een net mee te maken, zijn lippen fluisterden zacht de namen van verschillende eetbare planten. Hij stelde zichzelf voor dat hij een mes in zijn handen had, en sneed een punt aan een tak. En dit deed hij de hele reis door: herhaling, herhaling, herhaling. Alles om hem rustig te krijgen en bezig te houden, want zelfs een anti-Capitool persoon als hijzelf kon niet rustig blijven als hij op het punt stond om dood te gaan.

Eenmaal geland werd hij door een lange gang naar een kamer geleid, waar hij zichzelf om kon kleden in de kleding die de stylist hem had gegeven. Dean had de stylist echter zelf een paar verzoekjes gedaan, en aangezien hij deze keer niet had lopen schelden en tieren maar juist een motivatie had gegeven waarom hij bepaalde stoffen en kleding wilde hebben, had de stylist er grotendeels mee ingestemd. Dean trok zonder één woord te zeggen zijn kleding aan. Zijn broek, met veel zakken, was van zware kwaliteit stof en had een donkerbruine kleur. Zijn schoenen, waar hij niks over te zeggen had gehad, waren zwart en leken niet erg stevig, maar zaten comfortabel. Hij hoopte dat ze niet meteen van zijn voeten zouden vallen zodra hij de Arena in ging, want dat zou zeker een nadeel zijn. Maar toen hij erop rond hupte, leken ze erg flexibel wat perfect zou zijn als het op rennen aankwam.
Hij had een wit onderhemd gekregen voor onder een zwarte longsleeve en als laatste kreeg hij een donkergroen jack aan van een soort regenjas stof. Niks was erg warm als hij het alleen moest dragen, maar als hij alles aan zou houden zou hij een koude nacht doorkunnen. Mocht dit net zo'n Arena zijn als vorig jaar, had hij zich bedacht, dan zou hij goed gecamoufleerd zijn in het bosgebied en 's avonds ook bij de ruïnes. Het zou zwaar worden als het ook weer zo warm was, maar hij had de luxe om dingen uit te trekken en niet om ze aan te doen.

Eenmaal aangekleed en wel stapte hij in de buis en na een kort moment werd hij omhoog getransporteerd. Zijn hart, die hij zo veel mogelijk probeerde te negeren, klopte in zijn keel en hij voelde zich ziek, maar ook alerter dan ooit en Dean was er van overtuigd dat hij het meteen op een sprinten kon zetten. En dat zou hij ook zeer zeker gaan doen, net zoals die twee kinderen van 12 die vorig jaar van tevoren al van hun platform waren afgesprint. Hij zou zo hard wegrennen als hij kon, met of zonder wapen.

Het licht verblindde hem en de hitte sloeg als een klap in zijn gezicht en zorgde voor kleine zweetdruppeltjes die zich nu op zijn voorhoofd vormden. Het was heet, bloedheet, en hij hoorde het gekabbel van water achter zich en hij zag hout, hout, water en hout en metaal, heel veel metaal recht voor zijn neus. Dean spitste zijn oren en nam alles op wat hij in zich op kon nemen in de tijd die hij nog had. Houten Hoorn, zo te zien met eten, water om zich heen met drie zichtbare wegen als hij zich voorzichtig omdraaide. De ijzeren spijlen om hem heen met de punten hadden zijn plan gedwarsboomd en ondanks het rammelen aan het ijzer gebeurde er niks. Hij zag Nakoma en het meisje van 10 en zag toen iets veel belangrijkers en iets wat zijn hele wegrenstrategie die hij had besproken met Old Rose in de war gooide.

De spijlen waren weg en meteen sprintte Dean Webster, tribuut uit District 8, de grootste hardloper van iedereen en dat was zonder enige twijfel - al zei hij het zelf -, met zijn bonzende hart naar het pistool wat praktisch voor zijn voeten lag, en hij was er en hij stak zijn hand uit en hij moest deze hebben, hij moest dit voor elkaar krijgen want anders was het gelijk einde verhaal en was hij een schande voor alles en iedereen dat van iedereen, hij zich zo had laten meeslepen. Maar dit was zijn kans. Misschien wel zijn enige.


OOC:
-Dean sprint naar het pistool bij A

Vandaag was het dan zover; de dag van Spelen. De dag dat ze EINDELIJK de arena in mocht om de boel plat te branden en daarbij anderen te martelen. Het meisje wreef genoeglijk in haar handen terwijl ze in een kamertje stond te wachten tot ze daadwerkelijk de arena mocht betreden. Het kamertje was ongeveer dezelfde grote als de huiskamer van het gesticht en dus was het meisje niet bang voor de grootte ervan. Ze had trouwens niet eens tijd om zich bezig te houden met hoe groot of klein de ruimte was, want ze moest met zichzelf nog even de plannen doornemen. Zodra ze in de arena was, was het zoeken naar de spullen die ze wilde hebben en dan iedereen in haar naaste omgeving omleggen. Natuurlijk was er de afspraak met Sköll die ze in acht moest houden, dat zij samen de andere Tributen af zouden branden, maar ze had hem al gewaarschuwd dat, als hij aan de verkeerde kant van het vuur stond, zij hem niet zou helpen. Ergens twijfelde het meisje nog altijd aan de afspraak die ze met de jongen had gemaakt. In hoeverre kon ze hem vertrouwen? Ja, hij had haar voorzien van olie en andere prachtige vuurspullen tijdens de trainingen, maar betekende dat ook meteen dat hij te vertrouwen was? Helaas had het meisje te weinig kennis van mensen om daar daadwerkelijk een oordeel over te vellen. Het enige wat zij wist, was dat mensen onbetrouwbaar waren, want het enige wat ze deden was haar opsluiten. Vandaag zou de eerste echte keer zijn dat de mens haar niet opsloot, maar losliet en daarbij ook daadwerkelijk toestemming gaf om te doen wat zij het liefste deed; spelen met vuur. Dit was een belangrijke dag in haar leven. De eerste dag dat ze echt vrij was.

Ongeduldig liep het meisje heen en weer door de ruimte, wachtend op het moment dat ze eindelijk naar binnen mocht. Het leek wel uren te duren voor er eindelijk iemand binnen kwam en vertelde dat het bijna zover was. Gretig wilde Flaire de ruimte uit lopen, maar de man bij de deur hield haar tegen. ‘Niet via deze deur jongedame. Je gaat via de buis naar binnen.’ Het kleine meisje keek de man niet begrijpend aan. De buis? Welke buis? De man gebaarde over haar hoofd en het meisje draaide zich om, om op dat moment voor het eerst de doorzichtige buis te zien die op een klein platform in een hoek van de kamer stond. De buis was nog kleiner dan de lift die ze iedere dag naar de trainingen had moeten nemen en paniek spoelde plotseling over het meisje heen. Mooi niet dat ze daar in ging! Een stem begon af te tellen en de man bij de deur greep haar bij de arm en sleurde haar mee naar de buis. ‘Nee!’ brulde het meisje luid. ‘Nee! Ik wil daar niet in! Nee! Ik wil via de deur naar de arena! Nee! Niet die buis!’ Het meisje schopte, sloeg, krabde en beet om zich heen terwijl de man haar naar de buis sleepte, duwde en tilde. Met alle kracht die ze had verzette ze zich, want ze mocht dan wel heel graag naar de arena willen, ze ging niet in deze buis! De stem stelde verder af en blijkbaar hadden ze Flaire net op tijd in de buis geduwd, want zodra ze erin stond, ging het deurtje dicht en kon ze geen kant meer op.

Volledig in paniek ramde Flaire tegen de zijkanten van de buis aan. ‘Laat me eruit!’ gilde ze, haar stem hoog en schel. De echo in de buis deed zeer aan haar oren. Haar paniek vergrootte zich toen de vloer van de buis opeens naar boven begon te bewegen en ze richting het plafond werd geduwd. Nee! Ze gingen haar vermorzelen tegen het plafond! Nee! Zo wilde ze niet aan haar einde komen! Nee! Dit was niet de afspraak! Vervloekte Capitoolmensen! Ze wilde naar de arena! Het was niet eerlijk! Het plafond kwam steeds dichterbij, vergezeld met een wel heel fel licht. Was dat nou de lamp aan het plafond boven haar? Of was dat het licht aan het einde van de tunnel? Dat klopte niet, ze hoorde niet naar de hemel te gaan, maar naar de hel. Daar was vuur. Flaire kromp ineen op de vloer, om zo haar botsing met het plafond wat langer uit te stellen. Het was niet eerlijk. Ze had nog niet eens de kans gehad iemand in brand te steken! Snikkend sloeg het meisje haar armen om haar knieën heen en wiegde stilletjes heen en weer. Het leven was stom, oneerlijk en gemeen. Haar werd ook nooit iets gegund. Nooit! Enkel een dood tussen de vloer en het plafond. Basterds. Het meisje maakte zich klaar voor de botsing met het plafond… die nooit kwam.

Plotseling was het meisje omgeven voor een vel wit licht. Flaire sloot haar ogen en schoof haar armen ervoor om zichzelf tegen de felheid te beschermen van.. de zon? Langzaam liet het meisje haar armen zakken toen ze de warmte op haar huid voelde. Haar ogen wenden gelukkig aan het felle licht en het meisje kwam langzaam aan overeind. Haar ogen scanden de omgeving, de mensen om haar heen en de hoorn met al zijn weelde. Een duivelse grijns gleed over haar lippen. She just died en went to heaven. Helaas kon ze niet meteen naar voren rennen naar de hoorn, want ze was omgeven door tralies die haar de weg versperden. Ze kon er niet tussendoor en ook niet overheen. Plots bevroor ze, toen ze het geluid hoorde van water.  Haar ogen schoten over de omgeving. Ze stonden op een houten platform, de hoorn was ook van hout en daaromheen  was water. Te veel water. Haar ogen schoten terug naar de hoorn, naar het al het hout waar deze uit bestond. Brandbaar, heerlijk brandbaar, maar het water was een probleem, een groot probleem. Haar ogen scanden de hoorn en haar schatten (voor zover zij die kon zien) terwijl om haar heen afgeteld werd. Vlak bij haar lag een ouderwetse schooltas, zijn inhoud onbekend en het geheel niet aantrekkelijk voor Flaire. Eigenlijk lagen in haar buurt alleen maar tassen. Waar waren de nuttige dingen!

De aftelling kwam steeds dichter bij nul terwijl Flaire probeerde vast te stellen voor welk wapen ze zou gaan. Een zwaard? Een stok? In de trainingen had ze wel geleerd dat ze beter kortere wapens kon pakken, omdat ze zo klein was, ook al wilde ze liever iets groots. Wellicht toch beter om iets kleins te pakken waar ze beter mee overweg kon. Helaas stond ze achter de hoorn en kun ze dus voor geen meter zien wat er aan de voorkant lag. Wat ze wel wist, was dat hier niks lag. Ze zou hoe dan ook om de hoorn heen moeten, maar langs welke kant? Ze stond wat meer langs de rechterkant van de hoor en besloot dat dit de beste kant was, net op het moment dat de teller op nul stond en ze mochten gaan. Zo hard als Flaire kon trok ze een sprintje naar voren, langs de hoorn en op weg naar de voorkant. Wat ze daar aan zou treffen was echter nog maar de vraag.

OOC:
- Flaire rent, aangezien er niks nuttigs voor haar in de buurt ligt, rechtdoor en komt, vanuit haar oogpunt, langs de rechterkant van de hoorn naar voren (als je naar de kaart kijkt links, dus langs de kant waar ook het pistool ligt) Aangezien ik niet weet wat de anderen doen, heb ik mijn post gestopt op het moment dat ze de voorkant van de hoorn bereikt.

Leilah slikte, maar haar mond was kurkdroog. De muren om haar heen bewogen, aangezien haar platform nu omhoog getakeld werd. Haar handen trilden onbedwingbaar, de trilling liep door tot in haar schouders. Nog nooit was ze zo bang en zo zenuwachtig geweest. Zonnestralen braken door en enkele seconden later zag het meisje de arena. De zon brandde genadeloos, maar wat haar meteen zorgen baarde waren de metalen spijlen om zich heen. De punten waren erg dichtbij, voorzichtig draaide ze rond om te zien waar ze was. Een houten platform, een houten Hoorn, veel water, bos in de verte. De Tributen van district 4 en 7 zouden hier in het voordeel zijn. Ze zag een uitweg, niet heel ver van zich af, maar er bevonden zich meerdere mensen tussen haar en die uitgang, waaronder.. Leilahs hart begon in haar keel te kloppen. Lincoln. O nee. Waarom moest die getrainde Tribuut, die, die, 'Beroeps' naast haar staan? Ze kon alleen maar hopen dat hij eerst naar de hoorn toe zou rennen.

Leilah dwong haar ogen verder te kijken. Naast Lincoln stond Susan uit 5 en naast haar Lonnie uit 10. Ze meende zich te herinneren dat beide niet echt een geweldige score hadden gehaald bij de privé sessies. Als ze Lincoln kon ontwijken zou de weg redelijk veilig zijn.

10..

9..

Het aftellen ging genadeloos verder. Behoedzaam draaide Leilah een beetje bij om naar haar andere buurman te kijken. Meteen zonk de moed haar in de schoenen. Sköll. Ze had de jongen met Flaire rond zien hangen. Hij was gevaarlijk. Haar oog dwaalde af naar de rand van het platform, achter Sköll. Daar lag een tas. Even sprong de gedachte in haar op om hem te pakken, maar toen schoot haar blik terug naar Sköll.

4..

3..

Nee. Ze durfde niet. Het meisje draaide zich bij zodat ze weer naar de Hoorn keek, maar spande haar spieren om heel hard de andere kant op te rennen.

2..

1..

De tralies zakte de grond in en Leilah draaide in de flits. Ze sprintte een stukje achteruit en rende parallel aan het water in de richting van de brug. Plots bedacht ze zich dat ze geen idee had waar Newt was. Wild schoot haar blik over de mensen. Ze zag hem niet. Waar was hij? Haar hart klopte als een wilde, terwijl ze de brug bereikte. Ze liep drie passen de brug op, maar toen, tegen alle instincten in, stopte ze en keek ze om. Waar was Newt?!

OOC:
- Leilah sprint weg van de Hoorn.
- Ze rent eerst richting het water (om niet te dicht langs de startplaatsen te komen) en rent dan parallel aan het water naar de brug.
-  Leilah staat net op de brug, maar staat stil en zoekt naar Newt.

Nakoma dacht aan haar ademhalingsoefeningen. Vier seconden inademen... Zeven seconden inhouden... Acht seconden uitademen…. Vier seconden in… Zeven houden… Acht uit…

In het verleden, in die gelukzalige dagen voordat het Capitool zijn gulzige klauwen in haar lichaam gezonken had, moest ze deze oefening alleen gebruiken om van haar woedeaanvallen te bekomen. Nu was het de enige manier die ze kon bedenken om haar hart te bedaren en het trillen van haar handen te stoppen. Ze was zenuwachtig, erger dan ooit voordien. Erger dan de boetes, toen de onwetendheid onverdraaglijk was; erger dan toen haar moeder van Kasa moest bevallen en er “complicaties” waren; zelfs erger dan die ene spreekbeurt toen ze acht was en de leraar die haar haatte haar aan het huilen had gebracht. Maar ook heel anders. Haar trillende handen en haar hart dat in haar keel leek te bonken, dat was ze allemaal gewend, maar nu voelde het aan alsof ze een soort hoger bewustzijn had, alsof alles luider, helderder, potenter was. Ze voelde de adrenaline haast door haar aderen stromen, en die eerste dag in het Capitool, toen ze koffie geprobeerd had, was niets vergeleken met dit.

Haar stylistenteam hielp haar met het aantrekken van de laatste outfit die ze voor haar hadden moeten samenstellen. In tegenstelling tot de vorige outfits had Nakoma hier wel wat inspraak in gekregen, en gelukkig stonden Salacia en haar team er deze keer niet op om haar mooi te maken voor het Capitool, en richtten ook zij zich voornamelijk op de praktische kant. Haar nagels waren dan wel schoongemaakt en haar wenkbrauwen bijgewerkt, maar ze moest geen make-up dragen en mocht haar haren gewoon zelf samenbinden. Haar outfit bestond uit een lichtbruin t-shirt, een verbazend warm jasje in camouflagekleuren, en een broek met dezelfde eigenschappen. Het materiaal voelde vreemd aan, maar haar team had haar verzekerd dat het een wind- en waterdichte stof was, en dat het haar beste kans was tegen slechte weersomstandigheden. Haar laarzen waren steviger dan eender wat ze al ooit eerder aan haar voeten gedragen had, maar thuis droeg ze dan ook gewoonlijk sandalen, dus dat was misschien niet erg verwonderlijk.

De ademhalingsoefeningen hielpen een beetje tegen het verwoede kloppen van haar hart, maar ze bleef trillen terwijl het jasje achter haar werd klaar gehouden en ze haar armen door de mouwen stak. Ze slaagde erin om de rits te sluiten, maar bedacht zich en opende de jas weer half. Ze had een token van haar district mogen meenemen, iets dat haar aan thuis deed denken, maar na meerdere dagen had ze nog steeds geen ideeën, en dus nam ze niets mee. Herinneringen aan haar familie konden toch niet tastbaar gemaakt worden, want foto’s had ze niet, en het had geen zin om te verlangen naar het verleden wanneer de enige manier om naar die tijden terug te keren was om er in de arena vooral niet aan te denken, en op de tegenwoordige tijd gericht te blijven, op haar omgeving en de mensen die ze zou moeten doden om het er zelf levend van af te brengen.

Na een laatste check-up van de stylisten had Nakoma niets meer om haar af te leiden en haar gedachten dwaalden, zoals zo vaak de afgelopen dagen, naar de arena af. Hoe zou hij eruit zien? Wat zou er bij de Hoorn des Overvloeds liggen? Zou haar talent in en onder water ook maar enig voordeel kunnen bieden? Ze had er lang over nagedacht, de voor- en nadelen eindeloos afgewogen, en dacht intussen meestal dat het beter zou zijn om naar de Hoorn te rennen dan meteen te vluchten. Het risico zou groter zijn, maar de potentiële winst ook, en dan kon op lange termijn het verschil tussen leven en dood betekenen.

Nakoma wist dat ze een goede conditie had, maar ook dat ze iets beter was in lange afstanden dan sprinten. Maar hoe dan ook zou ze vast langer hebben kunnen oefenen dan de meeste tributen, en dat zou wel eens het verschil kunnen maken. Daar zou ze maar gewoon op moeten rekenen. Ze moest iets te pakken krijgen. Een mes, een doosje lucifers, een verbandkit, wat dan ook. Ze kon niet gewoon wegrennen en al het goede aan haar tegenstanders geven. Maar uiteindelijk zou het allemaal afhangen van die eerste minuut in de arena, wanneer ze nog niet van haar platform af mocht, en alle informatie die ze dan kon verzamelen. Misschien was dat maar beter, want keuzes die intuïtief gemaakt waren, hadden voor Nakoma soms betere resultaten dan beslissingen waar ze lang over nagedacht had.

Ze moest afscheid nemen van haar begeleidster, die de tranen nabij was – Nakoma verachtte haar daar meer voor dan voor alles wat ze sinds de boete al gedaan had, maar weerhield de vrouw er niet van haar te omhelzen. Met gesloten ogen en een beetje verbeelding kon ze bijna geloven dat het haar moeder was.

Het duurde niet lang voordat ze naar een hovercraft geleid werd. Daar werd iets in haar arm gespoten – Nakoma nam niet de moeite om te vragen wat het was – en ze staarde in stilte naar de vloer terwijl ze naar de arena gevlogen werden. Eenmaal op hun bestemming werd ze weer afgezonderd van de andere tributen en een kamertje binnen geleid. Er stond een soort glazen buis klaar, en Nakoma gokte dat ze daarin naar de arena gebracht zou worden. Tegen haar styliste had ze niets meer te zeggen, en dat gevoel bleek gelukkig wederzijds te zijn. Nakoma begaf zich naar de buis toen haar dat opgedragen werd en dacht aan haar ademhalingsoefeningen.

Het plafond ging open.

Licht. Ontzettend veel licht en een bedrukkende hitte. Dat was het eerste wat Nakoma opviel. En een monotone stem die aftelde. Ze had een halve minuut. Ook al was ze nog niet helemaal aan het licht gewend, toch keek ze naar boven en probeerde zo veel mogelijk te zien in de beperkte tijd die ze had. Ze zag metalen buizen, opgesteld in een kleine cirkel. Die waren ongetwijfeld bedoeld om haar op haar plaats te houden en niet eerder weg te rennen.

Ze was hoog genoeg om meer te zien dan alleen de lucht en de metalen pinnen. Ze deed haar jasje zo snel en efficiënt mogelijk uit en bond hem rond haar middel terwijl ze razendsnel om zich heen keek, deels door haar nervositeit, deels omdat ze zo veel mogelijk in zich op wilde nemen tijdens de halve minuut die zij beschouwde als voorbereidingstijd.

Water. Dat was het eerste wat ze zag. Zo veel water. Overal water. Nakoma kon wel huilen van geluk. Zelfs het trillen van haar handen leek een beetje te verminderen door dit geweldige nieuws. Maar tranen zou tot later moeten wachten. Wat nog? In het noorden – of toch als de zon hier te vertrouwen was – was er een bos. Verder enkel water, met heel veel houten paadjes en hier en daar, in de verte, wat gebouwen. Het beviel Nakoma niet dat er zo weinig beschutting was. Onlangs haar voorliefde voor water zou ze naar het bos moeten. Ze zou natuurlijk ook het water in kunnen duiken en zo snel mogelijk ver van de Hoorn weg zwemmen, maar ooit zou ze boven water moeten komen, en dat zou van ver te zien zijn. Daar had ze geen zin in. Bovendien vertrouwde ze het Capitool niet, en wilde ze sowieso afwachten tot ze iemand anders in het water had zien springen (of misschien kon er wel een gelukkig slachtoffer geduwd worden – het meisje van district 3 misschien), want het zag er dan wel uit als normaal water, maar het kon net zo goed bijtend zuur zijn. Nee, dat misschien niet, want dan zouden al die houten platforms er al lang niet meer zijn. Maar toch…

23. 22.

Oké, focussen. Het water, daar zou ze zich later wel zorgen om maken. Ze ging naar het bos, dat was al beslist. Nakoma richtte zich op de drieëntwintig andere mensen rondom de Hoorn des Overvloeds. Links van haar stond Dean, de jongen van acht. Klein, mager, en onschuldig ogend, maar Nakoma geloofde niet veel van dat laatste. Rechts van haar John, de jongen van zes. Nakoma wist nog niet wat ze van hem moest denken. Ze wist niet waarom ze opgelucht was dat ze Madelynn achter John zag staan. Ze was immers een van de gevaarlijkste tributen, als je het Nakoma vroeg, en hoewel ze tijdens de trainingsdagen niet onvriendelijk met elkaar gepraat hadden, waren er geen afspraken gemaakt, en zaten ze nu allebei in een arena waar ze tot de dood moesten vechten, dus eigenlijk zou haar nabijheid geen opluchting mogen veroorzaken. Het waren dat soort onverklaarbare emoties die haar dood konden betekenen.

George vond ze een eindje verder aan haar linkerkant, ongelukkig geplaatst naast Flaire. Hopelijk overleefde hij deze eerste paar minuten. Later zou Nakoma hem misschien kunnen helpen, maar nu kon ze weinig voor hem betekenen.

Nakoma besefte pas dat ze Lincoln zocht toen ze iedereen vlug overlopen had en hem niet gezien had. Ze begreep ook niet echt waarom ze hem zocht, want hij had haar nooit bedreigd, en ze voelde zich een beetje paranoïde, maar iets in haar zei gewoon dat hij achter haar aan zou gaan. Ze hoopte dat het feit dat ze hem niet zag betekende dat hij achter de Hoorn verscholen zat en dus ver van haar vandaan was. Misschien stond daar wel een taart die hem omver kon blazen.

Met nog maar twaalf seconden op de klok richtte Nakoma zich eindelijk op de voorwerpen aan de Hoorn. Een intuïtieve keuze, daar zou het op aan moeten komen. Ze speurde haar omgeving af en nam zichzelf voor om gewoon één doel te stellen en niet te twijfelen zodra de teller op nul stond. Geen tijd verspillen door te letten op wat andere mensen deden, maar gewoon rennen en zorgen dat ze als eerste bij haar doel aankwam, en dan iedereen die haar in de weg stond onschadelijk maken. Op welke manier dan ook.

Wat er binnenin de hoorn lag kon Nakoma niet zien vanaf haar huidige positie, maar aan de ingang zag ze enkel fruit. Vreemd. Schuin voor haar lag een pistool. Het was maar enkele meters. Dat zou ze nog wel eens kunnen halen. Ze had nog nooit een vuurwapen gebruikt, maar voor zover ze wist was het gewoon de trekker overhalen, en een eindje verder iets – of iemand, in dit geval – zien sterven. De vredebewakers van district vier leken er allemaal geen problemen mee te hebben, dus heel moeilijk kon het niet zijn. Maar vuurwapens werkten met kogels, en zodra die op waren, had je er niets meer aan. Eigenlijk wilde Nakoma gewoon een speer of drietand, maar die waren nergens te bekennen. Zelfs een mes zou geweldig zijn, want daarmee kon een speer gemakkelijk gemaakt worden als ze het bos eenmaal bereikte. Maar ook die had ze nog niet gezien.

5.

Ze zag iets glimmen aan de andere kant van de Hoorn dat vanuit haar positie heel erg op een zwaard leek. Te ver. Dat haalde ze nooit.

4.

Net achter haar lag er een net. Nee, dat was veel te zwaar, en zonder wapens om haar prooi af te maken kon ze er sowieso weinig mee.

3.

Het geweer was zo verleidelijk.

2.

Erachter lag een tas. Hij kon volledig nutteloos zijn, maar het was momenteel ook haar beste kans op een mes, of andere handige items die ze niet meteen kon zien.

1.

Haar keuze was gemaakt.

0. De metalen buizen verdwenen en Nakoma spurtte naar de tas alsof haar leven ervan afhing. Misschien was dat ook wel zo. Ze maakte een kleine bocht rondom het pistool – daar zou sowieso om gevochten worden, en Nakoma wilde met dat gevecht niets te maken hebben. Nog maar een klein beetje verder. Ze wilde kijken of iemand anders het op de tas gemunt had, maar wilde hem vooral niet missen. Bijna. Bijna. Ze probeerde zo weinig mogelijk te vertragen terwijl ze naar de tas uithaalde. Hierna zou ze zo snel mogelijk van de Hoorn weg willen zijn. De rest mocht elkaar gerust afmaken, maar zij zou naar de bomen vluchten.


TL;DR:
- Nakoma is zenuwachtig, op zo’n manier die je een enorme adrenalinerush geeft.
- Ze neemt de tijd die ze heeft om haar omgeving te bestuderen, en ondanks dat ze ontzettend blij is met al het water, besluit ze vrijwel meteen om naar het bos te gaan.
- Het pistool wekt Nakoma’s interesse, maar zodra de teller op nul staat, sprint ze, met een kleine bocht rond het pistool, naar de tas (B).

(@Admini's: laat maar iets weten als dat gedoe van de hovercrafts en de trackers die worden ingespoten niet klopt.)

Zodra hij alleen met zijn styliste in het wachtkamertje stond kreeg hij in stilte zijn kleding aangereikt. Hij had geprobeerd zijn styliste over te halen om iets handigs te maken, en hij slaakte een zucht van opluchting toen hij zag dat het deels gelukt was. Eerlijk gezegd was hij blij dat de kleding niet extreem lichtgekleurd was, wat hij wel had verwacht. Het pakket bestond uit goede, stevige schoenen die veel profiel leken te hebben, een donkergekleurde broek met een stel zakken die met een rits dicht konden, een simpel zwart shirt, een vest die waarschijnlijk wel tegen wat water kon, en zijn favoriet: een pet die bij het geheel paste. "Mag die pet wel?" vroeg hij terwijl hij er twijfelend naar staarde, maar zijn styliste knikte, "Als token."

Toen hij alles aan had begon het wachten. Het was voor het eerst wenste dat hij al gewoon in de arena was want het wachten was zenuwslopend. Vragen bleven door zijn hoofd spoken: Kon hij dit overleven? Wat voor arena zou het zijn? Vluchten of toch spullen pakken? Tenminste, als het zoals vorig jaar was en er in het midden spullen liggen. Voor hetzelfde geld werden ze gewoon verspreid al gedropt.

De tijd vullen met afscheid nemen van zijn styliste werkte niet echt. Simpelweg omdat ze beide er niet de types voor waren en omdat ze nou niet bepaald beste vrienden waren geworden in de korte tijd die ze samen hadden gehad. Zij hield het kort en krachtig met: "Succes." George's enige antwoord was "Dankje."

Toen het tellen begon wist George niet of hij blij of extreem ongelukkig moest zijn. Het maakte ook niet veel uit want er was geen andere keus dan de arena. Zijn styliste knikte naar de buis en met alleen een vermoede van hoe het zal werken ging George erin staan. De buis sloot zich meteen en terwijl de stem doorging met aftellen voelde George de adrenaline, angst en zenuwen allemaal tegelijkertijd door zijn lichaam heen stromen. Langzaam begon het plateau waarop hij stond te stijgen, op weg naar het licht boven hem.

Het eerste wat hij van de arena wist was de temperatuur. Het was warm, en niet het fijne soort warmte. Hij kende deze warmte wel van de enkele dagen die er soms in de zomer waren, maar de overgang van een gekoelde ruimte tot deze hitte was even een schok. Het tweede wat hij opmerkte was de geur. Nog voordat hij om zich heen kon kijken rook hij een geur die deels vertrouwd en deels vreemd rook. Hij wist meteen dat er water moest zijn, gewoon uit ervaring. Dit maakte hem ietwat opgelucht, wetend dat hij een kleine voorsprong had door zijn afkomst.

Toen zijn ogen aan het licht gewend waren keek hij zo snel mogelijk rond. Het eerste wat hij zag waren de spijlen voor zijn neus. Vroeg wegrennen was dus geen optie, want zelfs erdoorheen wringen leek onmogelijk. Hierna keek hij naar zijn buren waarvan hij meteen zag dat het gestoorde vuurkind naast hem stond. Zijn eerste instinct was wegrennen van dat gekke mens maar toen viel zijn oog op de rugzak. De rugzak lag op zo'n plek dat hij of het gestoorde kind wel de eerste moest zijn om hem te pakken. Als eerste schoot hem de taart van vorig jaar door het hoofd maar daarna ook de optie dat er schoon water en voedsel in zat. Iets wat hij niet zomaar kon laten gaan.

En toen was het plotseling tijd. De tralies viel weg en er was simpelweg geen tijd meer om na te denken over wat hij zou doen. Het was tijd voor actie. Nu leefde hij nog, nu had hij nog een kans. Hij kon deze kans in 1 keer redden of kwijt raken door zijn actie. Zonder tijd te verspillen en hopend dat het vuurkind niet dezelfde gedachte had rende hij naar de rugzak voor hem. Op hoop van zegen greep hij naar het bovenste handvat, met de poging hem weg te grissen en vervolgens weg te rennen. Mogen de kansen immer in zijn voordeel zijn.



OOC:
- George probeert de rugzak (C) te pakken.

C is geen rugzak, maar een ouderwetse schooltas (Ala this). Dat terzijde: George heeft de tas gepakt en als hij hem opent zal hij de volgende spullen ontdekken: Deel H en deel S uit de 26-delige natuurencyclopedie; een etui met pennen, potloden, een gum en een passer; een ijzeren liniaal; en een ijzeren geodriehoek.

De spelen, vandaag zouden ze beginnen. De gedachte spookte al de hele dag door zijn hoofd en het was geen blije gedachte. Terwijl de stylisten hem zijn kleren gaven bad hij in stilte dat er niet te veel water zou zijn. Hij kon niet zwemmen, hij wou niet zwemmen en hij wou al zeker niet in de buurt van water zijn. De kleren die de stylisten hem hadden gegeven waren in tegenstelling tot de meeste Capitoolkleren wel handig en niet fel. Dit kwam misschien grotendeels omdat hij een paar voorstellen had gedaan en gevraagd had om niet-felle kleren. Zodat hij tenminste een kans zou hebben om zich te verstoppen. De kleren die hij nu aanhad bestonden uit een lange, zwarte broek met veel zakken die je met een rits dicht kon doen. Een T-shirt met lange mauwen en een met wol gevoerde vest zonder mauwen. Als er water was zouden zijn kleren er wel tegenkunnen. Als het warm zou zijn zou hij het wel warm krijgen in de kleren. Maar hij had het liever te warm dan dat hij zou doodvriezen.

Nadat hij was aangekleed moest hij in een buis stappen. Toen kwam de buis in beweging. Oké, eerst moest hij weten wat voor arena het ging zijn, daarna zou hij naar de wapens rondom hem kijken. En dan weglopen, zo hard als hij kon. Al hoopte dat hij iets te pakken zou krijgen. Als hij een boog zou zien zou hij er direct naar toe gaan. Hij wist niet of er nog iets anders zou zijn dat hij zou kunnen gebruiken, maar dat zou hij wel zien.

Toen hij bovenkwam scheen er fel licht in zijn ogen. Zodra hij aan het licht gewend was kon hij om zich heen kijken. Het eerste wat hem opviel was de warmte. Het was heet, nee niet zomaar heet bloedheet. Hij deed de rits van zijn vest open. Ze stonden op een soort houten stijger en de tributen werden allemaal omringt door ijzeren spijlen. Wacht stijger? Nu hoorde hij het. Water, kabelend water. Van schrik pakte hij de ijzeren staven vast. Nee, geen water. Waarom was er water. Hij haalde even diep adem en verslapte zijn greep om de staven. Misschien was dit het moment om over zijn waterangst heen te komen. Of misschien toch niet.

Het aftellen was al begonnen en Johnny keek naar om zich heen.

20…

De vrouwelijke tributen van 4 en 7 stonden naast hem. Dat kon een probleem worden. Links van hem zag hij een pistool op de grond liggen en verder lag een tas. Het pistool was interessant, een schietwapen… Daar zou hij misschien mee overweg kunnen. Hij keek achter zich en schrok even van het water. Er lag een net. Deels in het water. Geen denken aan dat hij dat net zou halen. Hij draaide zich terug met zijn gezicht naar de hoorn. Rechts van hem lager er dan een ijzeren buis en een touw. En bij de hoorn, die met vruchten gevuld was, kon hij nog net een zwaard en twee kleine wapens zien schitteren. Hij keek om zich heen. De arena bestond grotendeels uit water en steigers. Allemaal open terrein. Toen zag hij een bos. Bossen? Daar zou hij weg zijn van het water. Daar zou hij naar toe gaan.

3…
2… Geen boog? Hij vloekte stil, er was gewoon geen boog te vinden.
1…

Hij zag iemand naar het pistool gaan en ook Nakoma ging die richting uit. Die kant ging hij dus niet nemen. Hij rende dus de andere kant op. Voorbij de ijzeren buis. Naar het touw. Hij vertraagde een beetje en greep naar het touw. Als hij het had zou hij zou hij naar het bos gaan. Zo ver mogelijk weg van het water.

-Johnny rent zodra er afgeteld is voorbij de ijzeren buis naar het touw (E).

Nakoma was zo op de tas gericht dat ze de rode bos haar die vanuit haar linkerooghoek verscheen en steeds meer naar het midden van haar blikveld verschoof, pas te laat zag. Maximilian haalde uit naar de tas net voordat Nakoma daar de kans toe kreeg. Zijn vingers klemden zich om een van de draagriemen en Nakoma vloekte luidkeels. Die tas was van haar, en ze was niet van plan om het zonder slag of stoot op te geven!

Mentaal had ze nog geen halve seconde nodig om haar plan aan te passen, maar haar lichaam had net iets langer nodig, waardoor Maximilian net buiten handbereik was toen ze weer in actie schoot. Met een wapen zou dit gevecht snel afgelopen zijn, maar bij gebrek daaraan moest ze het maar op de ouderwetse manier aanpakken. Met een sprong stortte ze zich op de jongen van district 2, armen naar hem uitgestoken om hem vast te grijpen en hem hopelijk onderuit te halen. Als alles goed ging, zou ze bovenop hem terecht komen, en als de kansen in haar voordeel waren, was hij daardoor al verdwaasd genoeg om haar er met de tas vandoor te laten gaan.

En anders… Anders… Tja.


TL;DR:
- Maximilian is eerder bij de tas dan Nakoma en zij probeert hem dus te tackelen om het voorwerp toch te bemachtigen.

Nakoma weet Maximilian onderuit te halen, maar Maximilian vecht terug - niet met de intentie om te doden, maar met het idee dat hij er met de tas vandoor kan rennen als hij haar weggeslagen heeft.

(ps. je mag Maximilian best een beetje meer godmoden als je wat meer een gevecht wil uitschrijven, zolang je maar niet zegt dat je hem zwaar gewond maakt of vermoord, just in case you didn't know :3)

Zijn hand omklemde het metaal, wat warm was geworden door de brandende zon. Dean pakte het pistool meteen bij het heft vast en hield het in wat voor hem als natuurlijk voelde, ondanks dat hij niet echt een idee had hoe hij zichzelf zou moeten verdedigen met een pistool. Tijdens de Opstand had hij er wel eens één in zijn handen geduwd gekregen, voor het geval dat, maar die werden altijd meteen afgepakt door ofwel zijn moeder ofwel Old Rose, die hem nog te jong hadden gevonden. Daarna had hij nooit meer een wapen gezien, daar ze vrijwel niet te krijgen waren en bezit ervan strafbaar was. En met strafbaar, hadden we het niet over een boete van flink wat dollars. Nu was het hem goed uitgekomen als hij er wat meer mee had mogen doen. Het mocht echter niet zo zijn en omdat het niet zijn stijl was om zich in het gevecht te mengen (en al helemaal niet om mensen op zijn dak te krijgen, aangezien Nakoma net langs hem was gesprint en er een paar andere grote gasten ook veel te dichtbij waren) en dat was dan ook de aanleiding dat Dean het weer op een lopen zette, mèt het pistool ditmaal.

Hij probeerde met moeite de andere Tributen te ontwijken en nam het dichtstbijzijnde pad van het platform af, wat volgens Dean in de richting van het bos zou zijn wat hij in de verte zag. Hij had tijdens het rondkijken al gemerkt dat alles erg goed te zien was overal, wat ongetwijfeld te maken had met het water en de begroeiing, en had besloten dat voor nu, dat de veiligste plek zou zijn. Later, als hij nog zou leven en er waren minder Tributen, zou hij wel eens op het gemakje rond gaan sluipen. Hij had echter een voordeel, en dat was dat hij een wapen had met de langste afstand. Hij had echter geen idee of het pistool kogels had en hij had ook geen flauw idee hoe hij dat bij een dergelijk wapen moest controleren. Het was voor Dean nu ook nog niet iets wat er om deed. Dat waren zijn voeten, die hem vooruit brachten over de houten vloer die hem beschermde van het water en het moerassige gebied om hem heen.

Op een draf maakte hij nu voort, er op dit moment vrij zeker van dat er niemand nog direct achter hem zat. Het voordeel van het hout was dat het de voetstappen zou laten weerklinken, al was dit natuurlijk ook meteen een nadeel, want iedereen hoorde hem nu natuurlijk ook aankomen.
Dat was nu nog niet van belang, want het ging meer om de persoon die vóór hem rende. Het meisje wat bij de start naast hem had gestaan, die hij had herkend als het meisje van District 10, rende voor hem en leek dezelfde richting op te  willen gaan als hij. Dat was natuurlijk moeilijk te herkennen maar het klonk voor Dean niet erg aanlokkelijk om een compleet andere kant op te rennen als het meisje, met de kans dat ze 1) achter hem aan zou komen en 2) dus sowieso niet dood zou zijn, zo ver hij wist. En de kans dat hij haar op een andere plek tegen zou komen leek groot te zijn, want zo ver het oog reikte waren er allemaal bruggetjes en weggetjes over het water heen. Het zou moeilijk zijn om iemand eruit te rennen via deze paden als er meerderen zouden worden geblokkeerd (wat elk moment kon gebeuren als de rest van de Tributen ook de benen zou nemen) en vanaf deze kant leken ze ook redelijk dezelfde kanten op te gaan. Dat maakte dat Dean voor een lastige keus stond: zou hij haar negeren en een andere kant op gaan, met als kans dat hij ergens heel anders uitkwam dan hij had bedoeld en niet de beschutte relatieve veiligheid van het bos zou kunnen opzoeken, of zou hij haar proberen aan te vallen, iets wat tegen zijn principes was zolang het niet erg nodig was. Of was dit wel nodig? Hij had niet de intentie gehad om de Spelen te winnen, maar om het als eerste nou uit de pijp te gaan was ook niet geheel aanlokkelijk. Sprinten in deze hitte met alle lagen kleding die hij aanhad, was dat echter ook niet. De eerste dode laten vallen, was dat al helemaal niet.

Toch besloot Dean, hijgend en puffend van de warmte ondanks dat hij op een gemiddeld tempo liep wat hij normaal makkelijk een enorme tijd vol kon houden, te versnellen en het was dan ook niet lang daarna dat het meisje binnen schootsafstand was. Ze waren nu meer richting het noorden gegaan en het bos was dichtbij, ondanks dat er nog geen directe rechte weg was die er naartoe leidde, wat Dean een beetje zorgen baarde. Zijn volgende actie maakte dat hij deze gedachte snel van zich af moest zetten, want het kwam nu op zijn evenwicht aan en als dit niet zou lukken, zou hij een groot probleem hebben. Dean haalde de haan van het pistool naar beneden, zoals hij dat wel eens had zien doen, en checkte snel of er toch geen veiligheid opzat anders dan de haan, en probeerde al rennend op het meisje te richten. Dat kostte hem de grootste moeite en door de afstand was hij bang dat hij enorm zou missen. De zweetdruppels die over zijn gezicht liepen, waren dingen die niet erg meehielpen met dit alles, laat staan de hitte. Al met al waren zijn kansen klein vanaf deze afstand, maar met een laatste sprint - en het meisje had hem gehoord en was nu ook aan het rennen, al leek ze een minder goede conditie te hebben dan hij en had Dean het idee dat ze het ieder moment op kon geven - liep hij bijna op haar hielen. Dean richtte het pistool omhoog in de richting van de rug en hij sloot zijn ogen op het moment dat hij de trekker overhaalde.

OOC:
-Dean pakt het pistool en rent ermee naar de uitgang linksboven.
-Dean rent achter het meisje van 10 aan.
-Dean (probeert te) schiet(en) in de rug van het meisje.

Er klinkt een knal. Als Dean zijn ogen opent ziet hij dat hij het meisje niet heeft neergeschoten, maar dat er een heleboel felgekleurde confetti uit zijn pistool is gekomen.

Om haar heen gebeurde van alles, maar het meisje negeerde het allemaal. Ze wilde gewoon een wapen hebben en die lag in de hoorn. Dat wist ze zeker. Toen ze echter de hoek van de hoorn om kwam, was er niks anders dan fruit te vinden. Fruit! Aaargh! Flaire kon het niet laten een gefrustreerde schreeuw uit te stoten. Waar waren de wapens! Vanuit haar ooghoeken zag ze iemand aankomen. Iemand groot. Iemand die ze niet aan zou kunnen als het op een gevecht aan kwam. Ze was iemand nodig om haar te helpen. 'Sköll!' brulde het meisje, niet zeker wetend of de jongen haar wel zou horen. De jongen die eraan kwam, liep niet meteen op haar af, maar iets meer naar haar linkerkant, naar de andere kant van de hoorn. Het meisje keek ook die kant op en zag toen waar ze naar had gezocht; wapens. Het waren echter wapens waar ze niet echt ervaring mee had, namelijk een vreemd soort zwaard en dingen met gaten (boksbeugels). Het zwaard zou ze niet mee overweg kunnen, maar die andere dingen zagen er zwaar uit. Die deden vast wel zeer als ze ermee zou slaan. Hopend dat ze eerder bij de wapens was dan de jongen, dook het meisje op de boksbeugels af, wensend dat in de tussentijd ook Sköll bij haar gearriveerd zou zijn om haar te ondersteunen, want dit ging ze niet alleen redden. Wellicht dat de jongen haar over het hoofd zou zien, of dat ze onder hem door kon duiken en kon ontsnappen. Hoe het ook zij, ze was niet van plan nu al dood te gaan. Ze wilde nog langer leven dan vandaag! Om die kansen te vergroten gaf het meisje een schop* tegen het zwaard, dat zo een eindje opzij tolde, weg bij haar en wellicht in de schoot van een ander.

OOC:
- Flaire roept om Sköll, zodat hij weet waar ze is en haar kan helpen
- Flaire gaat voor de boksbeugels bij J
- Ze schopt het zwaard van J weg, zodat de jongen uit 9 het niet kan pakken en het bij iemand anders terecht kan komen. *Ik wist dus niet zeker of dit mocht en of het ook haalbaar is ten opzichte van de rensnelheid etc. van de mannelijke tribuut van 9. Ik had jullie (de admini's) er nog wel een appje over gestuurd, maar ik wilde de post toch wel graag nu posten (want ik was heel spastisch en nerveus en omg) Als het niet klopt of mag, dan hoor ik het graag, dan pas ik het aan.

De jongen uit 9 ziet in alle oproer het zwaard relatief laat. Als hij er naar toe wilt rennen, ziet hij Flaire pas. Het zwaard wordt weggeschopt door Flaire en in zijn drang om het zwaard te pakken, duikt Timo achter het zwaard aan. Hij pakt het zwaard en draait zich om, klaar om de kleine Flaire nog kleiner te maken.

Zijn hand sloot zich om het handvat van de tas maar hij bleek niet zo licht te zijn als hij had verwacht, waardoor hij niet in èèn keer door kon rennen. Vlug keek hij om zich heen of niemand op hem af kwam, en hij was opgelucht dat het gestoorde vuurkind allang naar de andere kant van de hoorn was gerend. Vlug deed hij de schouderband van de tas om zijn schouder voordat hij het weer op het rennen zette. Tijd om de inhoud van de tassen te checken kon hij niet vrijmaken omdat de kans te groot was dat hij dan door een wapen doorboort zou worden. Dus rende hij zo goed en kwaad als het ging met de tas naar de dichtstbijzijnde uitgang: die aan zijn rechterhand. Nog een kort moment twijfelde of hij niet beter kon zwemmen maar dat zou misschien belangrijke dingen in zijn tas verpesten, plus hij vertrouwde het niet echt aangezien het nou niet bepaald helder water was. Wie weet wat voor gevaren daarin rondzwommen?

De wegen waren niet echt geschikt om op te rennen maar nu had hij geen keuze. Dus bleef hij rennen terwijl hij erop hoopte niet uit te glijden. Toen hij zag dat de jongen die hij had leren kennen als Dean, en het meisje uit district 10 dezelfde kant voor hem uit gingen nam hij de eerste afslag naar rechts. Pas toen hij zeker wist dat hij voorlopig alleen zou zijn, na nog tweemaal een afslag naar rechts, durfde hij te stoppen en om zich heen te kijken. Uit-hijgend zag hij twee dingen die hij eerder nog niet had gezien. Het eerste wat hij zag was het moeras wat hij duidelijk kon zien liggen, toen hij ernaar staarde zag hij achter het drassige gedeelte de silhouetten van bomen. Hij kon alleen maar erop hopen dat het een bos was maar het leek hem de verstandigste plek om naartoe te gaan. Daar zou hij immers nog een beetje beschut zitten, en met een beetje geluk kon hij in de bomen klimmen om zich daar te verstoppen. Hij keek snel naar het pad waar hij vandaan was gekomen om te zien of er al meer mensen aankwamen en twijfelde heel even of hij al in de tas moest kijken. Iets om zich mee te kunnen verdedigen zou goed uitkomen en hij besloot het erop te wagen. Zodra hij de tas opende was hij teleurgesteld over de inhoud. "Dacht dat ik hiervan af zou zijn.." mompelde hij voor zich uit terwijl hij de schoolspullen bekeek. Toen hij de etui opende voelde hij toch nog een beetje hoop. Zonder de andere dingen te bekijken pakte hij de ijzeren liniaal eruit, dit ding zou voorlopig het dichtstbijzijnde zijn wat hij als wapen kon bemachtigen. Snel stopte hij alles terug in de tas, op zijn nieuwe wapen na, en slingerde hij de tas weer om zijn schouder. Toen begon hij deels snelwandelend en deels rennend aan zijn tocht, op weg naar het beschuttende bos.

OOC:
~ George neemt de tas mee
~ George rent naar het pad richting het Noordwesten
~ George neemt de eerste afslag naar rechts (Noord) om Dean en Lisbeth te ontwijken.
~ George stopt om een doel te kiezen en bekijkt de inhoud van de tas
~ George gaat in een wat rustiger tempo verder richting het bos.

(Mag dit of ben ik nu te specifiek in locatie? :3)

Nee hoor, prima zo! Als je verder wilt gaan met posten, kun je een nieuw topic openen.

Flaire was opgelucht toen ze zag dat het haar lukte om het zwaard weg te schoppen, maar de jongen ging er toch achteraan. Net op het moment dat zij de boksbeugels te pakken had, had de jongen het zwaard. Flaire draaide zich om, klaar om haarzelf te verdedigen (ook al lag ze dan op de grond), toen er iets tegen de jongen aan vloog. Wat het was wist Flaire niet, maar het had de jongen afgeleid. Het meisje haalde met de boksbeugels uit naar de knieën van de jongen in de hoop zijn knieschijven te verbrijzelen. Plots verscheen Sköll boven haar, net nadat de jongen uit District 9 was verdwenen. Zijn gezicht werd gesierd door een charmante grijns, in zijn hand had hij een voorwerp dat voor haar nog het meest leek op een vieze steen. 'Lig je lekker schat?' vroeg hij, waarop ze hem een duw tegen zijn been gaf en overeind krabbelde. Haar ogen schoten heen en weer. De jongen uit 9 ging er vandoor met het zwaard en even overwoog het meisje hem achterna te gaan. Ze had echter geen interesse in het wapen, enkel in zijn dode lichaam, maar hij zou nog wel komen. Haar ogen gleden naar het fruit. 'Moeten we daar iets van meenemen?' vroeg ze, gebarend naar de dingen. Ze wilde hier echter niet te lang blijven staan, want wie weet wie er nog meer rond rende hier. De blonde jongen die boven haar uit torende stemde hiermee in en snel grepen ze een paar stevige stukken fruit, die bij de aardappelen in de tas verdwenen. Vervolgens draaide het tweetal zich om en renden ze terug in de richting van waar Sköll was gekomen.

Het tweetal rende in de richting van de brug en de spullen die lagen bij I. Al vanaf een klein afstandje kon Flaire het kleine meisje met de veel te lange haren zien. Ze rende weg met drie houten stokken die veel te lang waren voor haar. Stokken die Flaire wel wilde hebben. 'Zullen we je nieuwe wapen eens uittesten?' vroeg Sköll met een duivelse grijns die Flaire meteen beantwoordde. 'Zeker.' Ze verstevigde haar greep op de boksbeugels in haar beide handen en stormde op het meisje af met Sköll op haar hielen.

OOC: Godmode Sköll met toestemming!
- Flaire grijpt de boksbeugels en is erg tevreden met zichzelf
- Flaire en Sköll nemen een paar stevige stukken fruit mee en stoppen die bij de aardappelen in de tas
- Het tweetal rent naar de brug rechts van de hoorn en bestormt daar Mako die bij I is.

Wat Flaire ook probeerde met haar boksbeugels, Mako wist het te ontwijken en rent verder.

Johnny pakte het touw vast. 'Samenwerken?' Hoorde hij iemand zeggen. Hij stopte volledig met rennen en keek de jongen die hem om een bondgenootschap gevraagd had kort aan. Tom, district 12 als hij het zich goed herinnerde. Johnny knikte naar de jongen. ’Kom mee’ zei hij snel tegen hem. Ze moesten hier zo snel mogelijk wegraken. Hij keek voor zich uit en zag een klein meisje bij een drietal stokken. Die konden ze wel gebruiken. Maar nog voor hij er naartoe kon rennen zag hij Flaire en …? Geen idee wie het was, maar ze zagen er alle twee gevaarlijk uit. Hij rende met Tom achter zich aan om Mako heen, veel te dicht langs het water volgens hem, en liep naar het pad in het oosten. Hij keek achter zich of Tom hem nog steeds volgde en liep ze rap als hij kon weg. Weg van de hoorn.

- Johnny pakt het touw.
- Hij aanvaard het bondgenootschap van Tom.
- Hij rent samen met Tom weg.

Down they went. Maximilian had deze aanval duidelijk niet verwacht en viel heel onelegant voorover. Nakoma landde bovenop hem. Ze pinde hem met haar heupen tegen de grond en ging meteen naar de tas in zijn rechterhand. Ze vond een schouderband en trok zo hard ze kon, maar Maximilian liet niet los. Hij maakte gebruik van Nakoma’s shift in aandacht om zich op de grond om te draaien en haalde met zijn linkervuist uit naar Nakoma. Ze kon zijn slag maar net ontwijken en probeerde zijn arm vast te krijgen om hem tegen de grond te pinnen. Maximilian was echter te snel en haalde nogmaals uit. Deze keer kon Nakoma niet snel genoeg wegduiken en raakte hij haar in de kaak. Dat rotjoch!

Tijd om over haar pijnlijke gezicht te wrijven had ze niet, en in plaats daarvan balde ze zelf ook haar vuist, mikte op Maximilians neus, en sloeg krachtig neerwaarts. Vervolgens, in de hoop dat hij nu geconcentreerd was op een gebroken neus, haalde ze weer uit naar de tas, en probeerde die nogmaals van hem weg te rukken. Als ze de tas nu eindelijk had, zou ze wegrennen; de meeste tributen waren al van het hoofdplatform af, en Nakoma wilde ook niet langer hier zijn dan absoluut noodzakelijk. Het was überhaupt een wonder dat ze nog leefde; ze had zich zo op de tas geconcentreerd dat eender wie haar had kunnen aanvallen. Lang zou ze hier niet meer blijven. Als Maximilian nu niet opgaf, dan moest ze hem gewoon afmaken; nog meer tijd kon ze nu niet meer verspillen.


TL;DR:
- Nakoma probeert de tas uit Maximilians handen te rukken, maar hij laat niet los en probeert haar twee maal te slaan. De tweede keer raakt hij Nakoma’s kaak.
- Nakoma mikt op zijn neus en probeert die met haar vuist te breken. Vervolgens probeert ze nogmaals de tas uit zijn hand te rukken.


Maximilian wordt vol getroffen op zijn neus, die hevig begint te bloeden. Hij schreeuwt het uit en concentreert zich inderdaad vooral op zijn neus en niet meer op de tas. De tas is voor Nakoma.

De inhoud van de tas: een kama-set, een tanto (klik voor voorbeeldjes) en een set sai (ala this)

Felgekleurde snippers papier schoten uit de loop van het geweer en vlogen alle kanten op, behalve naar zijn prooi. Er klonk een luid gevloek vanuit Dean's mond, die ziedend was op het Capitool want niet alleen had hij bijna iemand vermoord, hij was voor de zoveelste keer weer de pineut geworden van hun schandalige capriolen en als hij nu niet ontzettend snel na zou gaan denken, zou dit hem ook echt fataal worden.
De drang om het wapen weg te smijten - al dan niet in de richting van het meisje - was groot, maar dat was een zorg voor later. Dean sloeg direct af, het meisje hopelijk ver achter zich latend. Hij rende nu met zijn rug naar de bossen over bruggetjes en weggetjes die hem langs het water voeren, in de hoop dat er maar niemand achter hem aan zou komen. Zijn voetstappen, hetgeen waar hij zich zo veel mogelijk probeerde te focussen, weergalmden op de houten grond onder hem en hier en daar zag hij het water bewegen. Dean had geen idee wat deze waardeloze Arena voor hem in petto zou hebben, maar als het al zo begon, kon het niets goed zijn.

OOC: in mijn hoofd was Dean ergens bij het slakkenhuis - je weet wel, die weggetjes in dat stuk naast de Hoorn die dus in een vorm van een slakkenhuis gaan.
- Dean laat het meisje achter zich en slaat af, en beweegt zich nu naar het zuiden van de Arena. Maar daarvoor open ik een ander topic.