| | | [START] De 3de Hongerspelen |  |
| |
| Auteur | Bericht |
|---|
Tyrell Peak
Hoofd Spelmaker
PROFIELAantal berichten : 2155
Registratiedatum : 20-07-13
![[START] De 3de Hongerspelen Empty](https://2img.net/i/fa/empty.gif) | | ◊Onderwerp: [START] De 3de Hongerspelen | za jan 02, 2016 11:01 am | |
| To the praying mother and the worried father
Let your children go
If they come back, they’ll come home stronger
And if they don’t... you’ll know
“...60...”
Een totaal-shot van de arena, een uitgestrekte woestijn.
“...59...”
In het midden stond het schip: wit, spookachtig, enorm.
“...58...”
De houten Hoorn des Overvloeds stond op het dek, omcirkeld door vierentwintig platforms.
“...57...”
Lege platforms, want de tributen waren nog in de ruimtes onder de arena.
“...56...”
Zij zouden via glazen buizen omhoog komen en tot het einde van het aftellen in zo’n glazen buis moeten blijven staan.
“...55...”
Op “nul” zouden de buizen allemaal naar beneden schuiven, helemaal, zodat ze geen ruimte in hoefden te nemen in het binnenste van het schip.
“...54...”
Je hoefde niet in de arena aanwezig te zijn, om te weten dat het er warm was.
“...53...”
De lucht boven het zand trilde, alsof het zich voorbereidde om fata morgana’s te creëren.
“...52...”
Maar zo te zien was er wel water aanwezig, omringd door bomen als in een oase, dus het enige wat de tributen hoefden te doen, was dat water claimen.
“...51...”
Of smekend in de camera’s kijken, hopend op flesjes drinken.
“...50...”
Een ding stond vast: de grootste vijand was niet per se de medetribuut.
“...49...”
De toeschouwers in de districten en het Capitool kregen alvast een korte rondleiding door de arena.
“...48...”
Zij zagen plotseling een gier door het beeld vliegen...
“...47...”
Die zijn heil zocht in het zuiden van de woestijn.
“...46...”
De camera’s bleven toch vooral gefocust op het midden van de arena, waar nu elk moment de tributen konden verschijnen.
“...45...”
Het was windstil, geen korreltje zand bewoog.
“...44...”
Voor sommige mensen zouden deze seconden...
“...43...”
De zestig seconden voor het begin van de Spelen...
“...42...”
De langsten uit hun leven zijn.
“...41...”
En wellicht ook de laasten.
“...40...”
Elke seconde leek een minuut.
“...39...”
En de minuut een eeuwigheid.
“...38...”
Zouden de tributen langer dan een dag weten te overleven?
“...37...”
Of zou elk van hen omkomen door tekort aan water?
“...36...”
Als de droogte hen er maar niet van zou weerhouden om met elkaar op de vuist te gaan.
“...35...”
Het zou bijna duidelijk worden.
“...34...”
Bijna zouden de tributen weten wat hen te wachten stond.
“...33...”
Bijna zouden ze hun vooraf bedachte tactieken opnieuw onder de loep moeten nemen.
“...32...”
De platforms rond de hoorn gingen open.
“...31...”
Er klonk een nauwelijks hoorbaar geluid.
“...30...”
De vierentwintig tributen kwamen omhoog uit de platforms.
“...29...”
Ze stonden gevangen in glazen buizen, die gelukkig voor hen wel degelijk gekoeld waren.
“...28...”
Zo kon elk van hen weliswaar zien dat het warm was en eventueel verblind worden door de zon, maar viel er in ieder geval nog niemand flauw van de hitte.
“...27...”
De zon stond overigens in het zuiden en scheen onbelemmerd, hoog aan de hemel, bijna recht boven hen.
“...26...”
Even werd het de toeschouwers gegund een totaalbeeld van de opstelling te hebben. Waar stonden de favorieten?
“...25...”
Toen was er een shot waarin Melvin Wallace, Solar Gbadamosi en Victor Borecki te zien waren.
“...24...”
Op de voorgrond was vaag de Hoorn des Overvloeds in beeld. De focus lag natuurlijk op de tributen.
“...23...”
Het beeld verschoof, zodat Gracie Ashworth, Nirwad Finch en Valeria Prine in beeld kwamen.
“...22...”
Elk van hen was niet per definitie kansloos.
“...21...”
Eerdere Spelen hadden dan ook uitgewezen dat de sterkste niet per se hoefde te winnen.
“...20...”
De camera werd op Oliver Cayle, Natalia Russo, Ayrton Seeger en Violet Ashton gericht.
“...19...”
De focus lag op de voorste twee.
“...18...”
Maar verschoof toen naar de andere twee tributen.
“...17...”
Hierna Enrico Fischer, Norah Jones, Kye Flecker.
“...16...”
Elk van hen werd wat screentime gegund, want elk van hen kon de uiteindelijke winnaar zijn.
“...15...”
Of in ieder geval een smaakmaker in de arena.
“...14...”
Paula Walterson, Eugine Spacey, Hannah Banes.
“...13...”
Veel toeschouwers vonden de weg naar het einde wellicht belangerijker dan de uiteindelijke winnaar.
“...12...”
Al had bijna iedereen natuurlijk een favoriet.
“...11...”
Het beeld ging naar Gabe Hunter en Gloria Fowler.
“...10...”
Twee tributen waar de rest wellicht voor uit moest kijken.
“...9...”
Toen James Lovell, Logan Strank, Alder Wade en Christy Algera.
“...8...”
Een viertal waarop juist weer weinig werd gegokt.
“...7...”
Maar daarom zou het misschien juist interessant zijn om een van hen te zien winnen.
“...6...”
Ten slotte Cosmo Wheelock en Jocelyn Darmak.
“...5...”
De camera zoomde weer uit.
“...4...”
Zodat alle tributen in beeld waren.
“...3...”
Er werd gefilmd vanuit het zuiden, zodat de opening van de Hoorn in beeld was.
“...2...”
Een zachte klik uit de glazen buizen, die alleen door de tributen gehoord zou kunnen worden.
“...1...”
De buizen begonnen weer te bewegen. Ze zoefden naar beneden, de grond in.
“...0.”
OOC: Nog één keer wat belangrijke regels op een rij!
- Posts in dit topic mogen lopen tot het moment dat je personage een bepaald voorwerp op wil pakken, maar het nog niet daadwerkelijk heeft gepakt, of tot het moment dat je op het punt staat het schip te verlaten of naar binnen te gaan.
- Vanaf het moment dat je weg bent bij de Hoorn des Overvloeds, mag je een nieuw topic openen. Zet in de topictitel dat het om [DAG 1] gaat en geef duidelijk aan in welk deel van de arena je je bevindt. (Ook omdat je in een groot deel van de arena van veraf zichtbaar bent en mensen daar dus in andere topics ook rekening mee kunnen houden).
- Bepalen dat je zelf dood gaat mag altijd, maar je mag niet bepalen of je een aanval overleeft of dat je iemand anders vermoord.
- De deadline voor de eerste dag zal duidelijk worden wanneer het gevecht bij de Hoorn voorbij is.
- Gelieve belangrijke gebeurtenissen in je post even OOC onderaan je post te vermelden.
- De NPC's mogen vrijelijk gegodmode worden, maar let er wel even op of dat NPC niet op datzelfde moment al ergens anders aanwezig is. Een NPC zomaar vermoorden mag natuurlijk ook niet.
- Voor verdere uitleg, kijk nog even in het Uitleg-topic
- Wij proberen meteen te reageren op gevechten en andere momenten waarop we moeten dobbelen. Mocht je zien dat een van ons online is geweest en wacht je al meer dan 24 uur op een reactie, stuur een van ons dan een PM, het kan zijn dat we iets over het hoofd hebben gezien!
- De posities van tributen en informatie over hen is te vinden op een aparte pagina, die ook via de Quicklinks te bereiken is: hier
- Als je nog vragen hebt, aarzel niet om ze te stellen. Have fun and may the odds be ever in your favor! |
| | | | Solar Gbadamosi
District 4
PROFIELAantal berichten : 131
Registratiedatum : 06-02-15
| | ◊Onderwerp: Re: [START] De 3de Hongerspelen | za jan 02, 2016 2:03 pm | |
| Gespannen. Angstig. Opgewonden. Nieuwsgierig. Nerveus. Ongeveer elke emotie die Solar kon hebben, was present. In tien minuten stond ze boven in de Arena - in tien minuten was ze misschien al wel dood. Ze stond nu met haar stylist in de laatste kamer, waar zich ook een buis bevond die haar zo meteen naar boven zou sturen. Ze had het in de vorige Spelen al zien gebeuren: de Tributen kwamen naar boven en zagen dan pas voor het eerst de Arena en moesten binnen een minuut besluiten wat hun tactiek zou gaan worden. Het eerste jaar waren er mensen te vroeg van hun platform gerend, waardoor er in jaar twee tralies om de platforms waren gebouwd. Solar vroeg zich af wat er dit jaar zou zijn om dat tegen te houden. Vast niet weer tralies, want dat zou te veel van het goede worden. Afwisseling leek het sleutelwoord voor het Capitool. Misschien zou het een elektrisch veld worden, of zou ze worden neergeschoten als ze er te vroeg van af zou stappen. Ze wilde graag winnen. De kans dat ze het met haar leven moest bekopen als ze letterlijk zou gaan rennen voor haar leven, was haar echter te groot.
Solar had zich stiekem afgevraagd of de Tributen ècht niks wisten van wat er komen ging. Natuurlijk werd dat beweerd. Dat kon echter allemaal gespeeld zijn, en eigenlijk had Solar dat ook wel gehoopt. Voor zichzelf. Ieder ander had dan natuurlijk ook een voordeel gehad, waardoor het gelijk was, maar je wist tenminste wat ging komen. Ze had zich kunnen voorbereiden op vulkanen of woestijnen, niet lichamelijk meer maar wel mentaal. Ze had snel kunnen leren om warm te blijven zonder vuur als ze in een ijsvlakte zou komen te zitten, of hoe je zo hoog mogelijk in een boom kon komen zonder dat -ie zou buigen. Het was echter een verrassing en niks meer dan dat. En Solar had geen flauw idee wat ze moest verwachten.
Ergens hoopte ze, en er vormde zich een knoop in haar maag als ze eraan dacht, dat het op thuis zou lijken. Ze hoopte op een strand, op water en vochtig weer. Ze hoopte op boten en de zoute lucht die haar tegemoet zou komen. Maar vorig jaar was er al heel veel water geweest, dus ze vreesde het ergste. Het eerste jaar was van alles wat, maar voornamelijk ruïnes. Dat was niet gunstig voor Solar. Het bos zou toen voor haar goed genoeg zijn geweest, want de haven was waarschijnlijk te gevaarlijk. Al was een bos een logische plek om zich te verstoppen, dus misschien niet ideaal. Solar had zo veel mogelijk natuur nodig - hoe meer water, hoe beter. Haar grootste angst was dan ook dat ze in een dor, woest en droog gebied terecht zou komen. Dat was echter nog beter dan bijvoorbeeld een Arena bestaande uit fabrieken. Toch zag ze daar ook de voordelen in, maar dat was in elk scenario het geval. Voordelen, nadelen, en een potentieel einde van haar leven. Optimistischer dan dat kon ze het niet maken.
De tweede Arena was een stuk gunstiger geweest voor haar, al bleek snel dat het water niet het meest veilige gebied was. Toch had de jongen van District 8 daar een lange tijd door weten te brengen zonder al te veel kleerscheuren. Hij had het echter geen seconde overleefd als hij de slangenregen op zijn dak had gehad. Uiteindelijk stierf hij toen hij aan land kwam om andere Tributen te helpen. Zou hij, toen hij vergiftigd werd met een pijltje, daar spijt van hebben gehad?
Solar trok de grijze regenjas over haar thermoshirt aan. Het was een dunne jas met twee binnenzakken en een buitenzak en een capuchon die ze aan kon trekken. De afgelopen twee Spelen was het warm geweest. De kans dat het nu koud zou zijn was daardoor groter. Regenjassen isoleerden echter vrij goed en het thermoshirt kon uitkomst bieden. En als het zou gaan vriezen, dan was niemand daar tegen bestand. Haar broek was van dikke, stevige stof en deed haar denken aan de werkbroeken die ze thuis droeg. Er zat versteviging bij de knieën en had een aantal grote zakken. Aan de onderkant zat een touwtje, waardoor de pijpen smal konden worden gemaakt. Ideaal voor bosgebieden, of eigenlijk overal waar insecten zouden kunnen zitten. Haar schoenen, stevig maar wendbaar, waren wederom waterdicht. De schoen zelf kwam tot even onder haar enkel zodat, als ze die zou verzwikken, tenminste niet haar hele been mee zou gaan. Ze was blij dat haar stylist daar aan had gedacht en was ook blij met de dikke kniekousen waar haar broek nu gedeeltelijk ingestopt zat. Haar outfit was donker van kleur - grijs en zwart - en haar haar zat in een dikke, stevige vlecht zodat dat niet in de weg zou komen te zitten.
De tijd tikte door en het voelde slechts alsof ze pas tien seconden had gewacht voordat ze de stem hoorde die haar vertelde dat ze in de buis moest komen te staan. Haar hart begon spontaan als een gek te kloppen - of had ze het eerder gewoon nog niet gevoeld? Nog steeds schoten alle emoties als bliksem door haar heen. Angst voelde ze echter amper. Ze was nerveus, misschien wat opgejaagd van de spanning, maar de opwinding kon op dit moment de angst nog overstemmen. Dat kon echter veranderen, want het platform kwam in beweging.
-
De zon scheen feller dan hij 'm ooit had zien branden, maar in de glazen buis was het koel. Zo snel als hij kon draaide Solar zijn hoofd om de omgeving in zich te nemen. Hij zag wit, hout, masten en de Hoorn die zich om een mast heen had gewikkeld. Het was snel te concluderen dat het een schip was in de brandende zon, en heel even had Solar hoop. Waar een schip was, was water. Zeker aangezien ze op het schip stonden.
En toen draaide hij zich naar de zijkant.
Overal waar hij keek zag hij zand, zand en nog meer zand. De lucht trilde en hij zag de zon weerkaatsen in wat waarschijnlijk het enige plasje water in de hele Arena was, want verder zag hij niks van andere nattigheden. Solar vloekte hardop en draaide zich weer naar de Hoorn. Voor zijn voeten zag hij een tas liggen. Ondanks dat dit niet zijn eerste ingeving was geweest, wist hij dat hij dit niet ging overleven als hij kaal de Arena in moest. Dat gold voor iedereen, inclusief hem. En dus ging hij ervoor zorgen dat hij dat voordeel had, zelfs al moest hij dat met zijn leven bekopen. Dat ging uiteindelijk toch wel gebeuren.
Wegrennen was natuurlijk ook een optie, maar hij kon niet snel genoeg zien waarheen. Er waren deuren in het schip, of hij kon de mast in. De kans dat hij op een doodlopende plek terecht zou komen was hem echter te groot. Hij wilde ook niet van het schip springen - dat leek hem veel te hoog. Er hing vast wel een touwladder ergens, maar hij zou niet de enige zijn die daar gebruik van ging maken. Dat zou leiden tot een opstopping - en dat zou leiden tot nare dingen die hij nog even wilde vermijden. Plus als het echt zo warm was als het leek, dan zou het zand niet erg prettig zijn om op te lopen. Nee, hij had weinig keus. Het leek misschien de meest domme zet ooit, maar een tas was handig en draagbaar en waarschijnlijk ook van levensbelang. Zijn keus was gemaakt.
De glazen buis zakte naar beneden en de hitte sloeg als een klap in en deed Solar bijna wankelen. In District 4 was het ook warm, maar dit sloeg alles. De droge lucht in combinatie met de brandende zon was een moordende -haha- combinatie. Zijn kleren zouden als een gek tegen hem gaan werken, al was het tenminste goed tegen al dat zand. Het zou hem echter vertragen als hij snel moest zijn, en dat was nu.
Solar sprong van zijn plaform in de richting van de tas, die slechts enkele meters bij hem vandaan was. Hij had niet veel aandacht besteed aan de mensen die er in zijn buurt waren: alleen dat hij sterker was, slimmer, ongetwijfeld sneller en met meer overlevingsdrang dan wie dan ook. Dat hield hij zichzelf voor. Zijn hand stak hij al uit, zijn lichaam gespannen en klaar om toe te slaan wanneer iemand de confrontatie met hem aan zou gaan.
tl;dr
t/m de - gaat over de laatste minuten voordat het platform naar boven gaat.
- Solar heeft last van de hitte
- Zhe springt richting de tas "F" en is klaar om er om te vechten (of te laten vallen en weg te rennen, of gewoon weg te rennen incluis tas) |
| | | | Eugine Spacey
District 3
PROFIELAantal berichten : 110
Registratiedatum : 24-08-14
| | ◊Onderwerp: Re: [START] De 3de Hongerspelen | za jan 02, 2016 8:25 pm | |
|
De laatste wijzigingen werden doorgevoerd aan zijn arena-kledij, hopelijk is het functioneel genoeg want hij wist natuurlijk nog altijd niet wat te verwachten. De ingang van zijn buis ging open en hij voelde meteen een drukkende warmte op zich afkomen, dat was geen goed voorteken maar hij probeerde positief te blijven denken, ‘beter te warm dan te koud’ dacht hij bij zichzelf toen hij de buis instapte. Hij keek omhoog aangezien dat het eerste was dat hij kon zien en zag een hemelsblauwe lucht, die kon de warmte natuurlijk verklaren maar het kon ook gewoon door de hedendaagse Capitool-technologieën gemaakt zijn. Dit kon hij weten want vader vertelde vaak verhalen over de nieuwste snufjes, je kon het zo gek niet bedenken of het bestond.
De buis begon te bewegen en ging stilletjes aan naar boven, de spanning rilde door zijn lijf maar hij moest kalm proberen te blijven, blijf kalm Eugine want enkel zo kan je de beste strategie bedenken. Hoe meer de buis omhoog ging hoe warmer het werd, zo warm dat het moeilijker werd om te ademen. Hopelijk had niemand last van astma anders zou hij/zij een zeer moeilijke periode tegemoet komen.
‘33’ hoorde hij toen zijn ogen voor het eerst iets uit de arena konden aanschouwen. Het was de hoorn die voor de verandering helemaal in hout gemaakt was, niet verwonderlijk want in de eerste seconde zag hij niets anders dan enkel hout.
‘32’ het werd duidelijk dat hij zich op een schip bevond, en hij kon steeds meer en meer mensen op zich zien, hij stond dus tussen de meisjes van district 9 en 10. Hannah had toch een 8 gescoord tijdens de sessies? Een gevaarlijke klant dus.
‘30’ Toen het platform met een lichte schok tot stilstand stond keek hij voor het eerst helemaal om zich heen om te kijken wat zich allemaal om zich heen bevond. Hij zag achter zich een veldfles liggen, hopelijk is die gevuld met water maar dat kon hij natuurlijk niet zeker zijn en dat was jammer genoeg ook niet aan de fles te zien. Hij kon misschien wel als eerste bij de fles zijn, al was vanuit zijn perspectief het meisje uit district 10 misschien enkele centimeters dichter van de fles verwijderd.
‘25’ Toen hij zich terug draaide met zijn gezicht naar de hoorn, zag hij een op een meter of vijf recht voor zijn neus één of ander wapen liggen. Hij had het al eens ergens gezien dacht hij en het moest oorspronkelijk uit Egypte komen meende hij te weten. Maar een wapen blijft natuurlijk een wapen, meer dan er gewoon mee zwaaien ging hij er natuurlijk niet mee kunnen doen hem kennende. Als hij wat verder nadacht en de looplijnen van iedereen bekeek richting het wapen en zijn opgeslagen informatie over iedere tribuut afzonderlijk dan kon het bijna niet anders dan dat hij eerst bij het wapen zou aankomen. Maar dan bevond hij zich natuurlijk wel heel dicht bij de hoorn.
‘12’ Verder zag hij enkel nog een boog, een langwerpig voorwerp, leren tas en nog een ander wapen die verdacht goed op een Khopesh leek, een beetje als een omgekeerde sikkel dus. Deze voorwerpen bevonden zich veel te ver dus het was nutteloos om daarvoor een poging te wagen.
‘7’ het dilemma bleef water of wapen? Aan de nog steeds drukkende warmte te voelen was water sowieso een noodzaak anders ging hij het nog geen dag volhouden, maar misschien zat er dus geen water in natuurlijk. Hij keek nog even snel rond en zag rechts zag hij een grote sfinx en links zag hij palmbomen staan, dat moest een oase zijn kan niet anders. Oase betekende water, water betekende langer blijven leven, maar zou niet iedereen zich richting de oase begeven? Dan wordt dat natuurlijk een gevaarlijk hoedje.
‘3’ In eerste instantie wou hij kiezen voor de waterfles, maar doordat die palmbomen hoogstwaarschijnlijk water betekende begon hij toen meer richting het wapen te neigen.
‘2’ Toch het zekere voor het onzekere nemen en proberen de waterfles te nemen, dat zou een kleinere confrontatie worden dan als hij het Egyptische wapen zou nemen natuurlijk. Hij ging met zijn rug naar de hoorn staan zodat hij op een fractie van de veldfles stond.
‘1’ Nee toch niet? Door de warmte werden zijn hersenen gebrainwasht door de hitte waarschijnlijk want plotseling ging hij toch klaar gaan staan om de waaierachtige bijl te nemen.
De buizen ging naar beneden en hij begon te lopen. Door zijn lange benen had hij slechts 3 grote stappen nodig voor hij bij het wapen was waarna hij sprong en met zijn handen de greep van de bijl probeerde vast te klemmen.
tl;dr
-De eerste twee alinea’s gaan over het naar boven gaan
-Vanaf 33 seconden voor de start worden de bevindingen over de arena
- Eugine twijfelt tussen het veldfles op positie ‘J’ en de waaierige bijl op positie ‘C’
- Eerst kiest hij de veldfles maar net voor de buizen naar beneden gaan bedenkt hij zich en rent zo snel hij kan naar het voorwerp ‘C’ en probeert het te grijpen.
|
| | | | Gloria Fowler
District 8
PROFIELAantal berichten : 93
Registratiedatum : 19-10-15
| | ◊Onderwerp: Re: [START] De 3de Hongerspelen | za jan 02, 2016 9:59 pm | |
| Haar verblijf in het Capitool was voorbij gevlogen en toch was ze gewend geraakt aan de routine. Vanmorgen had het even geduurd tot ze besefte dat ze vandaag naar de arena zou gaan en niet naar de trainingszaal. En hoe erg ze het ook haatte, voor haar eigen bestwil at ze toch meer dan haar gewoonlijke sobere ontbijt. Hun ´begeleider´ begon voor de honderdste keer te ratelen over hoe fantastisch het eten was, terwijl Gloria haar best deed het binnen te houden. `Culinaire hoogstandjes´, nou ze proefde er niets van. Ze proefde überhaupt niets, want hoewel ze het niet liet zien met haar rechte rug en strakke gezicht was ze toch op van de zenuwen en angst.
En eenmaal hier, alleen met haar stylist was diezelfde angst nog steeds niet weg. Nee een enorme golf van emoties maakte haar van binnen één groot rampgebied. Dus concentreerde ze zich op haar ademhaling en herhaalde ze nogmaals waarom ze hier zat en wiens schuld dit was. Ze verwelkomde de woede, liet het alle angst, twijfel en verdriet weghalen tot alleen nog haar vastberadenheid over bleef. Klote Capitool met hun rot gewoontes, accenten en kleding. En sprekend over de duivel, haar styliste hield een stapeltje kleding voor Gloria's neus. Zwijgend nam ze ze aan, hun twee waren al sinds de parade geen beste vrienden en zwijgen was de beste manier om te voorkomen dat ze elkaar de haren in vlogen, of beter gezegd, om te voorkomen dat Gloria de haren van de vrouw eruit begon te trekken. Ze bekeek de kleding en tot haar verbazing was het.. niet slecht. Een donkergrijs met zwart vest met rits die aan de binnenkant een soort wolachtige, fluffy stof bevatte die de kou buiten zou moeten houden. Daarbij was een al even simpel hemdje, die in tegenstelling tot haar kleding thuis geen gaten had maar er wel flexibel uit zag. Iets voor de kou, iets voor de hitte. Laagjes, ideaal. Helaas werkt dat minder met broeken, tenminste, zolang je je flexibiliteit wilt behouden in plaats van als een ballon of ridder rond te sjoggen. Dus hadden ze gekozen voor een flexibele, zwarte stof die voelde alsof hij water zou afweren. Het had tenminste een goed paar zakken en een riem hield hem op zijn plaats zodat ze straks niet over de pijpen zou struikelen. De schoenen waren ongeveer hetzelfde als wat ze gewend was: stevige bergschoenen die tegen een stootje konden. Ze wisselde van kleding waardoor het enige niet nieuwe de opgewonden stof rond haar polsen was, altijd handig.
De kleding zat goed, wat haar vastberadenheid alleen maar vergrootte. Een stem vroeg haar de buis in te stappen, en even overwoog ze om te weigeren. Ze wachtte maar gewoon op haar, dat zouden ze doen, toch? Heh, dat zou eens mooi zijn. Ze had nu immers de macht om de hele spelen te doen vertragen. Of dit zou haar vroege einde zijn... maar hoe gingen ze dat uitleggen? Met een grote glimlach op haar gezicht bleef ze voor de opening staan. Ze had het gedaan, ze had bedacht hoe ze de spelen kon ontkomen. En hoe makkelijk was het geweest. Hehe, idioten van het Capi- "Oi!" Een plotselinge duw in haar rug deed haar voorover tegen de doorzichtige wand vallen. Een suizend geluid vertelde haar dat ze nu vast zat in de buis. Haar plan had gefaald, haar victorie kort geduurd. Nog net op tijd herstelde ze zichzelf om te kunnen zien dat een bewaker dit op zijn geweten had. Ze schold hem uit, vervloekte zijn familie totdat hij uit beeld verdween en ze besefte dat ze omhoog steeg.
Rug recht, hoofd omhoog, laat ze goed zien wie je bent, waaruit je gemaakt bent. Ze hoorde Brendon's stem in haar hoofd en luisterde netjes. Zonlicht, fel zonlicht. Dat was het eerste wat haar opviel. Een fel blauwe lucht. Een aftellende stem. Drama. Rustig inademen, en uitademen, en concentreren. Eindelijk kon ze zien en zo snel en gedetailleerd mogelijk probeerde ze de omgeving op te nemen. Een schip: water? Zee? Maar ze kan niet zwemmen. Nee, goud. Water is niet goud. Zand is goud, schijnend goud... Een woestijn?! F- nee, concentreren. Focus. Inademen, uitademen, opnemen. Een woestijn... hitte, tekort aan water. Hitte. Zo snel als ze kon, wat volgens de tellende stem in exact 7 seconden was, trok ze haar vest uit en wond ze het stevig met zijn mouwen rond haar nek. Hoeveel tijd nog? Te weinig, en toch veel te veel. Ze wou actie, rennen, vechten, beginnen. Het wachten had al dagen geduurd, maar deze minuut was het zwaarst. Water.. spullen. Ze moest spullen pakken. Ze had met Enrico afgesproken op het middelpunt op elkaar te wachten, de andere waar ze indirect bondgenootschappen mee had afgesproken zouden dat ook maar moeten doen als ze nog altijd samen wouden werken. Spullen. Ze keek rond, dit keer meer gericht op wat er aan spullen in de buurt lag.
Het dichtstbijzijnde leek ook het meest belovend: één of andere tas die zover ze kon zien gevuld leek te zijn. Ook dichtbij was iets glimmends, schijnends, iets wat leek op een wapen. Handig maar geen prioriteit. Veelst te laat merkte ze haar buren op. Het vreemde gastje rechts van haar deed haar niets, maar de uitslover van 2 die aan haar linkerkant stond des te meer. Ook hij zat dichtbij de buidel. Maar als ze iets van hem had opgemerkt tijdens de trainingen was het dat zijn brein klein en zijn vechtlust groot was. Hij zou voor het wapen gaan... toch?
'5'
Ze vloekte. En staarde naar de tas voor haar.
'4' Haar tas. Haar tas. En van niemand anders.
'3' En iedereen die zou proberen hem van haar te stelen. Om haar te beroven. Die zou het voelen.
'2' Haar complete focus was die tas. Haar hele wereld was die tas.
'1' 'TEL SNELLER EN LAAT ME GAAN' schreeuwde haar gedachten.
En ze lieten haar gaan. Eindelijk. En ze rende, sprintte. Naar de tas, haar tas. Ze greep ernaar, niet de tijd nemend om eerst rustig stil te staan. Claim
Tl;dr
~ Kleding Gloria: warm, fluffy vest, simpel hemd, stoffen armbanddingetjes, bergschoenen, simpele broek.
~ Gloria gaat voor de buideltas bij E |
| | | | Norah Jones
District 11
PROFIELAantal berichten : 202
Registratiedatum : 19-02-15
| | ◊Onderwerp: Re: [START] De 3de Hongerspelen | zo jan 03, 2016 11:51 am | |
| Na de interviews had Norah enkele ongemakkelijke minuten moeten verdragen waarbij ze naast zowel Wullem als Nirwad in de lift stond en niet goed wist wat ze zeggen moest. Had ze hem in een lastig parket gebracht door hem te noemen? Misschien wilde hij wel helemaal niet met een rebelse probleemmaker als zij geassocieerd worden.Toch namen de twee tributen met een glimlach afscheid, wetend dat ze elkaar de volgende dag op een hele andere plaats weer zouden zien. Norah had verrassend goed geslapen en ook in de zoemende hovercraft bleef ze zo kalm mogelijk zitten, probeerde zichzelf op te peppen met gedachten als 'volhouden, misschien kan je nog een verschil maken' en 'laat ze zien dat ze niet zomaar van je af komen'. Niet zonder vals ingrijpen van de spelmakers dan. En als ze dat deden bewezen ze alleen maar haar punt.
Nadat ze door de hovercraft onder de Arena afgezet waren werd Norah voor de laatste keer door een stylist onder handen genomen. Gelukkig hoefde er niet veel meer te gebeuren, make-up zou alleen maar onhandig zijn. Haar kleding voor in de arena bekeek ze wantrouwig, op zoek naar opzichtige vlindervormen of andere fratsen. Maar dat risico had de stylist zo te zien niet durven nemen. Hij had zich zo te zien eindelijk eens echt aan de districtsthema van 11 gehouden en presenteerde een ruimvallende baggy broek van stugge lichtbruine stof; Het materiaal leek sprekend op de dikke jutten zakken die ze 's zomers met graan vulden, al was de binnenkant van de broek niet zo schurend tegen haar huid. Daaronder kwanen saaie halflange sokken en stevige wandelschoenen met dikke zolen. Haar katoenen lange mouwen shirt en jack waren allebei bruinig, een kleur die Norah het beste kon beschrijven als 'graan', met details in verschillende tinten donkerder bruin. Ze moest eerlijk toegeven, ze was bijna teleurgesteld dat dit alles was. En alsof de man haar gedachten kon lezen wierp hij haar brede lap stof toe, een vreemdsoortige moderne sjaal die zo te voelen bewerkt was met een soort waslaagje, waardoor deze water en winddicht was. Niet echt zacht, maar ideaal voor kou en storm. Haar haren werden vastgebonden met twee dikke elastieken en een haarklipje werd ingezet om haar losbandige pony te temmen. Norah besloot de man te bedanken, ze toostte zelfs met haar laatste gratis flesje water naar hem. Wellicht zou hij dan nog wat zijn loon uitgeven aan een gift voor haar. Al was Cosmo daarvoor wellicht meer favoriet onder de stylisten.
--------
Boven haar kon ze de stem al horen. Tellend. Elk cijfer voelde ala een spottende steek. Haha. Nog maar 50 seconden veiligheid. Geniet ervan. Norah plaatste haar handen ietwat paniekerig tegen de glazen wand toen de buis omhoog begon te schuiven, maar wist zichzelf te dwingen gauw weer een semi-kalme pose aan te nemen toen ze boven aan kwam. Meteen keek ze om zich heen, probeerde zo veel mogelijk informatie te verzamelen. In welk helhol waren ze met z'n vierentwintigen verzeild geraakt? Het eerste dat ze zag was de hoorn en de spullen die eromheen lagen. Ze volgde de houten paal die bij de hoorn stond en ontdekte een kraaiennest. Een schip dus. Norah wist bar weinig van scheepvaart, maar dankzij het piratenschip van de eerste hongerspelen herkende ze het wel direct. Haar blik gleed daarna richting de rest van de glazen pilaren waarin tributen vast stonden. Het meisje liet een zucht van lure opluchting toen ze zag wie er links naast haar stond.
Enrico en Norah hadden kort oogcontact, waarna Norah zich op de rest richtte. De jongen links naast haar kende ze niet goed, maar ze hoopte dat hij haar met rust zou laten. De twee meiden die Kye, Enrico en haarzelf omringden waren niet haar favoriete personen, maar het was zo veel beter dan een bloeddorstige krachtpatser. Ze hoopte maar dat Gloria daar geen problemen mee zou krijgen. Nirwad ontdekte ze gauw daarna, maar zodra ze de eindeloze zandvlakte opmerkte was haar aandacht weg van de tributen. De stenen in de verte waren slecht te zien door de trillende lucht. Een aanblik die ze kende van de warmste dagen in haar district en die haar onmiddellijk tot actie aanzette. Met nog twintig seconden op de klok begon Norah haar jack uit te trekken. Het was even wringen en vast een komisch gezicht zo in die smalle buis, maar toen ze zich ontworsteld had aan de greep van het kledingstuk knoopte ze die gauw om haar middel en richtte zich weer op het midden. Wegrennen van de hoorn was geen optie. Omdat ze nog geen uitgang van dit schip gevonden had, maar vooral omdat ze een afspraak had gemaakt. Het gaf haar een veilig gevoel om te weten dat in ieder geval een paar mensen niet van plan waren om haar te vermoorden - of dat tenminste beloofd hadden. De laatste seconden begonnen. Norah wierp een laatste blik op Enrico en richtte dan vastbesloten haar aandacht op de spullen die ze voor de hoorn zag liggen. Die moesten wel goed zijn toch? Ze ademde nog een laatste keer diep de frisse gekoelde lucht in.
Zodra de buizen razendsnel in de grond verdwenen sprintte Norah weg. Enrico volgde haar gelukkig op de voet, maar daarvoor had ze nauwelijks aandacht. De hete lucht was een hele schok na de gekoelde catacomben, maar koppig als ze was negeerde ze dat en sprintte naar een langwerpig voorwerp. Ze zag enkele andere mensen rennen in haar ooghoeken en dat motiveerde haar alleen maar meer om harder te rennen. Een stukje verderop lag een rugzak die ze dolgraag wilde hebben, maar Norah besloot dat ze meer kans hadden die te pakken te krijgen als ze eerst iets hadden om zichzelf en hun bezittingen te verdedigen. Het meisje greep richting de langwerpige puntige hoorn, erop rekenend dat Enrico voor nu haar rug gedekt had en de omgeving in de gaten hield, voor als iemand besloot de confrontatie aan te gaan. Diegene zou een probleem met haar hebben. Ze kon haar kersverse vrienden niet teleurstellen. En die hoorn zou daarvoor een begin zijn.
OOC:
-Outfit beschrijving: wijde broek van stevig lichtbruin materiaal, katoenen shirt met lange mouwen, stevig jack, brede sjaal, schoenen en sokken en ondergoed ofcourse :')
-Norah doet moeite omhaar jack uit te doen in de buis, succesvol.
-Norah stormt samen met Enrico naar de ingang van de hoorn
-Norah reikt naar de orynx hoorn, (object B) terwijl Enrico kijkt of iemand hen achterna komt. |
| | | | Ayrton Seeger
District 6
PROFIELAantal berichten : 182
Registratiedatum : 07-11-14
KARAKTER
| | ◊Onderwerp: Re: [START] De 3de Hongerspelen | zo jan 03, 2016 11:55 am | |
| De laatste minuten in het Capitool. Ayrton had nooit gedacht dat hij er nog van zou genieten, maar toen hij dacht aan het feit dat Michaello één van de laatste gezichten zou zijn voordat hij de arena mocht betreden, wist Ayrton alweer waarom hij hier zo snel mogelijk vandaan wilde. Weg van die nichterige griezel. Weg van Cally. Weg van al. die. verschrikkelijke. dramaqueens. Waarschijnlijk waren zij veel nerveuzer dan Ayrton was op dit moment, want of hij nu hier of in District 6 was: overleven was iets wat hij bijna zijn hele leven al had moeten doen.
Zwijgend liet Ayrton zijn stylisten hun werk doen. Het gekibbel van hen besloot hij maar langs zich heen te laten gaan: daarop ingaan was toch verspilde moeite. Ze hezen hem in een zwart ‘ademend’ hemd, bedekt met eenzelfde kleur vliesvest waar Ayrton zich goed in kon bewegen. Tenminste, hij kreeg te horen dat het zwart was, maar of dat dezelfde kleur was die Ayrton voor ogen had, kon niemand zeker weten. Hij wist in elk geval dat zwart een neutrale kleur was en dus niet opvallend. Michaello leek zijn werk bovendien voor een keer serieus te nemen, zonder nare dingen uit te halen bij hem én zijn achterste. Dus dat was ook een zorg minder voor Ayrton.
Het zwarte vest was waterafstotend en vrij warm. De armen kon je echter met behulp van een rits er afscheuren. Het vest had ook nog een capuchon en een soort ‘sjaal’ bij de kraag inbegrepen, die je over je mond als een soort mondkapje kon trekken. Om zijn benen ging een donkere –maar lichtere kleur dan zijn vest- wijde broek waar aan de zijkanten twee grote zakken zaten. Het werk werd tenslotte afgemaakt met een stel simpele sportschoenen die voor alle klimaten gunstig zouden zijn.
'C'est fini!' Oftewel, Ayrton was klaar om de arena in te gaan.
Voordat Ayrton de buis was ingestapt, was zijn laatste gedachte aan Ridley geweest. Hij wist niet precies waarom. Het was niet alsof die gedachte hem motiveerde, integendeel zelfs. Hij kon immers niet voor iemand vechten die er niet meer was. Toch vroeg Ayrton zich af of hij hier nu niet had gestaan als hij ervoor had gekozen om met haar tegen het Capitool te vechten. Nu stond hij hier echter om voor het Capitool te vechten. Ridley zou vast hebben gelachen om de ironie. Hij had nooit gedacht dat hij haar cynische opmerkingen kon missen, en dat was iets waar Ayrton vaker had aan moeten denken sinds zijn ontmoeting met het meisje uit 11. Hij was er niet zeker van wie hem zo dadelijk de rug toe zou keren en wie niet. Maar één ding was zeker, want vijanden of bondgenoten: uiteindelijk was het iedereen voor zichzelf. De tributen waren geen mensen, slechts nummertjes zonder enige waarde. Het was alleen zijn eigen leven waar Ayrton nog waarde aan hechtte.
Met die gedachte in zijn achterhoofd ging het platform naar boven. Hij had zijn ogen gesloten, maar spiekte toch nog één keer tussen zijn wimpers door waar Ayrton meteen iets zag wat hij liever niet had willen zien. Michaello stond hem uitbundig uit te zwaaien en blies hem een klein handkusje toe. Ayrton wist niet hoe snel hij zijn ogen weer moest sluiten. Zijn blik werd pas echter echt verblind toen de bestemming bereikt was.
De teller begon. Dit was de eerste keer dat Ayrton zijn hartslag in de keel voelde. Het zweet stond al op zijn voorhoofd. Het was warm, dat was zeker. Heel warm. Ayrton keek om zich heen. Zand, zand en nog eens zand. Wat was dit voor een klote arena? Hij besloot zich maar te focussen op het dek. De opening voor de hoorn, vlak voor zijn neus. Een rugzak aan de linkerkant en iets wat op een hoorn van een dier leek aan de rechter. Iets wat in zijn ogen prima als wapen zou kunnen functioneren.
‘15’ Maar een rugzak was handig, toch?
‘14’ Maar de afgelopen twee jaar had bewezen dat er niet altijd iets nuttigs in hoefde te zitten.
‘13’ Als je een rugzak had, moest je jezelf verdedigen
’12’ Het wapen werd zijn keuze
‘11’ Ayrton keek nog een keer links en rechts van zich. Het meisje rechts was hem haast nog nooit eerder opgevallen, en ook het meisje links van hem niet. Of dat een goed of slecht teken was, wist hij niet. Het kon hem ook gestolen worden.
‘7’ Dat wapen was van hem. Elke sukkel die de confrontatie met hem zou aangaan, zou daar spijt van krijgen. Zo zwoer hij, en zo ademde Ayrton nog één keer diep in en uit voordat al de opgebouwde adrenaline van de afgelopen minuut zich op dat ene voorwerp stortte. De buizen gingen omlaag en als losgeslagen wild stortte Ayrton zich op het wapen.
TL;DR
- Ayrton denkt aan zijn 'dode' vriendin en koppelt onbedoeld de gedachte aan haar aan Norah
- Komt weer tot zinnen: de meedogenloze Ayrton
- Stort zich als losgeslagen wild op de hoorn van een Oryx, voorwerp B |
| | | | Gracie Ashworth
District 3
PROFIELAantal berichten : 48
Registratiedatum : 07-01-15
KARAKTER
| | ◊Onderwerp: Re: [START] De 3de Hongerspelen | zo jan 03, 2016 5:38 pm | |
| Gracie had een strandbal ingeslikt. Of althans, zo voelde het: de knoop in haar maag die er had gezeten sinds de Boete, was uitgegroeid tot iets van abnormale proporties. Vandaag ging ze dood, hoogstwaarschijnlijk. Nee, schrap dat hoogstwaarschijnlijk – er was geen twijfel over mogelijk. Ze had de overlevingsskills van een pinda! Drie uur gaf ze zichzelf. Maximaal. Over drie uur zou ze dood zijn, zou haar lichaam opgehaald worden door een hovercraft en zou ze weer op weg zijn naar huis, naar District 3. Naar haar ouders en naar Ellie. Ellie… De afgelopen dagen had ze amper aan haar zus gedacht. De dagen waren voorbij gegaan in een roes en nu had ze ineens nog maar een paar minuten over. Waar was de tijd heen? Het platform en de bijbehorende buis waren angstaanjagend dichtbij. Ieder moment kon ze naar het platform gedirigeerd worden, waarmee haar lot beslist zou zijn.
De laatste hand werd gelegd aan haar kleding: een soepele, beige broek met een aantal ruime zakken, waar ze makkelijk dingen in kon bewaren. Daarbij kwamen een donkergrijs, nauwsluitend shirt met korte mouwen en een zwart jack met lange mouwen, gemaakt van waterafstotende stof. Het zou haar in ieder geval droog en warm houden. Haar schoenen hadden stevige zolen, maar waren verder niet te zwaar. Als laatste vlocht een van de stylisten haar lange haar, zodat het niet in de weg zou hangen. Was ze er klaar voor? Het moest wel – ze kon niet anders. Met gesloten ogen ging Gracie op het platform staan. Ze voelde hoe tranen zich ophoopten achter haar oogleden, maar ze ging niet huilen! Hoofd omhoog, Gracie. Laat zien dat je niet bang bent. Ze mocht geen angst tonen, voor Ellie. Ze haalde diep adem, rechtte haar rug en opende haar ogen. Kom maar op.
De plotselinge overgang van donker naar heel fel licht, zorgde ervoor dat Gracie de eerste paar seconden verblind was. Kostbare seconden, wat alleen nu had ze de tijd om zónder gevaar voor eigen leven haar omgeving in zich op te nemen. Waar stond ze, wat lager bij de Hoorn, hoe zag de omgeving eruit, enzovoorts. Zo op het eerste gezicht leek het een soort schip, met touwladders aan beide zijden en de Hoorn in het midden, om de mast heen gekruld. Water? Haar eerste conclusie was dat ze het slechtst stond van allemaal, namelijk het verst verwijderd van de twee touwladders die enige ontsnapping konden verschaffen. Haar tweede conclusie was dat iedereen in het nadeel was: een lucht die trilde van de hitte en zand, zand, zand zover ze kon zien. Geen water, maar een woestijn. Zonder water zou niemand het overleven. En dat maakte haar overlevingskansen een klein beetje groter.
Zo snel als haar brein het toeliet, scande Gracie vervolgens de omgeving. Wie stond waar? Eugine zag ze nergens, wat betekende dat hij waarschijnlijk achter de Hoorn stond. Rechts van haar zag ze Nirwad, de jongen uit 8. Hmm. Links was enger, daar stond dat felle jochie wat zo’n hoge score voor zijn leeftijd had gehaald en – oh kut. Naast het jochie stond Solar en dat was slecht nieuws. Heel slecht nieuws. Wie stond er naast Nirwad? …Well, shit. Er zaten luttele meters tussen zowel haar en Solar als haar en Valeria en als ze niet snel een ontsnappingsplan wist te realiseren, was ze praktisch dood op het moment dat de buizen zouden verdwijnen. Koortsachtig keek ze om zich heen en met nog tien seconden op de teller spotte ze een stenen geval, een soort kruik. Water? Het was maar drie meter achter haar. Dat moest kunnen. Zij moest die kruik hebben.
“…8…”
Zou het lukken? Ze keek even naar links en naar rechts, naar de directe dreiging voor ‘haar’ kruik. Melvin uit 9 rende ze er sowieso uit. Nirwad? Gracie wist het niet. Valeria en Solar…het was te hopen dat ze voor wapens gingen, in plaats van water. Of voor de uitgang.
“…6…”
Uitgang. Ze rende weg van de uitgang. Was dat een slimme zet? Moest ze niet richting de touwladders rennen? Ze kon hard lopen, dat was haar enige troef. Maar ze stond het verste weg, de kans was groot dat er een enorm gedrang zou ontstaan. Nee bedankt. Ze zou er wel iets op vinden.
“…3…”
Ze moest die kruik hebben. Die kruik was haar lifeline – water was extreem waardevol, en anders was het ding altijd nog van steen. Makkelijk zat om iemand daarmee knock out te meppen, toch?
“…2…”
Nog twee seconden. Gracie zette zich schrap.
“…1…”
Ik doe dit voor jou, Ellie.
De buizen zoefden naar beneden en zo snel als de hitte het toeliet, dook Gracie van het platform af. Naar achteren, weg van de Hoorn. Met twee stappen was ze bij de kruik en met een vastberadenheid waar ze zichzelf mee verbaasde, greep ze naar het oor van het stenen geval. Grijp die kruik, or die trying. Letterlijk.
TL;DR:
- Paniek want dood binnen drie uur
- Arena analyseren, paniek help want ze staat ongeveer tussen Solar en Valeria in
- Aftelmoment en een hoop 'help ik weet niet wat ik moet doen'
- Gracie gaat voor de kruik bij H
Edit; kleding toegevoegd: zwart, waterdicht jack met lange mouwen, nauwsluitend grijs shirt met korte mouwen, beige broek, schoenen met stevige zool. |
| | | | Natalia Russo
District 1
PROFIELAantal berichten : 665
Registratiedatum : 28-07-13
| | ◊Onderwerp: Re: [START] De 3de Hongerspelen | ma jan 04, 2016 12:25 am | |
| Het was zover.
Vandaag ging ze de arena in. Natalia had de afgelopen nacht nauwelijks geslapen, steeds weer kwam het beeld van de werpster die zich in het achterhoof van haar broer boorde voor haar ogen. Het ontbijt had ze eveneens met lange tanden naar binnen gewerkt en nu stond ze gespannen af te wachten tot ze de buis in gedirigeerd werd.
De stylist had besloten om vooral met laagjes te werken. Isoleren was het sleutelwoord, dat zou – volgens de stylist althans – zowel overdadige warmte als kou buiten houden. Zodoende droeg ze een hemd, gevolgd door een shirt en een sweater, met daaroverheen een zwarte jas. Ze droeg een zwarte broek met veel grote zakken, zodat ze die eventueel vol kon stoppen met gevonden voedsel. Haar outfit werd tenslotte afgemaakt door twee stevige schoenen. Ze zag er verschrikkelijk uit, maar de Hongerspelen waren nu eenmaal geen modeshow. Natalia had er in ieder geval op gestaan dat haar haren gevlochten waren. Ze wilde in ieder geval één uiterlijk kenmerk dat ze in district 1 had gehad behouden.
Toen ze richting de buis gedirigeerd was en het aftellen begon, sloot ze haar ogen. Ze dacht aan thuis, aan de gezichten van haar ouders, zusjes en Tommy. Tot slot dook Hugo nog in haar gedachten op. Haar broer, die haar twee jaar geleden voor was gegaan in deze hel. Zoals wel vaker de afgelopen dagen drong de vraag “hoe zou hij dit ervaren hebben?” door. De laatste minuut was de langste minuut die ze ooit mee had gemaakt. Zestig seconden die meedogenloos afgeteld werden, terwijl ze in die stomme buis stond te wachten. Natalia schrok toen het ding in beweging kwam en verloor haar evenwicht. Met enige moeite zette ze zichzelf weer op haar twee benen, vlak voor de buis boven de grond kwam. Meteen kneep ze haar ogen dicht tegen het felle zonlicht. Holy. Shit.
Twintig, negentien. Natalia dwong zichzelf om haar ogen open te doen. Ze moest zien wat er om haar heen gebeurde. Ze stonden op een groot wit schip, wat aan alle kanten omringd werd door…zand. Hoewel het in de buis koel was, besefte Natalia dat het waarschijnlijk bloedheet was in de arena en dat de hoeveelheid water waarschijnlijk minimaal was. Vijftien seconden had ze nog om een strategie uit te denken. Ze kon naar de oase toe rennen, maar de kans dat ze daar als enige heen zou gaan was vrij klein. Water was essentieel, zeker in deze omgeving, dus ze kon verwachten dat een groot deel van de tributen daar heen zouden rennen. Tien. Negen. Crap. De laatste tien seconden voor het gevecht om leven en dood los zou barsten en ze had nog niet eens bedacht welk voorwerp ze mee ging nemen. Met lege handen vertrekken was sowieso het domste wat ze kon doen.
Vijf. Vier.
Natalia zette zich schrap om een sprint te trekken zodra de buis verdwenen was.
De seconde dat ze kon, begon ze te rennen.
Recht vooruit. Tas pakken en wegwezen. Dat was in ieder geval het eerste plan.
TL;dr:
- Natalia heeft vooral veel lagen aan: een hemd met daarover een shirt, sweater en een jas. Een ruimvallende broek met veel zakken en stevige schoenen. Allen donkerbruin/zwart van kleur.
- Ze denkt aan thuis/Hugo
- Concludeert al snel dat de arena warm is en twijfelt of het handig is om naar oase te gaan
- Sprint zo snel mogelijk naar voorwerp A.
|
| | | | Kye Flecker
District 4
PROFIELAantal berichten : 137
Registratiedatum : 24-12-14
| | ◊Onderwerp: Re: [START] De 3de Hongerspelen | ma jan 04, 2016 1:34 am | |
| Onder normale omstandigheden zou Kye met zijn neus tegen het raam gedrukt zitten als hij een uitzicht had als dat uit de hovercraft. Het Capitool mocht een afschuwelijke plaats zijn, maar niemand zou kunnen ontkennen dat het er prachtig uitzag van bovenaf. De gebouwen waren onvoorstelbaar hoog en schitterden in de zon nog feller dan de zee. Andere wolkenkrabbers hadden gigantische televisieschermen aan de zijkant. Kye wilde er niet aan denken dat op deze schermen over een paar uur waarschijnlijk de gezichten van hem en zijn mede-tributen, zo uitvergroot dat je elke sproet en bloedspetter zou kunnen tellen. Alles zodat de mensen in het Capitool optimaal konden genieten van de eerste gevechten bij de Hoorn. Hoe hoog de wolkenkrabbers ook waren, de hovercraft vloog nog veel hoger en was al gauw verdwenen over bergen die zo hoog waren dat zelfs de hoogste toren uit het zicht verdween. Het berglandschap was indrukwekkend op een manier die je in District 4 nooit voor mogelijk zou houden; bergen en zulke rotsen kenden ze daar niet. Kye vergat echter om er van te genieten. Hij concentreerde zich op zijn ontbijt. Het eten in het Capitool was heerlijk, hoewel hij moest bekennen dat hij de gamba’s en makreel van thuis een beetje miste. Niet dat hij verwachtte dat hij het eten van thuis vanmorgen beter door zijn keel zou krijgen dan de gebakken eieren en pannenkoeken die hij nu voor zijn neus had. Hij voelde zich een beetje misselijk en het koste hem moeite om lang genoeg stil te zitten om überhaupt iets te eten. Hij wist echter niet wanneer hij na het ontbijt weer zou kunnen eten, dus hij deed zijn best om zo veel mogelijk naar binnen te stouwen. Tegenover hem zat de styliste die zijn kleding voor in de arena ontworpen had. Dit was één aspect waar hij zich weinig zorgen over maakte. De visachtige outfit was al even belachelijk geweest als het groenige haar van de vrouw, maar de transformatie was indrukwekkend. De vrouw had een creatieve en vindingrijke kijk op kleding. Terwijl Kye zijn laatste worstje opat, werden de ramen van de Hovercraft donker. “We zijn er bijna,” informeerde zijn styliste hem. Kye’s hart maakte een ongemakkelijk sprongetje. *** Kye haalde diep adem en stapte de buis in die hem naar de arena zou brengen. Hij had het warm in zijn verschillende lagen kleding(of kwam dat door de zenuwen?). In de arena zou hij echter goed beschermd zijn tegen bijna alle weertypen. Zijn dikke water- en winddichte jas zou hem goed beschermen tegen de kou, net als de dikke broek van beschermende stof. Ook de lagen kleding daaronder zouden voorkomen dat hij lichaamswarmte zou verliezen. Hij droeg een flexibele, dunnere broek, die hij zou kunnen afritsen als het echt warm was. Onder zijn jas droeg hij nog een dunner wollen vest en een t-shirt. Alles was groenbruin, want dat zou volgens zijn styliste het minst opvallen. En alles paste hem beter dan zijn eigen kleren van thuis. Kye zou zonder een moment na te denken zijn eigen kloffie weer aantrekken, als het kon. De vloer onder hem kwam in beweging. Hij slikte. “Succes! Moge de kansen immer in je voordeel zijn!” riep Salt. Daar ging hij. Het eerste dat hij zag was de mast van een schip. Zijn hart sprong op: als er een schip was, moest er ook water zijn. Het tweede was een brandende zon. Het derde was zand. Heel veel zand. Shit. Hoewel het in de buis nog koel was, zag hij de lucht trillen van hitte. Zo heet was het thuis ook weleens, maar dan viel er makkelijk aan de warmte te ontsnappen door te gaan zwemmen. In de woestijn was geen water te bekennen. Kye keek om zich heen om een strategie te bedenken. Rechts van hem stonden het meisje uit tien en de jongen uit drie. Dat leken hem niet zijn grootste vijanden. Je kon natuurlijk niemand onderschatten en Eugine was een stuk groter dan hij, maar ze kwamen niet over als vechters. Links stonden het meisje uit elf en de jongen uit vijf. Ook die waren niet de grootste bedreigingen, maar ze konden nog weleens gevaarlijk worden. Hij zag maar weinig wapens liggen, maar dat was ook niet de grootste prioriteit. Niemand zou deze hitte lang overleven als ze niet genoeg dronken. Voor zover hij kon zien, was het enige water dat in de arena te vinden was een klein plasje tussen wat bomen achter hem. Als hij voor het flesje water achter hem ging, hoefde hij alleen maar te wachten tot de rest zou uitdrogen. Nog vijftien seconden. Terwijl hij naar uitgangen zocht, knoopte hij zijn jas vast om zijn middel en deed hij zijn capuchon op. Met een zonnesteek was hij nog verder van huis. Aan de andere kant van de cirkel waren twee deuren die naar de binnenkant van het schip leidden. Hij schatte de kans dat hij als eerste binnen zou zijn klein en voelde er weinig voor om daar opgesloten te zitten met andere tributen. Dan bleven over… de touwladders. Twee stuks. De moed zakte hem in de schoenen. Zonder wapen zou hij niet zomaar beneden komen, vreesde hij. Hij verwachtte niet dat vierentwintig tieners die vochten voor hun leven netjes in een rijtje zouden wachten tot degene voor hen beneden was. Nog acht seconden. Water sponsoren was vast heel duur in deze arena. Nog zeven seconden. Hij wist het nog steeds niet. Nog zes seconden. Zou hij in het voorbijgaan het flesje water kunnen grijpen en dan alsnog als eerste bij de touwladder zijn? Nog vijf seconden. Waar kon hij heen zonder wapen? Nog vier seconden. Kye dacht aan de boeken die vorig jaar in de tas van George zaten. Daar had je toch niets aan. Nog drie seconden. Zou een wapen dat zo verroest was überhaupt nog iets uithalen? Nog twee. Wat nou als hij naar het mes aan de overkant rende en dan naar de ladder? Nog één. Hij verwachtte niet dat iemand een jongetje met alleen een flesje water wapens zou sponsoren. De hitte sloeg in als een bom. Het duizelde Kye, maar hij zette het meteen op een lopen. Hij had geen tijd om aan zijn beslissing te twijfelen, hoewel hij de behoefte die hij zou hebben aan water misschien iets had onderschat. Als een pijl uit een boog vloog hij er vandoor. Rechtdoor, rakelings langs Eugine die voor het verroeste wapen ging. Hopelijk kon hij het mes snel pakken en meteen door sprinten richting de ladder. Zo niet, zou hij strijdend ten onder gaan. TL;DR: - Hovercraft tot *** - Kleding: laagjes, groenbruinig - Strategie bedenken - Kye gaat voor de khopesh bij D |
| | | | Tyrell Peak
Hoofd Spelmaker
PROFIELAantal berichten : 2155
Registratiedatum : 20-07-13
| | ◊Onderwerp: Re: [START] De 3de Hongerspelen | ma jan 04, 2016 9:36 pm | |
| Zodra de glazen buizen weg waren, kwamen de tributen in actie. Valeria Prine (2) sprong op de verroeste speerpunten (G) af en pakte die op, waarna ze terugsprintte naar de deuren die zich achter haar hadden bevonden. Gabe Hunter (2) rende meteen naar de waaier-bijl (C), waar hij bijna tegelijk met Eugine aankwam. Hij beukt Eugine een heel eind aan de kant en grijpt de bijl.
Jocelyn Darmak (5) sprintte meteen naar de touwladder, evenals Christy Algera (6). Beiden hebben niet de intentie om wie dan ook te vermoorden. Ze willen alleen maar weg.
Nirwad Finch (8) rende naar de waterkruik (H), waar hij Gracie trof. Nirwad is van nature niet gewelddadig, maar wil de kruik toch graag hebben, dus probeert hij Gracie aan de kant te duwen en de kruik te pakken.
Hannah Banes (9) besloot bij het startschot om naar de boog (I) te rennen. Ze weet niet goed wat ze eraan heeft, maar denkt in het kader van iets is beter dan niets. Hierna draait ze zich om en rent ze naar Ayrton, met wie ze een bondgenootschap heeft.
Melvin Wallace (9) sprintte op een buideltas (F) af, waar hij Solar trof, die de tas al van de grond had gegrist. Hij wilde de buideltas niet zomaar opgeven en was nog op zoek naar een bondgenootschap, dus riep hij in een opwelling tegen Solar: ‘Ik kan je helpen! Bondgenootschap?’
Paula Walterson (10) besloot om voor de veldfles met water (J) te gaan en daarna zo snel mogelijk het schip te verlaten.
Victor Borecki (10) wilde in eerste instantie naar F rennen, maar toen hij zag dat Solar en Melvin hetzelfde idee hadden, besloot hij rechtsomkeer te maken en naar de touwladder te gaan, waar andere tributen inmiddels al aan hun afdaling bezig waren. Victor wist dat hij de tributen niet met zijn blote handen kon doden en vermoedde dat dat wederzijds was, dus besloot hij gewoon achter hun aan te klimmen.
Violet Ashton (12) stond erg dicht bij de touwladder aan de andere zijde en twijfelde geen moment om via die kant het schip te verlaten. Aan deze kant zijn er weinig tributen die hetzelfde idee hebben, dus kan ze zonder problemen naar beneden klimmen.
Alder Wade (12) rende naar de touwladder toe, waar hij Christy aan de kant duwt en achter Cosmo aan naar beneden klimt.
Gloria heeft de tas van E bemachtigt en wordt door niemand aangevallen.
Ayrton grist de oryx-hoorn voor Norah’s neus weg.
Natalia en Oliver treffen elkaar bij voorwerp A en pakken de rugzak tegelijk vast.
Kye is de enige die op de Khopesh (D) af gaat, dus weet hij die zonder problemen te veroveren.
Volgens mij is het nu van iedereen behalve Logan en James ongeveer duidelijk wat er gebeurt. Zo niet (of klopt er iets niet), laat het even weten! |
| | | | James Lovell
District 1
PROFIELAantal berichten : 30
Registratiedatum : 13-10-14
| | ◊Onderwerp: Re: [START] De 3de Hongerspelen | ma jan 04, 2016 9:48 pm | |
|
Hij was zenuwachtig, met een flinke vleug angst. Zijn kleding, bestaande uit een zwarte wijde broek met twee ruime zakken, een dik grijs shirt met korte mouwen en een stevige zwarte jas, werd door zijn stylist nog eens rechtgetrokken. Iedereen verwachtte een wat kouder klimaat, dus was hij daarop uitgedost. Jaimy wilde iets zeggen, de stylist bedanken of iets dergelijks. Maar toen hij zijn mond open deed om iets te zeggen, kwam er geen geluid uit. Hij deed hem weer dicht en bedacht dat het er vast heel grappig uitgezien moest hebben. Maar op dit moment was het niet grappig. Hij was Alice. Alice, wetende dat ze in een nachtmerrie terecht kwam en moest vechten om er ooit weer uit te komen. Dat had de Verhalenman van het Capitol verteld. De Verhalenman had verteld over de gevaren in de boze droom. Hij had geprobeerd er nog een positieve tint aan te geven, maar zelfs de jongen had dat doorzien. Wat zou er gebeuren als hij nu wegrende? Het was hem streng verboden. Hij wilde dit niet. Hij wilde naar huis, naar Adam en zijn eigen Verhalenman, die wel leuke verhalen vertelde. Een traan gleed over Jaimy’s gezicht. ’Ik wil niet. Ik wil niet. Ik wil niet,’ huilde hij zachtjes. Hij had een knuffel nodig, maar er was niemand. Hij kon ieder moment naar boven gaan, wist hij. Met de rug van zijn hand veegde hij zijn gezicht droog, haalde hij een keer diep adem en bereidde zich voor op de kou van de arena.
Jaimy bewoog omhoog, sneller dan hij ooit had gedroomd omhoog te gaan. Voor een moment sloot hij zijn ogen en het voelde alsof hij vloog. Net toen hij zijn armen wilde spreiden om zich te voelen als een vogel, kwam de klap die de warmte met zich meebracht. Naar adem snakkend schoten Jaimy’s ogen open. Heet! De gloeiend hete zonnestralen vielen op zijn bleke huid. Hij was het niet gewend en voelde alles tintelen. Met een hand boven zijn ogen keek hij om zich heen. Hij zag de andere tributen, die gespannen leken. En toen dwaalde zijn blik verder, naar de Hoorn. Er lagen allemaal spullen, van wapens tot rugzakken. Er werd luid afgeteld en bij iedere seconde kromp de jongen lichtjes ineen. Het was begonnen. Hij zat nu officieel in de nachtmerrie. Hij moest hier weg. Ze gingen elkaar doden. En hij wilde blijven leven. Toch? Voor een moment twijfelde de jongen daaraan. Wilde hij wel blijven leven in deze nachtmerrie? Wie weet of hij er ooit nog uit kwam, en anders zou hij er voor altijd in gevangen zitten. Onder hem klikte de buis. Gedesoriënteerd probeerde hij naar zo veel mogelijk plekken tegelijk te kijken; de buis, de tributen, de hoorn. Iedereen was begonnen te rennen en onder hem voelde hij de buis bewegen. Damn! Snel sprong hij in het zand en zijn blik viel op een houten boog. Het leek alsof bijna iedereen naar de Hoorn bewoog, dus hij probeerde zo snel mogelijk bij het voorwerp ‘’I’’ te komen. Hij viel twee keer, maar krabbelde zo snel hij kon weer overeind en ploeterde verder door het losse zand.
TL;DR
* Kleding: een zwarte wijde broek met twee ruime zakken, een dik grijs shirt met korte mouwen en een stevige zwarte jas
* Jaimy raakt gedesoriënteerd en rent niet meteen weg
* Hij struikelt twee keer terwijl hij naar de houten boog bij I rent
James is niet op tijd bij I, het voorwerp is al door Hannah Banes weggekaapt.
(en nog even een side-note: er ligt op het schip geen zand, dus hij kan niet echt door het losse zand ploeteren. Tenzij het zijn eigen imagination is, dan heb ik natuurlijk niets gezegd ^^; )
|
| | | | Cosmo Wheelock
District 11
PROFIELAantal berichten : 48
Registratiedatum : 12-10-14
| | ◊Onderwerp: Re: [START] De 3de Hongerspelen | ma jan 04, 2016 10:29 pm | |
| De paar dagen die Cosmo in het Capitool verbleven had waren misschien wel een van de beste dagen van zijn leven geweest. Op de trainingen na dan, al hoe wel, stiekem moest hij aan zichzelf toe geven dat hij het nog best naar zijn zin had gehad op de trainingen, want hij had daar tenslotte nog best veel geleerd. Zo had Cosmo de eerste dag kennis opgedaan over welke planten hij wel en niet kon eten in de arena. Verder die dag was hij even bij het bijl- mes werpen training geweest, maar het idee van killen vond hij maar niks, tja het bloed probleem. De volgde trainingsdag had Cosmo besloten om iets te doen waar hij minder snel iemand tot bloedens toe kon verwonden. Vechten zonder wapens. Al was dat voor hem totaal vreemd geweest, het ging hem beter af dan hij gedacht had, maar waarschijnlijk veel minder goed dan andere tributen, Bij de laatste trainingsdag was hij naar de kennis over insecten geweest. Ook dit onderdeel had Cosmo erg interessant gevonden.
Maar die dagen leken nu opeens lang geleden nu Cosmo in de hovercraft zat die op weg ging naar de arena. Hij wist niet hoe hij zich nu voelen. Hij had geen flauw idee hoe hij zich zou moeten voelen. Het liefste zou hij nu zijn hele maaginhoud er weer uitgooien, maar dat zou zo'n troep geven in de hovercraft. Plus het feit dat hij dan echt als een persoon zou overkomen die waardeloos was en misschien was hij wel niet het meest sterke persoon op aarde. Hij wilde nog niet dood en dus moest hij er alles aan doen om te overleven, al zou dat nog een hele opgaven worden.
Toen de Hovercraft eindelijk was aangekomen belande Cosmo samen met een van zijn stylisten onder de arena in een zeer sombere ruimte. Als het aan Cosmo had gelegen had hij deze kamer echt zo anders ingericht. De stylist zou hem nu kleden voor de arena. Normaal gesproken was Cosmo heel erg spraakzaam geweest met zijn stylisten en eigenlijk iedereen wel die hij tegen was gekomen, maar nu niet. Het leek nu wel alsof hij zijn tong in het Capitool achter had gelaten. De kleding die zijn stylist hem aanreikte was een lange zandkleurige luchtige broek met vele zakken, een shirt met lange mouwen in de zelfde kleur. Daarover heen ging een dun jasje met capuchon die water en wind tegenhield. Over zijn hoofd werd een soort band getrokken die hij voor zijn mond kon houden. Als laatste werden heb een paar stevige bergschoenen gegeven waar een dikke zool onder zat. Toen Cosmo zijn arena kleding aan had bekeek hij zichzelf in de spiegel. De afgelopen dagen als hij in de spiegel keek nadat zijn stylist hem bewerkt had, had hij er prachtig uitgezien, maar nu leek hij er bijna net zo uit als een van zijn district bewoners.
Lang om zichzelf te bekijken had hij niet. Er werd tegen hem gezegd dat het tijd was om naar de buis te lopen. De gedoemde buis die hem naar boven zou brengen waar de arena was. Even keek Cosmo zijn stylist aan. 'Succes Cosmo, ik hoop je ooit nog eens terug te zien' Cosmo krulde zijn lippen, hij wist niet wat hij moest zeggen. Hoop jou ook weer terug te zien, mja misschien wel, maar hoe groot was die kans en dat wist zijn stylist ook maar al te goed en dus zei Cosmo maar het gene wat hij hoopte te horen. Na een omhelzing met zijn stylist, wat Cosmo eigenlijk niet beviel, want hij raakte (behalve zijn moeder dan) niet graag mensen aan. Langzaam liep hij naar de buis toe. Het liefste zou hij nu nog wegrennen naar wist hij veel waar, maar hij wist dat hij dan wel door een bewaker in de buis gegooid zou worden en dat was wel het laatste wat hij wilde zien gebeuren.
***
Toen hij in de buis stond ging er direct een deur dicht waardoor het nu onmogelijk was om de buis weer te verlaten totdat hij in de arena zou staan en de spelen begonnen waren. Toen de buis naar boven bewoog was het voor Cosmo echt duidelijk dat zijn veilige leven over paar seconde over zou zijn. Opeens viel het hem op dat het steeds warmer werd hoe hoger hij kwam en opeens was hij er. Het felle zonlicht scheen in zijn gezicht en dus bedekte hij zijn ogen tijdelijk met zijn arm totdat zijn ogen gewent waren aan het licht. Toen dat het geval was gleed zijn blik over zijn nieuwe thuis. Zand, tot zo ver hij kon kijken zag hij bijna alleen maar zand en in de verte leek hij iets van een oase te zien. Toen hij zijn blik verder gleed ontdekte hij dat hij en de andere tributen op een groot schip stonden. Paar meter voor hem zag hij de bekende hoorn liggen met daarom liggen wapens en tassen met handige spullen. Veel aandacht had Cosmo daar niet voor. Hij wilde zo snel mogelijk een uitweg vinden. Achter hem leek er een touwladder te hangen. Misschien zou dat zijn kans zijn om zo snel mogelijk bij die moordlustige hoorn weg te komen, maar wat dan, hij zou dan alleen zijn tenzij.... Even keek hij verder naar welke tributen er om zich heen stonden, naast hem stond het meisje van zes en daarachter stond de jongen van 12. Wacht, de jongen van 12, daar had Cosmo op de trainingen even mee gepraat, misschien, zou het, zou hij een bondgenootschap willen, maar hoe moest Cosmo dat even duidelijk maken. Toevallig keek de jongen van 12 ook net zijn kant op. Dit was zijn kans en ook al had Cosmo nog maar 20 seconden om duidelijk te maken dat hij een bondgenootschap wilde, moest hij iets doen. In de weinig bewegingsruimte die hij had beeldde hij uit hoe hij uit een flesje water dronk en bewoog hij met zijn armen over jij en ik. Hopelijk was de jongen slim genoeg dat Cosmo daarmee wilden zeggen dat als hij met hem een bondgenootschap wilde, hij zijn gesponsord water met hem zou delen. Ieder geval, Cosmo ging er even van uit dat iemand, en vooral zijn moeder wel, hem wel even wat water ging sponsoren, want dat was iets wat zeer belangrijk ging worden in zo'n warme arena waar hij nu mee te maken had. De laatste seconden liepen af en toen de zoemer afging verdwenen de buizen. Cosmo had geen flauw idee of de jongen van 12 hem nu zal volgen of niet, maar in ieder geval rende Cosmo nu naar de touwladder toe om zo snel mogelijk van dit gedoemde schip af te komen.
TL;DR:
– Kleding: Lange zandkleurige luchtige broek met vele zakken, een shirt met lange mouwen in de zelfde kleur, een dun jasje met capuchon die water en wind tegenhoudt. een soort band die je voor de mond kan dragen die niet water en wind door landend is, bergschoenen.
– Cosmo denkt na over wat er gaat gebeuren in de arena.
– Cosmo rent zo snel mogelijk naar de touwladder toe.
– Cosmo hoopt op een bondgenootschap met Alder Wade. |
| | | | Norah Jones
District 11
PROFIELAantal berichten : 202
Registratiedatum : 19-02-15
| | ◊Onderwerp: Re: [START] De 3de Hongerspelen | ma jan 04, 2016 10:46 pm | |
| Ze wilde een held zijn. Ze wilde laten zien hoe het echt zat. De ogen openen van de zieke Capitool bewoners die blind waren voor hun eigen wreedheid, een nagenoeg onmogelijke missie. Maar als ze hier als een oninteressant smetje op de kaart van de spelen zou sterven zou dat niet lukken. Dus rende ze naar de hoorn.
Norah dacht bijna triomfantelijk het langwerpige steekding te kunnen claimen. Helaas klonk er een geschrokken geluid van Enrico die iets zei in de trant van 'pas op' wat ze niet helemaal verstond. Daardoor werd ook zij lichtelijk van de wijs bracht, waardoor een graaiende hand de hoorn kon bemachtigen voordat Norah dat kon doen. Een vloekwoord schoot door haar hoofd en Norah draaide zich half om naar de eigenaar van de hand om, die om het voorwerp te pakken waarschijnlijk iets gebogen moest staan en haalde met haar elleboog fel uit naar diens gezicht, zoals ze zich wel vaker tegen etterige jongens had moeten verdedigen thuis. Niet omdat ze hem pijn wilde doen, maar omdat ze als de dood was dat hij anders haar en Enrico pijn zou doen. Dat kon ze niet toelaten. Dat Ayrton er totaal verwilderd uitzag maakte haar alleen maar banger dat hij genadeloos tekeer zou gaan. Het was absoluut niet wat ze van hem verwacht had en Norah voelde een mix van paniekerige woede en teleurstelling. Waarom moesten ze met elkaar vechten? Klote capitool. K-l-o-t-e.
Enrico greep op het moment dat Norah haar elleboogstoot uit probeerde te delen met al zijn kracht naar een van Ayrton's armen en probeerde die naar achter te trekken om te voorkomen dat de ander veel schade aan kon richten. Niet de meest effectieve manier van verdediging, maar het was beter dan niets. Norah deed vliegensvlug hetzelfde richting zijn andere hand die de oryx hoorn van haar gestolen had, wilde hem immobiliseren zodat hij hen geen kwaad kon doen. Maar of dat ook zou lukken...
"Stop! Wij zijn niet de vijand!" riep Norah Ayrton met een felle blik in haar lichtgekleurde ogen toe. Smekend, laaiend, ietwat bang, te zien aan haar verwijde pupillen. Alsjeblieft. Wees voor reden vatbaar. Ze wist niet goed waarom ze nog probeerde Ayrton toe te spreken, zeker niet nadat ze hem zelf aangevallen had, maar ergens hoopte ze dat hij tot zinnen zou komen, zich wellicht bij hen aan zou sluiten. Samenwerken, dat was alles wat ze wilde. Met bijna iedereen. Tegen het Capitool. Ze was geen gevaar, als Ayrton haar met rust liet. Maar of de ander toe zou geven net nu hij een wapen veroverd had was nog maar de vraag. Nu moest ze hem als een gevaar beschouwen en vrezen voor haar leven door een stom steenbok steekding. Wellicht zouden haar woorden hem enigszins afleiden, als het geen ander beter effect had. Ze moest gewoon tijdrekken voor ze gespiest werd als een stukje barbecue vlees. Naast hen waren nog twee potentiële gevaren aanwezig, een jongen en een meisje, maar meer tijd om te observeren wat de twee met de rugzak deden kon ze zich niet veroorloven. Als Nirwad niet tegengehouden werd zou hij hier vast snel zijn om te helpen, evenals Gloria. Hoopte ze dan. Ze zou het redden. Of sterven terwijl ze het probeerde.
Tl;dr:
-Enrico probeert Norah te waarschuwen voor Ayrton, wat haar laat schrikken perfect teamwork
-Norah draait zich half om naar Ayrton en mikt met haar elleboog hard op zijn neus/gezicht.
-Poging tot overtuiging met woorden want Norah wil liever niet vechten, terwijl Enrico Ayrton's ongewapende arm probeert te bedwingen en Norah ongeveer hetzelfde doet op z'n andere arm. Restrain him style
Ik ben niet verder gegaan totdat Hannah aankwam omdat ik niet wist of ze de boog had nu James er ook heen is gestruikeld ( ) & oa Ayrton's reactie op wat hierboven gebeurt ook wel flinke invloed heeft c:
Norah's elleboogstoot raakt Ayrton in zijn gezicht. Het zal flink pijn doen, maar laat geen erge verwondingen achter. Hierdoor weet Enrico wel de arm van Ayrton vast te pakken en ook Norah weet een van zijn armen onder controle te krijgen. Hannah is heeft James nauwelijks gezien en zal dus te hulp komen (aan Ayrton het hoe en welk moment precies). |
| | | | Solar Gbadamosi
District 4
PROFIELAantal berichten : 131
Registratiedatum : 06-02-15
| | ◊Onderwerp: Re: [START] De 3de Hongerspelen | di jan 05, 2016 8:34 pm | |
| Ja! Hij was er als eerste en griste de tas van de grond. Maar nog voordat hij weg kon rennen met het ding wat zijn leven kon gaan redden, voelde hij iets aan de tas trekken. Hij draaide zich om en zag twee kleine handjes met twee dunne armpjes en het dunne en - en in vergelijking met Solar - kleine lichaampje van.. Marvin? Melvin? Solar had weinig aandacht aan hem besteed, omdat ze meteen had geconcludeerd dat zij hem zou moeten gaan onderhouden. Hij was de jongste Tribuut voor zover ze wist en kwam uit een ongunstig District. Wat zou ze met hem moeten? Blijkbaar was het antwoord als eerste omleggen, want het was een domme zet geweest voor meneer dat hij zich aan haar wilde wagen. Niet alleen was ze bijna twee keer zo groot en breed en had ze een gedeelde eerste plaats als het op de trainingsscore neerkwam; ze wilde haar verrekte tas. En als dat inhield dat ze meteen al de nek moest gaan breken van iemand die zo overduidelijk in het nadeel was en simpelweg te achterlijk was om te bedenken dat die het echt niet kon winnen van Solar, dan was dat maar zo.
"Ik kan je helpen!" Riep het jochie tegen Solar. Ze trok schamper haar wenkbrauw op terwijl ze schichtig om zich heen keek. Ze had geen zin om tijdens hun theekransje zèlf dood te gaan. "Bondgenootschap?" Goed, hij had ballen, maar niet de vaardigheden waar Solar zelf naar op zoek was. Hij zou het van het overleven moeten hebben en daar hoorde smerig spelen bij. Solar was niet van plan om mensen tijdens hun slaap neer te steken - of ze nu twaalf waren of achttien. En ondanks dat ze heel diep nadacht of ze hem echt niet kon gebruiken, kon ze niks bedenken. Niks wat in zijn voordeel was. Lokaas, speurhond, iemand met wie ze haar voorraad zou moeten delen, iemand die haar op zou kunnen houden, iemand die haar misschien achter zou laten. Gold dat niet voor iedereen? Ja. Maar Melvin.. of Marvin.. had geen andere kwaliteiten voor zover ze wist. En ze had echt niet gewild dat haar eerste slachtoffer de jongste uit deze Spelen zou zijn. Of dat ze meteen moest gaan doden.
Een zwaar gevoel vormde zich in zijn maag toen hij met een ruk de tas lostrok uit de handjes van het kind. Hij wilde zijn mond opentrekken, roepen dat hij ofwel op moest rotten ofwel de dood tegemoet zou gaan. En Solar had dat al bijna gedaan toen een bekende gedaante langs kwam sprinten. "Solar! Kom mee en neem dat kind mee!" Hoorde hij Kye schreeuwen. Solar, niet van plan geweest om naar iemand anders dan zichzelf te gaan luisteren zo vroeg in de Spelen, keek even naar de jongen tegenover haar. "Oké, kom." Meteen draaide hij zich om en rende richting Kye, Melvin op zijn hielen. Kye stond ongeduldig te wachten bij de deuren aan de achterkant van het schip waar Solar met zijn rug naartoe had gestaan. Zonder een seconde te verliezen gooide hij de deuren open en ging hij naar binnen, met Solar op zijn hoede en Melvin slechts centimeters naast hem. De laatste sloot de deur, zodat ze het zouden weten als iemand anders naar binnen zou komen.
"Is dit verstandig? Wie weet wie hier nog meer zit of komt!" Siste Solar naar Kye. Deze schudde zijn hoofd.
"Ik heb Valeria net naar binnen zien gegaan - die met dat haar - en ik wil haar in dit bondgenootschap." Siste Kye terug. Melvin keek enigszins beduusd. "Heb je gezien hoe ze eruit ziet? Die eet ons levend op als we niet kijken!"
"Wat je bent vergeten," zei Kye stilletjes, "Is dat we met z'n driëen zijn. Plus," hij hield de kopesh omhoog, "we zijn gewapend."
"En ik ben er natuurlijk ook nog." Voegde Solar daar aantoe. Valeria zou zeker geen makkelijke tegenstander zijn als ze besloot tegen te werken, maar Solar had vanaf de eerste seconde al ontzag voor haar en haar als bondgenoot was absoluut geen slecht idee. "Goed. We doen het."
Solar deed enkele stappen naar voren in de ruimte, waar ze niemand zag zitten. Valeria kon natuurlijk al ergens anders zijn. Er waren hier ook nog eens genoeg verstopplekken waar ze zich in ieder geval in het begin zou kunnen verschuilen.
"Valeriaaa!" Riep Solar zachtjes. "Zit je hier?" Solar keek even rond en gebaarde naar de jongens dat ze paraat moesten blijven staan. "Valeria!" Solar riep nu harder. "We hebben een voorstel voor je wat je niet kunt weigeren! Wat dacht je van een bondgenootschap? We zouden een goed team zijn, wij met z'n vieren."
tl;dr
- Solar twijfelt of zhe Melvin moet vermoorden of het bondgenootschap moet accepteren, maar nog voordat ze een keus kan maken, roept Kye (godmode met toestemming) de twee richting de deur bij het achterdek.
- Ze gaan Valeria achterna, die als het goed is daar zit, en proberen haar te overtuigen een bondgenootschap met ze te sluiten.
Valeria komt tevoorschijn en besluit zich bij het bondgenootschap aan te sluiten, al houdt ze de speerpunten in de aanslag - ze vertrouwt haar nieuw verworven bondgenoten voor geen haar.
Tas F zit vol zand. |
| | | | Gracie Ashworth
District 3
PROFIELAantal berichten : 48
Registratiedatum : 07-01-15
KARAKTER
| | ◊Onderwerp: Re: [START] De 3de Hongerspelen | di jan 05, 2016 10:16 pm | |
| Chaos. Dat was het enige woord wat de seconden na het startsignaal goed kon beschrijven. Alles en iedereen rende door elkaar, op zoek naar de beste manier om langer dan drie minuten in leven te blijven. Al was rennen in deze onmenselijke hitte ook niet het beste idee... Maar oké, dat terzijde. Tot nu toe leek Gracie geen vijanden te hebben ten opzichte van de kruik, maar dat veranderde toen ze een zet tegen haar schouder voelde - well, shit. Gracie wankelde even, maar wist haar evenwicht te bewaren. Instinctief wist ze dat dit Nirwad moest zijn. Melvin was amper drie turven hoog, no way dat hij haar zo'n duw had kunnen geven. Shit shit shit. Dit was foute boel. Wat nu?
Ze kon het er natuurlijk op wagen en proberen om toch de kruik te pakken. Water was zo belangrijk in deze arena... Aan de andere kant, ze was in fysieke massa misschien de helft van Nirwads bouw en daarmee ook zijn kracht. Dat ging ze met de beste wil van de wereld niet winnen, zelfs als ze de kruik te pakken wist te krijgen. Ontsnappingsroutes, dan? Vanuit haar ooghoek zag ze een bos rode krullen naar de deuren van het schip rennen. Oké, Valeria zat daar dus dat was geen optie. Vervolgens ving haar blik een aantal bewegingen op bij de touwladder links van haar. Twee tributen werden ruw aan de kant geschoven om de weg vrij te maken. Was dit haar kans? Zo ja, dan moest ze nú beslissen - en dat deed ze. Kruik of niet, water of niet, tegen Nirwad maakte ze geen schijn van kans dus was rennen haar enige optie.
Het kostte Gracie ongeveer twee seconden om dit te besluiten, wat eigenlijk al veel te lang was. Met alle kracht die ze in zich had liep ze tegen Nirwad aan - hopend dat ze hem daarmee genoeg uit zijn evenwicht kreeg zodat hij haar niet achterna kwam - en sprintte daarna weg, naar de touwladder aan de linkerkant. De hitte was moordend en haar kleren plakten nu al aan haar lichaam, maar rennen was haar enige optie, haar enige kans op overleving. Ze rende rakelings langs Solar, Melvin en de jongen uit 4 die richting de deuren renden, mooi, minder concurrentie bij de touwladders, en probeerde de touwladder te grijpen vóór de twee aan de kant geschoven tributen doorhadden wat er gebeurd was. Die jongens van 11 en 12. Daar moest ze achteraan.
Waar was Eugine?
TL;DR:
- Grace verliest haar evenwicht door de duw van Nirwad, maar weet wel te blijven staan
- Besluit om de kruik te laten voor wat het is
- Loopt expres tegen Nirwad aan om hem uit evenwicht te brengen en sprint naar de touwladder links, achter Alder en Cosmo aan
- Probeert deze te bereiken voordat Jocelyn en Christy doorhebben wat er is gebeurd
Nirwad laat zich nauwelijks uit het veld slaan door Gracie, maar schenkt verder ook geen aandacht aan haar, want hij heeft zijn kruik en wil naar zijn bondgenoten toe.
Jocelyn en Christy zijn al eerder de touwladder af dan Gracie. Zij volgen Cosmo en Alder namelijk meteen, omdat ze zo snel mogelijk weg willen en zich verder niet bedreigd voelen door de twee jongens. |
| | | | Eugine Spacey
District 3
PROFIELAantal berichten : 110
Registratiedatum : 24-08-14
| | ◊Onderwerp: Re: [START] De 3de Hongerspelen | di jan 05, 2016 10:22 pm | |
|
Alles zag er goed uit, hij had het wapen binnen handbereik tot er plotseling een gedaante van zijn rechterzijde kwam en hem met volle kracht een duw gaf. Doordat Eugine net zijn sprong inzette had hij geen mogelijkheid om ook maar iets tegen die duw te doen en rolde hij enkele meters verder tot aan het platform waar de mannelijke tribuut uit district 5 stond bij de start. Hij ging op zijn knieën en kermde het uit van de pijn, dat moet een gekneusde rib opgeleverd hebben. Hij was te laat om ook nog maar iets aan de situatie te doen want ondertussen raapte de tribuut uit district 2 de bijl van de grond.
Wat moest hij doen? Hij had dus geen wapen kunnen bemachtigen en als hij nog lang ging treuzelen kon Gabe hem achterna komen en was het meteen gedaan met zijn leven. Hij moest dus vluchten en dankzij het duwtje van Gabe zat hij hiervoor op de ideale positie, op twee meter van het touwladder. Toen hij zich richting het touwladder wou draaien, zag hij vanuit zijn ooghoek voor het eerst Gracie. Ze spurtte naar de andere kant van het schip, maar hij had geen tijd meer om haar achterna te gaan…
tl;dr:
- Door de duw bevindt Eugine zich op 2 meter van het touwladder en heeft een gekneusde rib
- Eugine probeert van het schip te komen (Normaal zouden Gabe en de andere tributen te ver af moeten zijn of te druk met elkaar bezig om een bedreiging te vormen)
OOC:
Godmode Gracie met toestemming
|
| | | | Ayrton Seeger
District 6
PROFIELAantal berichten : 182
Registratiedatum : 07-11-14
KARAKTER
| | ◊Onderwerp: Re: [START] De 3de Hongerspelen | di jan 05, 2016 10:53 pm | |
| Ayrton had de hoorn nog maar net in handen of hij kreeg een flinke stoot in zijn gezicht te verduren door iemand die blijkbaar zo stom was om op hetzelfde voorwerp af te gaan. Alsof het zijn enige reddingsboei was, hield Ayrton de hoorn nog altijd stevig in zijn rechterhand geklemd terwijl zijn hoofd als een gek bonkte en de wereld voor zich even bleef duizelen. Hij had niet eens de kans gekregen om terug te slaan of een vluchtige - maar ook enigszins aarzelende- greep op zijn armen weerhielden hem ervan om in woede uit te barsten.
“Stop! Wij zijn niet de vijand!”
Deze opmerking deed Ayrtons hoofd nóg meer bonken dan het al deed. Probeerde ze hem nu werkelijk een halt toe te roepen? Hij had nog niet eens een klap uitgedeeld. Sterker nog, zij was degene die hèm een klap had uitgedeeld.
Er kwam echter geen woord uit zijn mond toen Ayrton het meisje van elf met een dodende blik aankeek. Hij zag de angst in haar ogen weerspiegelen, en net als haar aarzelende greep op zijn hand, wist hij dat Norah niet wist waar ze nu eigenlijk mee bezig was.
Ayrtons adem stokte in zijn keel en of het de hitte of zijn belabberde conditie was om antwoord te geven, wist hij niet precies. Hij wist ook niet wat deze woorden van elf nu moesten betekenen voor hem, maar wat Ayrton daarentegen wel wist was dat de grip op zijn armen leken te verzachten en hij zich er redelijk makkelijk uit moest kunnen worstelen. Dat bleek echter totaal overbodig te zijn toen er een ijzige gil klonk en Ayrton weer één van zijn armen terug in bezit had.
Hannah, dacht Ayrton met een opluchting. Blijkbaar had dat kind zich toch aan haar woord gehouden. Hij keek op en hoewel Ayrton vaak reden had om aan zijn zicht te twijfelen, wist hij toch vrij zeker dat het niet Hannah was die een stevige arm om de jongen zijn nek heen had gewurgd... Het was Gabe die Enrico in houdgreep had en tegelijkertijd triomfantelijk zwaaide met een verroeste bijl in zijn andere hand.
Hannah stond daarentegen maar wat verbouwereerd achter de krachtpantser. Ayrton wist niet hoe snel hij zijn ander arm moest loswurmen alvorens zijn vrije vuist naar het hoofd van Norah te laten vertrekken en vervolgens in gevechtshouding klaar te gaan staan. Met de hoorn tussen beide handen geklemd, zijn rug naar de twee tributen bij de tas toegekeerd, wachtte hij af wat Gabe ging doen.
Betekende dit een bondgenootschap, of had hij zojuist nóg een probleem op zich afgeroepen?
TL;DR:
- Ayrton weet niet wat hij van Norah's opmerking moet vinden
- Denkt dat Hannah hem te hulp komt schieten, maar het is Gabe die vanachter Enrico verschenen is en een arm om zijn nek heeft gelegd, terwijl hij met zijn bijl naar de rest zwaait
- Ayrton probeert Norah's gezicht met zijn vrije vuist te raken om zijn andere arm los te krijgen en in gevechtshouding af te wachten wat er gaat gebeuren.
Norah weet de vuistslag van Ayrton te ontwijken, maar moet hem daardoor wel loslaten. |
| | | | Gloria Fowler
District 8
PROFIELAantal berichten : 93
Registratiedatum : 19-10-15
| | ◊Onderwerp: Re: [START] De 3de Hongerspelen | di jan 05, 2016 11:10 pm | |
| En hij was van haar, niemand anders had het aangedurft, of het de moeite waard gevonden, om haar tas te pakken. Zonder al te veel af te remmen had ze het ding van de grond gevist om pas iets later tot stilstand te komen, iets buiten de cirkel waarin de chaos volop in gang was. Snel bekeek ze de situatie, niemand leek haar op te merken, ze was veilig, voor even. Veel van de anderen probeerden via de touwladder te ontsnappen, een paar hadden items te pakken, een klein groepje vluchtte het schip in. Sommigen hadden een wapen te pakken, waaronder haar nu ex-buurman Gabe, wat nog problemen zou kunnen opleveren. Sommigen waren aan het strijden voor de overige spullen, waaronder Enrico en Norah die net te laat waren geweest om een stabbystab-wapen te kunnen grijpen en de kans liepen gespietst te worden. Shit. Ze kon natuurlijk vluchten, voor zowel Gabe die ze voor geen goud vertrouwde, als voor de jongen met het steekwapen. Maar ze had beloofd hier te blijven, ze had beloofd een team te blijven. En beloofd is beloofd.
Dus moest ze iets doen. Maar wat kon ze? Zonder wapen? Ze wist wel het één en ander van wapenloos vechten, dat had ze tijdens de training wel laten zien, maar dat betekende in de buurt van hem komen en mogelijk neergestoken worden. Ze had veel over voor haar team, maar ze was niet van plan zo snel te eindigen. De tas, ze had haar tas. Ze besefte nu pas dat het een buideltas was, zo'n ding wat je op je heupen hangt. Makkelijk om mee te nemen, en hopelijk met een goede inhoud en dus geen stomme schoolspullen of nog erger: een bom.
Tijd om rustig te kijken naar de inhoud was er niet, want de reus genaamd Gabe bemoeide zich nu met het gevecht, en dat zou voor niemand goed aflopen. Plus hij waagde Enrico aan te raken, dat joch had nog nooit een vlieg kwaad gedaan en zou zeker niet het eerste slachtoffer worden, over haar lijk (alhoewel, liever niet letterlijk). Het monster begon ook nog met zijn bijl-hamer-wapending te zwaaien. Tijd om in te grijpen. Ze rende naar voren terwijl er een plan dat niet heroverwogen was uit haar mond begon te stromen. Net buiten zijn zwaaibereik, tenminste, dat hoopte ze, bleef ze stil staan, de buideltas voor haar opgeheven. "STOP!" Riep ze, en ze was zelf verbaasd over hoe vastberaden het overkwam. "Laat hem los, laat elkaar los en laat je wapens vallen, of ik gebruik dit..." Ze knikte naar de tas die ze nog altijd voor zich uit hield. "Ik weet wat erin zit, jullie niet. Geloof me, je wilt niet dat dit ding afgaat. En dat gaat ie zodra ik hem laat vallen. Dan zijn we allemaal verder van huis, dus laat je wapens vallen en verlaat dit schip..." Hoe ze dit allemaal opeens bij elkaar blufte.. ze had geen idee. Maar ze hoopte dat het zou werken. Ze knikte naar Gabe, die naar wat ze wist het domste van de drie tegenstanders was. "Jij eerst." Haar hart klopte twintig maal sneller en luider dan goed voor je kon zijn, en ze wist haast zeker dat zij het wel moesten horen. Maar misschien zagen ze het als legit angst voor deze geblufte zelfopoffering. Op hoop van zegen...
Tl;DR (lazy bastards):
~ Gloria ziet alles gebeuren
~ Gloria besluit Norah en Enrico te helpen
~ Ze bluft bij elkaar dat haar buideltas een bom bevat die kaboom doet zodra ze de tas laat vallen, hopend dat ze het geloven en weg gaan, of in ieder geval afgeleid zijn.
Gabe luistert nauwelijks naar de woorden van Gloria. Zodra zij zijn aandacht trekt, laat hij Enrico los (die op de grond neerzakt omdat hij nauwelijks adem heeft kunnen halen door de stevige greep, nog net niet bewusteloos) en springt hij op Gloria af, uithalend met zijn waaierbijl.
Laatst aangepast door Gloria Fowler op wo jan 06, 2016 9:38 am; in totaal 1 keer bewerkt |
| | | | Natalia Russo
District 1
PROFIELAantal berichten : 665
Registratiedatum : 28-07-13
| | ◊Onderwerp: Re: [START] De 3de Hongerspelen | di jan 05, 2016 11:32 pm | |
| GELUKT! Haar hand had zich om de rugzak heen gesloten. Tegelijk met die van het eenhandige wonder Oliver, die naast haar had gestaan. Natalia vloekte binnensmonds, niet van plan om de tas zonder slag of stoot op te geven. Vanuit haar ooghoeken had ze gezien dat de meeste andere nuttig ogende spullen al mee waren gekaapt door andere tributen en dat haar enige hoop dus nog de tas was die ze in haar hand geklemd hield. Om hem te behouden moest ze dus of vriendjes worden met Oliver of hem van wat overduidelijk HAAR tas was af slaan. Jennifer zou ongetwijfeld heel hard roepen dat Natalia een bondgenootschap aan moest gaan en dat ze zonder bondgenoten niet kon overleven. Tot nu toe had Natalia dat advies genegeerd. Niet omdat ze dacht dat ze het beter wist dan Jennifer – in tegendeel zelfs – maar ze was nu eenmaal niet zo goed in vrienden maken. En het idee dat ze hen later zou moeten verraden, stond haar ook behoorlijk tegen. Waarschijnlijk zou zij degene zijn die verraden werd.
Nee, Natalia ging dit ook Natalia-style aanpakken. Alleen. Niemand die haar kon verraden, iedereen was per definitie tegen haar en ze zou er hoogstpersoonlijk voor zorgen dat de drieëntwintig anderen in lijkkisten naar huis gingen. Voor Hugo. Zodoende hief ze, een paar seconden nadat ze had geconcludeerd dat Oliver de felbegeerde tas ook had – haar vrije hand op. Met kracht haalde ze uit, haar vingers gestrekt richting de ogen van de jongen tegenover, hopend hem op die manier tijdelijk te verblinden, terwijl ze met haar rechtervoet tegen zijn knie probeerde te schoppen. Als hij nu los zou laten, zou ze inclusief tas heel hard weg kunnen rennen.
TL;dr (Lazy bastards :E)
- Natalia besluit geen vriendjes te proberen te zijn met Oliver, maar gewoon te vechten voor HAAR tas.
- Ze haalt uit naar zijn gezicht, met gestrekte vingers, in de hoop een of meerdere ogen uit te steken (of iig veel pijn te doen) en schopt daarnaast richting zijn knie :E
Natalia prikt Oliver in zijn oog, wat hem flink veel pijn en voor zeker een kwartier een wazig zicht met zijn ene oog zal opleveren (het andere oog functioneert nog wel normaal).
Haar uithaal naar zijn knie is net voelbaar, maar niet echt pijnlijk.
Oliver kan de tas niet langer vasthouden. |
| | | | Gloria Fowler
District 8
PROFIELAantal berichten : 93
Registratiedatum : 19-10-15
| | ◊Onderwerp: Re: [START] De 3de Hongerspelen | wo jan 06, 2016 9:18 pm | |
| Tas voor haar uit, rug recht en ze dacht een strak gezicht te hebben. Ze keek naar Gabe, had hij het geloof- OH FUCK, hij was er niet ingetrapt, en leek niet in een praat-modus te zijn, gezien hij met z'n bijl recht op haar af kwam. Liever een dichte buur dan een verre vriend, maar dit was toch iets te dichtbij. Ja, nee, doei. Doei Gabe en doei geliefde tas. Zonder er voor een tweede keer over na te denken, en in een poging om hier levend weg te komen gooide ze het ding met alle kracht die ze in de korte tijd kon opbrengen naar de jongen zijn hoofd. Hopend dat het ding echt een bom was, of nee, om er levend af te komen hoopte ze toch meer op een baksteen, of meerdere bakstenen. Nee, er was geen tijd om te hopen, om hier te blijven, ze moest weg. Eerst weg van die bijl waarvan ze niet wou weten hoe hij op haar blote huid zou aanvoelen. Ze dook opzij, zoals ze altijd deed toen ze oefende met sparren met Brendon. Hierbij met haar magere lichaam iets naar beneden duikend, snel, soepel, goed. Brendon kon trots zijn, als hij haar al vergeven had van haar stomme idee van enkele seconden terug.
Het opofferen van de tas was het waard geweest, tenminste, ze was niet geraakt, het ding sloeg zo'n tien centimeter naast haar linkervoet in het hout, en hoe verroest het ding ook was, zijn kracht was sterk genoeg om splinters omhoog te doen slaan. Oh hoe blij ze was dat het niet haar schedel was geweest wat zo explodeerde. Snel als een slang sloeg ze toe, nu hij nog voorover gebogen stond en probeerde het slagwapen uit het hout te trekken. Draaiend op haar linkerbeen voor extra vaart, schopte ze met haar rechtervoet tegen zijn rug. Blij met haar stevige bergschoenen die toch een stukje harder moesten aankomen dan een sok. Ze draaide netjes door, hopend dat het hem uit evenwicht had gehaald en dat de anderen snel te hulp zouden schieten, iedereen zag toch dat deze reus prioriteit had op de meeste scharminkels die hier rondliepen? Toch nam ze een houding aan die verdedigen makkelijker zou maken, voeten iets uit elkaar, handen in vuisten voor haar gezicht, klaar om weg te springen of toe te slaan.
TL;DR:
~ Gloria gooit haar tas naar Gabe en ontwijkt hem
~ Ennn... ze verpest haar kans op veiligheid door hem te schoppen.
Gabe laat zich niet al te erg uit evenwicht brengen door Gloria's schop. Hij trok de bijl los, draaide zich om en sloeg met de botte kant tegen haar hoofd, zodat ze bewusteloos neerviel. |
| | | | Norah Jones
District 11
PROFIELAantal berichten : 202
Registratiedatum : 19-02-15
| | ◊Onderwerp: Re: [START] De 3de Hongerspelen | do jan 07, 2016 10:14 pm | |
| Norah had instinctief gereageerd toen ze iemand opgemerkt had. En voelde hoe haar elleboog hard botste tegen het gezicht van de ander, wat haar een kort gevoel van euforie en de ander vast en zeker een boel pijn opleverde. Raak! Al wist Norah niet goed wat ze van zichzelf moest vinden, dat ze daar zo blij van werd. Echter gaf Ayrton haar geen tijd daar uitgebreid over na te denken. Samen met Enrico wist ze de jongen kort onder controle te krijgen, maar daar bracht een gevreesde gast algauw verandering in. Gabe greep als een wild beest naar Enrico, die uiteraard Ayrton los liet en zijn handen om Gabe's arm klemde in de hoop los te komen. Norah was geschrokken, maar gelukkig nog genoeg alert om Ayrton's vuist te ontwijken door achteruit te deinzen. Hierdoor wist de jongen zich helaas los te scheuren uit haar greep. Dit zag er niet goed uit. Norah kon het niet geloven, was dit dan hoe ze stierf? In de eerste minuut van een dodelijk spel dat ze haatte? Sinds haar trekking had ze geprobeerd vrede te vinden met haar naderende dood, maar ze kon en wilde het nog steeds niet accepteren. Niet nu al. Niet zo, Nee, echt niet. Zo wilde ze niet gaan. Zo wilde ze niet sterven. En eigenlijk liever nooit niet.
Gabe trok gelukkig de aandacht door er onmiddellijk een heel spektakel van te maken. Vervaarlijk zwaaide hij met zijn wapen en Enrico werd zelfs enkele centimeters van de grond afgetild. Dat Gabe daar zijn energie aan verspilde gaf al aan wat een sukkel het was. Maar wel een sterke sukkel. Enrico hapte naar adem als een vis op het droge, spartelde en trapte. Norah wilde hem helpen, maar met de gewapende Ayrton in de buurt wist ze niet zeker of ze daar de mogelijkheid toe zou krijgen. Waarom werkte Ayrton niet gewoon mee, bedacht ze gefrustreerd. Enrico had haar hulp overduidelijk nodig, was nu zelfs zo wanhopig dat hij zijn tanden diep in Gabe's arm zette. De pijnlijke beet van Enrico deed de greep van Gabe wel enigszins verslappen, maar pas toen Gloria's stem gebiedend over het dek van het schip schalde liet hij echt los. Enrico viel naar adem happend op de grond en Norah schoot op hem af om hem te ondersteunen. ''Gaat het?'' vroeg ze zachtjes, tegelijkertijd nauwlettend luisterend naar Gloria's woorden. Norah's adem stokte in haar keel, ze wist niet goed wat ze moest doen of zeggen, dus bleef ze stil zitten. Ayrton was weg, waarheen? Een bom dreiging. Was het een slimme leugen of de enge waarheid? Ze wilde het niet verpesten als het bluf was en als het echt een bom was wilde ze Gloria vooral toeschreeuwen voorzichtig te zijn met het ding. Ayrton was weg, waarheen? Gedesorieënteerd keek ze om zich heen, nu helemaal de weg kwijt in alle chaotische gebeurtenissen. Ayrton zag ze bij een gedrongen zwartharig meisje staan, werkten die samen? Ze wist niet wat ze kon doen, ongewapend, met een hijgende Enrico naast zich.
Helaas wist Gabe wel wat hij moest doen, die sprong zonder enige vorm van voorzorg domweg op Gloria af met een beweging die weinig goeds kon betekenen. Gloria gooide haar bomloze tasje naar Gabe's hoofd, wat hem voldoende afleidde om hem te laten missen. De goudkleurige bijl hakte in hout, goddank, maar de volgende zwaai zou zomaar raak kunnen zijn. Terwijl Gabe de bijl los probeerde te wrikken hielp Norah Enrico overeind en keek haastig om zich heen. Ze zag Nirwad aankomen, die blijkbaar een aanvaring had gehad met een rank meisje.
Net op het moment dat Gloria haar aanval op Gabe met een fikse tik tegen haar hoofd moest bekopen kwamen ook de bondgenoten van Gloria in actie om haar te helpen. Nirwad stormde richting Gabe, zo snel als zijn lange benen hem konden dragen, met de loodzware kruik in zijn handen geklemd. Norah schrok er van hoe serieus hij keek. Nirwad hief de kruik met beide handen op en liet die met een enorme zwaai op Gabe's achterhoofd en nek neerkomen. Dat moest flink pijn doen te horen aan het geluid… en de kilo's aan gewicht van de kruik hielpen daarbij vast ook enorm mee. Een barst verscheen in de kruik, waar onmiddellijk water uit begon te lekken. Kostbaar water, maar voor Nirwad niet zo kostbaar als het leven van zijn teamgenoot. Ook Norah kon het niet aan nog langer nutteloos te blijven zitten en schoot tegelijkertijd met Nirwad naar voren, grijpend naar de bijl die Gabe zo ongeveer uit zijn handen had laten vallen bij de eerste slag van Nirwad. Ze trok het met relatief gemak uit zijn handen en hield het ietwat onwennig in de aanslag richting Ayrton, Gabe en Hannah, vastbesloten om haar vrienden te verdedigen, maar kon het niet over haar hart verkrijgen om uit te halen naar een van hen.
Gabe wankelde ondertussen zichtbaar en draaide zich vertraagd om richting Nirwad, een duffe blik in zijn ogen. Nirwad voelde zich duidelijk bedreigd doordat Gabe zijn aandacht nu op hem richtte en haalde nogmaals uit met de kruik, tegen de zijkant van Gabe's hoofd. De barst scheurde door de slag, waardoor een paar flinke scherven los raakten, die in de kruik vielen. Een flinke plas water gutste over de houten planken. Enrico was ook weer in staat tot actie en poogde richting Gloria te bewegen om te proberen haar bij te laten komen met zachte klopjes op haar wang en een beetje opgeschept water dat nu toch al op de grond gelekt was.
Ze zaten in de problemen. Maar misschien kwamen ze er nog wel uit. Nooit opgeven.
Tl;dr:
– Enrico vecht en bijt Gabe hard in zijn harige arm (bah). Hij ontsnapt als Gloria te hulp schiet, Norah helpt hem overeind.
– Gloria K.O aahh  Ayrton is kwijt, Norah ziet hem bij Hannah staan.
– Nirwad ramt Gabe dan op zijn achterhoofd en nek met de kruik. Barst in bovenkant kruik.
– Norah trekt de bijl van Gabe uit zijn handen en houdt die in de aanslag.
– Gabe wankelt, draait zich om en Nirwad slaat hem nogmaals, kruik barst grotendeels.
– Enrico wil Gloria gaan helpen OOC: Ik hoop dat 't zo ok is, anders hoor ik het graag  Edit: Paar dingetjes aangepast in overleg c: |
| | | | Ayrton Seeger
District 6
PROFIELAantal berichten : 182
Registratiedatum : 07-11-14
KARAKTER
| | ◊Onderwerp: Re: [START] De 3de Hongerspelen | za jan 09, 2016 11:30 pm | |
| Gabe leek duidelijk niet geïntimideerd te zijn door het blufverhaal van het meisje. Ook Ayrton zelf keek er niet echt van op. Hij had lang genoeg in de criminaliteit gezeten om te weten wanneer iemand aan het bluffen was en wanneer het echt menens was. Maar ergens moest hij het haar nageven: dat kind had lef. Veel lef. Bovendien leek het Gabe af te leiden van wat die losgeslagen malloot ook van plan was. Terwijl de krachtpantser met zijn bijl op het meisje afstormde, ging Ayrton zonder oog te hebben voor de andere omstanders er als een haas vandoor. Hoewel hij gehoopt had elf nog een welverdiende klap te kunnen geven, sprintte Ayrton in plaats daarvan richting Hannah. “Kunnen we hem vertrouwen, denk je?” Dat was een vraag waar Ayrton niet zo snel een antwoord op had. Misschien was die bijl vandaag niet voor hem bedoeld, maar Ayrton twijfelde er niet aan dat Gabe op een ander moment ook maar een seconde zou aarzelen om zijn leven te nemen. Het feit dat hij überhaupt over deze vraag moest nadenken zei eigenlijk al genoeg over zijn vertrouwen. “Als we willen overleven, moeten we wel samenwerken,” hielp Hannah hem herinneren. Haar stem klonk ongeduldig en Hannah begon steeds sneller te praten toen ze begon over het mogelijke bondgenootschap die ze het schip in had zien gaan. Maar dat was dan een probleem voor later. Ayrton besefte zich dat er geen tijd was om een uitgedacht plan te bedenken, en dat betekende dat hij afging op zijn eigen intuïtie. Met een half oor luisterend naar Hannah draaide Ayrton zich om en zag nog net hoe Gabe een vaas tegen zijn hoofd kreeg geslingerd. De klap leek de jongen uit district 2 te duizelen waardoor iemand hem zijn bijl plotseling afhandig maakte. De sukkel leek het niet eens door te hebben. Maar dat was iets wat Ayrton wel deed toen Norah het verroeste stuk ijzer op hen richtte. Perplex keek hij haar aan. Eerst beweren niet de vijand te zijn en nu zelf met een wapen naar hem lopen wijzen, de hypocriet. Maar daar leek het ook bij te blijven. Zolang ze maar niet dacht Ayrton op deze manier te kunnen intimideren. Hij was ervan overtuigd haar te kunnen vermoorden, als hij dat wilde. Terwijl Ayrton zijn hoorn stevig in handen hield, hield hij tegelijkertijd een oogje in het zeil op zijn omgeving. In zijn linkerooghoek ontving Gabe wederom een klap tegen zijn hersenpan nadat hij zich tot Nirwad had gebogen, maar dat leek hem er niet van te weerhouden om de hunt op zijn tegenstander te openen. Ayrton hoorde Norah collectief naar adem happen, maar wat er precies achter zijn rug speelde, kon hij niet weten. Het geschreeuw en het gekletter van scherven op de houten dek vertelde hem echter dat het er voor één van de partijen niet best uitzag. En concluderend uit Norah’s reactie, was het waarschijnlijk Nirwad. Aan zijn andere kant zag Ayrton in een flits hoe Hannah met haar houtenboog op Enrico afging. Ze zwaaide het houten wapen richting zijn achterhoofd in een poging hem van achteren ook buiten bewustzijn te meppen nu de jongen teveel met zijn bondgenoot bezig leek te zijn en ze beide een kwetsbaar doelwit waren. Welke partij Norah ook besloot te helpen: in beide gevallen moest ze Ayrton zien te passeren. Hij glimlachte naar haar terwijl hij een stap dichterbij haar kwam. Hij kwam zelfs zo dichtbij dat hij nu de punt van haar bijl in zijn borstkas voelde prikken, maar erop vertrouwend dat ze hem niets zou aandoen, bracht Ayrton zijn hoofd bij haar oor. “Het Capitool zal voor je juichen als je mij vermoordt,” fluisterde hij en hij pauzeerde even om er zeker van te zijn dat ze luisterde. “Maar wij weten allebei wat hen zal betreuren.” Of Ayrton met deze zet een foute inschatting van Norah had gemaakt, was een risico die hij bereid was te nemen. Of nou ja, niet helemaal… Geslepen als hij was, hield Ayrton zijn hoorn met de punt richting Norah’s rug gewezen, maar wel zo dat ze het gevaarte niet zou voelen prikken. Haar keus zou hen allebei doden, of doen zegevieren.
TL;DR:
- Ayrton sprint naar Hannah voor spoedoverleg
- Is 'lichtelijk' verbaasd wanneer Norah de bijl richting hem (oa) wijst
- Hannah sprint richting Enrico en Gloria, om Enrico met haar boog KO te meppen
- Gabe heeft de jacht op Nirwad geopend
- Vertrouwend op zijn eigen intuïtief, komt Ayrton héél dichtbij Norah om haar een 'voorstel' te doen.  Terwijl hij zijn hoorn op haar rug gericht houdt, mocht ze een verkeerde zet makenOOC: GM- toestemming van Norah @Gloria: Ik wist niet of ik mocht beslissen of je al wakker gekust mocht worden door Enrico, dus heb ik Hannah maar op jullie afgestuurd, zodat je nog ruimte hebt om eventueel te reageren :J Gloria komt nog niet terug bij bewustzijn. Enrico ziet Hannah niet aankomen en wordt geraakt door de boog - weliswaar niet noemenswaardig hard, maar wel zodanig dat hij gedwongen wordt zijn aandacht naar Hannah te verplaatsen.
Gabe voelt zich heel duizelig door de slagen met de kruik en er zit een wond op de zijkant van zijn hoofd waar flink wat bloed uit komt. Hij weet echter wel de kruik uit Nirwad's handen te trekken en is van plan daarmee aan te vallen. |
| | | | Solar Gbadamosi
District 4
PROFIELAantal berichten : 131
Registratiedatum : 06-02-15
| | ◊Onderwerp: Re: [START] De 3de Hongerspelen | do jan 14, 2016 9:45 pm | |
| Vanuit haar ooghoek zag Solar beweging. Valeria kwam langzaam tevoorschijn vanuit haar schuilplaats achter één van de houten pijlers. Het roodharige meisje bekeek het trio van top tot teen. Een achterdochtigere blik had Solar nog nooit gezien in haar leven. De speerpunten in Valeria's handen lieten Solar zich schrap zetten om uit de weg te duiken zodra ze haar richting opkwamen. Dit zag er niet goed uit. Voor hen niet, en dus ook voor Valeria niet.
"Goed." Sprak ze kort. Ze kwam dichterbij. Het wantrouwen was overduidelijk. "Maar ik houd jullie in de gaten."
"Ik had niks anders verwacht." Solar keek naar de andere Tributen. "Oké, laten we hier in ieder geval niet blijven staan. Zo naast de deur is vragen om problemen."
Valeria draaide ze zich om en liep terug naar de ruimte waar ze net vandaan was gekomen. "Dit is precies onder het dek." Kye, Melvin en Solar liepen achter haar aan. Ze had hier al meer gezien dan zij hadden en door haar wantrouwigheid, voelde Solar zich ook niet zo op haar gemak.
"Je hoort hier alles wat daarboven gebeurt." Kye klonk ietwat twijfelend. Het gestommel was duidelijk te horen. "Er wordt dus nog gevochten."
"Dat is toch goed? Dan komen ze in ieder geval nog niet achter ons aan." Melvin had gelijk. Het stelde Solar echter totaal niet gerust. Hoeveel mensen zouden er al dood zijn nu? Zou iemand van het schip af zijn gegaan? Ze waren hier meer afgesloten van de rest dan op welke andere plek dan ook. Dat had voordelen - maar ook veel nadelen.
"Deze trap zal wel naar het ruim gaan. Jullie gaan voor." Valeria stond bij het trapgat waar een ladder in te zien was.
"Wist niet dat jij het voor het zeggen had." Hoorde Solar Kye zachtjes mompelen, maar Valeria verstond het niet of ze deed alsof. Solar gaf het meisje haar zin. Als ze haar vertrouwen moest winnen, dan moest dat maar even op de vervelende manier.
"Goed. Kye, wil jij eerst gaan? Jij hebt tenslotte je mes. Daarna Melvin, daarna ik en dan Valeria. Ik kan Valeria in ieder geval aan als ze besluit met de speerpunten te gaan gooien." Ze kreeg een dodelijke blik toegeworpen van de oudste Tribuut, maar daar bleef het bij. Kye liet zich omlaag zakken langs de ladder, waarop Melvin volgde.
"Is daar iets?" Vroeg Solar, terwijl ze ook op de ladder stapte en haar weg vond naar beneden.
"Ik zie nog niks. Het ruikt wel raar."
"Houd je ogen en oren goed open." De stem van Valeria klonk van het dek boven hen. Nu verschenen ook haar benen door het gat, en niet veel later stond ze naast het drietal.
"Wat voor spullen hebben we eigenlijk?" De stem van Melvin was ietwat onzeker. Melvin stond als enige met lege handen. Hij was de jongste en de kleinste, dus Solar vond het niet gek dat hij niet op zijn gemak was. Hoewel Valeria niemand vertrouwde en dat wantrouwen wederzijds was, konden ze Melvin een stuk makkelijker uitschakelen.
"Valeria heeft een paar speerpunten," zei hij hardop, al was het meer tegen zichzelf, "Kye heeft een soort mes en Solar heeft een tas." Hij keek op naar Solar. "Wat zit er eigenlijk in?"
"Geen idee, heb nog niet gekeken." Solar haalde de tas van haar schouder en deed hem open, wat voor een nare verrassing zorgde.
Solar vloekte luidkeels. "Zand." Sneerde ze. Ze hield de tas ondersteboven zodat alle zand voor haar voeten op de grond viel en de tas leeg was. Ze stak haar hand in de tas in de hoop dat ze iets zou voelen zitten, maar tervergeefs. Leeg. "Welke ongelooflijke sadistischeeikel doet er zand in een tas? Bij de Hoorn nota bene?" Het liefst had ze de tas een paar meter verder doen belanden, maar dit was het enige wat ze dan nog had. Dat merkte Melvin ook nog op. Geïrriteerd deed Solar de tas weer om.
"Goed," besloot Kye, "Nu we dat hebben gehad moeten we maar eens rond gaan kijken hier."
tl;dr (godmode toestemming - Jay, als iets niet goed is hoor ik het wel)
- Valeria komt tevoorschijn vanuit het onderdek/de ruimte precies onder het dek. en dat noem ik gewoon onderdek.
- Ze gaan met z'n allen naar het ruim via de trap in het onderdek.
- Ze inventariseren wat ze met z'n allen hebben en Solar leegt haar tas met zand.
- Ze besluiten met z'n allen het ruim te onderzoeken. Niet per se met z'n vieren, maar wel bij elkaar in de buurt zodat niemand gekke dingen gaat doen.
zal verdergaan in nieuw topic |
| | | | Norah Jones
District 11
PROFIELAantal berichten : 202
Registratiedatum : 19-02-15
| | ◊Onderwerp: Re: [START] De 3de Hongerspelen | do jan 14, 2016 11:31 pm | |
| Ze had het al geweten. En in de eerste minuut van dit hele gebeuren werd het al bevestigd. Dit was een levende hel. Een gloeiend hete hel zonder uitweg, haar enige verlichting kwam uit het feit dat de hoorn een grote schaduw over hen heen wierp. Het waren de kleine dingen, die wellicht een groot verschil zouden maken. Ooit. Als ze dit overleefde. Ook het koele staal van het wapen in haar handen voelde op een vreemde manier geruststellend.
Gabe ging maar niet neer en Norah begon nerveus te worden. Twijfelend zette ze een stap naar voren, zocht naar de juiste houding met dit rare wapen. Tegelijkertijd kwam ook Ayrton dichterbij, zeer onverwachts. Norah hapte naar adem, keek hem met wantrouwige ogen aan. Maar er gebeurde niets gevaarlijks. Hoewel zijn woorden eveneens een risico vormden. Hij stelde voor om.. Begreep ze hem nou goed? ''Ik.. Ik dacht dat je bij hem hoorde,'' antwoordde ze verward. Gelukkig was ze niet te naïef om zijn toespeling verkeerd te begrijpen. Toch twijfelde ze even, voor ze hem een knikje en een kleine aarzelende glimlach zond. Toen ze rumoer hoorde achter Ayrton's rug richtte ze daar echter gelijk haar aandacht op. ''Norah?'' klonk het paniekerig, terwijl Nirwad de kruik weer terug probeerde te veroveren en met zijn andere hand een vuist richting Gabe's bloedende wond afvuurde. Nirwad! Met die gedachte die als een bliksemflits door haar hoofd schoot schoot ze soepel langs Ayrton, de laatste kleine afstand naar Gabe's onbeschermde rug overbruggend. Er was geen tijd meer om te praten. Met een venijnige haal sloeg ze toe, met de punt van de bijl richting zijn nek, trok de waaierbijl terug en stuurde die opnieuw op zijn grote lijf af, horizontaal deze keer, in een poging deze tussen zijn ruggenwervels te stoten. Ayrton was vrij snel naast haar verschenen en stak toe met de vlijmscherpe hoorn. Iets waarvan ze heel blij was dat het niet op haar lichaam gemikt was. Hij had dus echt de waarheid gesproken. Wat dit voor haar bondgenoten betekende wist ze nog niet, maar haar prioriteit was nu om Nirwad te redden. Dat was wat ze zichzelf voorhield. Ze deed dit om Nirwad te helpen. Omdat ze Ayrton niet tegen zich op wilde zetten. Omdat Gabe een zak was. En hij haar bang maakte. En misschien ook wel een klein beetje om een dikke middelvinger naar het Capitool op te steken. Redenen genoeg. Dus voor spijt was geen plaats in haar hoofd. Nog niet.
Achter hen weerde Enrico de boog van Hannah af met de achterkant van zijn arm, waarna hij ernaar greep en simpelweg met geduw en getrek begon, weigerend om los te laten, maar bovenal biddend dat Gloria gauw bij zou komen om hem te helpen.
TL;DR:
– Nirwad trekt aan kruik en slaat met zijn vuist naar Gabe's wond.
– Norah is overtuigd door Ayrton en slaat toe: 1x richting Gabe's nek, de tweede keer naar zijn ruggenwervels met de bijl horizontaal (hoop dat deze uitleg duidelijk genoeg is xD).
– Ayrton helpt mee door de punt van de oryx hoorn in Gabe te proberen te steken.
– Enrico weert de boogslag af en begint dan te duwen/trekken aan de boog.
Godmode van Ayrton met toestemming
Gabe kan zich niet verdedigen tegen zijn aanvallers. De eerste waaierslag weet hij nog af te weren met de kruik (die daardoor in grote scherven uiteenbarst en het nog resterende beetje water verliest), maar de andere twee slagen treffen hun doel. Ayrton's uithalen met de hoorn zijn nauwelijks boven de pijn van die wonden uit te voelen. Gabe zakt op de grond en sterft. #dood
Gloria is nog altijd bewusteloos en het lukt Enrico niet om de boog van Hannah af te pakken. In plaats daarvan krijgt hij nog een paar flinke klappen tegen zijn armen. |
| | | | Ayrton Seeger
District 6
PROFIELAantal berichten : 182
Registratiedatum : 07-11-14
KARAKTER
| | ◊Onderwerp: Re: [START] De 3de Hongerspelen | vr jan 15, 2016 10:58 pm | |
| Toen Norah zijn voorstel leek te begrijpen, vloog ze Ayrton zowat omver om hun ‘plan’ te volbrengen. Ayrton zou haast gedacht hebben dat ze erop stond te trappelen om Gabe te vermoorden, maar waarschijnlijk was dat niet de gedachte die in haar hoofd speelde. In eerste instantie dacht Ayrton dat het allemaal maar een toneelspelletje was geweest, maar ze leek nog echt te geven om die Nirwad ook. Hoe naïef. Wat Norah’s motieven ook waren, ze deden er op dit moment niet toe. Zolang ze maar hetzelfde gemeenschappelijke doel deelden. En dus volgde Ayrton haar op de voet richting Gabe. Helaas was hun aanwezigheid niet onopgemerkt gebleven en wist de vechtmachine de eerste bijlslag af te weren met de kruik die hij overmeesterd had. De scherven vlogen in het rond en Ayrton kon nog net op tijd opzij duiken voordat een van die scherven zijn gezicht opengereten zou hebben. Hij voelde de koelte van de resterende druppels water op zijn gezicht, maar vermengd met het zweet en de brandende zon die op zijn gezicht stond, voelde Ayrton haast niets van de verkoeling. Die klote hitte ook. Die verdomde klote arena, en die klote Gabe die gewoon dood moest. Zijn gebed leek verhoord te zijn toen de jongen uit district 2 zowat de hele arena bij elkaar schreeuwde nadat Norah haar bijl in zijn ruggenwervels had gestoten. Iets wat Ayrton de perfecte gelegenheid gaf om van voren toe te slaan met zijn de hoorn alvorens hem van onder naar boven in zijn ribben te steken. Niet naar voren of achter in elkaar kunnen duiken van de pijn, viel de niet meer zo stoere vechtersbaas als een hoopje ellende op de grond toen Ayrton zijn wapen terug had getrokken uit zijn lichaam. Het bloed begon al rijkelijk uit zijn buik te stromen, maar om er zeker van te zijn dat er een einde aan zijn leven gemaakt werd, pookte Ayrton hem nog een keer. Het maakte hem niet uit waar hij hem zou raken: zolang het hem maar pijn genoeg deed dat Ayrton er van verzekerd was dat zijn eigen leven geen gevaar meer liep. Hijgend en lichtelijk uitgeput door het gevecht -maar vooral door de hitte- kwam Ayrton met een verwilderde blik in zijn ogen overeind. Hoewel hij zich zolang hij zich kon herinneren actief was geweest in de criminaliteit, had hij nooit bloed op zijn handen gehad. Hij had mensen bedreigd, bedrogen en bestolen van hun bezit… Maar gedood? Het drong nog niet helemaal tot Ayrton door, maar misschien kwam dat ook omdat hij alleen nog maar aan water kon denken. Het enige wat hem waarschijnlijk nog op de been hield was de adrenaline die door zijn aderen stroomde. Zijn hoofd bonkte echter nog steeds verschrikkelijk en de hittegolf leek het er niet minder op te maken. Hij moest hier weg. Water zoeken. Of iets, zolang het maar koel was. Maar hoe? Helder nadenken leek voor Ayrton op dit moment geen optie te zijn en toen hij Nirwad aanstalten zag maken om Norah waarschijnlijk om de hals te vliegen, wist Ayrton dat dit zijn ticket was om hier weg te komen. Helaas zou hij daarvoor de romantische bel tussen die twee moeten doorprikken… Zonder aarzeling greep Ayrton met de hand waar zijn hoorn zich in bevond Nirwad’s arm beet en trok hem naar zich toe alvorens zijn vrije arm om zijn nek te slaan. Om te voorkomen dat Nirwad zijn tanden in zijn arm kon zetten, zoals Enrico dat bij Gabe had gedaan, liet Ayrton zijn arm los en bracht de punt van de hoorn bij de spartelende jongen zijn keel. “Niet zo snel, Romeo” Dat hij geen vriendjes was geworden met de Hunter, betekende niet dat hij nu automatisch hun vriend was. Ze mochten dan wel verzwakt zijn, maar toch waren ze nog altijd in de meerderheid en zolang het Ayrton zijn levenskansen kon bedreigen, nam hij liever het zekere voor het onzekere. Wat gaf hen tenslotte geen reden om achter hem aan te komen nu het grootste gevaar uit de weg was geruimd? Ze konden hem verraden: een mes in de rug steken. Nee, zo zou het niet eindigen. Hij wilde absoluut geen graf naast die arrogante kwal van district 2. Zoals Ayrton gehoopt had, leek zijn actie alle nodige aandacht te trekken. Zelfs Hannah en Enrico keken perplex op van hun bitchfight. “Aangezien ik geen zin heb om met een van jullie in gevecht te gaan, zal ik het simpel houden. Laat je wapens vallen en laat mij en Hannah van boord gaan met de buit.” Bij het laatste woord knikte Ayrton naar de bomtas op de grond en de bijl die Norah in haar hand had geklemd. “In ruil daarvoor krijgen jullie je geliefde bondgenoot weer heelhuids terug.” “L- luister niet naar hem-” “Bek dicht, Romeo!” sneerde Ayrton hem toe en hij verstevigde zijn greep op Nirwad. “Je zou me dankbaar moeten zijn. Ik bewijs jullie hier zojuist van een dienst.” Met een sinistere glimlach op zijn gezicht gegraveerd richtte Ayrton zich weer tot de anderen. “En ik mag dan wel geen bom in mijn handen hebben, maar geloof me… Zonder kan ik ook genoeg schade aanrichten.” TL;DR: - Gevecht met Gabe: lots of stabbing and blood  - Ayrton krijgt een zonnesteek en in alle paranoïde, gijzelt hij Nirwad om zich van zijn leven te verzekeren - Hij doet een voorstel om van boord te komen: hij laat Nirwad gaan en in ruil daarvoor mogen Hannah en Ayrton het schip verlaten... Met de rugtas en Norah's bijl :J |
| | | | Gesponsorde inhoud
| | ◊Onderwerp: Re: [START] De 3de Hongerspelen | | |
| |
| | | | | | [START] De 3de Hongerspelen | |
|
Soortgelijke onderwerpen | |
|
| | Permissies van dit forum: | Je mag geen reacties plaatsen in dit subforum
| |
| |
| |
