De laatste hand werd aan de jurk -waar hij toch een paar dagen aan bezig was geweest- gelegd en met een tevreden glimlach om zijn lippen keek hij naar het resultaat. Het lijfje van de jurk was smal en daaronder liep hij  uit in een wijde rok. Het was net alsof het kledingstuk uit twee delen bestond al kon je ze onmogelijk uit elkaar halen zonder de hele jurk stuk te maken. Deze jurk was robijnrood van kleur en helemaal gemaakt van fluweel. Alleen het onderkleed was van een ander soort stof, een heel stuk goedkoper dan de stoffen die hij gekregen had sinds hij in het Capitool was aangekomen. Het was net iets makkelijker om met die stof te kunnen werken en daarbij zouden veel mensen niet eens weten dat het een goedkopere soort was. Niet alleen omdat niet veel mensen de verschillende stofsoorten van elkaar konden onderscheiden, maar ook omdat het onderkleed amper te zien was. Zowel de achter- als de voorkant was afgewerkt met een zwarte veter om de twee delen bij elkaar te houden.

Dit was een van de eerste keren dat Travis er niets van District 4 had ingestoken. De jurk was bedoelt voor een persoon die uit District 1 kwam, dus zou het een beetje raar zijn moest hij er een patroon van water in verwerken. Twee andere jurken die hij ontworpen hadden, waren wel blauw van kleur, maar dat was meer omdat hij het mooi vond dan dat hij er iets van zijn District wilde in verwerken. Hij had zeven stuks gemaakt, allemaal in dezelfde stijl zodat Jennifer nog zou kunnen kiezen. Hoe hij wist dat ze wel van die stijl hield en zo’n jurken wel eens droeg? Misschien had hij haar een paar dagen lopen bespioneren, net zoals hij bij de andere begeleiders had gedaan. De wil om bekender dan Mark Mocca te worden was zo groot dat hij voor elke begeleider wel een paar kledingstukken gemaakt had. Als ze het zouden dragen zouden de andere bewoners misschien massaal naar hem toekomen in plaats van naar Mocca’s bedrijf te gaan. De gedachte alleen al, zorgde ervoor dat er een glimlach om zijn lippen verscheen terwijl hij de verschillende hoezen voorzichtig oppakte, even checkte of hij zijn broek wel aanhad en met zijn armen volgestouwd de deur uit liep. Het was dat hij echt plezier had in het maken van kleding, anders zou hij er nooit aan begonnen zijn.

Met moeite wist hij zich een weg door de overvolle straten van Panem te banen. Vragen die naar zijn hoofd geslingerd werden over de verschillende hoezen in zijn armen, werden simpel afgewimpeld. Op een ander moment had hij waarschijnlijk met plezier op alle vragen geantwoord, maar nu had hij haast. De jurken waren veel te laat af en straks was de begeleidster van District 1 teleurgesteld of iets dergelijks omdat de rest hun kleding al wel had gekregen en zij niet. Waarom hij niet bij haar begonnen was? Omdat hij in het verleden nog nooit een Gotische jurk gemaakt had waardoor het een hele uitdaging was geworden. Dat was ook de reden dat hij zeven stuks had gemaakt had zodat er toch een goede tussen zou zitten. Het duurde niet lang voordat hij het juiste gebouw bereikt had en zich een weg naar de juiste deur baande. Voor de deur bleef hij twijfelend staan en beet even op zijn onderlip. Wat als straks een van de tributen opendeed? Om de een of andere reden gaven die kinderen hem de kriebels en ze zouden vast niet zo blij zijn met het feit dat hij voor hun deur stond. Het was namelijk niet echt een geheim dat hij een stylist van District 4 was en dus eigenlijk bij de ‘vijanden’ hoorde. Na een paar minuten hakte hij de knop toch deur en klopte op de deur terwijl hij zijn armen wat beter onder de hoezen schoof zodat hij ze toch nog een tijdje zou kunnen vasthouden.

Het gewicht van de jurken leek met elke seconde zwaarder te worden, alsof iemand er altijd een baksteen bij legde totdat hij door zijn knieën heen zou zakken door het gewicht. Dat was ook de reden dat hij van de ene naar de andere kant van de straat was uitgeweken omdat de jurken anders waarschijnlijk een plaats op de grond hadden gekregen en dat was iets wat hij koste wat het kost had willen vermijden. Dan nog liever overreden worden dan dat zijn creaties vuil zouden worden of kapot zouden gaan. Ok, dat was er misschien een klein beetje over. Het was niet dat hij zijn leven zo beu was dat hij direct zelfmoord zou gaan plegen om een paar jurken te redden, hij moest immers zijn dochter ooit nog gaan opzoeken en liefst voordat ze een leeftijd van twaalf had bereikt. Het zou nogal dramatisch zijn moest ze op het punt staan om te sterven en dat hij haar moest gaan klaarstomen zonder dat ze echt wist dat hij haar vader was. De kans zou best groot zijn dat ze kwaad op hem zou zijn en hem waarschijnlijk nooit meer zou willen spreken.

Na een tijdje had hij het juiste gebouw toch bereikt en was met veel moeite aan de juiste deur geraakt. Als hij nog langer over straat had moeten lopen, was de kans best groot geweest dat hij op een gegeven moment over zijn eigen voeten was gestruikeld en zichzelf pijn had kunnen doen. Het zou best onbeleefd geweest zijn als hij hier met geschaafde knieën en handpalmen was aangekomen en daarbij onder het bloed gezeten had. Zo was hij al eens tegenover de tributen van District vier verschenen, iets dat hij nooit meer van z’n leven zou doen. Er was wat van zijn bloed op hun kleding gedruppeld –iets dat toch al veel gebeurt was- waardoor hij er een stuk stof overheen had moeten bevestigen omdat ze geen tijd meer hadden gehad om de vlek eruit te laten halen. Gelukkig voor hem had hij het ergens aan de achterkant vuil gemaakt waardoor het niet direct opviel dat er een stukje stof overheen genaaid was.

Een opgeluchte zucht verliet zijn lippen toen de deur opengedaan werd en er een stem klonk met de vraag of ze iets voor hem zou kunnen doen. Voorzichtig boog Travis een stukje naar opzij zodat hij zou kunnen zien met wie hij te maken had en zijn mondhoeken krulden om in een zwak grijnsje toen hij Jennifer zag staan. “Goedemiddag mevrouw Lockheart. Mijn naam is Travis Hale en ik heb hier een paar jurken voor u. Excuses dat het zo lang duurde, maar ik heb nog nooit iets in een gotische stijl gemaakt waardoor het wat meer tijd in beslag nam dan ik gedacht had.” Even zette hij zijn gewicht van zijn linkerbeen over naar zijn rechter terwijl hij de hoezen wat hoger op zijn armen schoof. “Maar zou ik binnen mogen komen? Dan kan u ze passen en kan ik misschien nog een paar veranderingen aanbrengen voordat de interviews zouden beginnen.” Natuurlijk had hij de kleren voor ‘zijn’ tributen al lang klaar en lagen ze al klaar om aan te trekken. Ondanks dat hij meer voor de mensen uit District vier was, zou het toch cru zijn om iedere begeleider nieuwe kleding te geven en Jennifer gewoon over te slaan. Hij was laat, dat wist hij en dat was ook de reden dat hij een paar benodigdheden zoals naald en draad had meegenomen moest er iets aan de jurken verandert worden.

Trok hij het zich echt ongelofelijk veel aan dat hij eigenlijk een beetje te laat was en de deadline die hij voor zichzelf had opgesteld eigenlijk al lang overschreden had? Nee, eigenlijk niet echt. Als mensen goed werk wilden, moesten ze maar geduld hebben. Travis was daarbij ook het soort persoon dat zich gewoon niet aan een deadline kon houden, dat nooit heeft gekunt. Als iemand hem daar dan over aansprak, zei hij altijd precies hetzelfde: wie goed werk wilt, moet geduld hebben. De beschuldigende toon die lichtjes in Jennifers stem te horen was toen ze vertelde dat ze dacht dat hij haar vergeten was, deed hem dan ook niets. Het zorgde er alleen maar voor dat er een geamuseerde glimlach over zijn lippen verscheen voordat hij wankelend verderliep nadat ze uitnodigend een stap opzij het gezet. Gehoorzaam legde hij de zeven hoezen op de aangewezen plaats en ritste de bovenste open waarna hij er een rode jurk uithaalde. De rode met het zwarte koord doorheen, waar hij het langst aan bezig was geweest en ook helemaal als laatste had afgekregen. Als ze hem niet mooi zou vinden, kon hij hem nog altijd door verkopen  als hij wilde. Natuurlijk zou hij wel wat.. beteuterd zijn mocht ze hem weigeren te dragen of iets dergelijks, maar het leven ging door. Daarbij moest ze er helemaal niet voor betalen en als hij ze zou kunnen op de markt zou kunnen verkopen, zou hij er vast wel wat voor krijgen, toch? “Ik wist niet wat je juist mooi vond, dus ik heb maar een paar dingen geprobeerd. Dingen die toch voor een paar met een naald doorboorde vingers leidde.” Grijnzend bewoog Travis even met zijn vingers van zijn rechterhand -waar verschillende pleisters omzaten- voor zijn gezicht terwijl hij de jurk met zijn linker vasthield. Zijn linkerhand had wat minder pijn moeten verdragen, goed dat hij dan ook linkshandig was. Voorzichtig trok hij het koord aan de achterkant los zodat ze makkelijk in de jurk zou raken. Een ritssluiting had hij er niet ingemaakt, had het een beetje overbodig gevonden omdat je het ding ook makkelijk met het koord kon sluiten. Eigenlijk had het grootste deel van de jurken geen ritssluiting, omdat dat ook niet echt hoorde bij dit soort jurken. Zijn bruine ogen fonkelden toen hij de jurk naar haar uitstak. “Ik zou zeggen, probeer hem eens aan en als je hulp nodig hebt met het dichtdoen of iets dergelijks roep je maar.”