De derde dag was alweer ten einde gekomen. Het meisje uit district 11 was nog steeds onderweg, toen de lucht steeds donkerder kleurde en de temperatuur weer sterk was gedaald. Ze merkte de pijn in haar benen en haar vermoeidheid pas op toen het volkslied weer door de arena klonk, een huivering schoot langs haar ruggengraat. Haar blik verplaatste zich naar de hemel, wie zouden er vandaag gestorven zijn? Een aantal zenuwslopende minuten gingen voorbij, maar de lucht bleef leeg. Er verscheen geen enkel gezicht aan de hemel. Ging er iets mis met de apparatuur van arena? Of was er werkelijk niemand gestorven? Dat zou betekenen dat ze nog steeds met z’n achten waren, mits ze goed rekende. Clementine had geen idee hoelang ze nog verder kon reizen, het was immers al rond middernacht en veel slaap had ze de vorige nacht ook niet gekregen. Ze wist überhaupt niet waar ze naartoe ging, vanaf de Hoorn was ze in de richting van het westen gelopen. Het donker gaf haar een ongemakkelijk gevoel. Het idee dat er een tribuut achter haar zou lopen, gewapend, joeg haar de stuipen op het lijf. Maar elke keer wanneer ze haar hoofd iets bijdraaide, om achter zich te kunnen kijken. Stond er niemand. Met een klagende zucht betrad ze uiteindelijk toch maar de stevigste ruïne die ze kon vinden en liet zich zakken tegen de koude wand. Met gesloten ogen, drukte ze haar handen even kort tegen haar kloppende slapen.

De volgende ochtend werd Clementine gewekt door de opkomende zonnestralen. Met tegenzin opende ze haar ogen, de wereld leek in de dromen die ’s nachts door haar hoofd woelde zoveel beter dan deze in werkelijkheid was. Ze kwam voorzichtig overeind en klopte het stof van haar broek af, alvorens nagekeken te hebben of ze de werpster en gifpijltjes nog steeds in haar bezit had. Een blik op de wapens, was genoeg om de twijfel weer naar boven te brengen. Zou ze echt bereid zijn hier iemand te vermoorden? Misschien dat het zelfs veiliger was om gewoon te blijven vluchten, om te wachten tot de anderen elkaar gedood zouden hebben. Ze wist gewoon echt niet meer wat ze moest doen in deze verdomde arena.. De temperatuur begon al met enorme hoeveelheden te stijgen, zodra de tribuut weer was begonnen met lopen. De zon brandde op haar huid, maar ze was het wel gewend. Immers was de zon in district 11 nog wel wat erger. Het gevoel van nostalgie, dat bij de gedachte aan haar district, door haar hoofd schoot ergerde haar mateloos. Dit was niet het moment te verlangen naar thuis..

Plotseling moesten haar ogen weer wennen aan het donker, gecreëerd door de grote bomen. Waar was ze in hemelsnaam terecht gekomen? Haar emoties leken overuren te draaien, toen ze na een kwestie van tijd doorkreeg dat ze zich bevond op een kerkhof. Tranen prikten in haar ogen. Het zien van de graven, deed haar terugdenken aan twee dagen geleden. De dood van Raven. Zou hij hier begraven liggen? Nee.. Dat kon haast niet.. Zouden ze zijn lichaam terugsturen naar district 11? Terug naar hun vader? Zo van “Alstublieft, hier is het lichaam van uw zoon. Veel plezier met uw verdere, ellendige leven”.

OOC;
- Clem heeft de nacht doorgebracht in een van de ruïnes, nadat ze richting het westen is gelopen vanaf de Hoorn.
- In de ochtend van de vierde dag, is ze opnieuw vertrokken en uiteindelijk terechtgekomen bij het kerkhof.
- Ze is nog steeds alleen.