Zodra hij erachter was gekomen hoe hij dit moest doen, was hij elke dag urenlang te vinden in het centrale gebouw van de stad waarin hij zich bevond. Het had zeker een halfjaar geduurd, maar het was het meer dan waard. Caleb bevond zich in de hal met de glazen vloer, met honderden telescopen die naar de grond waren gericht. Dit was de enige plek waar je kon zien dat je er niet meer was, want het uitzicht van beneden als je op de glazen vloer stond, was het uitzicht op Panem van bovenaf.
In het begin van zijn verblijf, was er aan Caleb verteld dat hij in de loop van de tijd bepaalde nieuwe dingen zou kunnen leren om nog iets mee te krijgen van de wereld beneden. In eerste instantie had hij dit geweigerd, had hij niks met de levende mensen te maken willen hebben omdat zijn dood hem zo veel pijn had gedaan en hij zich schuldig voelde naar de mensen die hij achter had gelaten. Hij wilde geloven dat hij zijn best had gedaan, maar het voelde verkeerd. Dus hij geloofde het niet meer. En om de confrontatie met zijn gevoelens uit de weg te gaan, had hij de eerste maanden vanalles gedaan waarbij hij zijn hersenen niet kon gebruiken: sporten, schilderen, bomen hakken, alles. Alles behalve bijlen gooien, want dat deed hem te veel herinneren aan Madelynn, en de gedachte aan haar was ondragelijk.

Het bleek uiteindelijk ondragelijker te zijn om niet te weten hoe het met haar ging en hij voelde zich afschuwelijk dat hij haar in zijn gedachten probeerde te negeren. Elke keer als hij zijn ogen dicht deed, zag Caleb haar voor zijn ogen, en in zijn dromen waren ze samen, en soms deed hij alsof hij haar aan kon raken, met zijn handen door haar haren kon gaan, zijn hand op haar middel kon leggen.. Maar niks daarvan was mogelijk en het enige wat mogelijk was, wilde hij niet.

Caleb keek door de telescoop naar beneden. Hij was al vroeg uit de veren, om er zeker van te zijn dat hij zíjn telescoop kon gebruiken en niet eerst een ander helemaal hoefde af te stellen op District 7. Dat had hij al meerdere keren moeten doen en het was veel te lastig om leuk te zijn - er hingen vaak wolken boven Panem waardoor het gokken was waar precies welk district lag, en het had hem een keer meerdere uren gekost het goede district te vinden. Gelukkig was er nog niemand. Caleb betwijfelde of één van de andere mensen hier, ook zou kijken. Misschien dat niemand er behoefte aan had, en dat kon hij zich goed voorstellen. Hij had het ook niet, maar hij móest het weten.
Vandaag was de dag van de Boete en exact een jaar geleden werd zijn naam genoemd en werd zo zijn doodvonnis getekend. Een jaar geleden moest hij het podium op, moest hij zijn familie en vriendin achterlaten en moest hij zich klaarmaken om te vechten voor zijn leven. Het was niet precies een leuke dag.

De reden dat hij zijn oog tegen de telescoop drukte, was omdat Madelynn dit jaar weer kiesbaar was, en hij wilde weten wat er ging gebeuren. Hij kon niet anders dan het niet weten, want deze dag was extreem belangrijk. Het kon drie dingen betekenen: 1) Madelynn werd niet gekozen en zou de komende tijd sowieso nog op aarde doorbrengen, 2) Madelynn werd wel gekozen en zou sterven, wat inhield dat ze zich bij hem zou voegen hier - althans, daar ging hij vanuit, of 3) Madelynn werd wel gekozen en won de Spelen. En eerlijk gezegd kon het hem niet veel schelen want het was een beetje gemeen om haar dood te wensen, maar hij was natuurlijk extreem nieuwsgierig. Het ging over de toekomst van zijn vriendin. Als ze nog een soort van koppel waren. Voor Caleb was er niks veranderd, maar hij had makkelijk praten want hij zat hier in een wereld zonder verplichtingen. Madelynn moest echter door met het gewone leven, zonder te weten wat er nou echt met Caleb was gebeurd. Hij zou niet zozeer zeggen dat het voor hem minder zwaar was geweest, maar het was voor Caleb heel erg ànders geweest dan voor Madelynn. Toch vermoedde hij dat ze het er moeilijker mee had dan hij, want hij kon haar zien en zij hem niet.

Caleb hoopte vurig dat ze vandaag zijn aanwezigheid zou voelen. Hij had geen idee of er überhaupt wel eens wat was doorgekomen, want dat was niet iets waarvan hij wist hoe het moest en of hij het überhaupt zou kunnen. Op de momenten waarin hij erg wanhopig was, probeerde hij mentaal contact te maken met Lynn, in de hoop dat ze het voelde en het terug kon doen. Tot nu toe had hij één keer iets gevoeld - althans, dat dacht hij - maar hij had het niet voor elkaar te krijgen iets terug te zenden. Om die reden besloot Caleb dat hij het zich verbeeld had, dat ze dat vast niet had gedaan, dat hij zich aanstelde. Maar vlak voor het slapengaan dacht hij altijd aan hun boom, de lelijkste boom in het bos, ontsierd door sneeën en gaten, veroorzaakt door hun bijlen. Hij had Lynn daar één keer gezien met de telescoop, had geboden tot de goden dat ze wist dat hij bij hem was, en was daarna van de telescoop weggerend in de richting van het bos waar hij een uur lang hout had staan hakken voor een haard die niet aan hoefde.

Het kostte hem alsnog even voordat hij het meisje had kunnen vinden in de mensenmassa, want het plein was al vol en Madelynn was niet erg opvallend. Voor Caleb was ze echter een boom in een grasveld, of een giraf bij de schapen. Hij zou haar overal eruit kunnen pikken want voor hem was ze zo anders en zo speciaal, en hij zou niet weten wat hij moest zonder haar - zelfs al was hij in principe al zonder haar. Dit was echter een gevoelig puntje bij de jongen en als er iets was, wat hij met zijn leven zou ontkennen, was dat hij niet meer samen was met Lynn, want hij was dood en zij leefde. Hij was niet minder van haar gaan houden, absoluut niet, en hij hoopte dan ook dat, als Lynn zich hier bij hem zou voegen, het voor haar ook niet zo was.

De Boete begon en Caleb zoomde met de telescoop in op het podium, zodat hij goed kon zien wie er aan het woord was. Hij had slechts kort geleden de geluidsfunctie gevonden in de telescoop - en zich in eerste instantie afgevraagd wat zo'n knop op een telescoop deed, al bedacht hij zich meteen daarna dat die hele telescopen die werkten als een satelliet ook niet helemaal logisch waren - en had deze knop dan ook vrolijk ingedrukt. Hij hoorde hoe de burgemeester begon met zijn speech, en hoe dat stomme propagandafilmpje de moorden van 23 kinderen elk jaar goedkeurde. En toen begon Dyson Green te spreken, over hem en Diana en of er een minuut stilte gehouden kon worden.
Caleb slikte en er vormde zich een brok in zijn keel terwijl hij met de telescoop naar de mensen in het publiek keek en de doodse stilte zelfs in zijn oren dreunde. Zelfs 's nachts was er nog meer geluid in District 7 dan nu. Gelukkig hield de stilte op, vlak voordat Caleb's ogen vochtig werden. Dat was maar goed ook, want als hij nu was gaan huilen, had hij de twee belangrijkste woorden ooit gemist.

'Madelynn Bristow,' Weerklonk het vanuit het land, vele honderden kilometers onder hem, en uit de mond van Caleb klonk een schreeuw en de telescoop bewoog zich naar de plek waar het meisje stond, mee naar het podium, waar ze sterk en mooi en nog altijd enigszins intimiderend stond en Caleb bleef schreeuwen totdat hij moest hoesten omdat zijn adem op was en zijn keel droog.
'Dit mag niet!' Raspte hij, de mannelijke tribuut van dit jaar negerend, al zijn aandacht gefocust op het meisje wat nu op het podium stond op de plek waar hij vorig jaar stond. Dit kon niet dit kon niet dit kon niet, dit was een zieke grap en dit was niet echt en dit was niet het hiernamaals meer maar de hel want Madelynn ging nu hetzelfde lot tegemoet als hij vorig jaar en ze was zo sterk maar hij wist niet of ze sterk genoeg was en welke zieke geest had haar naam getrokken? Dit was niet eerlijk, hoe konden de kansen van een persoon zo in iemand's nadeel zijn? Hij keek stoïcijns toe terwijl hij de familie van de nieuwe vrouwelijke tribuut op haar af zag komen, haar moed in hoorde spreken, haar zo stoer en vol vertrouwen hoorde spreken alsof dit iets was wat ze elke dag deed. En Caleb was zo trots op haar en toen ze mee werd genomen door de Vredebewakers om de trein in te stappen, sloot hij zijn ogen, concentreerde hij zich zo hard mogelijk en mompelde: 'Ik ben trots op je. Ik hou van je. Ik ben bij je.' terwijl hij zich inbeeldde bij haar te zijn.
'Je kan dit winnen.'

((OFF: reageer gerust, wilde gewoon iets doen met Caleb en Lynn nu ze gereapt is!))