Sinds die dag had hij niet meer geslapen. Oké, misschien dat hij even een half uurtje was weggedommeld, maar hij was toch vooral bang ook maar iets van de Spelen te missen. Hij was kapot. Hij had moeite met concentreren. Hij wist dat het onverstandig was om zo weinig te slapen. Een half uur in vijf dagen. Zou hij straks gaan hallucineren? Of flauwvallen?
Met doffe ogen staarde hij naar de tientallen beeldschermen, zoals hij de afgelopen vijf of zes dagen ook al had gedaan. Hij wist eigenlijk niet eens meer zo goed hoeveel dagen er nu geweest waren. Hij zag de zon alleen nog maar onder gaan via een beeldscherm. Er waren geen ramen in de controlekamer en hij weigerde een stap buiten de deur te zetten.

Energiedrankjes hielden hem wakker. Hij had eigenlijk geen idee wat hij precies aan het drinken was. Zo’n twee dagen geleden was hij overgestapt van water en wijn naar “iets wat me wakker houdt”, zoals hij tegen een Avox had gezegd. In gedachten noemde hij het dus energiedrankjes, maar hij vermoedde dat het gewoon vloeibare suiker met cafeïne was. Of iets in die trant.

Hij schoof naar het puntje van zijn stoel toen de jongen uit District 1 het meisje uit District 11 aanviel. Moe als hij was, kon hij nauwelijks volgen wat er allemaal gebeurde, maar de conclusie was duidelijk: het zwaard van Hugo Russo drong door de huid van Clementine alsof het zachte pudding was. Tyrell glimlachte tevreden. Na de relatief saaie dag die het gisteren was geweest, was dit wel weer een verademing.
Verraster was hij, toen Clementine Rose nog een laatste uithaal deed naar Hugo. Haar werpster drong in het hoofd van de jongen, die nog net tijd had om wat laatste woorden te spreken, voordat hij het leven achter zich liet.

Ontroerend. Voor zijn familie althans. Tyrell’s blik zocht enthousiast naar de twee overgebleven bondgenootschappen. Nog vier tributen over, nog twee bondgenootschappen. Het zag ernaar uit dat de finale was begonnen.
De vier tributen zouden elkaar waarschijnlijk niet toevallig tegen het lijf lopen, maar dat hoefde ook niet. Tyrell keek als sinds het begin van de Spelen uit naar dit moment. Dit moment, waarop hij een ander foefje in de arena in werking kon stellen. Hij zou nog even wachten... heel even... tot de rust omtrent de dood van de twee tributen weer wedergekeerd was. En dan... dan...

Hij stond op en liep naar een van de medewerkers in de controlekamer toe, om de voorbereidingen te treffen die nodig waren voor deze laatste fase. De finale.

Luchtbelletjes en water, overal water. En duizend verschillende soorten zeep. Tyrell probeerde naar adem te happen, maar kreeg alleen maar water binnen. Als hij al wat kon zien door het heldere badwater, dan was dat het laatste wat hij zou zien. Hij ging sterven, hij wist het zeker. Er begonnen zich al vlekken voor zijn ogen te vormen, zijn longen vulden zich met vijftig smaken zeep. Hij hoestte, maar dat maakte het allemaal niet beter. En ondertussen hield een vrouwenhand zijn hoofd stevig onder water gedrukt.

Tyrell schrok wakker. Rugpijn was het eerste wat hij voelde, maar geen ademnood of prikkende ogen. Zijn hart bonkte nog wel luid. Shit. Wat een nare droom. Hij wist dat het een nachtmerrie was die het gevolg was van een trauma van lang geleden, een gebeurtenis die had plaatsgevonden vlak nadat zijn poppenharenknipmachine de poppen van Celia had onthoofd. De jonge Celia (in zijn droom was ze altijd al volwassen en een stuk sterker dan toen) had hem woedend aan zijn haren meegetrokken naar de dichtsbijzijnde badkuip. Dat kon ze toen makkelijk, want Tyrell was een mager jochie dat zijn dagen vulde met het bedenken en creëren van uitvindingen en absoluut niet met lichaamsbeweging en eten. Terwijl ze zijn hoofd alvast over de rand van de badkuip duwde, draaide ze met haar andere hand een aantal kranen open. De bedoeling was het bad zo snel mogelijk te vullen met water, maar natuurlijk moest ze ook weer een aantal zeepkranen opendraaien, waardoor de badkamer al snel naar een Lushwinkel rook, met geuren als lavendel, perzik en Karma Soap.
Tyrell zag het water stijgen en wilde zich losworstelen, maar de wel goed doorvoedde Cecilia was te sterk voor hem en al snel bereikte het water hem. Hij nam nog een laatste hap adem en voelde het water toen langs zijn gezicht stromen. Lang kon hij het niet volhouden zonder adem. Hij worstelde en schopte, maar moest uiteindelijk naar adem happen. Water stroomde naar binnen en hij begon nog wanhopiger te spartelen. Zijn eigen zus zou hem toch niet gaan vermoorden om die paar poppen die hij had onthoofd? Hij spartelde nog meer en slaakte een kreet toen hij per ongeluk tegen een of ander rekje aan trapte. Die kreet resulteerde er niet alleen in dat er een vieze zeepsmaak in zijn mond hing en er nog meer water zijn longen in golfde, maar had ook een ander effect: bovenop het rekje had een 30 centimeter hoge badeend gestaan, die Tyrell voor zijn derde verjaardag had gekregen. Die badeend donderde nu naar beneden, recht op Celia’s hoofd! Ze slaakte een kreet van schrik en liet Tyrell abrupt los. De arme jongen duwde zich snel weg van het bad waar hij zijn bijna-dood-ervaring had beleefd. Ondanks dat zijn blik vertroebeld was door het water en hij niet op kon houden met zeepwater op te hoesten, wist hij de badeend in zijn hand te klemmen en naar Celia te smijten, die snel opzij dook en zich woest uit de voeten maakte. Sindsdien had Tyrell een zwak voor badeenden, en had hij de eerder omschreven traumatische droom regelmatig terug zien komen.

Zo ook nu dus, nu hij in slaap was gevallen in een van de stoelen die in de controlekamer van de Hongerspelen stonden. Met bloeddoorlopen ogen staarde hij naar de beeldschermen. Damn. Hij was in slaap gevallen. ‘Wat heb ik gemist?’  bracht hij uit. Hij herinnerde zich vaag dat hij had bevolen wat mechanische beesten op de tributen af te sturen. Daarna was hij blijkbaar al snel in slaap gevallen. Het was ook zo vermoeiend om een ruime week zonder slaap te moeten leven.  
‘Nog niet veel bijzonders,’ was het antwoord. ‘De eend achtervolgt een vlot, de apen achtervolgen de andere twee tributen.’
Op dat moment zag Tyrell dat de kleine Janaea haar ukelele hief... en met kracht liet neerkomen op de Piratenbadeend. Ze sloeg hard en fel, net zo lang tot de nek van haar “Bob” brak en er een barst in het hoofd van de badeend ontstond. Tyrell keek er met open mond naar. Zijn eend! Dat kleine wicht had zijn eend naar de knoppen geholpen!
‘Wat er ook gebeurd,’ zei Tyrell hardop. ‘Zij mag niet winnen.’ Maar hoewel zijn stem daadkrachtig en gebiedend klonk, wist hij dat het loze woorden waren. Hij mocht wel invloed uitoefenen op de Spelen, maar niet zóveel. Helaas. Hij had het kleine meisje graag eigenhandig de nek om gedraaid voor het doden van zijn gemodificeerde badeend!

OOC: Gebaseerd op de waargebeurde gedachtegang van Caleb.