Het was geen prettige dag vandaag. Hoe fijn de zon ook zou schijnen en hoe aangenaam de temperatuur ook zou zijn zou vandaag worden overschaduwd door negatieve gedachten en emoties. Tenminste, dat viel te verwachten of in ieder geval te hopen. Het was de dag dat de gevallen Tributen terugkeerden naar hun families, die hen zo hun laatste eer konden bewijzen. Helaas moest ook hier nog weer gedoe bij plaatsvinden. In plaats van de families enige privacy te gunnen, zouden de kisten met de lichamen worden opgewacht en eerst als het ware worden tentoongesteld. Uiteraard was het een herdenking en voor velen waarschijnlijk ook een soort dankbetuiging voor hun opoffering. Hun deelname aan de Spelen had veel andere tieners wellicht het leven gered. Niemand verdiende echter het lot van deze kinderen en Mayme vond het verschrikkelijk om erbij aanwezig te moeten zijn. Ze wist dat ervan haar verwacht werd dat ze aanwezig zou zijn en om heel eerlijk te zijn vond ze zelf ook dat ze moest gaan. Ze had al zo weinig voor de families Donaghue en Spurling kunnen betekenen. Het minste wat ze kon doen was rouwen om hun verloren kinderen.

Het was nog vroeg, maar Mayme was al klaar om te vertrekken. Ze wilde niets aan het toeval overlaten. Haar zwarte jurk en schoenen staken erg af bij Mayme’s lichte huid en haar, maar het straalde rouw uit. Dat was het enige dat belangrijk was. De trein met Calypso ‘Cally’ Lundquist, de begeleidster van District 6, en de kisten met de lichamen zouden rond acht uur ’s ochtends arriveren in de stad. Mayme vermoedde dat de trein wel eerder had aan kunnen komen, maar dat ze niet veel mensen zouden verwachtten als de trein om twee uur ’s nachts was aangekomen en tja… de Hongerspelen waren nog steeds een manier om de Districten eraan te herinneren dat je niet in opstand moest komen tegen het Capitool. Hoe laf het misschien ook klonk, Mayme was echt van plan om daaraan mee te werken. Ze had geen zin om haar district opnieuw in puin en verdriet te zien. Een klein sprankje hoop op een beter leven kon het toch niet waard zijn om daar opnieuw doorheen te gaan?

Meer dan een uur had Mayme nog lopen ijsberen door haar huis, voordat ze uiteindelijk besloot dat ze wel kon gaan. Ze woonde nog net niet ín het Treinstation, dus het kostte weinig tijd om er te komen. Mayme’s huis stond pal tegenover het treinstation, aan de andere kant van het plein. Het was één van de oudste gebouwen in District 6, net zoals het treinstation zelf.
Het was nog niet druk op het plein. Het zou ook zeker nog wel een halfuur duren, voordat de trein zou arriveren, maar Mayme meende de families van de gevallen Tributen wel reeds te zien staan. Er waren mensen in tranen en de Burgemeester voelde zich verschrikkelijk. Hoewel ze zich dit jaar bewust niet met de Spelen had bemoeid, bijvoorbeeld door geld in te leggen om de Tributen iets te kunnen sponsoren, voelde het nu als een verkeerde beslissing. Wellicht had ze één van deze tieners thuis kunnen brengen.

Precies om acht uur, toen het toch wel ietsje drukker was op het plein dan een halfuur eerder, reed de trein het station binnen. Mayme slikte, terwijl ze naar het voertuig staarde. Normaal gesproken reden hier zoveel treinen, dat het heel vreemd was om er maar één in beweging te zien. De rest was tijdelijk stilgelegd, zodat mensen daadwerkelijk hun aandacht bij de Tributen zouden hebben.
Niet veel later werden twee kisten het podium opgedragen, die werden neergezet op tafels met een glanzend zwart laken en daaromheen vele bloemen.
Nadat de kisten waren neergezet verscheen Calypso al zwaaiend op het podium. Zelfs Mayme kreeg de neiging om een schroevendraaier naar haar oog te gooien, dus ze wilde er niet aan denken wat er wellicht in het hoofd van de andere districtbewoners omging. Na de eerste dag van de Hongerspelen leken de meeste mensen echter iets meer gekalmeerd en meer op hun hoede. Bovendien stonden de Vredesbewakers klaar om in te grijpen als het toch nog mis zou gaan. De afgelopen anderhalve week waren er nog verscheidene mensen opgepakt, wat hopelijk gold als een aardige waarschuwing voor de rest van de bevolking.  

“Beste inwoners van…” Een snik klonk en Mayme rolde in gedachten met haar ogen. Ze vermoedde dat de vrouw huilde om het feit dat ze geen winnaars had voortgebracht. Dode Tributen brachten nou eenmaal geen aanzien.  Ze had kennisgemaakt met de vrouw en Calypso leek enkel geïnteresseerd in zichzelf. “District 6. Met veel verdriet breng ik hier terug jullie dappere Tributen! Ze waren zo lief en sterk. Ik kan niet verwoorden hoe trots ik op hen ben. Het waren allebei wonderlijke figuren en…” Meer gesnik klonk. “Ik ga ze missen!”
De vrouw begon een anekdote over hoe ze elkaar hadden leren kennen tijdens de treinreis en hoe goed ze hun best hadden gedaan tijdens de trainingen. Het was een marteling en Mayme vermoedde dat er vrij weinig mensen echt op deze verhalen zaten te wachten. Het grootste deel wilde misschien wel gewoon graag aan het werk, terwijl anderen misschien gewoon in stilte wilden rouwen. Mayme wist het niet, maar ze wist wel dat ze hier zelf niet nog veel langer naar kon luisteren. Ze mocht Calypso niet. Ze was veel te… té. Bovendien ging het vandaag om de Tributen en niet om haar.

Zo onopvallend mogelijk stapte Mayme uit het publiek, wat niet heel moeilijk was, gezien ze vooraan en aan de zijkant stond. Ze was zo bij het podium, waar de Vredesbewaker langs wie ze moest haar gelukkig herkende, waardoor ze niet veel later naast Calypso stond.
”Cally,” begon ze met een gemaakte glimlach, maar ze betwijfelde of de vrouw überhaupt in staat was om dat te zien. ”Het spijt me dat ik je onderbreek, maar we hebben niet de hele dag de tijd en ik zou graag ook nog kort iets zeggen.” De vrouw leek niet blij te zijn met deze onderbreking, maar zelfs zij had onthouden dat Mayme ‘iets’ belangrijks was hier, dus was ze zo vriendelijk de microfoon op het podium te doneren aan de Burgemeester.
”Wat ik wil zeggen is…” Mayme slikte. Dit was ze niet van plan geweest te doen. Eigenlijk was ze juist van plan geweest dit soort dingen niet te doen, sinds één van de inwoners haar had willen liquideren. Helaas bleek Mayme niet altijd even verstandig. ”dat het me spijt.” Ze richtte zich hierbij rechtstreeks tot de families van de Tributen. “Odin en Janaea verdienden dit niet. Het waren pas kinderen… en dat spijt me echt.”

Met deze woorden eindigde Mayme het bijna oneindige gepraat en keek ze ietwat gespannen naar de aanwezige groep mensen. Zou er iets gebeuren? Had ze iets verkeerds gezegd? Onbewust gleed haar blik terug naar de gezichten van de families van de Tributen. Ze hoopte dat ze hen niet had beledigd of meer pijn had bezorgd. Een klein meisje schonk haar echter een lach, waar Mayme bijna van schrok. Het meisje was Xiomara, het jongere zusje van Janaea, die Mayme herkende van de interviews. Ze leek niet verdrietig, zoals haar ouders, maar dankbaar. Gewoon dankbaar. Ze leek in geen enkel opzicht op haar oudere zus, dat kon bijna niet anders.

Mayme legde een bloem op elke kist en verliet vervolgens zo snel mogelijk het podium. Ze begon opnieuw emotioneel te worden, wat ze ten koste van alles wilde voorkomen. Het voelde echter nog steeds als een plicht om hier te blijven, waardoor ze op het plein bleef staan, in de buurt van een Vredesbewaker – gewoon voor de zekerheid. Ze was hier echter, mocht de familie iets tegen haar willen zeggen of wellicht iemand anders. Het ging vandaag echter om de Tributen. Dat mocht niemand vergeten.


OOC: Welcome home, dear Tributes. Rest in Peace.

Kom vooral een bloemetje leggen, of zo. Of hallo zeggen. Wat dan ook. Sorry voor de lengte xD. Ik hoop dat dit verder goed is zo. Onze arme Tribuutjes.

Godmoden Xiomara natuurlijk met Janaea’s toestemming.