Het was steeds leger geworden in de ruimte waar de begeleiders de spelen volgden. Dyson wilde niet teveel contact leggen, hij was bang dat dat hem uiteindelijk de kop zou kosten. Waarom hij deze baan ook alweer had geaccepteerd was soms moeilijk te bevatten voor de man uit district 7. Elke dag belde hij even met June over het verloop van de spelen en natuurlijk om even te vragen hoe het ging met Jess. Gelukkig had hij nog geen grote momenten gemist, maar hij miste zijn zoontje wel erg.
Terug naar de spelen. Dyson had soms zijn twijfels bij de beslissingen die Madelynn nam, maar hij gunde het haar wel. De sponsoringen die ze had ontvangen waren soms wel hard nodig, maar tot nu toe bracht ze het er steeds aardig vanaf. Tot Nakoma het bondgenootschap had verlaten natuurlijk en Madelynn… Dyson rilde even bij de gedachte en schudde zijn hoofd. Het was een goede beslissing geweest van Madelynn, maar het was nog steeds geen fijne herinnering. Dyson moest ook eerlijk bekennen dat hij zijn hoofd had weggedraaid toen hij het aan zag komen om er niet naar te hoeven kijken.
De klopjacht die Madelynn zojuist had ingezet op George beviel hem echter ook niet. Het feit dat George het vuur in het ene huisje had overleefd betekende wel dat hij al verzwakt was, maar toen hij het andere huisje invluchtte, gromde Dyson en zakte hij moedeloos onderuit op zijn stoel. Eigenlijk had hij gehoopt dat Madelynn niemand meer zou aanvallen, maar zou wachten tot ze aangevallen werd. Hij zag hoe ze de wacht hield in de buurt van het huisje en hij zuchtte diep. Het zag ernaar uit dat ze zou afwachten tot George het huisje uitkwam, wat Dyson de kans gaf om even bij te komen.
Hij liep even naar het toilet en probeerde zichzelf wat wakkerder te krijgen en staarde naar zijn vermoeide gezicht in de spiegel. Hij kreeg ongeveer net zoveel slaap als de tributen, en al hoefde hij niet te vechten voor zijn leven, hij voelde zich vermoeider dan vorig jaar. Natuurlijk hadden ze hier drankjes die hem oppepten, maar ze voelden… niet echt… op het moment dat ze uitgewerkt waren, voelde hij zich nog vermoeider en daarom had hij besloten om ze niet meer te nemen. Niet alle begeleiders kwamen uit de districten, de meeste kwamen uit het Capitool, wat ervoor zorgde dat hij zich een behoorlijk buitenbeentje voelde. Ineens hoorde hij gejuich uit de ruimte komen en hij droogde snel zijn handen af en liep snel naar zijn stoel, om te zien waarom er werd gejuicht.
Madelynn was het huisje binnen gegaan. Dyson staarde naar het scherm met zijn handen op zijn hoofd en een lichte uitdrukking van paniek op zijn gezicht. George zat aardig verstopt in het spiegelhuisje en Madelynn was niet bepaald voorzichtig bezig. Toen ze George vond, liet ze er geen gras over groeien en begon ze gelijk te gooien met de messen. Dyson hoopte dat ze allemaal zouden raken. Mis. Een klein beetje au. Oh, die was goed. George gooide ineens een mes terug en Dyson sloeg zijn handen voor zijn ogen. Voor één seconde dan, want hij moest wel weten of dat goed ging. Dat zag er pijnlijk uit, maar Madelynn leek er niet heel erg van te kijken. Vervolgens zette George de aanval in, met een boek. Een boek?! Wat had die jongen aan een boek?! Hij raakte Madelynn wel, maar zij raakte hem ook! Dyson wreef even over zijn gezicht en staarde gelijk weer verder naar het scherm. Madelynn vloekte en haalde uiteindelijk uit met de tonfa naar zijn hoofd en raakte hem goed. Het leek over, maar toen besloot George ineens in haar buik te bijten en voordat Dyson het geregistreerd had, had Madelynn nog een leven beëindigd in dit wrede spel.
Madelynn zelf zag er echter niet zo goed meer uit en toen ze weer buiten het huisje stond, was Dyson voor een moment bang dat ze het zelf niet zou overleven. Ze strompelde met moeite naar een platform en ging op de grond zitten. Dyson had genoeg gezien en greep naar de telefoon die naast hem lag. Het bekende nummer, wat hij elke dag minstens één keer belde, stond voorgeprogrammeerd en dat belde hij dan ook gelijk. “June, heb je het gezien?” ‘Natuurlijk heb ik het gezien Dyson, die wond ziet er niet goed uit…’ Dyson zweeg even en streek met zijn hand door zijn haar. “Ik wil haar sponsoren. En ik weet dat we aan het sparen zijn. Maar ze is zo dichtbij…” de tranen sprongen in zijn ogen en hij kreeg een brok in zijn keel, waardoor hij een octaaf hoger ging praten. “Ik moet haar gewoon de laatste kans geven” zei hij snikkend door de telefoon. “Ik kan het niet over mijn hart verkrijgen om haar te laten liggen. Als ze in een keer dood was geweest was het anders, maar hier kan ik iets aan doen. Nu kan ik nog helpen…” Hij huilde zachtjes verder terwijl June antwoordde. Ze was er niet blij mee dat hij hun spaargeld wilde gebruiken, maar net als Dyson had ze een zwakke plek. ‘Nou, vooruit dan. Maar Dy? Wel alleen voor deze ene keer he?’ Dyson begon prompt nog harder te huilen en bedankte haar tussen zijn gehuil door. “Ik mis je… en ik hou van je.” ‘Ik hou ook van jou Dy, maar ga nu haar leven maar redden. Wie weet hoeveel telefoontjes je al hebt gemist terwijl je met mij zat te bellen. Bel me maar als het is gelukt.’
Dyson hing de telefoon op en zodra hij had opgehangen, ging hij gelijk weer. De familie Bristow wilde al hun spaargeld geven om Madelynn te kunnen helpen. Hij overlegde even, vertelde dat hij zelf ook ging sponsoren en uiteindelijk besluiten ze om verband te sponsoren. Op het laatste moment besluit Dyson er nog twee pijnstillers bij te doen en met een kleine glimlach en rode ogen geeft hij de sponsoring door.
