Rest your head now, dear.

PROFIELAantal berichten : 300 Registratiedatum : 13-03-14

Het was voorbij. Het was eindelijk voorbij. Alexandra had met tranen in haar ogen toegekeken hoe Jacob het lot in eigen handen nam, koos voor een uitweg in het diepe water. Een treurig moment, een van de velen in deze arena. 11 dagen van verschrikking had ze aan moeten zien, maar Alex besefte dat het voor Sage allemaal nog vele malen erger geweest was. Het meisje was de allereerste officiële winnaar van de Hongerspelen, had overleefd waar 23 anderen stierven. En Alexandra voelde niets dan medelijden en compassie voor het meisje. In haar leven had Alex al vaak afscheid moeten nemen van mensen waar ze om gaf, maar dat was van ziekte of ouderdom geweest. Niet zoals dit. Daarbij was Sage pas 15 prille jaren oud.

De begeleidster van district 3 was rusteloos bezig met de laatste voorbereidingen, gaf mensen aanwijzingen, zoals de lichte maaltijd van witbrood en verdund sinaasappelsap die ze klaar wilde hebben staan wanneer Sage hier binnen kwam. Natuurlijk had ze de interviews uitvoerig bestudeerd en wist dat Sage het chocolade dessert overheerlijk vond, maar om gelijk van het magere rantsoen over te stappen naar zoiets machtigs was niet al te wijs. Ze zou nog genoeg tijd hebben om zich vol te stoppen voor de winnaar gekroond werd en de Zegetoer begon. Dan zou het drukke schema pas echt beginnen en eerlijk gezegd verlangde Alex nu al naar het moment waarop het allemaal voorbij zou zijn en ze weer terug in district 3 was.

Op zich was het resultaat van haar werk bevredigend. Het feit dat Sage overleefd had, dat haar sponsoring nuttig gebruikt was door het meisje. Dat Sage, als het Capitool hun woord hield, voortaan in een mooi huis kon wonen en geen gevaar meer hoefde te lopen. Hoewel dit hele circus zich volgend jaar weer zou herhalen, als Alexandra keek naar de populariteit ervan in de hoofdstad van Panem. Tja, geen van de burgers in het Capitool hoefden te werken om te overleven, dus dan sloeg de verveling gauw toe. En blijkbaar waren ze dan zo harteloos dat ze konden genieten van de sensatie die moord en dode kinderen boden. Maar klagen zou niet helpen en ze moest zich er maar doorheen slaan.

Het belangrijkste was nu om te verzekeren dat Sage Malone in goede handen was en zich zowel fysiek als mentaal van haar verschrikkelijke ervaring kon herstellen. En daar zou zij persoonlijk voor zorgen. Alex grimaste naar de spiegel, haastte zich uit haar kamer en trok een windjack van de kapstok. Zodra ze naar buiten stapte werd de vrouw benaderd door een aantal journalisten, die van alles wilden weten. Maar ze had geen woorden meer over, al haar diplomatieke gepraat had ze gebruikt om sponsors te vinden. Met ruwe bewegingen baande ze zich een weg naar de auto die klaar stond en stapte in.

Na een korte rit kwam ze aan bij de landingsplaats waar Sage volgens planning binnen een half uur zou landen. Alexandra stond aan de rand van het platform te wachten, keek toe hoe de hovercraft met luid geraas landde. De wind rukte aan haar korte bruine haren en de vrouw glimlachte kort bij de gedachte aan de weddenschap die ze gesloten had. Paars haar, wat zou Damian raar hebben staan kijken als ze met paars haar terug gekomen was. Zodra de deuren van de hovercraft open schoven kwam Alexandra in beweging. ''Welkom terug, Sage,'' sprak ze vriendelijk. Een zachtaardige uitdrukking rustte op haar met littekens getekende gezicht. ''Mijn naam is Alexandra, de vervanger van Daniel Tracy. Tot mijn spijt moet ik je vertellen dat hij overleden is.'' Dat maakte het officiële dodenaantal van de eerste spelen 24. Maar Sage had het overleefd en dat was het enige waarop ze nu mocht focussen. ''Hoe voel je je?'' Het was natuurlijk lastig om de juiste woorden te kiezen, nadat het meisje voor haar zo veel meegemaakt had. Maar Alex kon alleen maar hopen dat Sage het goed op zou nemen.

PROFIELAantal berichten : 125 Registratiedatum : 03-08-13

Het ritje in de hovercraft leek eeuwig te duren. Gelukkig hadden ze een glas water voor haar gehaald, die Sage binnen een paar seconde leeg had gedronken. Hierna hadden de mensen die aanwezig waren erop gestaan om haar nog verder medisch te onderzoeken maar daar wilde Sage niks van weten. Ze had geen zin om een stelletje vreemde Capitool mensen aan haar lichaam te laten wroeten en in haar te laten prikken.
'Het is protocol, ik moet je nakijken!' Riep een vrouw met hoge piepstem en een enorm roze glitterkapsel terwijl ze een naald in de aanslag hield om bloed te prikken.
'Ik heb net weetikveel hoe lang in die arena overleefd en ik adem nog dus het zal wel prima zijn.' Antwoordde Sage en ze sloeg haar armen over elkaar. Ze had nooit van dokters gehouden, in haar mening waren ze altijd betweters en deze mensen hadden nog geen medeleven getoond sinds ze in de hovercraft terecht was gekomen (al hadden sommigen haar enthousiast gefeliciteerd en een andere had haar gevraagd of ze een selfie mocht maken met Sage).
'Mijn baas heeft mij verp-' Probeerde het vrouwtje nog terwijl ze verwoed knipperde met haar ogen.
'Zeg maar tegen je baas dat ik me er pas bij neerleg als ik dood neerval. Ik wil niet onderzocht worden.' Siste ze, waarna ze het vrouwtje boos aankeek. Deze leek te twijfelen over haar opties. Een van haar collega's kondigde net aan dat ze gingen parkeren.

Na het glittervrouwtje nog een boze blik te hebben toegewezen stapte Sage uit de hovercraft in de frisse lucht. Op dat moment was er een vrouw die tegen haar begon te praten, Sage had haar voor zover ze wist nog nooit eerder gezien. Haar eerste indruk was dat de vrouw vriendelijk overkwam en niet dwingend, pas daarna merkte Sage de littekens op het gezicht van de vrouw op. Zou dat van de opstanden zijn? Schoot door Sage's hoofd, waarna ze bedacht dat mensen die daar wat mee te maken zouden hebben waarschijnlijk niet snel in het Capitool zouden worden uitgenodigd. De vrouw vertelde dat ze Alexandra heette en dat ze de vervanger was van de spelletjes verslaafde mentor die Sage ervoor had gehad. Blijkbaar was Daniel overleden, Sage vroeg zich af waaraan. Dit was vast niet het geschikte moment om daar naar te vragen.

Alexandra vroeg hoe Sage zich voelde. Verbaasd haalde ze haar wenkbrauwen op. 'Je bent de eerste die dat vraagt...' Antwoordde ze Alexandra, terwijl ze al haar gevoelens probeerde te verdringen. Daar wilde ze nu niet aan denken, hoe ze zich voelde. 'Goed, denk ik. Naar omstandigheden.' Ze staarde de vrouw aan. 'Je ziet er niet uit alsof je uit het Capitool komt... Kom je uit drie?'

PROFIELAantal berichten : 300 Registratiedatum : 13-03-14

Sage stapte uit, ze liep zelfstandig, ze leek in orde. Geen duidelijke wonden, maar wel een lichte ondervoeding en duidelijke tekenen van vermoeidheid en stress. Maar dat was niet meer dan normaal na haar ervaringen. Oh, Alexandra probeerde om professioneel te blijven, maar het was een lastige taak. Sage deed haar ergens denken aan Donja, haar dertienjarige dochter, wat dit moment nogal emotioneel maakte. Ja, Alex had meer dan genoeg familieleden in de gevarenzone, niet alleen haar drie eigen kinderen, maar ook neefjes en nichtjes.
Maar ze moest kalm blijven, een baken van rust en vertrouwen vormen voor Sage. Aan de hysterische Capitool inwoners zou ze namelijk niet veel hebben, zo veel was Alex na een ruime week in de hoofdstad al wel duidelijk. Ook Sage's eerste woorden gaven dat al aan. Natuurlijk hadden ze niet gevraagd hoe Sage zich voelde, de sensatie zoekende idioten.

Tot haar grote opluchting leek het meisje zichzelf nog redelijk goed onder controle te hebben, ze sprak duidelijk, had haar gedachten zo te zien op een rijtje. Natuurlijk wist Alexandra daar niet alles van, ze was een technicus, geen psycholoog. Maar ze geloofde dat het wel goed zou komen met Sage. Ze hoopte het. ''Ja, ik ben als vervanger vanuit het district gestuurd.'' Alexandra gebaarde naar de auto die achter hen geparkeerd stond, geblindeerde ramen en een Avox chaffeur achter het stuur. ''Ben je klaar om naar het hotel terug te gaan of heb je nog andere vragen die je eerst beantwoord wil hebben?'' Ze glimlachte vriendelijk. ''Maak je geen zorgen, Sage, ik ben hier om je zo goed mogelijk te helpen.''

PROFIEL KARAKTER

» Rest in peace...
» There aint no rest for the wicked
» She's in my head
» [Dag 4] That's a nice head you have there..

N

O

S

A

E

S

S

K

N

I

L

K

C

I

U

Q

S

T

H

G

I

L

T

O

P

S

F

F

A

T

S

S

T

I

D

E

R

C

Rest your head now, dear.

Rest your head now, dear.

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen