Always moving, always fighting

PROFIELAantal berichten : 398 Registratiedatum : 29-07-13

De ondergrond was besneeuwd, maar dat was enkel een extra uitdaging voor het figuurtje dat zich over de stormbaan begaf. Witte haren in een hoge paardenstaart gebonden, grijze aftandse trainingskleding, ze was best goed gecamoufleerd. Winter werkte zichzelf in het zweet, niet alleen gemotiveerd omdat ze zichzelf wilde verbeteren, maar ook omdat ze anders enorme last had van de bijtende kou die op haar inwerkte. Ze had zowaar rode koontjes van de ijzige wind, haar ogen traanden, maar het meisje maakte vastberaden haar parcours af. Pas toen ze weer veilig in de beschutting van het gebouw stond nam ze even tijd om op adem te komen.

Winter wikkelde de lappen los, die ze als provisorische handschoenen had gebruikt, en begon haar verkrampte vingers heen en weer te wiebelen en zachtjes met haar handen tegen elkaar te wrijven. Pijnlijke tintelingen schoten door haar handen heen toen die langzaamaan weer opwarmden, maar het was een goede pijn. Iets wat aangaf dat er niets afgevroren was, zoals ze wel vaker bij dronkenlappen had gezien wanneer die een nachtje op straat door hadden gebracht. Dan werden je vingers inktzwart, doods van kleur. Het enige redmiddel was dan amputatie, nee bedankt.

Met de warmte nog in haar spieren begaf ze zich naar het middagprogramma, waar ze wederom hard aan de slag ging. Ze kwam hier nu al een paar maanden, de laatste weken vaker, omdat de trainingszalen betrekkelijk droog en warm waren. Eerst was ze volkomen afstandelijk geweest tegen iedereen die haar ook maar aankeek, maar ze begon zich al wat meer op haar gemak te voelen. Om te beginnen zwierf ze even langs haar favoriete onderdelen langs om haar geheugen op te frissen. Meswerpen, gemene trucjes om iemand's duim te breken wanneer die je probeerde vast te grijpen en andere plezierige zaken. Ontspannen liep ze naar een houder met botte zwaarden toe en nam een middelgroot exemplaar. Het was redelijk zwaar, waardoor je het gevaar liep uit balans te raken als je er wild mee liep te zwaaien, maar natuurlijk wel uiterst effectief om iemand schedel in te slaan of een arm te doorklieven. Ze begon tegenover een pop, waar ze verschillende slagen oefende en vooral haar armspieren trainde.

Dat was toch wel vermoeiend, dus na een intensieve training liet ze zich uitgeput op een bankje aan de zijkant van de zaal vallen. Hijgend, maar met een glimlach op haar gezicht gooide ze wat water achterover en veegde haar plakkerige lokken van haar gezicht. Vanaf hier observeerde ze de zeldzame medeleerlingen van het trainingscentrum. Niet erg veel mensen hadden zin om in de winter door te gaan met trainen, maar dat was hun probleem. Als je nu lui was eindigde je straks als bloederig, triest lijk, of het nou door de Hongerspelen kwam of door het barre spelletje genaamd 'leven'.

[Ergens in de winter, in Jen's trainingscentrum~ Open natuurlijk c:]

PROFIELAantal berichten : 100 Registratiedatum : 24-08-14

[Ik merk nu al dat ik 0 inspiratie heb omdat m'n hoofd vol zit met statistiek. Maar ik ga een poging doen Wink

]

Sneeuw, wind, kou. De winter was aangebroken en het had grote invloed op Lincoln. Zijn spieren verkrampten sneller en hij had minder gevoel in zijn handen. Hij had nog steeds controle over zijn lichaam, en het vechten ging goed, maar hij had minder goed door hoe hij zijn zwaard vast moest houden.
De laatste tijd had hij zijn trainingen weer zwaarder gemaakt. De boete kwam eraan - hij kon niet wachten en stond te trillen van de spanning.
Hij bracht hele dagen door in de trainingszalen, en intussen kende hij alle andere beroepstributen. Soms sparden ze samen, iets wat hij leuk vond. Hij wilde zijn tegenstanders nooit verwonden, want het zou zomaar kunnen dat zij District 1 zouden vertegenwoordigen tijdens de komende Spelen. En het was ondenkbaar dat ze dit jaar niet zouden winnen - dat mocht gewoon niet.
Maar als Lincoln eerlijk was, mocht hij de meesten niet. Niet omdat ze onaardig waren - de meesten waren best oké buiten de trainingen om - maar het waren mensen die zijn kans op deelname aan de Spelen verkleinden. En hij moest meedoen. Dit was zijn laatste kans.
Lincoln droeg stevige, lederen schoenen tegen de kou, en op weg naar de zalen droeg hij een dikke sjaal en leren met wol ingelegde jas. Hij stapte de zaal binnen en schopte de sneeuw van zijn schoenen.
De zaal was drukker dan normaal, al was het rustiger dan in de zomer. Deze mensen waren zich vast aan het voorbereiden op de zomer.
Hij bleef stil staan en bestudeerde de mensen. Sommigen waren behoorlijk goed, maar hij wist zeker dat hij een van de beste kandidaten was. Geen arrogante, dat was hij gewoon.
Links van hem zag hij een meisje zitten. Hij herkende haar - hoe kon dat ook anders met haar uiterlijk? En hij had haar hier al vaker gezien. Zo te zien had ze al getraind, want het zweet liep uit haar poriën. Lincoln begon zich af te vragen waar ze goed in was. Omdat hij zich nog om moest kleden en iemand zijn dubbele zwaard gebruikte - zíjn zwaard, zijn expertise, kon hij nog even niet beginnen met trainen. Hij liep naar Esmerald toe en gooide zijn rugzak op de lege plaats naast haar. "Hey," zei hij en glimlachte. Ze was een meisje, dus geen bedreiging voor zijn deelname. En ondanks zijn agressieve reputatie in de stad, had hij nog nooit respectloos tegen meisjes gedaan. Behalve toen... Ach, boeie. Hij glimlachte weer en ritste zijn tas open om zijn trainingskleding er uit te pakken.

PROFIELAantal berichten : 398 Registratiedatum : 29-07-13

Naast haar nam een blonde jongen plaats, die ze van gezicht wel herkende. Hij was een van de serieuzere mensen hier, ook wel beroepstributen genoemd. Klonk gezellig, hé? Niet alleen omdat ze dag in dag uit volhardend trainden, maar ook omdat ze dolgraag mee wilden doen aan de Hongerspelen, iets wat Winter maar lastig kon begrijpen. Ja, de overwinnaar werd rijkelijk beloond en je hoefde je nimmer meer zorgen te maken over eten of andere simpele zaken. Ja, je werd beroemd, had jezelf bewezen, als koelbloedige moordenaar. Maar er werd ook een grote prijs betaald door de verliezers. Dan verhongerde zij liever op straat dan aan zo'n ziek spel mee te doen.

Toch was ze hier, om te trainen. Het was best ideaal, onderdak, bezigheid, verstrekt water en voedsel. En de grootste motivatie voor het meisje was dat ze van leren hield. Dit besefte ze zelf niet echt, omdat ze nooit lang naar school geweest is, maar ze genoot ervan zich te ontwikkelen, in dit geval fysiek. Haar pezige lijf was al een stuk gespierder geworden, waardoor ze er al minder als een uitgemergelde lijkbleke zombie uitzag, ook fijn.

"Hey," antwoordde ze niet onvriendelijk, wel vermoeid, maar na een korte blik op de jongen verplaatste ze haar vizier weer naar een duo dat aan het sparren was. "Jij bent die ene, die per se naar de Spelen wilt, toch?" Ze was oprecht geïnteresseerd naar zijn denkwijze. Ja, roddels verspreidden zich als een lopend vuurtje door het trainingsgebouw en Winter was geoefend in het onopvallend meeluisteren, waardoor de dame van van alles op de hoogte was. "Ik ben Winter," stelde ze zichzelf dan maar voor aan de jongen die iets uit een tas aan het trekken was. Ze had geen problemen met een kort gesprekje, voordat ze weer naar huis vluchtte. Ze had zich aan Jennifer met haar bijnaam voorgesteld en hield dat hier in de gebouwen ook consistent vol. Het laatste wat ze wilde was dat iedereen haar naam wist, het enige overblijfsel aan haar biologische moeder.

PROFIEL KARAKTER

» [Dag 4] Dude, this shit is moving.
» [Dag 6]Fighting to go home
» [Dag 4] It's better to die fighting, then to wait and be killed
» I'll give you a fighting chance [Treintopic HG4]

N

O

S

A

E

S

S

K

N

I

L

K

C

I

U

Q

S

T

H

G

I

L

T

O

P

S

F

F

A

T

S

S

T

I

D

E

R

C

Always moving, always fighting

Always moving, always fighting

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen