Alex zag hoe Toby zich verbaasde over de Avoxen. Een gevoel wat ze maar al te goed herkende. Maar er was geen tijd om na te denken over het afschuwelijke lot van de jonge mensen, die zo wreed van hun spraak waren beroofd. Er stonden hier twee levens op het spel waarvan ze er wellicht één kon redden. Alexandra nam plaats en begon te spreken. Over de toekomst, hoe lang of kort die voor hen ook zou zijn. De eerste weken stonden nog vast – en behoorlijk vol gepland met een toer, trainingen en interviews.
Ze merkte dat ze een tikkeltje afstandelijk was tegen Rook en Toby, anders dan de voorgaande jaren. Alex probeerde zichzelf voor te houden dat dat was zodat ze hen op de objectief beste manier kon helpen, een redenering die bij haar redelijk pragmatische levensvisie paste. Maar ergens was het ook wel uit zelfbescherming. Zodra ze connecties begon te maken, karaktertrekjes in haar tributen begon te zien, deed afscheid nemen veel meer pijn. Alles werd dan persoonlijk en de wetenschap dat zelfs als ze een winnaar mee terug nam één van hen nooit meer terug zou komen knaagde nog heviger aan haar. Nee, ze kon maar beter professioneel blijven. Dat was beter. Voor iedereen.
Het was misschien saai. Maar saai was tenminste wel duidelijk.

Het antwoord van Toby was eveneens erg duidelijk. Alexandra knikte, merkte dat zijn nadenkende antwoord zeer waardeerde. Hij was in ieder geval niet zwijgzaam of dom, en dat waren twee eigenschappen die bij onder andere de interviews goed te pas zouden komen. Als hij zou zeggen wat de mensen wilden horen... Ze maakte een mentale aantekening het daar goed over te hebben. “Dat klinkt als een gulden middenweg tussen samenwerking en zelfstandigheid,” concludeerde Alexandra met een zachte glimlach. Ze zou maar niet ingaan op het feit dat de kans dat ze als laatste twee over zouden blijven behoorlijk klein was – en in alle eerlijkheid het beste scenario waar ze op konden hopen. Altijd als bondgenootschappen zich vervroegd opbraken, door geweld of door afgesproken afscheid,  “En Rook, om die vraag te beantwoorden is het denk ik het beste als jullie het zelf zien. Ik zet de opname op, dan stel ik voor dat ik dan allereerst afzonderlijk spreek, en we daarna wat eten en gezamenlijk overleggen.”

Alexandra bediende de knopjes van een zwarte afstandsbediening met groot gemak, waarna een stuk van de muur plotseling openklapte en een groot TV scherm tevoorschijn toverde. Het scherm flitste aan en de presentratice leidde de trekking van District 1 in. Alexandra wist al wat er zou komen, waardoor ze voornamelijk mee keek naar het scherm terwijl ze probeerde onopvallend haar tributen en hun reacties te observeren. Nadat Avery’s naam genoemd was voelde ze alsnog een onprettig, mistroostig gevoel in haar maag. “Familieleden lijken een thema te zijn dit jaar,” gaf ze aan. Niet alleen Toby of Avery. Maar daar zou het tweetal vanzelf achter komen terwijl de Boete verder werd uitgezonden. Het knaagde nog steeds aan haar. Hoe. Hoe was dit statistisch gezien mogelijk? “Toby, ik stel voor dat wij hier samen blijven zitten – Rook, dan kun jij je even terugtrekken in één van de kamers in de achterkant van de trein. De rode knoppen op de muren roepen een bediende op. Voel je vrij om nieuwe kleding uit de kasten te kiezen, mocht je daar behoefte aan hebben. Tenzij jullie graag eerst nog wat kwijt willen over de andere tributen.” Ze nam het woord tegenstanders expres niet in de mond, omdat ze wist dat het voor hen voordelig zou zijn om open te staan voor samenwerkingen met anderen. Maar ook dat was natuurlijk maar tijdelijk. Hoe dan ook, Alexandra was zeer benieuwd wat het niet-zo-kleine broertje van Flaire te bespreken had.

De boete ging dit maal langzamer dan toen ze het daarstraks bekeken had, maar dat was niet erg. Het gaf haar meer tijd hun reacties te bestuderen. Of ze geschokt waren, of juist onbewogen. Ze wilde graag een inschatting maken van hun emotionele stabiliteit, want Alexandra meende dat dat één van de belangrijkste eigenschappen was voor een tribuut. Als je sterk was had je een streepje voor – totdat je te sterk was en meerdere mensen zich tegen je keerden. Dat was iets wat onder andere Lincoln en Gabe op een onprettige manier hadden moeten ontdekken.

Toby’s gezicht bleef stoicijns, tot hij rond het einde van de show een klein glimlachje liet zien. Alex vroeg zich kort af of hij om de Boete moest lachen, en zo ja, waarom dan. De verandering in zijn houding toen zij weer het woord nam maakte echter dat ze vermoedde dat hij in
gedachten verloren was geweest. Begrijpelijk ook, herinneringen aan thuis zouden zich de aankomende dagen prominent in hun hoofd positioneren en om aandacht te vragen. Aan hen de taak er op een gezonde manier mee om te gaan en waar mogelijk kracht te putten uit de heimwee. Toby sprak wederom als eerste, al was ze ditmaal niet zo onder de indruk van zijn analyse. Ach, misschien hield hij de details bewust voor zich. En anders zou hij nog altijd de tijd hebben een compleet beeld van de tributen te vormen zodra ze in het Capitool waren. Rook’s toevoeging was kort, maar bevatte een krachtige kern van waarheid. “Zeker. Het is belangrijk vertrouwen te hebben in jezelf en je vaardigheden, maar iemand onderschatten kan je duur komen te staan.” Alexandra zweeg kort, maar bedacht zich dan dat ze nog één stukje raad mee wilde geven voor ze Rook wegstuurde. “Zodra je in een gevecht verzeild raakt loop je gevaar, zelfs als je iemand gemakkelijk aan kan kunnen ze je nog verwonden en daarmee je kansen ernstig verminderen. Al zorgt een gewonnen gevecht wel voor meer kansen op sponsoringen.. Maar dat is iets waar we later nog wel op terug komen.”

In stilte keek ze Rook na, die door de trein liep met een geruststellend vaste pas. De trein was redelijk stabiel, maar de snelheid zorgde toch dat je op moest passen niet uit balans te raken. Zo. En dan nu hun eerste tactische gesprek. Welke verwachtingen zou hij van haar hebben? Zij wist in ieder geval al wel dat ze van hem een hele hoop verwachtte. Toen Toby stil bleef keek ze hem bemoedigend aan. Ze moest de neiging onderdrukken zelf het woord te nemen, zij had nu wel genoeg gezegd. En daarbij was ze erg benieuwd waar hij het over wilde hebben, aangezien hij het idee van aparte overleggen had geopperd.

Zijn eerste gespreksonderwerp.. Had ze aan kunnen zien komen. Zijn zusje. Alexandra vond het moeilijk het erover te hebben met anderen, omdat die altijd met het stigma van de Roodharige Gek aankwamen, maar bij Toby was dat gelukkig niet het geval. Alex werd er wel een beetje emotioneel van, in zijn stem klonk geen haat of verwijt door, dat ze zijn zusje niet terug gebracht had. Hij wilde gewoon horen over zijn zus. En dat was zijn goed recht. “Maak je geen zorgen, Toby, ik snap dat je het graag over haar wilt hebben. En ik wil je graag over haar vertellen.” Ze nam even de tijd om de herinneringen toe te laten in haar hoofd, voordat ze begon te vertellen. “Flaire was.. Vurig, zoals je vast wel weet. In het begin probeerde ik haar te temmen, nou, dat was natuurlijk geen succes..” Een melancholische glimlach gleed over haar gezicht. Op het moment zelf was het ontzettend frustrerend geweest, opgescheept zijn met een onvoorspelbare wilde meid en een depressieve jongen. Maar tijd maakte alle scherpe randjes wat vlakker en ze kon er nu met warmte aan terug denken hoe Flaire zich uiteindelijk toch open had gesteld voor advies. En voor Sköll. “Daarna heb ik enkel haar energie in de juiste richting gestuurd, haar verteld dat het geen goed idee was het podium in de fik te steken, dat soort dingen. Ze leek er wel wat van mee te nemen, al bleef ze natuurlijk zichzelf.”

Alexandra draaide zich naar het salontafeltje en pakte haar notitieblok erbij. Veel van de blaadjes waren al helemaal volgeschreven en getekend met ideeën en lijstjes over vanalles. Ook voor Toby en Rook had ze lijstjes met belangrijke vragen opgeschreven, waar ze nu rustig aan begon. “Vertel, Toby, ben jij net zo koppig als je zus? En zou je me misschien wat kunnen vertellen over jouw doen en laten, waar ben je goed in, slecht in.. Werk je graag samen? Ben je een leider of kijk je eerder toe?” Een aantal van de vervolgvragen die ze had opgeschreven waren nogal rechtoe rechtaan en ze moest nog even inschatten of Toby daar mentaal klaar voor was – zomaar beginnen over wat denk jij dat je fataal kan worden? was niet heel handig als dat alleen maar tot paniek of nachtmerries zou leiden. “Zoals je hoort heb ik nogal wat vragen opgeschreven. Het is geen interview – dat komt in het Capitool nog wel – of ondervraging, vertel op basis van mijn vragen maar gewoon wat je met me wilt delen en dan probeer ik je zo goed mogelijk te helpen.” Het laatste wat ze wilde was dat haar tributen zich afsloten omdat ze zich ondervraagd voelden. Ze waande zich af en toe een psycholoog, maar Alexandra wist dat ze met deze vragen een betere inschatting kon maken van de tactieken die bij een persoon pasten. En daarmee maakte ze de kansen op overwinning beter. Kansberekening van een menselijk moord spel. Daar ging het uiteindelijk allemaal om. Dat was haar taak: Om de kansen van haar tributen in hun voordeel te laten uitkomen.