Natalia haalde haar arm langs haar bezwete voorhoofd. Ze kon zich niet herinneren dat ze zich ooit in haar leven zo rot had gevoeld. Haar hoofd bonkte als een gek, iedere keer als ze opstond moest ze vechten tegen de duizeligheid en haar spieren verkrampten voortdurend. Het voelde alsof ze een zware griep onder de leden had en zichzelf tóch dwong om door te gaan met haar normale bezigheden, terwijl ze niets liever wilde dan slapen. Slapen. Gewoon rustig slapen. Ze zou er een moord voor doen. Ze grimaste toen ze besefte dat dat precies was wat ze moest doen als ze ooit nog rustig wilde slapen. Moorden.

De afgelopen nacht was gruwelijk geweest. Vreemde geluiden hadden haar uit haar slaap gehouden. Het kraken van het schip, het huilen van de niet bestaande wind, een huilende baby. Dat laatste had voor de meeste onrust gezorgd. Natalia, die de afgelopen jaren intensief voor haar jongere broertje had gezorgd, was als het ware getraind om te reageren op het gehuil van jonge kinderen. Minstens zes keer was ze over het schip gelopen, op zoek naar het baby’tje dat huilde, ondanks dat ze best wist dat er geen baby’s in de arena zaten. Voor zover ze wist, althans. Met het capitool wist je het nooit.

Ze was niet de enige die een onrustige nacht gehad had. Het groepje dat zich onder het dek had verscholen was op een gegeven moment tevoorschijn gekomen. Drie tributen. Drie sterke tributen, het tweetal uit vier en het meisje uit twee. Als ze besloten naar het bovendek te komen, was Natalia zwaar de klos. Goed bewapend of niet, ze was in het nadeel omdat ze alleen was. Pas tegen de ochtend was Natalia in een onrustige slaap gesukkeld, opgerold achter haar tent.

De dag was tot nu toe minstens zo rot als de nacht. Het zieke gevoel, de honger die bijna pijn deed, de walgelijke geur die ze verspreidde, het werd haar allemaal teveel.  Het verrekte schip bleef maar herrie maken en ze zou durven zweren dat het bewoog, al kon dat net zo goed aan het gebrek aan water en eten liggen. Natalia stond langzaam op, ondanks het protest van haar trillende benen en armen. Ze klemde haar mes in haar handen en zwalkte langzaam de trap af richting de hoorn, waar ze bleef staan. Ze wist zelf niet eens waarom ze dit nu deed, maar ze was vastbesloten eenieder die haar benaderde een kopje kleiner te maken.
Ze. Wilde. Naar. Huis.

Tl;dr:
- Natalia heeft last van uitdrogingsverschijnselen (because 500 mls of water and a watermelon in 4 days just isn’t gonna cut it): Zware hoofdpijn, duizelig, spierkrampen, extreme vermoeidheid en moeite met rationeel denken
- Zocht naar het huilende baby’tje
- Heeft Solar, Kye en Valeria zien lopen
- Staat tegen een uur of twee op en loopt met mes en al richting de hoorn, waar ze blijft staan, mes opgeheven om als het nodig is iemand aan te vallen (Al is ze op dit punt ongeveer zo helder als een stonede garnaal so y'know. This is probably a disaster)

Wanneer Natalia bij de Hoorn staat te wachten komt er een sponsoring naar beneden dwarrelen. Het is een pakketje met daarin een veldfles met ongeveer een 300 ml water en een half brood uit District 1. Er zit ook een briefje bij met de tekst "Hou vol Natalia, het gaat je lukken."

Er komt nog een tweede sponsoring naar beneden dwarrelen, met daarin een literfles jus d'orange en een pizza Hawaii. Er zit een briefje bij: "Je moet nu toch echt iets gaan doen! Hou je taai!"

Het was geen verrassing dat ze niet alleen op het schip waren. Solar had niets anders verwacht. Natuurlijk hadden ze tijdens de patrouilles de tent zien staan. Vannacht hadden ze ook wat voetstappen gehoord. Een persoon hadden ze echter nog niet gezien, tot deze namiddag.
Solar herkende het meisje alleen omdat ze bij de Boete haar achternaam had gehoord. En natuurlijk werd het later bevestigd bij de interviews: Natalia was de zus van Hugo. Hij was bij een eerdere editie omgekomen en Solar vond het niets anders dan een smerige streek dat nu ook zij voor haar leven moest vechten.

Ze hadden zich, zelfs toen ze bij de Hoorn was verschenen, niet erg bedreigd gevoeld. Melvin had de deur even opengedaan en Natalia geobserveerd. Zelfs hij leek niet erg onder de indruk. Ze zag er ziek en verzwakt uit. Solar gokte dat Natalia goed genoeg was in rekenen om te weten dat als zij hier binnen zou stormen, het er niet goed voor haar uit zou zien.

Maar de groep zelf kreeg ook een probleem. Hun water was helemaal op en dat gold ook voor het eten. De gemoederen liepen op en zeker Solar kon niet veel hebben. Ze staarde vooral mokkend naar het plafond en draaide af en toe haar hoofd om naar het achterhoofd van Valeria te kijken. Niet dat dat veel voldoening gaf, want ze zag liever de voorkant. Maar Valeria leek ook niet helemaal geweldig in haar vel te zitten en had al meerdere keren aangegeven dat het tijd werd om hier weg te gaan. Omdat Solar wist dat ze Valeria nodig had om te overleven en Solar wist dat, net als zijzelf, het voor Valeria niet veel moeite zou kosten om de groep te verlaten als ze dacht dat dat beter was. Solar voelde zich echter nog enigszins verantwoordelijk voor Kye. Maar ook zij zouden op een gegeven moment moeten splitsen.

Na wat gemopper en gezucht, werd het plan van aanpak duidelijk. Ze konden hier niet blijven. Water en eten waren momenteel belangrijker dan schuilen voor de zon. En er stond op dit moment maar één persoon tussen hen en hun doel. Natalia stond er niet goed voor.
Maar Melvin had net zo lang aan hun kop gezeurd tot ze in hadden gestemd niet meteen aan te vallen. Melvin had toegegeven dat moord de enige eindoplossing zou zijn, maar hij wilde het liever mijden. Ook Kye, de enige van hen die daadwerkelijk had gemoord, had zich daarbij aangesloten. Natalia zou toch wel doodgaan, zeker in de staat waarin ze nu was.

Solar was de eerste die de kapiteinshut uitkwam. De zon was fel en de hitte leek drie keer zo erg nu ze buiten was. Ze haalde diep adem, in een poging zichzelf weer onder controle te krijgen. Haar verstand moest nu de baas zijn, samen met haar intuïtie. Ze had straks pas tijd om aan de hitte te bezwijken.
Ze draaide rond haar as, zoekend naar Natalia die eerst bij de Hoorn had gestaan. De groep was onderhand aangesloten en aan hun spontane, korte ademhaling te horen hadden ook zij het zwaar. Het zweet droop van Solars voorhoofd toen ze naar langzaam naar voren sloop in de richting van de Hoorn. Er was best wat tijd verstreken tussen het moment dat Melvin Natalia had gezien en dit moment. Het zou Solar niet verbazen als ze dan ook de benen had genomen. Solar had in ieder geval niet verwacht dat ze nog in de volle zon zou staan. Melvin zei dat ze er slecht uitzag, maar dat was vast niet doorgeslagen tot haar hersenen, toch?

Onderaan de trap bleven ze staan en hielden ze hun wapens in de aanslag. Kye had de dolk die in zijn taartje had aan Melvin gegeven, zodat hij in ieder geval iets had.
"Natalia!" Brulde Solar over het dek.
"Of wie hier dan ook is!" Voegde Valeria er aan toe.
"Je kan je nu overgeven en maken dat je hier wegkomt. We zullen je van het schip af laten gaan en met rust laten tot we elkaar weerzien." Solar bleef even stil. "Niet tevoorschijn komen of de confrontatie met ons aangaan is je doodsvonnis. Je hebt tien seconden om te beslissen." Waarna Melvin hardop begon af te tellen.


OOC:
- Mensen zijn vet grumpy
- Ongeveer een uur nadat Natalia naar de hoorn is geweest, komen de kinders buitenspelen. Dan heeft Fem iig de tijd om Nata te laten vluchten of iig te laten eten of zo.
- Ik heb maar even gedingest dat ze Nata dus ook niet kunnen zien vanaf daar - of ze zijn stekeblind
- Ze lopen naar beneden en gaan vlak bij de Hoorn dreigen, en Melvin telt af. Daarna zullen ze het dek verder doorzoeken en iedereen die ze tegenkomen een kopje kleiner maken.

EEN SPONSORING.
Gretig griste Natalia het pakketje uit de lucht, dat een half brood en een flesje water bleek te bevatten, vergezeld door een briefje. Het gaat je lukken. Tuurlijk. Natalia lachte schamper, want ze besefte maar al te goed dat ze er echt heel slecht aan toe was. Desondanks was ze blij met de sponsoring, want doodgaan door honger en dorst was wel de stomste manier om te gaan.  Net toen ze zich weer wilde verstoppen met haar kostbare schatten, kwam er nog een sponsoring naar beneden. What. The. Hell.

Natalia’s ogen werden groot toen ze deze inhoud ontdekte. Een literfles sinaasappelsap en een pizza.  ‘Dank je’ mompelde ze voor zich uit, zoekend naar een camera die dit moment vastlegde.
Tegen de tijd dat Solar en co het dek opkwamen voelde Natalia zich al een heel stuk beter. Ze had gegeten, gedronken (al had ze zichzelf gedwongen zo zuinig mogelijk te zijn) en zelfs eventjes geslapen, verscholen in de hoorn. Haar rust werd echter ruw verstoord toen haar naam over het dek galmde. Tien seconden om te vluchten. Niet tevoorschijn komen of de confrontatie aangaan zou haar dood betekenen. Fuck. Tien, negen, acht. Fuckerdefuck. Haastig propte Natalia het brood – wat ze bewaard had – en de beide flessen drinken in haar tas, voor ze haar mes pakte. Vijf, vier. Fuuuuuck. Ze moest nu beslissen.

Ze kwam tevoorschijn, net toen het drietal – wat een viertal bleek te zijn – bij twee aankwamen.  Hoewel ze zich verre van goed voelde, was het een flinke ommezwaai van haar toestand voor het eten was geweest. Zo verscheen ze in het gezichtsveld van het bondgenootschap. Bezweet, zichtbaar moe, maar ook vastberaden en met haar handen stevig om het lange mes geklemd. ‘Of’ begon ze met trillende stem. ‘Ik sluit me bij jullie aan’. Een trillende hand liet het mes los, om richting de sfinx te wijzen. ‘Daar zitten aardig wat mensen. En ik heb eten’. Een half brood was nauwelijks genoeg om vijf man mee te voeden, maar dat hoefde het bondgenootschap tegenover haar niet te weten. Als ze haar niet lieten aansluiten, betekende dit haar dood, maar Natalia was slim genoeg om te beseffen dat vluchten evenmin gunstig zou zijn. In de arena liepen nog meer bondgenootschappen rond en in haar eentje ging het haar sowieso niet lukken om te winnen. Of ze het nou leuk vond of niet…Ze had bondgenoten nodig als ze ook maar een kans wilde maken om dit te overleven.

TL;dr:
- FOOD AND DRINKS OMFG I LOVE YOU ALL
- Heeft gegeten, gedronken en geslapen en was niet zo blij met de wake up call van Solar & co
- Komt met wapen in haar hand tevoorschijn en stelt voor om zich aan te sluiten bij het bondgenootschap. However, she’s very much willing to fight if they don’t accept.
- Obviously feels a lot better, maar nog altijd niet 100% fit.

Zou ze tevoorschijn komen? Of zat ze hier niet meer? Als ze te zwak was om te bewegen kon ze natuurlijk roepen, al leek dat een onwaarschijnlijke optie voor Solar. De kans dat je dan werd afgemaakt als een kreupele hond was een stuk groter. Je kon je dan haast beter blijven verstoppen.
Het kon ook best zijn dat ze bewusteloos was. Melvin had haar zien staan en had gezegd dat ze er erg slecht uitzag. De hitte had al flink wat invloed gehad op het viertal, maar zij hadden tenminste water gehad en waren relatief beschut geweest. Solar kon, en wílde zichzelf niet voorstellen hoe de mensen die in de volle zon zaten, zich nu voelden.

Natalia kwam tevoorschijn. Melvin stopte met tellen en fluisterde; "Ze ziet er beter uit dan daarstraks!" Dan wilde Solar niet weten hoe het meisje er daarvoor uit had gezien. Ze leek moe en erg verzwakt. Toch was Natalia tevoorschijn gekomen en hield ze haar wapen, een lang mes, stevig vast. Ze was in ieder geval voorbereid op een gevecht en schuwde dat ook niet. Er verscheen een kleine glimlach op Solars gezicht. Vechtlust kon ze wel waarderen.

"Of," Solar trok een wenkbrauw op. Natalia was niet echt in de positie om te onderhandelen. Dapper was het echter wel. "Ik sluit me bij jullie aan." Solar hoorde Melvin geïrriteerd mompelen. Hij was zich er ongetwijfeld van bewust dat met Natalia, hij flink overbodig zou worden. Maar Solar had eigenlijk helemaal geen behoefte aan nóg een persoon, zeker niet zo verzwakt als Natalia. Dan zaten ze hier met z'n vijven en waren ze nog geen stap dichter bij een ticket naar huis.
Natalia bleek echter een voordeel te hebben gehad waar Solar niet bij stil had gestaan. Ze was buiten geweest. Solar en de rest waren alleen 's nachts naar buiten geweest. De Arena was dan echter te donker om iets te kunnen zien, dus ze konden alleen maar gissen naar waar de rest van de Tributen zich ophield. Natalia had blijkbaar alles in de gaten gehouden.
"Daar zitten aardig wat mensen." Met z'n vieren volgden ze de arm van Natalia en kwamen ze uit bij het punt waar ze naar wees. Solar zag een gigantische groep Tributen bij de Sfinx. Haar maag maakte een salto. Die groep was óf goed nieuws, of juist niet.
"Is dat één bondgenootschap?" Vroeg Kye, die bedachtzaam in de verte keek. Solar dacht razendsnel na en keek naar Valeria, die duidelijk hetzelfde dacht als zij. Toen keek ze naar Melvin, die ongemakkelijk rondkeek en overduidelijk zijn toekomst niet zeker was. In zijn eentje zou hij verloren zijn. En dan was er Kye nog, en Solar kon het simpelweg niet maken om hem iets aan te doen. Het enige wat ze kon doen, was later in de Spelen van hem splitsen. Hij zou niet sterven aan haar hand.

Valeria trok de groep in een cirkeltje, met haar ogen strak op Natalia, terwijl zij haar ideeën gaf. Solar had inderdaad hetzelfde gedacht als zij. Gelukkig, dacht Solar, want dat scheelde weer een woordenwisseling. En hé, ze hadden weer iets gemeen! Kye haalde zijn schouders op, al zag Solar wel iets van twijfel in zijn ogen. Vijf mensen zou een groot getal zijn. Maar die groep daar? En Melvin leek vooral gerustgesteld. Al zou dat voor ieder van hen maar tijdelijk zijn.

Hun gesprek had hooguit twintig seconden geduurd toen ze zichzelf weer op Natalia richtten.
"Geen bondgenootschap." Sprak Valeria op een toon die geen tegenspraak duldde. Solar werd bijna nerveus van de autoriteit die ze uitstraalde. Als dit de Spelen niet waren geweest.. "Maar een samenwerking."
"Je kan vandaag bij ons blijven. We wachten af tot het donker is en we hebben gezien wat er met die groep gebeurt." Kye wees richting de Sfinx. "Als ze elkaar allemaal om zeep helpen, is het voor ons makkelijk. Doen ze dat niet, dan gaan we er als het donker is op af en lossen we het probleem zelf op. Jij gaat dan dus mee."
"In principe blijf je dan dus bij ons tot die groep daar geen groep meer is. Daarna is de samenwerking voorbij." En waarschijnlijk ook het complete bondgenootschap, want dan zouden zij met hun vijven overblijven. "Dus het is of samenwerken, of nu wegrennen, of nu vechten."

tl;dr
- Oh nee! De Tribuut denkt zelf ook na!
- Taking things into consideration.
- What about maybe?

Ik zag gister pas dat het schip blijkbaar weer vage shit aan het doen is, maar ik wist eigenlijk niet zo heel goed hoe ik dat hier al in kon verwerken, dus dat wilde ik evt in de volgende doen. Of Fem doet dat. Ik vind alles best.