Daar zat hij weer. Dit jaar een stuk minder opgewekt dan vorig jaar. Een jaar was verstreken, een jaar zonder zijn broertje. Oké, true hij was niet vaak naar het district afgereisd om zijn familie te bezoeken, maar vorig jaar was hij zijn broertje verloren. Eventjes was hij uitgespat in een restaurant waar iedereen vol gruwelen naar zijn broertjes moord hadden gekeken. Maar daarna had Mark alles weer bij elkaar geraapt. Hij was hoofdsponsor van de spelen, zijn mer MOCCACHINO moest weer verder draaien, en dat was dit jaar een fijne afleiding geweest. Geen spelen, alleen maar fabrieksstof, en na de jurk van de presidente ontworpen te hebben ook heel veel opdrachten voor het Capitool om kleding te designen. De kleding van de hoofdspelmaker waren een lachertje geworden onder de Capitool inwoners. Iedereen vroeg zich af hoe Mark het voor elkaar had gekregen om de norse man die de zieke arena in elkaar zette in zijn kleding te hijsen. Mark hield in die gesprekken maar vaak genoeg achterwege dat hij daarvoor heel hard had moeten slijmen bij de presidente van Panem.
Dit jaar had Marc dus gekozen voor de extreem zakelijke kant van de spelen. Er was niemand meer over in geheel Panem waarbij hij zich emotioneel betrokken zou voelen in de spelen. Hij ging nu keihard zakelijk sponsoren. Dus zat hij nu voor zijn veel te grote tv te kijken naar de verschillende boetes die uitgezonden werden. De dames waren eerst, zoals elk jaar. Alleen keek hij dit jaar heel anders naar de boetes. Zakelijk, heeft de dame een mooie taille? Dan zou Mark zijn advies kunnen verkopen aan de ontwerpers. Oh de dame uit district 8 had zichzelf weer paars geschilderd, misschien kon hij haar zo ver krijgen een paarse jurk te laten ontwerpen voor de media toestanden, en dat soort dingen nog meer.
Zijn deur van de werkkamer stond wagenwijd open, voor welke bezoeker dan ook die zijn kleine kantoor wou bezoeken. Afleiding was namelijk heel erg welkom tijdens deze tijd weer. Maar in Hongerspelen coctails en medelijden rond deze tijd had Mark geen behoefte. De eerste de beste die met één van beide binnenkwam werd waarschijnlijk 'vriendelijk' de deur gewezen.
