Opeens zag Oliver weer hoeveel zijn ouders eigenlijk van hem hielden.
Het was de laatste tijd niet al te goed naar voren gekomen. Zijn ouders waren meer met elkaar bezig geweest dan met hun kinderen en Oliver had zich ook meer van hen afgezonderd met de intentie om ze ruimte te geven. En tja, ruzie was nou eenmaal niet leuk om bij te zijn. Hij was niet vergeten dat ze wel van hem hielden, het was alleen alsof er een klif tussen hen in was gekomen. Er was een afstandelijk iets te merken in huize Sterling welke bij het afscheid als sneeuw voor de zon was verdwenen.
Oliver had niet willen huilen, maar hij was zo overspoeld door zijn emoties - terwijl hij normaal vrij emotieloos en koud was - dat hij het niet in kon houden. Een paar traantjes waren vrij gekomen terwijl hij Jacelynn omhelsde, maar daarna had hij ze resoluut weggeveegd. Met geruststellende woorden van zijn moeder, een stevige omhelzing van zijn vader en een token van Jacelynn liep hij zijn huis uit, waarschijnlijk voor de laatste keer. En bij die realisatie zonk zijn hart naar de grond.

Oliver's ogen gingen even weer naar de tijd terwijl hij richting de trein werd begeleid door twee vredebewakers. Er was niet veel tijd verstreken na de boete. Hij had maar heel kort afscheid mogen nemen, waarna hij gelijk mee moest naar de trein. De seconden verstreken terwijl hij in stilte vooruit liep en niets van zijn omgeving absorbeerde. Zijn ogen waren op één centraal punt gericht: zijn voeten. Ze waren gehuld in oude sneakers en stapten over stenen. Na een periode zouden ze stappen over plassen van bloed en over roerloze lichamen.
Nu stapten ze echter een groot metalen voertuig in. Oliver keek kort op naar de trein, een langwerpig metalen treinstel wat blonk in het zonlicht. Een mooi voertuig, al was hij minder mooi toen Oliver zich besefte dat dit letterlijk een treinreisje naar de hel zou worden. Toen hij de trein in stapte, gingen zijn blauwgroene ogen kort rond. Onnodig luxe, dat was zijn eerste indruk. Alles zag er ontzettend duur en ontzettend glanzend en mooi uit. Alles blonk, alsof men uren had lopen schrobben en het was bevoorraad met ontzettend veel voedsel. Aantrekkelijk, natuurlijk, maar niet nu Oliver zich in deze situatie bevond. Zijn maag deed gewoon pijn door nervositeit.

Pas toen hij over alle luxe heen keek, merkte hij Alexandra, Flaire en de winnares van vorig jaar, Sage, op. Ze waren samen met hem ingestapt en Alexandra en Sage leken wel gewend aan alles. Wat Flaire deed, deerde hem niet. Ze was eng, gestoord. Beter dat hij uit haar buurt bleef.
Alexandra riep hen naar haar toe. Oliver wilde eerst blijven staan, maar uiteindelijk kwam hij in beweging en nam hij langzaam plaats op een stoel. Hij bleef rechtop zitten, zijn houding gespannen en zijn voeten zenuwachtig tikkend tegen de grond. Hij richtte zijn ogen op de glazen tafel, de gebakjes en het fruit compleet onaantrekkelijk. Alexandra vroeg hen of ze nog vragen hadden over hen, het Capitool, het schema.  Oliver nam even de tijd om na te denken en bleef even stil, denkend over een vraag. Had hij überhaupt vragen?
Uiteindelijk schudde Oliver zijn hoofd. ’Geen vragen.’ bracht hij kort uit, zijn hand ging even in zijn broekzak, waar hij iets vast wilde grijpen.

Maar het was er niet.

Ineens sprong Oliver overeind. 'Shit.' zei hij. Hij snelde de coupé uit naar de deur van de trein, sneller dan hij ooit had gerend. Net toen hij aankwam bij de deuren gingen ze al dicht. Hij wilde de deuren open houden met zijn handen, maar uiteindelijk trok hij zijn handen toch terug, die wilde hij niet nu al verliezen. 'Wacht, ik ben iets vergeten!' Nope, de trein vertrok al. Oliver zette zijn handen tegen het raampje van de deur en liet zijn hoofd handen. 'FUCK, MAN.' Hij ramde met zijn hand tegen het raampje, maar deed zijn knokkels alleen maar pijn.
Met een ietwat mistroostige en stormachtige blik kwam hij de coupe weer binnen. 'Ik ben het aandenken van mijn zus vergeten.' mompelde hij, pruilend als een klein kind. Hier baalde hij gewoon ontzettend van.

Teneergeslagen liet Oliver zich terug op zijn stoel zakken en zakte er helemaal in onderuit, alsof hij zichzelf zo klein mogelijk probeerde te maken. Hij wilde stiekem ook liever verdwijnen, gewoon helemaal niks van de spelen meemaken, zich verstoppen in een treinstel tot ze de zoektocht op zouden geven en dan misschien... Nee, niks waarschijnlijk. De trein zou elders stil komen te staan tot het weer een keer gebruikt moest worden en dat zou een hele tijd niet gebeuren. En ook al was de trein vol met eten, dat werd toch weggehaald. Hij kon dus letterlijk niet leven in de trein tot de Spelen waren afgelopen en gebeurde dat toch: dan zou hij eigenhandig door het Capitool afgemaakt worden. Damn.
Waarom kon hij ze niet gewoon omkopen met zijn huis of zo?

Oliver keek op naar Alexandra toen ze hem een glas water aanbood. Hij zuchtte diep en nam het glas met zijn beide handen aan, klemde het vast tussen zijn twee warme handpalmen. Hij staarde even in stilte naar het water en opende dan zijn mond om te spreken. 'Een horloge. Ze is heel obsessief-compulsief en tijd is heel belangrijk voor haar. Ze is altijd aan het werk, altijd in de weer met planningen en dingen precies op tijd afkrijgen. Haar horloge was op een dag kapot en omdat ik best wat kennis heb van techniek heb ik het toen voor haar gefixt.' vertelde hij zacht, voelde de behoefte om dit met iemand te delen. 'Ze wilde het me meegeven als aandenken, maar...' Hij schudde zijn hoofd en nam toen een slok van het water, verder niet echt meer met de zin om verder te praten. Toen hij Flaire's opmerking hoorde, trokken de spieren van zijn hand zich samen en verscheen er een duidelijke nijdige uitdrukking op zijn gezicht. Hij liet het glas met een hardere klap dan nodig op de tafel neerkomen en stond op van zijn stoel. Zijn handpalmen zetten zich op tafel, weliswaar trillend want ze was nog steeds eng, en zijn ogen boorden zich in die van hare met een mengeling van woede en lichte angst.
'Nou, zelfs als ik het je uitleg begrijp je het vast niet, sinds niemand toch van je houdt.' siste hij.

Was dat wel zo slim? Hij had geen idee, hij wilde haar zeker niet zijn vijand maken maar damn, wat een trut. Oliver keek om naar Alexandra toen ze besloot dat ze even moesten bijkomen van alles. Dat leek hem prima, immers had hij nauwelijks tijd gehad om zijn gedachten te sorteren. Alles kwam aan als een soort orkaan, een orkaan die hij niet kon stoppen. Hij beet even op zijn onderlip en liet zijn hoofd wat hangen. 'Oké dan...' bracht hij uit in een zachter en rustiger toontje en keerde zich zonder Flaire ook maar één blik waardig te gunnen om, waarna hij zich in snelle passen naar zijn kamer verplaatste. Al het luxe van zijn kamer ging compleet aan hem voorbij toen hij een bed zag, waar hij gelijk op neerplofte met zijn gezicht in het kussen. Een gesmoorde kreet klonk even door de kamer en zijn handen klemden zich zo strak om het kussen dat zijn knokkels wit werden. De stress verliet zijn lichaam voor een kort momentje door de schreeuw, iets wat hij nodig achtte en wat ook wel een klein beetje hielp met het restantje woede in zijn aderen. Uiteindelijk keerde Oliver zich op zijn rug op het bed en staarde naar het plafond.
'Fuck my life.'