'Laat me los,' siste Flaire dreigend naar Henri, welke haar arm in een greep als een bankschroef vast had. Hij liet haar niet gaan, maar verslapte toch zijn greep, waarop het meisje grijnsde. Het was fijn om te weten dat de man nog altijd bang voor haar was, hoe zeer hij ook mocht doen alsof hij veel dapperder was dan hij zou willen. De man liet haar echter pas los in de gemeenschappelijke woonkamer, maar zelfs daar mocht ze niet gaan en staan waar ze wilde. De handboeien en kettingen om haar polsen rammelden terwijl ze naar een stoel werd gebracht en daar gedwongen was te gaan zitten. Haar ogen schoten dreigend naar Henri en gleden daarna door de kamer. Het zag ernaar uit dat alle inwoners van het gesticht aanwezig waren, zelfs de ernstige gevallen, waar zij dus ook onder viel, waren zwaar geketend aanwezig. Er moest wel iets heel belangrijks aan de hand zijn als ze echt iedereen uit hun cel hadden gehaald. Zodra iedereen aanwezig was werd bevolen dat ze hun ogen op de tv moesten richten. Half om half verwachtte Flaire weer de prachtige beelden van de oorlog te zien, maar dat was helaas niet zo. In plaats daarvan kwam het Capitoolembleem in beeld, gevolgd door een shot van overvolle tribunes. Wat was dit voor onzin?

In beeld verscheen nu een vrouw met ontzettend lelijke opmaak, welke hen op veel te opgewekte toon welkom heette. Flaire's ogen vernauwden zich toen ze hoorde wat de vrouw zei; de openingsceremonie van de Spelen. Moesten ze daar nou naar kijken? Bah! Als er geen bloed vloeide hoefde Flaire het niet te zien. Het meisje was al van haar stoel opgestaan, maar werd ruw weer op haar stoel gedrukt. Met haar scherpe nagels klauwde ze naar Henri, welke zo slim was om handschoenen te dragen. De zak. Het was dus wel duidelijk dat ze gedwongen waren om naar dit stukje circus op tv te kijken. Circus, ja, dat was het eerste woord dat in Flaire opkwam toen ze de eerste praalwagens met tributen voorbij zag rijden. Het was allemaal één grote, overdreven poppenkast, welke Flaire haar haar deed krullen van walging. Alle tieners en kinderen die bij de Boete waren gekozen waren in apenpakjes gehesen die blijkbaar het product van hun district weer moest geven. Dit resulteerde erin dat de ene persoon er prachtig uit zag en de ander niet. Dat de ene bijna volledig bedekt was in kledingstukken en de ander nodig wat meer aan moest trekken.

'Mag ik een teiltje,' vroeg Flaire op spottende toon toen ze keek hoe de verschillende tributen voorbij kwamen. 'Dit is echt walgelijk. Om te kotsen.' Woedende blikken werden haar toegeworpen, voornamelijk afkomstig van de begeleiders, maar het interesseerde haar niet. Dit stukje tv interesseerde haar niet. 'Waarom kijken we hier naar?' vroeg Flaire hardop, waarna ze in het rond keek. 'Omdat het verplicht is,' was het antwoord dat ze kreeg, maar daar was ze niet tevreden mee. 'Nou en? Er zijn zo veel dingen verplicht en die doe ik ook allemaal niet.' Na dit gezegd te hebben kwam er een idee in haar op en in een flits stond het meisje recht. Nog voor iemand het goed en wel door had, ging ze Henri te lijf, haar nagels gericht op zijn gezicht. Ze krabde de man waar ze hem maar bereiken kon en anderen probeerden Flaire bij hem vandaan te krijgen. Toen dit hen eindelijk lukte zat het gezicht van de man onder de bloederige krassen. 'Jammer Henri, had je maar een masker moeten dragen,' sprak de roodharige vals, waarna ze terug werd gebracht naar haar "kamer". Hèhè, dat mocht tijd worden.

OOC: Ik weet dat de ceremonie al een tijdje geleden is, maar ik wilde Flaire toch de "kans" geven er van te "genieten". XD