◊Onderwerp: [DAG 1] Training | do nov 06, 2014 8:01 pm
DAG 1 | 10:00 | TRAININGSCENTRUM | -1e VERDIEPING
Dag 1 van de trainingen, dag 1 om te zien wat de tributen in huis hadden. Nu lag alles er nog verlaten bij. De spelmakers, zes mannen en één vrouw, zaten aan een rijkelijk bedekte tafel hoog boven het trainingsveld. De meeste hadden meteen bij binnenkomst al wat alcohol-houdende drank bemachtigd “om wakker te worden” en hun kater van de vorige avond weg te drinken. Tyrell hield het voorlopig nog bij een cappuccino.
De trainers liepen nog wat doelloos rond. Hier en daar legden ze wat spullen recht, een enkeling controleerde of de vissen nog leefden. De hoofdtrainer stond in het midden van de ruime gymzaal. De hoofdtrainer was Euclides Stag, een extreem gespierde, lijkbleke man met een vlcht in zijn haar die tot zijn middel kwam en genetisch gemanipuleerde rode ogen. Voor deze gelegenheid droeg hij een witte trainingsbroek en een Chinees ogende, rode tuniek. Hij keek nauwelijks naar de tributen die binnen kwamen lopen: de meesten solidair of met hun districtgenoot, want de echt belangrijke bondgenootschappen zouden tijdens de trainingen pas echt tot stand komen.
Om stipt 10 uur in de ochtend werd de deur gesloten. De hoofdtrainer legde uit wat de bedoeling was en wat de regels waren, waarvan de belangrijkste waren dat iedereen die te laat was, tot het middageeten de zaal ook niet meer in mocht en er mocht onderling niet worden gevonden. Deed je dat wel, dan werd je zonder pardon buiten de deur gezet.
Na zijn korte, maar duidelijke uitleg was iedereen vrij om naar het gewenste onderdeel te lopen. Het meisje van District 2 haastte zich meteen naar het zwaardvechten, terwijl haar districtgenoot duidelijk op zoek was naar een medetribuut waarmee hij een bondgenootschap wilde sluiten. Susan Light, uit District 5, besloot naar het camouflage onderdeel te gaan, maar Titus maakte geen aanstalten al een keuze te maken. Hij wilde eerst zien bij welk onderdeel hij alleen kon oefenen, zonder mensen die in de weg liepen. Timo, uit District 9, had besloten dat het verstandig was om alle knappe meisjes om zich heen te verzamelen en had dat dus als voornaamste doel vandaag, terwijl zijn districtgenoot Eloise zich naar het valstrikken leggen begaf. Dan waren er nog de tributen uit District 10, die samen een beetje hulpeloos bleven staan en nog niet zo goed wisten waar ze moesten beginnen. Tom uit District 12 ging naar het onderdeel waarbij verschillende vechttechnieken zonder wapens werden aangeleerd en Mako besloot maar gewoon naar het onderdeel te huppelen waar de tributen stonden die op het eerste gezicht het aardigst leken.
Zo was de eerste trainingsdag begonnen.
OOC: voor alle trainings-onderdelen, zie het Hongerspelen topic (onder "het Trainingscentrum"). Euclides is een NPC die dus gegodmode mag worden, dat geldt ook voor alle trainers die bij elk onderdeel staan. De NPC-tributen mogen natuurlijk ook gegodmode worden – het is mogelijk dat ze een bondgenootschap met je willen sluiten. Dat de trainingen zijn begonnen, betekent overigens niet dat je niet meer bij de openingsceremonie en alle voorgaande gebeurtenissen mag posten!
Het doel is dat dag 2 zaterdag begint en een woordlimiet per post heeft, en dat het topic van dag 3 op zondag wordt geopend. Dus als je liever bij een andere dag dan dag 1 wilt posten, zul je nog even geduld moeten hebben.
◊Onderwerp: Re: [DAG 1] Training | do nov 06, 2014 8:42 pm
Niet één keer had hij echt gesproken over een bondgenootschap. Dat was niet vreemd, want Oliver deed nu juist zijn best om alles en iedereen te ontwijken. Hij ontweek Flaire sowieso, zijn mede Tribuut die niet helemaal lekker was, maar hij ontweek ook de rest van de tributen, zelfs toen iemand op hem was afgestapt en met hem had willen praten over zijn geweldige parade-entree. Het was dat hij Alexandra niet compleet ontweek, anders had hij werkelijk niemand om mee te praten. Toch kon hij Alexandra niet mee de arena in slepen als bondgenoot en moest hij nu iemand... vinden? Wat trouwens een heel ander verhaal zou zijn, gezien hij niet bepaald op mensen afstapte en nauwelijks zinnige woorden uit kon brengen. Hij had het gevoel dat alles wat hij kon zeggen verkeerd zou vallen en geen nonchalant lachje dat dat kon fixen.
Oliver ontweek alle contact met zijn mede-Tribuut en liep in zijn eentje naar de zaal toe, waar hij twijfelend bij de rest ging staan. Hij keek de zaal even rond en zag van alles staan: planten, touwen, bakken met insecten, gewichten en wapens. En die wapens, damn. Hij had nooit gedacht dat een bijl zo groot was of dat er zulke vreemde speren bestonden. Hij beet wat op zijn onderlip en richtte zijn ogen op de klok. Nog 1 minuut voor 10. Op precies 10 gingen de deuren dicht en besloot de freakish uitziende hoofdtrainer dingen uit te leggen. Heel even vroeg hij zich af hoe die gast zijn ogen rood had gekregen, maar dat was vast weer één of andere mutatie gecreëerd door prikken van lange naalden met stoffen die nauwelijks goed voor je konden zijn. Of hij was een overlevende van één of andere nucleaire explosie ergens. Oh en daarna had hij vast een leven lang geleefd op steroïden en injecteerbare proteïnen. Want damn, hij wilde niet zeggen dat hij in de buurt van de Hulk kwam, maar dat kwam hij bijna wel.
Als die gast de hulk was, dan was Oliver wel de Bruce Banner in zijn tienerjaren. Toen de man klaar was met zijn uitleg liepen de tributen al op verschillende onderdelen. Oliver bleef echter nog even staan en keek wat verloren rond. Waar moest hij beginnen? Hij wist van zichzelf dat hij niet sterk en niet snel was. Hij kon nog geen 10 seconden sprinten en waarschijnlijk niet één push-up doen. Vandaar dat hij ook maar op een onderdeel af liep waar hij vast niet op kon falen: Vuur maken. Hij voelde zich licht rood worden van schaamte toen hij bij de gereedschappen knielde. De rest was al heel episch aan het vechten met zwaarden en hij? Hij ging een zielig vuurtje maken. Oliver zuchtte diep en keek naar het hout dat voor hem lag, voelde even aan elk houtsoort of er een verschil was. Die was er zeker, een andere soort was wat natter dan de andere. Nat hout brandde toch niet? Nee, dat was hetzelfde als het laten branden van een natte theedoek. Hij pakte het droge hout en zocht lucifers of een aansteker of iets dergelijke, maar... niks? Hoe moest hij het dan doen? Zoals in zijn comics? Wrijving? Oliver keek naar de twee stokken in zijn handen en begon ze dan maar boven een klein stapeltje brandhout tegen elkaar aan te wrijven. Op dat moment realiseerde hij zich dat hij het onderdeel deed waar Flaire zo gek op was. Bij die realisatie moest hij even kort grinniken. Het zou toch ironisch zijn als hij ook pyromaan werd...
KARAKTER Karakter Informatie Geslacht: Vrouw Beroep: Dictrictbewoner Leeftijd: 17
◊Onderwerp: Re: [DAG 1] Training | vr nov 07, 2014 10:55 am
Nesrine Eleyne
Nesrine haalde diep adem wanneer ze de deur uit liep van de plek waar ze verbleef tot ze de arena in gestuurd zou worden om daar vervolgens te sterven aan een misschien wel hele gruwelijke dood, ze kon zich ook eigenlijk geen mooie dood bedenken in de arena. Ze liep in een redelijk vlugge pas op weg naar de zaal waarin ze konden trainen en bondgenootschappen zoeken. Nesrine had nog niet echt heel erg nagedacht aan bondgenootschappen, het liefst bleef ze wel een beetje bij haar mede-tribuut Dean, want dat voelde veilig. Ze kende hem niet echt goed, ze wist alleen dat hij de kleinzoon was van die oude vrouw genaamd Rose - als dat haar hele naam was - en dat zei die vrouw nog had gesproken vlak voor de boete. Ergens voelde ze zich door dat gesprek met zijn grootmoeder ook een beetje verantwoordelijk voor hem, ze waardeerde zijn grootmoeder erg en ze zou zich vreselijk schuldig voelen tegenover haar als Dean in de arena zou sterven, niet dat Nesrine dacht het zelf te overleven, nee, ze geloofde totaal niet dat die kans erin zat. Ze liep zwijgend de zaal binnen en ging bij de rest van de tributen staan. Ze zocht meteen Dean op maar voor ze de kans had om hem tussen de tributen te vinden begon de hoofdtrainer te praten en richtte ze haar aandacht op hem. Ze luisterde aandachtig naar wat hij te vertellen had, wat de regels waren, ze wilde deze namelijk niet breken. Wanneer hij uitgepraat was gingen veel tributen al weg naar een onderdeel om deze te beoefenen, of juist om bondgenootschappen te maken. Nesrine bleef nog eventjes staan en liet haar ogen over de tributen gaan. Ze wist nog niet goed wat ze moest kiezen en wilde eigenlijk wel wat bondgenootschappen maken, het probleem was alleen dat Nesrine niet snel op andere mensen af liep, zeker niet wanneer ze later met ze moest vechten in een arena. In de straten van District 8, oke, dan maakte ze wel eens een praatje maar haar leven hing er dan ook niet van af. Bovendien was het haar grootste valkuil, ze zou te snel om anderen gaan geven als ze aardig waren en ze was bang dan niet meer voor haar eigen leven te vechten in de arena, ondanks dat ze heel graag haar familie weer wilde zien. Wanneer ze zag dat nog niemand bezig was bij het boogschieten begon ze langzaam in die richting te lopen. Het was ongeveer 6 jaar geleden dat ze een boog had vastgehouden en ze wilde graag weten of ze het nog zou kunnen. Misschien was het niet heel erg slim om meteen naar een vecht onderdeel te gaan, maar ze moest zichzelf ook wel een beetje kunnen verdedigen. Twijfelachtig liep ze steeds dichterbij en pakte ze een boog uit het rekje. Zachtjes liet ze haar hand over de boog heen glijden en nam ze het uiteindelijk goed beet. Het was niet een hele fijne boog vond ze zelf, het was heel anders dan die houten boog van haar vader, deze was koud en lichter. Ze keek nog even in het rond of niemand haar aan stond te kijken voordat ze een pijl pakte. Wat twijfelachtig ging ze in de houding staan die haar vader haar had geleerd, al was stond ze nog steeds niet helemaal goed, maar dat kwam door de zenuwen. Ze trok het draadje aan en keek langs de boog naar waar ze de pijl wilde hebben. Haar handen trilden heel klein beetje en ze nam even diep adem om zichzelf te kalmeren. Kort sloot ze haar ogen hierbij maar het hielp niet zo heel erg veel. Haar elleboog had ze nog een beetje te veel naar haar lichaam getrokken in plaat van recht te houden, het was niet hoe ze het had aangeleerd maar het was ook al weer te lang geleden. Bijna wilde ze opgeven, de boog weer neerleggen alsof ze het nooit geprobeerd had en met een ander onderdeel verder te gaan. Dit deed ze alleen niet en ze schoot de pijl af op de dummie. Deze kwam alleen tegen de muur aan achter de dummie. Nesrine liet de boog nu zakken en zuchtte teleurgesteld. Hoe moest ze dit gaan overleven als ze niet eens meer kon boogschieten? Dan was echt alle kans op overleving weg bij haar. Ze liep nu naar voren om de pijl op te halen, er was toch nog niemand anders bezig dus nu kon ze nog veilig de pijl ophalen. Ze had ook gewoon een andere pijl kunnen pakken maar dit deed ze niet. Ze liep terug met de pijl en begon opnieuw weer in de houding staan zoals ze net ook had gedaan. Weer nam de diep adem en blies ze deze weer uit maar ze was gewoon te gespannen om de pijl goed af te kunnen voeren, haar handen trilden en gaven niet genoeg kracht. Ze liet de boog weer een beetje zakken en keek naar het doelwit terwijl ze probeerde zichzelf te ontspannen...
tag: x words: x notes: - [Je moet geregistreerd en ingelogd zijn om deze link te kunnen zien.]
◊Onderwerp: Re: [DAG 1] Training | vr nov 07, 2014 10:18 pm
Het was tien over negen toen Nakoma het echt niet meer volhield en alvast naar de kelder van het gigantische trainingsgebouw vertrok. De eerste trainingsdag zou pas om tien uur beginnen, maar wat moest ze anders doen? Het was volledig absurd dat de trainingen zo laat pas begonnen. Haar inwendige klok liet haar sowieso gemiddeld rond zes uur wakker worden, en met haar zenuwachtigheid in verband met de komende dagen en, oh, I don’t know, de zeer realistische kans dat ze binnen nu en twee weken in een doodskist lag, was uitslapen al helemaal geen mogelijkheid. En wat had ze dan aan haar voormiddag als ze niet eens iets nuttigs kon doen? Ze wist dat men in het Capitool graag laat opstond, en veel en langzaam at, maar op een bepaald moment moesten zij toch ook een punt bereiken waarop ze echt geen hap meer binnenkregen? Hoe dan ook, trainen op een overvolle maag was geen goed idee, dus zelfs als ze zich had willen volproppen met Capitoolvoer, dat Nakoma overigens veel te verzadigend vond, zou ze het vandaag niet gedaan hebben.
Ze kwam tot stilstand niet ver van het midden van de ruimte, waar een gespierde man stond die, zo vermoedde Nakoma, waarschijnlijk de hoofdtrainer was. Het liefst ging ze meteen aan de slag, maar ze wist dat ze moest wachten tot alle andere tributen aangekomen waren en de hoofdtrainer hen toestemming gaf om naar een van de vele trainingsonderdelen te stappen. Junia, haar begeleidster, had zichzelf voorlopig nog niet erg nuttig gemaakt, en Nakoma had het merendeel van de relevante informatie bijna uit haar mond moeten sleuren, maar zo veel had de vrouw haar nog net weten te vertellen over de trainingssessies.
De avond voor deze eerste trainingsdag had haar begeleidster haar een kort lijstje gegeven van enkele onderdelen die in het trainingscentrum te vinden waren, maar ze kon zich niet alles herinneren, en leek er ook niet echt moeite voor te doen. Het was meer dan ze tot daartoe geweten had, dus Nakoma klaagde niet. Ze wist intussen dat ze met meerdere wapens zou kunnen oefenen, zowel langeafstandswapens als speren, werpmessen en pijl en boog, als slag- en steekwapens als zwaarden en knuppels. Verder waren er onderdelen die zich vooral op overleven richtten, waarvan Junia zich alleen vuur maken en kennis van planten en insecten kon herinneren. Nakoma hoopte vurig dat de vrouw beter was in het zoeken van sponsoren dan in het geven van advies – echt advies, want Nakoma was niet geïnteresseerd in haar mening over de kleur van de outfit die ze vandaag moest aantrekken, en welke schoenen daar het best bij pasten, en tegelijk elegant en praktisch waren. Ze had uiteindelijk gekozen voor een grijs t-shirt en zwarte trainingsbroek, met zwarte sportschoenen, en ze hoopte dat haar begeleidster voldoende geshockeerd was over deze mondaine keuze.
Nakoma had de vorige avond beslist dat ze elke dag hetzelfde schema zou aanhouden. Voormiddag zou ze met wapens aan de slag gaan en nieuwe vechttechnieken leren, en namiddag zou ze van het fysieke deel bekomen en zich richten op overlevingstechnieken. De eerste twee dagen zou ze allemaal verschillende dingen proberen, en de laatste dag zou ze opnieuw naar de onderdelen gaan die ze wilde herhalen of opfrissen.
Maar precies welke onderdelen ze zou bezoeken, dat had ze nog niet beslist. Het leren herkennen van insecten en planten had haar nog het meest interessant en nuttig geleken, dus als Junia daar gelijk in had, zou ze dat onderdeel wel eens bezoeken. Met nog meer dan een halfuur te gaan en dus tijd genoeg om haar omgeving alvast eens te inspecteren, sloeg Nakoma haar armen over elkaar, en keek ze rondom zich in een poging te ontdekken wat de onderwerpen van de verschillende trainingsonderdelen waren. Aan haar rechterkant zag ze een vijver, waar ze ongetwijfeld zou kunnen leren vissen, of misschien zelfs zwemmen. Hoe dan ook, daar had ze geen behoefte aan. Niet ver daar vandaan zag Nakoma een klein grasveld. Op de tafels die ernaast stonden, lagen, als ze het goed zag, stokken en verschillende soorten touw klaar. Misschien kon ze daar knopen leren maken of valstrikken zetten. Met knopen had ze al vrij veel ervaring, dus daar zou ze niet veel tijd meer aan besteden, maar hoewel er haar waarschijnlijk niets aangeleerd zou kunnen worden over het maken van netten en andere manieren om vis te vangen, had ze nog nooit landdieren gevangen. Dat zou dus wel een interessante stop kunnen zijn. Ze sloeg het op in haar geheugen voor de namiddag.
Misschien moest ze zich voorlopig echter maar eerst op de onderdelen concentreren die er wat actiever uitzagen. Ze had al verschillende messen zien liggen, en al snel zag ze ook zwaarden en speren aan rekken hangen. Haar eerste instinct was om speerwerpen meteen over te slaan, omdat ze daar al ruim voldoende ervaring mee had, maar bij nader inzien was ze er niet zo zeker van. Deze Spelen waren vreselijk. Ze was de afgelopen dagen alles in twijfel beginnen te trekken, want ze kon maar niet beslissen welke strategie de beste zou zijn, en de mensen die er hoorden te zijn om haar te helpen, hadden zelden iets nuttigs te zeggen. Het kwam dus allemaal op haar eigen oordeel neer, en ze wist niet of ze dat oordeel vertrouwde. Ze had hier geen ervaring mee.
Ze zuchtte. Het was niet alsof ze iemand anders had om de keuzes voor haar te maken, ook al zou dat het soms heel wat gemakkelijker maken. Dus, wat zou het worden? Ze kon haar eerste instinct negeren en gewoon meteen naar de speren gaan om iedereen te tonen hoe goed ze daarmee was. Het zou misschien wat mensen kunnen afschrikken en dat zou haar kunnen helpen tijdens het Bloedbad, maar aan de andere kant kon het ook betekenen dat bepaalde tributen zich tegen haar zouden keren en zouden samenspannen om hun gezamenlijke vijand zo snel mogelijk van kant te maken. Maar het kon natuurlijk ook volledig de andere kant uit gaan en haar bondgenoten opleveren, die zich bij sterke mensen en potentiële kansmakers wilden aansluiten. Maar was het wel verstandig om een van haar sterkste punten meteen vrij te geven? Misschien moest ze eerder wat mysterieus blijven. Maar het zou natuurlijk ook niemand verbazen om erachter te komen dat ze goed met een speer overweg kon. Ze kwam immers van district vier, en bijna iedereen die daar niet in een stad woonde, bracht zijn dagen in het water door.
Misschien moest ze maar gewoon even niet aan de andere tributen denken. Want als ze nu naar het speerwerpen ging, ongeacht wat dat haar zou opleveren aan vijanden of bondgenoten, zou ze in ieder geval tijd verliezen aan iets waar ze eigenlijk geen training meer voor nodig had. En als er één ding was waar ze wel zeker van was, dan was het wel dat tijd, nu meer dan ooit, kostbaar was.
Wat waren haar andere opties? Gewichtheffen, daar zag ze het nut niet echt van in. Leren boogschieten zou nog wel handig zijn, maar ze dacht niet dat ze daar snel mee overweg zou kunnen, en ze had haar katapult al. Het hindernissenparcours zou ze wel eens willen doorlopen, maar dat vond ze niet echt een prioriteit. Er was een onderdeel waarbij ze een hele reeks wapens zag liggen dat er wel interessant uitzag.
En toen viel haar oog op de bijlen die een beetje verder, aan haar linkerkant, klaarlagen, op enkele meters van levensgrote dummy’s met een roos op hun hoofd en romp. Ze gaf het niet graag toe, maar sinds haar ouders haar gedwongen hadden om voor de eerste Hongerspelen te trainen, had ze al met een bijl willen oefenen. Het leek haar een zeer interessant wapen, dat op de een of andere manier in haar gedachten dichter bij het gebruik van speren en drietanden aansloot dan bij zwaardvechten, en ze vond het jammer dat ze er niet eerder mee had kunnen oefenen.
Ja, ze zou gewoon gaan bijlwerpen, want daar had ze zin in.
Nakoma besefte pas dat de andere tributen zich ook in het midden van de zaal verzameld hadden toen ze de deur hoorde sluiten en de hoofdtrainer begon te spreken. Hij legde uit wat de bedoeling was, dat ze vrij mochten kiezen welke onderdelen ze bezochten, maar dat als ze hun vechttechnieken wilden oefenen, dat met een van de trainers of assistenten moest gebeuren. Onder geen enkele omstandigheid mochten tributen onderling vechten. Verder mocht iedereen die ’s ochtends te laat aankwam de zaal pas binnen bij het middageten, dat om half één gepland stond.
Toen de hoofdtrainer aangaf dat hij zijn zegje gedaan had, begonnen de eerste tributen zich naar de verschillende oefenstations te begeven. Nakoma jogde naar het onderdeel bijlwerpen en sprak meteen de trainer aan. Ze maakte zich geen illusies; ze had dit wapen nog nooit gebruikt, en ook al had ze veel ervaring met andere werpwapens, toch vermoedde ze dat de technieken heel anders zouden zijn dan voor speerwerpen. Het voornaamste probleem dat Nakoma verwachtte was dat de bijl zich tijdens de worp zou omdraaien en het doel niet met de scherpe kant raakte, maar met het handvat, wat natuurlijk niet veel schade zou aanrichten. Dat was ook waar ze bij meswerpen het meeste last van had, wanneer ze het mes op de correcte manier, en niet als een speer, vasthield.
Ze vertelde de trainer wat haar voornaamste zorg was, en kreeg enkele tips over de beste houding en werpmethode. Nakoma bedankte de vrouw en besloot het eens te proberen. Ze nam één van de werpbijlen vast en liet zichzelf aan het gewicht wennen. Beduidend zwaarder dan de speren die ze bij het vissen gebruikte, maar haar drietand zou wel ongeveer even veel moeten wegen. Ze zette haar linkerbeen vooruit, ontspande zich en richtte haar blik op het midden van de roos op de borstkas van de dummy die ongeveer vijf meter voor haar stond. Ze bracht haar arm naar achter en gooide de bijl weg met meer kracht dan ze voor een speer zou doen. De dummy werd aan de zijkant, ter hoogte van de onderste ribben geraakt, maar het lemmet bleef er niet in steken en het wapen viel op de grond. Nakoma fronste en probeerde het opnieuw. Deze keer gebeurde wat ze gevreesd had en draaide de bijl te ver door. De dummy werd ter hoogte van de plexus geraakt door de bovenkant van de bijl, die weer niet bleef steken.
Aangemoedigd door het feit dat ze haar hoeveelheid kracht tenminste al juist ingesteld had, en dat ze de tweede keer ook goed gemikt had, nam ze een derde bijl vast. Het zou haar lukken. Ze zou het niet opgeven voordat het lukte.
TL;DR: Nakoma staat al voor half tien in de trainingszaal. Ze weet nog niet goed wat haar te wachten staat en kijkt dus alvast wat rond om het aanbod in te schatten. Ze twijfelt heel lang, maar gaat uiteindelijk bijlwerpen, wat ze nog nooit gedaan heeft, en waar ze ook niet meteen heel goed in is.
KARAKTER Karakter Informatie Geslacht: Man Beroep: Districtbewoner Leeftijd: 13
◊Onderwerp: Re: [DAG 1] Training | za nov 08, 2014 5:03 pm
Sinds half negen was hij al wakker maar hij nam zijn tijd om te douchen en om te kleden. Hij koos voor de meest herkenbare broek die hij kon vinden: een bruinkleurige, lange broek die niet al te strak zat. Na even twijfelen deed hij een simpel korte-mouwen shirt aan die donkerblauw was en een grijs vest. Hij glimlachte, wetend dat de Capitoolwezens dit verschrikkelijk zouden vinden. Hij had zich suf gelachen om al hun vreemde kleding en make-up en nog altijd koste het hem moeite deze mensen serieus te nemen. Maar wat wil je als ze eruit zien als een stel uit een circus?
Om 9:09 liep hij zijn kamer uit om te ontbijten, net op tijd om Nakoma te zien vertrekken. Moest hij ook al haasten? Hij ging bij de gedekte tafel zitten en maakte met moeite de keuze wat van al het eten het lekkerst moest zijn, uiteindelijk hield hij het op twee chocolade-broodjes, een paar koekjes en een groot glas chocolademelk. Simpel maar goed, hij moest immers nog de hele dag trainen. Ondertussen dacht hij aan het lijstje wat hun begeleidster hem gister gegeven had. Hierop had een deel van de trainingsonderdelen op gestaan, het eerste nuttige wat zij tot nu toe gedaan had. Hij had in zijn hoofd al weggestreept wat hij niet hoefde te doen: Vissen en knopen omdat hij dat al wel kon, en gewichtheffen omdat hij daarmee in 3 dagen weinig bereiken zou. Ook de Camouflage en Insecten afdelingen leken hem niet bepaald het bezoeken waard.
Uiteindelijk had hij een kleine planning voor vandaag gemaakt die begon met 'de basis dingen van survivallen.' begon. Zo ontweek hij ook meteen de drukste tijden bij de wapens want waarschijnlijk zou iedereen dat zien als belangrijkst. Met een beetje geluk was het daar 's middags dan wel rustig genoeg om te kunnen oefenen zonder een half uur te hoeven wachten om überhaupt iets te kunnen doen. Hoe meer hij kon doen, des te meer kans hij uiteindelijk nog zou hebben.
Het was nu half tien en hun begeleidster had hen gewaarschuwd dat ze op tijd moesten zijn. Hij pakte snel zijn pet nog uit zijn slaapkamer, zwaaide kort naar Junia en stapte de lift in die hem naar beneden bracht. Toen de liftdeuren openden had hij zich voor de zoveelste keer verbaasd over de luxe die het Capitool had. De trainingsruimte was erg groot en ondanks dat hij deels had geweten wat hij kon verwachten was hij diep onder de indruk. Hij liep naar het midden waar al wat meer tributen stonden en sloot zich bij hen aan. Hij keek om zich heen om te zien wat er allemaal te doen was en besloot uiteindelijk dat hij voor de middaglunch wist hoe hij simpel vuur kon maken, welke planten er eetbaar zijn en hoe hij strikken kon leggen. Dat laatste verwachtte hij snel onder de knie te hebben door zijn ervaring met knopen en daarom besloot hij dat als eerste te gaan doen. Het zou een drukke ochtend worden, maar het zou het waard zijn.
Toen begon een volwassene ineens te spreken, George schrok op uit zijn gedachtes en zag dat iedereen aan het luisteren was naar een grote man met een schrikbarend uiterlijk. Hij bleek de hoofdtrainer te zijn en hij begon kort maar krachtig de regels uit te leggen, die bleken niet zo ingewikkeld te zijn: Wees op tijd anders mis je de ochtend en vecht nooit tegen een andere Tribuut plus nog een paar logische regels. Toen was iedereen vrij om te gaan, George wachtte niet al te lang en liep meteen naar het gedeelte waar hij strikken kon leren leggen.
Bij het onderdeel stond een trainer die er niet al te onaardig uit zag en daar was George blij mee. Hij vertelde haar dat hij al aardig goed de knopen kende en dat hij graag de basis van strikken zetten wilde leren. Ze glimlachte en zei dat hij kon gaan zitten, dan zou ze hem helpen. Hij deed wat ze zei en kreeg toen een aantal blaadjes met informatie. "Lees dit maar door, dan kan je straks het uitproberen." zei ze. Voor het eerst had George motivatie om te leren en aandachtig begon hij de blaadjes door te lezen. Elk blaadje beschreef een soort val, wat deze deed en hoe je deze maakt. Ondanks dat hij de knopen kende zou het waarschijnlijk langer duren dan hij van tevoren gedacht had, voorlopig zou hij hiermee bezig zijn.
TL;DR: George heeft al een aardige planning bedacht en zit nu te leren hoe hij strikken kan maken.
Laatst aangepast door George Douglass op za nov 08, 2014 7:47 pm; in totaal 1 keer bewerkt
KARAKTER Karakter Informatie Geslacht: Man Beroep: Automonteur Leeftijd: 16 jaar
◊Onderwerp: Re: [DAG 1] Training | za nov 08, 2014 5:18 pm
Een paar minuten voor tien kwam Johnny de trainingszaal binnen. Hij zou dit maar moeten doen. Hij kon toch moeilijk niets doen en gewoon sterven. Blijkbaar was hij net op tijd binnen gekomen want de deur ging een paar minuten nadat hij binnen was dicht en de hoofdtrainer begon zijn uitleg. Na een korte uitleg mocht iedereen naar een onderdeel gaan. Johnny bleef even staan en keek naar wie naar welk onderdeel ging. Waarna hij naar de onderdelen zelf keek. Er stonden bakken met insecten en planten, er was een onderdeel waar je knopen kon leggen en wat verder was er een vijver. Johnny keek bang naar het water. Misschien zou hij later leren vissen, of nooit. Zijn blik richtte zich op het messenwerpen en daarna boogschieten. Messenwerpen kon hij al en hij wou liever nu nog niet tonen wat hij kon dus liep hij naar het boogschieten. Dat leek hem nog leuk. Je moest ervoor kunnen mikken, maar het wapen zelf was niet al te zwaar en onhandig om mee te nemen. Een voordeel was dat er maar één persoon bezig was. Een meisje dat als hij het goed onthouden had Nesrine heette. Uit welk district ze kwam wist hij niet, maar ja. Ze schoot een pijl af die tegen de muur achter de dummie aan kwam waarna ze haar pijl ging halen. Tegen dat Johnny bij het onderdeel stond had ze haar boog al terug opgepakt. De trainer gaf hem een korte uitleg en toonde hem de juiste houding. Johnny knikte en pakte een boog vast. Hij pakte een pijl uit een koker die op de grond stond en plaatste deze op de boog. Al zijn aandacht bij het wapen houdend mikte hij op de borst van de dummie, de plaats waar zijn hart zat en schoot de pijl af. Deze kwam in de rechterschouder van de dummie terecht. Zacht vloekte Johnny. Hij moest nog even aan dit wapen wennen. In een gevecht zou zo schieten fataal kunnen zijn. Even keek hij naar de trainer die hem verbijsterd aanstaarde. Blijkbaar was het nog niet veel tributen gelukt om van de eerste keer zo goed te schieten. Maar zelf vond hij het niet goed genoeg. Even keek hij het meisje naast hem aan. ’Wil het bij jou ook niet lukken?’ vroeg hij proberend om vrolijk te klinken aan haar. Hij had besloten dat hij zijn tijd hier maar zo goed mogelijk moest benutten. ’Ik ben Johnny, district zes. Uit welk district kom jij? Zijn stem klonk nog steeds een beetje bars, maar hij probeerde om vriendelijk te doen.
OOC: - Johnny is naar boogschieten gegaan en heeft Nesrine aangesproken.
KARAKTER Karakter Informatie Geslacht: Vrouw Beroep: Dictrictbewoner Leeftijd: 17
◊Onderwerp: Re: [DAG 1] Training | zo nov 09, 2014 8:39 pm
Nesrine Eleyne
Er was inmiddels ook een jongen naar het boogschieten gekomen en hij had naar de korte uitleg trainer geluisterd, daar was Nesrine nog niet opgekomen maar ergens wilde ze het liefst ook niet om hulp vragen. Ze had bovendien les gehad in boogschieten, ze moest er gewoon weer even inkomen en zichzelf goed rustig zien te krijgen, dan lukte het haar vast wel weer. Ze gaf de jongen geen aandacht maar hield hem in haar ooghoek wel in de gaten. De pijl van de jongen kwam in de schouder van de dummie terecht en kort keek Nesrine bedenkelijk naar de dummie. Zou hij eerder hebben boog geschoten of was dat gewoon puur geluk? Ze was echt verdoemd in de arena. Ze had haar boog nu zachtjes laten zakken en keek naar de jongen toe blijkbaar nog niet tevreden was, iets dat Nesrine ergens wel een beetje ongemakkelijk liet voelen. Zelf was ze er al behoorlijk tevreden mee geweest, zelfs in de arena. Het zou haar nachtmerries bezorgen als ze iemand recht in het hart schoot en deze op slag dood zou gaan, misschien wel een wat minder pijnlijke dood maar het joeg haar angst aan. De trainer keek haar nu aan met een kleine grijns en ze hoorde hem gewoon denken. Dat meisje gaat het niet halen. Ze nam diep adem en wilde net een nieuwe poging wagen om een pijl op de dummie af te vuren tot de jongen tegen haar begon te praten. ’Wil het bij jou ook niet lukken?’ Vroeg hij nu aan haar waarbij hij probeerde vrolijk te klinken. Nesrine liet gelijk de boog weer een beetje zakken en keek hem weer aan. Ze schudde zachtjes haar hoofd. "Nee, maar bij jou gaat het blijkbaar al wel wat beter.." Zei ze nu een tikje teleurgesteld. Ze glimlachte wel even wat vriendelijk naar de jongen, ze moest bovendien ook een beetje proberen bondgenoten te vinden voor in de arena als dat haar kans zou vergroten om te overleven. ’Ik ben Johnny, district zes. Uit welk district kom jij?' Zei hij nu tegen haar en kort knikte ze. Ze kon merken dat hij vriendelijk probeerde te klinken en dat kon Nesrine wel waarderen. "Acht," Zei ze nu wat zachtjes met een glimlach. In ieder geval voelde ze zich nu even wat minder zenuwachtig, door het praten, dus zou ze ook wel weer een poging kunnen wagen. Ze richtte haar blik weer op de dummie en ging opnieuw weer in de houding staan. Ze hield haar elleboog nu wel goed omhoog en ze hield de boog een tikje scheef. Ze nam even diep adem waarnaar ze het draaide losliet en de pijl liet gaan. Hij raakte de dummie precies in zijn hart, waar ze op gemikt had. Niet dat ze er erg graag op mikte maar ze was wel erg blij dat hij nu goed zat met de juiste kalmte. Ze glimlachte zachtjes terwijl ze naar de dummie bleef kijken en de trainer maakte even kort een complimentje, maar erg enthousiast klonk het niet. Dit was natuurlijk ook nog best makkelijk, het doelwit stond gewoon stil en bewoog helemaal niet. Ze keek nu kort Johnny weer aan. "Kon je al boogschieten?" Vroeg ze nu wat voorzichtigjes aan hem. "Ik bedoel.. Voor de boete.." Zei ze er nu nog zachtjes achteraan...
tag: x words: x notes: - [Je moet geregistreerd en ingelogd zijn om deze link te kunnen zien.]
KARAKTER Karakter Informatie Geslacht: Man Beroep: Groente verbouwer Leeftijd: 16 Years
◊Onderwerp: Re: [DAG 1] Training | ma nov 10, 2014 1:23 pm
Wat was handig? Hij wist het niet. Wat kon hij het best gaan doen? Newt keek om zich heen. Hoe groot was de kans dat hij in de arena een wapen te pakken kon krijgen? Gezien de tegenstanders die hij zag, niet heel groot. Eén ding wist hij al wel zeker; hij zou niet meedoen aan het bloedbad. Inmiddels was hij uit de lift gestapt en stond hij bij de eerste trainingsdag. Er werden een aantal dingen uitgelegd en Newt liep toen toch naar het zwaardvechten. Als hij een zwaard te pakken kon krijgen, zou dat mooi zijn. Maar misschien kon hij in de arena ook wel een dikke tak als zwaard gebruiken. Zoals hij in zijn eigen district ook wel gedaan had. Hij pakte een zwaard vast en woog het in zijn handen. De trainer kwam naar hem toe. "Wil je tegen mij sparren?" Newt keek wat geschrokken omhoog. De trainer was niet heel gespierd, maar hield een eigen zwaard met gemak vast. Newt knikte, de man glimlachte en hief zijn zwaard in een verdedigende positie. Newt keek even naar de houding van de man en haalde toen uit naar diens benen. De man stapte half opzij en gaf Newt met het heft een klap in zijn maag. "Minder kijken wat je gaat doen, je ogen verraden je." Ja, dat had hij gemerkt. Newt gromde en haalde uit naar de zij van de man. Het geluid gaf aan dat de man de slag met zijn eigen zwaard gepareerd had. "Kijk, dat was al beter." Newt knikte en zo trainden ze door. "Bedankt..." zei de blonde jongen hijgend na een half uur. Hij legde het zwaard terug en veegde zijn haar uit zijn gezicht.
OOC: Newt heeft getraint in zwaard vechten en was daar niet overdreven goed in. Newt is nu niets aan het doen, dus wie hem aan wil spreken; ga je gang
KARAKTER Karakter Informatie Geslacht: Man Beroep: Automonteur Leeftijd: 16 jaar
◊Onderwerp: Re: [DAG 1] Training | ma nov 10, 2014 2:30 pm
Het meisje liet haar boog terug zakken en keek hem aan. "Nee, maar bij jou gaat het blijkbaar al wel wat beter.." Johnny zuchtte en knikte. Nesrine glimlachte even vriendelijk naar hem en hij lachte terug. Hij wist ook wel dat hij met bondgenoten waarschijnlijk verder kon komen, maar dan moest hij wel iemand vinden die hij vertrouwde. Hij werd het liefst niet ’s nachts de keel over gesneden. "Acht," antwoorde ze zacht. Ze ging terug in de houding staan en mikte op de dummie. Johnny deed hetzelfde, maar deze keer mikte hij op het hoofd. Hij liet tegelijkertijd met haar de pijl gaan. Die kwam in het hoofd van de dummie terecht. Johnny was blij dat dit geen echt mens. Hij wist niet of hij echt op iemand zou kunnen schieten. Waarschijnlijk wel. Uiteindelijk zou de overlevingsdrang te groot worden en zouden er doden vallen. Hij keek in de richting van de dummie waar Nesrine op gemikt had en zag dat haar pijl op de plaats van het hart zat. Ze keek hem terug aan. "Kon je al boogschieten?" Vroeg ze wat voorzichtig. "Ik bedoel.. Voor de boete.." Zei ze er nog zachtjes achteraan. Johnny schudde zijn hoofd. ’Neen, maar ik ben goed in mikken. Ik oefende met mijn vader met stenen gooien en daarna met messenwerpen.’ antwoorde hij. ’En jij, kon jij al boogschieten?’ vroeg hij op zijn beurt aan het meisje.
OOC: hij staat nog steeds bij boogschieten met Nesrine te praten.
KARAKTER Karakter Informatie Geslacht: Vrouw Beroep: Winnares HS2 Leeftijd: 19
◊Onderwerp: Re: [DAG 1] Training | ma nov 10, 2014 11:20 pm
Madelynn durfde bijna te wensen dat ze langer in het Capitool kon blijven, want ondanks de haat die ze voelde, was ze niet goed bestand tegen de heerlijke douches en de heerlijke bedden en vooral eigenlijk het (over)heerlijke eten. Het was allemaal erg verleidelijk en het was jammer dat het allemaal al zo snel aan zijn einde zou komen. Als ze dan toch moest sterven (of, nou ja, dat hoefde natuurlijk niet, maar het was misschien beter om niet al te optimistisch te zijn in deze situatie), dan wilde ze nog wel even van het leven genieten. Het Capitool gaf haar daar alle mogelijkheden toe en Madelynn stond het zichzelf toe om ook daadwerkelijk te genieten. Je bent een ontzettende egoïst, klonk er dan plots in haar hoofd. Zo nu en dan kwam die gedachte boven en dat was best wel moeilijk. Dan zag ze het huisje van haar familie voor zich, waar ze zeventien jaar lang had gewoond. De simpele houten meubels, waar er niet eens genoeg van waren om hen allemaal te kunnen laten zitten, en de eettafel, die was gedekt met een standaard avondmaaltijd voor haar familie in District 7. Pas nu ze hier in het Capitool was, realiseerde Madelynn zich daadwerkelijk hoe karig ze het eigenlijk hadden, hoewel zij het nog echt relatief goed hadden, en hoe groot het verschil echt was tussen het Capitool en de districten. Ze snapte waarom mensen ontevreden waren. Het was belachelijk dat er mensen van de honger moesten stierven, terwijl er hier zoveel rijkdom was. Het was moeilijk voor het meisje om een balans te vinden tussen deze bewonderende en hatelijke gedachten – niet alleen jegens het Capitool, maar ook jegens zichzelf. Ze vond het moeilijk om een duidelijke mening te vormen, hoewel ze wist wat moreel gezien juist was om te vinden. Maar die verleiding… Nog even en ze wist zichzelf te overtuigen dat het terugkeren naar deze plek het waard was om te vechten. Dat zou de slechtste reden ooit zijn, maar wellicht was elke motivatie om te overleven wel welkom. Dat was haar enige prioriteit en dat was de reden waarom ze heel hard haar best moest doen tijdens de trainingen. Niet alleen om nieuwe dingen te leren, maar ook om geen vijanden te maken en de andere Tributen in zich op te nemen. Ze moest toch op z’n minst een beetje weten met wie ze te maken had en wat hun sterke punten (en het liefste natuurlijk ook hun zwakke punten) waren.
Ruim op tijd kwam Madelynn aan bij het trainingscentrum. Ze was niet de enige, dus zo onopvallend mogelijk deed ze een poging om de overige Tributen te bestuderen. Ook de begeleiders probeerde ze in zich op te nemen, maar ze lette meteen goed op toen de hoofdtrainer begon te spreken. Madelynn was blij dat ze op tijd was en ook heel erg blij dat ze niet mochten vechten. Dat was een goede reden om daadwerkelijk niet in zo’n situatie verzeild te raken. Na de korte uitleg was het tijd om naar een onderdeel te lopen, maar Lynn wist niet zo goed waar ze heen wilde. Ze bleef even staan, zoals wel meer Tributen deden en een beetje ongemakkelijk lachte Madelynn naar degenen met wie ze per ongeluk oogcontact maakte. Onbewust werd Madelynn aangetrokken door het bijlenonderdeel. Ze kon wel huilen van geluk toen ze de bijlen zag en ze kon wel huilen van ellende toen ze zag hoe de andere Tribuut aan het gooien was. Ze zou het fijn moeten vinden, hoe iemand anders ergens minder goed in was dan zij, maar ze kon het niet. Dit was gewoon pijnlijk. Madelynn knikte naar de trainer, terwijl ze een bijl pakte en ondertussen gefocust bleef op de vrouwelijke Tribuut die opnieuw een bijl gooide. De bijl in haar hand voelde zo natuurlijk dat het bijna vreemd was. Dit had ze zo erg gemist. Ze besloot echter niet meteen te gooien, hoe aanlokkelijk het ook was. “Geen slechte worp,” glimlachte Lynn naar het donkere meisje uit 4. “Madelynn Bristow, District 7. Wat voor mij altijd hielp is als je wat meer zo…” Ze nam haar gooipositie in “… gaat staan en dan op deze manier de bijl vastpakt.” Vluchtig keek ze of de kust veilig was en niemand in de weg stond, waarna ze in een vloeiende beweging de bijl richting de dummy gooide. Het was wellicht geen geheel perfecte worp, maar dat was ook niet echt haar intentie geweest, en het kon alsnog maar maximaal vijf centimeter van de roos verwijderd zijn. Ze hoefde toch ook niet meteen al haar vaardigheden prijs te geven?
Ze bleef nog even bij het bijlonderdeel om te zien of haar tip goed ontvangen werd, de tip het meisje van nut was en of ze nog meer kon doen, waarna ze zelf besloot over te gaan op mesgooien. Dat bevond zich bij hetzelfde onderdeel, maar was overduidelijk wel even iets anders dan bijlgooien. Nou ja, in principe bleef de techniek redelijk hetzelfde, zo gokte Madelynn, maar qua gewicht was het wel even wennen. Ze pakte enkele messen en begon hoopvol met gooien. Het scheelde duidelijk wel echt dat ze vaker met dingen smeet, want hoewel de eerste twee messen echt niet in de buurt van de roos kwamen, kwam de derde al een stuk dichterbij. Bovendien zaten in ieder geval alle messen in de dummy en dat was ook iets waard. Madelynn luisterde naar het commentaar van de trainer, waarna ze opnieuw enkele messen begon te gooien.
OOC: RPG-NaNo 6: +916 = 6387 woorden.
TL;DR: - Madelynn vindt het Capitool zowel awesome als stom. - Madelynn is ruim op tijd bij het trainingscentrum en bestudeert de reeds aanwezige mensen. - Madelynn weet niet waar ze als eerste heen wil en blijft even staan en lacht ongemakkelijk naar anderen die hetzelfde doen met wie ze per ongeluk oogcontact maakt. - Madelynn gaat naar het bijlgooien en kijkt naar Nakoma en probeert haar een tip te geven en gooit zelf ook met een bijl. - Madelynn gaat over op mesgooien, want haar niet zo gemakkelijk afgaat als bijlgooien, maar ze gaat wel snel vooruit, dankzij haar gooi-ervaring.
◊Onderwerp: Re: [DAG 1] Training | di nov 11, 2014 4:47 pm
Nakoma schatte het gewicht van haar derde bijl nogmaals in, en bedacht zich wat ze kon veranderen om de bijl rechter te houden tijdens haar vlucht.
“Geen slechte worp.” Nakoma keek naar het meisje dat naast haar was verschenen en fronste. Als ze het zich goed herinnerde was dit de vrouwelijke tribuut van district 7, en er bestond een grote kans dat een bijl voor haar net zo natuurlijk aanvoelde als een drietand in Nakoma’s handen. Bijgevolg wist ze niet of het meisje haar opmerking echt meende en gewoon vriendelijk probeerde te zijn, of haar nu belachelijk stond te maken.
“Madelynn Bristow, District 7.” Nakoma knikte toen haar vermoeden bevestigd werd. Plots herinnerde ze zich iets. Zij was degene die initialen in haar outfit – nu ja, in haar geval verf – van de optocht gekerfd had! Caleb, de mannelijke tribuut die district zeven vorig jaar had moeten leveren en het nog vrij ver geschopt had (maar jammer genoeg was er in dit spel geen troostprijs voor de runner-ups), was haar vriendje geweest, of dat waren toch de geruchten die Nakoma opgevangen had.
Ze had Madelynns actie tijdens de openingsceremonie aanvankelijk geapprecieerd als een uitstekende vorm van subtiele rebellie tegen het Capitool, maar bij nader inzicht had het ook een zeer berekende en intelligente zet kunnen zijn. Het verhaal over haar gestorven vriendje uitmelken zou sowieso sympathie opwekken bij het sentimentele Capitoolpubliek, en dat kon sponsoren opleveren. Nakoma wist niet hoe ver Madelynn in haar rouwperiode zat en in welke mate ze zich bewust was van de voordelen die haar achtergrondverhaal haar konden opleveren, maar ze twijfelde er niet aan dat haar verdriet oprecht was – ze was immers een districtbewoner, en die hadden wel nog gevoelens. Nakoma wist ook dat de wonden die het Capitool achterliet op de districtbewoners, zowel fysiek als emotioneel, doorgaans diep waren, en Madelynn waarschijnlijk een niet te onderschatten woede met zich meedroeg. En dat kon haar een geduchte tegenstander maken. Of een waardevolle bondgenoot, natuurlijk.
“Wat voor mij altijd hielp is als je wat meer zo gaat staan,” Nakoma bestudeerde aandachtig de positie die het meisje innam, “en dan op deze manier de bijl vastpakt.” En weer liet ze het beeld dat ze zag in haar netvlies branden. Ze moest toegeven dat ze een beetje verbaasd was dat Madelynn zo gemakkelijk hulp aan een van haar concurrenten aanbood. Ofwel was dit een zeer domme en naïeve zet van haar, ofwel wist ze precies wat ze deed en was het allemaal onderdeel van een of ander plan. Nakoma respecteerde haar genoeg om van de tweede optie uit te gaan. Ook schatte ze haar tegenstanders liever slimmer en sterker in dan ze echt waren dan dat het omgekeerde gebeurde en die argeloosheid haar haar leven zou kosten.
Met die gedachte belandde de bijl die Madelynn geworpen had op enkele luttele centimeters van de roos in de dummy, waar hij bleef steken. Wat Madelynns beweegredenen ook mochten zijn, Nakoma nam haar hulp dankbaar aan en sloeg alle informatie die ze gekregen had veilig in haar hersenen op. Ze paste haar stand aan en probeerde de gooibeweging van Madelynn zo precies mogelijk na te bootsen. Met een tok bleef de bovenste tip van de bijl in de dummy steken, een paar centimeter onder de roos op zijn borstkas.
“Hmm,” zei ze, tegelijk verbaasd en onder de indruk. “Bedankt.” Ze keek Madelynn weer aan, en deze keer kon er wel een kleine glimlach vanaf. Ze begreep nog steeds niet helemaal waarom het meisje haar geholpen had, maar was haar hoe dan ook dankbaar. Ze nam een vierde bijl vast en mikte nu op het hoofd van de dummy. Een volgende tok en het gebrek aan daaropvolgend gekletter liet haar weten dat Madelynns advies echt geholpen had en haar vorige worp niet gewoon een kwestie van geluk geweest was. De bijl was een beetje schuin geland, en het was nog steeds enkel het bovenste deel van het lemmet dat zich in de dummy geboord had, maar het was een duidelijke verbetering ten opzichte van haar eerste twee pogingen.
Nakoma wierp weer een vlugge blik op Madelynn, die intussen naar meswerpen overgeschakeld was. Ze wist nog niet wat haar mening over bondgenootschappen was, of toch tenminste als mogelijkheid voor zichzelf, maar ze was er wel zeker van dat ze Madelynn liever als vriend dan als vijand had.
“Als ik je ergens anders mee kan helpen,” begon ze daarom, en ze ging ervan uit dat Madelynn wel doorhad dat ze doelde op technieken en kennis die met haar district te maken hadden, “dan laat je maar iets weten.” Ze wilde zich weer op haar bijlen richten toen haar nog een laatste ding te binnen schoot. “Oh, en ik ben Nakoma. District 4.”
TL;DR: Nakoma krijgt tips van Madelynn en past die met succes toe. Vervolgens biedt ze een wederdienst aan.
KARAKTER Karakter Informatie Geslacht: Man Beroep: Multifunctioneel Leeftijd: 14
◊Onderwerp: Re: [DAG 1] Training | wo nov 12, 2014 12:05 am
Het Capitool was voor Dean zowel de hemel als de hel geweest en de jongen was al lang blij dat hij eindelijk de tijd had zich daadwerkelijk voor te bereiden op zijn dood - de kans op overleven was zodanig klein, dat hij had besloten een heldendood te willen sterven. Afleiding was nog nooit zo welkom geweest, nu iedere dag in het teken stond van geweldig zijn en veel eten en pracht en praal en meer van die dingen. Dean had het met argusogen aangezien en zijn pogingen om zichzelf te distancieren van deze afschuwelijke omgeving waren lastig. Want zelfs Dean kon niet ontkennen, en geloof me, dat wilde hij echt heel graag, dat het Capitool niet zijn charmes had. Het eten was heerlijk en er was altijd meer dan genoeg, de douches waren warm, de bedden waren zacht..
Zijn hele leven had in het teken gestaan van het haten van deze mensen en deze omgeving en dat was moeilijk, heel moeilijk, want hij kon zich goed voorstellen dat mensen liever zo leefden dan zoals hij leefde. Hij kon het ze niet echt kwalijk nemen, want als hij niks anders had gekend, had hij hetzelfde leven gehad. Het probleem was echter dat hij uit de tegenovergestelde wereld was komen aanzetten en hij gruwelde er dan ook van. Iedere seconde hier in het Capitool was een extreme tweestrijd, want hij vond alles zo mooi maar mocht het niet mooi vinden, want het was niet eerlijk. Alles was hier in overvloed. Van alles was hier een gigantisch overschot en niks van wat er over was, ging naar de districten, ondanks hun eeuwigdurende tekortkomingen aan de meest simpele levensmiddelen. Dean kende meerdere gezinnen die niet genoeg stoelen hadden en waar er dus altijd iemand óf op een bed moest zitten als diegene comfortabel wilde zijn, of men op de grond moest zitten om bij het gezin te zijn. En dat waren niet eens altijd grote gezinnen. Soms hadden mensen gewoonweg niet genoeg geld voor stoelen.
Dat waren dan alleen nog maar stoelen, dacht Dean verwoed terwijl hij een hap nam van zijn vanillevla met slagroom. Het was lastig voor Dean om niet zodanig veel te eten dat hij de afgelopen jaren in zou halen, want het eten was nou eenmaal verrukkelijk en veel voedzamer dan het beste wat hij ooit was gegeten. Hij wilde echter niet profiteren van iets waar hij zo erg tegen was. Al het eten wat niet werd opgegeten - iets waar hij helaas aan bijdroeg - werd zonder pardon weggegooid. Hij had zich meerdere malen afgevraagd waarom ze dat niet gewoon aan de districten konden geven, maar Dean wist dondersgoed waarom. De privileges om op plek te worden geboren waar nooit iets naars gebeurde waren gigantisch en het leek erop dat de mensen die dit niet kenden en hier voor slechts een week van mochten genieten, hun positie nog even extra benadrukt moest worden. Alsof ze nog niet wisten dat ze uitschot waren. Ze stonden hier alleen maar omdat iemand besloot dat de kinderen moesten sterven. Nu zouden hier nog kinderen bijzitten zoals Dean, zo extreem Capitool opgevoed dat hij niks anders kende dat de immense haat voor deze afschuwelijke plek op aarde. De kinderen zoals Dean, die hadden meegevochten in de Opstand, waren de enige 'logische' slachtoffers van de Spelen. Iedereen die nog nooit iets tegen het Capitool had gedaan, verdiende dit niet. Wat ze wel verdienden, was dit verrukkelijke feestmaal waar Dean stilletjes van zat te eten, zo sober mogelijk, in de hoop dat hij zichzelf niet zou verliezen in de pracht en praal die hij nooit had gekend en die oh zo aantrekkelijk was. Want hij verafschuwde het, maar hij snapte het zo goed.
De opluchting die Dean voelde toen de begeleidster had gezegd dat het tijd was om te gaan, was groter dan hij had verwacht. Zijn innerlijke strijd zou eindelijk even worden neergelegd om zich volledig over te leveren aan de voorbereiding voor een strijd die nog veel belangrijker zou zijn. Hij had het hier over gehad met Old Rose en hij zou alles op alles zetten om te overleven. Overleven, niet vechten, want alleen met overleven maakte hij een kans. Inventiviteit, intelligentie en vluchtdrang waren zijn drie grootste vrienden, althans zo had hij het idee, en hij ging deze vrienden nog beter leren kennen. Dean had vurig ontkend dat hij sneller leerde en beter dingen oppikte dan andere mensen, maar Rose had het al zó vaak gezegd, dat hij het op z'n minst kon proberen. Het maakte niet uit of hij het snel oppakte of niet, als hij het maar oppakte. Vechten zou hij toch niet hoeven proberen, want dat kon hij niet winnen, dus Dean had al zijn kansen ingezet op de survivalonderdelen die zo meteen aanwezig zouden zijn in de trainingsruimte waar hij de komende drie dagen door zou brengen. Een simpel zwarte longsleeve en een joggingbroek waren meer dan genoeg om Dean ontzettend oncomfortabel te maken en toen hij binnen de kortste keren naast een stel Tributen stond die groter en sterker waren dan hem, wilde hij het liefst al helemaal verdwijnen. Dat deed hij echter niet, omdat zijn oog viel op het meisje uit District 7, wat in de parade voor hem had gereden. Op de één of andere manier was hij onder de indruk van haar. Bij het terugkijken van de Boete was zij hem als één van de weinigen bijgebleven en pas bij de parade had hij zich gerealiseerd waarom - het was niet zozeer geweest dat hij haar eerder had gezien, maar ze leek bekend op de één of andere manier. De tijd tussen de Boete en de parade had hij vooral nagedacht over of hij haar aan zou spreken, wat informatie over haar los zou proberen te krijgen waardoor Dean haar misschien beter kon plaatsen. Na de parade had hij het echt besloten en wist hij ook precies wat hij wilde gaan zeggen. Of het er goed uitkwam, was een ander probleem waar Dean zich geen zorgen om maakte - al zou hij dat misschien wel moeten, want Dean was geen sociaal wonder en - niet dat hij dat wist - Madelynn ook niet. Dat beloofde nog iets te worden.
Voor hen stond een grote man die had besloten dat het tof was om rode ogen te hebben. Waarom hij dat tof had gevonden, was iets waar Dean niet bij kon, maar dat het geldverspilling was geweest en dat hij het geld beter aan Dean had kunnen geven, wat iets wat wèl bij de jongen omhoog kwam. Het stak fel af bij zijn witte huid en al met al was het volgens Dean een freakshow. Hij legde kort en bondig uit was de bedoeling was en voordat Dean het wist, was vrijwel iedereen al weg naar een onderdeel en dat hield in dat Dean waarschijnlijk sociaal bij een onderdeel moest gaan zijn, daar er onderhand vrijwel overal wel iemand stond. Dat was alles behalve het plan geweest, daar Dean geen behoefte had aan bondgenootschappen, hoe handig die ook zouden kunnen zijn. De kans dat het fout ging was erg groot en of het dan Dean was die iemand verraadde of iemand anders die Dean verraadde, maakte hem niet eens uit. Geen bondgenootschappen, tenzij het écht nodig bleek te zijn. Dat betwijfelde hij ten zeerste, dus zou hij op zichzelf moeten vertrouwen en zou hij snel van alles moeten leren, iets wat niet zou gebeuren als hij daar bleef staan.
Dean besloot een ronde door de zaal te lopen en te kijken naar de verschillende Tributen bij de verschillende onderdelen. Aan de hand daarvan zou hij bepalen bij wie hij zich het fijnst zou voelen om samen dat onderdeel mee te oefenen, of welk onderdeel hij belangrijker vond dan het mens dat zijn onderdeel had ingepikt. Als eerste liep hij nieuwsgierig richting het onderdeel met zijn grootste voorkeur: vuur maken. Dat was iets wat hem van groot belang leek en hij zou hoe dan ook snel dit onderdeel volgen, daar hij alleen vuur kon maken met een aansteker of een lucifer. En dat was dan ook een vuur binnen, niet buiten. Jammer genoeg was er al iemand bij dit essentiële onderdeel en hoewel Dean had besloten toch eerst een rondje te lopen, vond hij dat erg jammer. Wie weet had hij het anders gelijk gedaan.
Even verderop zag hij een jongen bij het zwaardvechten. Een meisje was bezig met het leggen van valstrikken, terwijl Nesrine aan het worstelen was met een pijl en boog. Nog een andere Tribuut was begonnen bij het camouflageonderdeel, een onderdeel wat Dean extreem nutteloos maar wel erg leuk leek. Hij had natuurlijk geen tijd voor leuk, alleen voor nuttig, maar als hij voor leuk kon kiezen, had hij graag willen leren hoe hij zichzelf bijna onzichtbaar zou kunnen maken door op zijn huid te schilderen.
Uiteindelijk viel zijn oog op Madelynn en een meisje waarbij ze stond, die hij herkende als de Tribuut van District 4. De enige reden dat hij haar herkende, was vanwege haar donkere huid. Er waren van de Tributen van dit jaar slechts twee mensen met een zeer donkere huid, en daar was zij er één van. Dean vond het raar dat er zo weinig waren, want naar zijn idee was dat toch altijd redelijk evenredig verdeeld. In District 8 liepen er in ieder geval genoeg donkere mensen rond, naar zijn idee evenveel als blanke mensen, dus waarom waren er maar twee donkere mensen onder de Tributen en was verder iedereen zo bleek als de instructeur van zojuist? Was dat expres gedaan? Ging het Capitool zo ver, dat ze weigerden om mensen die niet blank waren op tv te laten komen? Zo ja, waarom? Het zorgde er in ieder geval voor dat het meisje opviel voor Dean, en hij zeker van plan was haar in de gaten te houden.
Vooral toen hij zag dat Madelynn haar iets voordeed bij het bijlen werpen - de plek waar hij het meisje ook had verwacht - en ze het vrijwel perfect nadeed na haar zorgvuldig bestudeerd te hebben, besloot Dean dat ze een geduchte tegenstander kon zijn, zeker als ze met wapens om leerde gaan. Het hield echter ook in dat ze grote voordelen zou kunnen hebben om mee samen te werken, maar - nu helaas - Dean had al besloten dat er geen bondgenootschappen kwamen. Ook niet met haar.
Toen Madelynn van het meisje - wat zich voorstelde als Nakoma, zo hoorde hij haar zeggen - wegliep richting een ander onderdeel, liep Dean achter haar aan. Madelynn stopte bij het zwaardvechten, wat voor Dean perfect was, omdat hij daar niet zou hoeven blijven, daar hij niet van plan was iemand te laten zien hoe zwak hij wel niet was. Vandaar dat hij gelijk zijn mond opentrok, zelfs al lag dat ver buiten zijn comfortzone, en zonder omwegen zei wat hij wilde zeggen: "Ik zag dat je M+C in de verf had geschreven en ik heb vorig jaar gezien wat Caleb deed." Hij aarzelde even, twijfelde of hij de volgende woorden moest uitspreken. "Ik was voor hem. Als ik dit jaar een winnaar zou moeten aanwijzen, dan zou jij mijn keus zijn." Hij keek Madelynn aan en het vuur in zijn lichaam wat hij had gevoeld bij de Boete, laaide weer op. Hij moest zijn stem enorm onder controle houden om niet al te hard te praten, want wat hij nu ging zeggen, waren niet voor allemansoren bestemd. "Zet het ze betaald."
Nano part 9 - 1.912
TL;DR - Bladiebla Dean zit in tweestrijd, bladiebla Dean loopt rond in de trainingszaal en spreekt uiteindelijk Madelynn aan.
KARAKTER Karakter Informatie Geslacht: Vrouw Beroep: Pyromaan Leeftijd: 15 jaar
◊Onderwerp: Re: [DAG 1] Training | do nov 13, 2014 12:11 pm
Eindelijk was het dan zover, de dag waar Flaire naar uit had gekeken was aangebroken. Nou ja, niet dé dag, want dat was de dag waarop ze de Arena ingingen, maar vandaag was een andere dag aangebroken waar ze naar uit had gekeken sinds ze in het Capitool aan waren gekomen; De trainingen. Flaire kon niet wachten om haar vingers om de handvaten van al die wapens te wikkelen en er schade mee aan te richten. Alexandra had haar echter op luide toon gewaarschuwd dat, als ze het waagde om één van de andere Tributen te vermoorden (of ook maar te verwonden) tijdens de trainingen, ze de Arena nooit te zien zou krijgen. Het meisje had de vrouw een woedende blik toegeworpen waarbij ze haar ogen tot spleetjes had geknepen, maar ze wist dat de vrouw gelijk had en het geen zin had om haar dan maar aan de vliegen. Ook het verwonden en/of vermoorden van je begeleider kon nog wel eens een reden zijn om haar niet naar de Arena te sturen.
Desalniettemin was het meisje opgetogen toen ze naar de eerste trainingsdag mocht. Er was alleen één hindernis die ze eerst moest zien te overwinnen; de lift. Flaire had in de eerste tien tot twaalf jaar van haar leven in een kleine ruimte doorgebracht, verborgen voor haar broertjes en zusje en, voornamelijk, voor de rest van de wereld. Sinds een paar jaren woonde ze nu in het gesticht, met aanzienlijk meer ruimte dan waarin ze was opgegroeid, maar alles had haar wel twee vormen van fobieën opgeleverd; Agorafobie (angst voor grote ruimtes) en Claustrofobie (angst voor kleine ruimtes) en de lift bracht de tweede genoemde fobie bij Flaire naar boven. ‘Mooi niet dat ik in dag ding ga!’ blies Flaire zodra ze de lift aan zag komen. Hoewel de lift aanzienlijk ruimer was dan het kamertje waarin ze bij haar ouders was opgegroeid, was het een ding volledig gemaakt van glas, waardoor je alle kanten op kon kijken, terwijl je toch nergens heen kon. Een kleine ruimte die toch een zeer open gevoel gaf, deed zowel een beroep op haar claustrofobie als agorafobie. Al met al was het meisje niet van plan in die op en neer stijgende glazen doos te stappen.
Haar gekrijs en geschreeuw waren luid en duidelijk te horen in het grote, ruime gebouw, daar het van de hoge muren kaatste. Wild sloeg Flaire om zich heen terwijl een boom van een vent haar om haar middel had gegrepen met een arm nog dikker dan een boomstam. ‘Zet me neer! Ik ga echt niet in dag ding!’ brulde ze terwijl de man, met haar onder zijn arm, de lift in stapte. ‘Nee!’ brulde het meisje terwijl ze in de rondte sloeg, beet en krabde in een poging iets of iemand te raken. Helaas was haar dragen te dik om ook maar omheen te kijken en de dikke arm die haar vast hield had haar armen tegen haar zij gedrukt, waardoor ze eigenlijk alleen maar met haar benen kon schoppen. Bijten lukte niet echt, omdat ze zich amper kon bewegen en de arm van de man niet eens kon bereiken met haar tanden. Gelukkig bood de lift wel een perfecte akoestiek voor hard gillen en schreeuwen, wat Flaire dan ook met veel liefde deed.
Al met al kwam Flaire dus relatief laat, en met veel lawaai, aan bij de eerste trainingsdag. Zodra de grote man haar los liet en ze op de grond stond, gaf ze hem een schop tegen zijn enkel (waar hij waarschijnlijk niks van voelde), brulde dat ze nooit meer in die lift zou stappen en rende toen snel bij hem vandaan. Mooi niet dat ze straks weer in die lift ging! Ze bleef wel hier slapen! Tussen alle wapens! Daar voelde ze zich in ieder geval beter op haar gemak dan in die belachelijk grote slaapkamer waar ze in was gestopt en waar een compleet huis in zou kunnen passen. Ze vertraagde haar pas en begon in het rond te kijken. Hopelijk had niemand haar belabberde entree gezien. Ze wilde er namelijk stoer en gevaarlijk uit zien, iemand waar je niet mee moest sollen. Gillend en krijsend als een klein kind uit de lift worden getild was nou niet bepaald het entree dat ze voor ogen had gehad. Goed, dan was het nu tijd om die mutsen eens te laten zien hoe je iemand moest vermoorden. Ze tuitte haar lippen. Het was jammer dat ze van Alexandra geen echte demonstratie mocht geven, want ze had het met liefde gedaan. Wacht eens. Haar ogen gleden naar de mensen die niet Tributen waren en die bij ieder onderdeel gepost stonden. Ze kon ook gewoon die mensen te lijf gaan. Daar kon Alexandra niks van zeggen.
Flaire sloop stilletjes rond terwijl een grote man in het midden van de zaal hen kort de regels vertelde. Ook hij vertelde dat je niet onderling mocht vechten, maar volgens hem werd je dan enkel de deur uit gezet. Hij had het niet over een verbanning van de Arena. Een grijns gleed over haar lippen, maar in haar achterhoofd galmde de waarschuwing van Alexandra, alsof de vrouw vlak achter haar stond en in haar oor schreeuwde. Ze gromde even. Stomme Alexandra. Stomme regels. Haar ogen schoten in het rond terwijl het overgrote deel van haar mede-Tributen al naar een onderdeel ging. Anderen begonnen een praatje met elkaar. Flaire vernauwde haar ogen tot spleetjes en keek naar de verschillende onderdelen. Zodra haar ogen over de wapens gleden wist ze het; dit was de hemel. Of in ieder geval de wachtkamer van de hemel, want de Arena was de hemel zelf. Haar ogen schoten heen en weer tussen de alle wapens, terwijl haar handen zich openden en sloten. Welk wapen wilde ze als eerste pakken? Waar wilde ze als eerste iets (of iemand) mee slopen? Keuzes, keuzes!
Flaire beet op haar lip en tong terwijl ze een keuze probeerde te maken tussen bijl, zwaard of drietand, maar toen viel haar oog op een ander onderdeel, iets wat haar volledige aandacht trok en haar al het andere deed vergeten; vuur maken. Bijna automatisch, als door een onzichtbare kracht aangetrokken, liet Flaire naar het onderdeel, nog voor ze doorhad dat ze in beweging was gekomen. Vuur, haar grote liefde, haar steun en toeverlaat, het was hier! Flaire rende de laatste paar meter naar het onderdeel en landde hard op haar knieën terwijl ze haastig alle benodigde materialen begon te verzamelen. Achter haar hoorde ze de Trainer vragen of ze soms hulp of tips wilde, maar ze wuifde hem ongeduldig weg. ‘Ga weg, ik weet wat ik doe,’ sprak ze op boze toon, waarop de Trainer een stap achteruit deed en toekeek hoe Flaire een aardig hoge stapel takken maakte en deze binnen een paar tellen vlam deed vatten. Het flakkerende vuur werd weerkaatst in Flaire haar glinsterende ogen en een gelukzalige grijns gleed over haar lippen. Vuur, eindelijk, ze was weer bij vuur. Langzaam stak het meisje haar hand naar voren en streelde met haar vingers de vlammen.
OOC: aantal woorden: 1.175 - Alexandra haar Flaire gewaarschuwd dat, als ze ook maar één Tribuut tijdens de trainingen verwond of vermoord, ze niet naar de Arena mag - Flaire wil niet in de glazen lift, want Agorafobie en Claustrofobie - Flaire komt met veel lawaai nog net op tijd aan bij de training - Flaire kijkt rond, niet goed wetend waar ze wil beginnen - Flaire bestormd het onderdeel vuur maken, waar ze een redelijk groot vuur binnen enkele seconden laat ontbranden, waarna ze de vlammen gaat aaien
◊Onderwerp: Re: [DAG 1] Training | vr nov 14, 2014 6:25 pm
Dag 1 van de Spelen. Het was lastig geweest voor Lincoln om in slaap te komen. Hij wist dat hij zo vroeg mogelijk naar bed had moeten gaan, maar door de adrenaline had hij lang wakker gelegen, maar uiteindelijk had hij nog een paar goede uren slaap gehad. ’s Ochtends deed hij zijn trainingskleren aan. Het was een mooi zwart, strak pak, gemaakt van een flexibele stof. Lincoln strekte zich uit.
Zodra Linc in de arena stond, bekeek hij de omgeving onderzoekend. Hij probeerde ieder trainingswapen op te slaan, en zocht of zijn favoriet erbij stond. Even voelde hij zijn hart stoppen toen hij het niet zag staan, maar toen hij wat meer naar links liep, zag hij het juweel aan de muur hangen: het dubbele zwaard. Hij grijnsde. Mooi. Hij wist dat hij er nauwelijks mee hoefde te trainen, want in enkele trainingsdagen zou hij niet veel beter worden. Maar hij wist dat hij de andere tributen moest imponeren. Maar, herinnerde hij zichzelf, hij moest open staan voor bondgenoten.
Een paar andere tributen waren er al. Lincoln zag Nakoma met bijlen werpen. Hmm, dacht hij fronsend. Dat zag er niet heel goed uit, terwijl ze er bij de boete erg sterk uit had gezien. Was dit echt haar specialiteit? Madelynn ging bij Nakoma staan, en meteen ging ze er op vooruit. Lincoln knikte goedkeurend. Madelynn was ergens goed in, en dat was zeker handig om te onthouden. Verder zag hij Johnny, een andere tribuut die hij op zijn lijstje had geschreven, en hij mikte uitstekend op een van de poppen.
Maar de meeste van zijn lijstje waren nog niet op komen dagen. Waar waren de grote, sterke jongens die er zelfverzekerd uit hadden gezien?
Even krabde Lincoln achter zijn hoofd, en liep daarna met stevige stappen naar de wapenafdeling. Hij greep zijn tweezwaard, en zwaaide er soepel mee rond. Hij knikte naar de trainer die tegen een muur leunde, en hij kwam meteen overeind. Afwachtend ging Lincoln door zijn knieën, benieuwd naar welk wapen de trainer zou pakken. Het werd een lang, scherp en glimmend zwaard. Lincoln spande zijn spieren aan en begon tegen de trainer te strijden. Hij wist dat de trainer hem niks ergs zou mogen aandoen, want dan zou hij gewond de Spelen ingaan, maar het was fijn om tegen een echt persoon te sparren. Lincoln draaide rond, zwaaide met zijn zwaard en ontweek de steken van zijn tegenstander. Zijn ene hand omklemde zijn zwaard stevig, en met zijn andere hand zorgde hij voor evenwicht. Hij maakte schijnbewegingen, en liet zo veel mogelijk verschillende technieken zien om zowel de mede-tributen als de toeschouwers zijn kwaliteiten zagen. Linc liet het spel langer doorgaan dan hij wilde. In de arena zou hij dit sneller willen afhandelen, maar hij liet zo veel mogelijk zien. Totdat hij het zat was, en merkte dat zijn rug begon te zweten. Hij maakte en felle schijnbeweging, dook onder de trainer’s zwaard door en tackelde hem, zodat hij op zijn rug lag. Lincoln grijnsde, liet zijn zwaard hangen en veegde zijn haar uit zijn gezicht. Nu moest hij zorgen dat hij in contact kwam met de andere tributen.
- Linc kijkt eerst naar de anderen die trainen, en gaat daarna met zijn favoriete dubbele zwaard met een trainer sparren, om zo de mede-tributen en toeschouwers te imponeren.
KARAKTER Karakter Informatie Geslacht: Vrouw Beroep: Dictrictbewoner Leeftijd: 17
◊Onderwerp: Re: [DAG 1] Training | za nov 15, 2014 12:12 am
Nesrine Eleyne
Zodra zij zich weer klaarmaakte om een weer een pijl af te vuren naar de dummie zag ze dat Johnny dit ook weer deed, maar veel aandacht gaf ze er niet aan, ze moest zich concentreren op haar eigen pijl in plaats van te letten op wat hij deed. Zowat ter gelijke tijd met haar liet hij ook een pijl op de dummie af gaan die hij raakte bij het hoofd. Nesrine glimlachte wanneer ze zag dat haar pijl precies op de plek was neergekomen waar ze het wilde hebben. Hiernaar keek ze weer weer naar de dummie die in zijn hoofd geraakt van met een pijl. Ze keek Johnny weer aan en probeerde wat naar hem te glimlachen, maar heel erg goed ging het haar niet af. Ze voelde zich behoorlijk ongemakkelijk in deze omgeving, in deze situatie. Trainend om te overleven in de arena waar slechts een zou overleven van de 24, dus de kans groot was dat ze zelf ook zou sterven. Nesrine had dan ook altijd al een beetje een onzekerheid gevoeld in het bijzijn van jongens en dit werd nu alleen maar versterkt. Ze voelde zich gewoon niet heel erg gemakkelijk en ze voelde zich als vrouw zijnde zwak tegenover de jongens. Ze wist dat ze zich het beste over deze ongemakkelijkheid heen moest zetten want het ging haar zeker niet verder helpen met het maken van bondgenootschappen, al waren bondgenootschappen met enkel meisjes natuurlijk ook niet slecht. Hij schudde zijn hoofd wanneer ze aan hem vroeg of hij misschien al kon boogschieten voordat hij werd uitgekozen bij de boete, iets wat haar nog iets slechter liet voelen, aangezien zij dit wel had en net behoorlijk had gemist. ’Neen, maar ik ben goed in mikken. Ik oefende met mijn vader met stenen gooien en daarna met messen werpen.’ Antwoorde hij op haar vraag en eventjes knikte ze terwijl ze een glimlachje liet zien. Ondertussen hield Nesrine ook een beetje de andere tributen in de gaten. Ze zag ook dat Dean al stond te praten met een meisje, wat alleen maar goed was, Nesrine wenste het beste voor hem in de arena, zelf zou ze er waarschijnlijk ook eerder voor zorgen dat hij het zou overleven dan dat zij dat zou doen. Ze richtte haar aandacht al snel weer op Johnny die haar nu dezelfde vraag stelde. ’En jij, kon jij al boogschieten?’ Vroeg hij aan haar en Nesrine knikte wat twijfelend waarmee ze al duidelijk maakte dat het niet zo heel erg veel had voorgesteld. "Mijn vader heeft het me geleerd.." Zei ze zachtjes terwijl ze haar blik liet afglijden naar de grond. "Maar het is alweer zes jaar geleden dat ik een boog vast heb gehouden." Zei ze er nog achteraan om duidelijk te maken dat ze het al een tijd niet meer had gedaan. Ze besloot hiernaar nog een pijl uit de koker te pakken om er even zeker van de zijn dat het nu wel goed zat, dat het haar nu wel lukte om gewoon raak te blijven schieten. Ze legde de pijl op de boog en neer en trok het draadje weer naar achteren. Ze mikte op precies dezelfde plek als daarnet en zuchtte weer even diep. Ze liet de pijl los en er klonk even een geluid van metaal dat tegen elkaar aan botste. Ze wist de pijl weer op precies dezelfde plek te krijgen als daarnet waardoor ze het de pijl raakte die al in de dummie zat. Ze trok eventjes haar mondhoeken omhoog, oke, ze kon het dus nog wel. Waarschijnlijk was het ook gewoon de boog, ze was het metaal ook niet gewent om in de hand te hebben, ze had een houten boog gehad waarop ze het had geleerd. Ze keek Johnny opnieuw weer aan met een glimlachje. "Ik denk dat ik gewoon weer even moest wennen, deze boog is ook heel anders.." Zei ze nu zachtjes, ze wilde niet arrogant overkomen namelijk. Al zou het waarschijnlijk al moeilijk zijn om überhaupt een schrijntje arrogantie in het meisje te vinden, dus zou het waarschijnlijk ook wel niet zo zijn overgekomen. Ze keek weer eventjes snel in het rond naar de andere onderdelen, die misschien ook wel handig waren om nog even te beoefenen. "Ik ga denk ik nog even langs de andere onderdelen, als je dat niet erg vind?" Vroeg ze nu zachtjes aan hem met een vragende blik in haar ogen. Ze hoopte dat hij dat niet erg zou vinden, dat ze zelf nog even verder wilde gaan naar een ander onderdeel. Ze wist dat het niet het handigste was om zichzelf terug te trekken van de rest maar ze voelde zich gewoon een beetje ongemakkelijk, door alles, de trainingszaal, de kleding en het feit dat ze met deze mensen in een arena gestopt zou worden waar uiteindelijk maar een levend uit zou gaan komen. Ze keek even zenuwachtig in het rond en legde de boog terug. Ze glimlachte weer eventjes naar Johnny waarnaar ze zachtjes weg begon te lopen. Ze zocht naar iets wat misschien handig zou kunnen zijn, maar niet echt met vechten te maken zou hebben. Ze keek ook nog even naar de rest van de tributen. Voor even bleef ze naar het hele zwaardgevecht kijken die de jongen van District 1 had met de trainer maar liet niet zien onder de indruk te zijn, dat was ze ook niet echt. Ze hoopte alleen dat ze hem niet tegen zou gaan komen in de arena, met hem wilde ze geen ruzie zoeken. Wanneer hij de trainer had neergehaald bleef ze ook niet zo lang meer staan. Ze bleef had ernaar gekeken met een beetje een verschrokken gezicht, maar ook niet te erg natuurlijk, ze wilde niet dat andere mensen dat zouden zien en denken dat ze zwak was, dat zou namelijk niet erg goed zijn om punten te scoren. Ze draaide zichzelf zachtjes om en vond al snel een onderdeel dat wat rustiger was, knopen leggen. Als er bomen waren kon ze dan misschien wel daarin overnachten en zichzelf vast maken zodat ze niet zou vallen. Dan hoefde ze niet op de grond te slapen waar ze kans groter was dat ze gevonden werd. Wie niet goed was in vechten kon zich maar beter goed verstoppen. Toch zou ze waarschijnlijk wel proberen te vechten maar deze dag nog niet, ze wilde zich nog niet al te veel voor schut zetten. Ze liep naar het knopen leggen toe en luisterde kort naar de uitleg van de trainer die erbij stond waarnaar ze begon met het leggen van knopen in haar eigen tempo...
OOC: - Nesrine praat nog even met Johnny en schiet nog een pijl op de dummie af waarnaar ze besluit om nog even naar een ander onderdeel te gaan. - Ze kijkt even kort naar Lincoln die aan het zwaardvechten is - Ze gaat uiteindelijk naar het onderdeel knopen leggen toe
tag: x words: x notes: - [Je moet geregistreerd en ingelogd zijn om deze link te kunnen zien.]
KARAKTER Karakter Informatie Geslacht: Vrouw Beroep: Winnares HS2 Leeftijd: 19
◊Onderwerp: Re: [DAG 1] Training | za nov 15, 2014 12:16 am
Madelynn knikte goedkeurend naar de vooruitgang die het meisje uit District 4 leek te maken. Beter zou dit niet tegen haar gaan werken, want dat zou een beetje jammer zijn. Natuurlijk was dat het risico van vriendelijk zijn in deze situatie, wat misschien ook wel helemaal geen goed idee was geweest. Niet dat ze er echt heel goed over na had gedacht, want eigenlijk vond Madelynn het gewoon verschrikkelijk om iemand zo slecht met een bijl te zien gooien. Om niet al haar tegenstanders te helpen met een van de weinige voordelen die ze wellicht had, dwong Lynn zichzelf vanaf nu niets aan te trekken van ontalentvolle bijlworpen. Je kon niet oprecht vriendelijk tegen mensen zijn en tegelijkertijd hun dood plannen. Wat betreft Nakoma was Madelynn misschien wel blij dat ze haar had geholpen, niet alleen omdat het donkere meisje daadwerkelijk enig talent leek te hebben en snel vooruit was gegaan, maar ook omdat ze nu wellicht één naam kon toevoegen op haar mentale lijstje van mogelijke bondgenoten. Zelfs al had ze nog altijd niet besloten of ze een bondgenootschap wilde sluiten, was het niet verkeerd om bij te houden met wie ze wel goed kon opschieten en met wie niet – en aan wie ze mogelijk daadwerkelijk iets aan kon hebben in de Arena. Madelynn luisterde vervolgens naar wat de vrouwelijke Tribuut van District 4 tegen haar zei en knikte toen dankbaar. “Dank je, Nakoma. Succes nog.”
Madelynn gooide nog een paar messen, die in ieder geval allemaal in een dummy terechtkwamen, hoewel niet allemaal even mooi, en ze besloot dat ze het later op zou pakken. Ze bedankte de trainer en besloot verder te gaan naar een ander onderdeel. Ze hadden immers maar drie dagen om te trainen en dat betekende dat ze haar tijd goed moest besteden. Ze besloot zich vooralsnog te richten op de verschillende soorten wapens, dus kwam ze terecht bij het zwaardvechten. Lange messen, zo zag het meisje het, dus in haar ogen was het de meest logische volgende stap. Nou ja, dat ging misschien op als ze ging zwaardwerpen, maar zwaardvechten was wellicht toch wel heel iets anders. De vrouwelijke Tribuut van District 7 kreeg echter niet meteen de kans om daarachter te komen, want totaal onverwacht werd ze aangesproken. Ze werd onderworpen aan een waterval van woorden en meer dan luisteren kon ze op dat moment niet. Ergens voelde ze woede, omdat dat jochie dacht dat ie het recht had Calebs naam uit te spreken, maar tegelijkertijd voelde ze verdriet en dankbaarheid naar boven komen. Zoals altijd waren haar gevoelens ietwat verwarrend, maar toen de jongen zei dat hij voor Caleb was vorig jaar en dat hij dit jaar voor haar zou kiezen als winnaar, namen de positieve gevoelens het toch over. Het gaf haar wat meer zelfvertrouwen, hoewel ze ietwat wantrouwend moest zijn van zichzelf wat betreft zijn goede bedoelingen. Ze keek de jongen echter aan, van wie ze nou eenmaal niet kon zeggen dat ze geloofde dat hij veel kans zou maken om te winnen. Nu moest gezegd worden dat er waarschijnlijk ook niet veel mensen hadden verwacht dat Sage de eerste Hongerspelen zou winnen, dus het was altijd mogelijk. De jongen klonk echter oprecht en hij leek ietwat moeite te moeten doen om niet te hard te praten. Hij wilde duidelijk niet dat andere mensen hem zouden kunnen horen en toen hij de woorden sprak, kon Madelynn eerst niet geloven dat hij dat echt had gezegd. Als de andere Tributen dit zouden horen, dan zouden ze dat vast niet leuk vinden, dus dit maakte de jongen wel geloofwaardiger en Madelynn kon een grijns niet onderdrukken. De woorden van de Tribuut, die klaarblijkelijk uit District 8 kwam, waren bijna een soort peptalk voor Madelynn en ze knikte dan ook. “I will,” fluisterde ze dapper terug, terwijl ze de jongen op haar mentale lijstje plaatste. “En dank je. Ik ben Madelynn.”
Ondertussen waren andere Tributen klaarblijkelijk druk bezig met hun onderdelen, want bij het zwaardvechten waar zij en de jongen uit 8 stonden, was de mannelijke Tribuut uit District 1 met de trainer aan het oefenen. Madelynn bestudeerde hem even en het was al snel duidelijk dat de jongen ervaring had. “Wel, iemand heeft geoefend,” mompelde ze zachtjes. Zeker gevaarlijk. Wellicht nuttig. Madelynn werd echter afgeleid door een oranje gloed en draaide zich in de richting van het vuuronderdeel. Daar was een klein meisje met vuur aan het spelen, of in ieder geval, daar leek het op. “Is ze nou het vuur… aan het aaien?” Madelynn vroeg het aan niemand in het bijzonder, maar dit was toch wel een beetje vreemd.
Na een mentale notitie over zwaardvechten en vuur, liep Madelynn zelf toch ook maar naar de zwaarden en andere wapens die er waren. Ze had nog nooit gevochten met zwaarden, dus ze zou meneertje Bijzonder Zwaard vast en zeker niet imponeren. Misschien kon ze beter een ander wapen kiezen, zoals bijvoorbeeld een speer of een drietand? Gebruikten ze die niet om mee te vissen? Wellicht dat Nakoma haar zou kunnen helpen als het niet zou lukken. Ze wist niet of de trainer al klaar was met de jongen, dus besloot Madelynn uiteindelijk maar de speer te pakken. Zelfs als ze geen speer te pakken zou kunnen krijgen in de Arena, dan was er wellicht nog een kans dat ze er zelf een kon maken uit hout, als dat nog haar beschikking was, of misschien andere langwerpige objecten die op gelijke wijze als wapen zouden kunnen dienen. Het was het waard om in ieder geval te proberen om het onder de knie te krijgen. Even bestudeerde Madelynn het wapen. Het was niet heel licht, maar ook niet zwaarder dan een gemiddelde bijl. Ze kon de speer makkelijk dragen, wat in ieder geval duidelijk mocht maken dat ze niet van nat karton was gemaakt. Maar wat nu? Ze kon toch moeilijk tegen zichzelf gaan vechten? Ze kon hem ook gooien natuurlijk, maar waar kon ze op mikken? Ach, wat maakte het ook uit. Ze wilde gewoon weten hoe ver ze die speer kon gooien. Beter dat ze er nu achter zou komen of het iets voor haar was dan in de Arena in de hitte van de strijd. Nadat ze gecontroleerd had of er niemand te dicht in de buurt stond, want ze wilde niet het risico lopen dat ze iemand zou raken en niet meer mee zou mogen trainen, bracht ze haar arm iets naar achteren en met redelijk wat kracht probeerde ze de speer toen weg te gooien. Een gekletter klonk en benieuwd keek Madelynn waar hij was neergekomen. Best wel ver, of tenminste dat vond Lynn, maar helaas wel een stuk naar links. Mikken was overduidelijk iets waar ze aan zou moeten werken. Nou ja… misschien nog maar een keertje proberen?
OOC: RPG-NaNo 12: +1131 = 9720 woorden
TL;DR - Madelynn bedankt Nakoma en werpt nog een paar messen, waarna ze iets anders wil doen. - Madelynn wordt overvallen door de woorden van Dean, maar ziet het uiteindelijk als een soort peptalk. Ze zegt dat ze het zal doen en stelt zich voor aan Dean. - Madelynn kijkt naar Lincoln die vecht met de trainer, maar wordt afgeleid door het vuur van Flaire. - Madelynn doet een poging tot speerwerpen en weet best ver te gooien, maar heeft een enorme afwijking naar links. - Madelynn gaat verder met het speerwerpen.
KARAKTER Karakter Informatie Geslacht: Man Beroep: Multifunctioneel Leeftijd: 14
◊Onderwerp: Re: [DAG 1] Training | za nov 15, 2014 5:42 pm
Madelynn had op het eerste gezicht wantrouwend geleken en Dean kon dat haar absoluut niet kwaad nemen. Ondanks dat vorig jaar het bondgenootschap dat Caleb had gesloten relatief goed was afgelopen, was natuurlijk niet iedereen te vertrouwen en Dean was nou ook niet iemand die je op het eerste oog zou vertrouwen. Hij zag er gewoon uit als een dief en een straatkind, ondanks dat hij redelijk was opgelapt door de ratten uit het Capitool. Het was echter iets wat om hem heen hing, iets wat ook nog eens enorm was beïnvloed door zijn manier van leven. Hij vertrouwde Madelynn echter wel, hoe stom dat ook was, al was dat alleen maar omdat hij wist dat het Capitool haar kwaad had gedaan en dat ze waarschijnlijk net zo woedend was als hij. Woedende mensen waren echter erg onberekenbaar, en daarom was het verstandiger om alleen te blijven. Voor nu.
Ze had zijn woorden aangehoord en er was een grijns op haar gezicht verschenen en de woorden die ze terugfluisterde deden een gevoel van hoop opwakkeren in zijn borst. Dean grijnsde terug naar het meisje wat zich nu voorstelde - maar waar hij natuurlijk de naam al van wist. Maar ze kon het hem niet kwalijk nemen dat ze die van hem niet wist, want niet iedereen viel op. Zeker geen veertienjarig mager ventje zoals hij. "Dean." Zei hij kort. "Laat maar weten als je iets nodig hebt." Hij was zich er goed van bewust dat hij het meisje niks zou kunnen leren - behalve misschien het bouwen van nuttige dingen, maar Madelynn leek vooral sterk en niet per se slim of handig. Nu was het moeilijk in te schatten of ze dat ook echt wel of niet was, en daar was Dean zich van bewust, maar ze was zeker wat observaties waard.
Blijkbaar vond het meisje dat ook, al ging het dan om de andere tributen. Dean had nog zorgvuldig rond staan kijken waar hij zou beginnen. Vandaag zou in teken staan van de meest belangrijke onderdelen, dingen waarvan hij wist dat hij het écht moest weten omdat hij het anders binnen een dag al kon vergeten. Het ging om dingen die geen uitstel konden hebben, en niet tot morgen konden wachten omdat de kans bestond dat hij het niet snapte of onthield. Nu zou hij dan nog een buffer van twee dagen hebben en dat was iets wat hij zeker goed wilde gebruiken. De tweede dag zou voor eventuele herhaling en nog wat minder nodige dingen zijn, en dag drie was vooral herhaling. Hij was er zeker van dat, tegen die tijd, hij goed genoeg was voorbereid om in ieder geval het survivalgedeelte te kunnen overleven.
Het was puur en alleen dat Madelynn het zei, anders had Dean het niet opgemerkt. Die zat nog naar de jongen te kijken waar Madelynn het net over had gehad - de jongen uit District 1 die, zoals Madelynn zelf al zei, goed had geoefend. Het was Dean een raadsel waar hij dat had had geleerd, want zover hij wist waren wapens overal verboden. Feit was echter dat Dean uit het minst geliefde district kwam, of het nou zo was of niet, en er enorm streng met de regels werd omgegaan. District 1 was al decennia lang het lievelingetje van het Capitool. De kans dat er iemand een zwaard had in District 1, of een ander wapen waarmee men iets vergelijkbaars kon leren, was veel groter dan een soortgelijk voorwerp in District 8. En als dat er was, dan zou Dean het lang geleden al proletarisch hebben gewinkeld in de opslagplek van de eigenaar.
"Is ze nou het vuur aan het aaien?" Had ze gevraagd en Dean had zich met een ruk naar het meisje omgedraaid en had haar blik gevolgd naar het onderdeel wat zijn voorkeur had. En ja hoor. "Ik geloof dat je gelijk hebt.." Zei hij met een ongelovige klank in zijn stem. Hij tuurde naar het meisje dat vuurrood haar had en wel heel erg dicht bij het vuur zat. Haar handen leken wel in het vuur te zitten, of erom heen, of wat dan ook want Dean was te ver weg om het goed te kunnen zien en de behoefte om er naartoe te gaan was non-existent. Het feit dat er net nog geen vuur was geweest, en geen meisje, en er nu een groot vuur laaide bij het meisje wat er net nog niet was geweest was iets wat Dean erg verontrustte. Was dit meisje zo goed in iets nieuws leren, of kon ze het al? Maar als ze het kon - en ook nog eens goed - wat deed ze daar dan in hemelsnaam? Kon ze dan niet beter iets nieuws leren?
"Daar ga ik dus níet heen zolang dat kind er is." Dean nam zijn beslissing hardop, nadat hij het meisje tot gek had bestempeld toen hij zag dat de trainer raar naar haar staarde en hij toch echt durfde te zweren dat haar hand veel dichter bij het vuur was dan een normaal mens zou doen. Dean zou überhaupt niet zo dicht in de buurt van een vuur durven te zitten, uit angst dat hij in de fik zou vliegen. Het leek echter alsof het meisje hier absoluut geen last van had en de aanwezigheid van vuur fijn vond. Vanaf de allereerste seconde dat hij had gekeken, leek het voor hem alsof ze erg dichtbij de vlammen zat. Er waren natuurlijk pas enkele seconden voorbij en hij keek van een redelijke afstand, dus hij kon niet precies zien wat ze deed, maar het klopte gewoon niet. Het kind was gek en Dean hoopte vurig - haha - dat ze snel weg zou gaan zodat Dean iets nuttigs kon leren wat zijn leven ongetwijfeld wel eens kon gaan redden.
Nano part 12 - 964 woorden
TL;DR Dean zegt nog wat dingen tegen Madelynn en volgt twee keer haar blik als ze naar iemand verwijst. Op het moment dat hij besluit vuur te gaan maken, zegt Madelynn iets over een meisje dat vuur zit te aaien en dat zorgt ervoor dat Dean daar niet meer heen wilt.
◊Onderwerp: Re: [DAG 1] Training | za nov 15, 2014 11:14 pm
Madelynn bedankte haar voor het aanbod en wenste haar succes, en Nakoma knikte voordat ze zich weer op de bijlen concentreerde. Terwijl ze diep ademhaalde en haar worp inschatte, nam ze zich voor om niet meer te veel gesprekken aan te knopen met de andere tributen. Daar konden alleen maar slechte dingen van komen. Gevoelens, en zo.
Ze gooide nog een paar bijlen, en merkte dat ze er steeds meer controle over had, en dat de wapens steeds preciezer op hun doel landden en zo nu en dan ook met een groter deel van het blad. Ze probeerde het tempo wat op te drijven en minder lang over iedere worp te doen, en hoewel dat wat ten nadele van haar nauwkeurigheid ging, was ze vrij tevreden over zichzelf. Toen ze voldoende vertrouwen in haar kunnen had (hoewel een bewegend doelwit nog een heel andere zaak zou zijn), bedankte ze de trainer en verliet het onderdeel. Ze wist al precies wat ze nu wilde doen, als dat een van de mogelijkheden was, maar bestudeerde even de rest van de zaal.
De mannelijke tribuut van District 1 had duidelijk de tactiek gekozen die Nakoma wat eerder verworpen had, en toonde alles wat hij in huis had tijdens een zwaardgevecht met een van de trainers. Ze gingen er duidelijk allebei volledig voor, en het feit dat de tribuut (Wells? Of was dat zijn achternaam?) niet onder moest doen voor de trainer – zelfs een beetje met hem leek te spelen – had het effect dat de tribuut duidelijk gewenst had. Nakoma probeerde niet geïntimideerd te zijn, en zelfs alsze dat was, dat al helemaal niet te tonen, zichzelf erop wijzend dat zij even goed was met een speer of drietand, maar toch was er een irritant stemmetje in haar achterhoofd dat haar eraan herinnerde dat dit misschien niet eens zijn beste wapen was, of zijn enige talent. Hoe dan ook, hij was gevaarlijk, en zonder twijfel een geduchte tegenstander. Indien mogelijk directe confrontatie met hem vermijden, sloeg Nakoma op in haar achterhoofd, terwijl ze ook even naar de survivalonderdelen keek.
Een van de meisjes had een vuurtje gestookt en was de vlammen met veel enthousiasme aan het strelen, wat Nakoma vreemd en lichtjes angstaanjagend vond. Het meisje met de bril van District 9 was een strik aan het leren leggen, en Nakoma had bijna weggekeken toen ze zag dat haar veel te jonge districtgenoot bij hetzelfde onderdeel zat. Goed; met zijn achtergrond zou hij het waarschijnlijk snel oppikken, en dat zou hem een betere overlevingskans geven.
Nakoma concentreerde zich weer op zichzelf en haar volgende trainingsmoment. Ze had immers geen tijd te verliezen. Vol vertrouwen en misschien stiekem ook een beetje enthousiasme liep ze naar het onderdeel vechten met wapens. Daar aangekomen nam ze niet de moeite om alle wapens die tentoongesteld lagen te bestuderen, maar liep meteen naar de trainer van het onderdeel, een gespierde man met dikke wenkbrauwen. “Hallo,” begroette ze de man vriendelijk, “Eh. Ik heb net geoefend met bijlwerpen, en ik vroeg me af of ik hier misschien met een bijl kan leren vechten?”
“Ja, natuurlijk,” zei de trainer droog, alsof dat de domste vraag was die hij de afgelopen tijd gehoord had. “Maar we gebruiken niet dezelfde soort bijlen,” legde hij uit, terwijl hij een exemplaar vastnam. “Deze zijn zwaarder en hebben een langere steel, en terwijl sommige werpbijlen dubbelzijdig zijn, heeft een gevechtsbijl altijd maar één blad.” Nakoma knikte en probeerde al die informatie te onthouden. Wie weet zou het wel belangrijk kunnen zijn om in de arena het onderscheid te kunnen maken. “Heb je al eens met een bijl gevochten?” vroeg de trainer, en Nakoma liet hem weten dat ze net voor het eerst in haar leven een bijl vastgehouden had. De trainer vroeg of ze het eens wilde proberen. Toen Nakoma knikte, overhandigde de man haar de bijl en werd er een assistente bijgehaald. De trainer legde uit dat zij zich in bijlen specialiseerde en haar alles kon leren dat ze maar wilde.
Nakoma stak haar hand naar de vrouw uit en stelde zich voor als Nakoma. De vrouw leek een beetje verbaasd, maar schudde haar hand en vertelde dat ze Cassia heette. Ze legde Nakoma de basis uit en liet haar eerst tegen een dummy oefenen, terwijl ze inschatte hoeveel talent Nakoma ervoor had, en hier en daar opmerkingen en tips gaf.
“Laat me raden, je bent het gewend om met een langer wapen te vechten?” gokte Cassia na enkele minuten, en Nakoma stopte even met haar oefeningen, verbaasd dat de vrouw dat had kunnen bemerken. Bij het zien van Nakoma’s verwarde gezicht legde de assistente uit dat haar stand niet optimaal was voor het vechten met een bijl of een ander relatief kort wapen, maar dat het voor iets als een speer of een slagzwaard wel nodig was. Ze legde haar uit dat ze haar stand best wat kleiner kon maken, omdat ze met dit soort wapen niet zo veel hulp nodig had bij het vinden van evenwicht, en ze op die manier ook beweeglijker was.
Nakoma nam haar opmerkingen ten harte en kreeg het wapen volgens Cassia vrij snel onder de knie. Toen de vrouw aanbood om met haar te sparren, accepteerde Nakoma gretig.
Het voelde geweldig. Nakoma voelde zich zo veel meer op haar gemak met deze bijl in haar handen dan ze zich ooit met een zwaard gevoeld had, zelfs na maanden trainen. Ze merkte al snel dat haar voorkeur uitging naar het gebruiken van de onderkant van het lemmet om de wapens van de tegenstander vast te grijpen en uit hun handen te trekken, een techniek waar ze ook graag gebruik van maakte wanneer ze met haar vertrouwde drietand vocht, ook al ging het hier natuurlijk een beetje anders in zijn werk.
Cassia, die duidelijk al jaren ervaring had met dit wapen, kon al haar aanvallen voorspellen en liet haar bijl natuurlijk niet zomaar weggetrokken worden, maar Nakoma vermoedde (of hoopte, in ieder geval) dat het haar bij een minder ervaren tegenstander wel zou lukken. Ze hield het nog vrij lang vol voordat Cassia’s wapen tegen haar keel stond en ze geen kant meer op kon, en nam een korte pauze terwijl Cassia haar uitlegde op welke vlakken ze nog kon verbeteren en waar ze het meest voorspelbaar was.
Nakoma ademde nog eens diep in en uit, en hoewel haar hart nog steeds tekeer ging, vroeg ze of ze het nog eens konden proberen. “Natuurlijk,” zei Cassia met een glimlach, en ze hield haar bijl weer omhoog, wachtend op Nakoma’s eerste aanval.
Ook deze keer werd ze verslagen, maar ze had niet de indruk dat Cassia zichzelf veel had moeten tegenhouden tijdens hun gevecht, en dat telde ook al voor iets. Er was niets zo erg als vechten tegen iemand die er zo zeker van was dat ze zouden winnen dat ze het duidelijk niet eens probeerden.
Na deze tweede sparringsessie had Nakoma echt wel een pauze nodig, en ze bedankte Cassia hijgend en schudde nogmaals haar hand, met de belofte om haar over twee dagen nogmaals uit te dagen. Haar bijl hield ze echter nog even bij zich, en nadat ze een paar slokken water genomen had en even rondgewandeld had totdat haar ademhaling vertraagde en ze haar hartslag niet meer in haar keel voelde, sprak ze de hoofdtrainer van het onderdeel weer aan. Ze vroeg hem of ze ditmaal met een tegenstander kon vechten die een ander wapen had, en hij bood haar de keuze aan tussen een goedendag, een knuppel en een zwaard. Nakoma koos het zwaard, en een jongeman genaamd Reagon nam haar apart om te sparren.
Ze begon haar vermoeidheid intussen duidelijk te voelen, maar liet zich niet zonder slag of stoot verslaan, en toen Reagon dan eindelijk zijn zwaard op luttele centimeters van haar zij had staan en ze overwonnen was, kon ze zichzelf niets verwijten. Ze schudde ook hem de hand en leverde haar bijl weer in. Dat was voorlopig wel genoeg training met dat wapen. Ze keek op de klok en zag dat ze nog een kleine veertig minuten had tot de lunchpauze. Misschien moest ze maar even een rustiger onderdeel proberen, want weer zo’n sparringsessie kon ze momenteel niet aan, of toch niet zonder kracht en efficiëntie te verliezen.
Ze kon gaan boogschieten, maar dat leek haar eigenlijk niets. Met gewichtheffen dacht ze niet dat ze op drie dagen veel kon bereiken, en in meswerpen had ze gewoon niet heel veel zin. Misschien kon ze naar het onderdeel katapulten en slingers gaan. Ze had wel wat ervaring met katapulten, maar wie weet kon ze nog iets leren.
Er waren verschillende modellen, en Nakoma besloot een van de metalen exemplaren uit te proberen. Thuis had ze al een zelfgemaakt houten model, maar ze wist niet of de hoogtechnologische versie van het Capitool misschien anders aanvoelde, en in het onwaarschijnlijke geval dat ze er een zou kunnen bemachtigen, kon ze er maar beter mee leren schieten.
Ze trok de elastieken band aan, mikte, en loste een schot. Ze merkte meteen dat er niet veel verschil was met haar eigen katapult in District 4, want het balletje raakte zonder probleem het doel. Ja. Misschien moest ze toch maar gewoon meteen op de slingers overschakelen…
TL;DR: Nakoma gooit nog een paar bijlen weg en vindt dan dat het genoeg geweest is. Ze gaat naar het onderdeel vechten met wapens en kiest ook daar voor een bijl. Ze spart met twee verschillende assistenten en gaat, na een korte pauze, naar het onderdeel katapulten en slingers.
◊Onderwerp: Re: [DAG 1] Training | zo nov 16, 2014 2:59 am
Lincoln rustte nog even uit. Ondanks dat de training niet al te lang had geduurd, had hij veel van zijn kunnen laten zien. Hij moest een paar keer diep adem halen om bij te komen. Zijn borstkas ging op en neer, en zijn armspieren waren aangespannen. Linc bekeek de andere tributen nog eens. Hij wist dat hij sterk was, en de enige tribuut die zich écht had voorbereid op de arena. Hij was lichtelijk verbaasd dat niemand op hem afstapte; was hij geen goede bondgenoot? Misschien waren wat mensen onder de indruk - en een beetje bang voor hem. Of ze waren simpelweg niet geïnteresseerd. Even keek Lincoln omhoog, naar de spelmakers. Zij hielden een oogje in het zeil, en wilden alvast een eerste indruk krijgen. Het was belangrijk dat Lincoln als sterke tribuut naar voren kwam - zowel lichamelijk als sociaal. Dus nu niemand direct op hem afkwam, besloot hij zelf op iemand af te stappen.
Hij besloot voor een van de meiden; iemand die een goede indruk bij hem achter had gelaten. Lincoln had een voorkeur voor een sterke jongen op leeftijd, maar niemand van zijn lijstje leek aanwezig. Zouden ze nog op komen dagen? Lincoln haalde nog een paar keer diep adem, spande zijn spieren aan en liep richting de andere tributen. Hij bekeek ze één voor één, en probeerden hun sterken eigenschappen op te slaan. Hij wist dat het van levensbelang was om de sterke kanten van zijn tegenstanders te leren kennen, en dit was het aangewezen moment om die te leren kennen. Nog even twijfelde hij, maar toen besloot Lincoln toch echt op zijn gevoel af te gaan. Nakoma leek wat vermoeid na haar sparsessie, waarna ze vermoeid was geraakt, ondanks dat ze het er heel goed vanaf had gebracht. Ze had niet gewonnen, maar het was niet mogelijk om te zeggen dat ze echt verslagen was. En toen ze naar de slingers overging, raakte Lincoln licht onder indruk. Met katapulten en slingers was het lastiger om iemand écht te doden - eerder te verwonden, maar goed in dit onderdeel zijn kon van onschatbare waarde zijn. "Hey," zei Lincoln, terwijl hij nog Nakoma op weg was. Hij had zijn zwaard nog in zijn handen en hield het langs zijn lichaam. Hij kende het wapen, en kon het dragen alsof het niks was. Hij kon het nergens aan zijn lichaam hangen, zoals hij thuis in District 1 had gedaan, dus hield hij het losjes in zijn handen. "Indrukwekkend." Hij glimlachte en stak zijn hand uit om zichzelf voor te stellen. "Lincoln." Hij wachtte geduldig af of Nakoma zijn hand aan zou pakken. Hij kende haar strategie niet - misschien wilde ze wel solitair deze strijd aangaan. Maar zover hij had gezien, leek ze open voor andere tributen, en leek gewild met hen te praten. Wellicht zou zij ook zien dat elkaar heel erg zouden kunnen versterken; hij in directe confrontatie met zwaarden en lichamelijke gevechten, zij op afstand met haar slinger, waar ze duidelijk een genie in was. Even keek Lincoln achterom, naar Flaire die binnen enkele seconden een indrukwekkend vuur had gemaakt - de freak,- maar keek daarna weer terug naar Nakoma. Het viel hem op hoe sterk ze leek; niet lichamelijk, maar in haar gezicht. Ze was slank, mooi, en leek goed getraind. Maar het was haar gezicht dat kracht uitstraalde. Lincoln herinnerde zich hoe hij Nesrine had opgeschreven als mooie meid - als iemand waar hij zich mee kon profileren als een lieve, gevende en liefhebbende jongen. Nooit had Lincoln zich aangetrokken gevoeld tot een donker meisje, die er bovendien nauwelijks waren in District 1. Maar toch.. Nakoma had iets - iets dat haar ogen uitstraalden, en Lincoln werd meer en meer overtuigd van haar kansen in de arena. Lincoln glimlachte, zeker van zichzelf, en keek Nakoma diep in haar ogen aan. Hij probeerde haar te lezen, en te ontdekken wat ze dacht.
- Sorry voor de niet zo mooie en lange post als jij hebt Soof! Maar hopelijk kan je er wat mee
- Linc besluit af te stappen op een van de tributen die tijdens de boete indruk op hem heeft gemaakt; Nakoma. Hij is onder de indruk van haar beheersing van de slinger, en haar kansen in de arena.
◊Onderwerp: Re: [DAG 1] Training | zo nov 16, 2014 11:44 pm
Godverdomme, dit was toch zielig. Hij zat hier bij een aantal houtstukken en probeerde ze brandend te krijgen en de rest ging al op het zwaardere geschut af. Bijlen, bogen, zwaarden. Slechts een enkeling ging naar de wat minder aggresieve onderdelen, al was een groot deel toch bezig met gevechts-gerelateerde dingen. Hij wilde niet kijken, maar vanuit zijn ooghoeken ving hij toch op hoe sommigen de wapens met gemak hanteerden, alsof ze hun hele leven getraind waren met die dingen. Sommigen waren er wat minder in, maar toch konden ze er wel wat van, iets wat Oliver nooit over zichzelf kon zeggen. Hij ging het niet eens proberen, het zou hem toch niet lukken. Wat was hij, man, een beroepstribuut? Een jager? Een houthakker? Nee, hij was maar een simpele student die in de ICT wereld terecht was gekomen en er niet eens van genoot. Hij was maar een tiener, een product van twee ruziënde factoren in huis, een jongen die ooit een man zou moeten worden maar daar nooit de kans voor zou krijgen. Zijn kansen waren gewoon op.
Oliver liet een zucht en keek ietwat mistroostig neer op zijn zielige hoopje hout waar geen vuur uit ontstaan was. Hij wist dat hij hier hulp mee nodig had... Maar hij vertikte het. Hij kwam overeind van zijn positie en keek even naar hoe Flaire bezig was. Wat. Een. Gestoord. Wicht. Ze had een gigantisch vuurtje gemaakt en nu begon ze het te aaien? Als een of andere puppy? 'Je bent gestoord, Flaire.' siste hij zacht en liep van zijn plek weg. 'Je bent gestoord, ik ben gestoord, de organisatie is gestoord, jullie allemaal zijn gestoord.' De woorden stroomden in een zachte toon over zijn lippen, waarna hij maar plaats nam aan een bankje die tegen een muur stond. Hij leunde zijn rug tegen de muur en sloot zijn blauwe ogen even. Hij probeerde niet te denken, probeerde zich zoveel mogelijk af te sluiten van de rest. Als het ware ging hij nu gewoon terug in zijn cocon waar hij niemand in zou laten. Een muur tussen hem en de rest in, onzichtbaar weliswaar, maar wel te merken als iemand hem zou aanspreken. Dat vermoedde hij echter niet, sinds iedereen zo druk bezig was met uitblinken in dingen. En dan zat hij hier als een zak nutteloze aardappelen... Hij gaf het in ieder geval toe, dat hij nutteloos was. Oliver opende zijn ogen weer en op dat moment waren ze gericht op de ruimte waar de spelmaker zich bevond. Uiteraard zaten zij gewoon toe te kijken naar hoe ze trainden, om een inzicht te krijgen van hoe goed of slecht ze waren. Nu Oliver hier zat, kregen ze vast wel een indicatie van hoe goed of slecht hij was. Hij sloeg zijn armen over elkaar en bleef kijken naar de spelmaker en de andere mannen. Geen emotie in zijn ogen, alleen een lange staar naar de mannen die maar al te veel zouden genieten van het komende bloedbad. Maar dat ging hij ze mooi niet geven. Niet hij. Zijn handen zouden schoon blijven.
◊Onderwerp: Re: [DAG 1] Training | di nov 18, 2014 5:03 pm
Nakoma speelde in gedachten verzonken met de elastiek van de katapult terwijl ze haar opties afwoog. Het had echt geen nut om nog lang met deze katapult te oefenen, want daar had ze thuis al maanden voor gehad; nu kon ze zich beter op nieuwe ervaringen en vaardigheden richten. Maar was het dan wel slim om met een slinger te oefenen, als die toch al vrij veel op een katapult leek, of kon ze beter gewoon naar een volledig nieuw onderdeel gaan. Maar wat dan? Met nog maar een dik half uur op de klok voor de eetpauze was het niet echt handig om een wapen op te pakken dat haar nog volledig onbekend was, en ze had zichzelf voorgenomen om pas in de namiddag aan de overlevingstechnieken te beginnen. Hier staan nadenken en tijd verdoen was echter al helemaal geen goede strategie, dus ze besloot gewoon de knoop door te hakken. Ze zou maar gewoon een halfuurtje met een slinger gaan oefenen.
“Hey,” hoorde ze plots iemand zeggen, en hoewel haar fysieke reactie op onverwachte gebeurtenissen zelden erg groot was, verschrok ze zich toch een beetje. Het kwam niet van heel dichtbij, maar ze draaide zich toch naar de bron van het geluid om er zeker van te zijn dat het niet op haar gericht was. De mannelijke tribuut van District 1, de jongen die niet lang geleden de hele zaal had proberen te imponeren met zijn zwaardvechttechnieken, liep echter recht naar haar toe. De stem die ze gehoord had paste wel bij hem, en hij keek toch echt duidelijk naar Nakoma.
“Oh, eh, hey,” antwoordde ze daarom, de lichte verbazing duidelijk in haar stem. De jongen, wiens naam ze zich nog steeds niet kon herinneren (ze zou hem voorlopig maar gewoon Wells noemen, totdat hij zich voorstelde), kwam steeds dichterbij, en Nakoma moest haar best doen om geen stap achteruit te zetten.
Wat kwam hij hier doen? Haar blik viel vluchtig op het zwaard dat hij nog steeds vasthield. Kwam hij haar neersteken, voordat ze de kans zou krijgen om hem in de arena af te maken? Ze wisten natuurlijk allebei dat dat niet toegestaan was, maar er was weinig dat hem momenteel fysiek zou kunnen tegenhouden. Met haar katapult kon ze niet veel aanrichten tegen een zwaard, en zelfs als ze het uit zijn handen kon slaan, was hij fysiek sterker. Misschien dat ze het in dat geval wel nog lang genoeg kon volhouden om hulp te krijgen van de trainers, maar dat was natuurlijk een grote ‘als’. Ze kon de katapult wel gebruiken om een van de metalen balletjes in zijn oog te schieten, maar dan zou ze natuurlijk heel snel moeten handelen, en ze kon nog niet zeker zijn wat zijn bedoeling was. En naar buiten gestuurd worden omdat ze zijn bedoelingen verkeerd ingeschat had en hem half verblind had was ook niet hoe ze deze trainingsdag vervroegd wilde beëindigen.
Het was pas toen hij bijna bij haar was (en hem verwonden met haar katapult niet echt meer een haalbare optie was) dat Nakoma zich een andere, misschien nog veel ergere mogelijkheid voorstelde; wat als hij een bondgenootschap wilde? Daar had ze nog niet echt concreet over nagedacht, hoewel het de afgelopen dagen vrijwel constant als theoretische mogelijkheid in haar achterhoofd gezeten had. Maar haar eerste instinct zei haar dat als ze uiteindelijk bondgenoten zou maken, deze jongen niet hoog op haar lijstje zou staan.
Hij was sterk, dat was wel duidelijk, en hij had ook al getoond dat hij met wapens kon omgaan en niet bang was om dat aan zijn tegenstanders te laten weten. Dat waren allemaal waardevolle kwaliteiten van een goede bondgenoot, die haar kon helpen in leven te blijven. Maar Nakoma herinnerde zich ook zijn boete, waarbij hij triomfantelijk naar het podium gestapt was, alsof hij zijn hele leven gedroomd had over een kans als deze, en er al zeker van was dat hij als winnaar uit de bus zou komen, en dat was zonder twijfel iets wat Nakoma afstootte. Zijn overmoed en schijnbare gewilligheid om de arena ingestuurd te worden waren duidelijke tekenen dat hij er alles aan zou doen om te winnen, en dat hij bijgevolg te onvoorspelbaar was om mee in zee te gaan; je wist nooit wanneer zo iemand je een mes in de rug zou steken – vrij letterlijk, hoewel het natuurlijk ook een zwaard kon zijn. Het kon al meteen na het bloedbad zijn, zodra de eerste en grootste bedreiging afgewend was en hij haar niet meer nodig dacht te hebben, of in het midden van de nacht, ergens halverwege de spelen, wanneer de overgebleven tributen begonnen uit te dunnen, of misschien pas helemaal aan het einde, wanneer ze nog de enige twee levende zielen in de arena waren. Nakoma wist niet wat ze erger zou vinden, dat hij haar op een onverwacht moment belaagde, of juist dat haar laatste strijd, met de eindstreep in zicht, zo dichtbij dat ze de zeelucht al bijna kon ruiken, tussen Wells en haar zou zijn; hij, die ongetwijfeld de sterkste en best voorbereide tribuut was, en die ze waarschijnlijk niet alleen de baas zou kunnen. Nee, ze weigerde het loodje te leggen zo dicht bij het einde.
En dan was er natuurlijk ook het feit dat hij blijkbaar nogal pro-Capitool was, aangezien hij het helemaal niet erg leek te vinden om zijn leven op het spel te zetten voor het entertainment van die vuile ratten. Het was vooral om die laatste reden dat Nakoma de jongen niet geweldig vriendelijk aankeek. Ze wilde hem echter ook niet tot vijand maken, en probeerde zich dus neutraal te houden en af te wachten wat zijn bedoeling was, maar wat voor Nakoma neutraal was, was voor de gemiddelde persoon eerder een beetje koel en afstandelijk.
“Indrukwekkend,” zei hij, en ze bedankte hem ietwat droogjes. Ze schudde hem wel de hand en zei automatisch haar naam toen hij zich voorstelde als Lincoln – right, dat wist ze wel – ook al vermoedde ze dat hij haar naam al wel kende.
Even was het stil, en de jongen keek haar nogal doordringend aan, wat Nakoma lichtjes oncomfortabel maakte. Als hij een bondgenootschap wilde, kon hij dat dan niet gewoon zeggen? Probeerde hij haar te ontcijferen alsof ze een of ander wiskundevraagstuk was, of was het zijn bedoeling om haar te intimideren? In ieder geval zou Nakoma liever doodvallen dan haar ongemak tonen, en dus zette ze weer haar meest neutrale blik op en deed haar best om een gespreksonderwerp te vinden, aangezien hij blijkbaar niet van plan was om als eerste te spreken.
“Heb jij veel ervaring met katapulten?” vroeg ze uiteindelijk maar. Het zou vast geen kwaad kunnen om een gesprek met hem aan te knopen, ook al was ze momenteel eerder geneigd om hem niet te vertrouwen, al zeker niet met haar leven.
OOC: Ik hoop dat je er iets mee kunt, Tim. Nakoma is niet bepaald goed in praten. xD
◊Onderwerp: Re: [DAG 1] Training | di nov 18, 2014 7:59 pm
Nakoma leek te schrikken toen Lincoln naar haar toeliep en haar begroette. Het duurde even voordat ze echt door leek te hebben dat hij het tegen haar had. Ze hield haar gezicht strak en toonde vrij weinig emotie. Het maakte haar moeilijk te lezen, en Lincoln kon niet achterhalen wat ze dacht. Haar lichaamshouding was niet ontspannen, maar echt aanstalten om verder te gaan met trainen leek ze ook niet te hebben. Ze bedankte hem kort voor zijn compliment, en ondanks haar afstandelijke houding schudde ze uiteindelijk zijn hand.
Lincoln merkte dat hij het lastig vond contact te maken. Terug in District 1 had hij altijd zijn vrienden om zich heen, waar hij stuk voor stuk leuke grappen mee kon uithalen en waar hij mee door de straten van het centrum liep. De meeste mensen, zeker van zijn school, kenden hem, en door de jaren had hij een reputatie opgebouwd. De meesten vonden hem bedreigend, en wilden geen ruzie met hem. Ja, hij was ook een vechtersbaas, en hij was vaak genoeg in de problemen gekomen. Maar was hij een slechte jongen? Nee, zeker niet. Hij vocht voor een doel; zijn vrienden, familie, zichzelf, zijn zusjes. Of soms om indruk te maken op een meid - al was dat vooral voor plezier. Meiden waren leuk, ja, de meiden waren mooi in District 1. Lekker. En met sommigen had hij ook een leuke tijd achter de rug. Maar nooit had hij echt wat voor een meisje gevoeld. Dat was niet zijn ding.
Maar maakte al dat vechten hem dat een slecht mens? Misschien toch wel. Een beetje. Misschien nu in de arena. Hij wilde dit winnen, vechten voor zichzelf. Maar ze zaten allemaal in hetzelfde schuitje; of ze het nou wilden of niet. Om te overleven moest iedereen individueel strategisch te werk gaan, en Lincoln wíst dat hij een strategisch goede zet zou zijn. Natuurlijk, ooit zou hij zijn bondgenoot, of bondgenoten - hij wist nog niet wat hij prefereerde - moeten verraden - wellicht kon het wat charmanter, maar dat stond niet bovenaan zijn lijstje. Maar zolang iemand in zijn voordeel werkte, zou hij nooit iemand verraden. Dat zou dom zijn, een strategische faal. Dat zou iedereen toch zien?
Toch begon Lincoln aan zijn strategie te twijfelen. Natuurlijk wilde hij indruk maken. Hij wilde dat de andere tributen wisten dat ze geen ruzie met hem moesten zoeken. Maar hij wilde overkomen als een goede zet; een goede bondgenoot. Misschien was het zwaardvechten zojuist niet de slimste zet geweest.
Nakoma leek zich in ieder geval niet open te stellen.
Maar toch stelde ze hem een vraag.
“Weinig,” antwoordde Lincoln. “Ik ken de techniek, maar ik heb er nooit veel mee geoefend.” Hij tilde even zijn hand op om het zwaard te tonen, al was haar het wapen vast al opgevallen. “Ik ben meer van de directie confrontatie.” Maar ook dat wist ze vast al. Spieren ontstonden niet door katapulten en bogen, of van knopen leggen, krekels vangen en vuur maken.
Lincoln keek nog even om zich heen. Verschillende tributen praatten met elkaar. Lichtelijk ongemakkelijk, maar soms zag hij een glimlachje, en sommigen hielpen elkaar. En dat was toen Lincoln doorhad wat hij fout deed. Was dat wat nodig was om connectie te maken met mensen? Een emotionele band? Moest hij een emotionele band met mensen opbouwen voordat ze met hem zouden praten? Wilden deze tributen elkaar aardig vinden om elkaar te vertrouwen? Ontbrak het deze kinderen aan strategisch inzicht? Een band zou alles verpesten! Het maakte je zwak, en uiteindelijk zal de ander doodgaan. Hoe zou jij dan achterblijven? Emotioneel? Gebroken? Zwak?
Lincoln was anders, dat wist hij. Hij zou nooit wat voor een van deze tributen voelen. Zelfs de jongens, waarvan enkelen op zijn oude vrienden leken, zou hij nooit als maten zien. Ze waren handig, net zoals dat hij handig was. Nooit zou hij een bondgenoot op emotionele basis met iemand willen.
Lincoln snoof even diep, hield zijn adem even in, en blies het langzaam via zijn mond uit. Moest hij zich vriendelijker opstellen om bondgenoten te krijgen? Hij kon faken, hij kon toneelspelen. Hij had alles geoefend - hij had zelfs de beste kant van zijn gezicht bepaald voor de camera. Maar tegen deze mensen zou hij niet nep aardig doen. Dan zou hij de alliantie niet kunnen vertrouwen, als hij wist dat het ‘vertrouwen’ bij de ander gebaseerd was op .. emoties?
Hij zou het harder spelen. Hij zou recht door zee zijn. Hij verwachtte dat Nakoma terug zou deinzen, maar dan wist hij tenminste zeker wat hij aan haar had. En zij wist wat ze aan hem kon hebben. Tijdens de boete had ze er sterk uit gezien, en ook nu kwam ze zo over. “Nakoma.” Zijn stem klonk zachter. Zijn ogen stonden zachter - dat hoefde hij niet eens te spelen, maar gebeurde natuurlijk. “Ik zag je net oefenen, en jij zag mij. Ik heb de rest gezien - en een groot deel niet, want zij zijn niet op komen dagen bij de trainingen. Ik denk dat jij,” hij vouwde zijn hand naar haar open, “en ik,” hij tikte met zijn hand op zijn borst, “twee van de sterkste tributen zijn.”
Lincoln keek even naar boven, waar toeschouwers een eerste indruk probeerden te krijgen van de tributen. Lincoln zag hoe enkelen geïnteresseerd naar hen keken en probeerden in te schatten wat er werd gezegd.
“Wat zou je ervan vinden als wij zo tijdens de lunch een eigen tafel pakken om te kijken wat wij voor elkaar kunnen betekenen? Geheel vrijblijvend.”
KARAKTER Karakter Informatie Geslacht: Man Beroep: Districtbewoner Leeftijd: 13
◊Onderwerp: Re: [DAG 1] Training | do nov 20, 2014 12:06 am
Nadat George alle papieren door had gelezen had de vrouw hem spullen gegeven om een paar vallen in het klein na te kunnen bouwen. Er was ook een ander meisje aan het leren geslagen maar George voelde geen behoefte om met haar te praten. De eerste was een beetje prutsen maar toen hij aan de nieuwe technieken gewend ging het aardig snel. Het duurde niet lang tot hij drie miniatuur versies van drie verschillende, simpele strikken had gemaakt. De eerste was een lus die dicht zou gaan als iemand of iets erin stond, hierdoor zou het omhoog schieten aan de poot die vast zat. Een goede strik om aan eten te komen. De tweede val was ook best simpel en bestond uit een touwtje die iemand zou laten struikelen waardoor ze voorover zouden vallen, indien mogelijk in een kuil. Het touwtje waar ze over struikelen gaf een signaal door waardoor er ook een net op het slachtoffer zou vallen. Het klonk lastig maar de uitvoering bleek mee te vallen. De derde val was vooral een handig ding om prooi mee te vangen.
Hij had het idee dat hij het belangrijkste nu wel kende en bedankte de begeleidster. Ze knikte vriendelijk terug. George stond op en keek om zich heen om te beslissen wat hij nu kon doen. Zijn eerste idee was leren vuur te maken, maar hij zag daar het vreemde meisje staan, spelend met de vlammen. Hij had het idee dat het slimmer was haar met rust te laten en zo ver mogelijk uit haar buurt te blijven. Plantenkennis dan? Of misschien moest hij ook maar eens vrienden gaan maken, zonder hulpgenoten waren zijn kansen immers klein. Onbewust ging zijn blik naar Nakoma, zijn districtgenoot, hij voelde zich haast teleurgesteld toen hij haar met Lincoln uit district 1 zag praten. Lincoln zag er behoorlijk sterk uit en was als 1 van de oudste in een groot voordeel. Samen zouden die twee veel kans maken, en hij nog minder. Hij besloot om ook die twee met rust te laten.
Nu viel zijn oog op een jongen die hem al eerder opgevallen was. De jongen was ongeveer zijn leeftijd en hij zag er niet al te onaardig, of zoals dat meisje bij het vuur, gestoord uit. Al toen ze de beelden van de Boete in de andere districten hadden gekeken had George ergens al gehoopt dat hij het met deze jongen kon vinden. En het zag eruit dat de jongen op dit moment niets te doen had, al keek hij naar de hoek van het vuur maken. Waarschijnlijk was George niet de enige die het rare vuurmeisje probeerde te ontwijken, en dat kon een goede reden zijn voor een gesprek, toch?
George stapte op de jongen af en ging naast hem staan. "Er is iets mis bij dat kind. Het t'is een wonder dat ze nog niet de halve trainingszaal in de fik heeft gestoken." begon hij. "Jammer dat ze nou net daar moet zijn, vuur maken is nogal belangrijk..." Hij draaide zich naar de jongen op en deed zijn petje kort af als begroeting, "Ik ben trouwens George, uit district 4. Wie ben jij?" Hij hoopte erg dat dit gesprek een begin kon worden van een soort vriendschap, hoelang deze dan ook maar kon duren. Als hij het op moest nemen tegen mensen als die jongen uit district 1 dan deed hij dat duizend maal liever met een stel anderen. Hopelijk was hij niet de enige die er zo over dacht.
TL;DR: George heeft de basis van strikken zetten aardig onder de knie, wat sneller ging door zijn ervaring met knopen. Hij had geen zin om zich met Flaire te bemoeien en ook niet met Nakoma en Lincoln. Uiteindelijk begint hij een gesprek met Dean.
KARAKTER Karakter Informatie Geslacht: Vrouw Beroep: Winnares HS2 Leeftijd: 19
◊Onderwerp: Re: [DAG 1] Training | vr nov 21, 2014 2:28 am
Madelynn wierp nog een paar keer met de speer, maar ondanks dat ze ver kon gooien, had ze niet het gevoel dat ze genoeg controle over de speer wist te krijgen. Met een bijl was ze één, alsof ze nog net niet vergroeid waren met elkaar, maar nu leek er gewoon iets te missen. Dan was misschien ook niet zo raar, want ze was misschien net tien minuten bezig, maar het was wel vervelend. Ze had nou eenmaal geen zeventien jaar de tijd om te wennen aan de wapens die ze tot vandaag nog nooit eerder in handen had gehad. Hoewel het wellicht niet helemaal voldeed aan het gevoel dat paste bij de situatie, waren ze nu gelukkig in het Capitool. Ondanks dat Madelynn daar niet heel blij mee was, scheelde het natuurlijk wel dat ze hier nog een paar dagen de mogelijkheid kregen om te trainen. In een enkel geval zou het voor haar misschien gunstig zijn als niemand hier de mogelijkheid kreeg om met nieuwe dingen te oefenen, want zij had dan tenminste nog haar bijl gehad. Anderen hadden dan wellicht helemaal niets. Het fijne aan oefenen in het Capitool was echter dat er trainers waren. In een moment dat Madelynn haar ogen door de zaal liet glijden, maar twee seconden afgeleid van haar activiteiten, merkte ze dat de trainer naar haar aan het kijken was. Klaarblijkelijk was hij klaar met de zwaardvechtende District 1’er en vrij direct begon hij een gesprek. Madelynn glimlachte een beetje ongemakkelijk naar hem, alsof ze zich betrapt voelde. Precies toen ze niets aan het doen was, had hij naar haar staan kijken. Dat maakte vast geen goede indruk. Hoewel, het was niet alsof Madelynn echt durfde te zeggen hoe lang hij daar al stond. Misschien was de jongen wel meteen weggegaan, nadat zij was begonnen met werpen. Wist zij veel. De trainer leek er echter niet mee te zitten, dus misschien had hij inderdaad wel al langer staan kijken, dacht Madelynn daarom. De man vertelde recht voor zijn raap wat ze verkeerd had gedaan bij het gooien. En dat bleek nog best wel veel te zijn. Het was misschien een klein beetje deprimerend om te horen, maar de manier waarop de trainer ermee omging, wist haar te motiveren om het toch weer een keer te proberen. De manier van staan, de manier waarop ze de speer vasthield, het gooien zelf… alles moest eraan geloven. Na nog een paar keer gooien werd haar verteld hoe ze het best kon richten en wanneer ze de speer precies los moest laten, want dat was blijkbaar nog steeds niet al te best. Het kostte moeite en Madelynn zweette zich een ongeluk, maar er zat in ieder geval vooruitgang in. Hoewel de poging tot precisie ervoor zorgde dat ze met minder kracht kon gooien, was er wel duidelijk vooruitgang zichtbaar en er was op dit moment niets wat Madelynn blijer kon maken.
Nadat Madelynn de trainer uitvoerig bedankt had voor zijn hulp en had beloofd de volgende trainingsdag terug te keren om nog wat meer te oefenen, besloot Madelynn zichzelf een korte adempauze te gunnen. Ze keek even om zich heen, kijkend wat de rest van de Tributen nu aan het doen waren. Ze zag Nakoma en de zwaardvechter bij elkaar staan, iets waar Madelynn niet een heel fijn gevoel bij had. Als die twee op het idee zouden komen om samen te werken, dan was het te hopen dat ze elkaar niet goed genoeg zouden vertrouwen en iemand de ander onverwacht in zijn of haar slaap zou vermoorden, of zoiets. Uiteraard hoopte Madelynn dat Nakoma dan ongeschonden uit de strijd zou komen, maar dat was puur gebaseerd op het feit dat ze de kans dat Nakoma met haar zou willen samenwerken groter achtte, dan dat de zwaardvechter dat zou doen. Bovendien was ze door hem al gepasseerd op het moment, dus als het inderdaad een poging tot bondgenootschap was, dan was ze sowieso al niet zijn eerste keus. Dean, die haar zo’n goede peptalk had gegeven, leek op het moment in gesprek met een jongen uit District 4. Nakoma’s districtgenoot, realiseerde Madelynn zich. Hij leek een stuk jonger dan zij, wellicht zelfs een van de jongste Tributen. Tenzij hij een of andere encyclopedie in zijn hoofd had over hoe je kon overleven in de Hongerspelen (een zeer welkom boek dat helaas nog geschreven moest worden, vreesde Madelynn), dan achtte zij de kans dat de jongen ver zou kunnen komen klein. Ze hoopte het natuurlijk niet voor hem, maar wel voor zichzelf. Elke tegenstander minder was iemand over wie ze zich geen zorgen meer hoefde te maken.
Madelynn besloot om niet te veel tijd te verliezen met staren en koos ervoor om de wapens voor nu even aan de kant te leggen en zich te richten op de wat meer theoretische onderdelen. Ze besloot te gaan voor de planten, omdat ze daar – hopelijk – al wat van kende, maar toch ook nog veel te leren zou hebben. Ze wist natuurlijk niet of de Arena er dit jaar ook maar een beetje hetzelfde uit zou zien als vorig jaar, maar het leek niet alsof er voedsel in overvloed was, zoals hier in het Capitool. Het zijn dan ook de Hongerspelen, gromde ze naar zichzelf in stilte. Hoe dan ook, het klonk als een nuttig onderdeel waar ze lichamelijk toch even rustig aan kon doen. Het was niet alsof ze daadwerkelijk moe was, maar ze had ook geen zin om zichzelf vandaag meteen te overbelasten, waardoor ze morgen de hele dag met spierpijn rond zou lopen en zichzelf zou belemmeren bij het oefenen. Vluchtig maakte Madelynn kennis met de trainer van dit onderdeel en ze ging meteen aan de slag door de persoon te vertellen wat ze zoal wist. Het lukte haar om een paar bekende planten, zowel giftige als niet giftige, aan te wijzen, maar de hoeveelheid planten die er stonden overweldigden haar stiekem wel een beetje. Zoveel om in drie dagen te onthouden! Omdat ze het liefste wilde weten welke planten ze kon eten zonder een pijnlijke dood te sterven (of überhaupt te sterven, eigenlijk), besloot Lynn met de eetbare planten te beginnen. De trainer wees haar op een paar van de meest veelvoorkomende eetbare planten en zo goed als mogelijk probeerde Madelynn alles in zich op te slaan. Hoe ze voelden, hoe ze roken en of ze verder nog medicinale eigenschappen hadden. Gezien er drieëntwintig mensen waren die je dood wilden hebben, plus een kwaadaardig Capitool dat niet altijd even geduldig leek, kon een beetje kennis van geneeskunde waarschijnlijk geen kwaad. “Hé,” klonk ietwat onverwacht een jongensstem. Madelynn keek op en werd meteen overvallen door een charmante glimlach, die ze onmogelijk kon ontwijken. Ergens irriteerde de afleiding behoorlijk, want ze was net zo lekker bezig. Ze had misschien nog maar net zeven planten gehad en ze wilde eigenlijk toch nog wel even doorgaan. Het was echter ook niet haar bedoeling om onvriendelijk over te komen, dus glimlachte ze zwakjes terug, terwijl ze de informatie van de plant waar ze mee bezig was afwerkte. Dat zorgde ervoor dat ze de jongen even negeerde, maar die leek zich daar niet zo veel van aan te trekken. Hij kwam iets dichterbij haar staan en de trainer leek te denken dat ze een momentje voor zichzelf nodig hadden, of zoiets, want die vroeg aan Madelynn of ze zich kon redden en richtte zich toen snel op een andere Tribuut die zich bij het onderdeel voegde. Het liefste had Lynn willen zeggen dat de trainer moest blijven, want ze voelde zich totaal niet op haar gemak bij de opdringerige aanwezigheid van de jongen, die uit District 9 kwam, als ze het nummer dat op zijn rug gespeld was mocht geloven. “Mooi en ook nog eens slim,” glimlachte de jongen, die op een overdreven wijze armcontact maakte met Madelynn. “Timo Kinnaird,” stelde hij zich voor. “Uit het prachtige District 9.” Lynn irriteerde zich enorm aan zijn overdreven gedoe en kreeg behoorlijk de kriebels van hem. Wat kon het haar bovendien schelen of zijn district mooi of lelijk was. De kans dat je daar nu nog iets aan had leek haar heel erg klein. En had hij haar nu echt slim genoemd, omdat ze vijf eigenschappen van die plant had weten op te noemen? Dat was niet echt een onderdeel van slim zijn, als je het Madelynn vroeg. Dat waren verdorie gewoon een paar werkende hersencellen met een vleugje inzet. Zou hij ook eens moeten proberen. De glimlach was al lang en breed van haar gezicht verdwenen, toen ze besloot te antwoorden. Hoe veel spieren hij ook had en hoe charmant zijn glimlach ook mocht zijn, dit was niet het soort Tribuut waar Madelynn echt op zat te wachten. Straks zou ze het allemaal overleven, maar moest ze zich ineens zorgen gaan maken of ze niet zwanger was, of zo. Nee. Ze kende Timo’s soort jongen wel en dat was niet het type waarmee ze zich graag inliet. Zij had haar keuze een jaar geleden bovendien al gemaakt en zelfs nu hij dood was, zou ze Caleb niet zomaar aan de kant zetten. Het had geen enkel nut om zich in te laten met zo’n overdreven gozer als Timo. Ze keek naar hem, waar nog steeds een enorme, afwachtende glimlach op zijn gezicht geplakt was. “Knap,” begon Madelynn, terwijl ze een lichte grijns niet kon onderdrukken, “en ook nog eens verschrikkelijk dom.” Hmm… Daar maakte ze vast geen vrienden mee, maar met een zo charmant mogelijke glimlach liep ze bij hem weg. Ergens zou ze het wel leuk vinden als hij spijt zou krijgen van de manier waarop hij hun kennismaking had aangepakt en hopelijk zorgde het ervoor dat hij haar niet meteen ging haten en dood wilde hebben.
Madelynn voegde zich weer bij de trainer, die bezig was met een meisje uit District 10. Het werd al snel duidelijk dat het meisje, dat zich niet veel later voorstelde als Lisbeth, ondanks haar leeftijd meer kennis had van planten dan Madelynn. Oprecht onder de indruk gaf ze haar een complimentje. In tegenstelling tot Timo, was Lisbeth in Lynns ogen heel aardig. Samen gingen ze door met het plantenonderdeel, totdat Madelynn behoefte begon te krijgen aan water en wellicht een hapje eten. Zouden ze al bijna gaan lunchen? Tenzij zou blijken dat dit nog heel lang zou duren, zou ze even rondlopen in de trainingszaal, terwijl ze keek naar de prestaties van de andere Tributen. Ze zag dat er meer mensen waren die op het moment niet met een onderdeel bezig waren, dus misschien kon ze nog een gesprek aanknopen met iemand. Ze was dan wel niet zo goed in sociaal doen, maar dat betekende niet dat ze niet nieuwsgierig was naar de dingen die anderen te zeggen hadden. Het hielp bovendien om de tegenstander in te schatten of om bondgenoten te vinden. Het was hoe dan ook geen slecht idee om open te staan voor nieuwe gesprekken.
OOC: RPG-NaNo 16: +1823 = 13.947 woorden
TL;DR: - Madelynn krijgt uitleg van de trainer om haar speergooien te verbeteren en blijft oefenen. Ze belooft de volgende dag terug te komen. - Madelynn kijkt even om zich heen, o.a. naar Nakoma/Lincoln en Dean/George die aan het praten zijn. - Madelynn gaat naar het plantenonderdeel. - Madelynn wordt aangesproken door Timo, de mannelijke Tribuut van District 9, die charmant probeert te doen, maar Madelynn vindt hem irritant en wimpelt hem af. (Ik hoop dat ik hem niet te irritant heb gemaakt, of zo... ^^; ) - Madelynn gaat verder met het plantenonderdeel en maakt kennis met Lisbeth, de vrouwelijke Tribuut van District 10, met wie ze het wel goed kan vinden. - Madelynn begint honger en dorst te krijgen en hoopt op lunch, maar besluit nog even rond te lopen, geïnteresseerd in contact met mede-Tributen.
◊Onderwerp: Re: [DAG 1] Training | vr nov 21, 2014 9:31 pm
“Weinig,” antwoordde Lincoln, en het feit dat ze nu gewoon wat aan het praten waren stelde Nakoma om de een of andere reden een beetje gerust. “Ik ken de techniek, maar ik heb er nooit veel mee geoefend.” Nakoma knikte bedachtzaam. Hij tilde zijn zwaard op. Nakoma was er intussen genoeg van overtuigd dat hij enkel wilde praten en niets zou proberen, en wierp enkel een vlugge blik op het wapen dat hij haar toonde. “Ik ben meer van de directie confrontatie.” Daar moest Nakoma even om glimlachen, hoewel ze zijn opmerking niet per se grappig vond. Het was meer omdat hij dat al wel héél duidelijk gemaakt had.
Er veranderde iets aan Lincolns blik en houding. “Nakoma,” zei hij, nu iets zachter, intiemer. Ze kon het niet laten de jongen geïnteresseerd aan te kijken, in afwachting van wat hij zou zeggen. “Ik zag je net oefenen, en jij zag mij.” Ze knikte kort. “Ik heb de rest gezien - en een groot deel niet, want zij zijn niet op komen dagen bij de trainingen. Ik denk dat jij,” hij pauzeerde kort om zijn hand naar haar uit te steken, “en ik,” hierbij tikte hij op zijn eigen borst, “twee van de sterkste tributen zijn.”
Deze uitspraak verbaasde Nakoma een beetje, en ze hield haar hoofd een beetje schuin terwijl ze zijn woorden overwoog. Ze wist dat ze niet bij de zwakkere helft van de lichting hoorde, maar dat deze jongen, ongetwijfeld een van de topkandidaten, vond dat ze op hetzelfde niveau zaten, had ze niet verwacht. Ja, ze had wat getraind, en dat was meer dan de meeste andere tributen waarschijnlijk konden zeggen, maar uiteindelijk kon het ook op domme dingen aankomen als “is deze bes eetbaar?”, “ligt al het zoete water aan de andere kant van de arena?”, of “stook ik een vuurtje met het risico andere tributen te lokken, of ga ik vannacht waarschijnlijk doodvriezen?”. En allianties, natuurlijk, die konden ook allesbepalend zijn. Het was Nakoma niet ontgaan dat de top vier vorig jaar uit twee duo’s bestaan had. Maar zij hadden elkaar niet verraden, werd ze door een stemmetje in haar hoofd aan herinnerd. Caleb en Janaea waren vechtend ten onder gegaan, en Jacob, wat zijn beweegredenen ook geweest waren, had een einde aan zijn eigen leven gemaakt in plaats van Sage proberen te vermoorden. Lincoln leek niet iemand die het zo ver zou laten komen.
“Wat zou je ervan vinden als wij zo tijdens de lunch een eigen tafel pakken om te kijken wat wij voor elkaar kunnen betekenen?”, vroeg hij, “Geheel vrijblijvend.” Ze moest toegeven dat ze zijn aanbod overwoog. Een gesprekje kon op zich geen kwaad, toch? ‘Geheel vrijblijvend’ had hij gezegd. Wie weet was haar beeld van hem wel verkeerd, of had hij iets te zeggen dat haar zou kunnen overtuigen van de alliantie die hij leek te willen, ongeacht hun… verschillende politieke ideologieën.
Aan de andere kant, een gesprek met hem tijdens het middageten zou ongetwijfeld opvallen. Was dat de boodschap die ze naar de andere tributen wilde zenden, dat ze vriendschappelijk omging met de jongen die pro-Capitool was en dolgraag de Hongerspelen inging? Nakoma wist nog steeds niet helemaal of ze het liefst als een gevaarlijke tribuut overkwam die je maar beter niet dwars kon zitten, met het risico dat ze een doelwit zou worden juist omdat haar tegenstanders haar zo snel mogelijk wilden uitschakelen, of dat ze zich beter nog een beetje op de achtergrond hield, om in de arena te kunnen verrassen. Iets zei haar echter dat als deze jongen al gezien had dat ze een degelijke kans maakte, dat het sommige andere tributen ook al opgevallen zou zijn.
Argh, waarom had ze geen competente begeleidster kunnen hebben, die haar had kunnen helpen met deze problemen, in plaats van alleen maar met de styliste van district vier over kledij te praten. Ach, Nakoma had haar niet nodig; ze kon haar eigen keuzes wel maken! Ja, ze zou bij haar eerdere standpunt blijven. Zelfs als het intussen onvermijdelijk was dat ze als een bedreiging gezien werd, wilde ze niet overkomen als een liefhebber van het Capitool. Dan nog liever sterven tijdens het bloedbad. En als ze een bondgenootschap zou aangaan, zou het waarschijnlijk niet met Lincoln zijn. En dan had het geen nut om zowel zijn als haar tijd te verdoen met een gesprek dat toch nergens heen zou leiden.
“Sorry. Nee, bedankt,” antwoordde ze daarom. Een deel van haar wilde de jongen meer uitleg geven, en hem zachtjes afwijzen, maar directheid was waar ze zich comfortabel mee voelde, en Lincoln zou haar nee maar gewoon moeten accepteren. Hij had zelf ook gezegd fan te zijn van de directe confrontatie, en ook al had hij het over vechten gehad, hoopte ze dat hij dit meer zou appreciëren dan als ze rond de pot zou blijven draaien.
“Als je het niet erg vindt, ga ik verder trainen,” zei ze, en het gesprek was daarbij voor haar afgesloten. Ze legde de katapult terug waar ze hem gehaald had en koos de slinger uit die er het eenvoudigst uitzag – iets wat ze, mits de benodigde materialen, misschien zelf zou kunnen maken in de arena. Hopelijk kon ze het wat onder de knie krijgen voor de lunchpauze.
TL;DR: Nakoma is een beetje verbaasd over hoe sterk Lincoln haar inschat, en overweegt zijn voorstel om tijdens de lunch te praten over een mogelijk bondgenootschap, maar zegt uiteindelijk nee en maakt aanstalten om met een slinger te oefenen.
Also: oh my god, Soot, die hele interactie met Timo is briljant. I so need him to go up to all of the girls and be shut down by every single one of them. <3
