Geïntrigeerd staarde Flaire naar het vuur, haar vingers streken langs de dansende vlammen. Ze hoorde slechts vaag de stemmen van de andere Tributen, hun opmerkingen vervlogen in het geluid van het vuur, dat zachtjes tegen haar fluisterde. De woorden van Oliver, die van dichterbij kwamen, werden half waargenomen, beweringen over dat ze niet goed hij haar hoofd was negeerde ze. Het waren immers opmerkingen die haar bekend waren en haar zeer zeker niet deerden. Waarom zou ze luisteren naar hem? Hij was net als alle anderen in haar District; bang voor wat ze niet kenden. Hij zou haar net als alle anderen opsluiten in een klein kamertje en het liefst vergeten als hij daar de kans voor kreeg. Flaire had echter andere plannen. Ze was van plan om er via de Spelen voor te zorgen dat niemand haar zou vergeten. Ooit. Ze zou haar District laten boeten voor wat ze haar hadden aangedaan. Haar ouders had ze al laten boeten, laten betalen met hun leven. Als de Spelen voorbij waren zou ze terug keren naar District 3 en het met de grond gelijk maken. Iedereen die eraan mee had gewerkt haar op te sluiten, haar te beroven van het vrije leven en haar te scheiden van vuur, iedereen die daaraan schuldig was, zou branden. Branden in de hete vlammen van de hel! Een grijns gleed over haar lippen, angstaanjagend en duivels en de blik in haar ogen was voldoende om je toen beven van angst. Het vooruitzicht van brandende, schreeuwende en lijdende mensen stemde haar gelukkig.

Langzaam gleed haar blik over de vlammen, naar de andere Tributen in de zaal. Niemand waagde zich in haar buurt, een duidelijk teken van angst. In haar achterhoofd hoorde ze vaag de stem van Alexandra, die erop aandrong dat ze een bondgenootschap zou vormen met anderen. Flaire had daar alles behalve zin in, maar een bondgenootschap bood ook ruimte voor verraad, voor het welbekende iemand een mes in de rug steken na een tijdje. Dat klonk haar wel goed in de oren, maar dan moest ze wel contact maken met iemand. Haar ogen schoten in het rond, bestudeerden de anderen. Niemand leek echt interessant, al zag ze wel wat potentiële problemen, zoals het meisje uit District 7 en de jongen uit District 1. Misschien was het goed om bij hen in de buurt te komen, samen een bondgenootschap te sluiten en dan iedereen uit te roeien. Daarna, als alle zwakkelingen uit waren geroeid en de sterkeren waren verzwakt door honger of dorst, dan zou zij hen met alle liefde uit hun lijden verlossen. Ze voelde er nu echter nog niks voor om op anderen af te stappen. Ze zou wachten tot de anderen naar haar toe zouden komen. Ze zou kijken wie genoeg lef had om met Lucifer samen te werken, wie het aandurfde om een dealtje te sluiten met de Duivel. Alleen zij die daar de ballen voor hadden maakten kans op een bondgenootschap met haar.

Haar ogen gleden terug naar de vlammen en toen naar de anderen onderdelen in de zaal. Eigenlijk wilde ze dolgraag met de wapens spelen, maar het feit dat ze er niemand mee af mocht maken haalde pret er wel een beetje uit. Daarbij wilde ze niet weg bij het vuur. Ze was zo lang gescheiden geweest van de vlammen, dat ze nu niet meer zonder verder zou gaan. Ze keek naar de takken en het anderen materiaal dat aanwezig was en besloot een toorts te maken waarop ze het vuur mee zou nemen. Snel maakte ze met takken en touw een toorts, stak deze aan en liep met de toorts door naar het volgende onderdeel; valstrikken maken. Hoewel ze in eerste instantie voor de grotere wapens had willen gaan, had zich in haar hoofd een ander plan ontwikkeld. Ze zou vallen leren zetten. Ze ging echter niet voor de gewone vallen waarmee ze potentieel eten kon vangen, nee. Ze zou vallen maken waarmee ze mensen kon vangen en dan wel op zo'n manier, dat ze ook gelijk gemarteld werden. Ja, dat leek haar een goed idee. Ze grijnsde, ging op haar hurken zitten en stak haar toorts in het stukje zand dat aanwezig was hij het vallen onderdeel. Ze luisterde (met tegenzin) naar de aanwijzingen van de trainer en maakte een paar simpele vallen. Al gauw verloor dit echter haar interesse en ze vroeg de man of hij haar ook vallen kon leren voor grotere, veel grotere slachtoffers. Nieuwsgierig volgde ze zijn handen en probeerde het toen zelf. Af en toe stak ze haar hand uit om de vlammen op haar toorts aan te raken en te controleren dat die nog niet was opgebrand. Als het vuur op was, moest ze snel weer nieuwe gaan maken.

OOC: PostNaNo 2#: 1.396 / 50.000
- Flaire denkt enge gedachtes terwijl ze haar vuur aait
- Flaire kijkt even rond en bestempeld Madelynn en Lincoln als potentiële bondgenoten
- Flaire blijft nog een tijdje zitten bij het vuur en besluit dan verder te gaan
- Ze maakt een toorts om zo haar vuur mee te nemen en gaat naar het vallen maken
- Flaire leert eerst een paar kleine vallen en vraagt dan aan de trainer voor vallen voor het vangen van grotere slachtoffers

Als er één woord in deze wereld was die kon omschrijven hoe Dean zich voelde, dan was het woord 'ongemakkelijk' redelijk op zijn plek. Het was echter een enorm understatement, daar de kleine jongen zich nog nooit zo ongemakkelijk en wereldvreemd had gevoeld als op dit exacte moment. Ook hier was er weer een woord niet op zijn plek, want Dean was zeer zeker niet wereldvreemd. Hij kende echter niks van deze wereld: de wereld van het vechten, van het overleven op een andere manier dan rennen met de buit die je had weten te kapen. Dit was vechten om te overleven en elke ademteug die hij nam, zou wel eens zijn allerlaatste zijn. Het boezemde Dean angst in, een normale reactie in een situatie als dit, ondanks dat hij nu nog relatief veilig was.

Het punt - het probleem, eigenlijk, was echter dat hij werd omringd door andere mensen. Er waren grotere en sterkere mensen in deze ruimte, en ze waren met veel. Hij had het meisje van District 4 met zwaarden zien spelen, net zoals die grote gast uit één dat had gedaan. Madelynn was doorgelopen naar de speren, en ondanks dat het haar minder makkelijk af ging dan de bijlen, zag het er niet slecht uit. Dean zou het niet eens aandurven, maar dat was mede omdat hij ongeveer net zo lang was als een speer. Hij zou het echt van korteafstandswapens moeten hebben, en het liefst van zo dichtbij mogelijk.
Hij keek naar de overige mensen, die bezig waren met het trainen met wapens die ze misschien elke dag vast hadden, of misschien wel nooit. Het ontmoedigde hem enorm om te zien hoe goed iedereen hier alles al kon en voor een luttele seconde wilde Dean het opgeven en de boel gewoon uit te zitten. Dat was echter geen optie, want hij zat hier door het Capitool en hij zou hen nooit hun zin geven. Hij had nog zat dingen te doen in het leven en zich voegen bij zijn ouders stond ver onderaan de lijst. Daarbij betwijfelde hij of ze hem ooit nog zouden willen spreken in het hiernamaals - en datzelfde gold voor Old Rose zodra ook zij haar laatste adem uit zou blazen - als hij zich niet zou verzetten. Hij zou niet eens met zichzelf willen leven.

Het had echter geen zin om te blijven staren naar de geweldige tributen om hem heen - drieëntwintig van hen zouden toch het loodje leggen, dus hoe geweldig ze ook waren, het zou niet geweldig genoeg zijn. Daarom begaf hij zich richting het onderdeel waar werd geleerd hoe vallen en strikken moesten worden gemaakt, iets wat Dean erg belangrijk leek in de Arena. Tenzij de Spelmakers opeens hadden besloten dat iedereen elke dag een uitgebalanceerde maaltijd kreeg, want dan was dat niet nodig. Dat was iets waar Dean niet helemaal vanuit ging, en dan kon hij maar beter weten wat hij deed.
Meteen bombardeerde de trainer Dean met vragen over wat hij al wist en kon, en toen Dean aangaf dat hij nog helemaal niks wist en hij de meeste dieren zelfs nog nooit had gezien, verscheen er een gigantische glimlach op het gezicht van de trainer. Dean, die geen haatgevoelens naar de trainers voelde omdat zij hun enige hoop waren, en omdat ze zich op een manier juist voor de tributen inzetten en daardoor tegen het Capitool, trok ietwat verbaasd zijn wenkbrauwen op. Het werd hem echter snel duidelijk gemaakt dat de trainer het juist leuk vond om vanaf het begin te beginnen en hem alles te laten zien wat hij wist.

Zo geschiedde het dan ook. Dean luisterde aandachtig naar de uitleg van de trainer om een basisstrik te leggen die op de grond zou worden geplaatst, voor konijnen en andere beesten van die grootte. Dieren van ongeveer die grootte waren het meest voorkomend en hadden vaak dezelfde eigenschappen, dus de kans dat dit een zeer nuttige strik zou zijn in de Arena was erg groot. De trainer deed de strik voor en gaf Dean toen de materialen om het zelf na te doen. Het duurde best een tijdje, maar na een hoop gevloek omdat hij een paar keer met het ijzerdraad in zijn handen had geprikt, had hij het voor elkaar. Zijn strik leek exact op die van de trainer, die met stomheid geslagen naar Dean's werk stond te kijken.
"Dit was toch je eerste keer?" De verbazing was duidelijk te horen in zijn stem en Dean keek ietwat verward op.
"Ja, dat klopt. Hoezo?"
"Ik heb nog nooit iemand het voor de eerste keer zo goed zien doen." Hij klonk twijfelend, alsof hij het verdacht vond. Gelukkig keerde zijn enthousiasme binnen een seconde weer terug, want niet alleen had hij iemand voor zijn neus die nog niks kon, hij had ook een zeer snelle leerling tot zijn beschikking! "Goed, doe hem nog maar twee keer, dan laat ik je daarna een nieuwe strik zien die de prooi de lucht in takelt. Erg handig als je je avondeten uit de buurt van andere jagers wilt houden."
Dean knikte en had binnen twintig minuten nog twee dezelfde strikken voor zijn voeten liggen. Hij vond het leuk om nuttig bezig te zijn en ook daadwerkelijk goed te zijn in wat hij deed. Dit was iets wat zijn leven kon redden. Hij had zich al voorgenomen om later op de dag, of morgen ergens, te vragen of de trainer strikken en vallen wist die geschikt waren voor een mens - of in ieder geval voor iets rond die grootte.

Dean was zeer geconcentreerd bezig geweest en had de afgelopen tijd zichzelf compleet afgesloten van de buitenwereld om maar zo goed mogelijk de strikken te maken, maar hij werd toch afgeleid door het onderdeel vuur waar hij op dit moment het meisje dat daarstraks het vuur had geaaid nog steeds zag zitten. Hij had geen flauw idee of ze weg was geweest en hoe veel tijd er overheen was gegaan, maar het baarde hem zorgen. Het baarde hem nog meer zorgen dat ze uitgerekend dit moment uitkoos om op te staan met een brandende fakkel in haar hand, en ze liep weg uit zijn zichtveld waardoor hij niet meer kon zien waar ze was.
Zijn aandacht werd nu opgeëist door een jongen van ongeveer zijn leeftijd die een opmerking maakte tegen Dean over het meisje uit District 3. Een beetje verbaasd had Dean naar de jongen gekeken, niet zeker wetend of hij het tegen hem had gehad. Er was echter niet echt iemand anders in de buurt die aanspreekbaar was en naar het meisje had zitten kijken, dus ja, het was waarschijnlijk hem waartegen werd gepraat.
"Precies," Beaamde Dean, "En ik zag haar zojuist weglopen met een fakkel, dus dat is al helemaal één groot feest. Maar nu is ze tenminste weg bij het vuur maken, en ik hoop dat ze daar ook blijft."
De jongen stelde zich voor als George. Hij zei dat hij uit District 4 kwam en vroeg daarna wie Dean was. Dean, die niet al te happig was op het verspreiden van persoonlijke informatie en ook niet echt een groot fan was van sociaal contact, aarzelde om antwoord te geven. Hij had zich al eerder voorgenomen om geen vrienden te maken - niet dat iemand ooit bevriend met hem zou willen zijn, maar dat terzijde - en dan al helemaal niet met iemand die net zo oud was als hij. Dat zou alleen maar betekenen dat hij hoe dan ook iemand kwijt zou raken en ook samen zouden ze geen schijn van kans maken. Niet dat Dean wist wat George kon, als hij al iets kon. Hoe minder hij wist, hoe beter. Maar waarom had hij dan net mensen zitten observeren als hij niet wilde weten wie wat kon?
"Dean Webster, District 8." Hij schaamde zich bijna om te zeggen dat hij uit het meest vuile district van heel Panem kwam, waar de smog de straten vulden en mensen vaak vroeg stierven aan gevolgen van de vervuiling. Er waren vaak zat protesten geweest voor betere leefomstandigheden - protesten waar hij zelf aan had meegedaan - maar ze kregen het niet eens voor elkaar om mondkapjes af te dwingen. Op de meest slechte dagen zag je dan ook mensen met theedoeken of kledingstukken voor de mond gebonden om nog iets van troep buiten te houden. District 8 was echter weinig anders dan troep, zeker met al die fabrieken.

Er was nog geen kans geweest om verder te praten want plotseling werd er aangegeven dat het tijd was om te lunchen. Dean was zo druk bezig geweest dat hij zijn maag niet had horen rammelen. Nu hij er echter aandacht aan besteedde, merkte hij dat hij zich net zo hongerig voelde als thuis. Ondanks dat het hem nog steeds tegenstond om Capitoolvoer te eten, vond de jongen dat het nu belangrijker was om zich zo met een volle maag te concentreren dan om nu zijn principes na te jagen. Daar had hij binnenkort toch meer dan genoeg tijd voor en dit was juist het moment om daar alles voor klaar te stomen.
Hij stond op en maakte aanstalten om te vertrekken richting de zojuist aangewezen eetzaal, die zich naast deze zaal bevond. Met een vragende blik in zijn ogen, en ook iets van nieuwsgierigheid nu hij toch zijn principes achter zich had gelaten, keek hij George aan.
"Toevallig zin om samen iets te eten?"

Nano part.. idk, 15? maakt verder ook niet uit. - 1.570 woorden. En sorry voor het geklooi met de baggere chronologische volgorde in m'n post, George, maar het was opeens lunch en ik wilde nog iets doen met Dean want hij kan moeilijk een hele ochtend naar tributen hebben zitten staren.

-Dean staart want dat is nou eenmaal wat hij doet.
-Dean besluit vallen en strikken te gaan zetten en blijkt hier erg goed in te zijn.
-Dean wordt aangesproken door George, welke hij mee vraagt naar de lunch om samen te eten.

Na nog even te hebben rondgelopen, werd inderdaad omgeroepen dat het tijd was om te lunchen. Dit klonk Madelynn goed in de oren en een uurtje om bij te komen van alles was op zich ook geen overbodige luxe. Hoewel ze graag door wilde trainen, was ze best toe aan een pauze. Of het genoeg zou zijn zou later pas blijken, maar ze had in ieder geval haar best gedaan vandaag. Ze kon niet wachten om vanavond een bad te nemen en haar spieren een beetje rust te gunnen, genietend van de heerlijke aroma’s die ze tot haar aankomst in het Capitool niet had gekend. Toch miste ze District 7 en de geur van het naaldbos dat ze haar gehele leven als haar thuis had beschouwd. Ondanks het vele verdriet dat ze bij zich droeg, wist ze dankzij de training vandaag dat ze in ieder geval goed zou kunnen slapen vannacht. Ze zou ongelooflijk moe zijn als deze dag voorbij was, dat stond vast. Ergens was dat wel een opluchting te noemen.

Als een van de eerste Tributen begaf Madelynn zich naar de zaal waar de lunch op hen stond te wachten. Ze pakte wat te drinken en terwijl ze naar het voedsel liep, liet ze zich leiden door haar neus. Blind koos ze een paar stukken brood uit, die ze allemaal op een bord legde. Het rook echt heerlijk en het was jammer dat ze nooit alle verschillende soorten op zou kunnen. Ze pakte dan ook maar drie stukken brood waarvan het recept afkomstig was uit andere districten dan Zeven. Vervolgens pakte ze een stuk dat wel afkomstig was uit haar eigen district, gewoonweg omdat ze het niet kon weerstaan. Bij de heerlijke geur kon ze eigenlijk wel huilen van geluk, hoewel ze dat in geen geval wilde laten zien. De geur was echter zo lekker en het rook zo naar thuis. Het was moeilijk om daar niets bij te voelen, vermoedde Lynn.
Ze besloot het brood uit Zeven te bewaren tot het laatst, omdat ze niet wist hoe de andere broden zouden smaken en ze was iemand die graag het lekkerste tot het laatste bewaarde, of tenminste met iets lekkers eindigde. De andere broden konden nog altijd tegenvallen, hoewel de geur dat niet deed geloven. Je wist echter maar nooit.

Omdat Madelynn een van de eerste Tributen was geweest die bij het eten was gekomen, was ze ook een van de eersten om te gaan zitten. Dat scheelde zoveel, want ze had helemaal geen zin om tactisch te moeten nadenken over naast wie ze wel en naast wie ze niet moest gaan zitten. Wel hoopte ze niet de hele lunch in haar eentje door te brengen. Nu ze met een paar mensen gepraat had, lukte het haar beter om de voordelen in te zien van het contact leggen, hoewel ze nog steeds niet heel erg happig was op het sluiten van bondgenootschappen. Ze wilde echter ook nog steeds niet dood, dus deed ze haar best om in te schatten hoe ze haar kansen het meest kon vergroten.
Geen vijanden maken was nog altijd regel één, hoewel ze die regel al lang en breed leek te hebben overtreden, toen ze Timo besloot af te wijzen. Nou ja, het kon natuurlijk zijn dat hij al zo vaak iets had geprobeerd bij meiden en dat hij al zo vaak was afgewezen, dat het hem amper iets deed. Dat zou fijn zijn, maar alsnog moest ze op haar hoede zijn van zichzelf.
Aan een andere tafel ging de jongen uit Negen zitten met een paar meiden, waarschijnlijk in een poging om hen in te palmen, maar in hoeverre dat hem lukte kreeg Madelynn niet goed mee. Het was in principe wel een goede strategie, zeker als je zo charmant kon zijn als Timo. Lynn was niet charmant genoeg om hetzelfde te proberen, maar gelukkig was ze ook niet naïef genoeg om zich ermee in te laten. Ze keek liever naar de kunnen van een Tribuut, als ze dan zo nodig moest nadenken over mogelijke bondgenootschappen, en wat haar betreft mocht dat best uit een onverwachte hoek komen. Lynn hield er wel van als mensen niet te veel met hun talenten te koop liepen, zelfs al maakte dit het wel lastiger om mensen goed in te kunnen schatten.

Ietwat nieuwsgierig scheurde Madelynn een stuk van een van de broden af, waarna ze de binnenkant kort bestudeerde. Het zag er enigszins anders uit dan wat ze gewend was, vooral de groene kleur, maar het zag er niet verkeerd uit. Ze nam een hap, waarna ze zich realiseerde dat het brood best wel zoutig was. Hoewel ze geen flauw idee had hoe de zee smaakte, was dit precies wat ze altijd al in gedachten had gehad. Het was heerlijk!
De andere twee stukken brood die Lynn nog nooit eerder had geproefd kwamen uit District 8 en District 12. Ze wist niet zo goed wat ze daarvan moest verwachten, hoewel ze het oprecht lekker vond ruiken. Ze kon alleen niet echt een kenmerk van die districten bedenken die terug zouden moeten komen in het eten. In het geval van Acht en Twaalf klonk dat ook niet heel smakelijk, tenminste. Ze was echter heel benieuwd, net zoals naar de ontwikkelingen die zich tijdens de lunch zouden voordoen. Wellicht waren er al bondgenootschappen gesloten of misschien zouden er nu mensen zijn die de tijd namen om een gesprek met elkaar aan te gaan. Het was hoe dan ook een mooie gelegenheid om rustig met andere Tributen te kunnen praten.

OOC: RPG-NaNo 22: +921 = 19.584 woorden
TL;DR
- Madelynn gaat als een van de eersten naar het eten toe.
- Madelynn pakt een stuk brood uit District 4, 8, 12 en uiteraard 7.
- Madelynn gaat als een van de eerste mensen ook ergens zitten en kijkt even naar Timo uit 9, die met een paar meiden zit.
- Madelynn proeft het brood uit District 4 en vindt het lekker.

Michelle ging eerste avond heel laat naar bed, maar eerste paar uren kon ze niet slapen.  Ze ging naar de huiskamer om wat warme thee halen en op te drinken om beter in slaap te komen. Volgende ochtend om 08:30 uur onder het douchen en om 09:30 uur ging ze naar het trainingscentrum. In de kleedkamer trekt ze haar train pak aan en stond eigenlijk wel goed.

Ze ging naar binnen, ze ging eerst naar boogschieten train, ze zag Lincoln en ze was super blij dat ze hem zag. Ze was allereerste bij de training van boogschieten. Trainer van boogschieten gaf me een boog en een pijl. Ze zette pijl in boog, ze trekt de pijl naar achteren, ze richten op haar doelwit en ze schoot raak. Ze schoot 5 van de 7 raak op haar doelwit. Ze was super blij dat ze geen watje is.

Ze ging naar het vechten met wapens, ze wachtte tot de trainer op stond om met mijn te vechten en ze pakte eerst een zwaard om te vechten. Hij begon te vechten met zijn zwaard, maar ze ontweken alle pogingen van hem om haar te raken en ze had haar alle pogingen raak op die man.  Ze ging een pijl naar het doelwit, ze raakte 3 van het 10 het doelwit. Ze vond het wel jammer dat ze niet speerwerpen kan.

Ze ging weer weg, want ze is eigenlijk wel uitgeput

OCC: beetje te kort

Edit by Tyrell: Nee hoor, het zijn meer dan 150 woorden, dus dat is prima! Probeer wel vanuit de hij/zij-vorm te blijven schrijven, in plaats van de ik-vorm en wisselt ook af en toe tussen verleden tijd en tegenwoordige tijd, probeer het consistent in de verleden tijd te schrijven.

Nakoma had nog maar net haar tweede schot gelost met de slinger – en net als haar eerste poging miste ook deze worp zijn doel – toen de hoofdtrainer met luide stem aankondigde dat het exact 13 uur was en de lunchtijd van 45 minuten inging. Nakoma was net van plan geweest om de trainer van het onderdeel slingers en katapulten aan te spreken, want ze had intussen ook beseft dat ze geen idee had waar ze überhaupt mee bezig was, en dat wat uitleg niet misplaatst zou zijn. Heel erg vond ze het echter niet om het onderdeel te moeten verlaten voordat ze het onder de knie had, want iets zei haar dat dat langer zou duren dan ze zich kon veroorloven. De slinger voelde gewoon echt niet op zijn plaats in haar hand, ze kon het niet anders verwoorden.

Ze knikte vriendelijk naar de trainer, die fronsend had toegekeken, maar zich nu herstelde en vriendelijk glimlachte. Nakoma liet de slinger die ze uitgekozen had bij het onderdeel achter en begaf zich naar de eetplaats. Onderweg stretchte ze haar armen. Ze wilde morgen niet met spierpijn opstaan, en als ze nu drie kwartier aan een tafeltje moest zitten, kon ze dus maar beter stretchen.

Tot Nakoma’s opluchting was het voedsel dat ze tot hun beschikking hadden niet enkel de exorbitante, verzadigende rotzooi die ze in het Capitool blijkbaar zo lekker vonden. Er waren verschillende soorten brood, twaalf om precies te zijn. Elk district had zijn eigen specialiteit. Nakoma greep meteen wat van het brood van haar district, en besloot ook maar wat andere smaken uit te proberen. Nu ze dan toch de kans kreeg…

Het maanvormige brood van district 11 kon Nakoma’s interesse wel wekken, en ze besloot ook de kleine, vierkante broodjes van district 3 te proberen. Met een vol bord richtte ze zich op de verschillende tafels die klaarstonden. Nakoma keek automatisch of George al aan een van de tafels zat, maar ze zag de jongen niet meteen. Wel vond ze Madelynn, die meerdere soorten brood genomen had, waaronder dat van Nakoma’s district. Ze overwoog om zich bij haar te zetten, want dan wist ze in ieder geval al dat haar tafelpartner geen hersenloze sukkel of een irritante eikel was, maar toch stapte ze niet meteen naar haar leeftijdsgenote toe.

Nakoma wist eigenlijk niet of ze zin had om überhaupt met iemand te praten tijdens de lunch. George kende ze intussen een beetje, en zijn gezelschap vond Nakoma intussen helemaal niet erg, maar al dit strategisch nadenken en lief doen om bondgenootschappen te creëren en hopelijk geen gevaarlijke vijanden te maken, daar had ze alles behalve zin in. Het liefst at ze gewoon alleen en ging ze daarna weer verder met haar training. Maar het was natuurlijk ook niet zeker dat ze met rust gelaten zou worden als ze zich alleen aan een tafeltje zette. Een één-op-ééngesprek, daar was ze al zeker niet naar op zoek. Bij een groepsgesprek zou ze zich nog op de achtergrond kunnen houden, en het merendeel van haar tijd besteden door haar medetributen te bestuderen. Zoiets voelde ook veel vrijblijvender aan dan als ze zich nu met iemand afzonderde, zelfs als ze het niet eens over tactieken of bondgenootschappen, of zelfs maar de Spelen in het algemeen zouden hebben. Ja, dan zat Nakoma liever met alle andere 23 tributen aan één grote tafel dan dat ze gedwongen werd één enkele tribuut te entertainen.

Uiteindelijk besloot ze het toch maar te riskeren. Ze zette zich aan een tafeltje dat nog vrij was en hoopte dat ze op haar gemak zou kunnen eten. Als er ongewenst bezoek kwam, kon ze nog altijd gemeen naar hen staren totdat ze de hint snapten en het aftrapten. Ja, dat leek haar wel een goed plan.

Flaire negeerde iedereen om haar heen en ging helemaal op in haar taak. Vanuit haar ooghoeken controleerde ze wel steeds of haar fakkel nog brandde, want het laatste wat ze wilde was zonder vuur komen te zitten! Bij het onderdeel vuur maken had de Trainer haar prachtige kampvuur inmiddels alweer geblust, iets wat best wel jammer was. Een grijns gleed over haar lippen. Ach, het maakte ook niet uit. Ze kon binnen een paar seconden zo weer een nieuw vuur maken, een groter vuur, een beter vuur! Haar ogen werden glazig terwijl ze aan een grote brand dacht en even staarde ze in de verte. Ze schudde snel haar hoofd en concentreerde zich weer op de val die ze aan het maken was. Een grote val bleek stukken gemakkelijker voor haar te zijn dan kleine vallen (haar fijne motoriek was niet zo geweldig, in tegenstelling tot haar grove motoriek). Het meisje ging zo op in het maken van de vallen en het bedenken van de martelende aspecten die ze eraan toe kon voegen, dat ze bijna niet meekreeg dat het tijd was om te lunchen. Flaire loerde in de richting van de plek waar gegeten kon worden. Als het aan haar lag was vuur het enige wat ze nodig had, maar helaas was ze geen draak en dus kon ze geen vuur eten. Ze zou hoe dan ook naar de plek moeten waar het mensenvoedsel klaar lag. Het meisje maakte haar val af, overwoog om de trainer erin te duwen om te zien of hij werkte, maar pakte toen toch maar gewoon haar fakkel en liep naar de etensplek.

Er was meer eten aanwezig dan Flaire in haar hele leven bij elkaar had gezien, maar dat had ze ook al onderweg in de trein en op hun verdieping in het gebouw gemerkt; er was hier veel en veel te veel eten. Het meisje zelf was zo gewend geraakt aan leven op weinig eten, dat ze bijna misselijk werd bij het zien van de grote hoeveelheden die er aanwezig waren. Ze besloot een beetje drinken te nemen, welke ze in één keer op dronk. Vervolgens griste ze het bekende brood van District 3 van tafel en ging ze op een stil plekje tegen de muur op de grond zitten. Met de fakkel tussen haar knieën geklemd scheurde ze stukjes van het brood af en begon het boven het vuur te roosteren. Haar ogen gleden ondertussen af en toe over de andere Tributen heen. Stuk voor stuk leken ze vrienden te hebben gemaakt. Het meisje lachte schamper. Vrienden, wat had je daar nou aan? Helemaal niks, zeker niet op deze plek. Iedereen hier in de zaal was een potentiële verrader, iemand die je een mes in de rug kon steken. Nee, als het aan haar lag zou ze geen vrienden maken. Bondgenoten, misschien, omdat Alexandra dat zo graag wilde, maar vrienden zeer zeker niet. Wat had je nou aan een vriend die toch dood zou gaan?

OOC:
- Flaire negeert iedereen om haar heen en droomt over brand
- Flaire maakt haar val af, overweegt haar trainer erin te duwen en gaat dan met haar fakkel naar de tafel met eten
- Flaire drinkt snel een glas drinken leeg en grist dan een brood mee uit District 3
- Met het brood en haar fakkel gaat ze op een rustig plekje tegen de muur op de grond zitten waar ze het brood stukje voor stukje boven haar vuur roostert

George was nog maar net weg van de strikken-zet-hoek of hij zag het gestoorde meisje ernaartoe gaan.  "En ik zag haar zojuist weglopen met een fakkel, dus dat is al helemaal één groot feest. Maar nu is ze tenminste weg bij het vuur maken, en ik hoop dat ze daar ook blijft." zei de jongen naast hem. Nu zag George ook dat ze nog altijd een fakkel bij zich had. Hij huiverde, hopelijk zou hij haar niet in de arena tegenkomen. Het zal al een wonder zijn als ze niet de hele arena in de fik zette. De jongen vertelde hem nu dat hij Dean heette en dat hij uit district 8 kwam. George wist alleen maar dat het het district van de textiel was, meer ook niet. Hij had sowieso amper nagedacht hoe het leven in andere districten kon zijn, hij had altijd gedacht dat alles zoals zijn district zou zijn, maar dan zonder de zoute zeelucht en de geur van vis overal. Het enige wat hij wist, was het gene wat hij op school had moeten leren. 

Hij had de hoofdtrainer niet gehoord. En hij had niet op zijn honger-status gelet. Maar toen Dean hem vroeg of hij meeging om te lunchen merkte hij ineens wel dat hij toch best trek had. Hij merkte nu ook pas dat de meeste tributen naar de eetzaal begonnen te slenteren. "Klinkt goed." zei hij tegen Dean.

Hij pakte het brood wat hem het lekkerst leek: het brood uit zijn eigen district. Toen besefte hij dat het misschien aardig zou overkomen als hij ook het brood uit Dean's district ging proberen, en dus pakte hij ook een stuk van het brood van district 8. Daarna nam hij plaats bij Dean en begon hij het vertrouwde, zoutige, brood te eten. "Wat heb jij vandaag gedaan?" vroeg hij voordat hij een nieuw stuk afscheurde en het in zijn mond stopte. "Heb je zin om vanmiddag of de komende dagen eens elkaar wat te leren? Ik ken nie veel maar ik kan je klimmen leren ofzo? Of natuurlijk vissen en knopen, de voordelen van District 4." Hij keek Dean vragend aan.

OOC: Sorry, had zo geen inspiratie voor deze post. Hij wou gewoon niet lukken. Hopelijk kan je hier iets mee.


Samenvatting:
~ George accepteer het offer van Dean
~ George offert een mini-training aan in ruil voor een training van Dean.

Gezamenlijk waren Dean en George naar de tafels gelopen en al snel hadden ze een plek gevonden. Hij zag verschillende broden uit alle districten en was al verbaasd dat er zo veel verschillend brood was. Dean, die zijn hele leven had moeten vechten om ook maar het kleinste hapje eten, had nooit de luxe gehad om zoiets te kunnen kiezen en had ook nooit geweten dat elk district een ander soort brood had. Natuurlijk was het ergens wel logisch, maar hij snapte niet dat het nooit gemengd was geraakt. Blijkbaar maakten alle bakkers het brood maar volgens één specifiek recept, maar wat was dan het nut van verschillende bakkers in een district? En wat was hier überhaupt het nut van?

Dean zag dat George brood van District 8 had gepakt en Dean kon een klein glimlachje niet onderdrukken. Op zijn beurt pakte hij het brood van District 4, wat een beetje groen zag en zout rook, samen met het brood van District 7 en District 1. Het was een luxe die hij niet kon weerstaan, zeker niet aangezien hij zo weinig lekker brood had mogen eten in zijn leven. De laatste keer dat het brood wat hij had gegeten echt vers was geweest, was toch enkele weken voor de Spelen geweest. En de keer daarvoor kon hij zich niet eens meer herinneren.

Toen George vroeg wat Dean allemaal had gedaan, moest de jongen even nadenken. Ging hij eerlijk zijn, ging hij liegen, zou hij zwijgen? "Niet heel veel," antwoordde hij waarheidsgetrouw, "Vooral strikken gelegd, daar wilde ik zo ook mee verder als dat kind uit 3 nog steeds bij het vuur had gezeten. Maar ze is nu gelukkig weg, dus daar ga ik zo heen. Wat heb jij nog gedaan?"
Dean nam een hap van het brood van District 4, wat net zo zout smaakte als dat het rook. Het was echter niet onaardig, ondanks dat hij zich niet kon herinneren ooit zoiets zouts te hebben gegeten. Het maakte hem echter ook dorstig, wat leidde tot een paar flinke slokken water.

Toen bood George hem aan om samen op te trekken en eventueel wat van elkaar te leren. Ondanks dat het erg aanlokkelijk klonk, zeker aangezien George veel dingen wist die Dean niet wist, twijfelde hij.
"Ik weet het niet," gaf hij dan ook eerlijk toe. Het was niet zijn intentie geweest om überhaupt sociaal met iemand te doen. "Ik heb sowieso een bepaald schema in mijn hoofd wat ik graag wil uitvoeren, maar je aanbod klinkt aanlokkelijk. Aan de andere kant heb ik helaas niks wat ik je kan bieden in ruil voor je kennis. Maar misschien dat we op dag drie nog een keer samen kunnen komen, misschien heb ik je dan meer te bieden." Dean nam een hap van zijn brood, kauwde langzaam en gebruikte deze tijd om nog even na te denken. "Maar ik ga zo richting het vuuronderdeel en ik had het idee dat jij dat ook wilde. Misschien dat we samen kunnen werken."


OOC: Excuus voor de korte, niet echt nuttige post. Punt is dat Dean niet weet waar hij goed in is en hij ontzettend asociaal is, dus het op dit moment ook niet realistisch zou zijn om hem echt plannen te laten maken met iemand.

Nakoma was nog maar net aan het broodje van district drie begonnen toen Eloise, de vrouwelijke tribuut van district negen, aan haar tafel kwam zitten. Het meisje knikte vriendelijk terwijl ze zich schuin tegenover Nakoma neerzette. Dat apprecieerde ze wel, want het bood een mogelijkheid tot een gesprek, maar geen verplichting. Ze knikte terug naar Eloise en richtte zich vervolgens weer op haar goed gevulde bord. Het brood van district drie was niet slecht. Niet zo goed als dat van haar district, natuurlijk, maar wel lekker. Eloise maakte ook geen aanstalten om een gesprek aan te knopen, en dus aten ze in stilte verder. Nakoma nam die tijd om de ruimte en de andere tributen nogmaals goed in zich op te nemen. Ze lette op wie er samen zaten en wie zich afzonderden, en probeerde gespreksonderwerpen op te vangen.

Tien minuten voor het einde van de lunchpauze was Nakoma’s bord leeg. Ze had geen honger meer, en ze dacht niet dat ze eerder de trainingszaal in zou mogen, dus zat er niets anders op dan te wachten tot de 45 minuten om waren. Ze wierp een blik op Eloise. Tijdens het eten had de stilte haar helemaal niet gestoord, maar nu ze niets anders te doen had, begon hij een beetje ongemakkelijk te worden.

“Jij al iets nuttigs geleerd vandaag?” vroeg ze uiteindelijk, volledig inspiratieloos. Eloise keek op en richtte haar blik schattend op Nakoma. Ze nam nog een hap van haar laatste broodje voor ze antwoorde. “Het onderdeel insecten herkennen was wel handig. Ik wilde naar het zwaardvechten, maar dat was toen die jongen van 1 zijn show aan het vertonen was.” Nakoma knikte bedachtzaam.

“En jij?” vroeg Eloise. Nakoma dacht even na, en probeerde in te schatten hoeveel ze moest vrijgeven. “Ik heb bijlwerpen geprobeerd,” antwoordde ze uiteindelijk. “Ik weet nog niet of het iets voor mij is, maar in hand-to-hand had ik wel de indruk dat het goed ging.”

“Hmm,” zei Eloise, op dezelfde toon die Nakoma’s stem soms had wanneer ze niet wist wat te zeggen, maar wel wilde aangeven dat ze luisterde. Eloise schoof haar bord van zich weg en legde haar armen gekruist op tafel. Het was weer even stil, en Nakoma begon zich te richten op het trainingscentrum, en waar ze het best mee kon beginnen wanneer ze weer vrijgelaten werden, over 4 minuten. Er begon zich net een idee te vormen toen Eloise haar uit haar gedachten haalde.

“Jij nog plannen voor namiddag?” vroeg ze, waarna ze haar glas water leegdronk. Nakoma antwoordde vrijwel meteen. “Ik denk dat ik nog even bij de wapens ga kijken, en dan waarschijnlijk strikken leggen. Of de planten.”

“Hmm,” zei Eloise weer. “Dan zie ik je misschien bij de strikken.” Nakoma knikte. Eloise was zo erg nog niet. Haar aanwezigheid zou niet storen, en ze leek sterk genoeg om in ieder geval in overweging genomen te moeten worden als eventuele bondgenote. Als ze even samen konden trainen, ook al was het bij een van de minder actieve delen, zou Nakoma in ieder geval de kans krijgen om haar waarde beter in te schatten.

De 45 minuten waren stipt om toen ze de trainingszaal weer in mochten. “Wel,” zei Nakoma tegen Eloise terwijl ze opgelucht rechtstond, “Succes nog.” Eloise leek evenzeer klaar om weer in actie te schieten. “Jij ook,” antwoordde ze, en daarmee gingen ze elk hun eigen weg.

Met een volle maag en vernieuwde energie schreed Nakoma de trainingszaal weer binnen. Ze wist wat ze zich de vorige dag voorgenomen had over haar strakke schema, maar liep resoluut naar het onderdeel vechten met wapens en kwam pas tot stilstand toen ze recht voor een indrukwekkende verzameling wapens stond. Ze begroette de trainer nogmaals met een vriendelijk knikje en richtte haar aandacht toen op de voorwerpen die voor haar lagen en hingen. Er waren ijzeren wapens, houten wapens, wapens om mee te steken, slaan, zwaaien, stoten; alles wat Nakoma zich ooit had kunnen inbeelden, en nog veel meer.

Tijdens het middagmaal had ze een briljant idee gekregen. Ze kon zich wel voor de kop slaan dat ze er niet eerder aan gedacht had, maar was vooral opgelucht dat het dan toch eindelijk in haar opgekomen was. Het was allemaal goed en wel om met bijlen en zwaarden te oefenen, maar er was geen garantie dat ze die in de arena te pakken zou krijgen. En als ze het bloedbad aan de Hoorn overleefde, maar het zonder wapens moest stellen, was het altijd handig om overweg te kunnen met wapens die ze zelf kon maken. Haar sterkste punten waren natuurlijk de speer en de drietand, en die eerste konden, indien noodzakelijk, vrij gemakkelijk uit een tak gemaakt worden, zolang ze maar een mes of scherpe steen had. Natuurlijk kon ze er ook niet op rekenen dat er hout in de arena aanwezig was, maar die kans was groter dan dat ze een perfecte drietand zou tegenkomen. En dus was Nakoma momenteel op zoek naar wapens die volledig uit hout gemaakt waren en er niet te ingewikkeld uitzagen om na te bootsen, ondanks haar eerdere voornemen om het fysieke deel van haar tijd in het trainingscentrum strikt tot de voormiddagen te beperken, en zich in de namiddag op overleving te richten. Ze zou daar later nog wel aan toekomen, maar nu was ze zo onder de indruk van haar ingenieuze vaststelling dat ze niet kon wachten om er iets mee te doen.

“Wat zijn dat?”, vroeg ze de aan de trainer van het onderdeel, wijzend naar een paar houten stokken van een 40-tal centimeter lang, met een handvat op ongeveer een derde van hun lengte. De man leek een beetje verwonderd over haar interesse, maar vertelde haar met veel enthousiasme dat het tunfa’s waren, en vroeg of Nakoma ze eens wilde proberen. Ze knikte, en de trainer riep de assistent die er ervaring mee had, een man van een jaar of dertig die Kim heette.

Hij greep vier van de tunfa’s en overhandigde één paar aan Nakoma terwijl ze zich wat afzonderden, om ruimte voor de verzameling wapens vrij te houden en geen andere tributen te storen. Ze overliepen de basistechnieken en –standen, en hoewel Nakoma het zeker vreemde wapens vond, moest ze toegeven dat ze het ook wel leuk vond. Ze leerde dat ze de stokken in basispositie altijd onder haar armen moest houden, en dat ze na iedere aanval naar die positie terug moest keren. Ze oefende het draaien van de wapens door middel van een binnenwaartse slag en leerde recht vooruit te stoten met zowel het korte als het lange deel van het wapen. Vervolgens leerde ze ook hoe ze die aanvallen kon afweren, en toen stelde de trainer voor om eens vrij te sparren. Nakoma accepteerde zijn voorstel gretig.

Hij was natuurlijk veel beter dan zij, dat merkte ze meteen, en hoewel ze ergens blij was dat hij zich inhield, zodat ze op gelijke voet konden trainen, voelde ze zich stiekem ook een beetje gedenigreerd. Ze was heus niet zo fragiel dat ze geen enkele klap kon weerstaan, en van ingemaakt worden kon ze alleen maar leren. Ze faalde liever nu, nu dat nog geen zekere dood ten gevolge had, dan dat ze als een klein kind behandeld werd en in de arena stierf omdat ze de zetten van haar tegenstander niet kon voorspellen. Met dat ten doel begon ze steeds harder te gaan, steeds meer kracht achter haar aanvallen te zetten en meer combinaties te maken, en technieken te gebruiken die ze uit andere disciplines geleerd had. Haar trainer leek al snel te beseffen wat haar plan was, en begon zelf ook meer zijn best te doen, hoewel hij nog steeds eerder aan de verdedigende kant bleef.

Zonder nadenken draaide Nakoma de tunfa’s in haar handen en greep het lange gedeelte vast. Meteen stapte haar trainer uit zijn gevechtspositie en zei haar duidelijk, maar niet onvriendelijk, dat ze bij deze wapens altijd het handvat moest vasthouden. Anders nam ze het risico haar wapens te beschadigen of zelfs breken, en was ze zelf ook kwetsbaarder voor aanvallen, omdat verdedigen in die positie veel ingewikkelder was. Als ze met de tunfa’s wilde slaan, kon hij haar een andere techniek tonen. Nakoma knikte en ze onderbraken hun sparringsessie om een overhandse slag te oefenen. Toen Nakoma die onder de knie had, vroeg ze zelf of ze nog eens konden sparren, voordat ze naar een volgend onderdeel vertrok.

Ze werd vier keer verslagen. De trainer sloeg nooit hard genoeg door om haar pijn te doen of verwondingen te veroorzaken – waarschijnlijk mocht hij dat niet van het Capitool, zodat hun kostbare tribuutjes niet al beschadigd de arena in gingen – maar Nakoma had tenminste het gevoel dat hij haar als een gelijkwaardige behandelde. Ze sloeg er een keer in hem te vloeren, ook al herstelde hij daar snel van en wist hij zijn positie in zijn voordeel te gebruiken, en een keer had hij nog maar net op tijd weg kunnen duiken voor haar aanval, die zijn hoofd op enkele centimeters miste. Al bij al een succesvolle trainingssessie, vond Nakoma, en ze bedankte Kim oprecht alvorens haar wapens terug te brengen naar de hoofdtrainer van het onderdeel.

Ze gebruikte de mouw van haar t-shirt om het zweet van haar voorhoofd te vegen en stretchte haar armen terwijl ze naar de andere kant van de grote zaal wandelde. Ze wilde sowieso vandaag nog een bezoekje brengen aan het onderdeel waar ze planten kon leren te herkennen, maar zat daar momenteel niet in echt in de juiste mindset voor, en koos dus voor haar andere voorkeursoptie: strikken leggen. Terwijl ze daarheen wandelde, keek ze al even wie er bij het onderdeel zat. Eloise was er nog niet. Ofwel was ze al klaar; dat kon natuurlijk ook. Ach ja, Nakoma had nog twee dagen om haar sterktes en zwaktes te leren kennen.

De trainer van het onderdeel was een vriendelijk ogende vrouw, die al haar vragen met een glimlach beantwoordde. Nakoma legde haar uit dat ze al aardig goed was met knopen leggen en er een heel aantal kende, en vroeg haar welke strikken en vallen naar haar mening het nuttigst zouden zijn in de arena, ongeacht hun moeilijkheidsgraad. De trainer antwoordde dat het natuurlijk altijd afhankelijk was van het terrein waar ze in terecht zouden komen, maar dat ze wel een strik had die Nakoma kon interesseren. Het was een vrij gevorderde val, maar Nakoma was bekend met alle knopen die ze ervoor nodig had. De trainer legde haar in vogelvlucht uit wat ze moest doen en gaf haar een blad papier met gedetailleerdere instructies mee om te oefenen. “Als je nog vragen hebt, roep je me maar.” Nakoma knikte, haalde het benodigde materiaal en ging aan het werk.


OOC: ik hoop dat het geen probleem is dat ik alvast doorga naar het tweede deel van de trainingssessies? Ik had namelijk niet de indruk dat er nog veel interactie zou komen – of toch niet met mijn tribuut – tijdens de lunchpauze, dus ging ik liever alvast met Nakoma door naar de namiddag.

Also, TL;DR:
- Eloise, de vrouwelijke tribuut van district 9, zet zich aan Nakoma’s tafel neer. Ze praten weinig, en gaan ieder hun eigen weg wanneer de lunchpauze voorbij is.
- Nakoma gaat weer naar het onderdeel vechten met wapens, waar ze houten wapens genaamd tunfa’s uitprobeert. Daar oefent ze mee tot ze uitgeput is.
- Ten slotte gaat ze naar het onderdeel strikken leggen, waar ze een vrij ingewikkelde val probeert.