Snel rende de brunette door het stuikgewas heen om het hert te volgen en hoorde ze hoe haar broer Brandon haar volgde. Ze liet met een simpel handgebaar weten dat hij langzamer moest of eigenlijk wel helemaal mocht stoppen. Dariela maakte een stuk minder geluid en hij zou het hert alleen nog maar meer afschrikken. Bovendien wisten ze beide dat Dariela een beetje boogschutter was, veel beter dan hem, en dat kon hij ook niet ontkennen. Hij keek haar eventjes giftig aan waarnaar hij toch maar wel halt hield, maar net op tijd ook want het hert begon al haar vermoedens te krijgen. Ze stopte met draven en snel bukte Dariela zich achter een stuik zodat ze haar niet zou zien. De wind blies wel behoorlijk hard maar ze had geluk aan haar kant, de wind blies haar richting in zodat het hert haar niet zou kunnen ruiken, gelukkig. Anders was de hele achtervolging voor niets zijn geweest. Al was het risico dat het voor niets was sowieso al best wel groot, ze moesten maar eens een heel hert naar binnen moeten smokkelen. Nu was haar broer wel een hele sterke en snelle jongen maar het was toch nog altijd maar zien of ze een hert naar binnen wisten te krijgen. Het was wel een keertje gelukt maar daar stonden dan ook twee mislukte pogingen tegenover, dan werd het hert gewoon in beslag genomen en het was meestal haar broer die met het hert betrapt werd en dus kreeg hij vaak te straffen voor zich. Dariela keek wel uit, ze bleef vaak dan ook even op een afstandje wanneer haar broer het bos uit sneakte, het was dan wel zijn eigen idee maar Dariela maakte er toch elke keer dankbaar gebruik van. Ze wachtte geduldig af tot het hert haar aandacht zou verliezen en weer wat zou gaan eten. Nu stelde het hert haar geduld wel erg op de proef, hoe lang bleef ze daar wel niet staan te kijken? Uiteindelijk liet het toch haar kop zakken en begon wat verse gras te eten. Dariele pakte nu zachtjes een pijl van haar rug en spande haar boog. Alleen net op het moment waarom Dariela wilde toeslaan kwam haar broer aangerend. "Heb je dr al?" Vroeg hij luidop waardoor het hert hem natuurlijk hoorde en wegrende. Snel kwam Dariela overeind en wist ze nog een pijl af te vuren op het dier maar die was al gewoon te snel weg gesprongen. Ze draaide zich nu om naar haar broer die eventjes op zijn lip beet bij het zien wat hij daarnet had aangericht. "Nee, maar dat kunnen we nu wel vergeten." Zei ze wat grumpy tegen haar broer terwijl ze naar de boom liep waar de pijl in terecht was gekomen. Ze trok de pijl eruit en zuchtte eventjes diep, uit teleurstelling. "Ga jij maar naar huis, ik zoek wel iets kleiners uit." Zei ze nu terwijl ze haar broer met lichte ergernis aankeek. Ze had nu ook geen zin meer in zijn gezelschap, niet nu hij haar kans op het vangen van het hert had verpest, iets wat hij hoogstwaarschijnlijk ook zou doen bij andere dieren dus hij kon maar beter weg gaan, vond ze. [i]"Dariela, je weet heus wel dat ik het niet zo bedoelde, ik wil je alleen helpen."[/b] Zei haar broer waarnaar ze opnieuw zuchtte. Nou, Dariela hield echt wel van haar broer maar soms kon hij ook zo vervelend zijn. Ze schudde eventjes met haar hoofd. "Je helpt me niet echt, Brandon, ik kan het wel in mijn eentje." Zei ze nu waarnaar ze haar boog weer over haar schouder liet hangen. Ze liep langzaam bergafwaarts langs haar broer om verder te gaan met haar zoektocht naar een prooi. Ze hoorde haar broer eventjes zachtjes protesteren waarnaar hij weg liep richting huis terwijl Dariela juist de andere kant op ging. Ze ging wat verder het bos in, niet te ver weg want ze moest nog wel op tijd thuis zijn, maar wel iets verder dan normaal...

//Open