Het ging niet goed met Newt. Om niet te zeggen dat het verschrikkelijk met haar broer ging. Feline zat op de grond op het grote plein, waar ze verplicht werden naar de spelen te kijken. De samenvatting van de dag was te zien. Newt was al een paar dagen gewond, en duidelijk duizelig. Feline zat dan ook al een paar dagen huilend naar de beelden te kijken. De commentatoren praten met elkaar, als het beeld inzoomt op Newt's onbewegende gestalte. "Oeh, die gaat het niet meer halen," het kanonschot klinkt, en de commentator schud zijn hoofd. Een hoge piep kwam uit Feline's keel en met grote ogen keek ze naar het scherm. Nee, nee dit kon niet waar zijn! Het meisje verborg haar gezicht in haar handen, een paar mensen probeerden haar te kalmeren, maar ze stond op en begon te rennen naar het buitengebied van 11. Ze rende net zolang door tot ze niet meer kon - en het meisje had een redelijke conditie. "Nee, nee nee!" Feline liet zich op haar knieën vallen en liet de tranen nu de vrije loop. "Newt..." jammerde ze.

-Wel... Ik zit te janken. Open voor iedereen

De spelen waren o-ve-ral. Gevechten. Dode kinderen, gewonde overlevenden. Hoewel ze zich ervan af probeerde te sluiten sijpelde de informatie toch haar hoofd binnen. Daardoor wist ze dat Newt zwaar gewond was; de enige reden dat hij nog leefde waren zijn trouwe bondgenoten, die hem zelfs nu hij er zo aan toe was bleven steunen. Over de dagen heen had Norah respect gekregen voor het groepje van Newt, Leilah en Lonnie. Het drietal was niet geheel onschuldig aan het moorddadige spelletje, maar ze bleven tenminste wel trouw aan elkaar.

En hoewel Norah zeker wist dat de familie Woods er alles aan deed om geld bij elkaar te sprokkelen voor een levensreddende sponsoring, was ze ook realistisch genoeg om zich te beseffen dat die waarschijnlijk nooit zou komen. De wetenschap dat Newt zich in de meest vreselijke situatie bevond drukte als een gewicht op haar schouders, maar ze kon er niets aan doen. Niemand hier kon er iets aan doen. De paar munten die ze had zouden in de Arena hooguit een halve druif opleveren.

Norah en haar moeder Aileen poetsten beneden, terwijl Nia en Lise boven aan het schoonmaken, eigenlijk vooral aan het ronddolen, waren. Norah zwierde afwezig met een vochtige doek over het raamkozijn. De spelen grepen haar behoorlijk aan, nog meer dan vorig jaar. Norah kon het dan ook niet over haar hart verkrijgen een vrolijke melodie te fluiten. Terwijl Norah een emmer met vuil water in de goot aan het lozen was kwam er in de verte een meisje aan rennen. Op zich was dat niets geks, spelende kinderen waren er hier genoeg. Maar dit meisje rende voor haar leven, zo leek het. De blonde lokken van het jonge kind vlogen achter haar aan, Norah ving net een glimp van haar smalle gezichtje op. "Was dat niet de dochter van Dean?" vroeg ze aan haar moeder, maar die ging stoïcijns door met boenen. Sinds het overlijden van Elwyn Junior was Aileen nooit meer de oude geworden. Terwijl ze het silhouet van het meisje in de verte nakeek bekroop haar het gevoel dat er iets heel erg mis was.. Zonder pardon liet Norah haar werk achter om het meisje achterna te rennen. Zo te zien rende het meisje al behoorlijk lang, want ze begon iets te vertragen. Ze wilde iets roepen om haar te stoppen, maar kon zich haar naam even niet meer herinneren. Een week geleden was ze bij Dean Woods langs geweest om hem steun aan te bieden en een mandje met eten te brengen. Sindsdien had ze de familie niet gezien.

De achtervolging stopte uiteindelijk toen ze het meisje geknield aantrof. Haar ogen werden ietwat vochtig bij de hartverscheurende aanblik van het eenzame silhouet. Norah aarzelde. Het feit dat de ander weg was gerend was misschien een teken dat ze alleen wilde zijn. Maar tegelijkertijd wilde Norah het fragiele meisje ook steunen en troosten, voor zover dat in zo'n situatie mogelijk was. Even was Norah in dubio, maar ze kon haar niet alleen in een verlaten veld achterlaten. Norah hurkte en legde haar hand voorzichtig op de schouder van het meisje. "Is hij.." begon ze aan een vraag, waarop ze het antwoord al wist. "Het spijt me zo dat je dit moet meemaken. Dat Newt dit is overkomen." Norah was geen geniale prater, maar wat ze zei was wel oprecht. "Hij was zo ontzettend dapper en het spijt me dat hij het niet heeft gered." Zachtjes en met een schorre stem sprak ze woorden die het leed van de Woods familie nooit zouden kunnen verzachten, maar ze probeerde het toch.

Toen ze ineens een hand op haar schouder voelde schrok ze en rechte haar rug met een ruk, om haar hoofd om te draaien en met rode ogen een ander meisje aan te kijken. Ze herkende haar, maar wist haar naam niet. Zij die van Feline waarschijnlijk wel. "Is hij..." Ze had de woorden - de gevreesde woorden niet eens uitgesproken, maar dat was ook niet nodig, een nieuwe lading tranen liepen over haar wangen heen. "Het spijt me zo dat je dit moet meemaken. Dat Newt dit is overkomen." Feline schudde wild met haar hoofd. Nee. Dit kon niet waar zijn, besefte ze nu. Newt kon niet dood zijn. Dat had hij haar beloofd. Hij had haar beloofd dat hij terug zou komen. Misschien hadden de spelmakers een fout gemaakt, en was Newt helemaal niet dood. Alleen... Bewusteloos. Dat was het, hij was gewoon bewusteloos en het duurde wat langer voordat hij wakker zou worden. Als een coma. Dat moest het zijn! Feline weigerde iets anders te geloven. "Hij was zo ontzettend dapper en het spijt me dat-" Feline kapte het meisje af, "Nee! Hij is niet dood! Dat kan niet..."

Het was een nogal hartverscheurende aanblik, de betraande wangen van het jonge blonde meisje deden haar aan haar nichtjes denken. Toen haar tante overleden was.. Zelfs nu nog kreeg Norah een brok in haar keel wanneer ze eraan dacht. De wanhopige blik in de lichte ogen van dit meisje vormde een wereld van verschil met hoe een normaal veertienjarig kind hoorde te kijken, maar Norah herkende het tot haar spijt. Verdriet was er immers genoeg in het graandistrict; Honger en brute onderdrukking waren hier dagelijkse kost. Rouwende families, uitgemergelde kleuters. Norah zag ze dagelijks. Wat het  natuurlijk niet minder tragisch maakte.

Net toen Norah dacht dat haar eerste lading troostende woorden waren overgekomen en haar ietwat hadden gekalmeerd begon het meisje haar hoofd te schudden. Feline ontkende, met een kracht achter haar woorden, wat haar aan het twijfelen bracht. ''Maar..'' Ietwat ongemakkelijk keek Norah om zich heen. Had ze te snel een conclusie getrokken? Er was geen tv scherm in de buurt om haar woorden te bevestigen danwel te ontkrachten. En hoewel Norah de hevige ontkenning niet geloofde was ze geen getrainde psychiater en had ze geen flauw idee hoe ze hier mee om moest gaan. Na even met een mond vol tanden te hebben gestaan had ze toch echt het gevoel dat ze iets moest zeggen. ''Sorry, Feline – Zo heet je toch? – Ik dacht het alleen, omdat je zo overstuur leek weetjewel, en ik wilde je alleen steunen.'' Machteloos maakte Norah een handgebaar. ''Sorry.''