Natuurlijk. Ze dacht het wel eens, dat het allemaal wat te barbaars was, 24 kinderen opsluiten in een arena. Maar het was voor een goede zaak, voor de vrede in Panem. Ofelia was een voorstander van vrede en accepteerde het dat er hoge prijzen betaald moesten worden om die vrede te krijgen. Ze geloofde in het beleid van het Capitool en begreep niet waarom de districten een aantal jaar geleden in opstand waren gekomen. Het was goed geweest in Panem, maar de districtbewoners hadden meer gewild en daarom moesten ze het nu met minder doen. Niet meer dan terecht, vond Ofelia. Toch kon ze niet met een ijzig hart toekijken bij de Spelen en hoopte ze dat of Newt of Leilah veilig thuis zou komen... Het liefst Leilah, moest ze toegeven, feministisch als ze was. Toch wist ze ook wel dat Leilah weinig kans had tegen bijvoorbeeld Nakoma en Madelynn. Zelfs als ze levend uit de arena wist te komen, was het maar de vraag of haar mentale gesteldheid ooit weer zou herstellen.

Vanaf een kleine verhoging op het plein keek Ofelia af en toe naar het grote scherm, hoewel het grootste deel van haar aandacht toch bij de mensen op het plein moest blijven. Ze had Alexander Wright wat geld gestuurd om zijn tributen te sponsoren, maar ze wist niet zeker of dat geld al doorgekomen was. Ze had Wright geen specifieke orders gegeven over wat ze wilde sponsoren, en Newt en Leilah hadden al het een en ander aan sponsors ontvangen, dus het kon maar zo zijn dat haar sponsoring er ook tussen zat. Of niet. Ze glimlachte bij zichzelf. Ach, ze had in ieder geval haar best gedaan.

OOC: Open to anyone!
(En woow, wat een originele topictitel. )

De Spelen, het was nog erger dan een kermis vol met freaks. Vrouwen met baarden, dwergen. In district 11 waren ze nooit echt veilig, ze werden bespot en hun enige veilige haven was een show waarin ze voor enkele dubbeltjes uitgelachen werden. Maar in plaats van uitgelachen, werden de moordende tributen toegejuicht. En dat was nog veel erger.

Bovendien hadden de monsterlijke blauwharige presidente en haar achterlijke Mad hatter broer besloten het verplicht te maken naar de Spelen te kijken. Daardoor stonden de inwoners van district 11 dagenlang als zombies naar de grote schermen op het plein te kijken. Nou had Norah het tot nog toe aardig weten te ontwijken, de ene keer met een vrijwillige extra werkdag, de andere keer door een verstuikte enkel aan te voeren als reden voor haar afwezigheid. Maar vandaag kwam ze er niet meer onderuit. Niet omdat er een vredebewaker voor de deur stond, eisend dat ze meekwam. Nee, omdat de kleine etterbak die zichzelf haar zusje durfde te noemen had besloten haar te dwingen om mee te gaan! Ja, van je familie moest je het maar hebben hé...

Nu stond ze dus op het plein. Te kijken hoe kinderen elkaar verraadden voor een iets grotere kans om met een mentaal trauma naar huis te mogen gaan. Heerlijk dit. Nors staarde Norah vooruit, schuifelend met haar schoen. Stofwolkjes stegen op, de laatste regenval was ondertussen al enkele weken geleden. Irritatie borrelde in haar op, wat nog erger versterkt werd toen de vredebewakers haar opvielen. Staande op een verhoging, want ja, misschien was het voor sommigen van de miserabele, verhongerende inwoners nog niet duidelijk genoeg dat die machtsgeile witpakken mijlenver boven de rest stonden. En toen gebeurde het. Een vrouwelijke Vredebewaakster lachte. En Norah kon er gewoon niets aan doen. Ze bukte. Reikte naar beneden en trok in één vloeiende beweging haar veters los. Gevolgd door een graaiende beweging. Met een boogje vloog de kiezel die Norah van de grond had gepakt richting het podium, richting de arrogante kop van de vrouw. En Norah dook gauw weer naar beneden en focuste zich op haar losse veter. Zoals een goed meisje zou doen. Zoals Gwen zou willen dat ze zich gedroeg. Oeps.

OOC: Godmode van Gwen met toestemming

De Spelen waren superleuk om te zien, natuurlijk: pure lol. Mensen die elkaar de koppen insloegen, die elkaar neerstaken en dan doodleuk met hun eigen leven verder gingen. Gwen had er de grootste lol in. Vandaar ook dat ze Norah mee had gevraagd naar het plein natuurlijk; elke goede burger van District 11 wilde dólgraag de Spelen zien. Dus ook zij, want als ze iets was, was het een goede burger. De beste burger van allemaal.
Gwen had ontzettend haar best gedaan om ook Norah vandaag mee te slepen in dat 'goede-burgerschap'. Haar rebelse zus had al meerdere dagen de civiele plicht ontlopen. Dan had ze weer hoofdpijn - Gwens migraine was waarschijnlijk mysterieus op haar overgeslagen, of was het toch een familiekwaaltje? - dan had ze weer een pijnlijke enkel. Maar niet vandaag. Gwen had haar zwakke overtuigingskracht tot het volle uitgebuit en Norah meegekregen. Het was voor haar eigen bestwil, dat moest ze maar accepteren. Gwen (vond ze zelf) gebruikte haar brein nu af en toe eenmaal wat meer en wat logischer dan de impulsieve Norah. En daarom kon Norah vandaag maar beter naar haar luisteren.

Daarom stond ze nu met een opgeluchte uitdrukking op haar gezicht naast haar zusje in de menigte, die bewegingsloos en in bijna complete stilte naar de schermen keek. Het was verschrikkelijk om te zien. Als ze een keuze had gehad, was Gwen er ook niet heen gegaan. Ze haatte moord en doodslag immers. Hoewel het hele idee van 'brood en spelen' voor de armen best nuttig was, gold dat wat minder als de spelen uitgevoerd werden door mensen vanuit de groep armen zelf. Het maakte dat Gwens maag omkeerde. Zij had zowat haar hele leven veilig binnenshuis besteed, met haar boeken aan de eettafel. Ze had zelfs nog nooit een maaiongeluk of iets anders gruwelijks op de akkers gezien. Geen overreden vogels, geen mensen die hun vingers er bijna afgesneden hadden. De Spelen waren een onbeschrijfelijke horror voor haar. Maar dan alsnog; het was verplicht naar de Spelen te kijken, je ermee te bemoeien, er iedere dag mee bezig te zijn. Degenen die zich er openlijk tegen verzetten of die ervan verdacht werden, werden zonder genade gestraft. Al die regels hadden de Jones familie al genoeg mensen gekost. Gwen wilde niet dat haar zus één van die doden zou worden; al leek Norah zelf daar anders over te denken.

Gwen was er zo van overtuigd dat ze vandaag geen last zou hebben van haar ongeluk, dat ze nu vanuit een half hersendode staat naar de schermen staarde, slechts vanuit haar ooghoek Norah in de gaten houdend. Zij bukte. Oh, haar veter was los, dat leek normaa- WAT? Gwens gezichtsuitdrukking vertrok naar een verschrikte, met grote ogen staarde ze Norah aan. Ze bukte, wierp een steen, ging haar veters strikken alsof het de normaalste zaak van de wereld was. Gwen hapte naar adem en staarde haar zus vol ongeloof aan. 'Norah?' zei ze, zo geschokt dat het nauwelijks hoorbaar was. Waarom moest dat nu? Ze voelde zich bevroren, kon niet bewegen. Dit kon niet goed aflopen! 'Norah, waarom!' zei Gwen nu, harder ze gilde het praktisch. Ze deed een stap achteruit, maar werd geblokkeerd door de menigte om zich heen. Ze was zo geschrokken van die stomme actie. Meer kreeg ze niet uit haar keel. Waarom moest Norah haar dit flikken? Net nu het zo goed leek te gaan? Dit was nu de reden dat ze zich van haar familie terug wilde trekken. Ze waren te gevaarlijk voor hun eigen welzijn. En nu?

Het was redelijk druk op het plein. Ofelia vermoedde dat veel mensen zich begaan voelden met Newt en Leilah en daarom naar het plein kwamen om de twee gezamenlijk aan te moedigen en elkaar te steunen als dat nodig was. Voor de meeste families was het natuurlijk zwaar om een kind te verliezen, dat begreep Ofelia ook wel, en ze had ook zeker steken van medelijden gevoeld toen Newt en Leilah gekozen werden om naar het Capitool af te reizen. Ze hoopte dat de twee kinderen beseften wat voor eer het was om de Spelen in te mogen, wat voor belangrijke taak dat met zich meebracht en hoe trots de districtbewoners waren dat “hun” tributen al zo ver waren gekomen. Mochten ze het niet overleven – en één van hen zou het sowieso niet overleven – dan zouden ze nooit vergeten worden. Ergens was Ofelia jaloers. Zij zou niets liever willen dan een eerzame dood te sterven op het strijdperk, vechten voor de idealen waar ze voor stond.

Plotseling voelde ze een steentje tegen zich aan komen. Ofelia draaide in een ruk haar hoofd naar de plek waar de steen vandaan was gekomen, maar omdat er veel mensen waren, was het lastig te zien wie de dader was. Ofelia wilde haar hoofd al weer terugdraaien, in de veronderstelling dat het misschien een klein kind was dat dacht leuk te zijn, toen ze een klein oproer zag bij twee meisjes. De ene zat gebukt, misschien om haar veters te strikken, maar de ander leek geschokt. Ofelia knikte even naar haar collega, die ietsje verderop op de grond stond, ten teken dat ze de situatie even van dichtbij ging bekijken. Waarschijnlijk ging het om iets persoonlijks, maar je kon het nooit zeker weten. In Ofelia’s boekje waren Vredebewakers er niet alleen om opstandelingen met harde hand neer te slaan, maar ook om ruzies en problemen tussen de bewoners te helpen oplossen. Ofelia liep van de verhoging af en gebaarde naar een derde bewaker dat hij haar plek even over moest nemen. De verhoging was gemaakt om op drukke dagen als deze de burgers beter te kunnen overzien, dus was het belangrijk dat er op een dag als deze altijd op z’n minst één vredebewaker op de verhoging stond.

Rustig liep Ofelia naar de plek toe waar ze de twee meisjes had zien staan. Iets zei haar dat ze er helemaal voor niets heen ging en dat haar hulp of ingrijpen niet nodig was, maar ja, je wist het nooit zeker.

Ze was de ultieme ninja. Het was een geniaal reflex geweest; Veters strikken, de perfecte alibi. Want waarom zou een rebelse tiener dat doen? Nee, als je wegrende werd je verdacht. Maar daar had zij de tijd niet eens voor gehad.

Onopvallend hief ze haar hoofd, om te zien welk effect haar mini aanval had. Op het platform met witpakken gebeurde... Niet veel. Dat was jammer, maar met de gepantserde outfits van de Vredebewakers ook wel te verwachten. Misschien had die vrouw het niet eens gevoeld toen het steentje haar raakte. Maar bij haar eigen vlees en bloed, had het een stuk meer effect. Norah's mondhoeken trokken iets omhoog, gaven haar gelaat een ondeugende aanblik. Ze knipoogde naar haar lieve zusje, die op haar beurt keek alsof ze net iemand vermoord had zien worden. Gwennie stelde dat duidelijk niet op prijs -of merkte het niet eens, in haar shock- en riep toen twee nogal onhandige woorden. Haar naam. En een beschuldigende vraag: Waarom?

Gelukkig was ze niet wijdverspreid bekend met naam en toenaam, anders was het al helemaal problematisch geweest. Maar het bleef onverwacht en Norah's gezicht betrok. "Stel je niet zo aan joh," begon ze geïrriteerd, klaar om haar zusje de les te lezen over onder andere het belang van kleine daden van ongehoorzaamheid. De rest van haar relaas slikte de jonge rebel in toen ze in haar ooghoek dezelfde vrouw aan zag komen die ze net bekogeld had. Norah kwam overeind en keek haar zusje aan. "Ik- eh.. Kan er toch ook niets aan doen dat m'n veters los zijn, Gwen?" sprak ze luider dan normaal, met een gebaar naar haar versleten schoenen, waar twee sliertjes vervilte veter inderdaad los hingen. Pas toen draaide ze zich bewust naar de Vredebewaakster om. "Is er een probleem, mevrouw? Juigen we soms niet hard genoeg voor de moordende tieners?" Tja, ze bleef een opstandige puber, zeker na al het leed dat het Capitool aan had gericht als wraak voor de opstanden. Norah sloeg haar gebruinde armen over elkaar heen en staarde de trut aan met een dodelijk sarcastische blik. Deze vrouw en al haar collega's verdienden een rotsblok in hun gezicht, niet zo'n klein kiezeltje.

Waarom vond haar zus dit leuk? Moest ze dan altijd weer de rebel uithangen en het systeem dwars zitten? Met een kiezelsteen? Kom op. Daar deed je zo weinig schade mee dat het je leven niet eens waard was. Misschien moest ze Norah eens vragen om haar eigen grafschrift voor te stellen. Hier rust Norah Jones, moedig gestorven met een kiezel in de hand. Maar haar zus was koppig en soms was er niets aan te doen. Gwen zelf deed vlak na Norahs actie ook iets doms; ze gilde, Norahs naam nog wel, en vroeg haar waarom. Niet de beste actie, maar ze was zich dan ook rot geschrokken! Wie deed er nu zoiets stoms? Norah dacht af en toe niet na, of in ieder geval, niet op de juiste manier.

Gwen slikte al haar andere beschuldigingen in toen ze zag dat de Vredesbewaker naar hen toegelopen kwam. Had ze het gehoord? Wist ze het? Gwen slikte en zag direct erg bleek. Haar hart klopte sneller dan zou moeten. Ze was zo zenuwachtig.. Norah zei snel iets over haar veters, dat ze daar niets aan kon doen. Gwen antwoordde daarop met een ontzettend zenuwachtige lach. 'Nee, natuurlijk niet...' Ze keek verward naar Norahs schoenen. 'Ik dacht alleen dat je alweer onze veters aan elkaar wilde knopen, we zijn al vaak genoeg gevallen,' zei ze. Voegde er opnieuw een zenuwachtig lachje aan toe.

Verdomme, Norah! De Vredesbewaker was er nu zo ondertussen en ze werd gelijk aangesproken door Norah. Gwen trok nog bleker weg na die woorden en sprong snel voor haar zus, probeerde haar wat achteruit te duwen. 'Sorry sorry sorry mevrouw, ze bedoelt het niet zo.. Ze is alleen een beetje van slag door de Spelen en het dreigende verlies voor District 11,' zei ze, snel, zodat Norah er niet gemakkelijk tussen zou komen. 'Maar er is niets aan de hand, ik schrok gewoon nogal en eh, we hebben af en toe van die zussenruzie's, weet u wel,' verontschuldige Gwen zich. Ze wrong met haar handen en keek beschaamd naar beneden, doodsbang voor wat de Vredesbewaker zou zeggen. Zelf durfde ze geen woord meer over haar lippen te persen en ze hoopte dat dat ook voor Norah gold.