Hoewel de vorige dag boeiend was begonnen, waren er uiteindelijk niet erg veel doden gevallen. Misschien waren de tributen gewoon verstandiger dan het vorige jaar, zo niet dan in ieder geval voorzichtiger. Tyrell had de hele dag in de controlekamer gezeten, toekijkend. Het had sponsoringen geregend, anders dan vorig jaar, maar geen van die sponsoringen was zo spraakmakend als de opblaaskrokodil – tenminste, als je het Tyrell vroeg, maar hij kon dat oordeel natuurlijk alleen maar baseren op de reacties van zijn collega’s. Hij had gisteren geen voet buiten de deur gezet.

Het meest spraakmakende sterfgeval was natuurlijk Lincoln Wells, uit District 1. Ze hadden hem naar aanleiding van zijn privésessie een 9 gegeven... op één na de hoogste score. Het was totaal verkeerd dat hij meteen op de eerste dag was uitgeschakeld. Straks ging de kijker geloven dat de privésessie scores helemaal nergens op gebaseerd waren!
Maar ja, wie had dan ook rekening gehouden met het verraad van Madelynn Bristow? Het was verrassend geweest, gedurfd, achterbaks... en daarom perfect. Als ze dat egoïsme tijdens de privésessies had laten zien had ze wel meer gekregen dan een luttele zeven. Bristow was snel geklommen van een nietszeggende tribuut tot één van zijn favorieten. Net als Eloïse Ackermann, die vooralsnog behoorlijk genadeloos in de arena stond. Wat dat betreft was Nakoma Locklear, die hij in eerste instantie als de grote kanshebber had ingeschat, wel enigszins tegengevallen. Ze had natuurlijk goed gevochten tegen Wells, maar zou ze ook tegen hem stand hebben gehouden als ze alleen was geweest? Zou ze dan hebben durven aanvallen?

De dag was snel voorbij gegaan. Veel te snel. Tyrell’s plan was geweest om na het volkslied om middernacht te gaan slapen, want dat zouden de tributen toch ook moeten gaan doen? Maar nee, dat was juist het moment voor Blitz en Hrótnaam om weer op oorlogspad te gaan. Het was niet verrassend dat ze dat deden – het was eerder verrassend dat ze dat niet al eerder hadden gedaan. Tyrell zou de eerste zijn om toe te geven dat hij met zijn ogen gerold had om hun zoetsappige optreden in de wachttoren. Het tweetal paste qua impulsieve en wrede gedrag perfect bij elkaar, maar Tyrell zag ze toch liever als dodelijke pionnen dan als twee goede vrienden die elkaar hun levensverhaal wilden vertellen.

Maar goed, nu waren ze dus weer op oorlogspad en was hij gedwongen om nog wat langer voor de grote beeldschermen te blijven zitten. Het was in ieder geval vermakelijk! Ze hadden appels meegenomen van de Hoorn des Overvloeds en weinig was vervelender dan een appel eten die je daar had gevonden. Tyrell zou het niet snel toegeven, maar dat hadden ze dus aan Cecilia te danken, die hem had gevraagd een vergiftigde appel in de arena te leggen. Één vergiftigde appel was natuurlijk niet genoeg geweest.

In de controlekamer was wel afgesproken dat ze de gevolgen van de vergiftiging niet al te veel in beeld zouden brengen, aangezien sommige Capitoolbewoners de gebeurtenissen van de nacht mogelijk ’s ochtends tijdens het ontbijt zouden terugkijken. Niet dat dat er veel zouden zijn. Tyrell twijfelde er niet aan dat de gemiddelde Capitolist de eerste nacht van de Spelen van begin tot einde wilde meemaken – en pas naar huis zou gaan als hij of zij de volgende nacht in het ziekenhuis was ontwaakt uit de bijbehorende let’s-celebrate-the-games coma.

Er werd hem gewoon geen slaap gegund, want net toen Tyrell dacht dat hij nu toch echt wel een uurtje kon gaan slapen, gingen twee andere tributen op pad. Het waren Algera en Wolfe, die in het noorden van de arena waren. Tyrell keek geïnteresseerd toe hoe ze de jonge Lisbeth Allen aanvielen... en een bondgenootschap met haar sloten. Damnit. Wat was er met deze kinderen? Waarom vermoordden ze elkaar niet gewoon meteen? Straks sloten alle eenentwintig tributen een bondgenootschap en moest hij ze zelf allemaal gaan uitroeien. En wie kreeg er dan weer de schuld van de dood van al die arme kindjes? Precies, het Capitool! En dat terwijl het Capitool de winnaars zo gul beloonde en juist zo genereus was door het leveren van een strijdveld waarin de districten konden strijden om die mooie prijs! Ze hadden ook gewoon helemaal níets kunnen organiseren en dan hadden de districtbewoners niet eens káns gemaakt op extra eten.

Maar goed, zo ver was het gelukkig nog helemaal niet. Vooralsnog zag het er niet naar uit dat de bondgenootschappen té groot werden.
Zo in gedachten verzonken (en oké, ook enigszins beneveld door de vele glazen wijn die hij gedurende de eerste dag en nacht van de Spelen al had gedronken) zag hij in eerste instantie niet dat zich in de vroegte van de ochtend een nieuwe sponsoring zijn weg vond naar Nakano, het kleine meisje dat met zoveel geluk keer op keer aan het moordende tweetal was ontsnapt.

‘Wat. Is. Dat?’ vroeg hij verbijsterd, toen hij het eenmaal in de gaten had. ‘Dat kind had allang dood moeten zijn, waarom nemen mensen de moeite haar te sponsoren? Ik bedoel, oké, die opblaaskrokodil was grappig, maar waarom... waarom zou iemand haar een wapen sponsoren?’ Dat laatste zei hij toen hij zag hoe Mako Nakano haar gift uitpakte en er een jachtmes uit haalde. Er volgde ook nog een touw en een shirt dat er behoorlijk duur uit zag. Het moest dus wel uit het Capitool komen. ‘Zeker weer het idee van een of andere weekhartige vrouw. Ik wed dat Nakano nog moeite zou hebben zichzelf te raken met dat mes. Kan ze het überhaupt wel tillen?’ Maar daarmee was nog niet de hele sponsoring uitgepakt. Er volgde nog een fles ijsthee... en een pannetje met spaghetti bolognese.

Spaghetti deed hem altijd aan Carmen denken.

Maar Carmen zou zo’n zwakkeling als Nakano niet sponsoren.

Toch?