Nike: [kijkt camera in] 'Welkom, dames en heren, jongens en meisjes, uit de Districten en het Capitool. Het is met zeer veel genoegen dat ik hier naast de winnares van de Tweede Hongerspelen, Madelynn Bristow, zit. Ik weet dat u evenveel brandende vragen voor haar heeft als ik, of misschien nog wel meer, want wat zijn we allemaal benieuwd naar hoe zij de Spelen beleefd heeft. [draait zich om naar Madelynn] Dus, Madelynn, hoe voel je je nu?
Madelynn: [glimlacht ietwat ongemakkelijk] Ondanks dat ik nog wel een beetje bij moet komen van alles wat er is gebeurd, voel ik me op zich prima. Ik slaap echter niet zo goed, waardoor ik vrij moe ben, maar de artsen hebben goed werk verricht en ik heb verder geen last meer van mijn verwondingen. Dus over het algemeen voel ik me best wel goed.
Nike: [glimlacht terug] Het waren wel gruwelijke verwondingen op het einde, ja, dus het is goed om te horen dat die allemaal verholpen zijn. [pauze] Ik zou je nu willen vragen om even terug te denken aan de vorige keer dat wij naast elkaar zaten. Herinner je je dat interview nog?
Madelynn: [glimlacht en knikt] Hoe zou ik dat kunnen vergeten?
Nike: Dan herinner je je misschien nog wel dat je het volgende gezegd hebt: [pauze] "Ik ga voor de winst en voor niets minder". Als je nu terugkijkt, had je toen echt gedacht dat je zou kunnen winnen?
Madelynn: [denkt na] Ik denk dat ik er toen echt van overtuigd was dat ik het zou kunnen, maar ik denk dat ik me niet goed realiseerde hoe zwaar het zou zijn. Het is in principe makkelijk om een mes in iemands lichaam te steken, maar om het ook echt zelf te doen moet je wel een knop om kunnen zetten. [zucht en glimlacht zwakjes] Dat lukte me, maar alle dingen die ik vroeger heb geleerd over wat goed is en wat niet hadden eigenlijk geen betekenis meer in de Arena. En op een gegeven moment ga je dan twijfelen aan jezelf. Ik denk dat ik vooraf meer vertrouwen had dan tijdens de Spelen zelf, maar op een gegeven moment kun je ook gewoon niet meer terug - al was het maar uit respect voor de mensen die voor hun leven vochten en het niet konden navertellen. Zolang ik zou overleven, zou hun dood in ieder geval niet voor niets zijn geweest.
Nike: Wauw, Madelynn. Dat is een mooie gedachte. Inderdaad, hun dood is niets voor niets geweest. Over andere tributen gesproken... We kennen allemaal je historie met Caleb, een tribuut in de eerste Spelen. Ook de kijkers thuis zullen jullie liefde niet vergeten zijn. Je hebt nu hetzelfde doorgemaakt als hij vorig jaar... Hoe denk je er nu over dat jij gewonnen hebt, waar hij helaas gefaald was? Zet dit zijn strijd ook in een ander licht?
Madelynn: [glimlacht even zwakjes] [denkt na] Het is wel confronterend, want waarom Caleb niet en ik wel? Ik geloof niet dat ik beter ben dan hij, of de Tributen van dit jaar. Iedereen heeft echter andere kwaliteiten en ik denk dat het vooral geluk is als die kwaliteiten aansluiten bij de Arena en de beschikbare wapens.
Nike: Heb je dan nu ook een beter idee van wat hij allemaal doorstaan heeft?
Madelynn: [glimlacht zwakjes] Ik kan me nu inderdaad wel een stuk beter inbeelden hoe Caleb zich moet hebben gevoeld en ik denk dat ik zijn dood daardoor ook beter heb kunnen accepteren. Als je naar de beelden kijkt, dan lijkt het allemaal zo makkelijk, en als het zo makkelijk is, waarom win je dan niet? [zucht] Maar het is niet zo makkelijk als het lijkt en ik geloof echt met heel mijn hart dat hij alles heeft gedaan wat hij kon. De kansen waren gewoon niet in zijn voordeel, en bij mij waren ze dat klaarblijkelijk wel.
Nike: [zucht mee] Jammer dat het zo moest zijn, maar gelukkig heb jij het overleefd. Je zei al dat de kansen in je voordeel lagen. Denk je dat deze arena bijvoorbeeld ook goed bij jou paste, of ervoer je dat juist als een nadeel?
Madelynn: Ik denk dat deze Arena heel veel potentie voor mij had, maar ik heb er niet veel gebruik van kunnen maken. Mijn bondgenoten waren nou niet bepaald enthousiast toen ik voorstelde om naar het bos te gaan. [grijnst]
Nike: [lacht mee] Haha, dat is op zich ook wel weer begrijpelijk. Vooral aangezien Nakoma uit district 4 komt, dus die was weer gewend aan al dat water. Over de vorming van dat bondgenootschap: was dat nou een spontaan moment in de Arena, of had je vooraf al besloten met hen samen te willen werken?
Madelynn: [knikt] [glimlacht] Dat was een vrij spontaan moment in de Arena, om eerlijk te zijn. Nakoma had ik al wel leren kennen tijdens de trainingen en ik vertrouwde haar, maar we hadden niet afgesproken om samen te werken. Eloise kende ik helemaal niet, dus het was best wel eng om haar te moeten vertrouwen.
Nike: Dat snap ik best! Eloise was ook best een sterke meid, dus dat moet spannend geweest zijn. Samen met hen heb je je van Lincoln verlost... Waarom besloot je niet op zijn voorstel voor een bondgenootschap in te gaan?
Madelynn: [bijt even op haar lip] Ik had Lincoln zien trainen en hij was echt heel goed. We hadden een heel sterk team kunnen vormen, maar ik denk dat als ik op zijn aanbod was ingegaan het gevoel van wantrouwen al snel een einde zou hebben gemaakt aan onze samenwerking.
Nike: Ja, dat wantrouwen in bondgenootschappen is natuurlijk niet handig... Zoals je al zei: Nakoma vertrouwde je wel. Hoe voelde je je toen zij besloot het bondgenootschap te beëindigen?
Madelynn: [enigszins sip] Boos. En misschien was ik ook wel een beetje bang. We hadden toch meer dan een week samengeleefd en voor elkaar gezorgd. Het gevoel van veiligheid was ineens totaal verdwenen.
Nike: [knikt begrijpend] Neem je haar dat nog steeds kwalijk?
Madelynn: [kijkt naar Nike] [kordaat] Nee. [glimlacht] Hoewel het op dat moment niet zo voelde, denk ik dat Nakoma ons nooit echt verraden heeft. Ze heeft ons niet aangevallen en ze had zelfs eten voor ons achtergelaten. Waarschijnlijk was het anders geweest als we op het eind tegenover elkaar hadden gestaan, maar ik ben Nakoma eigenlijk altijd als bondgenote blijven zien. [glimlach]
Nike: [knikt, glimlacht] Ja, jullie bondgenootschap hield erg lang stand. Denk je misschien dat, in een paralelle wereld, jullie vriendinnen hadden kunnen zijn? Ik bedoel, jullie hebben elkaar toch vrij intiem leren kennen gedurende die week.
Madelynn: Intiem? [grinnikt] Nou ja, we zijn wel eens dichter bij elkaar wakker geworden dan we in slaap zijn gevallen, dat wel. [grijnst] Ik weet niet of we echt vriendinnen zouden zijn geworden als we niet in de Hongerspelen hadden gezeten. Op zich konden we het wel goed met elkaar vinden, maar ik denk dat we buiten de Spelen om wellicht te veel gefocust zouden zijn op ons eigen leventje om echt een band met elkaar op de bouwen.
Nike: [lacht] Dus je zou zeggen dat, als het lot jullie niet in de Spelen samen had gebracht, je niet in haar geïnteresseerd zou zijn geweest?
Madelynn: [verrast] Eh. Natuurlijk wel! Ik bedoel… [ja, wat bedoel je Lynn? :E] Ze was hoe dan ook behoorlijk indrukwekkend.
Nike: [knikt] Dat kun je wel zeggen, ja. Een echte powerhouse. Jullie hele bondgenootschap eigenlijk wel [glimlacht]. In ieder geval, laten we dan maar doorgaan naar de volgende vraag: van welke tribuut raakte de dood je het meest?
Madelynn: [glimlacht wat ongemakkelijk mee] [denkt na] De dood van Dean. [slikt] Ik heb hem uit zijn lijden verlost, maar enkel omdat ik hem dat beloofd had. Ik wilde niet dat hij zou sterven.
Nike: [knikt begrijpend] Natuurlijk. Ach ja, en hij was ook nog zo jong. Heb je geen moeite gehad met de dood van je districtsgenoot, Sköll?
Madelynn: [ademt diep in en uit] Natuurlijk heb ik het daar ook moeilijk mee gehad. [glimlacht zwakjes] Op zich kende ik Sköll echter niet veel beter dan de andere Tributen, dus in dat opzicht was het niet echt moeilijker. Maar gewoon het idee dat ik mijn eigen district verried was behoorlijk zwaar.
Nike: Natuurlijk. Maar ja, er kan natuurlijk maar één persoon winnen... Ik denk dat district 7 zich heel gelukkig mag prijzen met jou als tribuut. Als je nu terugkijkt op de Spelen, zijn er dan dingen waar je spijt van hebt, die je liever anders had aangepakt?
Madelynn: Ik zit hier nu, dus ik denk dat ik alles precies goed heb gedaan. [glimlacht] Maar… als ik één ding zou moeten noemen, dan zou ik wensen dat ik ervoor had gezorgd dat ik proper afscheid had kunnen nemen van Nakoma.
Nike: [knikt begrijpend] Ja, dat was toch wel een gemis, hè. Ik denk dat alle kijkers dat ook wel gevoeld hebben. Het afscheid was zo plots...
Madelynn: [knikt met ietwat vochtige oogjes]
Nike: Maar goed, door naar de volgende vraag! En hierbij is het handig als alle jongeren tussen de 11 en de 17 even opletten, want... Madelynn: wat kun je de tributen van volgend jaar alvast meegeven?
Madelynn: Onderschat niet hoe zwaar het is. [kijkt naar de camera] Alle Tributen zijn mensen, net zoals jij – mensen met een toekomst. Als je iemand vermoordt, dan ontneem je die toekomst. En dat is iets waar je mee zult moeten leven.
Nike: [kijkt mee de camera in] Jullie horen het. Makkelijk zal het niet zijn, maar het is een eerbare strijd. [richt zich weer tot Madelynn] En dan als laatste vraag: het duurt niet lang voordat je weer terug in je eigen district zult zijn. Waar kijk je het meest naar uit?
Madelynn: Mijn familie. Het bos. Het gevoel van vertrouwdheid. [glimlacht verontschuldigend] Ik mis eigenlijk alles aan thuis, en hoewel het Capitool echt prachtig is, ben ik erg blij dat ik binnenkort weer naar huis ga.
Nike: [glimlacht mee] Oost west, thuis best, is het niet? Maar hopelijk zullen we nog veel van je zien tijdens volgende Spelen, waarbij je als begeleider aanwezig zult zijn. [kijkt in camera] Dat was het dan weer, dames en heren. Hopelijk heeft u net zo veel genoten van dit interview als ik! En lang hoeft u deze bijzondere dame niet te missen: Madelynn Bristow zal binnenkort op Zegetour gaan door alle Districten, dus dan heeft u een kans haar in levende lijve te zien. Bedankt voor het kijken, en mogen de kansen immer in uw voordeel zijn.
OOC: Met dank aan de lieve Soot!
Nike en ik hebben wellicht onze ship in de weg laten komen van professionaliteit. Sorry not sorry.
