Hij werd tamelijk geweldig het gerechtsgebouw ingeduwd door één van die vredesbewakers, wat een lak aan respect hebben die mensen toch. Hij was er eenmaal eerder geweest toen zijn vader aangesteld was als één van de hoge pieten van het belangrijkste technologiebedrijf van het district. Tuurlijk moet je dan een eed afzweren, want die bedrijven kunnen immens veel schade aanrichten aan zowel het Capitool als aan het district zelf.
Hij werd in één van die weinig verlichte kamers geduwd waar het stof en de spinnenwebben de hele kamer doorkliefden. Eugine wandelde naar de hoek van de kamer waar twee versleten banken stonden en zette zich op de linker bank, wachtend op wat nog komen zou. Hij dacht na wie hem eigenlijk allemaal zou komen bezoeken maar toen kwam hij eigenlijk alleen maar uit op zijn ouders en zijn zusje. Hij had op school wel twee nerdvrienden maar buiten school zag hij hen eigenlijk nooit dus het waren meer kameraden dan echt vrienden. Waarom moest hij ook een eenzaat zijn…
De deur ging met een gekraak open en Eunice rende meteen naar hem toe om hem een dikke knuffel te geven. De tranen liepen over haar wangen waardoor hij voor het eerst ook een traantje moest laten. Zijn zus was dan misschien niet van de slimste en ze hadden soms wel ruzie maar hij zag haar echt graag. Er was niet veel tijd dus liet Eunice hem los en kwam mams meteen in zijn armen gevlogen. Hij wist niet wat zeggen en zij duidelijk ook niet dus het was vooral een afscheid in stilte, maar die stilte deed hem goed, die was hij namelijk al zijn hele leven gewend. ’Ik zie je graag mams’ zei hij terwijl hij zijn armen stilletjes aan loste van rondom haar. ’Ik jou ook mijn zoon’ mompelde ze wat onverstaanbaar door het gesnik want ook zij kon het niet droog houden. Ze liet hem los en ging meteen naast Eunice gaan zitten want die had ook nog een grote knuffel nodig van haar moeder.
Daar stond vader dan, in het midden van de kamer, niet goed wetende wat doen of wat zeggen. Eugine stond op en wandelde naar zijn vader. Hun armen gingen open en sloten zich rondom elkaar, dit hadden ze waarschijnlijk nog nooit gedaan. Niet dat ze veel ruzie maakten ofzo, het was gewoon iets wat niet vaak nodig geweest was aangezien ze een heel normaal leventje leidden. ’Je moet iets voor me doen paps’ zei Eugine terwijl hij een papiertje uit zijn linker broekzak haalde. ’Als ik de eerste dag overleef, zou je me dan volgende dingen kunnen sponsoren?’ ging hij verder terwijl hij het papiertje aan zijn vader gaf. ’Doneer het niet allemaal tegelijkertijd maar in stukjes, als je begrijpt wat ik bedoel’. Zijn vader opende het briefje en begon te lezen. ’Ik begrijp wat je bedoeld slimmerd’ zei hij terwijl er een lachje op zijn gezicht verscheen. Ze hadden niet veel woorden nodig om elkaar te begrijpen, die blik tussen de twee hoogbegaafde mensen zei meer dan een hele conversatie.
Zo kort was de familietijd dus want vlak erna ging de krakende deur terug open en moest iedereen terug naar buiten. Een droevige blik van Eunice was het laatste dat hij nog zag voor de deur weer onherroepelijk dicht ging. Dat was het moment waarop hij helemaal brak, de tranen stroomden over zijn wangen, hij kon het niet meer inhouden, alles moest eruit.
Niemand kwam hem daarna nog bezoeken, want het was nog 5 minuten helemaal stil voor Alexandra op de deur klopte en vertelde dat het tijd was om te gaan. Eugine gehoorzaamde zonder morren, droogde zijn tranen en volgde tot aan de trein…
