Met zijn handen in de zakken van zijn spijkerbroek gestoken stond Toby op het plein in het centrum van de stad. Naast hem stond Aaron, zijn tweelingbroer en spiegelbeeld. Beide jongens waren naar het plein gekomen om de komst van Madelynn bij te wonen, al waren ze er beide nog niet over uit waarom ze er precies naartoe waren gegaan. Madelynn was één van de redenen dat Flaire niet meer leefde. Door haar toedoen was hun zusje overleden. Juist dat was waarschijnlijk ook de reden dat ze er wel waren. Flaire was hun zusje geweest en als familie van een gevallen Tribuut werd je geacht aanwezig te zijn. Samen met Aaron en (helaas ook) Precilla stond Toby op een klein podium recht tegenover het grote podium waarop Madelynn straks zou verschijnen. Hun beider pleegouders stonden naast het podium, daar deze dus alleen voor directe familie was bedoeld. Op een ander podiumpje rechts van het podium van de Blitzjes stond de familie van Oliver, de overleden mannelijke Tribuut van District 3. Toby bestede echter geen aandacht aan hen en staarde enkel strak naar het podium waarop dadelijk Madelynn tevoorschijn zou stappen. Wat zou ze voor kletspraatje klaar hebben? Vast net zoiets als ze in de andere Districten had verteld. Pfff, waardeloos, maar hij moest toegeven dat hij wel benieuwd was naar de woorden die ze zou spreken over Flaire. Zou ze het lef hebben om toe te geven dat Flaire sterker was dan ze had verwacht? Zou ze toe durven geven dat ze Flaire had gevreesd? Toby balde zijn vuist. Wat Madelynn ook zou zeggen, hij zou het haar niet vergeven.

De burgemeester van District 3 stapte op het grote podium naar voren en nam het woord. Toby hoorde haar woorden, maar luisterde er niet naar. Hij staarde enkel naar voren, naar de mensen op het podium, naar de aanwezigen daar. Zodra ze werd aangekondigd stapte Madelynn het podium op en Toby keek haar strak aan, alsof hij haar met zijn starende blik in vlammen op wilde doen gaan. Man wat had hij graag die macht willen hebben om met Flaire haar grote liefde wraak te nemen. Hmm, misschien was dat nog best een goed idee. Gewoon een vuurtje stoken onder het podium, of de trein van Madelynn in de fik steken. Hmm, ja, dat moest hij zo maar even met Aaron overleggen, maar dan moest hij wel wachten tot Precilla buiten gehoorsafstand was, want die zou er vast en zeker een stokje voor willen steken. De woorden van Madelynn waren wind en bereikten Toby niet totdat het meisje de naam van zijn zus noemde. Ze sprak eerst algemeen over haar en Oliver en richtte zich toen direct op hem, Aaron en Precilla. Zodra Madelynn vertelde dat ze Flaire vreemd had gevonden kon Toby zijn mond niet meer houden. 'Leugenaar!' brulde hij dwars door haar woorden heen. 'Flaire was niet vreemd! Jij begreep haar gewoon niet! Net als alle andere randebielen hier in dit District! Jullie waren gewoon bang voor haar, omdat zij zichzelf was en niet zo'n domme ja-knikker als de rest!' Goed, wellicht niet de meest wijze woorden die hij had kunnen spreken, maar ze waren er al uit voor hij er echt erg in had. Zijn handen waren uit zijn broekzakken tevoorschijn gekomen en gebald tot stevige, trillende vuisten terwijl de tranen over zijn wangen stroomden. Voor zover de stoere jongen.

OOC: Godmode Precilla en Aaron met toestemming.

Precilla vouwde haar handen zenuwachtig in één terwijl ze op het kleine podium op het plein stond. Het podium was bedoeld voor de familieleden van de overleden Tributen van dat jaar en hoewel ze de oudere zus van Flaire was geweest, had ze het gevoel dat ze niet het recht had hier te staan. Dit was iets wat Toby letterlijk tegen haar had gezegd op het moment dat ze het trapje op was komen lopen. Dat ze niet het recht had om hier te staan na alles wat ze Flaire had aangedaan. Na al die jaren van psychologische haat en afkeer.. Nee, Pris was niet de beste zus geweest voor Flaire, maar was dit echt volledig haar schuld? Lag het ook niet een beetje aan Flaire zelf? Aan haar.. -ze slikte even-.. aan haar ouders? Ze had er nooit echt over nagedacht en eigenlijk wilde ze dat ook niet. Haar ouders waren dood en je mocht geen schade en schande uitspreken over de doden, noch over de levenden trouwens. Enfin, uiteindelijk was Precilla wel het podiumpje op gekomen, ook al keken haar twee broertjes haar aan alsof ze hen net beide een klap had verkocht. Het gaf niet, ze mochten boos op haar zijn. Ze wist zelf ook maar al te goed dat de tweeling veel van Flaire had gehouden, meer dan van haar. De gedachte eraan deed zeer, veel zeer. Zij was toch veel aardiger dan Flaire? Dat het daar helemaal niet om draaide wist ze echter nog niet.

Nerveus stond de blonde tiener op het podium, starend naar het grote podium tegenover haar. Aron en Toby stonden naast haar, maar ze voelde de spanning en haat in de lucht hangen. Zodra het kon zou ze van die podiumpje af springen en naar huis gaan. Daar kon ze dan in stilte op haar eigen manier rouwen om Flaire. Wie weet dat ze er, op een dag, met Toby en Aron over kon praten. Nu was de wond echter nog te vers. Gelukkig onderbrak de burgemeester haar gedachtegang en hoefde ze er niet langer over na te denken. De vrouw begon hen toe te spreken, maar kondigde al gauw Madelynn aan. Precilla haalde even diep adem terwijl ze naar het meisje uit District 7 keek. Het meisje dat, samen met drie anderen, verantwoordelijk was voor de dood van Flaire. Hoewel dit iets was dat Pris al vanaf het begin gewild had, had ze nu last van sterke, gemixte gevoelens. Ze luisterde nieuwsgierig naar Madelynn haar woorden en keek ondertussen naar de sterke tiener die daar op het podium stond. Hoe kon ze daar nog zo sterk staan na alles wat ze had meegemaakt? Madelynn begon met spreken over Oliver en Flaire, maar al gauw verdween haar toespraak in het niets toen er opeens luid gebruld werd. Precilla schrok zich een ongeluk toen naast haar opeens Toby begon te schreeuwen tegen Madelynn. Haar ogen werden groot van ongeloof terwijl de jongen van alles riep. Dingen die hij beter niet had moeten roepen in het openbaar, op tv. 'Toby, houd je mond!' siste het meisje, half in paniek. 'Niks aan de hand!' riep ze naar de vredesbewakers die naar hen toe kwamen lopen. 'Hij is gewoon nogal overstuur, meer niet.' Ze richtte zich tot haar (veel te grote) kleine broertje en probeerde hem te kalmeren. 'Toby toe, alsjeblief. Je maakt het zo alleen maar erger, voor jezelf en de rest.' Als hij niet gauw zou kalmeren kon het nog aardig pittig aflopen voor hen allemaal.

OOC: Pris doet eindelijk eens grote zusserig ^^