Een stoffig, kantoor-achtig kamertje, daarin was ze gedumpt door over-bewapende peacekeepers. Blijkbaar waren ze nog net menselijk genoeg om te beseffen dat afscheid nemen belangrijk kon zijn. Ze had geen idee gehad van deze gewoonte, maar ja, met weinig vrienden, laat staan van haar leeftijd, had ze nooit afscheid van iemand moeten nemen, gelukkig. Rustig keek Gloria de ruimte rond waar ze haar ingestuurd hadden, ontsnappen was geen optie sinds de enige uitgang dezelfde deur als waar ze net doorgekomen was, en ze wist wel zeker dat daarachter minstens twee bewapende, witpakken haar op zaten te wachten. Ze was het nu al zat om als een gevangene te worden behandeld, en dit avontuur was nog niet eens een uur bezig.

De ruimte was niet vol te noemen, veel meer dan een paar stalen kasten, een simpel schilderijtje op de muur, een houten bureau en een stoel was er niet te zien. Dus nam ze maar plaats op het bureau, en terwijl ze ongeduldig met haar benen heen en weer slingerde dacht ze na over wie er allemaal hun gezicht zouden tonen.

Lang hoefde ze niet te wachten voordat een peacekeeper de deur openhield en juist diegene die ze niet hier wou zien binnenliet. "Nu?!" De vrouw die zich officieel haar moeder mocht noemen stond er ongemakkelijk bij. Ze leek klein, verschrikkelijk klein, zo zonder man om achter te schuilen. "Ik wou- nou ja, wij-, je vader en ik-" begon ze te stotteren, duidelijk nog erger van slag door de vijandige groet van haar dochter.  "Nee, serieus, nu?! Jaren, jaren loop je met een bocht om me heen, en nu ik ten dode sta opgeschreven...." Ze schreeuwde, zo hard als ze kon, zodat deze vrouw misschien nu eindelijk zou beseffen wat voor een lafaard ze was. Woedend was ze, woedend, dat ze het lef had haar gezicht hier te tonen. "Gloria... luister we houd-" "GA WEG" Gloria was opgesprongen en stond nu oog en oog met de vrouw, die niet veel meer dan een vreemde voor haar geworden was. De vrouw die het had toegelaten dat haar dochter veelst te jong uit huis gegooid was. Haar schuld. Haar schuld. "Glor-" "WEG! GA WEG! JE WOU ME TOCH NIET MEER ZIEN?! DONDER DAN OOK OP! DONDER ALLEMAAL OOK MAAR OP. VLUCHT MAAR WEER NAAR JULLIE F*CKING SCHUILPLAATSEN! DOE MAAR WEER OF ALLES GOED IS! MAAR LAAT MIJ MET RUST!" Ze schreeuwde de longen uit haar borst, maar het was het waard, ze verdiende het niet, ze verdiende haar niet. Oh en nu begon ze ook nog eens te huilen, schijnheilig wijf. "Gloria... ik..." stamelde ze met tranen die over haar wangen stroomden. "Sorry" mompelde ze voordat ze zich omdraaide en de kamer uit stormde. Net goed.

Ze was nog steeds woedend naar de inmiddels weer dichte deur aan het staren, gedeeltelijk hopend dat haar vader ook nog zou komen zodat ze hem eens de stompen kon geven waar ze al jaren op wachtte. De deur ging open, maar dit keer bracht de nieuweling geen haatgevoelens mee, maar een golf van warmte in haar buik. Brendon hoefde maar één blik op haar te werpen om te weten dat hij zijn mond moest houden. In plaats van praten omhelsde hij haar meteen stevig, en zij liet haar tranen eindelijk vrij stromen. Veilig in de armen van de enige die haar huilend mocht zien, die haar huilend had gezien. En kon dit moment maar eeuwig duren.

Maar ze beseften beiden maar al te goed dat hun tijd samen gelimiteerd was, en dat dit misschien, nee, waarschijnlijk de laatste keer was dat ze iets tegen elkaar konden zeggen. "Je moet-" Voor het eerst hoorde ze Brendon's stem overslaan van emotie. Hij schraapte zijn keel. "Je moet alert blijven, op alles en iedereen. Probeer een bondgenoot te vinden maar zodra je het niet meer vertrouwd, verraad dan hen voordat je zelf een mes in je rug gestoken krijgt. Je bent waarschijnlijk één van de ouderen, sterkere tributen, je hebt getraind, je bent meer voorbereid dan de meesten. Je maakt een kans." Hij liet haar eindelijk los, stapte iets naar achter, pakte haar weer bij haar schouders en keek haar recht aan, op zo'n manier die een trilling door haar ruggengraat liet gaan, veroorzaakt door liefde en mysterie. Op zo'n manier als hij alleen kon. "Verspil die kans niet door iets stoms, oke?" Ze kon niets anders dan glimlachen om zijn bezorgdheid, hoewel hij natuurlijk gelijk had. "Beloofd." Nee, geen beloftes die ze toch niet zomaar waar kon maken, geen verhalen over dat zij wel zou winnen, geen langdurige afscheidskreten. Nee praktisch en realistisch, zoals ze waren. Beiden duidelijker iets meer ontspannen omhelsden ze elkaar weer.

"Ik kan niet wachten om te zien wat ze je aantrekken." Meteen duwde ze hem weer van haar af, om toch maar, ietwat gespannen, te moeten lachen toen ze zijn veel te perfecte, schattige lach zag. "En ik maar denken dat de Arena het ergst zou zijn... fantastisch dat je me daaraan moest herinneren." Het voelde goed om zo de spanning weg te halen, en ze wou dat het gewoon door kon gaan, maar natuurlijk moest juist nu de deur weer opengaan, en werden ze bevolen het af te ronden.

Voor de laatste keer, de laatste keer voor nu, omhelsden ze elkaar, kusten ze elkaar, keken ze elkaar in de ogen. "Ik hou van je" "Ik ook van jou." Hartstikke cliché en normaal totaal niet hun. Maar nu waren het de woorden die ze wou horen, de woorden die ze wou uitspreken. Een laatste kus, een laatste blik, een laatste aanraking voordat hij uit haar armen werd getrokken en de deur uit werd geleid.

Ze was weer alleen, en heel even kwam het 14-jarige meisje terug naar boven in haar. Alleen, onzeker en met geen idee van wat de toekomst haar brengen zal naast vele, vele gevaren. Toen dacht ze weer aan wie de oorzaak van dit alles was, en werd het zielige meisje vervangen door een woedende dame, een dame die van plan was nog heel wat commotie te veroorzaken voordat ze haar konden doven.