Het was de tweede dag van de trainingen. Jaimy wist echt niet wat hij wilde doen. Afwezig stond hij daar, een eindje van de rest vandaan. Waarom hadden ze hier geen verhalenman? Misschien kon één van de kinderen hier hem iets vertellen? Hoewel sommigen er niet al te vriendelijk uit zagen. Iemand had tegen hem gezegd dat dit belangrijke dagen waren. Hij zou moeten trainen, sterk worden, kennis opdoen, et cetera. Dus… Dat betekende… Dat hij iets moest doen, toch? Het waren rare woorden, training en tributen. Gisteravond had hij ze misschien wel voor een half uur voor zich uit gemompeld en iedere keer klonk het vreemder in zijn oren. Tri-bu-ten. Alsof het iets buitenaards was. Hij moest weer denken aan een verhaal, waarin mensen door de ruimte reisden. Het was zo groot daar. Er waren veel monsters. Net zoals in de Spelen, zo was hem verteld. Misschien moest hij maar gewoon doen alsof iedereen een vies monster was en hij de wereld kwam redden. Ja, dat klonk goed. Okay, dus waar zou hij dan mee beginnen? De messen en bijlen zagen er heel scherp uit en daar kon iemand zich heel erg veel pijn mee doen. Nee, dat werd het dus niet. Toen viel zijn blik op een meisje. Het was een heel mooi meisje, iets ouder dan hij was. Ze stak net een rare stengel in haar mond. Okay, misschien was toch niet iedereen een vies monster. Langzaam liep hij naar haar toe en ging pal voor haar staan. Vervolgens stak hij zijn hand uit en stelde zichzelf voor. ’Hallo, ik ben Jaimy en wie ben jij?’

Het was bijna grappig dat ze als boerenmeisje bij de plantjes belandde, kauwend op een stengel alsof ze nooit anders had gedaan. Tja, misschien had ze toch meer heimwee dan ze toe wilde geven. Verlangen naar velden vol gewassen en bovenal, haar familie en vrienden. Norah wilde zich net naar een ander onderdeel begeven toen ze een jongen aan zag komen lopen. Ze draaide zich naar hem toe en voor ze het wist stond een magere jongen recht voor haar neus, net iets te dichtbij, waardoor ze vlug achteruit stapte. Maar toch leek hij geen kwaad in de zin te hebben, dus schonk ze hem een tweede blik en een glimlach. Zelfs zijn hand wilde ze wel kort schudden. ''Hey,'' antwoordde ze, vriendelijk.

Het meisje vroeg zich stiekem af waarom de jongen naar haar toe gekomen was. Gisteren was hij haar niet echt opgevallen, de blonde jongen kwam op haar over alsof hij niet echt wist wat hij moest doen. Een gevoel waar ze zich wel in kon vinden. Ja, ze zaten allemaal in het zelfde schuitje. ''Ik ben Norah, uit district 11. Het district van landbouw en fruitbomen, maar sommige van deze planten heb ik nog nooit gezien. Waar kom jij vandaan, Jaimy?'' Ze speelde ondertussen afwezig met het stukje plant wat ze nog in haar handen had, een knoop leggend in de stengel.

Het meisje schudde kort zijn hand en glimlachte. Er was ook een glimp te zien van iets wat op een glimlach leek bij Jaimy zelf. 'Hey,' hoorde hij haar zeggen. Hij vroeg zich een paar seconden af wat hij nu zou moeten doen. Hoe ging dat in de verhalen ook alweer? Hij probeerde zich zo veel mogelijk verhalen te herinneren. Hoe ging het ook alweer met Belle? Of met Aurora? Die tweede was een slecht voorbeeld, want iedereen wist al wie iedereen was. Hij wist niet wie hij voor haar had, dus dat viel af. Zijn gedachtes gingen naar dat ene verhaal van een hele slimme man. Die stelde zichzelf voor en zei altijd meteen waar hij woonde. Nou, dan zou hij dat ook maar doen. Maar… Welk nummertje? Er waren zo veel Districten en hij had zo veel gezien. Dat stuk liet hij maar weg, dan. 'Ik ben Jaimy.' Wat moest hij nog meer zeggen? Ze had hele mooie ogen. En heel mooi haar. Net toen hij zijn mond open wilde doen om het te zeggen, sprak het meisje. 'Ik ben Norah, uit district 11. Het district van landbouw en fruitbomen, maar sommige van deze planten heb ik nog nooit gezien. Waar kom jij vandaan, Jaimy?' Ze had een hele mooie stem. 'District 1.' Hij keek naar de planten voor hem. 'Weet jij al welke je kan eten?' vroeg hij. Misschien zou zij hem wat kunnen leren. Ineens schoot hem een belangrijke vraag te binnen. ’Hoe veel soorten fruitbomen zijn er?’

Zijn hele houding was een beetje dromerig, hulpeloos. Alsof hij niet echt in deze wereld thuishoorde, maar eerder ergens boven in de wolken wilde zweven. Zijn naam Jaimy herkende ze niet, maar in plaats daarvan linkte ze de naam James aan zijn gezicht, die ze zich van de Boete nog wel kon herinneren. Waarschijnlijk was dit zijn bijnaam. Hij was niet eens zo veel jonger dan zij meende ze zich van de lijst te herinneren, maar een instinct gaf haar de neiging hem op z'n gemak te stellen. Hij kwam van district 1, dat herinnerde ze zich nog wel. Geen district waarvan Norah echt fan was, met hun brave houding naar het Capitool toe. Maar dat was geen reden om vijandig te doen naar iedereen die er ook maar vandaan kwam.

De jongen vroeg haar naar de eetbare planten, logisch ook nadat ze er een opmerking over had gemaakt. "Nou, ik weet ze niet allemaal.. Maar probeer deze eens?" Ze reikte hem geamuseerd een verse stengel aan uit het bakje waar ze net ook wat van had geproefd. Maar hij was nog niet klaar met vragen stellen, want nu kwam er een tweede achteraan, totaal uit het niets. ’Hoe veel soorten fruitbomen zijn er?’ Verward trok ze een wenkbrauw op. Huh? Uit alle mogelijke vragen koos hij deze? Ze dacht terug aan de lange zomers, die ze in een boomgaarde had doorgebracht. Appels, druiven, avocado's en haar favoriete citrusvruchten. Van vroeg tot laat waren ze aan het plukken. Af en toe stiekem een paar rijpe vruchten nuttigend, als de Vredesbewakers niet keken. Maar hoe veel soorten er waren? Al schoot je haar dood. ''Dat zou ik niet precies weten.. Veel, denk ik.''  Op school leerden ze veel over landbouw, maar de exacte cijfertjes zou alleen iemand zo ijverig als Gwen onthouden hebben, bedacht ze zich met een verzwaard hart. ''Waarom wil je dat weten, Jaimy?'' vroeg ze, voornamelijk om zichzelf af te leiden van de herinneringen.

Al kauwend op de stengel die het meisje aan hem had gegeven, wachtte Jaimy op haar antwoord. Het was heel zuur en hij spuugde het bijna uit. De afkeurende blik van zijn moeder en van Adam schoot hem te binnen, als hij weer iets niet goed had gedaan. Dit zorgde ervoor dat hij het niet naar het meisje voor hem spuugde. 'Dat zou ik niet precies weten... Veel, denk ik.' Het duurde even voordat ze wat zei. De jongen knikte. Jammer, dat ze het niet wist. Hij zou het misschien bij zijn districtleider kunnen vragen, want die was ook heel slim. 'Waarom wil je dat weten, Jaimy?' vroeg Norah. Hij slikte de stengel met veel moeite weg en zei: 'Oh, gewoon. Ik vroeg het me af.' Er was niet veel meer. Hij wilde nog iets zeggen. Iets liefs. Maar hij wist niet wat. Hij richtte zich op de eetbare en niet-eetbare planten voor hem. Er waren er een paar die er heel raar uitzagen en die je ook niet kon eten. Hoe moest hij dit ooit allemaal onthouden? Oh, misschien wist Norah dat. Jaimy draaide zich om en vroeg: 'Hoe onthoud je dit'?' Een gevoel van heimwee overspoelde hem plotseling. Hij wilde terug naar huis. Naar Adam en de Verhalenman. Hier hadden ze geen verhalenman die ze zo goed kon vertellen als hij. Niet met de stemmetjes, die het extra spannend maakten. Zou het meisje voor hem verhalen kunnen vertellen? Misschien moest hij dat straks maar aan haar vragen.