Niets ging boven het roken van een sigaar en het drinken van een veel te duur drankje in een veel te klein glas. Het was precies zoals hij zich 'the good life' voorgesteld had.
Larry zat er dan ook bij alsof hij de beste tijd van zijn leven had. Het waren de Hongerspelen, dus er was meer dan genoeg entertainment. Daarbij was hij vandaag ook niet zomaar naar een café gegaan, nee, maar naar een echte tropische bar. Ze hadden de kachel lekker hoog staan en er waren ligstoelen in plaats van barkrukken. Er stonden wat parasols verspreid die het anders felle licht dimden. Op de grond lag zowaar zand! Hoe haalde je het in je hoofd! Maar Larry vond het helemaal geweldig.
Hij was er dan ook helemaal naar gekleed. Onder zijn jas had hij een wijd Hawaii shirt aan en een korte broek. Bij de ingang kreeg je slippers en kon je je jas en schoenen achterlaten. En nu zat hij in een luie ligstoel lekker dichtbij de tv, te kijken naar de Hongerspelen.

Het was fijn; de Tributen waren net allemaal weer aan het wakker worden - aangezien het ochtend was - en ze zagen er allemaal verschrikkelijk uit. Larry vond het fijn dat zijn tot nu toe favoriete groepje er nog redelijk levendig uitzag. Relatief gezien. Ze hadden al een paar mensen vermoord met hun techniek of large numbers. Hij vond het fijn. De rest liep maar een beetje rond te hinkelen op het schip of te sterven in de bergen. Deze mensen (vooral die Seeger en dan als tweede die Jones) sloegen nog een beetje hoofden van rompen. Dat was nou het vermaak waar hij het voor deed.

De Spelen op tv werden even onderbroken door een korte samenvatting over - natuurlijk de Hongerspelen - de nacht van de tributen en opmerkelijkheden die dag. Cayle, Walterson en Borecki hadden het niet overleefd. Hmm, Larry mocht dan niet de beste gokker zijn, hij had zijn geld ook niet op die mensen staan. Vooral die Paula, die maar een beetje stoïcijns voor zich uit zat te staren toen ze een interview had. Larry snapte niet hoe dat meisje dacht te overleven; je moest een goede indruk maken bij de sponsors. Dat deed dat morfine-meisje nog beter.
Hij nam een slok van zijn cocktail, dreef wat af. Zijn aandacht werd pas weer getrokken toen het over de tributen ging; Jones en Flecker waren vandaag jarig! Misschien moest hij ze maar een leuke explosieve taart sturen? Het klonk best als een idee...

Dit was eigenlijk de reden dat Larry getrouwd had moeten zijn. Dan was er nog iemand die hem van zijn stomme ideeën af kon houden. Maar nee, dit was niet het geval en dus zou Larry zeer zeker een taart met enige inhoud naar de Tributen willen sturen. Hoe dit ging lopen? Geen idee. Met een brede grijns gooide Larry zijn cocktail achterover en bestelde een nieuwe, zonder ook maar naar de ober-persoon te kijken. Een zwaai van z'n hand in diegene z'n gezicht zei meer dan genoeg. Het was niet alsof hij commentaar terug zou krijgen.
Zijn blik bleef nu gefixeerd op de tv, terwijl zijn gedachten door bleven gaan. Wat zou hij kunnen doen om de Spelen dit jaar wat leuker te maken?

[eerste post is voor Carmen~]

Carmen rekte zich nog eens lekker uit en liet nog een cocktail brengen. Ze bevond zich in een tropisch paradijs, lekker warm en zonnig. Het was een klein wondertje in de drukke stad, net een onbewoond eiland. Carmen genoot ervan, ze kon zich er beter door inleven in de arme tribuutjes. Het enige verschil was dat zij cocktails en mocktails kon drinken zo veel ze maar wilde. Dit was het echte leven.

Het scherm toonde lopende tributen, voorzien van commentaar van twee besnorde mannen. Ze vonden het blijkbaar zo saai dat er weetjes over de tributen verteld werden nu. Carmen begreep wel dat ze er andere dingen bij haalden om wat spektakel te veroorzaken. De hongerspelen kabbelden slechts kalmpjes voort. Het gebrek aan water was al een paar arme zielen noodlottig geworden, maar de rest hield het aardig vol. Door zich saai in hoekjes en gaten te verstoppen. Carmen had zichzelf aangepraat dat Tyrell expres een gortdroge arena had gemaakt om haar een hak te zetten na hun debat over de hoeveelheid honger die nodig was in de spelen. Een zekere arogantie lag eraan ten grondslag, dat ze haar mening als zo belangrijk beschouwde dat het zo'n groot evenement kon beïnvloeden. Maar als gevolg daarvan had ze besloten haar hand stevig op de knip te houden en had ze nog geen cent uitgegeven. Het werd echter steeds lastiger om dat vol te houden, nu er steeds meer vaart kwam in de gebeurtenissen.

Carmen haalde een hand door haar warrige haren en trok haar lange omslagrok goed. Ze paste verbazend goed tussen de rest van het gepeupel hier. Haar zwarte hemdje was opgeleukt met een bloemenketting die om haar nek gedrapeerd was. Ze nam plaats in een ligstoel, nabij een man zo dik dat ze zich niet voor durfde te stellen hoe veel zweet er in zijn buikgleuven verzameld was bij deze hitte. Bah. De vrouw draaide zich een beetje van hem weg en opende een scherm op haar laptop, waar ze al haar pooltjes en voorspellingen had staan. Met een half oog op de televisie begon ze haar verwachtingen bij te werken. Wie o wie zou er vandaag het loodje leggen? Iemand op het schip, hoopte ze. Melvin misschien, of de idiote Enrico, die zijn eigen kansen op het spel zette voor Gloria. Als Natalia nou haar moed bijeen raapte en een nieuwe aanval deed.. Kleine pasfoto'tjes van de nog levende tributen verschenen in haar scherm, met haar aantekeningen erbij, waarna ze begon te slepen, links levend, rechts dood. Hoe veel zou er van uit komen?

Cocktails, bediening en tropische warmte. Misschien moest hij zijn kantoor ook zo inrichten. Deborah zou hem vast leuker vinden als hij relaxt in een hawaii shirt rondliep. Larry moest hier serious over nadenken. Het klonk als een geweldig idee. Nadat hij zijn drankje uit de handen van een bediende gegrist had, was zijn aandacht weer bij het scherm. De Tributen waren altijd fascinerend om te bekijken. Het was ook grappig hoe ze al bij bosjes aan het neervallen was en het was nog niet eens vijf dagen verder. De Arena van de Peaks dwong de Tributen tot de limieten van survival.

Een vrouw kwam bij hem in de buurt zitten. Larry's aandacht ging vrij snel naar haar toe toen ze haar laptop opensloeg. Ze keek ook vrij vaak naar het scherm. Was dit het? Was dit de kans om met iemand te wedden over tributen? Hij hoopte het wel. Larry trok zelfverzekerd zijn bloemenketting goed, nam een slokje van zijn drankje en liep naar de vrouw toe. 'Hallo,' stelde hij zich voor, met een brede glimlach. Hij stak zijn hand naar haar uit. 'Larry Bauer,' zei hij. Daarna ging hij weer zitten, nu op de stoel direct naast haar. Hij gebaarde naar haar schermpje. Tja, doen alsof hij er niet naar gekeken had had toch geen zin.

'Wat zijn jouw gedachten over de spelen?' vroeg hij. Zelf hield hij geen aantekeningen bij, hij genoot liever van het spektakel. Stuurde af en toe een paar flesjes water. Maar dat was het wel zo ongeveer, een taart voor de jarigen was zo ongeveer het meest extravagante wat hij had gedaan. De extra dingen moesten wachten tot er meer spannende dingen gingen gebeuren. 'Ik vind de Arena dit jaar magnifiek,' vertelde hij de vrouw. 'De actie begint gelijk!' Een - hopelijk - charmante lach volgde. 'Ik heb de jarigen al fijn een stuk taart gestuurd,' zei Larry, toch wel trots op zijn persoonlijke bijdrage aan de Spelen van dit jaar. Hij was belangrijk, zeker weten. Daarna bleef hij stil, wachtte tot de vrouw antwoordde. Zij had de interessante data hier, dus de focus van het gesprek moest wel op haar blijven!

Carmen had het kunnen weten, zodra je in een café druk bezig leek wilden allerlei vreemden meteen je geheimen weten. De uiteindelijke winnaar voorspellen; iedereen was er dit jaar op gemunt. De man stelde zichzelf netjes voor, een naam die haar wel wat zei. Waren er daar niet reclames van geweest, tijdens de pauzes in de live uitzendingen van de Spelen? Dit was de eigenaar van Plastic Perfection, wat een dolle boel met dat figuur. Ze keek hem met een ietwat vieze blik aan, maar schudde toch met een ferme greep zijn hand. Niet te lang natuurlijk, de vettige klauwen waren geen fijne ervaring op haar olijfkleurige huid. ''Carmina di Abelli, aangenaam.'' Ze schoof ongemakkelijk wat op in haar stoel. Deze man nam een heleboel ruimte in en nee, niet met zijn charmante aanwezigheid.

''Ik ben er nog niet precies over uit. De dynamiek is heel anders nu er slechts op 1 plek water is.. Soms op een goede manier, maar het belemmert het spel ook..'' Ze zuchtte, wilde nog zo veel meer zeggen en een hele analyse geven. Maar tegelijkertijd voelde ze ook een zekere terughoudendheid naar de onbekende man. Toen hij vertelde over zijn sponsoring ontspande ze wat. ''Oh, echt?'' Die taartjes met een twist had ze erg leuk gevonden, de dolk erin was mooi gevonden. ''Mijn complimenten, het was een goede toevoeging bovenop de bollen.'' Carmen zag op het scherm hoe de ene na de andere groep een liedje begon te blèren. Saai. ''Ik heb zelf nog niets gesponsord, maar zit er over te denken de gewapende groep in de woestijn te sponsoren. Het zou zonde zijn als de mensen in het schip op hun luie reet kunnen blijven zitten tot alles voorbij is.'' Het was meteen duidelijk dat Carmen het niet had op nietsdoeners. Hoewel ze de romantiek tussen Nirwad uit acht en Norah uit elf niet zo geweldig vond als vele huisvrouwen was ze wel geamuseerd door hun jacht op de roodharige Paula en ook de plotselinge dood van Christy had haar wel kunnen bekoren. ''Met wat hulp denk ik dat ze best een kansje maken.'' Op het scherm was te zien hoe de groep lusteloos in de schaduw van de Sfinx zat. De warmte begon duidelijk zijn tol te eisen. ''Kijk, daar zou een slimme sponsoring nou wat aan kunnen veranderen,'' sprak Carmen met een gewiekste grijns en een knikje naar het scherm. Ze begon eindelijk weer een beetje plezier in het beïnvloeden van de Spelen te zien en nu ze een gesprekspartner had die braaf naar haar luisterde uitte dat zich in slimme plannetjes die in haar hoofd op hoge snelheid gefabriceerd werden.

Carmen di Abelli. Hmm, Larry meende die achternaam wel ergens van te herkennen. Zijn geheugen voor onbelangrijke mensen was slecht, maar deze naam... Dat betekende automatisch dat deze Carmen wel iemand van betekenis was. Larry feliciteerde zichzelf met zijn succesvolle kennismaking en liet zichzelf neerploffen in de stoel naast haar. Zo kon hij nog steeds stiekem meespieken op haar scherm en haar verstaan zonder dat andere asociale Capitool bewoners zouden denken dat zij nog even snel in deze stoel konden gaan zitten. De stoel kraakte een beetje toen Larry zich erin liet zakken, maar de man negeerde dat. Hij nam zijn drankje weer in hand en keerde zich opnieuw naar Carmen. Wie weet kon hij hier nog wat leuke zaken mee doen.

'Hmm, zeer zeker,' knikte hij. Haar analyse was iets waar hij nog niet echt bij stil had gestaan - hij keek wel hoe de Spelen zich vorderden, hield meer van gokken dan van analyseren- maar ze had zeer zeker een punt. 'Vooral nu er een aantal tributen zich simpelweg in het schip opgesloten hebben,' merkte Larry op. 'Dat kan voor stagnatie zorgen.' Hij was tevreden met deze opmerking en begon te vertellen over zijn eigen sponsoring, waar de vrouw positief op reageerde.
'Dank u, dank u,' zei hij, voelde zich gevleid. Natuurlijk was het een goed idee geweest, hoe kon dat ook anders. Maar het van anderen horen was net iets beter dan van jezelf.

Hij knikte opnieuw toen zij haar plan voorstelde. 'Ja, die groep toont wel wat belofte. Ze zouden het wel op kunnen nemen tegen de Tributen die in het schip zitten,' vond Larry. 'Die verdienen het niet om daar simpelweg te blijven zitten. Als er geen beweging in de groep in het schip komt, denk ik niet dat ze sponsoringen gaan krijgen.' Het was waar. Ze hadden nauwelijks andere Tributen vermoordt, ze zaten stil bij de enige waterbron, er was geen drama of romantiek.. Nee, hij zou die groep pas sponsoren als ze hun kill count wat omhoog kregen.
Carmen merkte iets op over een slimme sponsoring en Larry lachte naar haar toen hij de grijns op haar gezicht zag. 'Oh?' vroeg hij geamuseerd. 'Ik ben benieuwd naar wat je wil sponsoren! Kan het beter worden dan de taarten?' vroeg hij. Tja, als hij een wedje rook, dan probeerde hij er ook gelijk wat van te maken. 'Want dan mag je wel erg hard je best doen,' zei hij. Het klonk deels plagerig, maar een deel van Larry meende het ook. Kom maar op meisje, doe eens iets beters!

De man gebruikte dure woorden, maar Carmen was niet onder de indruk. Nee, zijn ogen vertelden het echte verhaal, het waren de kraaloogjes van een hongerig varkentje. Een vreetzak, gedreven door honger en lust voor sensatie. Maar het zag ernaar uit dat het een rijk varken was, dus dat was wel interessant. ''Beter dan taart?'' Een arrogant lachje toonde al dat ze die uitdaging veel te laag vond. Taart was een grappige afwisseling van de normale brood en spelen, maar het was geen top sponsoring, als je het Carmen vroeg. Een leuke poging, maar meer kon je ook niet verwachten van de domme inwoners van het Capitool. ''Stop maar met me uitdagen, voordat je daar spijt van krijgt.'' Toch moest ze wel grinniken om zijn toon. Als ze gewoon haar ogen van hem af hield kon ze hem misschien als een iets serieuzere gesprekspartner beschouwen.

Ze dacht even na. Een sponsoring had ze al wel in gedachten, maar de timing en de executie moesten perfect zijn. Met minder zou ze geen genoegen nemen. ''Als ik iets doe, doe ik het goed. Dat zul je vanzelf wel zien.'' De radartjes in haar hoofd draaiden overuren. Ze wilde meer actie zien en de briefjes waren daarvoor ideaal. Het meest vreedzame groepje, bestaande uit het duo uit drie en de twee jongens van 11 en 12 had een sterk tekort aan drinken, eten, wapens, alles eigenlijk. Dat was een perfecte gelegenheid om te stoken. De carmera wachtte en ze wilde actie. ''En jij, was jij nog iets van plan binnenkort?''

Het ging over sponsoringen, tributen, een paar van de leuke dingen in het leven. Larry kon eigenlijk niet begrijpen waarom ze niet twee of drie Hongerspelen hielden, die elkaar net niet overlapten, zodat ze van de ene in de andere konden overgaan. Terwijl de eerste Spelen bezig was, konden de Tributen voor de tweede geselecteerd en getraind worden. Het klonk als een heerlijk idee. Dan zou hij zich nooit meer hoeven te vervelen; de Hongerspelen waren iets waar geen enkele Capitoolbewoner zich ooit mee zou vervelen. En anders moesten ze maar in een District gaan wonen, dan hadden ze meer gelijkgezinden. Domme boeren. Nee, Larry vond het heerlijk hier in het Capitool. Vooral nu er een wedje in het vooruitzicht lag. Met niemand minder dan een intelligente jongedame, maar liefst! Het maakte Larry op het moment niet eens zoveel uit of hij zou winnen of verliezen. Hoewel winnen de overduidelijke voorkeur had, was de lol van het gokken soms al genoeg om hem van zijn dikke onderkant af te krijgen. Larry had er echt geen problemen mee om met geld te smijten.

Dus daagde hij het meisje uit. Ja, het meisje, want hoe ervaren ze ook mocht zijn, ze was nog jong. Waarschijnlijk zei dat niets over hoe ze met haar geld omging; mensen in het Capitool varieerden daar heel erg in. Larry schatte haar wel slim in. De blik in haar ogen had hij al vaker gezien in de ogen van zijn zakenpartner, Murdoch. Nee, zij moest horen bij een soort mensen die wisten wat ze deden. Ach, dat soort mensen moesten er ook zijn.
Toen hij haar antwoord hoorde knikte hij goedkeurend. 'Dan zal ik afwachten. Maar doe wel iets voordat de Spelen voorbij zijn,' raadde hij haar lachend aan. Wat maakte het hem uit als mensen zijn grappen niet leuk vonden? Ze hadden er maar mee te doen.

Daarna stelde ze een vraag aan hem. Larry haalde zijn schouders op. 'Nog niet. Ik wil die kinders daar ook niet verwennen,' vond hij. 'Als je ze een beetje nadenken en de raadsels van die Sfinx oplossen krijgen ze ook al allerlei spullen. Nee, ze moeten er wel een beetje voor werken.' Larry grijnsde even terwijl hij nadacht over zijn eigen sponsoringen. 'Persoonlijk vind ik het het leukst om ze te belonen voor het doden van een Tribuut,' gaf hij aan. In het begin raakte het ze meestal hard, daarna werd het moorden juist een manier om aan voedsel en dergelijke te komen in tijden van nood. En Larry was geen persoon om ze.. consistent te belonen. Het werkte namelijk beter om in onregelmatige intervallen te belonen, zodat mensen hun werk bleven doen. Dit was zo ongeveer het enige waar hij wel over had gedacht. Tja, zo af en toe deed hij dat wel.

Nu richtte hij zijn blik weer op de schermen, hoopte dat daar iets spannends ging gebeuren. 'Die bondgenootschappen zijn nieuw,' besloot hij te zeggen. 'Ik weet nog niet of ik het een succes vind..' Alle kindertjes dit jaar zaten een beetje bij elkaar in groepjes te huilen, samengedrukt in de schaduw van de rotsen. Zelfs de enige lone wolf, Russo, was bij de grotere groep gegaan. Niet dat het heel erg was, want het was maar een tijdelijk iets, maar echt amusant... Larry had nog de hoop dat de een of andere tribuut spontaan z'n hele groepje uit zou moorden voor wat water, maar jammer genoeg was het slimmer om in een groep te zitten als iedereen in een groep zat. Het woord 'groep' werd verwarrend voor hem als hij het zo vaak zei. Opnieuw richtte Larry zijn aandacht op het scherm, keek af en toe naar Carmen. Teveel nadenken was niet goed als je in aangenaam gezelschap was!