Ze wilde blij zijn dat Nia niet gekozen was voor deze Spelen, maar ergens kon ze dat niet opbrengen. Haar hart voelde als een steen in haar borst, maar ze kon niets bedenken om dat te veranderen. Haar naam was uit de pot getrokken. En als er één ding was wat Gwen zeker wist, was het dat zij niet thuis zou komen. Norah had nog een kans gehad; was ook zo dichtbij geweest. Bijna thuis. Maar Gwen was fragiel, zwak en onhandig. Het enige wat ze had waren haar hersenen, maar daar zou ze vast de enige niet in zijn. Het werd tijd dat ze zich ging voorbereiden op de dood.
Niet dat dit betekende dat ze zomaar opgaf. Het was een spel uiteindelijk, daar kon ze niks tegenin brengen. Haar regering droeg haar op om voor hun vermaak een spel te spelen. Nou ja, weet je, als dat het laatste was wat ze ging doen kon ze er net zo goed haar best een beetje voor doen. In ieder geval haar familie laten zien dat ze wel thuis wilde komen. Als ze niet als eerste dood zou gaan doordat ze misstapte en in een ravijn viel, natuurlijk.
Gwen kon alleen maar leeg voor zich uit kijken, zelfs toen ze het podium af was. Wel had ze nog een dankbare glimlach naar Davi gezonden, die even zijn hand op haar schouder legde alsof hij haar gerust wilde stellen. In de arena zou dat anders zijn, natuurlijk, zou hij haar vermoorden net als ieder ander dat zou willen. Maar ze was blij met zijn steunbetuiging. Ze kende hem en daardoor voelde ze zich toch iets beter. Ze zouden samen naar die Parade moeten en alles en het was beter dat hij geen totale vreemdeling was.
Wat later kwamen haar ouders. Haar familie. Iedereen, om gedag te zeggen. Gwen hoopte ergens dat Nash ook zou komen, omdat ze hem ook wilde vertellen dat ze hem ging missen. En dat het haar speet dat hij voor niks die wiskunde aantekeningen voor haar had gemaakt; ze zou nooit meer een wiskundesom oplossen.
Haar ouders stormden als eerste binnen en sloegen hun armen om haar heen. Niet veel later volgde de rest van de familie, zodat ze langzamerhand in een grote groepsknuffel verstikt raakte. En voor het eerst in haar leven vond ze het niet vervelend. Het was fijn om te weten dat mensen om je gaven. Ze probeerde te negeren hoeveel deze situatie leek op het vorige jaar. Dan zou ze alleen maar harder gaan huilen.
Haar moeder was daar immers al mee begonnen; Nia probeerde zich nog groot te houden, net als Nicky, maar het lukte hen maar net. Vooral Gwens plotse bereidheid om mensen te knuffelen hielp niet mee. Het maakte de situatie dat beetje echter. Haar vader hield haar stevig was, zo stevig. Gwen wilde dat hij haar nooit meer liet gaan. Ze was blij dat hij verdriet had om haar en niet boos was op het Capitool, op dit moment. Hoe egoïstisch het ook mocht zijn, ze wilde gewoon heel even hun aandacht op haar hebben. Die laatste momenten dat dat nog mocht, nog kon. Ze slikte met moeite tranen weg. 'I-ik.. ga jullie missen,' perste ze uit haar keel. Misschien de laatste dingen die ze tegen haar familie zou zeggen.
